Hoe ik Minecraft gebruik om kinderen met autisme te helpen

Het internet kan een vreselijke plek zijn, maar op Stuart Duncan's Minecraft server, Autocraft, zijn er geen pesters of trollen. Autocraft is ontwikkeld voor kinderen met autisme en hun families. Ze gedragen zich soms een beetje anders dan hun leeftijdsgenoten (en worden elders vaak uitgesloten), maar hier vinden ze een veilige online omgeving om te spelen en zich uit te drukken. Leer meer over een van de beste plekjes op het internet in deze hartverwarmende talk.

Ik heet Stuart Duncan,

maar online ben ik wellicht
beter bekend als 'AutismFather'.

Dat ben ik op het internet.

De gelijkenis is treffend, niet?

(Gelach)

Ik ga vandaag iets
vertellen over Minecraft.

Dit is mijn Mincecraft personage.

Als je het spel niet zo goed kent,
maak je geen zorgen.

Het was voor mij slechts een middel
om in een behoefte te voorzien.

Waar ik over wil spreken,
geldt voor bijna alle situaties.

Vier jaar geleden
startte ik een Minecraft server

voor kinderen met autisme
en hun families.

Ik noemde het 'Autcraft'.

Sindsdien zijn we al
wereldwijd in het nieuws geweest.

Op tv, radio en in magazines.

Buzzfeed noemde ons
'één van de beste sites op het internet.'

We zijn ook het onderwerp
van een prijswinnend onderzoek:

"Minecraft aangewend als ondersteunende
technologie voor autistische jongeren."

Dat is een mondje vol.

Maar je snapt het idee wel.

Ik wil iets vertellen over dat onderzoek

en waar het over gaat.

Maar eerst wat geschiedenis

over het ontstaan van de server.

In 2013 speelde iedereen Minecraft,

zowel kinderen als volwassenen,

met of zonder autisme, natuurlijk.

Het was zeer populair.

Ik zag ouders op sociale media,
andere ouders aanspreken

om te vragen of hun autistische kinderen
samen konden spelen.

De reden hiervoor is
dat ze op publieke servers

pesters en trollen tegen het lijf liepen.

Wie autisme heeft,
gedraagt zich soms een beetje anders.

Soms een beetje veel.

Iedereen weet dat een
klein beetje anders zijn, genoeg is

om het volgende slachtoffer
van een pester te zijn.

Deze verschrikkelijke mensen online

vernielden alles
wat ze probeerden te maken.

Ze stolen al hun dingen

en vermoordden hen keer op keer

zodat het spel niet meer te spelen was.

Maar het ergste, wat het meest pijn deed,

was wat die pesters
tegen deze kinderen zeiden.

Ze noemden hen afdankertjes

en kneusjes

en achterlijk.

Ze vertelden deze kinderen,
sommigen slechts zes jaar oud,

dat de maatschappij hen niet wil,

dat hun eigen ouders
geen kapot kind wilden

en dat ze beter zelfmoord plegen.

Je snapt natuurlijk wel
dat deze kinderen

boos en gekwetst
uitlogden bij deze servers,.

Ze maakten hun toestenbord kapot
en ze haatten zichzelf.

Hun ouders voelden zich
machteloos om in te grijpen.

Dus ik vond dat ik
moest proberen te helpen.

Ik heb autisme,

mijn oudste zoon heeft autisme

en mijn beide kinderen
en ik zijn gek op Minecraft.

Dus moet ik iets doen.

Ik kocht dus een Minecraft server

stak er wat tijd in,
bouwde een dorpje met enkele wegen,

een groot welkomstbord
en een lodge op een bergtop.

Om het uitnodigend te maken.

Het idee was vrij eenvoudig.

Ik had een witte lijst, zodat enkel
wie ik goedkeurde, kon toetreden

en ik hield de server
zoveel ik kon in de gaten

om zeker te zijn
dat er niets fout gaat.

Dat was dan de belofte:
de kinderen veilig houden

zodat ze kunnen spelen.

Daarna ging ik naar Facebook

en publiceerde een simpel berichtje
voor mijn vrienden, niet publiek.

Ik wou zien of er interesse voor was

en of het echt kon helpen.

Nu blijkt dat ik sterk onderschatte
hoezeer dit nodig was.

Binnen 48 uur kreeg ik 750 mails.

Ik heb niet eens zoveel Facebook-vrienden.

(Gelach).

