Dishonored 2 Designers Break Down the Clockwork Mansion | On the Level

Pomiędzy balem maskowym,
genialnym napadem na bank oraz

domem uwięzionym pomiędzy dwoma punktami

w czasie, seria Dishonored słynie ze
zmyślnego i pomysłowego level designu.

Jednak jeśli istnieje jeden
poziom naprawdę pasujący

do tego opisu, jest to
Mechaniczna Rezydencja

z Dishonored 2 - zmiennokształtny
pałac, gdzie ściany

obracają się na karuzelach, całe pokoje

znikają w podłodze, a meble są
przesuwane przez ukryte mechanizmy.

Jest to dom Kirina Jindosha -
ekscentrycznego wynalazcy budującego armię

robotów. Uwięził on twojego kumpla
Sokolova w swojej piwnicy.

Musisz więc wejść do środka, opanować
posiadłość, zatrzymać produkcję

robotów i wydostać Sokolova.

Witajcie w On the Level - serii
filmów, w której gram w genialne

poziomy z gier video razem
z designerami, którzy je stworzyli.

W tym odcinku przeszedłem
Mechaniczną Rezydencję,

rozmawiając z level designerką
Daną Nightingale.

Opracowała ona rozkład pokoi i elementy
gameplayu za pomocą diagramów

i prototypów.

Na linii był również David
Di Giacomo, level artist.

On zbudował posiadłość,
wymyślił mechanizmy

i wprowadził pomysły Dany w życie.

Szybka uwaga: odpowiedzi Davida będą po
francusku, z polskimi napisami.

Zanim otworzę drzwi
rezydencji, pytam Danę,

jak zaczęła prace nad tym poziomem.

DANA: Zakończyłam prace nad Knife
of Dunwall i pokazano mi dość

długą listę potencjalnych pomysłów
na poziomy, które ekipa wymyśliła

na potrzeby Dishonored 2.

Jednym z nich była
posiadłość zegarmistrza.

Przeleciałam listę wzrokiem myśląc,
że bardzo ciężko będzie mi się

zdecydować, co wybrać.

Zobaczyłam to i od razu wybrałam.

MARK: Czy pamiętasz inne pomysły z listy?

DANA: Pamiętam tylko moje prototypy.

Stworzyłam prototyp kolejnego balu
maskowego, którego w końcu

nie zrobiliśmy.

Nie chcieliśmy odgrzewać Lady Boyle.

W Deathloop robimy coś podobnego:
przyjęcie z wilczymi maskami.

A początkowo częścią Mechanicznej
Rezydencji miał być

korytarz wietrzny.

Trzeba było przez niego przejść, by
dostać się do posiadłości Jindosha.

Gracz miał przejść przez te wszystkie
fabryki z mechanikami krążącymi wokół

wiatru na tyle silnego, że mógł
cię podnieść i zdmuchnąć.

Jednak pomysł nie zaszedł daleko.

Zmniejszaliśmy objętość gry
i mieliśmy po prostu zbyt dużo.

Musieliśmy porzucić kilka
pomysłów i to był jeden z nich.

MARK: Co zrobiłaś, kiedy
już się zdecydowałaś?

DANA: Zaczęłam robić prototyp.

Nie wiedzieliśmy, jaki będzie rozkład
pokoi albo jakie będą wyzwania.

Wiedzieliśmy na pewno, że będzie
wynalazca, Sokolov będzie

ważny oraz że będą ci
mechaniczni żołnierze.

Były to po prostu prototypy różnych
ruchomych pokoi, różnych layoutów.

Od samego początku gracz miał mieć
możliwość wejścia do mechanizmów.

Zawsze chodziło o ten podział między
przestrzenią dla zwykłych ludzi

a miejscami, gdzie gracz mógł
wejść do wnętrzności budynku.

Było to bardzo spójne z filozofią
designu w Dishonored, gdzie zawsze

istniały miejsca dla zwykłych ludzi oraz
dla nadprzyrodzonego zabójcy.

Już na pierwszym poziomie w Dishonored
gracz mógł wejść za kulisy.

