Πώς η εικονική πραγματικότητα μπορεί να δημιουργήσει την τέλεια μηχανή ενσυναίσθησης

Ο Κρις Μιλκ χρησιμοποιεί τεχνολογία αιχμής για τη δημιουργία εκπληκτικών ταινιών που ενθουσιάζουν και μαγεύουν. Αλλά για τον Μιλκ η ανθρώπινη ιστορία είναι η κινητήρια δύναμη για οτιδήποτε κάνει. Σ' αυτή τη σύντομη και γοητευτική ομιλία, μας παρουσιάζει κάποιες από τις συνεργασίες του με μουσικούς όπως τον Κάνιε Γουέστ και τους Arcade Fire, και περιγράφει τους τελευταίους εντυπωσιακούς πειραματισμούς του με την εικονική πραγματικότητα.

Η εικονική πραγματικότητα άρχισε για μένα
σε ένα αρκετά ασυνήθιστο μέρος.

Ήταν τη δεκαετία του '70.

Μπήκα στον χώρο πολύ μικρός.
Ήμουν επτά χρονών.

Και το εργαλείο που χρησιμοποίησα
για να φτάσω στην εικονική πραγματικότητα

ήταν η μηχανή για άλματα του Ίβελ Κανίβελ.

Να και το διαφημιστικό
για το συγκεκριμένο παιχνίδι:

(Βίντεο) Σπικάζ: Τι άλμα!

Ο Ίβελ με την τρομερή μοτοσυκλέτα του.

Η φυγόκεντρος τον εκτοξεύει
πάνω από 30 μέτρα με φουλ ταχύτητα.

Κρις Μιλκ: Αυτή ήταν η χαρά μου
εκείνη την εποχή.

Πήγαινα παντού με αυτή τη μηχανή.

Και μαζί με τον Ίβελ Κανίβελ πηδήξαμε
πάνω από το φαράγγι του Σνέικ Ρίβερ.

Ήθελα την ρουκέτα.

Ποτέ δεν πήρα τη ρουκέτα.
Πήρα μόνο την μοτοσυκλέτα.

Ένιωθα τόσο δεμένος με αυτό τον κόσμο.

Δεν ήθελα να διηγούμαι ιστορίες
όταν μεγάλωνα. Ήθελα να γίνω κασκαντέρ.

Το είχα ζήσει.
Ο Ίβελ Κανίβελ ήταν φίλος μου.

Καταλάβαινα πάρα πολύ καλά πώς ένιωθε.

Αλλά δεν τα κατάφερα.
(Γέλια)

Πήγα σε Σχολή Καλών Τεχνών.

Άρχισα να φτιάχνω μουσικά βίντεο.

Αυτό είναι από τα πρώτα
μουσικά βίντεο που έκανα:

(Μουσική: «Άγγιξε τον ουρανό»
από τον Κάνιε Γουέστ)

ΚΜ: Ίσως εντοπίσετε εδώ
κάποιες ελαφρές ομοιότητες.

(Γέλια)

Τελικά πήρα και τη ρουκέτα.

(Γέλια)

Έτσι τώρα είμαι σκηνοθέτης,
ή τουλάχιστον γίνομαι σιγά-σιγά,

και άρχισα να χρησιμοποιώ τα εργαλεία
που διαθέτω ως σκηνοθέτης

για να προσπαθήσω να πω στο ακροατήριο
όσο πιο ελκυστικές ιστορίες μπορώ.

Και οι ταινίες είναι το κορυφαίο μέσο
για να έχουμε ενσυναίσθηση

για ανθρώπους πολύ διαφορετικούς από εμάς

και κόσμους τελείως ξένους
από τον δικό μας.

Δυστυχώς ο Ίβελ Κανίβελ δεν είχε για εμάς

την ίδια ενσυναίσθηση που είχαμε γι' αυτόν

και μας έκανε μήνυση γι' αυτό το βίντεο

(Γέλια)

αμέσως μετά.

Η θετική πλευρά ήταν ότι,
ο άνθρωπος που είχα σαν είδωλο ως παιδί,

ο άνθρωπος που ήθελα να γίνω
όταν ενηλικιωθώ,

τελικά κατάφερα
να αποκτήσω αυτόγραφό του.

(Χειροκρότημα)

Τώρα ας μιλήσουμε για τις ταινίες.

Οι ταινίες είναι ένα εκπληκτικό μέσο

αλλά βασικά είναι ίδιες τώρα
όπως ήταν και τότε.

Είναι μια ομάδα καρέ
που παίζονται σε ακολουθία.

Κι έχουμε κάνει απίστευτα πράγματα
με αυτά τα καρέ.

Αλλά άρχισα να σκέφτομαι

εάν υπάρχει τρόπος να χρησιμοποιήσω
σύγχρονες και αναπτυσσόμενες τεχνολογίες

για να αφηγηθώ ιστορίες με άλλους τρόπους

και να αφηγηθώ άλλα είδη ιστοριών

που ίσως δεν μπορούσα να αφηγηθώ
με τα παραδοσιακά κινηματογραφικά εργαλεία

που χρησιμοποιούμε εδώ και 100 χρόνια;

Έτσι άρχισα να πειραματίζομαι

και προσπαθούσα να φτιάξω
την απόλυτη μηχανή ενσυναίσθησης.

