Part 1 - The Adventures of Sherlock Holmes Audiobook by Sir Arthur Conan Doyle (Adventures 01-02)

Part 1. Classic Literature VideoBook with synchronized text, interactive transcript, and closed captions in multiple languages. Audio courtesy of Librivox. Read by Mark F. Smith.

Playlist for The Adventures of Sherlock Holmes by Sir Arthur Conan Doyle: http://www.youtube.com/playlist?list=PL7BE1C414529B0F4E

The Adventures of Sherlock Holmes free audiobook at Librivox: http://librivox.org/the-adventures-of-sherlock-holmes-by-sir-arthur-conan-doyle-2/

The Adventures of Sherlock Holmes free eBook at Project Gutenberg: http://www.gutenberg.org/ebooks/1661

The Adventures of Sherlock Holmes at Wikipedia: http://en.wikipedia.org/wiki/The_Adventures_of_Sherlock_Holmes

View a list of all our videobooks: http://www.ccprose.com/booklist

As Aventuras de Sherlock Holmes por Sir Arthur Conan Doyle

AVENTURA I. A Scandal in Bohemia

I. Para Sherlock Holmes, é sempre a muller.

Eu poucas veces oín mencionalo la en calquera outro nome.

Nos seus ollos que eclipses e predomina a totalidade do seu sexo.

Non era que el sentía calquera emoción semellante ao amor por Irene Adler.

Todas as emocións, e que un en particular, eran abominables ao seu frío, pero necesita

admirabelmente mente equilibrada.

Era, eu levala, o raciocinio máis perfecta máquina e observando que a

mundo xa viu, pero como un amante, el se puxo nunha posición falsa.

El nunca falou sobre as paixóns máis suaves, salve cun escarnio e un sorriso de escarnio.

Eran cousas admirables para o observador - excelente para deseñar o veo

por motivos de homes e accións.

Pero para o razoado adestrados para recoñecer tales intrusões na súa propia delicada e finamente

temperamento axustado foi a introdución dun factor de distracción que pode accionar un

dúbidas sobre os teus resultados mental.

Grit nun instrumento sensible, ou unha rachadura nunha das súas propias lentes de alta potencia, sería

non ser máis perturbador do que unha emoción forte nunha natureza como a del.

E aínda había só unha muller para el, e que a muller foi o falecido Irene Adler, de

memoria dubidosa e cuestionable. Eu xa vira algo de Holmes recentemente.

O meu casamento fora nos afastar un do outro.

A miña propia felicidade completa, e os intereses home-centrada que se levantan en torno ao

home que primeiro vese mestre do seu propio establecemento, foron suficientes para

absorber toda a miña atención, mentres que Holmes, que

detestaba toda forma de sociedade coa súa alma Bohemian todo, permaneceu no noso

aloxamentos en Baker Street, enterrado entre os seus libros vellos, e alterna de semana para

semana, entre cocaína e ambición, o

somnolencia de drogas, ea enerxía feroz da súa propia natureza aguçada.

Aínda estaba, como sempre, profundamente atraído polo estudo do delito, e ocupou o seu

facultades inmensa e poderes extraordinarios de observación en seguir os

pistas, e aclarar os misterios

que fora abandonado tan desesperada pola policía oficial.

De cando en vez escoitei un relato vago das súas accións: a súa convocatoria para

Odessa, no caso do asasinato Trepoff, do seu esclarecemento da traxedia singular

dos irmáns Atkinson en Trincomalee,

e, finalmente, da misión que tiña feito tan delicada e con éxito

para a familia reinante de Holanda.

Ademais destes sinais da súa actividade, con todo, que eu só compartida con todos os

lectores da prensa diaria, eu sabía pouco do meu ex-amigo e compañeiro.

Unha noite - era sobre o día vinte de marzo, 1888 - eu estaba volvendo dunha viaxe

a un paciente (por que eu xa retornado para a práctica civil), cando o meu camiño levoume a través de

Baker Street.

Ao pasar pola porta ben lembrado, que debe ser sempre asociada na miña mente con

meu mozo, e cos incidentes escuro da Study in Scarlet, eu estaba tomado por un

profundo desexo de ver de novo Holmes, e para

saber como estaba empregando os seus poderes extraordinarios.

Os seus cuartos foron brillantemente iluminada, e, aínda que eu mirei, vin a súa altura, de reposición

figura pasar dúas veces nunha silueta escura contra o cego.

Estaba andando pola sala rapidamente, avidamente, coa cabeza afundida no peito ea súa

mans cruzadas detrás del.

Para min, que sabía que o seu estado de ánimo e hábito, a súa actitude e forma a súa propia dixo

historia. El estaba no traballo de novo.

El subira para fóra da súa droga creada soños e estaba quente sobre o cheiro a algúns novos

problema.

Toquei o timbre e se mostra ata a cámara que fora anteriormente, en parte, o meu

propio. A súa forma non foi efusivo.

Raramente era, pero el estaba feliz, penso eu, para me ver.

Con case unha palabra falada, pero cun ollar bondadoso, el acenou-me a unha cadeira de brazos,

xogou todo o seu caso de charutos, e indicou un caso espírito e un gasogênio en

o canto.

El se presentou diante do lume e me mirou á súa maneira singular introspectivo.

"Wedlock lle conveñan", comentou. "Eu creo, Watson, que ten posto en

sete quilos e medio desde que vin ".

"Sete", respondín.

"En realidade, eu debería ter pensado un pouco máis.

Só un pouco máis, imaxino, Watson.

E na práctica de novo, eu observo. Non me dixo que pretendía ir

para aproveitar "." Entón, como vostede sabe? "

"Eu vexo iso, eu deducir-lo.

Como sei que foi quedando-se moi mollado ultimamente, e que ten

unha criada máis torpe e descoidado? "" Meu querido Holmes, "dixen eu," iso é moi

moito.

Certamente sería queimada, se vivise algúns séculos atrás.

É verdade que tiven un camiño país o xoves e volveu para casa nunha confusión terrible,

pero como eu mudei miñas roupas Non podo imaxinar como deducir-lo.

En canto á Mary Jane, é incorrigível, ea miña muller deulle o aviso previo, pero alí,

de novo, non vexo como traballar con iso. "El riu para si mesmo e esfregar o prazo,

mans nerviosas xuntos.

"É a propia sinxeleza", dixo, "os meus ollos me din que dentro do seu

zapatos esquerdo, exactamente onde a luz do lume chega, o coiro é marcado por seis case

cortes paralelos.

Obviamente, eles teñen sido causados por alguén que ten moi descoidada raspado arredor do

bordos da sola, a fin de eliminar codia de barro a partir del.

Así, ve, a miña dedución dobre que saíra no tempo vil, e que

tivo un espécime particularmente malignos corte boot-do Slavey Londres.

En canto á súa práctica, un cabaleiro entra no meu cuarto con cheiro a iodofórmio, cunha

marca negra de nitrato de prata enriba do seu dedo índice dereito, e unha saíntes na parte dereita

lado da súa cartola para mostrar onde ten

secretada seu estetoscopio, debo ser aburrido, por certo, se eu non declaralo para ser un

membro activo da profesión médica ".

Eu non podería deixar de rir coa facilidade con que el explicou o seu proceso de

dedución.

"Cando escoito lle dá as súas razóns:" Eu dixen: "a cousa sempre aparece para min

a ser tan ridiculamente simple que eu podería facilmente facelo só, aínda que en cada

exemplo sucesivas do seu razoamento eu estou perplexo ata explicar o seu proceso.

E aínda creo que os meus ollos son tan bos como o seu. "

"Iso mesmo", respondeu el, acendendo un cigarro, e tirando-se inferior en

unha poltrona. "Ve, pero non observar.

A distinción é clara.

Por exemplo, viu a miúdo os pasos que conducen a partir do salón con esta

cuarto. "" Frecuentemente. "

"Cantas veces?"

"Ben, algúns centenares de veces." "Entón, cantos hai?"

"Cantos? Non sei. "

"Iso mesmo!

Non ten observado. E aínda que xa viu.

Isto é só o meu punto. Agora, sei que hai dezasete etapas,

porque eu teño visto e observado.

By-the-way, xa que vostede está interesado nestes pequenos problemas, e xa que está

bo o suficiente para facer a crónica dunha ou dúas das miñas experiencias insignificantes, podes estar interesado

nesta ".

El xogou sobre unha folla de espesor, rosada nota de papel, que estaba deitado enriba aberta

a mesa. "El veu por última mensaxe," dixo.

"Ler en voz alta."

A nota foi sen data e sen sinatura ou enderezo.

"Non vai chamalo esta noite, ás quince para as oito horas", dixo, "un

cabaleiro que quere consultalo sobre un tema do momento máis profundo.

Os seus servizos recente a unha das casas reais de Europa mostraron que está

aquel que pode seguramente ser de confianza coas cuestións que son dunha importancia que dificilmente se

ser esaxerada.

Esta conta de vostedes que temos recibido de todos os cuadrantes.

A súa cámara de entón, a aquelas horas, e non leve a mal o visitante usar un

máscara. "

"Este é realmente un misterio", comentou. "O que imaxinar que significa isto?"

"Eu non teño os datos aínda. É un erro capital teorizar antes

alguén ten datos.

Insensibelmente se comeza a torcer os feitos para axeitado as teorías, no canto de teorías para axeitado

feitos. Pero a nota en si.

O que deduce diso? "

Eu coidadosamente examinada a escrita, eo papel no que estaba escrito.

"O home que escribiu que era presumiblemente ben facer", eu comentei, intentando imitar

procesos do meu compañeiro.

"Tales papeis non poderían ser comprados con media coroa un paquete.

É particularmente forte e dura "." Peculiar - que é a propia palabra ", dixo

Holmes.

"Non é un papel inglés. Seguro-la contra a luz. "

Eu fixen iso, e vin un "E" grande, con un pequeno "g", un "P", e un gran "G" cun pequeno

"T" tecida na textura do papel.

"¿Que pensas disto?", Preguntou Holmes. "O nome do fabricante, sen dúbida, ou a súa

monograma, si. "Non" en todo.

O 'G' co pequeno 't' significa 'Gesellschaft', que é a palabra alemá para

'Company. "É unha contracción habitual como os nosos

"Co '

'P', por suposto, significa 'Papi.' Agora, a 'exemplo.

Imos mirar para o noso Gazetteer continental ".

El tirou un volume abondo marrón das súas estanterías.

"Eglow, Eglonitz - aquí estamos nós, Egria. É un país de lingua alemá - en

Bohemia, non moi lonxe de Carlsbad.

"Notable como a escena da morte de Wallenstein, e polos seus numerosos vidro

fábricas e fábricas de papel. "Ha, ha, meu rapaz, o que pensas disto?"

Os seus ollos brillaban, e enviou unha nube azul gran triunfante do cigarro.

"O documento foi feita en Bohemia," dixo. "Precisamente.

E o home que escribiu a nota é un alemán.

Vostede nota a construción peculiar da sentenza - conta'This de vostedes que temos

de todos os cuadrantes recibido. 'O francés ou ruso non podería

escrito isto.

É o alemán que é tan descorteses a súa verbos.

Resta, por tanto, para descubrir o que é demandado por ese alemán que escribe

en papel Bohemian e prefire usar unha máscara de mostrar o seu rostro.

E aquí vén, se non me engano, para resolver todas as nosas dúbidas. "

Mentres falaba, había o son agudo dos cascos dos cabalos e as rodas contra a reixa

medio-fío, seguido dun pull nítidas coa campá.

Holmes deu un asubío.

"Un par, polo son", dixo. "Si", continuou el, ollando para fóra da

xanela. "A carruaxe pouco agradable e un par de

beleza.

Cento cincuenta guinéus cada. Hai diñeiro, neste caso, Watson, se

non hai máis nada. "" Creo que é mellor eu ir, Holmes. "

"Nin un pouco, doutor.

Sexa onde está. Estou perdida sen o meu Boswell.

E este promete ser interesante. Sería unha pena perde-la. "

"Pero o seu cliente -"

"Non te preocupes-lo. Eu quero a súa axuda, e así pode.

Aí vén el. Sente-se que o doutor, asento, e dar

nos a atención o mellor. "

Un paso lento e pesado, que fora oída nas escaleiras e no paso, fixo unha pausa

inmediatamente fóra da porta. Entón houbo unha forte e autoritário

billa.

"Entre", dixo Holmes. Un home entrou, que difícilmente podería ser

menos de seis pés e seis polgadas de altura, co peito e os membros dun Hercules.

O seu vestido era rico, cunha riqueza que, en Inglaterra, ser encarado como semellante

de mal gusto.

Bandas pesadas de astracã foron cortados en todo o mangas e frontes da súa

double-breasted abrigo, mentres manter o azul profundo do que foi xogado sobre os seus ombreiros

foi forrado con seda cor de lume e

garantido no pescozo cun broche que consistía dunha única berilo chamas.

Botas que se estendeu ata a metade as panturrilhas, e que foron cortados na parte superior con

pelo castaño rico, rematada a impresión de opulencia bárbara que foi suxerido por

toda a súa aparencia.

El cargaba un sombreiro de ás largas na man, mentres usaba toda a parte superior da súa

cara, estendéndose pasado as mazás do rostro, unha máscara de viseira negra, que, ao parecer,

axustada nese preciso momento, pois a súa man aínda estaba levantada a el como entrou.

