Raphael (İtalyan), La belle jardinière (aynı zamanda, Madonna and Child with Saint John the Baptist) [Madonna, Çocuk ve Aziz Yahya], 1507

Raphael (İtalyan), La belle jardinière (also, Madonna and Child with Saint John the Baptist), 1507, panel üzerine yağlı boya, 48 × 31½ in (122 × 80 cm, Musée du Louvre, Paris)

Konuşmacılar: Drs. Beth Harris and Steven Zucker

Louvre Müzesi'ndeyiz ve Raphael'in

La Belle Jardiniere adlı eserine bakıyoruz, bu tatlı bir Madonna,

ileri rönesansla eşleşen piramit kompozisyon içinde

Yahya (John the Baptist) ile beraber.

İlginç olan bakire Meryem'in kutsal bir ortamda bulunmaması

hiç kemer görmüyoruz, ve tahtı yok,

eğer ki bir tahtı olduğunu iddia etseydik bu ancak

doğanın tahtı olabilirdi. Güzel bir atmosferde

bir taşın üzerinde oturuyor ve arkasında

tatlı, yeşil bir doğa uzanıyor. Aşağı, yere baktığımızda

bitkileri, ve belki de bir su birikintisinin kenarını,

ve ufak çiçekleri görüyoruz. Beni etkileyen

İsa'nın soldaki duruşu, annesinin ayağı üzerinde duruyor,

gerçekten annesine bir bağımlılığı gösteriyor

ama aynı zamanda artan bir bağımsızlık hissini de temsil ediyor,

annesinin elindeki kitaba uzanıyor ve ona bakıyor.

Ve elbette kitabın içeriği onun vefatını,

çarmıha gerilişini anlatıyor. Ve Meryem'in bakışları bunun bilgisine

sahip olduğunu gösteriyor, ona sanki henüz bu bilgiyi öğrenmeye hazır olup olmadığından emin değilmiş gibi bakıyor.

Sağ koluyla ona sarılıyor ve böylece onu koruyor,

sol eli ise bir an tereddüt eder gibi,

onun kitabı almasına izin vermekle vermemek arasında kalmış.

Aynısı İsa'ya eğilen Yahya için de geçerli,

olduka zarif bir duruş, sağ dizi üzerine çökmüş,

boynu yukarıda, İsa'ya bakıyor. Burada ileri Rönesans'ın zerafetine ve ideal güzelliğine sahibiz.

Bir anlığına resimdeki bakışlara bakalım,

Yahya'yla başlayalım,

o İsa'ya bakıyor, ve İsa'da vücudunu ve yüzünü Meryem'e çevirmiş,

ve Meryem'de aynı bakışlarla geri, aşağı İsa'ya bakıyor.

Böylece herkesin odağı İsa'nın üzerinde.

Ve onların birbirlerine bakışlarını izlerken şimdi

üçgenin merkezindeyiz. Meryem ideal, arzulanan güzellikte

ve bir halenin sadece belirsiz bir izi var,

hale ileri Rönesans'ta kayboluyor çünkü

figürler ideal güzellikleriyle kutsallığı taşıyorlar.

Artık bir hale sembolüne ihtiyaç duymuyoruz. Ve Raphael,

doğal olarak bunu benimsiyor, artık sahnenin bile kutsal olmasına gerek yok,

çünkü manzaranın kendisi, Tanrı'nın dünyası, onun yarattığı dünya

zaten kutsallığın bir ifadesi, onun güzelliği bu buradaki kutsallığın ifadesi.

Meryem'in güzelliği, İsa'nın güzelliği ve Yahya'nın güzelliği.