Teraz mogliśmy pójść o krok dalej.

MARK (NARRACJA): Było więcej
konceptów i prototypów,

lecz wrócimy do nich później.

Na razie po prostu wejdę do tego poziomu.

Otwarcie skrzypiących drewnianych drzwi

Posiadłość zaczyna się
w małym, niewinnym holu.

Niewiele tu mogę zrobić poza
pociągnięciem tej dziwnej dźwigni...

MARK: Po co jest ta
pierwsza transformacja?

DANA: Gracz miał się po prostu posr*ć.

Czy mogę tak mówić?

Powinnam zrobić dubel?

Celem tej części było
wywołanie efektu "wow".

MARK: David, co pamiętasz
z budowania tej części mapy?

DAVID: Pierwszym pomysłem Dany
było wejście do niewielkiego,

zamkniętego pokoju, gdzie było
bardzo mało opcji i wyjść.

Potem ściany miały zmienić
kolor z zimnego na ciepły,

a ta niewielka przestrzeń nagle
miała się otworzyć i dać dostęp

do dużo większego miejsca, pokazując,
co kryje się w następnym pokoju.

Tutaj widać parę mebli przyklejonych
do ruchomych platform.

Musieliśmy wziąć pod uwagę rozmiar
mebli, żeby nie zabrać za dużo miejsca

za kulisami, żeby nie otworzyć zbyt dużo.

MARK: Poziom rozpoczyna się
w stanie neutralnym.

Skąd ten pomysł?

DANA: Początkowo rezydencja
miała być wroga od razu,

ale byłoby to bardzo
przytłaczające dla gracza.

Chciałam pozwolić mu skupić
się na chwili obecnej i dać

mu szansę popatrzenia na mechanicznego
żołnierza w stanie neutralnym.

Problemem było to, że 80%
graczy od razu się chowało.

Wychodziło z założenia, że
żołnierz jest nieprzyjazny.

Postanowiliśmy na to pozwolić. Jeśli
się ukryjesz i mechaniczny żołnierz

cię nie zobaczy, Jindosh
powie coś w stylu...

JINDOSH: Halo? Jest tam kto?

Czyżby awaria mechanizmu?

Nikogo nie ma. Dziwne...

DANA: A potem możesz dalej próbować
przejść poziom, nie dając się wykryć.

Czasami trzeba zobaczyć
reakcje graczy

i pogodzić się z tym, że to
ich naturalne zachowanie.

Pytamy wtedy: "jak możemy
na nie odpowiedzieć?"

MARK: David, jak zbudowałeś atrium?

DAVID: Pomysł był identyczny.

Miałeś wejść do słabo oświetlonego
pokoju z niskim sufitem.

Aktywacja mechanizmu miała
otworzyć coś zupełnie innego.

Jaśniejszy, bardziej przestronny pokój.
Atmosfera zmieniła się drastycznie.

Tutaj widać systemy wymiany
i ruchome platformy.

Skoro gracze mogą wejść za kulisy,
transformacja musi być wiarygodna.

MARK: Zaraz spotkamy Jindosha.
Co możesz mi powiedzieć o tej scenie?

DANA: Jest ona jedną
z wielu, które chcieliśmy zrobić

po Dishonored 1, gdzie gracz mógł
czasem zobaczyć antagonistę poziomu

na krótką chwilę, a czasami zginął
on, zanim zdałeś sobie sprawę,

że go wcześniej spotkałeś.

W Dishonored 2 szukaliśmy wielu
okazji, by gracz mógł wcześnie

spotkać swoich przeciwników, lecz
niekoniecznie ich atakować.

Żebyśmy mogli lepiej
zaprezentować ich charakter.

JINDOSH: Zakładam, że moje powiązania
z Diukiem przywiodły cię pod moje drzwi.

A może przyszłaś po
starego Antona Sokolova,

siedzącego sobie wygodnie
w komnacie diagnostycznej?

MARK: Jindosh także na całym poziomie
szydzi z ciebie przez głośniki.