Da parte inferior da cara, el parecía ser un home de carácter forte, cun

Lip groso, colgado, e un queixo longo e recto suxestivos de resolución empurrado para a

lonxitude de obstinación.

"Vostede tiña o meu billete?", El preguntou cunha voz profunda e dura un alemán fortemente marcada

acento. "Eu che dixen que eu chamaría".

El mirou dun a outro de nós, coma se incerto o lugar.

"Pray ter un asento", dixo Holmes.

"Este é o meu amigo e compañeiro, Dr Watson, que de cando en vez é bo o suficiente para

me axudar na miña casos. Quen teño a honra de dirixir? "

"Pode dirixir-me como o conde Von Kramm, un nobre de Bohemia.

Eu entendo que este cabaleiro, o seu amigo, é un home de honor e discreción,

a quen eu poida confiar, con un tema de suma importancia extrema.

Se non, eu prefiro moito máis debe comunicarse con vostede só. "

Eu me levantei para ir, pero Holmes me colleu polo pulso e me empurrou cara atrás na miña materia.

"É ao mesmo tempo, ou ningún", dixo.

"Pode dicir nada antes de que este cabaleiro que ten que dicir para min."

O conde encolleu os ombreiros anchos.

"Entón, podo comezar", dixo, "conectando vós tanto o sigilo absoluto por dous anos;

ao final dese tempo, o tema será de ningunha importancia.

Actualmente, non é demasiado dicir que é de peso, tales que poden ter un

influencia sobre a historia de Europa. "" Eu prometer ", dixo Holmes.

"E eu"

"Vai desculpar esta máscara", continuou o noso estraño visitante.

"A persoa que emprega agosto me vontade do seu axente a ser descoñecido para vostede, e eu podo

confesar dunha vez que o título polo que eu teño chamado só de min mesmo non é o meu

"Eu estaba consciente diso", dixo Holmes secamente.

propia ".

"As circunstancias son de gran delicadeza, e todas as precaucións a tomar para

saciar o que podería medrar para ser un escándalo inmenso e comprometer seriamente unha das

reinante familias de Europa.

Para falar claramente, o tema implica a gran Casa da Ormstein, reis hereditarios

de Bohemia ".

"Eu tamén estaba en conta que," murmurou Holmes, acomodado-se para abaixo no seu

asento e pechando os ollos.

O noso visitante mirou con algunha sorpresa aparente para a figura lounging lânguida, de

o home que fora, sen dúbida, representado a el como o pensador máis incisiva e máis

axente enerxético en Europa.

Holmes reabriu os ollos lentamente e mirou impacientemente para o seu cliente xigantesca.

"Se vosa Maxestade quixo rebaixar a indicar o seu caso", el comentou: "Eu debería ser

máis capaz de aconsellamos-lo. "

O home saltou da cadeira e camiñou cara arriba e abaixo do cuarto en incontroláveis

axitación.

Entón, cun xesto de desesperación, el rachou a máscara do seu rostro e lanzou

sobre a terra. "Estás certo", el exclamou: "Eu son o rei.

Por que eu debería tentar esconde-lo? "

"Por que, de feito?" Murmurou Holmes.

"Vosa Maxestade non falara antes de que eu sabía que eu estaba falando con Wilhelm

Gottsreich Sigismondi von Ormstein, Gran Duque de Cassel-Felstein e hereditaria

Rei de Bohemia. "

"Pero pode entender", dixo o noso estraño visitante, sentándose máis unha vez e pasar

a súa man sobre a testa alta branca ", pode entender que non estou acostumado a

facer negocios como na miña propia persoa.

Con todo, o tema era tan delicado que eu non podería confiar-lo a un axente, sen poñer

me no seu poder. Eu vin incógnito de Praga para a

obxectivo de consultalo-lo. "

"Entón, ore consultar", dixo Holmes, pechando os ollos unha vez máis.

"Os feitos son brevemente estes: Preto de cinco anos, durante unha visita prolongada para

Varsovia, traba coñecemento da aventureira ben coñecida, Irene Adler.

O nome é sen dúbida familiar a vostede. "

"Por favor, mira-la na miña index, doutor," murmurou Holmes sen abrir os ollos.

Por moitos anos el adoptou un sistema de docketing todos os parágrafos sobre homes e

cousas, de xeito que era difícil nomear un tema ou unha persoa sobre a que non podería

á vez facilitar información.

Neste caso podo atopar a súa biografía prensa entre a dun hebreo

rabino e dun persoal comandante que escribira unha monografía sobre o mar profundo

peixes.

"Déixeme ver!", Dixo Holmes. "Hum!

Nacido en New Jersey, nos 1858 anos. Contralto - hum!

La Scala, hum!

Prema donna imperial Ópera de Varsovia - si! Apousentouse se escenario operístico - ha!

Vivir en Londres - ben así!

Vosa Maxestade, como eu entendo, participou con esta nova, escribiu ela

algunhas cartas comprometedoras, e agora está desexoso de lograr as cartas de volta. "

"Precisamente así.

Pero como - "" Houbo un matrimonio secreto? "

"Non." "Non hai documentos legais ou certificados?"

"Non."

"Entón eu non seguir o seu Majesty. Si este novo debe producir a súa

cartas para chantaxe ou outros propósitos, como é que para probar a súa autenticidade? "

"Non é a escrita."

"Pooh, pooh! Falsificación. "

"Private miña nota de papel". "Stolen".

"O meu propio selo."

"Imitado". "A miña foto."

"Compraron." "Nós dous estabamos na fotografía."

"Oh, Dear!

Iso é moi malo! A súa Maxestade, de feito, cometeu un

. Indiscreción "" Eu era tolo - tolos. "

"Está comprometido se en serio."

"Eu era só o príncipe herdeiro, a continuación. Eu era novo.

Eu son só trinta agora. "" Debe ser recuperado. "

"Temos tentado e erros."

"Vosa Maxestade debe pagar. Debe ser comprado. "

"Non vai vender." "Stolen, entón."

"Cinco intentos foron feitas.

Dúas veces ao asaltantes no meu pago saquearon a súa casa.

Unha vez que desviou a súa equipaxe cando viaxou.

Por dúas veces foi asaltado.

Non houbo resultados "." Non hai sinal de que? "

"Absolutamente nada". Holmes riu.

"É un problema moi bonita", dixo.

"Pero moi serio para min", devolveu o Rei censura.

"Moi, mesmo.

E o que pretende facer coa fotografía? "

"Para me arruinar". "Pero como?"

"Estou a piques de casar."

"Entón, eu teño oído". "Para Clotilde Lothman von Saxe-Meningen,

segunda filla do rei de Escandinavia. Podes coñecer os principios estritos da súa

da familia.

Ela mesma é a propia alma da iguaria. A sombra dunha dúbida en canto á miña conduta sería

levar a cuestión a fin. "" E Irene Adler? "

"Ameaza de envialos a fotografía.

E vai facer. Sei que vai facer.

Vostede non sabe, pero ela ten unha alma de aceiro.

Ela ten o rostro da máis fermosa das mulleres, ea mente do máis resoluto dos

os homes.

No canto do que eu debería casar con outra muller, non hai ata onde ela non

go -. none "" Está seguro de que ela non enviou

aínda? "

"Eu estou seguro." "E por que?"

"Porque ela dixo que ía envialo o día en que o compromiso foi

proclamada publicamente.

Que será a próxima segunda. "" Oh, entón temos tres días aínda ", dixo

Holmes cun bocexando.

"Isto é moi feliz, como eu teño un ou dous asuntos de importancia para ollar só

no presente. Súa Maxestade, por suposto, estar en

Londres, para o presente? "

"Por suposto. Vai me atopar na Langham baixo a

nome do Conde Von Kramm. "" Entón vou deixar caer unha liña para deixalo

saber como imos avanzar. "

"Pray facelo. Serei toda a ansiedade. "

"Entón, en canto ao diñeiro?" "Ten carta branca."

"Absolutamente?"

"Eu digo-lle que eu daría unha das provincias do meu reino ter que

fotografía. "" E para os gastos de presente? "

O Rei tivo unha bolsa de coiro pesada de camurça baixo o seu manto e colocouse no

mesa. "Hai £ 300 en ouro e

700 en notas ", dixo.

Holmes rabiscos un recibo encima dunha folla do seu caderno e entregouno a el.

"E o enderezo de Mademoiselle", cuestionou. "É Briony Lodge, Avenida Serpentine, St

Madeira de John. "

Holmes tirou unha nota do mesmo. "Outra cuestión", dixo.

"Foi a fotografía de un armario?" "Era".

"Entón, boas noites, a súa maxestade, e espero que en breve teremos algunhas boas

novidades para ti.

E de boa-noite, Watson ", engadiu, como as rodas da carroza real rolou

da rúa.

"Se vai ser bo o suficiente para chamar mañá de tarde, ás tres horas eu debería

quere falar este tema pouco máis con vostede. "

II. Ás tres horas precisamente eu estaba en Baker

Rúa, pero Holmes aínda non retorno.

A propietaria me informou de que el deixara a casa pouco despois das oito horas de

da mañá.

Senteime a carón do lume, con todo, coa intención de esperalo lo, independentemente do tempo

podería ser.

Eu xa estaba profundamente interesado na súa investigación, xa que, a pesar de ser rodeado por

ningunha das características sombrío e estraño que foron asociados cos dous delitos que

xa rexistrados, aínda, a natureza da

o caso e da estación exaltado do seu cliente deu-lle un carácter propio.

De feito, ademais da propia natureza da investigación, que o meu amigo tiña na man,

había algo no seu aperte maxistral dunha situación, eo seu agudo, incisivo

razoamento, o que fixo un pracer para min

para estudar o seu sistema de traballo, e seguir os vivos, os métodos sutís polo cal el

desembaraçada misterios máis inextricável.

Tan afeitos que eu estaba ao seu éxito invariable que a propia posibilidade da súa

non deixara de entrar na miña cabeza.

Era case catro antes de a porta abriuse, e un noivo borracho para o futuro, mal-

kempt e lateral whiskered, cun rostro inflamado e roupa de mala reputación, entrou

da sala.

Afeito como estaba incribles poderes do meu amigo no uso de disfraces, eu tiña que

ollar tres veces antes de que eu estaba seguro de que era realmente el.

Cun aceno el desapareceu para o cuarto, de onde xurdiu en cinco minutos Tweed-

adecuada e respectable, como antigamente.

Poñendo as mans nos petos, el estirar as pernas por diante do lume

e riu gustosamente por algúns minutos.

"Ben, realmente", El gritou, e entón el engasgado e riu de novo ata que foi

grazas a deitar-se, brando e indefenso, na materia.

"¿Que é iso?"

"É moi divertido demais. Estou seguro que nunca podería imaxinar como eu

empregada miña mañá, ou o que eu acabei facendo ".

"Eu non podo imaxinar.

Supoño que foi ver os hábitos, e quizais a casa, de Miss

Irene Adler "" Iso mesmo;. Pero a secuela foi bastante

inusual.

Vou dicir-lle, con todo. Saín da casa un pouco despois das oito

horas esta mañá no carácter dun fóra do noivo de traballo.

Hai unha simpatía marabillosa e maçonaria entre os homes horsey.

Ser un deles, e vostede saberá todo o que hai para saber.

Logo descubrín Briony Lodge.

É unha vila bijou, cun xardín na parte de atrás, pero construído fronte á dereita ata

a estrada, dúas historias. Chubb bloqueo para a porta.

Gran sala de estar do lado dereito, ben decorados, con ventás longas case ata o

chan, e os prendedores absurda ventá Inglés que un neno pode abrir.

Atrás non había nada de extraordinario, salvo que a xanela de paso podería ser alcanzado

dende o principio da cocheira.

Eu andei arredor del e examinou o de preto de todos os puntos de vista, pero sen

observando que calquera outra cousa de interese.

"Eu, entón, lounged pola rúa e atopou, como eu esperaba, que había un Mews nun

pista que descende por unha parede do xardín.

Eu prestei a cavalariças unha man en baixo fregando os seus cabalos, e recibiu a cambio

dous pence, un vaso de medio a medio, dúas enche de tabaco Shag, e tanto

información que eu podería desexar na dona

Adler, para non falar de media ducia de outras persoas no barrio no que estaba

non nas biografías polo interesado, pero de quen eu era obrigado a escoitar. "

"E o que de Irene Adler?"

Eu preguntei. "Oh, ela converteuse todos os homes de cabezas

baixo nesa parte. Ela é a máis elegantes cousa baixo un gorro

neste planeta.

Así din os Mews Serpentine, a un home. Ela vive en silencio, canta en concertos,

expulsada, cinco cada día e retorna ás sete en punto para a cea.

Raramente sae noutros momentos, excepto cando canta.

Ten só un visitante do sexo masculino, pero unha boa parte del.

É moreno, fermoso e arroxado, nunca chama menos unha vez por día, e moitas veces

dúas veces. El é un Sr Godfrey Norton, do Interior

Templo.

Vexa as vantaxes dun taxista como un confidente.

Eles o levara para casa unha ducia de veces a partir Serpentine-Mews, e sabía todo sobre el.

