Καθημερινός σεξισμός | Λόρα Μπέιτς | TEDxCoventGardenWomen

Σε αυτήν τη συναρπαστική ομιλία, η ιδρύτρια του βραβευμένου Everyday Sexism Project, Laura Bates, μιλάει για την εκπληκτική της πρωτοβουλία. Το EverydaySexism είναι μία συνεχώς αναπτυσσόμενη συλλογή πάνω από 50.000 εμπειριών από γυναίκες για την ανισορροπία των φύλων. Οι ιστορίες έρχονται από γυναίκες όλων των ηλικιών, καταγωγών και σεξουαλικών προτιμήσεων, ανάπηρων και μη-ανάπηρων, εργαζομένων και ανέργων, θρήσκων και μη-θρήσκων.

Πριν από 18 μήνες περίπου,
είχα μια πραγματικά κακή βδομάδα.

Επέστρεφα σπίτι από τη δουλειά ένα βράδυ,

κι ήταν από κείνα τα ζεστά απογεύματα
με κυκλοφοριακή συμφόρηση,

και καθώς περπατούσα
και τα αμάξια πέρναγαν δίπλα μου,

κάποιοι τύποι φώναζαν από τα παράθυρα
των αυτοκινήτων τους για τα πόδια μου,

για τα πράγματα
που θα ήθελαν να μου κάνουν.

Τους αγνόησα και συνέχισα προς το σπίτι,
και προχώρησα, όπως κάνεις.

Λίγα βράδια αργότερα,

γύριζα σπίτι με το λεωφορείο,
σχετικά αργά τη νύχτα,

και μιλούσα στο τηλέφωνο με τη μαμά μου.

Σκέφτηκα αρχικά, ότι ο άντρας δίπλα μου

απλά ακούμπησε κατά λάθος
το πόδι μου με το χέρι του.

Και συνέχισα να μιλάω με τη μαμά μου.

Μετά συνειδητοποίησα ότι
στην πραγματικότητα χούφτωνε το πόδι μου

μετακινώντας το χέρι του
πάνω προς το καβάλο μου.

Σηκώθηκα για να μετακινηθώ,
αλλά επειδή ήμουν στο τηλέφωνο,

το είπα δυνατά, με τρόπο που δε νομίζω
ότι θα είχα κάνει διαφορετικά.

Είπα, «Είμαι στο λεωφορείο
κι ένας άντρας με χουφτώνει».

Όλοι σε εκείνο το λεωφορείο
κοίταξαν έξω από το παράθυρο,

ή κάτω στα πόδια τους,
ή στα κινητά τους.

Σίγουρα κανείς δεν επενέβη,

αλλά επιπλέον υπήρχε μια ατμόσφαιρα
«Γιατί το κάνεις θέμα, κοπέλα μου;

Είναι δικό σου πρόβλημα, αντιμετώπισέ το,
μη μας βάζεις να το σκεφτούμε».

Αυτό αμέσως με έκανε να αισθανθώ άσχημα.

Με έκανε να νιώσω
ότι ίσως είχα κάνει κάτι λάθος,

ότι δεν θα έπρεπε να ήμουν έξω τόσο αργά,

ότι δεν θα έπρεπε να φοράω
αυτά που φορούσα,

και όλες εκείνες τις σκέψεις
που αυτήν η αντίδραση πυροδοτεί.

Και πάλι, προχώρησα.

Πήγα σπίτι, δεν το ανέφερα.
Συνέχισα, όπως κάνεις συνήθως.

Μετά λίγες μέρες αργότερα,
περπατούσα στον δρόμο μέρα μεσημέρι.

Ένα μεγάλο φορτηγό ξεφόρτωνε,
σκαλωσιές έβγαιναν από το πίσω μέρος του,

και ήταν δύο άντρες που δούλευαν μαζί.

Καθώς περνούσα, ένας από αυτούς
γύρισε στον άλλον και είπε,

«Δες τα βυζιά σε αυτό».

Όχι «αυτή», «αυτό».

Άρχισαν να με σχολιάζουν
λες και δεν ήμουν εκεί,

αν και ήμουν ένα μέτρο μακριά,
και μπορούσα να τους ακούσω πεντακάθαρα.

Αυτό που πραγματικά με κλόνισε
σχετικά με αυτά τα τρία περιστατικά

ήταν ότι αν δεν είχαν συμβεί
μέσα στην ίδια εβδομάδα,

δε θα είχα δώσει σημασία
σε κανένα από αυτά.

