Γιατί οι τραπεζοκόμες είναι ηρωίδες

Ο συγγραφέας παιδικών βιβλίων Τζάρετ Κροζάσκα μοιράζεται την αρχή της σειράς εικονογραφήσεων «Η Τραπεζοκόμος», στην οποία μυστικοί ήρωες του σχολείου σερβίρουν φαγητό...και δικαιοσύνη! Το νέο σχέδιό του, η Ημέρα Ηρώων του Φαγητού στο Σχολείο, αποκαλύπτει πως το προσωπικό στην τραπεζαρία δεν προσφέρει μόνο φαγητό και δείχνει πόσο δυνατό μπορεί να είναι ένα «ευχαριστώ».

Όταν εκδόθηκε
το πρώτο βιβλίο μου για παιδιά

το 2001,

επέστρεψα στο παλιό δημοτικό μου

για να μιλήσω στους μαθητές
για τη συγγραφή

και την εικονογράφηση,

και ενώ έστηνα τον προβολέα διαφανειών

στην τραπεζαρία,

κοιτούσα τον χώρο

και ήταν εκεί

η παλιά τραπεζοκόμος μου.

Ήταν ακόμα εκεί, στο σχολείο
και, ακούραστη,

ετοίμαζε το φαγητό της ημέρας.

Την πλησίασα για να τη χαιρετήσω

και είπα,
«Γεια σου Τζίνι, τι κάνεις;»

με κοίταξε και κατάλαβα

ότι με γνώρισε

αλλά δεν κατάλαβε
ακριβώς ποιος ήμουν και είπε,

«Στίβεν Κροζάσκα;»

Με ξάφνιασε που ήξερε
ότι ήμουν ένας Κροζάσκα,

αλλά ο Στίβεν είναι ο θείος μου,
με περνάει 20 χρόνια

και την είχε τραπεζοκόμο
όταν ήταν παιδί.

Άρχισε να μου λέει για τα εγγόνια της

και με εξέπληξε.

Η τραπεζοκόμος μου είχε εγγόνια,

άρα και παιδιά,

άρα έφευγε απ' το σχολείο
στο τέλος της ημέρας;

Νόμιζα ότι ζούσε στην τραπεζαρία
με τις κουτάλες σερβιρίσματος.

Δεν είχα σκεφτεί ποτέ
κάτι τέτοιο μέχρι τότε.

Αυτή η τυχαία συνάντηση
με ενέπνευσε

και έφτιαξα τη σειρά εικονογραφήσεων
«Η Τραπεζοκόμος»,

μια σειρά κόμικ για μια τραπεζοκόμο

που χρησιμοποιεί
τα γκλομπ της από ψαροκροκέτες

για να πολεμήσει
μοχθηρά υποκατάστατα σάιμποργκ,

ένα σχολικό λεωφορείο-τέρας
και μεταλλαγμένους μαθητές

και στο τέλος κάθε βιβλίου,

πιάνει τον κακό με το δίχτυ μαλλιών της

και λέει: «Σερβίρω δικαιοσύνη!»

(Γέλια)
(Χειροκρότημα)

Είναι εκπληκτικό, γιατί τη σειρά

την καλοδέχτηκαν
τόσο πολύ οι μικροί αναγνώστες

και μου έστειλαν
τα πιο απίστευτα γράμματα,

κάρτες και εικονογραφήσεις.

Όσο πήγαινα σε σχολεία,
παρατηρούσα ότι

οι τραπεζοκόμοι συμμετείχαν
στον προγραμματισμό

πολύ ουσιαστικά.

Από ακτή σε ακτή,

όλες οι τραπεζοκόμες
μου έλεγαν το ίδιο πράγμα,

«Ευχαριστούμε που έφτιαξες
έναν υπερήρωα που μας μοιάζει».

Γιατί την τραπεζοκόμο
δεν την αντιμετωπίζουν

πολύ ευγενικά στη λαϊκή κουλτούρα
όσο περνάει ο καιρός.

Σήμαινε, όμως, τόσα πολλά για την Τζίνι.

Όταν πρωτοεκδόθηκαν τα βιβλία,

την προσκάλεσα στο πάρτι
παρουσίασης του βιβλίου

και μπροστά σε όλους εκεί,

όλους όσους είχε ταΐσει τόσα χρόνια,

της έδωσα μέρος της εικονογράφησης
και κάποια βιβλία.