Cando tiña escoitado todo o que tiñan que dicir, eu comece a andar para arriba e para abaixo preto

Briony Lodge, unha vez máis, e pensar sobre o meu plan de campaña.

"Este Godfrey Norton era, evidentemente, un factor importante na cuestión.

El era un avogado. Iso soou ameazante.

Cal era a relación entre eles, e que o obxecto das súas visitas repetidas?

Foi ela que o seu cliente, o seu amigo, ou a súa amante?

No primeiro caso, pode que tiña trasladado a fotografía a súa garda.

Neste último caso, era menos probable.

Sobre a cuestión da cuestión dependía se debería seguir o meu traballo en Briony

Lodge, ou virar a miña atención para as cámaras do cabaleiro no Templo.

Foi un momento delicado, e que ampliou o campo da miña investigación.

Teño medo que eu che aborrecer con eses detalles, pero eu teño que deixar que ver a miña pequena

dificultades, se é para entender a situación. "

"Estou te seguindo de preto", eu respondín.

"Eu aínda estaba equilibrado o asunto na miña mente cando un cabriolé dirixiu ata Briony

Lodge, e un cabaleiro saltou para fóra.

Era un home moi bonito, escuro, aquilino, bigote e - por suposto, o home

de quen eu tiña oído falar.

El parecía estar con moita présa, gritou ao cocheiro esperar, e pasou a

empregada que abriu a porta co aire dun home que estaba completamente na casa.

"Estaba na casa preto de media hora, e eu podía albiscar-lo no

fiestras da sala de estar, camiñando cara arriba e abaixo, falando animadamente, e acenando coa

brazos.

Dela non podía ver nada. Actualmente saíu, parecendo aínda máis

flurried que antes.

Cando se achegou da cabina, el tirou un reloxo de ouro do peto e mirou para el

sinceramente, 'Drive como o diaño ", el exclamou:" primeiro en en Gross & Hankey é

Regent Street, e despois para a Igrexa de San Monica na Estrada Edgeware.

Medio Guinea se fai iso en 20 minutos! "

"Fóra eles foron, e eu só estaba me pregunta se eu non debería facer ben a segui-los

cando ata a pista veu un Landau pequeno puro, o cocheiro co abrigo só medio

abotoado, e amarrar os baixo a súa orella, mentres

todas as marcas dos seus arreos eran de fóra das fibelas.

Non tiña tirado para arriba antes de que lanzou fóra da porta do corredor e para el.

Só un reflexo do seu polo momento, pero ela era unha muller adorable, cunha

rostro que un home podería morrer.

"'A Igrexa de St Monica, John", ela gritou,' e medio soberano se chegar

en 20 minutos. "Iso foi moi bo de máis para perder, Watson.

Eu era só balance se debería correr cara a el, ou se eu debería pousar atrás

seu Landau, cando un taxi pasou pola rúa.

O condutor mirou dúas veces en tal tarifa un pobre, pero eu pulei no antes de que puidese

"A Igrexa de St Monica," dixen eu, "e metade soberano se chegar alí en vinte

obxecto.

minutos. "

Tiña vinte e 11:55, e, por suposto, foi bastante claro o que estaba en

o vento. "O meu condutor dirixía rápido.

Eu non creo que eu xa dirixe máis rápido, pero o resto estaba alí antes de nós.

A cabina e os Landau cos seus cabalos vapor estaban en fronte da porta, cando

chegou.

Paguei o home e foi para dentro da igrexa. Non había unha alma alí, senón as dúas

quen seguira e un crego surpliced, que parecía ser admoestando

con eles.

Eles estaban todos de pé tres en un nó na fronte do altar.

Eu descansaba para o corredor lateral, como calquera outra polia que caeu nunha igrexa.

De súpeto, a miña sorpresa, os tres no altar enfrontou rolda para min, e Godfrey Norton

veu correndo tan duro como el podía na miña dirección.

"" Grazas a Deus ', el exclamou.

'Vai facer. Veña!

Vén! '"' Que entón?

Eu preguntei.

"'Vén, cara, veña, só tres minutos, ou non vai ser legal."

"Eu estaba medio arrastrado ata o altar, e antes de que eu sabía onde estaba, eu me atope

murmurando as respostas que foron murmurou no meu oído, e afirma as cousas de que eu

non sabía de nada e, xeralmente, auxiliar na

o seguro de amarre Irene Adler, solteirona, de Godfrey Norton, solteiro.

Foi todo feito en un instante, e alí estaba o señor me gracias por unha banda,

lado ea señora do outro, mentres o crego sorriu para min na fronte.

Foi a posición máis absurda que eu xa vin na miña vida, e

era o pensamento del que me fixo rir agora.

Parece que houbo algunha informalidade sobre a súa licenza, que o

absolutamente crego negouse a casa-los sen unha testemuña de calquera tipo, e que o meu

aparencia sorte salvo o noivo de

ter que Sally para as rúas en busca de un mellor home.

A noiva me deu un soberano, e eu pretendo usalo na miña cadea do reloxo en memoria de

a ocasión. "

"Esta é unha virada moi inesperado de cousas", dixen eu, "e despois?"

"Ben, podo atopar os meus plans moi seriamente ameazada.

Parecía que o par pode levar unha partida inmediata, e así esixir

medidas moi rápida e enérxica da miña parte.

Na porta da igrexa, sen embargo, eles se separaron, el dirixía ao seu Templo,

e ela á súa casa. 'Eu expulsar no parque ás cinco como

usual ", dixo, mentres ela o deixou.

Eu non oía máis. Eles foron aínda en direccións diferentes,

e eu saín a facer os meus propios arranxos. "

"Que?"

"Algúns carne fría e un vaso de cervexa", el respondeu, tocando o timbre.

"Eu teño sido moi ocupado para pensar en comida, e eu son probablemente será ocupado aínda este

pola noite.

By the way, Doutor, eu quero a súa cooperación. "

"Eu vou ser feliz." "Non lle importa infrinxir a lei?"

"Nin un pouco."

"Nin executando a oportunidade de prisión?" Non "por unha boa causa."

"Oh, a causa é excelente" "Entón eu son o seu home".

"Eu estaba segura de que eu podería confiar en ti."

"Pero que é o que quere?" "Cando a Sra Turner levou na bandexa I

ha facer máis claro para ti.

Agora ", dixo cando se virou con fame sobre a tarifa simple que a Nosa Señora había solicitado,

"Eu teño que discutir iso mentres eu comer, pois teño tempo, non moito.

É case cinco agora.

En dúas horas debemos estar en escena de acción.

Irene perda, ou Madame, en vez diso, retorna da súa unidade en sete.

Debemos estar en Briony Lodge para coñece-la. "

"E entón?" "Ten que deixar isto para min.

Eu xa arranxou o que está ocorrendo. Hai só un punto sobre o que debo

insistir.

Non debe interferir, aconteza o que acontecer. Vostede entende? "

"Estou a ser neutral?" "Para facer absolutamente nada.

Probablemente haberá algún malestar pequeno.

Non se xunte na mesma. Isto vai acabar no meu ser encamiñados cara á

casa.

Catro ou cinco minutos despois a fiestra da sala de estar será aberta.

Está-se cara á estación próxima á xanela aberta. "

"Si".

"Está a asistir-me, pois será visible para ti."

"Si".

"E cando levantar a man - así - vai xogar para a sala que eu doulle

xogar, e, ao mesmo tempo, elevar o grito de lume.

Vostede moi seguir? "

"Completamente". "Non é nada moi formidable", dixo,

tomar un rolo en forma de cigarro longo do peto.

"É un simple encanamento fume de foguete, equipado con unha tapa en cada extremo para facelo

auto-iluminación. A súa tarefa limítase a iso.

Cando levanta o seu grito de lume, será tomada por un gran número de persoas.

Pode, entón, camiñar ata o final da rúa, e eu o reunirán en 10 minutos.

Espero que me fixen claro? "

"Eu son a permanecer neutro, para chegar preto da xanela, para velo e, ao sinal para

xogar este obxecto, a continuación, para levantar o grito de lume, e esperar que na esquina da

a rúa ".

"Precisamente". "Entón podes enteiramente confiar en min."

"Isto é excelente. Coido que, se cadra, é case na hora que eu

prepararse para a nova función eu teño que xogar ".

El desapareceu no seu cuarto e volveu en poucos minutos no carácter

dun crego disidente amable e simplória.

O seu sombreiro ancho negro, pantalóns baggy, a súa gravata branca, o seu sorriso simpático, e

aspecto xeral de peering e curiosidade benevolente foron, como o Sr John Hare só

podería ter igualado.

Non era só que Holmes cambiou o seu traxe.

A súa expresión, a súa forma, a súa alma parecía variar con cada peza nova que

asumiu.

O escenario perdido un gran actor, aínda que a ciencia perdeu un razoado aguda, cando

tornouse un especialista en crime.

Era unha 06:15 cando saímos Baker Street, e aínda quería dez

minutos para a hora en que nos atopamos na Avenida Serpentine.

Xa estaba quedando escuro, e as lámpadas foron acendidas só sendo coma nós pasado arriba e abaixo

diante de Briony Lodge, esperando a chegada do seu ocupante.

A casa era só, como eu tiña imaxinado desde sucinta Sherlock Holmes '

descrición, pero a localidade parecía ser menos privado do que eu esperaba.

Pola contra, para unha pequena rúa nun barrio tranquilo, foi notablemente

animado.

Había un grupo de homes mal vestido de fumar e rindo nunha esquina, un

tesouro moedor coa súa roda, dous gardas que estaban flertando cunha enfermeira-

nena, e varios homes ben vestidos novos

que foron lounging arriba e abaixo cos charutos na boca.

"Ve", comentou Holmes, como ritmo para alí e para aquí diante da casa, "este

matrimonio, en vez simplifica as cousas. A fotografía xa é unha arma de dobre fío

arma agora.

As posibilidades son de que sería tan avessos a seren vistos polo Sr Godfrey Norton, como

noso cliente é a súa chegada aos ollos da súa princesa.

Agora a pregunta é: Onde é que imos atopar a fotografía? "

"Onde, en realidade?" "É moi pouco probable que leva

sobre con ela.

É o tamaño do gabinete. Moi grande para ocultación doado sobre un

vestido de muller. Ela sabe que o Rei é quen de

tela asaltado e investigación.

Dous intentos de tipo xa se fixeron.

Podemos tomalo, entón, que non cargalo sobre con ela. "

"Onde, entón?"

"Banqueiro dela ou o seu avogado. Existe esa posibilidade dobre.

Pero estou inclinado a pensar que ningún dos dous. As mulleres son naturalmente secretos, e

quere facer a súa propia secreción.

Por que debería entregalo a ninguén? Ela podía confiar nela propias mans, pero

ela non podería dicir o que influencia indirecta ou política pode ser levado a

oso enriba dun home de negocios.

Ademais, lembre que tiña resolto a usalo en poucos días.

Debe ser onde un pode poñer as mans sobre ela.

Debe estar na súa propia casa. "

"Pero iso foi asaltada dúas veces." "Pshaw!

Eles non sabían como mirar. "" Pero como vai mirar? "

"Eu non vou mirar."

"E despois?" "Eu vou leva-la para me amosar."

"Pero vai rexeitar". "Non será capaz de facer.

Pero eu oio o ruído das rodas.

É o seu coche. Agora levar a cabo as miñas ordes á risca. "

Mentres falaba, o brillo das luces do lado dun coche veu ao redor da curva do

avenida.

Foi un Landau pouco intelixente que sacudiu ata a porta de Briony Lodge.

Como deixou, un dos homes loafing na parte correron cara diante para abrir a porta

coa esperanza de gañar un cobre, pero foi unha cotovelada afastado por outro vagabundo, que

correu coa mesma intención.

Unha disputa acirrada estalou, que foi aumentada polos dous gardas, que tomaron

os dous lados cunha das hamacas, e pola tesoira moedor, que foi igualmente quente enriba

do outro lado.

Un golpe foi atinxido, e nun instante a señora, que saíu da súa carruaxe,

era o centro dun pequeno grupo de homes lavada e loitando, que bateu violentamente na

entre eles cos puños e bastóns.

Holmes foi para a multitude para protexer a muller, pero así como chegou a ela, deu unha

chorar e caeu no chan, co sangue correndo libremente polo rostro.

Na súa caída os gardas tomaron os saltos nunha dirección e hamacas na

o outro, mentres que unha serie de mellor-vestida persoas, que asistiron a pelexa sen

formando parte del, lotado para axudar a muller e para atender o home ferido.

Irene Adler, como eu aínda vou chamala, tiña se apresurou a subir os chanzos, pero ela estaba na

arriba coa súa figura soberbia delineada contra as luces da sala, ollando para atrás en

da rúa.

"É o cabaleiro pobres moi ferido?" Ela preguntou.

"Está morto", berrou varias voces. "Non, non, non hai vida nel", berrou

o outro.

"Pero que vai ir aínda que antes de poder levalo ao hospital."

"El é un compañeiro valente", dixo unha muller. "Eles terían bolsa da muller e

ver se el non fose para el.

Eles eran unha banda, e un duro, moito. Ah, está respirando agora. "

"Non pode mentir na rúa. Que poidamos trae-lo de dentro, Mármara? "

"Por suposto.