Άρχισα να αναρωτιέμαι
γιατί συνέβαινε αυτό:

Γιατί ήταν φυσιολογικό;
Γιατί τα είχα συνηθίσει;

Άρχισα να ξανασκέφτομαι
για εκατοντάδες περιστατικά

που είχαν συμβεί στο παρελθόν

για τα οποία δεν είχα πει ποτέ
τίποτα σε κανέναν,

γιατί ήταν φυσιολογικό.

Άρχισα να ρωτάω και άλλες γυναίκες

-γυναίκες που ήξερα ή συναντούσα,
μεγαλύτερες ή νεότερες-

λέγοντας, «Έχεις ποτέ σου
βιώσει κάτι τέτοιο;"

Και ειλικρινά πίστευα
ότι κάποια γυναίκα θα είχε μια ιστορία.

Ότι μία ή δυο γυναίκες θα έλεγαν,
«Ναι, πριν λίγα χρόνια αυτό συνέβη,»

ή, «Κάποτε δούλευα κάπου
όπου συνέβη αυτό».

Αλλά δεν ήταν έτσι.

Είχε συμβεί σε όλες
τις γυναίκες που μίλησα.

Και δεν ήταν πριν λίγα χρόνια
κάποιο περιστατικό.

Ήταν εκατοντάδες πράγματα.

«Στο δρόμο μου για εδώ συνέβη αυτό,

χθες συνέβη αυτό,
τις περισσότερες μέρες συμβαίνει αυτό».

Αλλά σαν κι εμένα, αν δεν ρωτούσα,
δεν θα έλεγαν τις ιστορίες σε κανέναν.

Γιατί το είχαν συνηθίσει,
γιατί ήταν φυσιολογικό.

Θέλησα να μιλήσω για αυτό,

γιατί συνειδητοποιούσα
ότι υπήρχε τεράστιο πρόβλημα,

και προσπάθησα να μιλήσω για αυτό,

και ξανά και ξανά,
έπαιρνα την ίδια απάντηση.

Ο κόσμος έλεγε, «Σταμάτα να κάνεις ντόρο.

Οι γυναίκες είναι λίγο-πολύ ίσες τώρα».

Αν οι γυναίκες είναι ίσες τώρα,

τότε το να μιλάς για σεξισμό,
να παραπονιέσαι για σεξισμό,

πρέπει να είναι υπερβολή.

Ή ίσως δεν έχεις αίσθηση του χιούμορ,

ίσως πρέπει να μάθεις
να δέχεσαι ένα κομπλιμέντο,

ή ίσως είσαι λίγο ψυχρή ή σφιγμένη
και πρέπει να μάθεις να σηκώνεις αστεία.

Σκέφτηκα, ίσως να έχουν δίκαιο,
ίσως οι γυναίκες είναι λίγο-πολύ ίσες τώρα

ίσως να υπερέβαλα.

Σκέφτηκα να το ψάξω, να εξετάσω
αυτόν τον ισχυρισμό και το έκανα.

Κι ανακάλυψα αυτά τα πράγματα:

Οι γυναίκες είναι ίσες τώρα, πάνω κάτω.

Εκτός από το Κοινοβούλιό μας,

όπου συζητιούνται και καθορίζονται
πολιτικές που επηρεάζουν όλους μας,

όπου κάτω από 25% των βουλευτών
είναι γυναίκες.

Οι γυναίκες αποτελούν το 1/5 των μελών
της Βουλής των Λόρδων.

Η Βρετανία είναι συνολικά 57η στον κόσμο
για την ισότητα των φύλων στο Κοινοβούλιο.

Μετά έψαξα τη δικαιοσύνη,

και βρήκα ότι μόλις τέσσερις
από τους 35 Δικαστές Επικρατείας,

και μόλις 18 από τους 108 δικαστές
του Ανώτατου Δικαστηρίου είναι γυναίκες.

Αποφάσισα λοιπόν να ψάξω στις τέχνες.

Βρήκα ότι το 2010 καταγράφηκε,
ότι από τα 2.300 έργα,

ένα από τα μεγαλύτερου κύρους
ιδρύματα τέχνης, η Εθνική Πινακοθήκη,

είχε πίνακες από μόλις δέκα γυναίκες.

