Malte Spitz: Twój operator telefoniczny patrzy

Jakie dane o użytkownikach przechowują operatorzy sieci komórkowych? Malte Spitz nie zaprzątał tym sobie głowy. Dopóki nie poprosił swego niemieckiego operatora o udostępnienie swoich własnych informacji. Po wielu prośbach oraz pozwie sądowym, otrzymał 35.830 linii kodu - przerażająco dokładny zapis sześciu miesięcy swego życia.

Witam. To mój telefon komórkowy.

Komórka może zmienić twoje życie

i daje wolność osobistą.

Komórką możesz zarejestrować

zbrodnię przeciw ludzkości w Syrii.

Używając komórki

możesz wysłać wiadomość przez Twittera

i rozpocząć protest w Egipcie.

Możesz nagrać piosenkę,

załadować ją na SoundCloud

i stać się sławnym.

Wszystko to za pomocą komórki.

Urodziłem się w 1984

i mieszkam w Berlinie.

Cofnijmy się do tego czasu i miejsca.

Tu widać jak

setki tysięcy ludzi

zaprotestowało domagając się zmian.

To jesień 1989.

Wyobraźcie sobie, co by było

gdyby każda z tych protestujących osób

miała w kieszeni komórkę.

Kto z was ma ze sobą telefon?

Pokażcie je.

Dalej, podnieście swoje telefony!

O widzę Android, Blackberry...

Mnóstwo. Dziś prawie każdy ma komórkę.

Ale dziś opowiem wam o swojej komórce.

I o tym jak zmieniła moje życie.

A także o tym.

To 35.830 linii informacji.

Surowe dane.

Skąd się tu wzięły?

Latem 2006 r.

Komisja Europejska wydała dyrektywę

w sprawie przechowywania danych

Data Retention Directive przewiduje, że

wszyscy operatorzy i dostawczy internetu w Europie

muszą przechowywać informacje o użytkownikach.

Kto do kogo dzwoni, komu wysyła maila.

Kto komu wysyła SMSa.

A także to gdzie jesteś, kiedy korzystasz z telefonu.

Wszystko przechowywane jest przez operatora telefonu,

i dostawcę Intenetu od sześciu miesięcy

do nawet dwóch lat.

Ludzie w całej Europie zaprotestowali

"Nie chcemy tego!"

Nie chcemy przechowywania danych.

Chcemy wolności.

Nie chcemy, by operatorzy sieci

musieli przechowywać wszystkie te dane o nas.

Prawnicy, dziennikarze, księża.

Wszyscy się zgodzili: "Nie chcemy tego".

Tu widać, jak dziesieć tysięcy ludzi

wyszło na ulice Berlina ze słowami

"Wolność, nie strach".

Niektórzy nazwali to nawet Stasi 2.0.

Stasi było służbą bezpieczeństwa w NRD.

Ja też zadaję sobie pytanie: czy to działa?

Czy oni naprawdę są w stanie przechowywać tyle informacji?

Za każdym razem gdy korzystam z komórki?

Poprosiłem swojego operatora, Deutsche Telekom,

wtedy największej firmy telefonicznej w Niemczech,

wtedy największej firmy telefonicznej w Niemczech,

o wszystkie dane, jakie o mnie przechowują

Poprosiłem raz, i drugi,

Nie dostałem sensownej odpowiedzi.

Nalegałem, tłumacząc,

że monitorują moje życie.

Zdecydowałem się wytoczyć im sprawę w sądzie.

Bo chciałem mieć te dane.

Ale Deutsche Telekom odpowiedział: nie,

nie damy ci tych informacji.

Skończyło się na ugodzie.

Jeśli wycofam pozew

wyślą mi wszystko, o co proszę.

A wszystko to dlatego, że w międzyczasie,

Sąd Konstytucyjny Niemiec uznał,

że wprowadzenie tej dyrektywy unijnej

było niezgodne z niemiecką konstytucją.

Otrzymałem brzydką brązową kopertę

z płytą CD w środku.

I oto właśnie, co na niej było.

35.830 linijek informacji.

W pierwszej chwili pomyślałem:

no tak, duży plik. Dobrze.

Po chwili zdałem sobie sprawę,

że to moje życie.

Ten plik zawiera 6 miesięcy

mojego życia.

Zastanawiałem się, co z nim zrobić.

Bo z tego widać gdzie jestem,

gdzie sypiam,

co robię.

Zdecydowałem, że chcę to pokazać.

Opublikować.

Chcę pokazać ludziom, co oznacza
przechowywanie danych.

Razem z Zeit Online i Open Data City
stworzyliśmy to.

To wizualizacja 6 miesięcy mojego życia.

Można zbliżyć i oddalić,

przewinąć w przód i w tył.

Widać każdy mój krok.

A nawet jak jadę

pociągiem z Frankfurtu do Kolonii

i jak często wtedy dzwonię.

Wszystko dzięki tym danym.

To trochę straszne.

Ale nie chodzi tylko o mnie.

Chodzi o nas wszystkich.

Na pocztku, dzwonię do żony, a ona do mnie,

rozmawiamy parę razy.

Potem znajomi dzwonią do mnie

potem między sobą.

A po chwili ty dzwonisz to niego,

a ty do niej, i tworzy się

ogromna sieć komunikacji.

Widać jak ludzie rozmawiają ze sobą,

o której to robią, kiedy idą spać.

To wszystko widać.

Widać centra, kto jest liderem grupy.

Jeśli masz dostęp do tych danych,

widzisz co robi społeczeństwo.

Jeśli masz dostęp do tych danych,

możesz to społeczeństwo kontrolować.

To model takich krajów jak Chiny czy Iran.

To plan tego jak monitorować społęczeństwo,

bo wiesz kto z kim rozmawia,

kto komu wysyła maila. Wszystko staje się możliwe

dzięki tym danym.

W Europie przechowywane są od 6 miesięcy,

do dwóch lat.

Wracając do początku,

wyobraźcie sobie, że na ulicach Berlina

jesienią 1989 roku

wszyscy mieli komórki.

Stasi wiedziałoby, kto brał udział w proteście,

a jeśli Stasi wiedziałoby,

kto był jego liderem,

to mogłoby nigdy nie mieć miejsca.

Mur berliński mógłby nie upaść.

Tak samo żelazna kurtyna.

Dziś instytucje państwowe

chcą mieć o nas jak najwięcej informacji

w sieci i poza nią.

Chcą śledzić nasze życie

i gromadzić te dane na zawsze.

Wolność w wirtualnym świecie

jest możliwa.

Ale musimy dziś o nią zabiegać.

Musicie walczyć o nią każdego dnia.

Kiedy wrócicie do domu

powiedzcie znajomym,

że prywatność nie jest wartością przestarzałą

nawet w XXI wieku.

Gdy wrócicie do domu, powiedzcie waszemu posłowi:

fakt, że państwo ma możliwość zbierania informacji,

nie znaczy, że musi to robić.

A jeśli mi nie wierzycie,

spytajcie operatora, jakie przechowuje o was dane.

I ilekroć używacie komórki,

pamiętajcie, że w cyfrowym świecie,

musimy walczyć o wolność.

Dziękuję.

(Brawa)