Trae-lo para a sala de estar. Hai un sofá cómodo.

Desta forma, por favor! "

Devagar e solemnemente, foi levado Briony Lodge e dispostos nos principais

cuarto, mentres eu aínda observados os procedementos do meu posto preto da xanela.

As lámpadas foron acesas, pero as cortinas non fora elaborado, para que eu puidese ver Holmes

como se botou enriba do sofá.

Non sei se foi tomado remorso, naquel momento, para a parte que

estaba xogando, pero sei que nunca me sentín máis vivamente avergoñado de min mesmo na miña vida

que cando vin a fermosa criatura

contra quen estaba conspirando, ou a graza ea bondade que ela esperou enriba

o home ferido.

E, aínda así sería o máis negro traizón a Holmes a recuar agora da parte

que confiara en min. Eu endureceu o meu corazón, e levou o fume

foguete desde debaixo da miña Ulster.

Ao final, penso, non estamos ferindo-a.

Somos, pero impedindo a de prexudicar o outro.

Holmes sentou-se enriba do sofá, e vin o movemento como un home que está na necesidade de

do aire. A empregada foi todo e abriu o

xanela.

No mesmo instante eu o vin levantar a man e, ao sinal Joguei meu foguete

no cuarto con un grito de "Lume!"

A palabra non foi máis cedo para fóra da miña boca que toda a multitude de espectadores, ben vestido

e mal - cabaleiros, cavalariças, e servo-empregadas domésticas - xuntáronse un berro xeral de

"Lume!"

Espesas nubes de fume enrolado pola sala e para fora da xanela aberta.

Eu peguei un reflexo de figuras correndo, e un momento despois a voz de Holmes de

dentro asegurándose que era unha alarma falsa.

Escorregar por entre a multitude gritando que eu fixen o meu xeito para o canto da rúa, e en

10 minutos foi alegrouse por atopar o brazo do meu amigo na miña, e para fuxir de

a escena de tumulto.

El camiñou rapidamente e en silencio por uns minutos ata que rexeitara unha das

as rúas tranquilas que levan cara á Estrada Edgeware.

"Vostede fixo iso moi ben, doutor", comentou.

"Nada podería ser mellor. Está todo correcto. "

"Está a fotografía?"

"Eu sei onde está." "E como descubriu?"

"Ela me mostrou, como eu lle dixen que sería." "Eu aínda estou na escuridade."

"Non quero facer un misterio", dixo, rindo.

"A cuestión foi perfectamente simple. Vostede, por suposto, vin que todos na

rúa era un cómplice.

Eles estaban todos comprometidos para a noite. "" Penso o máximo. "

"Entón, cando a liña comezou, eu tiña un pouco húmido pintura vermella na palma da miña

man.

Corrín cara diante, caeu, bateu a man na miña cara, e converteuse en piteous

espectáculo. É un vello truco. "

"Isto tamén podería imaxinar."

"Entón, me cargaron dentro Foi obrigado a ter-me entrar

O que máis podería facer? E na súa sala de estar, que era o

moi cuarto que eu sospeitaba.

Ficaba entre iso eo seu cuarto, e eu estaba determinado a ver.

Eles me botou en un sofá, acenando para o aire, eles foron obrigados a abrir a

ventá, e tivo a súa oportunidade. "

"Como isto axudar?" "Foi moi importante.

Cando unha muller pensa que a súa casa está pegando lume, o seu instinto é á vez que se apresurar para

o único que máis valora.

É un impulso perfectamente avassaladora, e eu teño máis de vantaxe, xa tomadas de

-Lo.

No caso do escándalo de substitución Darlington foi serve de moito, e tamén en

o Arnsworth negocios Castle. Unha muller casada agarra o seu bebé, un

unha solteira chega a súa caixa de xoias.

Agora quedou claro para min que a nosa señora de hoxe non tiña nada na casa máis precioso

para ela que o que nós estamos en busca de. Ela corría para prendelo.

A alarma de incendio foi admirabelmente feito.

A fume e berros foron suficientes para abalar os nervios de aceiro.

Ela respondeu moi ben.

A fotografía está nun receso detrás dun panel deslizante logo enriba á dereita campá-

pull. Ela estaba alí nun instante, e eu peguei un

reflexo de como ela media tirou-a.

Cando gritaba que era unha alarma falso, ela substituíu, mirou para o foguete,

apresurado da sala, e eu non a vin desde entón.

Levanteime me, e, facendo miñas desculpas, escapou da casa.

Dubidei se tratar de asegurar a fotografía dunha soa vez, pero o cocheiro

chegara, e como estaba me observando estrictamente parecía máis seguro esperar.

Un pouco máis de precipitación, pode arruinar todo. "

"E agora?" Eu preguntei.

"A nosa procura é practicamente rematado. Chamarei co Rei de mañá, e

con vostede, se lle importa vir coa xente.

Imos ser amosado na sala de estar que esperar para a muller, pero é probable que

cando chega, un pode pensar nin nós nin a foto.

Pode ser unha satisfacción para a súa Maxestade obtela coas súas propias mans. "

"E cando vai chamar?" "Ás oito da mañá.

Non será, polo que teremos un campo claro.

Ademais, temos que ser rápido, pois este matrimonio pode significar un cambio completo na súa

vida e hábitos.

Debo fío ao rei sen demora. "Chegaran Baker Street e parara

na porta. Estaba buscando bolsas para a clave

cando pasa alguén dixo:

"Boa noite, Mister Sherlock Holmes." Había varias persoas na calzada

no momento, pero o saúdo parecía vir dun mozo delgado nun Ulster que

apresurada por.

"Eu xa oín esa voz antes", dixo Holmes, mirando para a rúa mal iluminada.

"Agora, quero saber quen é o demo que podería ser."

III. Durmín na Baker Street, aquela noite, e nós

estaban estean implicados nas nosas torres e almorzo cando o rei de Bohemia apresurado

para a sala.

"Está realmente got it!", El gritou, agarrando Sherlock Holmes por un ou outro ombreiro

e mirando ansiosamente no seu rostro. "Aínda non".

"Pero ten esperanza?"

"Eu teño esperanzas." "Entón, veña.

Eu son todo impaciencia ir aínda que "." Debemos ter un taxi ".

"Non, miña carruaxe está esperando."

"Entón, que simplificar as cousas." Descender e comezou unha vez máis para

Briony Lodge. "Irene Adler é casado", comentou Holmes.

"Married!

Cando? "" Yesterday ".

"Pero para quen?" "Para un avogado inglés chamado Norton."

"Pero ela non podería amalo."

"Estou esperando que fai." "Por que nos espera?"

"Porque aforrase súa Maxestade todo o medo de problema futuro.

Se a señora ama o seu marido, ela non ama a Súa Maxestade.

Se non ama Súa Maxestade, non hai ningunha razón pola que debe interferir

plan de Vosa Maxestade. "

"É certo. E aínda - Ben!

Eu quería que fora da miña propia estación! O que unha raíña, ela tería feito! "

El recaeu nun silencio mal humor, que non foi roto até que elaborou en Serpentine

Avenue. A porta de Briony Lodge estaba aberta, e un

muller anciá, estaba sobre os pasos.

Ela nos miraba con ollos sarcástico como saíu da carruaxe.

"Mr Sherlock Holmes, eu creo? ", Dixo ela.

"Eu son o Sr Holmes", respondeu o meu compañeiro, mirando para ela cun cuestionamento e

en vez sorprendeu a mirada. "De feito!

A miña muller díxome que era susceptible de pór.

Ela deixou esta mañá co marido polo tren 05:15 de Charing Cross para o

Continente. "

"O quê!" Sherlock Holmes cambaleando cara atrás, branco con

desgusto e sorpresa. "Quere dicir que deixou a Inglaterra?"

"Nunca máis volver".

"E os xornais?", Preguntou o rei con voz rouca. "Todo está perdido."

"Veremos".

El empurrou o servo e correu para a sala de visitas, seguido polo rei e

min mesmo.

A mobile foi espallados en todas as direccións, coa baldas desmontado e aberto

caixóns, como a señora tiña présa saquearon-los antes do seu voo.

Holmes foi para o cordón da campá, arrincou de volta un pequeno deslizamento de obturación electrónica, e, mergullando no seu

Por outra banda, tirou unha foto e unha carta.

A fotografía foi de Irene Adler-se en vestido de noite, a carta foi

sobrescrito de "Sherlock Holmes, esq. Para seren entregados cando chamado. "

O meu amigo abriu o seu e nós os tres le-lo xuntos.

Foi fechado á medianoite da noite anterior e funcionou como segue:

"MY Dear MR. Sherlock Holmes - Realmente fixo moi ben.

Me colleu totalmente. Ata despois da alarma de lume, non tiña unha

sospeita.

Pero entón, cando eu descubrir como eu tiña traizoado a min mesmo, comecei a pensar.

Eu fora advertido contra ti months ago. Eu dixera que o Rei empregados

un axente seguramente sería vostede.

E o seu enderezo foi me deu. Con todo, con todo iso, que me fixo revelar o que

que quería saber.

Mesmo despois de que eu converteuse en sospeitoso, eu penso difícil pensar mal de tal queridos un, tipo antigo

clérigo. Pero, vostede sabe, eu teño entrenado como un

actriz min.

Traxe masculino non é novidade para min. Costume aproveitar a liberdade que

dá.

Enviei John, o cocheiro, para velo, correu escaleiras, entrou no meu pé-roupa,

como eu os chamo, e descendeu só como partiu.

"Ben, eu seguín vostede ata a súa porta, e así seguro que eu era realmente un obxecto de

interese para o soado Mr Sherlock Holmes.

Así que, no canto imprudentemente, desexou boas noites, e comezou a Templo

ver o meu marido.

"Nós dous pensamos que o mellor recurso era de voo, cando perseguido por un tan formidable

antagonista, así vai atopar o niño baleiro cando chamar a mañá.

En canto á fotografía, o seu cliente pode descansar en paz.

Eu amo e son amado por un home mellor que el.

O rei pode facer o que ha, sen impedimentos, aquel que ten cruelmente

injustiçado.

Eu mantelo só para salvagardar a min mesmo, e para preservar unha arma que sempre segura

me de toda medida que podería tomar no futuro.

Deixo unha foto que poida coidar de ter, e eu permanezo, caro señor Sherlock

Holmes, "Saúdos", Irene Norton, Nee

Adler ".

"Que muller! - Oh, o que unha muller", berrou o rei de Bohemia, cando tivemos os tres ler

esta epístola. "Eu non dixen que o quão rápido e resoluto

foi?

Será que non tivo unha raíña admirable? Non é unha pena que non estaba no meu

nivel? "

"Polo que teño visto da muller, parece realmente estar nun moi diferente

nivel da súa Maxestade ", dixo Holmes friamente.

"Lamento que non teño sido capaz de traer a súa empresa Maxestade a unha máis

conclusión exitosa. "" Pola contra, meu querido señor ", exclamou o

Rei, "nada podería ser máis exitoso.

Sei que a súa palabra é sagrada. A fotografía é agora tan seguro coma se fose

no lume "." Estou contento de escoitar a súa Maxestade dicilo. "

"Estou inmensamente agradecido a vostede.

Por favor, me digan de que xeito podo recompensa-lo. Este anel - "El escorregou unha serpe esmeralda

anel do seu dedo e estendeuse na palma da túa man.

"A súa Maxestade ten algo que eu debería aínda máis valor moi", dixo Holmes.

"Está, pero para nomea-la." "Esta fotografía!"

O rei fitou o con asombro.

"Fotografía de Irene", el exclamou. "Por suposto, se o desexa."

"Agradezo a vosa Maxestade. Entón non hai máis a ser feito en

materia.

Teño a honra de lle desexa un bo día, moi. "

El inclinouse e, afastándose sen observar a man que o Rei

estendeu para el, el partiu na miña empresa para os seus aposentos.

E foi así que un gran escándalo ameazaba afectar o reino de Bohemia, e como

os mellores plans do Sr Sherlock Holmes foron espancados pola sagacidade dunha muller.

El acostumaba se alegran sobre a intelixencia das mulleres, pero eu non oín-lo facelo de

tarde.

E cando fala de Irene Adler, ou cando se refire a súa fotografía, sempre

baixo o honroso título de muller.

>

As Aventuras de Sherlock Holmes por Sir Arthur Conan Doyle

Adventure II. O Club dos Ruivos

Eu chamara meu amigo, o Sr Sherlock Holmes, un día, no outono do ano pasado

e atopouse o nunha conversa profunda con un moi forte, florida-faced cabaleiro, anciáns

co pelo vermello ardente.

Cunha petición de desculpas pola miña intrusión, eu estaba a piques de retirarse cando Holmes me tirou

abruptamente no cuarto e pechou a porta detrás de min.

"Non podería vir en mellor momento, meu querido Watson", dixo

cordialmente. "Eu estaba con medo de que estaba involucrado."

"Entón eu son.

Moito. "" Entón podo esperar na sala ao lado. "

"Nin un pouco.

Este cabaleiro, o Sr Wilson, foi o meu compañeiro e auxiliar en moitas das miñas máis

casos de éxito, e eu non teño ningunha dúbida que será do uso mellor para min no seu

tamén. "

A metade cabaleiro corpulento levantouse da cadeira e deu un Bob de saúdo, cun

ollar interrogativo pequeno e rápido da súa pequena graxa rodeada ollos.

