Як манетка пені дазволіла мне адчуць сябе міліянерам

У малым узросце Таня Луна пакінула паслячарнобыльскую Украіну, каб прыняць прыстанішча ў ЗША. І аднойчы, на падлозе ў прытулку для бяздомных у Нью-Йорку, дзе жыла яе сям'я, яна знайшла пені. Ніколі пасля гэтага яна не адчувала сябе такой багатай. Разважанне пра горка-салодкія радасці дзяцінства і пра тое, як утрымаць іх у памяці.

Мне пяць гадоў. І мяне перапаўняе гордасць.

Мой бацька пабудаваў нядаўна найлепшую прыбіральню

у нашай маленькай вёсцы на Украіне.

Унутры - гэта смярдзючая дзірка ў зямлі,

а звонку -- жамчужна-белы пластык фармайка,

які літаральна блішчыць на сонцы.

З-за гэтага я ганаруся і адчуваю сабе самавітай,

што нават прызначыла сябе лідарам сваей маленькай групы сяброў

і распрацоўваю для нас заданні.

Напрыклад, мы бадзяемся ад хаты да хаты

ў пошуках мух, трапіўшых у павуцінне,

і вызваляем іх.

Чатыры гады таму, калі мне быў толькі год,

пасля аварыі на Чарнобыльскай АЭС,

ішоў чорны дождж,

валасы маёй сястры выпадалі пасмамі,

а я правяла дзевяць месяцаў у бальніцы.

Нам забаранілі прымаць наведвальнікаў,

таму мая маці падкупіла работніка бальніцы.

Яна набыла форму медсястры,

i прыходзіла кожную ноч употай, каб пасядзець са мной.

Aле няма ліха без дабра, і праз пяць гадоў,

дзякуючы Чарнобылю, мы атрымалі прытулак у ЗША.

Мне шэсць гадоў і я не плачу, калі мы пакідаем родны дом

і пераязджаем у Амерыку,

таму што я мяркую, што гэта краіна будзе напоўнена

рэдкімі і цудоунымі рэчамі, як бананы, шакалад,

і жуйка «Базука»,

гэткая з маленькімі мульцяшнымі ўкладкамі ўнутры,

тая самая, якую мы куплялі раз на год на Украіне,

і нам даводзілася жаваць адзін кавалак на працягу ўсяго тыдню.

У наш першы дзень у Нью-Йорку,

бабуля і я знаходзім манетку пені

на падлозе прытулка для бяздомных, дзе мы спыніліся.

Толькі мы яшчэ не ведаем, што гэта прытулак для бяздомных.

Мы думаем, што гэта гасцініца, з вялікай колькасцю пацукоў.

Дык вось, мы знаходзім гэтае пені, амаль скамянелае,

і думаем, што толькі вельмі багаты чалавек мог яго згубіць,

таму што звычайныя людзі не губляюць грошы проста так.

Я трымаю гэтае пені ў маёй далоні,

ліпкае і іржавае,

але такое пачуццё, што я трымаю скарб.

Я вырашаю, што набуду мой уласны кавалачак

жуйкі «Базука».

І ў гэты момант я адчуваю сябе мільянерам.

Прыкладна годам пазней, мне давялося адчуць гэта зноў,

калі мы знаходзім поўны пакет мяккіх цацак у смецці,

і раптам у мяне больш цацак,

чым калісь ў маім жыцці.

І зноў тое ж самае пачуцце вяртаецца, калі стукаюць

у дзверы нашай кватэры ў Брукліне,

i мы з сястрой знаходзім дастаўшчыка

з кардонкай піцы, якую мы не заказвалі.

Мы бяром гэту піцу - нашу першую,

і паглынаем кавалак за кавалкам,

пакуль дастаўшчык стаіць і глядзіць на нас з парога.

І ён кажа нам плаціць, але мы не гаворым па-англійску.

Выходзіць маці, і ён просіць у яе грошы,

але ў яе не хапае.

Яна ідзе пешшу 50 кварталаў на працу і з працы кожны дзень,

толькі каб не марнаваць грошы на праезд у аўтобусе.

Тады выглядвае наша суседка,

і становіцца чырвонай ад злосці, калі разумее,

што гэтыя імігранты знізу

якімсьці чынам атрымалі яе піцу.

Усе засмучаны.

Але піца вельмі смачная.

Толькі праз гады я зразумела, як мала у нас было.

На наш дзесяцігадовы юбілей знаходжання ў ЗША,

мы вырашылі святкаваць, забраніраваўшы нумар

у гасцініцы, дзе мы спыніліся, калі толькі прыехалі ў ЗША.

Мужчына за стойкай рэгістрацыі смяецца і кажа:

"Вы не можаце забраніраваць тут нумар . Гэта прытулак для бяздомных".

Мы былі шакіраваны.

Мой муж Браян быў таксама бяздомны ў дзяцінстве.

Яго сям'я страціла ўсе, і калі яму было 11,

яму прывялося жыць у матэлях са сваім бацькам,

дзе ўсю іх ежу адбіралі

і не вярталі, пакуль рахунак не быў аплочаны.

А аднойчы, калі ён, нарэшце, атрымаў сваю скрынку

з сухім сняданкам "Фростэд Флэйкс" назад, у ёй поўзалі прусакі.

Але ў яго было нешта асобае.

У яго была абутковая скрынка, якую ён паўсюль з сабой цягаў

з дзевяццю коміксамі ўнутры,

два пра салдаціка G.I.Joe,
размаляваных пад Чалавека-Павука

і пяць трансформераў Gobot.
Гэта была яго скарбніца.

Гэта быў яго асабісты сход герояў,

якi ратаваў яго ад наркотыкаў i
банд,

а таксама ад таго каб не здрадзіць сваіх мараў.

Я хачу вам расказаць пра яшчэ аднаго,

раней бяздомнага, члена нашай сям'і.

Гэта Скарлет.

Калісьці даўно, Скарлет выкарыстоўвалі ў якасці прынады ў сабачых баях.

Яе звязвалі і кідалі на рынг

для іншых сабак, каб атакуючы, яны рабіліся агрэсіўней перад боем.

Цяпер яна есць біалагічна чыстыя прадукты

і спіць на артапедычным матраце са сваім імем,

але, калі мы наліваем ваду ў яе міску,

яна па-ранейшаму глядзіць на нас і віляе хвастом у знак падзякі.

Часам Браян і я гуляем у парку са Скарлет,

і яна качаецца па траве,

а мы папросту глядзім на яе,

а пасля адзін на аднаго

і адчуваем падзяку.

Мы забываем аб усіх нашых скаргах і расчараваннях

з жыцця сярэдняга класу,

і адчуваем сябе мільянерамі.

Дзякуй.

(Апладысменты)