Wyczuwam drobny wpływ SHODAN.

DANA: Na tysiąc procent.

Dokładnie tak samo omawiałam to przez
cały czas - Jindosh ma teksty SHODAN.

MARK: Co możesz mi powiedzieć
o projekcie mechanicznych żołnierzy?

DANA: Cały ten poziom
istnieje dlatego, że chcieliśmy

nieludzkich przeciwników, żeby gracze

mogli pobawić się swoimi narzędziami,
nie martwiąc się systemem chaosu.

Można się wyładować na robotach.

Z ich zachowania w terenie wynikła m.in.

decyzja o stworzeniu dwóch typów wrogów,
gdyż był to bardzo trudny przeciwnik

i nie było stopniowania
trudności w tym poziomie.

Nagle ogarniali cię wrogowie nie do
pokonania, którzy wszystko widzą

i atakują we wszystkich kierunkach.

Dałam mnóstwo feedbacku ekipom
odpowiedzialnym za to. Chciałam czegoś

trochę łatwiejszego, żebym mogła wcześnie
stworzyć parę nie tak strasznych starć,

żeby gracz się przyzwyczaił do walki.

To, na przykład, jest prostsza wersja.

MARK: Podoba mi się, jak ten dialog
daje ci wskazówki co do radzenia sobie

z żołnierzami...

DANA: Musimy pamiętać, że są gracze,
którzy pójdą bardzo powoli, obserwując

i czytając każdą informację.

Chcemy nagrodzić ich ostrożność.

STRAŻNIK: Obudzi się sam,
jeśli wybuchnie walka.

Są ślepe, ale słyszą.

DANA: Jednak inni gracze, którzy
chcą to pominąć i wkroczyć

do akcji... nauczą się poprzez działanie.

Animacje i odgłosy żołnierza
będą sygnalizować

jego zachowanie.

Wszyscy gracze otrzymają te same
informacje w taki sposób, który

odpowiada ich stylowi gry.

MARK (NARRACJA): Uciekłszy
z pułapki Jindosha, znajdujemy się

w następnej części posiadłości -
bogatej, luksusowej strefie dla gości.

Główny pokój jest ogromny, ze szklaną
podłogą, rozrywką na żądanie

i dwoma wielkimi wodospadami,

napędzającymi turbiny produkujące
energię dla rezydencji.

Jak dotąd byliśmy prowadzeni
przez Jindosha i wskaźniki w grze,

lecz teraz poziom się otwiera.

Mamy drogę naprzód, lecz blokuje
ją elektryczny pylon. Są też pokoje

po lewej i prawej stronie.

Zapytałem Danę, czy to miał być moment,
w którym gracz miał samemu zdecydować,

gdzie się udać.

DANA: Tak, to już to.

W tej chwili poziom zaczyna się
otwierać, a prowadzi cię teraz

twoja własna ciekawość
i obserwacja terenu.

To, co zauważysz, mówi
ci, co masz zrobić.

Jeśli zobaczysz tylko windę, twoim
celem będzie ominięcie pylonu.

Ale może zauważysz, że
w jednej kracie jest dziura.

Może zauważysz właśnie to i twoim
celem będzie dostanie się tam.

A może zauważyłeś, że te okna
da się otworzyć i możesz wejść

za kulisy.

Chodzi tylko o to, co zauważyłeś.
Możesz się zaciąć tylko wtedy,

gdy po prostu nic nie przyjmujesz.

Gra zmusza cię do rozejrzenia się
i zauważenia wielu różnych rzeczy.

MARK: Mamy tutaj kupców.

Po co oni tu są?

DANA: To część konstrukcji świata.

Jindosh lubi się popisywać
i jest swego rodzaju kapitalistą.

Chce sprzedawać swoją pracę,
siedzi w tym dla kasy, co

widzimy w Death of the Outsider,
gdzie ktoś faktycznie kupił

kilku mechanicznych żołnierzy.
Widzimy ich w banku.

Ma on bardzo bogaty dom.
Chce, żeby ludzie przychodzili,

podziwiali jego dzieła i kupowali je.