Βρήκα ότι στη Βασιλική Λυρική Σκηνή,

έχουν περάσει πάνω από 13 χρόνια
από τότε που ανέθεσαν σε γυναίκα χορογράφο

να δημιουργήσει χορευτικό
για την κεντρική σκηνή.

Και από τα 573 καταγεγραμμένα αγάλματα
σε όλο το Ηνωμένο Βασίλειο

που τιμούν σημαντικά πρόσωπα,
μόλις 15% ήταν αγάλματα γυναικών.

Βρήκα πως λιγότερο από 1 στους 10
μηχανικούς είναι γυναίκα,

κάτω από το μισό του ποσοστού
της Γαλλίας και της Ισπανίας,

ότι η Βασιλική Κοινωνία,

ένα από τα μεγαλύτερου κύρους
επιστημονικά ιδρύματα,

δεν είχε ποτέ γυναίκα πρόεδρο,

και γυναίκες είναι μόλις το 5%
από την τρέχουσα σύνθεση.

Και παρότι αποτελούν το 50%
των προπτυχιακών φοιτητών χημείας,

γυναίκες είναι μόλις το 6% των καθηγητών.

Βρήκα ότι οι γυναίκες γράφουν μόνο το 1/5
από τα πρωτοσέλιδα των εφημερίδων,

αλλά 84% από αυτά τα άρθρα κυριαρχούνται
από αντρικά θέματα ή ειδικούς.

Ότι οι γυναίκες σκηνοθέτησαν μόνο 5%
από τις 250 σημαντικές ταινίες του 2011,

και ότι μόλις 1 στους 5 Βρετανούς
αρχιτέκτονες είναι γυναίκα,

αν και εκ των οποίων το 63%

καταγγέλλουν ότι βιώνουν
σεξουαλική παρενόχληση στον χώρο εργασίας

κατά τη διάρκεια της καριέρας τους.

Και μετά έψαξα τα στατιστικά
της εγκληματικότητας.

Οι γυναίκες είναι ίσες τώρα, πάνω κάτω.

Μόνο που στη Βρετανία
πάνω από δύο γυναίκες τη βδομάδα

δολοφονούνται από νυν ή πρώην σύντροφο.

Υπάρχει τηλεφώνημα στην αστυνομία
κάθε λεπτό για ενδοοικογενειακή βία.

Κάθε έξι ή επτά λεπτά,
μια γυναίκα βιάζεται,

με ετήσιο σύνολο πάνω από 85.000 βιασμούς
και 400.000 σεξουαλικές κακοποιήσεις.

Στο Ηνωμένο Βασίλειο,
η γυναίκα έχει πιθανότητες 1 προς 4

να γίνει θύμα ενδοοικογενειακής βίας,

και έχει 1 στις 5 πιθανότητες
να γίνει θύμα σεξουαλικού αδικήματος.

Παγκοσμίως, 1 στις 3 γυναίκες
στον πλανήτη θα βιαστεί ή θα ξυλοκοπηθεί

κατά τη διάρκεια της ζωής της.

Αποφάσισα ότι αυτό το επιχείρημα,
ότι οι γυναίκες είναι ίσες τώρα,

και ότι δεν πρέπει να κάνουμε ντόρο,
πραγματικά δεν ευσταθούσε.

Στην πραγματικότητα, μου φάνηκε
ότι ήταν πράγματι ώρα να κάνουμε ντόρο.

Οπότε έφτιαξα μία απλή ιστοσελίδα γιατί
κατάλαβα ότι δεν θα λύναμε το πρόβλημα

αν ο κόσμος αρνούνταν
ακόμη και να αναγνωρίσει ότι υπήρχε,

και ήθελα πραγματικά ο κόσμος
να έχει την εμπειρία που είχα κι εγώ,

να δουν αυτά τα πράγματα
να ξετυλίγονται μπροστά τους σαν χάρτης,

και να καταλάβουν πόσα υπήρχαν
και πόσο άσχημα ήταν.

Δημιούργησα μια πολύ απλή ιστοσελίδα
ονομαζόμενη "The Everyday Sexism Project,"

και ζήτησα από γυναίκες και άντρες
να προσθέσουν εμπειρίες

από την ανισορροπία των φύλων
στην καθημερινή ζωή.

οτιδήποτε από τα μικρά ασήμαντα
τυποποιημένα πράγματα,

έως τα πιο σημαντικά.