"Proba o sofá", dixo Holmes, reincidente na súa poltrona e poñendo o seu

puntas dos dedos, como era o seu costume cando nos modos xudicial.

"Eu sei, meu caro Watson, que comparte o meu amor de todo o que é estraño e fóra do

convencións e rutina monótona da vida cotiá.

Vostede ten mostrado a súa inclinación a el polo entusiasmo que levou a

crónica, e, se vai desculpar a miña dicir iso, de certa forma para embelecer tantos

meu propio pequenas aventuras. "

"Os seus casos foron realmente de interese para min", observei.

"Vai lembrar que eu comentei outro día, xusto antes de irmos para o

problema moi sinxelo presentado pola Miss Mary Sutherland, que, para efectos estraños e

combinacións extraordinarias debemos ir

a propia vida, que é sempre moito máis ousado que calquera esforzo da imaxinación. "

"A proposición de que tomei a liberdade de dubidar."

"Vostede fixo, doutor, pero, con todo, ten que se volve para o meu punto de vista, porque se non eu

debe manter a empilhado feito en traxe de ti ata a súa razón quebra baixo eles

e recoñece-me a estar seguro.

Agora, o Sr Jabez Wilson aquí foi bo o suficiente para chamar-me esta mañá, e para

comezar unha narrativa que promete ser un dos máis singulares que eu teño escoitado

para por algún tempo.

Que me escoitou comentar que as cousas máis estrañas e orixinais son moitas veces

conectado non co maior, pero cos crimes menores e, en ocasións, de feito,

onde hai espazo para a dúbida se algún crime foi cometido positiva.

Polo que eu teño oído é imposible para min dicir o caso presente é un

instancia de delito ou non, pero o curso dos acontecementos está certamente entre as máis singulares

que eu xa oía.

Quizais, o Sr Wilson, que tería a gran bondade de recomezar a súa

narrativa.

Pídolle non só porque o meu amigo Dr Watson non escoitou a parte de apertura, pero

tamén porque a natureza peculiar da historia faime ansioso para ter todos os

detalladamente posible a partir dos seus beizos.

Como norma xeral, cando escoitei algunha indicación leve o curso dos acontecementos, eu son

capaz de guiar-me polos miles de outros casos semellantes que ocorren na miña

memoria.

No presente caso, son forzado a admitir que os feitos son, para o mellor da miña

crenza, único. "

O cliente corpulento invernadoiro o peito cunha aparencia dalgúns pouco de orgullo e

tirou un xornal sucio e arrugaran do peto interior do seu abrigo.

Cando mirou a columna de publicidade, coa cabeza para adiante e

o papel achatada enriba do seu xeonllo, dei unha boa ollada no home e

esforzouse-se, ao xeito da miña

compañeiro, para ler as indicacións que poderían ser presentados polo seu vestido ou

aparencia. Eu non gañou moito, con todo, pola miña

inspección.

O noso visitante deu todos os sinais de ser un comerciante común media británica,

obeso, pomposo e lento.

El usaba bastante largas pantalóns grises pastor cheque, un vestido-non over-negro limpo

abrigo, desabotoado na fronte, e un chaleco de pardo cunha cadea pesada brassy Albert,

e un cadrado de metal perforado bit colgado para abaixo como un ornamento.

A desgastado cartola e un abrigo marrón desbotada cun colar de veludo enrugada estaba enriba dun

materia ó lado.

En total, mira como eu, non había nada de notable sobre o home salvar a súa

ardente vermello cabeza, ea expresión de desgusto extremo e descontento sobre a súa

características.

Ollo rápido Sherlock Holmes 'colleu na miña profesión, e bailando a cabeza cun

sorriso como el entendeu a miña miradas interrogativos.

"Ademais dos feitos obvio que ten nalgún momento fixo traballo manual, que leva

tabaco, que é un maçom, que foi en China, e que el ten feito un

cantidade considerable de escribir ultimamente, podo deducir todo. "

Sr Jabez Wilson comezou a subir na materia, co dedo índice sobre o papel, pero a súa

ollos enriba do meu compañeiro.

"Como, en nome da boa fortuna, xa sabía de todo isto, Sr Holmes?", Preguntou.

"Como sabía, por exemplo, que eu fixen o traballo manual.

É tan certo como un evanxeo, pois empecei como carpinteiro dun navío. "

"As súas mans, meu querido señor. A súa man dereita é moito maior que o tamaño dunha

súa esquerda.

Vostede traballou con el, e os músculos están máis desenvolvidos. "

"Ben, o tabaco, entón, ea Maçonaria?"

"Eu non vou insultar a súa intelixencia dicindo-lle como lin que, sobre todo porque,

si contra as regras estritas da súa orde, usa un arco-e-compás

breastpin ".

"Ah, claro, eu esquezo diso. Pero a escrita? "

"O que máis pode ser indicada por ese tubo dereita, de xeito moi brillante de cinco polgadas, eo

á esquerda un co parche suave próximo ao cóbado, onde descansa-la sobre a mesa? "

"Ben, pero a China?"

"O peixe que ten tatuado logo enriba do seu pulso dereito podería

só ser feito en China.

Fixen un pequeno estudio de marcas de tatuaxe, e mesmo contribuíu á literatura

do asunto.

Ese truco de cor escalas dos peixes dun rosa delicado é bastante peculiar para

China.

Cando, ademais, vexo unha moeda chinesa colgada seu reloxo de cadea, o asunto

se fai aínda máis sinxelo. "Sr Jabez Wilson riu moito.

"Ben, eu non!", Dixo.

"Pensei nun principio que fixera algo intelixente, pero vexo que non había

nada nel, despois de todo. "" Eu comezo a pensar, Watson ", dixo Holmes,

"Que eu comete un erro na explicación.

"Omne Ignotum pro magnifico, 'sabe, ea miña reputación pobre, como ela é,

vai naufragar se eu son tan sincero. Non pode atopar o anuncio, o Sr

Wilson? "

"Si, eu teño agora", el respondeu co dedo de grosor vermello plantado ata a metade

a columna. "Aquí está.

Isto é o que comezou todo.

Acaba de ler por si mesmo, señor. "Peguei o papel del e lido como

seguinte xeito:

"Á Club dos Ruivos: Por conta do legado do falecido Ezekiah Hopkins, de

Líbano, Pennsylvania, Estados Unidos, hai agora outra vaga aberta que permite a unha

membro da Liga para un salario de 4 libras por semana para os servizos meramente nominal.

Todos os homes de cabelos vermellos que son o son no corpo e na mente e con idade superior a 21

anos, son elixibles.

Aplicar en persoa o luns, ás once horas, para Duncan Ross, na sede da

Liga, 7 Tribunal Papa, Fleet Street "." Que diaños significa isto? "

Eu ejacular despois de que eu tiña dúas veces máis de ler o anuncio extraordinario.

Holmes riu e contorce na materia, como era o seu costume cando en alto astral.

"É un pouco fóra da pista latexo, non é?", Dixo.

"E agora, Sr Wilson, temos que ir a cero e cóntanos todo sobre si mesmo, a súa

casa, eo efecto que este anuncio tivo enriba da súa fortuna.

Vai primeiro facer unha nota, doutor, do papel e da data. "

"É o Morning Chronicle, 27 de abril de 1890.

Só dous meses. "

"Moi ben. Agora, o Sr Wilson? "

"Ben, é así como vin que dicir, Sr Sherlock Holmes", dixo Jabez

Wilson, fregar a examina: "Eu teño un negocio pequeno do agiota en Coburgo

Square, preto da Cidade.

Non é un tema moi grande, e nos últimos anos non fixo máis que dar

a vida.

Eu soía ser capaz de manter dous asistentes, pero agora só manter unha, e eu tería un

traballo para pagarlle, pero que está disposto a vir para os salarios media, para aprender a

negocios. "

"Cal é o nome desa mocidade que obriga", preguntou Sherlock Holmes.

"O nome del é Vincent Spaulding, e non é tan novo, tamén.

É difícil dicir a súa idade.

Non debería desexar un máis intelixente asistente, Sr Holmes, e sei moi ben que podería

mellor a si mesmo e gañar o dobre do que eu son capaz de lle dar.

Pero, ao final, se está satisfeito, por que eu debería poñer as ideas na súa cabeza? "

"Por que, de feito?

Vostede parece máis feliz en ter un employé que vén baixo o total do mercado

prezo. Non é unha experiencia común entre

empresarios nesta idade.

Eu non sei que o asistente non é tan notable coma a súa publicidade. "

"Oh, ten os seus defectos tamén", dixo Wilson.

"Nunca foi un suxeito para a fotografía.

Tirando fóra cunha cámara, cando debería ser mellorar a súa mente, e despois de mergullo

para o soto como un coello no seu burato para desenvolver os seus cadros.

Ese é o seu principal defecto, pero no traballador El é un todo bo.

Non hai vice-lo. "" Aínda está con vostede, eu presumo? "

"Si, señor.

El e unha rapaza de catorce anos, que fai un pouco de cociña sinxela e mantén o lugar

limpo - iso é todo o que eu teño na casa, porque eu son viúvo e nunca tivo calquera familia.

Vivimos moi calma, señor, nós tres, e manter un teito sobre as nosas cabezas e pagar

as nosas débedas, se non se fai nada máis. "O primeiro que nos colocan fóra foi que

anuncio.

Spaulding, que baixou para o escritorio só neste día oito semanas, con este moi

papel na súa man, e el di: "Eu quero o Señor, o Sr Wilson, que eu

era un home de cabelos vermellos. "

"'Por que? Eu pregunta.

"'Por que', di el," aquí está a outra praza na Liga dos Homes Red-headed.

Paga a pena unha fortuna pequena para calquera home que recibe-lo, e eu entendo que

existen máis prazas do que hai homes, para que os administradores están no seu

tino final o que facer co diñeiro.

Se o pelo só cambiar de cor, aquí está un fermoso presépio pouco todo listo para que eu paso

en. '"' Por que, o que é, entón?

Eu preguntei.

Ve, Sr Holmes, eu son un home que está na casa, moito, e como o meu negocio veu a min

no canto de eu ir a el, eu era a miúdo semanas a fío sen poñer o meu pé

sobre a porta-mat.

Desta forma eu non sabía moito do que estaba acontecendo aí fóra, e eu estaba sempre contento de

un pouco de noticias.

"'Vostede non escoitou falar da Liga dos Homes Red-headed?", El preguntou cos ollos

aberto. "'Nunca'.

"'Por que, eu pregúntome en que, para vostede é elegível para un dos

prazas. '"' E o que será que valen?"

Eu preguntei.

"'Oh, uns poucos centos de un ano, pero o traballo é leve e non debe

interfire moito con unha das outras ocupacións. "

"Ben, pode facilmente pensar que iso me fixo pulga atrás da orella, xa que a empresa ten

non foi bo para o exceso de algúns anos, e un par extra de cen sería

moi útil.

"'Dígame todo", dixo I.

"'Ben', dixo, mostrando-me a propaganda," se pode ver por si mesmo

que a Liga ten unha vaga, e alí é o enderezo onde ten que aplicar a

peculiaridades.

Polo que podo facer para fóra, a Liga foi fundada por un millonario americano, Ezekiah

Hopkins, que era moi peculiar nos seus camiños.

El mesmo era vermello, e tiña unha gran simpatía por todos os homes de cabelos vermellos, para

cando el morreu verificouse que el deixara a súa enorme fortuna nas mans de

curadores, con instrucións para aplicar o

interese para a prestación de berces doado para os homes cuxo cabelo é desa cor.

De todo o que eu escoito é espléndido e pagar moi pouco que facer. "

"'Mais', dixen eu," non habería millóns de homes de cabelos vermellos que sería aplicable. "

"'Non tantas como se podería pensar," el respondeu.

"Vostede ve que é realmente confinado aos londinienses, e para os homes crecidos.

Este americano iniciou a partir de Londres, cando el era novo, e el quería facer o vello

cidade unha volta boa.

Entón, de novo, teño oído non é usar a súa aplicación se o seu pelo é vermello-claro ou escuro

vermello, ou calquera cousa brillante, pero real, vermello, en chamas de lume.

Agora, se quixese aplicar, o Sr Wilson, podería só andar no, pero quizais fose

Dificilmente se paga a pena poñer-se fora do camiño por mor duns poucos

£ 100. "

"Agora, é un feito, señores, como podes ver por si mesmos, que o meu pelo é dun

tonalidade moi cheo e rico, de xeito que pareceu-me que se houbese a calquera

competencia no asunto eu quedei unha boa oportunidade que calquera home que eu xa coñecera.

Vincent Spaulding parecía saber tanto sobre iso que eu penso que podería probar

útil, entón eu só lle ordenou poñer as fiestras para o día e vir inmediatamente

comigo.

El estaba moi disposto a ter unha festa, así que pechamos o negocio para arriba e comezou a

o enderezo que nos foi dada no anuncio.

"Eu nunca esperamos ver tal visión que iso de novo, Mr Holmes.

De norte, sur, leste e oeste todo home que tiña un ton de vermello nos cabelos tiñan

tramped para a cidade para responder o anuncio.

