Zijn al jouw herinneringen echt? - Daniel L. Schacter

Bekijk de volledige les: https://ed.ted.com/lessons/are-all-of-your-memories-real-daniel-l-schacter.

In een onderzoek in 1990 herinnerden deelnemers zich dat ze als kind verloren liepen in een winkel. Sommigen deelden deze herinneringen in levendig detail, maar er was een probleem: geen van deze mensen was ooit echt verloren gelopen in een winkel. Ze creëerden deze valse herinneringen nadat een psycholoog hun vertelde dat ze verloren gelopen waren en hun ouders het bevestigden. Dus wat is er gaande? Daniel L. Schacter verkent de feilbaarheid van ons geheugen.

Les door Daniel L. Schacter, regie door AIM Creative Studios.

In een onderzoek in jaren '90,
herinnerden deelnemers zich

dat ze als kind
verloren liepen in een winkel.

Sommigen deelden deze herinneringen
in levendig detail --

één herinnerde zich zelfs
dat de oude man die hem redde

een flanellen hemd aanhad.

Maar geen van deze personen
was echt verloren gelopen in een winkel.

Ze produceerden foute herinneringen

toen de psycholoog die de studie leidde
hun zei dat ze verloren gelopen waren

en dat hoewel zij zich
het misschien niet herinnerden,

hun ouders het bevestigd hadden.

Er waren niet maar één of twee mensen
die dachten dat ze verloren gelopen waren;

een kwart van de deelnemers dacht dat.

Deze bevindingen klinken
misschien wel ongelofelijk,

maar ze geven eigenlijk
een vaak voorkomend fenomeen weer.

Onze herinneringen
zijn soms onbetrouwbaar.

En hoewel we nog steeds niet exact weten

wat deze feilbaarheid veroorzaakt
op een neurologisch niveau,

blijkt uit onderzoek wat de vaakst
voorkomende mechanismen zijn

die onze herinneringen doen afwijken
van wat er echt gebeurd is.

Het winkel-onderzoek toont aan
hoe we informatie kunnen opnemen

uit externe bronnen --
zoals andere mensen of het nieuws --

in onze eigen herinneringen
zonder het te beseffen.

Deze soort van vatbaarheid
is maar één invloed op onze herinneringen.

In een ander onderzoek

legden onderzoekers kort
een willekeurige fotoreeks voor

aan een groep deelnemers,

inclusief beelden
van een universiteitscampus

die geen van hen ooit had bezocht.

Toen ze de beelden
na drie weken opnieuw te zien kregen,

zei een meerderheid van de deelnemers
dat ze waarschijnlijk of zeker

de campus bezocht hadden in het verleden.

De kandidaten schreven verkeerdelijk
de informatie van één context --

een foto die ze gezien hadden --

toe aan een andere --

een herinnering aan iets
dat ze dachten ervaren te hebben.

In een ander experiment kregen mensen
een foto van een vergrootglas te zien.

Daarna werden ze gevraagd
om zich een lolly in te beelden.

Ze herinnerden zich vaak
dat ze het vergrootglas zagen én de lolly.

Ze hadden moeite om de objecten
te linken aan de juiste context --

of ze ze nu echt gezien hadden,
of het zich enkel verbeeldden.

Een ander onderzoek,

waarin een psycholoog
meer dan 2.000 mensen ondervroeg

over hun kijk op de legalisatie
van marihuana,

toont nog een andere soort
van invloed op het geheugen aan.

Deelnemers beantwoordden vragen
in 1973 en 1982.

Degenen die voor de legalisatie
van marihuana waren in 1973,

maar ertegen waren in 1982,

herinnerden zich vaker dat ze eigenlijk
tegen de legalisatie waren in 1973.

Op die manier deden ze hun vroegere visie
correleren met die uit het heden.

Onze actuele meningen,
gevoelens en ervaringen

kunnen invloed hebben op herinneringen
over hoe we ons voelden in het verleden.

In een ander onderzoek gaven onderzoekers
aan twee groepen van deelnemers

achtergrondinformatie
over een historische oorlog.

Ze vroegen wat de kans was
dat elke kant zou winnen.

Ze gaven elke groep dezelfde informatie,

behalve dat ze maar één groep vertelden
wie de oorlog echt gewonnen had.

De andere groep kende
de werkelijke uitkomst niet.

In theorie zouden de antwoorden
van beide groepen op elkaar moeten lijken,

omdat de kans dat elke kant wint

niet beïnvloed wordt door wie er echt won.

Als er 20% kans is op een onweersbui
en er valt een onweersbui,

gaat de kans op onweersbuien
niet retroactief omhoog naar 100%.

En toch ... de groep die wist
hoe de oorlog eindigde,

schatte de kans op winst voor de winnaar
hoger in dan de groep die het niet wist.

Deze feilbaarheid van het geheugen
kan impact hebben op het echte leven.

Als bij politieverhoren suggestieve vragen
gesteld worden aan getuigen of verdachten,

kan suggestibiliteit leiden
tot foute identificaties

of onbetrouwbare bekentenissen.

Zelfs als er geen suggestieve vragen zijn,

kan verkeerde attributie leiden
tot een inaccuraat ooggetuigenverslag.

Ook in de rechtzaal:

als een rechter een bewijsstuk
ontoelaatbaar acht

en de juryleden zegt het te negeren,
kunnen zij dat misschien niet.

In een medische context: als een patiënt
een tweede onderzoek wenst

en de tweede dokter
kent de diagnose van de eerste,

kan die voorkennis
hun conclusie misschien beïnvloeden.

Onze herinneringen zijn geen ijzersterke
representaties van de werkelijkheid,

maar subjectieve waarnemingen.

En daar is niet per se iets mis mee --

het wordt pas problematisch

als we herinneringen aanzien als feiten,

zonder die cruciale waarheid te erkennen

dat onze herinneringen
subjectief van aard zijn.