Δεν είχα χρηματοδότηση
ή άλλον τρόπο να το προμοτάρω,

οπότε υπέθεσα ότι 20 ή 30 γυναίκες
θα έβαζαν τις ιστορίες τους

που θα δημιουργούσαν
μία αίσθηση αλληλεγγύης,

κι αυτό θα βοηθούσε στην ευαισθητοποίηση.

Αντ' αυτού, τα πράγματα απογειώθηκαν
λίγο περισσότερο απ' ό,τι περίμενα.

[75.000 Γυναίκες
Να Πάρουν Θέση Κατά Του Σεξισμού]

50.000 γυναίκες από όλον τον κόσμο
έβαλαν τις ιστορίες τους μέσα σε 18 μήνες.

Ήταν γυναίκες και άντρες από χώρες παντού,

άνθρωποι όλων των ηλικιών, προελεύσεων,
σεξουαλικών προτιμήσεων, ταυτότητας φύλου,

θρήσκοι και μη-θρήσκοι,
ανάπηροι και μη-ανάπηροι,

εργαζόμενοι και άνεργοι.

Ένα επτάχρονο ανάπηρο κορίτσι
σε αναπηρικό καροτσάκι

και μια 74χρονη γυναίκα σε αμαξίδιο

αντιμετώπισαν σχεδόν ολόιδιες εμπειρίες

κραυγαλέας κακομεταχείρησης
σχετικά με τις «γυναίκες οδηγούς».

Ζήτησαν από γυναίκα κληρικό
της Εκκλησίας της Αγγλίας

αν υπήρχε διαθέσιμος άντρας για να τελέσει
γάμο ή νεκρώσιμη ακολουθία.

«Τίποτα προσωπικό».

Σε έναν άντρα έδωσαν συγχαρητήρια
που πρόσεξε τα ίδια του τα παιδιά.

Από μια εργαζόμενη στην πόλη ζητήθηκε

να καθίσει στην αγκαλιά του αφεντικού της
αν ήθελε το Χριστουγεννιάτικο δώρο.

Μια γυναίκα που δούλευε σε βίντεο-κλαμπ

διαπίστωσε ότι κάθε φορά
που ανέβαινε τη σκάλα για την αποθήκη,

το αφεντικό τη σφαλιάριζε τον πισινό,

και άλλες φορές κοιτούσε
μέσα στο μπλουζάκι της κι έλεγε:

«Ξέρεις γιατί σε προσέλαβα».

Σε σερβιτόρα είπαν να αποφασίσει

αν θα κάνει έκτρωση
ή θα παραιτηθεί όταν έμεινε έγκυος.

Μια 15χρονη κοπέλα έγραψε ότι ήξερε
ότι ήταν έξυπνη και αστεία,

και ότι μπορούσε να κάνει
οτιδήποτε ήθελε,

αλλά ουσιαστικά δεν είχε σημασία
αν γινόταν γιατρός ή δικηγόρος,

γιατί ήξερε από τον κόσμο γύρω της
και από τα ΜΜΕ,

ότι το μόνο πράγμα που μετρούσε
ήταν αν ήταν σέξι,

αν το στήθος της μεγάλωνε
και αν η μέση της στένευε,

και αν τα αγόρια την έβρισκαν ελκυστική.

Μια 13χρονη κοπέλα έγραψε

ότι στο σχολείο της έδειξαν σε κινητό
ένα βίντεο με σεξ,

ένα πορνογραφικό βίντεο,

και τώρα φοβάται να κάνει σεξ,
κλαίει κάθε βράδυ,

γιατί δεν είχε συνειδητοποιήσει

ότι το σεξ σήμαινε
ότι η γυναίκα πονάει και κλαίει.

Γυναίκα από το Πακιστάν κρύβει την
κακοποίηση για την τιμή της οικογένειας.

Γυναίκα στη Βραζιλία αγνόησε
τρεις άντρες που της σφύριζαν,

μέχρι που προσπάθησαν
να την σύρουν μέσα στο αμάξι τους.

Στο Μεξικό ένας καθηγητής στο πανεπιστήμιο
είπε σε μια γυναίκα:

"Calladita te ves más bonita",

«Δείχνεις πιο χαριτωμένη
όταν το βουλώνεις».

Αυτό συνέβη όταν έβγαλα
λόγο για την πολιτική -

[Νομίζω η Λόρα πρέπει να μας δείξει
τα βυζιά της ώστε να κρίνουμε μόνοι μας.]