Εδώ είναι ένα από τα πρώτα πειράματα:

(Μουσική)

Αυτό λέγεται
«Η ζούγκλα στο κέντρο της πόλης».

Ήταν μια συνεργασία με τους Arcade Fire.

Σου ζητούσε να εισάγεις στην αρχή
τη διεύθυνση όπου μεγάλωσες.

Είναι ένας ιστότοπος.

Από εκεί αρχίζουν να αναπτύσσονται
διάφορα παράθυρα περιήγησης.

Και βλέπετε έναν νεαρό
να τρέχει σ' αυτόν τον δρόμο,

βλέπετε εικόνες από το Street View
και τους Χάρτες της Google

και συνειδητοποιείτε
ότι τρέχει στον δικό σας δρόμο.

Κι όταν σταματάει μπροστά σε ένα σπίτι,
είναι το δικό σας σπίτι.

Ήταν υπέροχο και οι άνθρωποι αντιδρούσαν
συναισθηματικά πιο έντονα σε αυτό

παρά σε πράγματα που είχα φτιάξει με καρέ.

Ουσιαστικά παίρνω ένα κομμάτι
από την ιστορία σας

και το βάζω μέσα στο πλαίσιο της ιστορίας.

Αλλά μετά άρχισα να σκέφτομαι,

«Εντάξει, είναι ένα κομμάτι σου,

αλλά πώς θα σε βάλω ολόκληρο
μέσα στο πλαίσιο;»

Για να το καταφέρω αυτό,
στράφηκα στις εγκαταστάσεις τέχνης.

Και αυτή λέγεται
«Η Προδοσία του Ασύλου».

Είναι ένα τρίπτυχο.
Θα σας δείξω τον τρίτο πίνακα.

(Μουσική)

Έτσι τώρα σας έχω βάλει μέσα στο πλαίσιο

και είδα ανθρώπους να έχουν
βαθύτερη συναισθηματική αντίδραση

σε αυτή τη δουλειά από την προηγούμενη.

Μετά άρχισα να σκέφτομαι τα πλαίσια
και τι αντιπροσωπεύουν.

Ένα πλαίσιο είναι όπως ένα παράθυρο.

Εννοώ ότι τα μέσα που παρακολουθούμε
-τηλεόραση, κινηματογράφος-

είναι παράθυρα σε άλλους κόσμους.

Και σκέφτηκα, ωραία.
Σε έβαλα σε ένα πλαίσιο.

Αλλά δεν σε θέλω μέσα στο πλαίσιο,
δεν σε θέλω μέσα στο παράθυρο,

θέλω να περάσεις από το παράθυρο
να είσαι στην άλλη πλευρά,

μέσα στον κόσμο, να κατοικείς τον κόσμο.

Και αυτό με φέρνει
πίσω στην εικονική πραγματικότητα.

Ας μιλήσουμε για εικονική πραγματικότητα.

Δυστυχώς, η συζήτηση έχει τόση σχέση
με την εικονική πραγματικότητα

όσο ο χορός με την αρχιτεκτονική.

Εδώ όντως χορεύει για την αρχιτεκτονική
στην εικονική πραγματικότητα.

(Γέλια)

Συνεπώς είναι δύσκολο να το εξηγήσεις;
Γιατί είναι δύσκολο;

Είναι δύσκολο επειδή
είναι ένα πολύ βιωματικό μέσο.

Το αντιλαμβάνεσαι με τις αισθήσεις
καθώς το βιώνεις.

Είναι μια μηχανή αλλά από μέσα

έχεις την αίσθηση πραγματικής ζωής,
το νιώθεις αληθινό.

Νιώθεις ότι όντως παρευρίσκεσαι
στον κόσμο που μπήκες

και νιώθεις παρών με τους ανθρώπους
που συναντάς εκεί μέσα.

Θα σας δείξω μια δοκιμαστική λήψη
από ταινία εικονικής πραγματικότητας:

μια πλήρη οθόνη με όλες
τις πληροφορίες που καταγράφουμε

κινηματογραφώντας εικονική πραγματικότητα.

Κινηματογραφούμε προς κάθε κατεύθυνση.

Αυτό είναι σύστημα που φτιάξαμε

από τρισδιάστατες κάμερες
που βλέπουν σε κάθε κατεύθυνση

και δικατευθυντικά μικρόφωνα
που βλέπουν προς κάθε πλευρά.

Με αυτό βασικά χτίζουμε μια σφαίρα
του κόσμου που κατοικείς.

Άρα δεν θα σας δείξω μια άποψη του κόσμου,

αλλά βασικά ολόκληρο τον κόσμο
τεντωμένο σε ένα παραλληλόγραμμο.

Αυτή η ταινία λέγεται
«Σύννεφα πάνω από τη Σίντρα»

και έγινε σε συνεργασία με την εταιρεία
εικονικής πραγματικότητας VRSE

και τα Ηνωμένα Έθνη

και έναν συνεργάτη ονόματι Γκάμπο Αρόρα.