Δύο χρόνια αφότου
βγήκε αυτή η φωτογραφία απεβίωσε

και πήγα στο ξενύχτισμά της

και δεν περίμενα αυτό που είδα εκεί,

γιατί δίπλα στο φέρετρό της
υπήρχε αυτή η ζωγραφιά

και ο σύζυγός της μου είπε
ότι ήταν σημαντικό για εκείνη

που είχα αναγνωρίσει
τη σκληρή δουλειά της,

είχα επικυρώσει αυτό που έκανε.

Αυτό με ενέπνευσε
να δημιουργήσω μια ημέρα

για να μπορούμε να αναγεννούμε
αυτό το συναίσθημα

στις τραπεζαρίες όλης της χώρας.

Ημέρα Ηρώων Φαγητού στο σχολείο,
μια ημέρα όπου τα παιδιά

μπορούν να φτιάχνουν εργασίες
για τους τραπεζοκόμους τους.

Συνεργάστηκα
με τη Σχολική Ένωση Διατροφής,

ξέρατε πως πάνω από 30 εκατ. παιδιά
συμμετέχουν καθημερινά

σε σχολικά προγράμματα διατροφής;

Αυτό ισούται με πάνω από πέντε δις γεύματα

που φτιάχνονται ανά σχολικό έτος.

Και οι ηρωικές ιστορίες ξεπερνάνε

το ένα παιδί που βάζει μερικές παραπάνω
κοτομπουκιές στον δίσκο του.

Η κυρία Μπρέντα στην Καλιφόρνια

προσέχει όποιον μαθητή
έρχεται στην ουρά της

και μετά δίνει αναφορά
στο σύμβουλο καθοδήγησης

αν υπάρχει πρόβλημα.

Οι τραπεζοκόμες στο Κεντάκι

κατάλαβαν ότι το 67% των μαθητών τους

βασίζονται σε αυτά τα γεύματα καθημερινά

και ότι δεν είχαν φαγητό το καλοκαίρι,

οπότε πήραν ένα σχολικό λεωφορείο

έφτιαξαν μια κινητή μονάδα διατροφής

και τριγυρνούσαν στις γειτονιές

ταΐζοντας 500 παιδιά
κάθε μέρα το καλοκαίρι.

Και τα παιδιά έφτιαξαν
φανταστικές εργασίες.

Το ήξερα ότι θα το έκαναν.

Έφτιαξαν κάρτες-χάμπουργκερ
από χαρτί γκοφρέ.

Έβγαλαν φωτογραφία
το κεφάλι της τραπεζοκόμου τους

το κόλλησαν πάνω στο καρτούν μου

έπειτα το κόλλησαν
σε ένα κουτί με γάλα

και το παρουσίασαν με λουλούδια.

Έφτιαξαν τα δικά τους κόμικ,

με πρωταγωνίστρια
την τραπεζοκόμο-καρτούν

μαζί με τις πραγματικές
τραπεζοκόμους τους.

Έφτιαξαν ευχαριστήριες πίτσες,

όπου κάθε παιδί υπέγραψε
μια διαφορετική γαρνιτούρα

στην πίτσα από χαρτί γκοφρέ.

Συγκινήθηκα τόσο πολύ από την ανταπόκριση

που έδειξαν οι τραπεζοκόμες,

γιατί κάποια γυναίκα μου είπε,

«Μέχρι σήμερα, ένιωθα σαν να ήμουν

στο τέρμα του πλανήτη σε αυτό το σχολείο.

Δεν πίστευα πώς μας έβλεπε κανείς
εδώ πέρα».

Μια άλλη γυναίκα μου είπε,

«Ξέρεις, αυτό που μου έμεινε

είναι ότι αυτό που κάνω είναι σημαντικό».

Φυσικά αυτό που κάνει είναι σημαντικό.

Αυτό που κάνουν όλες τους είναι σημαντικό.

Ταΐζουν τα παιδιά μας κάθε μέρα

και πριν να μπορέσουν να μάθουν τα παιδιά,

η κοιλίτσα τους πρέπει να γεμίσει

και αυτές οι γυναίκες και οι άντρες

δουλεύουν στην πρώτη γραμμή
για να δημιουργήσουν

μια κοινωνία με παιδεία.

Οπότε ελπίζω πως

μέχρι την Ημέρα Ηρώων Φαγητού στο Σχολείο

θα έχετε ευχαριστήσει τους τραπεζοκόμους

και ελπίζω να θυμάστε

πόσο δυνατό μπορεί να είναι
ένα «ευχαριστώ».

Ένα «ευχαριστώ» μπορεί να αλλάξει ζωές.

Αλλάζει τη ζωή αυτού που το ακούει

και αλλάζει τη ζωή αυτού

που το λέει.

Ευχαριστώ.

(Χειροκρότημα)