Fleet Street foi embargada pola ruiva folk, e do Tribunal Papa parecía un

laranxa Costa do túmulo.

Non debería ter pensado que había tantos en todo o país como foron traídos

xuntos por ese único anuncio.

Todas as tonalidades de cor que eran - de palla, limón, laranxa, ladrillo, irlandeses-Setter, fígado,

arxila, pero como Spaulding dixo, non había moitos que o real vivas chámase

tonalidade de cor.

Cando vin cantas persoas estaban esperando, eu tería desistido del, en desespero, pero Spaulding

non estaba a ter informaci n.

Como fixo iso eu non podería imaxinar, pero a empuxou e tirou e butted ata que ten

me no medio da multitude, e á dereita ata os pasos que levaron para o escritorio.

Houbo un fluxo dobre enriba da escaleira, algúns subindo na esperanza, e algunhas volvendo

desanimado, pero encravado no ben canto poderiamos e pronto nos atopamos na

oficina. "

"A súa experiencia foi un dos máis divertidos", comentou Holmes como a súa

cliente fixo unha pausa e refresco súa memoria cunha pitada enorme de tabaco.

"Pray continuar a súa declaración moi interesante."

"Non había nada na oficina, pero un par de cadeiras de madeira e unha mesa de negociación,

detrás da cal estaba sentado un home pequeno cunha cabeza que era aínda máis vermello que a miña.

Dixo algunhas palabras cada candidato como chegou, e entón sempre puido atopar

algún defecto neles que descualifica a eles.

Obter unha praza non parece ser un tema tan fácil, fin e ao cabo.

Con todo, cando chegou a nosa vez o homiño era moito máis favorable para min que para calquera

dos outros, e pechou a porta cando entramos, para que poida ter unha privada

palabra coa xente.

"'Este é o Sr Jabez Wilson", dixo ao meu asistente ", e está disposto a cubrir unha

vaga na Liga "." E é admirabelmente axeitado para el, "o

outro respondeu.

"El ten todos os requisitos. Non me lembro cando vin nada

tan ben. "

Deu un paso atrás, inclinou a cabeza dun lado, e mirou para o meu pelo ata que eu sentín

moi tímido.

Entón, de súpeto mergullou para adiante, arrincou a miña man e me saudou calor no meu

o éxito. "" Sería inxustiza dubidar ", dixo

"Vai, con todo, estou seguro, me desculpe por tomar unha precaución obvia."

el.

Con iso, el colleu o pelo en ambas as mans, e tirou ata que eu berrei co

dor.

"Hai auga nos seus ollos", dixo mentres el me soltou.

"Eu entendo que todo está como debería ser.

Pero temos que ter coidado, xa que temos dúas veces foron enganados por perrucas e unha vez ao

pintura. Podería dicirlle contos de cera de zapateiro

que noxo que coa natureza humana. "

Foi ata a fiestra e berrou por el na parte superior da súa voz que a

vaga foi cuberta.

Un xemido de decepción veu abaixo, e os pobos todos marcharon lonxe en

diferentes direccións ata que non era unha cabeza vermella para ser visto, excepto o meu propio e que

do director.

"'O meu nome", dixo, "é o Sr Duncan Ross, e eu mesmo son un dos pensionistas sobre

o fondo deixado polo noso benefactor nobre. Vostede é un home casado, o Sr Wilson?

Ten unha familia? "

"Eu respondín que non tiña. "O seu rostro quedou inmediatamente.

"'O meu Deus!", Dixo gravemente, "que é moi grave!

Lamento ter que ouvi-lo dicir iso.

O fondo foi, naturalmente, para a propagación e difusión da cabeza vermella, como

así como para o seu mantemento. É moi lamentable que

debe ser solteiro. "

"O meu rostro alongado con iso, Sr Holmes, porque eu penso que era para non ter o

vacante despois de todo, pero despois de reflexionar sobre isto por uns minutos el dixo que

Estaría todo ben.

"'En caso de outra", dixo, "a obxección podería ser moi grave, pero debemos

estirar un punto a favor dun home con cabeza de un tal de pelo como a súa.

Cando é que se pode entrar nos seus deberes de novo?

"'Ben, é un pouco raro, porque teño un negocio xa", dixo I.

"'Oh, non importa canto a iso, Sr Wilson", dixo Vincent Spaulding.

'Eu debería ser capaz de coidar diso para ti. "

"O que sería a hora?"

Eu preguntei. "" Dez a dous. "

"Agora un negocio agiota está feito todo de unha noite, Sr Holmes, especialmente

Xoves e noite do venres, que é pouco antes de día de pagamento, así que me serviría moi

ben para gañar un pouco de mañá.

Ademais, eu sabía que o meu asistente era un bo home, e que ía ver a nada

que apareceu. "'Tanto me serviría moi ben", dixo I.

"E o salario?"

"'É de 4 libras por semana.'" 'E o traballo? "

"'É puramente nominal.'" 'O que chama puramente nominal? "

"'Ben, ten que estar na oficina, ou polo menos no edificio, o tempo.

Se sae, perde toda a súa posición para sempre.

A vontade é moi clara sobre ese punto.

Non cumpran coas condicións, se se mover dende o escritorio durante ese tempo. "

"'É só catro horas ao día, e eu non debería pensar en deixar", dixo I.

"'Non hai escusas vai aproveitar", dixo o Sr Duncan Ross, "nin enfermidade, nin empresas, nin

calquera outra cousa. Ten que estar alí, ou perde o seu

billet.

"'E o traballo?'" 'É para copiar o Encyclopaedia "

Britannica. "Non é o primeiro volume do mesmo en que

prensa.

Ten que atopar a súa propia tinta, plumas e papel mata-borrão, pero nos fornecen esta táboa

e materia. Estará preparado para mañá? "

"'Certamente,' eu respondín.

"'Entón, adeus, Sr Jabez Wilson, e déixeme felicitalo-lo outra vez sobre o

posición importante que ten a sorte de gañar. "

Inclínome a fóra do cuarto e fun a casa coa miña asistente, apenas sabendo o que

dicir ou facer, eu estaba tan satisfeito coa miña propia boa fortuna.

"Ben, eu penso sobre o tema durante todo o día e á noite estaba en espíritos baixo de novo;

pois eu tiña moito me convence de que todo o asunto debe ser algunha broma ou grande

fraude, aínda que o seu obxecto pode ser que eu non podería imaxinar.

Parecía totalmente crenza pasado que ninguén podería facer tal vontade, ou que

pagaría esa cantidade para facer algo tan sinxelo que copiar o Encyclopaedia "

Britannica ".

Vincent Spaulding fixo o que puido para me animar, pero por hora de durmir tiña fundamentado

me para fóra da cousa toda.

Con todo, na mañá determinada a ter unha mirada para el de calquera xeito, entón eu compras un

centavo bote de pintura, e cunha pena de pluma, e sete follas de papel almaço, eu

comezou ante o Tribunal Papa.

"Ben, para a miña sorpresa e alegría, todo era tan certo como sexa posible.

A táboa foi definida listo para min, eo Sr Duncan Ross estaba alí para ver que eu teño

bastante para o traballo.

El comezou a me off sobre a letra A, e entón me deixou, pero ía caer a partir

cando en vez para ver se estaba todo ben comigo.

Ás dúas horas el pediume bo día, me saudou a cantidade que eu tiña

escrito, e trancou a porta da oficina detrás miña.

"Isto foi o día a día, Sr Holmes, eo sábado, o director entrou e

planked baixo catro soberanos de ouro para o meu traballo da semana.

Foi o mesmo na próxima semana, eo mesmo semana despois.

Toda mañá eu estaba alí, dez, e todas as tardes eu deixei menos dous.

Por graos Mr Duncan Ross tivo que vir en unha única vez pola mañá, e entón, despois

un tempo, non veu en en todo.

Aínda así, por suposto, nunca me atrevín a saír da sala por un instante, pois eu non estaba seguro

cando pode chegar, e boleto foi tan bo, e serviu-me tan ben, que

sería non arriscar a perda do mesmo.

"Oito semanas pasaron coma este, e eu tiña escrito sobre abades e tiro con arco e

Armour e Arquitectura e Ática, e esperaba con dilixencia para que eu poida comezar sobre a

o B antes de moito tempo.

Custoume algo en papel almaço, e eu tiña moito case encheu andel cos meus

escritos. E de súpeto todo o negocio veu

ao fin. "

"Para un fin?" "Si, señor.

Eo máis tardar ata esta mañá.

Fun ao meu traballo, como de costume, ás dez horas, pero a porta estaba pechada e protexida, cunha

pequeno cadrado de papel martelo ata o medio do panel con un rumbo.

Aquí está, e podes ler por si mesmo. "

El ergueu un anaco de papel branco do tamaño dunha folla de nota de papel.

Lía se deste xeito: O Club dos Ruivos

IS

Disolto. 09 de outubro de 1890.

Sherlock Holmes e eu Este anuncio curto ea cara triste detrás del,

ata que o lado cómico do caso tan completamente overtopped todos os outros

consideración que ambos estalaron nunha gargallada.

"Eu non podo ver que non hai nada moi divertido", exclamou o noso cliente, rubor ata

as raíces da súa cabeza chamas.

"Se non pode facer nada mellor que rir de min, podo ir a outro lugar."

"Non, non", dixo Holmes, empurrando-o de volta para a materia de que tiña unha media

resucitado.

"Realmente non perdería o seu caso para o mundo.

É máis refrescante inusual. Pero hai, se me permiten a miña palabra

así, algo só un pouco divertido sobre o tema.

Ore que os pasos que tomou cando atopou a tarxeta enriba da porta? "

"Fiquei estupefactos, señor. Eu non sabía que facer.

Así que chamei na rolda oficinas, pero ningún deles parece saber nada sobre

-Lo.

Finalmente, fun ao señorío, que é un contador que viven na planta baixa, e

Pregunteille se podería dicirme o que pasou coa Liga Red-headed.

Dixo que nunca oíra falar de tal órgano.

Entón eu preguntei-lle que o Sr Duncan Ross estaba. El respondeu que o nome era novo para el.

"'Ben', dixen eu," o cabaleiro en 4 º. "

"O que, o home de cabelos vermellos? '"' Si '.

"'Oh', dixo el," o seu nome era William Morris.

Era un avogado e estaba usando o meu cuarto como unha conveniencia temporal, ata que a súa nova

instalacións estaban preparados. El saíu onte. "

"Onde eu podería atopalo?

"'Oh, na súa nova sé. El díxome o enderezo.

Si, 17 de King Edward Street, preto de St Paul. "

"Empecei, Sr Holmes, pero cando cheguei a este enderezo foi un taller de

artificial de xeonllos-caps, e ninguén tiña oído falar de calquera Mr William Morris ou

O Sr Duncan Ross. "

"E o que fixo, entón?", Preguntou Holmes. "Eu fun a casa Saxe-Coburgo Square, e eu

aceptou o consello da miña asistente. Pero non me podería axudar dalgunha forma.

El só podía dicir que se eu esperaba que eu debería escoitar por correo.

Pero iso non foi suficiente moi bo, Sr Holmes.

Eu non quería perder un lugar tan sen loita, así, como eu tiña oído que

foron bos o suficiente para dar consellos a persoas pobres que estaban en necesidade, eu vin dereito

lonxe de ti. "

"E fixo moi sabios", dixo Holmes. "O seu caso é un moi notable

un, e ficarei feliz en mirar para el.

Do que me dixo que eu creo que é posible que máis graves problemas que penden

do que podería parecer a primeira vista "." Grave o bastante! "dixo o Sr Jabez Wilson.

"Por que, eu perdín £ 4 á semana."

"Ata onde é persoalmente preocupado", comentou Holmes, "non vexo que

ten algunha reclamación contra esa liga extraordinaria.

Pola contra, está ao meu entender, máis rica en preto de 30 quilos, para non falar de

o coñecemento minuto que gañou en cada tema que está baixo a

letra A.

Non perdeu nada por eles. "" Non, señor.

Pero eu quero saber máis sobre eles, e quen son, eo que estaba no seu obxecto

xogar este xogo - que era unha brincadeira - sobre min.

Foi unha brincadeira moi cara a eles, pois lles custou trinta e dous quilos. "

"Faremos todo o posible para aclarar estes puntos para ti.

E, en primeiro lugar, unha ou dúas preguntas, o Sr Wilson.

Este asistente de vostedes que primeiro chamou a súa atención sobre a propaganda - como

moito se el fose contigo? "

"Cerca de un mes despois." "Como é que veu?"

"En resposta a un anuncio." "El era o único candidato?"

"Non, eu tiña unha ducia."

"Por que pegalo?" "Por que el era útil e viría

barato. "" No medio-salario, en realidade. "

"Si".

"Como é este Spaulding Vincent?" "Small, stout construído, moi rápido na súa

formas, sen pelos na cara, aínda que non é curto de trinta.

Ten un chorro de ácido branco enriba da súa testa. "

Holmes sentouse na súa cadeira na emoción considerable.

"Eu pensei o máximo", dixo.

"Xa observou que as súas orellas son furadas para xogar?"

"Si, señor. El díxome que unha xitana fixera para el

cando el era un rapaz. "

"Hum!", Dixo Holmes, afundindo de volta nunha profunda reflexión.