Binnen de acht dagen moest ik
het hostingpakket acht keer upgraden,

van het goedkoopste tot
het duurste pakket dat er is.

Nu, bijna vier jaar later,

staan er 8000 namen
vanuit de hele wereld op de witte lijst.

Maar ik kom hier niet alleen spreken

omdat ik kinderen
een veilige speelruimte gaf.

Maar om wat gebeurt in het spel.

Ouders vertelden me

dat hun kinderen
leerden lezen en schrijven

door te spelen op de server.

Eerst spelden ze naar klank,
zoals de meeste kinderen,

maar omdat ze bij een community horen,

zagen ze anderen
de woorden correct spellen

en ze pikten het op.

Ouders vertelden
dat hun non-verbale kinderen

begonnen te praten.

Ze spraken enkel over Minecraft,
maar ze begonnen te praten.

(Gelach)

Sommigen maakten voor het eerst
vrienden op school.

Sommigen begonnen te delen,
of zelfs dingen te geven.

Het was indrukwekkend.

Alle ouders vertelden me:
het komt door Autocraft,

door wat jij doet.

Maar waarom?

Hoe kon dit allemaal komen
door een spelletjes-server?

Hiervoor gaan we terug naar
dat onderzoek waarover ik het had.

Dat gaat over enkele richtlijnen
die ik schreef toen ik de server creëerde.

Richtlijnen die volgens mij mensen
aanmoedigen hun beste zelf te zijn.

Hoop ik.

Bijvoorbeeld, communicatie.

Dat is lastig voor autistische kinderen.

Soms ook voor volwassenen zonder autisme.

Ik vind dat kinderen
niet gestraft moeten worden,

er moet met ze gepraat worden.

Negen op tien keren,
wanneer een kind zich aanstelt,

is er die dag gebeurd, op school of thuis.

Misschien een dood huisdiertje?

Soms is het een misverstand
tussen twee kinderen.

Ze vertellen elkaar niet wat ze gaan doen.

Dan geven we graag hulp.

We vertellen de kinderen altijd
dat we niet boos zijn,

en zij geen probleen hebben;

we willen enkel helpen.

Ze zien dat we met hen begaan zijn

en hen dermate respecteren
dat we naar hun mening luisteren.

Respect rijkt ver.

Ook zien ze dat ze alles hebben

om deze problemen
zelf op te lossen in de toekomst

en ze misschien zelfs te vermijden.
Door ... te communiceren.

Op de meeste servers,
zoals spelletjes gemaakt worden,

worden kinderen beloond,
of beter, worden spelers beloond

voor hoe goed ze presteren
in een competitie.

Hoe beter je presteert,
hoe beter de beloning.

Dat wordt geautomatiseerd. De server
doet het werk. De code is er.

Op Autocraft gebeurt dat niet.

Er zijn prijzen zoals
'Player of the Week' en 'CBAs'.

Dat betekent 'Caught Being Awesome'.

Spelers krijgen rangen op de server,
gebaseerd op hun attributen,

zoals 'Buddy' voor spelers
die vriendelijk zijn tegen anderen

en 'Junior Helper' voor wie anderen helpt.

'Senior Helper' is er voor volwassenen.

Dat is voor de hand liggend, toch?

Spelers weten wat te verwachten
en hoe ze dit kunnen verdienen

door de namen.

Zodra iemand lid wordt van de server

weten ze dat ze beloond
zullen worden voor wie ze zijn

en niet voor wat ze kunnen.

Onze topprijs, het AutismFather Zwaard,

dat naar mij vernoemd is,
omdat ik de stichter ben,

is een zeer sterk zwaard
dat je enkel kan verkrijgen

door te tonen dat je de community
belangrijker vindt dan jezelf

en dat medeleven en vriendelijkheid
je dierbaar zijn.

We hebben al heel wat
van die zwaarden uitgedeeld.

Ik vind dat, als we de server observeren
opdat er niets fout zou lopen,

we ook moeten uitkijken naar
goede dingen en de mensen ervoor belonen.

We proberen alle spelers steeds te tonen

dat iedereen gelijk is, ook ik.

Maar we kunnen niet
iedereen gelijk behandelen.

Sommige spelers worden snel boos.

Sommige hebben nog
andere problemen naast autisme

zoals OCS of Tourette.

Ik ben goed in
het onthouden van alle spelers.

Ik herinner me hun eerste dag,
onze gesprekken,

waarover we praatten,
wat ze bouwden.