[Δεν είμαι σεξιστής
αλλά μάλλον έχει ένα καλό ζευγάρι...]

Αυτό εισέπραττα σε καθημερινή βάση.

Αλλά όχι μόνο μία φορά την ημέρα,
έως 200 φορές την ημέρα,

απλά επειδή εξέφραζα τη γνώμη μου.

Ειρωνικά αυτοί οι άνθρωποι
που έστελναν μηνύματα

επειδή ήθελαν να κλείσουν το πρότζεκτ

έδειχναν πόσο απαραίτητο
και απαιτούμενο ήταν.

[άντε γαμήσου ηλίθια τσούλα]

Το γεγονός ότι τρόμαζε τόσο
κάποιους ανθρώπους,

που κάποιο απλώς θέλει
να μιλήσει για την ισότητα,

να προβάλλει τις φωνές των γυναικών
και να παρουσιάσει στις ιστορίες τους,

ώστε να πρέπει να μου λένε ακριβώς
πως ήθελαν να με ξεκοιλιάσουν,

και με ποια ακριβώς όπλα
και με ποια σειρά,

και όχι μόνο ότι πρέπει να βιαστώ,
αλλά πώς ακριβώς πρέπει να βιαστώ,

και από ποια ανοίγματα,
και πού και πότε.

Μετά κάτι άλλο άρχισε να συμβαίνει.

Αφότου λάβαμε περίπου 10.000 ιστορίες,

αρχίσαμε να παίρνουμε κάποιες
που είχαν πολύ διαφορετικό τόνο.

Αρχίσαμε να παίρνουμε ιστορίες επιτυχίας.

Αρχίσαμε να ακούμε από γυναίκες

όπως μία που είπε
ότι ήταν πολύ καλή δρομέας,

που συχνά βίωνε παρενόχληση,

αλλά νόμιζε ότι έτσι
απλά είχαν τα πράγματα.

Μετά αφού διάβασε
τις ιστορίες στην ιστοσελίδα,

συνειδητοποίησε πως και άλλες γυναίκες
όρθωναν το ανάστημά τους,

ο κόσμος το αναγνώριζε

ότι δεν πρέπει να θεωρείται φυσιολογικό.

Την επόμενη φορά που πήγε να τρέξει,

ένας άντρας την φώναξε
από το αμάξι του για να ζητήσει οδηγίες.

Οπότε πήγε και τον βοήθησε,

κι αυτός άπλωσε τα χέρια του
και άρπαξε το στήθος της πολύ δυνατά,

πραγματικά την πόνεσε.

Εκείνη είπε ότι ένιωσε να την κατακλύζουν

οι εμπειρίες και τα συναισθήματα
που προκαλούσε μια τέτοια κατάσταση

-τρόμος, αμηχανία,
ντροπή, επιθυμία να τρέξει-

αλλά επίσης ένιωσε κάτι
που δεν είχε νιώσει προηγουμένως.

Το συναίσθημα όλων αυτών των γυναικών
που όρθωναν το ανάστημά τους,

και της έδωσε τη δύναμη
για μία μονάχα στιγμή,

να καταγράψει τον αριθμό κυκλοφορίας του,

και τώρα εκείνος κατηγορείται για επίθεση.

Ήμασταν σε θέση να μεταφέρουμε
2.000 ιστορίες που συλλέξαμε,

που συγκεκριμένα περιγράφουν

παρενόχληση και επιθέσεις
στις δημόσιες συγκοινωνίες

στη Βρετανική Αστυνομία Συγκοινωνιών,

όταν θέλησαν να εξετάσουν τον τρόπο
που ελέγχουν σεξουαλικά αδικήματα.

Μπορέσαμε να τα αναλύσουμε,
ώστε να ακούσουν από τις γυναίκες

γιατί δεν μπόρεσαν να καταγγείλουν,

και μετά μαζί με τη Αστυνομία Συγκοινωνιών

να στείλουμε μήνυμα σε όλες τις γυναίκες

ότι τους λαμβάνουν σοβαρά υπόψιν
και μπορούν να το καταγγείλουν.

Μέχρι στιγμής γνωρίζουμε
ότι το Project Guardian

αύξησε τις καταγγελίες για παρενόχληση
και κακοποίηση στο μετρό

μέχρι 20%.

Ξεκινήσαμε να μιλάμε
σε κορίτσια στα πανεπιστήμια

για τον ορισμό της σεξουαλικής
κακοποίησης, που είναι πολύ απλός.