"Aínda está contigo?" "Oh, si, señor, eu teño só o deixou".

"E ten a súa empresa foi atendido na súa ausencia?"

"Nada que queixarse de, señor. Nunca hai moito para facer dun

mañá. "

"Isto vai facer, Sr Wilson. Ficarei feliz en lle dar unha opinión

sobre o asunto no curso dun día ou dous.

A día é sábado, e espero que ata o luns, podemos chegar a unha conclusión. "

"Ben, Watson", dixo Holmes cando o noso visitante nos deixara, "o que fai

todo isto? "

"Eu fago nada diso", eu respondín con franqueza. "É un negocio máis misterioso."

"Como regra", dixo Holmes, "o máis bizarro é o menos misterioso revélase

ser.

É o seu lugar común, crimes featureless que son realmente intrigantes, así como un

rostro común é o máis difícil de identificar.

Pero debo ser rápida sobre este asunto. "

"O que vai facer, entón?" Eu preguntei.

"Para fumar", respondeu el.

"É un problema bastante pipe tres, e pido que non vai falar comigo por cincuenta

minutos. "

El enrolado-na súa materia, cos xeonllos finos elaborados para o nariz de falcón-like,

e sentouse alí cos ollos pechados eo seu cachimba de barro negro empurrando para fóra como o

proxecto de lei dalgún estraño paxaro.

Eu chegara á conclusión de que caera no sono, e de feito estaba bailando a cabeza

eu mesmo, cando de súpeto saltou da cadeira co xesto dun home que ten

fixo a súa mente e poñer o seu cachimba abaixo enriba da lareira.

"Sarasate xoga no Salón da St James esta tarde", comentou.

"¿Que pensas, Watson?

Os seus pacientes poderían aforra-lo por unhas horas? "

"Non teño nada que facer a día. A miña práctica non é moi absorbente. "

"A continuación, coloque no seu sombreiro e vir.

Estou pasando a primeira cidade, e podemos xantar no camiño.

Observo que hai unha boa dose de música alemá sobre o programa, que é

un pouco máis ao meu gusto do que italiano ou francés.

É introspectivo, e quero introspección.

Veña! "

Viaxamos por metro, na medida do Aldersgate, e unha curta andaina levou-nos a

Saxe-Coburgo Square, a escena da historia singular que nós tiñamos escoitado no

da mañá.

Era un apoucado, pequeno, lugar shabby-amable, onde catro liñas de dingy dous

casas de ladrillos storied mirou para fóra nun recinto rodeado de pequenos-in, onde un gramos de

herba herbas e algúns grupos de desbotada

Laurel-arbustos fixo unha dura loita contra unha atmosfera cargada de fume e desagradable.

Tres balóns de ouro e unha placa marrón con "Jabez Wilson" en letras brancas, sobre un

casa de esquina, anunciou o lugar onde o noso cliente ruiva cargaba no seu negocio.

Sherlock Holmes parou fronte a ela coa cabeza dun lado e miraba todo

máis, cos ollos brillando entre as pálpebras enrugadas.

Entón, el camiñou lentamente ata a rúa, e logo para abaixo de novo para o canto, aínda

mirando atentamente para as casas.

Finalmente, voltou ao do agiota, e, bateu vigor sobre a

calzada con seu bastón dúas ou tres veces, foi ata a porta e bateu.

El foi inmediatamente aberta por un brillante futuro, compañeiros barbeado mozos, que

pediulle para entrar en escena

"Grazas", dixo Holmes, "Eu só quería preguntarlle como ía de aquí para o

Strand "." Terceiro esquerda, dereita cuarto ", respondeu o

asistente de inmediato, pechando a porta.

"Compañeiros Smart, que", observou Holmes, mentres que nos afastávamos.

"El é, na miña opinión, o home máis intelixente cuarta en Londres, e por atreverse non estou seguro

que non ten a pretensión de ser o terceiro.

Coñezo algo sobre el antes. "" Por suposto ", dixen eu," Mr Wilson

contas de asistente para un bo negocio neste misterio da Liga Red-headed.

Estou seguro de que consultou o seu camiño só coa intención de que pode ve-lo. "

"Non el." "E entón?"

"Os xeonllos das súas calzas."

"E o que ve?" "O que eu esperaba ver."

"Por que bateu na calzada?" "Meu querido doutor, este é un momento para

observación, non para falar.

Estamos espías no país dun inimigo. Sabemos que algo de Saxe-Coburgo Square.

Imos agora explotar as partes que lle están subxacentes. "

A estrada en que nos atopamos cando facemos a esquina do xubilado

Saxe-Coburgo Praza presentado como un gran contraste a el como a fronte dunha imaxe

non cara atrás.

Foi unha das arterias principais, que transmite o tráfico da cidade para o

norte e oeste.

A pista foi bloqueada co fluxo inmenso de comercio fluíndo en unha marea de parella

interior e exterior, mentres que os camiños eran negros co enxame se apresurando de

peóns.

Foi difícil entender como miramos para a liña de requintada tendas e negocios stately

premisas que realmente abutted do outro lado sobre a desbotada e estancada

cadrados, que acabara de saír.

"Déixeme ver", dixo Holmes, de pé no canto e mirando ao longo da liña, "Eu

quere só de lembrar a orde das casas aquí.

É un hobby meu ter un coñecemento exacto de Londres.

Hai Mortimer, a tabaco, a tenda de xornal pouco, a rama de Coburgo

Banco Cidade e Suburban, o Restaurante vexetariano, e McFarlane-transporte

construción de depósito.

Que nos leva á dereita para o outro bloque.

E agora, doutor, fixemos o noso traballo, polo que é tempo que tivemos algún xogo.

Un bocadillos e unha cunca de café, e despois fóra para violín en terra, onde todo é dulzura

e delicadeza e harmonía, e non hai clientes de cabeza vermella para irritar-nos con a súa

enigmas. "

O meu amigo era un músico entusiastas, sendo el mesmo non só un moi capaz

performer, pero un compositor de ningún mérito ordinario.

Toda a tarde el se sentou na platéia envolto na máis perfecta felicidade,

xentilmente axitando os dedos longos e finos, en tempo para a música, mentres que o seu sorrintes

rostro ea súa lânguida, ollos soñadores eran tan

ao contrario dos Holmes do detective-Hound, Holmes o implacable, ávido de raciocinio, preparado

axente penais pronunciadas, como era posible concibir.

No seu carácter singular da natureza dual alternativamente afirmou-se, ea súa

exactitude extrema e astucia representaban, como moitas veces teño pensado, o

reacción contra o poético eo

humor contemplativa que ocasionalmente predominaba nel.

O balance da súa natureza levouno a partir de languidez extrema para enerxía devorando, e,

como eu ben sabía, nunca foi tan verdadeiramente formidable como cando, por días a fío, tiña

foi lounging na súa poltrona no medio do seu

improvisações eo seu black-carta edicións.

Foi entón que a concupiscencias da persecución de súpeto veu sobre el, e que a súa

poder de razoamento brillante subiría ao nivel da intuición, ata aqueles que foron

non familiarizados cos seus métodos ollaría

de esguello para el como a un home cuxo coñecemento non era a de outros mortais.

Cando o vin naquela tarde tan envolta na música no Hall St James, eu sentía

que mal tempo pode estar benvida sobre aqueles a quen se propuxera para cazar.

"Quere ir a casa, sen dúbida, Doutor", el comentou como xurdiu.

"Si, sería así." "E eu teño algúns negocios a facer o que

levar unhas horas.

Este negocio de Coburgo Square é serio "." Por serio? "

"Un crime é considerable na contemplación. Teño todas as razóns para crer que

será a tempo de paralo.

Pero a día, en vez de ser sábado complica as cousas.

Eu quero a súa axuda esta noite. "" En que momento? "

"Dez será pronto o suficiente."

"Debo estar en Baker Street en dez." "Moi ben.

E, digo, doutor, pode haber algún perigo pouco, tan xentilmente puxo o seu exército

revólver no seu peto. "

El aceno coa man, virou as costas, e desapareceu nun instante no medio da multitude.

Espero que eu non son máis denso que os meus veciños, pero eu estaba sempre oprimidos con

un sentido da miña propia estupidez no meu relación con Sherlock Holmes.

Aquí eu tiña oído o que tiña oído, eu tiña visto o que vira, e aínda da súa

palabras era evidente que el viu claramente non só o que acontecera, pero o que foi

a piques de acontecer, mentres que para min todo o negocio aínda estaba confusa e grotesco.

Mentres eu dirixía á súa casa para a miña casa en Kensington penso sobre todo, dende o extraordinario

historia da Copiadora de cabeza vermella da "Enciclopedia" ata a visita a Saxe-

Coburgo Square, e as palabras sinistras que el se separou de min.

Cal foi esta expedición nocturna, e por que debo ir armado?

Onde estabamos indo, e que estabamos a facer?

Tiven a información de que o asistente de Holmes este agiota lisa-faced era un

home formidable - un home que pode xogar un partido de profundidade.

Intento puzzle para fóra, pero desistiu en desespero e establecer o tema de lado ata

noite debe traer unha explicación.

Foi un nove e quince cando comece a partir de casa e fixen o meu camiño en todo o Parque,

e así por Oxford Street a Baker Street.

Hansoms dous estaban de pé na porta, e cando entrei o paso oín o son

de voces de arriba.

Ao entrar no seu cuarto atopei Holmes en animada conversa con dous homes, un dos

quen me recoñecido como Peter Jones, o axente oficial da policía, mentres que o outro era

un longo e fino, o home de rostro triste, con moito

sombreiro brillante e opresiva respectable sobrecasaca.

"Ha!

A nosa festa está completa ", dixo Holmes, abotoado súa chaqueta e tendo no seu

culturas de caza pesado do rack. "Watson, eu creo que coñece o Sr Jones, de

Scotland Yard?

Permitan-me presentar-lle o Sr Merryweather, que é para ser o noso compañeiro no noite do

aventura. "

"Estamos cazando en parellas de novo, doutor, ve", dixo Jones na súa consecuente

camiño. "O noso amigo aquí é un home marabilloso para

iniciando unha persecución.

Todo o que el quere é un can vello para axudar a facer a carreira para abaixo ".

"Espero que un ganso salvaxe non poden probar ser a fin da nosa persecución", observou o Sr

Merryweather melancolicamente.

"Pode poñer a confianza considerable en Mr Holmes, señor", dixo o axente de policía

arrogante.

"El ten os seus propios métodos pouco, o que son, se non importa que diga, só un

pouco teórico e fantástico, pero ten os ingredientes dun detective nel.

Non é de máis dicir que unha ou dúas veces, como nese negocio do Sholto

asasinato e do tesouro de Agra, el foi máis correcto do que a case oficial

forza ".

"Oh, se di iso, Mr Jones, está todo correcto", dixo o estraño con deferência.

"Aínda así, confeso que sinto falta da miña goma.

É a primeira noite do sábado por sete-e-vinte anos que non tiven o meu

goma. "

"Eu creo que vai atopar", dixo Sherlock Holmes ", que vai xogar a un maior

participación para a noite do que xamais fixo aínda, e que o xogo será máis emocionante.

Para ti, Mr Merryweather, o xogo será de aproximadamente £ 30.000, e para ti, Jones,

será o home a quen quere poñer as súas mans. "

"John Clay, o asasino, ladrón, Smash, e falsificador.

El é un home novo, Mr Merryweather, pero está na cabeza da súa profesión, e eu

preferiría ter o meu pulseiras sobre el que en calquera criminal en Londres.

El é un home notábel, é novo John Clay.

O seu avó era un duque real, e el mesmo foi a de Eton e Oxford.

O seu cerebro é tan intelixente como os dedos, e aínda que nos atopamos sinais del a cada paso,

nunca sabemos onde atopar o propio home.

El vai romper un pesebre en Escocia unha semana, e estar recadando diñeiro para construír un orfanato

en Cornwall no seguinte. Eu estiven na súa banda por moitos anos e ter

nunca puxo os ollos sobre el aínda. "

"Espero que eu poida ter o pracer de presenta-lo esta noite.

Eu tiven unha ou dúas voltas pouco tamén co Sr John Clay, e eu estou de acordo contigo que

está na cabeza da súa profesión.

É últimos dez, con todo, e bastante tempo que nós comezamos.

Se vostedes dous van tomar o primeiro cabriolé, Watson e eu vou seguir no segundo. "

Sherlock Holmes non era moi comunicativo durante a longa viaxe e deitouse no

Cab cantarolando as cancións que oíra pola tarde.

Nós rattled a través dun labirinto infinito de gas iluminadas rúas ata que xurdiu en

Farrington Street. "Estamos preto alí agora", meu amigo

comentou.

"Este Merryweather compañeiros é un director de banco, e persoalmente interesado no

materia. Eu penso que, así como para ter Jones connosco

tamén.

Non é un mal suxeito, aínda que un imbécil absoluto na súa profesión.

El ten unha virtude positiva.

É tan valente como un buldogue e tan tenazes canto unha lagosta se ten as súas garras

a ninguén. Aquí estamos nós, e eles están esperando por nós. "

Tiñamos chegado da rúa mesmo lotado en que tiñamos atopado

nós mesmos no período da mañá.