Wanneer iemand me aanspreekt
over een probleem

ga ik anders met die situatie om
dan met andere spelers,

gebaseerd op wat ik van hen weet.

Voor andere admins en helpers
wordt alles gedocumenteerd

zodat zowel goede, slechte
als zorgwekkende gesprekken

beschikbaar zijn voor iedereen.

Ik geef een voorbeeld van een speler.

Hij was al een tijdje bij ons

maar opeens begon hij streepjes
te spammen in de chat,

een lange lijn streepjes
over heel het scherm.

Een beetje later, deed hij het opnieuw.

Andere spelers vroegen hem om
ermee te stoppen en hij zei: "ok".

maar dan deed hij het opnieuw.

Het frustreerde andere spelers.

Ze vroegen me om hem op stil te zetten
of hem te straffen,

maar ik wist dat er iets meer moest zijn.

Dus sprak ik met zijn tante,
mijn contactpersoon voor hem.

Ze zei dat hij blind
was geworden in een oog

en zijn ander oog acheruit ging.

Hij was dus de chat aan het opsplitsen

in duidelijkere tekstblokken.

Dat is best wel slim.

Diezelfde avond sprak ik
met een vriend die code schrijft

en we maakten een nieuwe
plug-in voor de server

die ervoor zorgt
dat iedere speler op de server

inclusief hij, natuurlijk,

de opdracht kon geven om alle lijnen

te splitsen met streepjes.

Ze kunnen het ook asterisken
of witregels maken;

wat ze maar willen --
wat het best voor hen werkt.

We voegden zelfs een extraatje toe
zodat je naam wordt gemarkeerd

en sneller te zien is
wanneer iemand je vermeld.

Dat is slechts een voorbeeld
van hoe een klein extraatje,

een kleine aanpassing,

allen helpt
om op gelijke voet te staan,

hoewel je enkel iets extra
deed voor die ene speler.

Het belangrijkste is om niet bang te zijn.

De kinderen op mijn server zijn niet bang.

Ze zijn vrij om zichzelf te zijn,

omdat we elkaar steunen,
aanmoedingen en eerbiedigen.

We weten allemaal hoe het voelt
uitgesloten te zijn

en gehaat te worden zonder reden.

Wanneer we samen op de server zitten,
zijn we niet meer bang.

In de eerste twee jaar op de server

sprak ik per week gemiddeld
met twee kinderen met zelfmoordneigingen.

Ze kwamen naar mij
omdat dat veilig voelde.

Ze zagen me als de enige persoon
met wie ze konden praten.

Dus mijn boodschap is:

of je nu een goed doel
of een andere organisatie hebt,

of je een leraar of therapist bent,

of een ouder die gewoon zijn best doet,

of een autist, zoals ik,

het maakt niet uit wie je bent,

je moet deze kinderen helpen
deze angsten af te werpen

voor je iets anders doet.

Alles zal geforceerd aanvoelen

tenzij ze onbevreesd zijn.

Daarom doen positieve stimulansen
het altijd beter dan gelijk welke straf.

Ze willen leren als
ze zich veilig en blij voelen.

Het gebeurt vanzelf;
ze doen er geen moeite voor.

Dit zijn woorden van kinderen op de server
om de server te beschrijven.

Wat ik hoop
dat je hieruit opsteekt,

is dat wat iemand ook
meemaakt in het leven,

als ze gepest worden op school of thuis,

of ze hun seksualiteit of geslacht
in vraag stellen,

wat vaak gebeurt bij autisten,

of ze zich alleen of suïcidaal voelen ...

je moet je leven op zo'n manier leiden

dat die persoon voelt
dat hij bij jou terecht kan.

Ze moeten zich veilig voelen
om er met jou over te praten.

Als je een groep
autistische kinderen wil zien --

kinderen die de maatschappij
onterecht bestempelt als antisociaal

of zonder empathie --

als je hen wil zien samenkomen
om te bouwen aan de meest medelevende

en vriendelijke en genereuze
community die je ooit zag,

het soort plek dat mensen
beschrijven als:

'een van de beste plekjes
op het internet'

... zij doen dat echt.

Ik heb het gezien.

Ik ben er iedere dag.

Maar ze moeten enorme obstakels
overwinnen om dat te doen.

Het helpt als iemand hen toont

dat ze enkel bang hoeven zijn
voor gebrek aan zelfvertrouwen.

Dus wil ik je vragen om
die persoon te zijn voor hen,

want voor hen,

die kinderen,

betekent het alles.

Bedankt!

(Applaus)