Αν κάποιος σε ακουμπήσει
οπουδήποτε στο σώμα σου,

και το άγγιγμα είναι σεξουαλικό,
και δεν συναινείς,

και δεν έχουν λόγο για να θεωρούν
ότι συναινείς,

είναι μορφή σεξουαλικής κακοποίησης.

Κορίτσια μου είπαν,

«Δε μπορεί να είναι σεξουαλική κακοποίηση

γιατί είναι φυσιολογικό,

γιατί συμβαίνει όταν
βγαίνω έξω με τις φίλες μου».

«Δε μπορεί να είναι έτσι

γιατί δε θα μπορώ να το αποκαλέσω έτσι,

δε θα με παίρνουν στα σοβαρά,
δε μπορώ να πάω στην αστυνομία».

Αρχίσαμε να αλλάζουμε αυτήν τη στάση

και να παίρνουμε καταγγελίες για πράγματα
που στο παρελθόν δεν είχαν ιδέα

ότι είχαν το δικαίωμα
να διαμαρτυρηθούν γι' αυτά.

Επίσης ακούγαμε προσωπικές ιστορίες
ανθρώπων που όρθωσαν το ανάστημά τους,

και αυτό ήταν πολύ γοητευτικό και κρίσιμο,

γιατί δεν ήταν ιστορίες όπου
κουνούσαν πανό ή πήγαιναν σε πορείες

-που είναι μεν σημαντικά-

ήταν ιστορίες γυναικών και αντρών
από όλον τον κόσμο

που έβρισκαν δικούς τους
ιδιαίτερους τρόπους αντίστασης

που λειτούργησαν
και είχαν αντίκτυπο στις ζωές τους.

Ακούσαμε από μία γυναίκα που
παρενοχλούνταν σεξουαλικά στο γραφείο,

που φωτοτύπησε την πολιτική για τη
σεξουαλική παρενόχληση στον χώρο εργασίας

και την έβαλε στο γραφείο κάθε ατόμου,
και η παρενόχληση σταμάτησε.

Μια γυναίκα είπε ότι είχε κουραστεί
από τα τηλεφωνήματα για προϊόντα.

Ήταν ανύπαντρη μητέρα
και βαρέθηκε να καλούν

και να θέλουν να μιλήσουν
με τον άντρα του σπιτιού.

Τώρα τους δίνει τον εξάχρονο γιο της,

(Γέλια)

κι εκείνος τους τραγουδάει,
«Είμαι σέξι και το ξέρω».

(Γέλια)

Ακούσαμε από έναν άντρα
που περνούσε από ένα εργοτάξιο,

όταν δύο οικοδόμοι φώναξαν
σε μία γυναίκα στο δρόμο,

«Βγάλε τα βυζιά σου έξω!»

Οπότε εκείνος σήκωσε την μπλούζα του.

Μια γυναίκα μας είπε ότι πλέον

κάθε φορά που κάποιος
της φωνάζει στον δρόμο «Ωραία βυζιά!»

τα κοιτάζει και φωνάζει
λες και δεν τα έχει ξαναδεί ποτέ πριν.

(Γέλια)

(Χειροκρότημα)

Ένας άντρας μας είπε

ότι δεν είχε σκεφτεί ποτέ πριν
για την παρενόχληση,

αλλά αφού διάβασε τις ιστορίες

του έδωσε νέα εικόνα για το πως ένιωθαν
στην πραγματικότητα οι γυναίκες,

και την επόμενη φορά που είδε κάποιον
στον δρόμο να παρενοχλεί δυο γυναίκες,

έτρεξε,τον σκούντηξε στον ώμο και είπε,

«Συγνώμη, μπορώ απλά να σε ρωτήσω,
γιατί το έκανες αυτό;»

Αυτός δεν είχε απάντηση

γιατί ποτέ δεν του είχαν ξανακάνει
αυτήν την ερώτηση,

γιατί γι' αυτόν ήταν απλώς φυσιολογικό.

Είχε μεγαλώσει σε έναν κόσμο όπου ήταν
φυσιολογικό και αυτό έκαναν οι άντρες.

Αυτό είναι το πολύ σημαντικό εδώ,

γιατί δυστυχώς και εκνευριστικά,

δε μπορούμε πλέον να ζητήσουμε
σε μια συγκεκριμένη αλλαγή πολιτικής

ή κομμάτι νομοθεσίας που χρειάζεται
για να λύσουμε αυτό το πρόβλημα.