As nosas cabinas foron despedidos, e, seguindo a orientación do Sr Merryweather, pasamos

por un corredor estreito e por unha porta lateral, que abriu para nós.

Dentro había un pequeno corredor, que terminou nun portón de ferro moi grande.

Isto tamén foi aberto, e baixaba un pouco de chanzos de pedra sinuoso, que terminou en

outro portón formidable.

Mr Merryweather parou para acender unha lanterna, e despois conducido connosco por un escuro,

terra con cheiro a paso, e así, despois de abrir unha terceira porta, nun cofre enorme ou

adega, que foi empilhado todo con caixas e caixas de masa.

"Non é moi vulnerable de arriba", comentou Holmes como incrementar a lanterna

e mirou sobre el.

"Nin desde abaixo", dixo Merryweather, batendo o bastón na que bandeiras

forrada o chan. "Por que, meu Deus, iso soa completamente cova", el

comentou, mirando cara arriba, sorpresa.

"Eu debo realmente pedir-lle para ser un pouco máis tranquila!", Dixo Holmes severamente.

"Xa perigo todo o éxito da nosa expedición.

Poida que eu suplico que tería a bondade de sentir sobre un dos

caixas, e non para interferir? "

A solemne Mr Merryweather empoleirar-se sobre un caixote, cunha moi feridos

expresión do seu rostro, mentres Holmes caeu de xeonllos no chan e, coa

lanterna e unha lente de aumento, comezou a

examinar minuciosamente as frestas entre as pedras.

Uns segundos bastaron para satisface-lo, xa que se puxo de pé de novo e puxo a súa

vidro no seu peto.

"Temos polo menos unha hora antes de nós", observou el, "xa que dificilmente pode tomar calquera

etapas ata que o agiota é boa con seguridade na cama.

Entón eles non van perder un minuto por máis cedo que fan o seu traballo de máis tempo

eles van ter para a súa fuga.

Estamos no Doctor, presente - como sen dúbida ter difícil de adiviñar - no soto da Cidade

filial dun dos principais bancos de Londres.

Mr Merryweather é o presidente de administración, e ha explicar-lle que

hai razóns polas que os criminais máis ousados de Londres debe ter un

considerable interese nesta adega no presente. "

"É o noso ouro francés", murmurou o director.

"Temos tido varios avisos de que un intento poida ser feita encima del."

"O ouro francés?"

"Si Tivemos ocasión, hai uns meses para fortalecer os nosos recursos e prestado para

esa finalidade 30.000 napoleões do Banco de Francia.

Tornouse coñecido que nunca tivemos ocasión para descomprimir o diñeiro, e que

aínda está deitado na nosa adega.

O caixote sobre o que eu me sento contén 2.000 napoleões embalado entre as capas de chumbo

folla.

A nosa reserva de ouro é moito maior na actualidade do que é normalmente mantida nun único

filial, e os directores tiveron dúbidas sobre o asunto. "

"Cales foron moi ben xustificada", observou Holmes.

"E agora é o tempo que marcan os nosos plans pouco.

Espero que dentro dunha hora temas virán á tona.

Mentres tanto, o Sr Merryweather, debemos poñer a pantalla sobre esa lanterna. "

"E sentir no escuro?"

"Eu teño medo si. Eu trouxera un baralla de cartas no peto,

e eu penso que, coma nós eramos un Carrée parties, pode que o seu goma logo

todos.

Pero eu vexo que os preparativos do inimigo ir tan lonxe que non podemos arriscar a

presenza dunha luz. E, en primeiro lugar, debemos escoller o noso

posicións.

Estes son os homes audaces, e aínda que imos leva-los en desvantaxe, eles poden facer

algún dano a non ser que sexamos coidadosos. Vou ir detrás desta caixa, e

esconderse detrás desas.

Entón, cando acender unha luz sobre elas, preto na célere.

No caso de que lume, Watson, non teñen escrúpulos en tiro a eles. "

Coloquei o meu revólver, armado, sobre o principio da caixa de madeira detrás da cal eu agochado.

Katie Holmes quedou o slide diante da súa lanterna e deixou-nos na escuridade -

tales escuridade absoluta, como eu nunca antes experimentara.

O cheiro a metal quente permaneceu a garantir-nos que a luz aínda estaba alí, preparado para

Flash para fóra nun palpebrar de ollos.

Para min, cos meus nervios traballou ata un ton de esperanza, había algo

deprimente e subxugando na escuridade repentina, e no aire frío húmido da

Vault.

"Eles teñen só un retiro", murmurou Holmes.

"Isto está de volta pola casa en Saxe-Coburgo Square.

Espero que se faga o que eu lle pedín, Jones? "

"Eu teño un inspector e dous policías esperando na porta da fronte."

"Entón temos parou todos os buratos.

E agora temos que estar en silencio e agardar. "Que tempo que parecía!

De comparar notas despois que era, pero unha hora e un cuarto, con todo, apareceu a

me que a noite que ter case desaparecido e aurora estar batendo por riba de nós.

Os meus membros estaban cansos e duro, pois tiña medo a cambiar a miña posición, aínda meus nervios foron

traballou ata o máis alto grao de tensión, e miña audición era tan aguda que eu podería

non só oír a respiración suave da miña

compañeiros, pero eu podía distinguir o máis profundo, máis pesado en sopro de volumes

Jones da nota, fino suspirar do director do banco.

De miña posición eu podía ollar sobre o caso na dirección do chan.

De súpeto, os meus ollos pego o brillo dunha luz.

En principio, era só unha faísca chocantes sobre o pavimento de pedra.

A continuación, el alongouse ata facer unha liña amarela, e despois, sen ningún aviso

ou son, un corte parecía aberto e unha man apareceu, unha man, branco case feminina,

que sentía cara a no centro da pequena área de luz.

Por un minuto ou máis a man, cos seus dedos se gaiola, se proxectaba a fóra do

chan.

A continuación, el foi retirado de súpeto como apareceu, e todo estaba escuro novo gardar o

faísca lurid único que marcou unha fenda entre as pedras.

Súa desaparición, con todo, foi só momentânea.

Cun son, rasgando rasgando, unha das grandes, pedras brancas virou enriba da súa

lado e deixou un burato cadrado, escancarado, a través do cal a luz transmitida dun

lanterna.

Sobre o bordo hai espía un clean-cut cara, de neno, que parecía profundamente sobre iso,

e despois, cunha man a cada lado do oco, chamou a si o ombreiro de alta e

cintura alta, ata que un xeonllo pousou sobre o bordo.

Noutro instante, el ficou á beira do burato e estaba transportando tras el un

compañeiro, áxil e pequeno como el, cun rostro pálido e un choque de moi vermello

"Está todo claro", el murmurou. "Xa o cinzel e as bolsas?

pelo.

Great Scott! Salto, Archie, ir, e eu vou balance para el! "

Sherlock Holmes tiña saltado para fóra, e aproveitou o intruso pola gola.

O outro mergullou no burato, e oín o son de tecido rasgando como Jones

agarrou no seu saias.

A luz brillou sobre o tubo de un revólver, pero de culturas Holmes 'caza veu

abaixo no pulso do home, ea pistola clinked sobre o chan de pedra.

"Non adianta, John Clay", dixo Holmes suavemente.

"Non ten oportunidade." "Entón eu vexo", respondeu o outro co

extrema frialdade.

"Imaxino que o meu amigo está ben, aínda que eu ver ten o seu abrigo-rabos".

"Hai tres homes esperando por el na porta", dixo Holmes.

"Oh, en efecto!

Vostede parece ter feito a cousa moi completo.

Debo elogia-lo. "" E eu ti ", respondeu Holmes.

"A súa idea de cabelos vermellos era moi nova e eficaz."

"Vai ver o seu amigo de novo hoxe", dixo Jones.

"El é máis rápido a subir nos buracos que eu.

Só ten que suxeitar mentres eu resolver o derbies ".

"Pido que non me vai tocar coas mans sucias", comentou o prisioneiro como o

algemas ruidosamente sobre os seus pulsos. "Pode non ser consciente de que teño real

sangue nas miñas veas.

Teña a bondade, tamén, cando se dirixe me sempre a dicir 'señor' e 'por favor' ".

"Todo ben", dixo Jones cunha mirada e un riso dissimulado.

"Ben, podería por favor, señor, marcha no andar de arriba, onde podemos ir nun taxi para transportar

Alteza a comisaría de policía? "" Isto é mellor ", dixo John Clay serenamente.

El fixo unha curva radical para nós tres e camiñaron en silencio, baixo a custodia de

o detective.

"Realmente, Sr Holmes", dixo o Sr Merryweather coma nós seguía da adega ", eu fago

non sei como o banco pode agradecer ou recompensa-lo.

Non hai dúbida de que detectou e derrotou de forma máis completa

unha das tentativas máis determinado en asalto a base que xa vén dentro do meu

experiencia. "

"Tiven unha ou dúas puntuacións pouco da miña propia para resolver co Sr John Clay", dixo

Holmes.

"Eu fun nalgunha gasto pequena sobre este asunto, o que debo esperar que a base

para reembolso, pero tirando iso, son amplamente recompensado por ter unha experiencia que é

en moitos aspectos distintos, e por escoitar a

narrativa moi notable da Liga Red-headed ".

"Ve, Watson", explicou el nas primeiras horas da mañá cando estabamos sentados ao longo dun

vaso de whisky con soda na Baker Street ", que era perfectamente obvio desde o primeiro

que o obxecto só é posible deste

empresa, en lugar fantástico da propaganda da Liga, e os

copia da "Enciclopedia", debe ser para obter ese agiota non máis brillante de

o camiño para un número de horas cada día.

Foi unha maneira curiosa de administra-lo, pero, en realidade, sería difícil suxerir unha

mellor.

O método foi, sen dúbida, suxeriu á mente xenial de Clay pola cor da súa

pelo cómplice.

Os 4 libras por semana era unha atracción que debe chamar a el, eo que era para eles, que eran

tocando a miles?

Eles colocaron no anuncio, un ladino ten a oficina temporal, o ladino outros

incita o home a aplicar-se a el e, xuntos, poden garantir a súa ausencia

cada mañá a semana.

A partir deste momento que escoitei da asistente vir para os salarios media, era obvio

para min que tiña algún motivo forte para garantir a situación ".

"Pero como pode adiviñar o que o motivo era?"

"Se houbese mulleres na casa, eu debería ter sospeitado dunha vulgar mera

intriga.

Que, con todo, estaba fóra de cuestión. Negocio do home era unha pequena, e

non había nada na súa casa, que podería explicar tales preparados elaboradas,

e tal gasto como estaban.

Debe, entón, ser algo fóra de casa.

O que podería ser?

Eu penso de cariño do asistente de fotografía, eo seu truco de desaparecer

para o soto. A adega!

Había finais deste pista Tangled.

Así que fixen preguntas canto a este asistente misterioso e descubrín que eu tiña que tratar con

un dos criminais máis legal e máis ousados, en Londres.

Estaba facendo algo no soto - algo que levou moitas horas ao día para

meses a fío. O que podería ser, unha vez máis?

Eu podía pensar en nada a excepción de que estaba correndo de un túnel para algún outro edificio.

"Ata agora eu tiña comezado, cando fomos visitar a escena de acción.

Eu che sorprendeu ao bater sobre o pavimento co meu pau.

Eu era comprobar que o soto estirado diante ou detrás.

Non se adiante.

Así que toquei o timbre e, como eu esperaba, o asistente respondeu el.

Tivemos algunhas escaramuzas, pero nunca tiña posto os ollos enriba uns dos outros antes.

Eu case non ollou para o seu rostro.

Os seus xeonllos eran o que eu desexaba ver. Debe-se observar como gasto,

enrugada, e eles estaban manchadas. Eles falaron destas horas de enterramento.

O único punto que quedou foi o que eles estaban escavando para.

Eu andei á volta da esquina, viu o City Bank e Suburban abutted no noso amigo

instalacións, e sentín que tiña resolto o meu problema.

Cando volveu para casa despois do concerto, invoquei a Scotland Yard e sobre a

presidente dos directores do banco, co resultado que xa viu. "

"E como podería dicir que eles ían facer a súa tentativa de noite?"

Eu preguntei.

"Ben, cando pecharon súas oficinas Liga que era un sinal de que non lle importaba

máis sobre a presenza do Sr Jabez Wilson - noutras palabras, que completaran

seu túnel.

Pero era esencial que debe usalo en breve, como podería ser descuberto, ou a

ouro pode ser eliminado.

Sábado serviría mellor que calquera outro día, pois iría darlles dous días

para a súa fuga. Por todas estas razóns que eu esperaba que eles

vir a noite ".

"Vostede fundamentado-lo moi ben", exclamei en admiración sincera.

"É tan longo dunha cadea, e aínda todos os aneis de conexión real."

"El salvo me de aburrimento", respondeu el, bocexando.

"Ai de min! Eu xa sinto que se achega a min.

A miña vida é gasto nun longo esforzo para escapar dos lugares comúns da existencia.

Eses pequenos problemas me axudar a facelo. "" E vostede é un benefactor da raza ",

dixo I.

El encolleu os ombreiros. "Ben, se cadra, ao final, é de algúns

pouco uso ", comentou. "'L'homme c'est rien - c'est tout l'oeuvre'

como Gustave Flaubert escribiu a George Sand ".

>