Πήγαμε σε στρατόπεδο Σύρων προσφύγων
στην Ιορδανία τον Δεκέμβριο

και κινηματογραφήσαμε την ιστορία
ενός 12χρονου κοριτσιού, της Σίντρα.

Με την οικογένειά της διέφυγε από τη Συρία
μέσω της ερήμου στην Ιορδανία

και ζούσε στο στρατόπεδο
για ενάμιση χρόνο.

(Βίντεο)
Σίντρα: Το όνομά μου είναι Σίντρα.

Είμαι δώδεκα χρονών.

Πάω στην Πέμπτη τάξη.

Είμαι από τη Συρία,
από την πόλη Ίνκχιλ της περιοχής Ντάραα.

Ζω εδώ στον καταυλισμό Ζάαταρι
στην Ιορδανία τον τελευταίο ενάμιση χρόνο.

Έχω μεγάλη οικογένεια:

τρεις αδερφούς, ο ένας είναι μωρό.

Κλαίει πολύ.

Ρώτησα τον πατέρα μου αν έκλαιγα
όταν ήμουν μωρό και μου είπε πως όχι.

Νομίζω ότι ήμουν δυνατότερο μωρό
από τον αδερφό μου.

ΚΜ: Όταν είσαι με ακουστικά και μικρόφωνο

δεν τα βλέπεις έτσι.

Κοιτάζεις τριγύρω μέσα σε όλο τον κόσμο.

Θα παρατηρήσετε ότι βλέπετε 360 μοίρες,
προς όλες τις κατευθύνσεις.

Κι όταν είστε εκεί στο δωμάτιό της,
κοιτάζοντάς την,

δεν βλέπετε μέσα από οθόνη τηλεόρασης,

δεν τη βλέπετε μέσα από παράθυρο.
Κάθεστε εκεί μαζί της.

Κοιτάζοντας κάτω, πατάτε
το ίδιο έδαφος που πατάει κι αυτή.

Και λόγω αυτού

νιώθετε ακόμα πιο έντονα
ότι είναι πραγματική.

Καταλαβαίνετε πολύ καλύτερα
πώς νιώθει και αισθάνεται.

Και νομίζω ότι με αυτή τη μηχανή
μπορούμε ν' αλλάξουμε αντιλήψεις.

Και ήδη έχουμε αρχίσει
να προσπαθούμε ν' αλλάξουμε κάποιες.

Πήγαμε την ταινία στο Παγκόσμιο Οικονομικό
Φόρουμ στο Νταβός τον Ιανουάριο.

Την προβάλαμε σε μια ομάδα ανθρώπων

των οποίων οι αποφάσεις επηρεάζουν
τις ζωές εκατομμυρίων ανθρώπων.

Κι είναι άνθρωποι που υπό άλλες συνθήκες

δεν θα κάθονταν σε μια σκηνή
σε καταυλισμό προσφύγων στην Ιορδανία.

Αλλά εκείνον τον Ιανουάριο,
ένα απόγευμα στην Ελβετία,

ξαφνικά μεταφέρθηκαν όλοι εκεί.

(Χειροκρότημα)

Και επηρεάστηκαν από αυτό.

Έτσι εμείς θα φτιάξουμε
περισσότερες ταινίες.

Τώρα δουλεύουμε με τα Ηνωμένα Έθνη

για να τραβήξουμε ολόκληρη σειρά
τέτοιων ταινιών.

Μόλις τελειώσαμε ένα γύρισμα στη Λιβερία.

Τώρα θα φτιάξουμε μια ταινία στην Ινδία.

Και παίρνουμε αυτές τις ταινίες

και τις προβάλλουμε στα Ηνωμένα Έθνη

σε ανθρώπους που δουλεύουν εκεί
και σε επισκέπτες.

Τις βλέπουν άνθρωποι

που πράγματι μπορούν να αλλάξουν δραστικά
τις ζωές όσων είναι στις ταινίες.

Και τότε νομίζω ότι μόλις
που αγγίζουμε την επιφάνεια

της αληθινής δύναμης
της εικονικής πραγματικότητας.

Δεν είναι μόνο περιφερειακό
για βιντεοπαιχνίδια.

Διασυνδέει ανθρώπους με καταπληκτικό τρόπο

που δεν έχω ξαναδεί
σε άλλη μορφή μέσου επικοινωνίας.

Και μπορεί ν' αλλάξει τον τρόπο
που αντιλαμβανόμαστε τους άλλους.

Και με αυτόν τον τρόπο πιστεύω πως

η εικονική πραγματικότητα
έχει την δυνατότητα ν' αλλάξει τον κόσμο.

Έτσι λοιπόν, είναι μια μηχανή

αλλά μέσα από αυτή τη μηχανή
γινόμαστε πιο συμπονετικοί,

κατανοούμε καλύτερα τον συνάνθρωπο,
και δενόμαστε καλύτερα.

Και τελικά γινόμαστε περισσότερο άνθρωποι.

Σας ευχαριστώ.

(Χειροκρότημα)