Ειδικά στο Ηνωμένο Βασίλειο
έχουμε εξαιρετική νομοθεσία,

όπως ο νόμος για τη σεξουαλική
παρενόχληση σε χώρο εργασίας,

που είναι φανταστικός.

Η ενιαία μεγαλύτερη κατηγορία
καταχωρήσεων που λαμβάνουμε

είναι από γυναίκες που παρενοχλούνται
στον χώρο εργασίας,

που κακοποιούνται στον χώρο εργασίας,

που υφίστανται διάκριση
στον χώρο εργασίας.

Χρειαζόμαστε είναι πολιτιστική
και κοινωνική αλλαγή

στις συμπεριφορές μας προς τις γυναίκες,
και τη βία κατά των γυναικών.

Γιατί οι άνθρωποι στον χώρο εργασίας
γελούν και το αποκαλούν «πείραγμα»

και απλά αστειεύονται
όταν κάποιος την χουφτώνει,

και αυτή να αισθάνεται
ανίκανη να καταγγείλει.

Κατά μια έννοια αυτό είναι σημαντικό,

γιατί σημαίνει ότι όλοι μπορούμε
να γίνουμε μέρος της λύσης.

Αν το Everyday Sexism Project
μας έχει δείξει κάτι,

αυτό είναι ότι είναι συνεχές.

Όλα αυτά τα πράγματα συνδέονται.

Οι ίδιες ιδέες και στάσεις
απέναντι σε γυναίκες

που είναι πίσω από αυτά τα «μικρά»
περιστατικά σεξισμού και παρενόχλησης,

που συχνά μας λένε
απλώς να τα παραβλέψουμε,

είναι οι ίδιες ιδέες
και συμπεριφορές για τις γυναίκες

που κρύβονται πίσω από τις πιο σοβαρές
περιπτώσεις κακοποίησης και βιασμού.

Αυτό σημαίνει ότι συνεισφέροντας

σε μια πολιτιστική αλλαγή
στο πώς αντιλαμβανόμαστε τις γυναίκες -

είτε αυτό είναι στα ΜΜΕ,
στην επαγγελματική σφαίρα,

στην κοινωνική και οικονομική σφαίρα -
βοηθούμε να αλλάξουμε τον τρόπο

που αντιλαμβανόμαστε και αντιμετωπίζουμε
και τις άλλες σφαίρες.

Συνεπώς, καθένας από μας
μπορεί να γίνει μέρος της αλλαγής.

Δεν αφορά απαραίτητα
τη στοχοποίηση των δραστών,

και σίγουρα ούτε
με το να λέμε στα θύματα

ότι θα έπρεπε να συμπεριφέρονται
ή να αντιδρούν

με ένα συγκεκριμένο τρόπο.

Έχει να κάνει με τα άτομα στο γραφείο

που φρενάρουν εκείνη τη γυναίκα
να νιώσει ικανή να μιλήσει,

αφορά τα άτομα σε εκείνο το λεωφορείο
που κοίταζαν έξω από το παράθυρο.

Γίνε λοιπόν μέρος της αλλαγής.

Γίνε η κουλ θεία ή θείος που αγοράζουν
ένα σετ χημείας για την ανηψιά τους,

ή ένα παιχνίδι μαγειρικής
για τον ανηψιό τους.

Γίνε ο έφηβος που λέει στους φίλους του

ότι τελικά δεν είναι απλό αστείο
να λένε τις γυναίκες τσούλες ή πουτάνες.

Όταν χουφτώσουν κάποια,
βοήθησέ την να συνειδητοποιήσει

ότι θα την λάβουν σοβαρά υπόψιν, και ότι
έχει το δικαίωμα να το καταγγείλει.

Γίνε ο εκδότης εφημερίδας
που επιλέγει ένα άρθρο

που δεν απεικονίζεται με μία φωτογραφία
ενός ζευγαριού γυναικείων βυζιών.

Γίνε ο άνθρωπος στη στάση λεωφορείου

που παρεμβαίνει όταν βλέπει
μια γυναίκα να παρενοχλείται,

ή ο άνθρωπος στο λεωφορείο που υψώνει
τη φωνή και λέει ότι δεν είναι εντάξει.

Γιατί οι φωνές μας είναι πιο δυνατές
όταν τις υψώνουμε μαζί.

(Χειροκρότημα)