To jest przykład dwóch kupców.

Jindosh powitał ich tak samo jak ciebie.

Zostali odprowadzeni do tego pokoju.

Lecz kiedy pojawia się Emily, Jindosh
kompletnie o nich zapomina.

MARK: Najbardziej podoba mi się
wchodzenie pomiędzy ściany

podczas przejścia.

DANA: Miało tak być od początku, gdyż
wszystkie prototypy zbudowano

wokół idei, że nie chodzi tylko o dwa
stany pokoju, lecz o możliwości

podczas przejścia.

Dlatego są one tak wolne.

MARK (NARRACJA): Pod wystawną
strefą dla odwiedzających, głęboko

w trzewiach posiadłości, znajduje
się bardziej praktyczna strefa.

Znajdziesz tu tajną kuchnię,

paru strażników do zabawy oraz miejsce,
w którym Jindosh trzyma Sokolova.

Najpierw jednak chciałem zapytać o tę
znajomo wyglądającą głowę,

pełniącą rolę tarczy do strzelania.

Czy to nawiązanie do wcześniejszej wersji
mechanicznych żołnierzy z pierwszych

zwiastunów gry?

DANA: Tak. Bardzo długo tak
właśnie wyglądali oni w grze.

Odzew był taki, że nie byli
oni zbyt przerażający.

Kiedy dostaje się opinie z wielu źródeł
i są one podobne, powoli wyłania się

trend - mówiący, że
żołnierze wyglądają głupio.

Więc zmieniliśmy to.

Na szczęście dostaliśmy drugą szansę
z tymi głowami w Death of the Outsider.

MARK: Opowiedz mi
o komnacie diagnostycznej.

DANA: Kiedy zaczynaliśmy, a ja
robiłam prototypy, komnata

diagnostyczna miała
zajmować połowę całej mapy.

Miała być ogromna.

Oryginalny koncept był taki, że Jindosh
nie testował tylko funkcji motorycznych

oraz odpowiedzi na
bodźce wzrokowe i słuchowe,

lecz próbował sprawdzić,
czy wynalazł etykę.

Stawiał więc żołnierzy w etycznych
sytuacjach, w których mamy

narzucony cel, a żeby osiągnąć go
w łatwy sposób, trzeba kogoś zabić.

Z kolei trudne rozwiązanie
oszczędziłoby czyjeś życie.

Było to bardzo spójne z całą grą.

Trzeba było jednak pokonać cały ten długi
tor przeszkód, żeby dotrzeć do Sokolova.

Koniec końców zrobiliśmy
najbardziej konserwatywną wersję,

która wciąż osiąga wyznaczony cel:

gdzie Jindosh trzymałby
Sokolova w swoim domu?

Nie ma on celi więziennej.
Gdzie on może być?

Trzyma go w... nazwaliśmy
to szczurzym labiryntem.

To mały tor przeszkód dla
mechanicznego żołnierza.

MARK: Jak jeszcze zmienił się poziom?

DANA: Na tym etapie pomysł
był taki, żeby tego labiryntu

nie dało się przejść.

Nie dało się poruszać po nim
bez pomocy, więc miały być

panele, dzięki którym mogłeś
powiedzieć domowi, dokąd chcesz pójść.

Cieszę się, że zrobiliśmy to inaczej,

że pozwoliliśmy graczowi to zrozumieć

i opanować to miejsce do perfekcji.

Można wykorzystać te przejścia, by
osiągnąć cel i jest to przeciwieństwo

wcześniejszej wersji, która
była po prostu labiryntem.

Opanowanie tamtej wersji jest
niemożliwe, bo poziom jest ci wrogiem.

W finalnej wersji poziom jest
jednym z twoich narzędzi.

MARK: Okej, mam Sokolova.

Trzeba go będzie zanieść do wyjścia.

DANA: Naprawdę chciałam, żeby dało się
wydostać Sokolova bez wychodzenia samemu,

gdyż nie widziałam frajdy
w noszeniu go do początku mapy

i osłanianiu go.

Stworzyłam więc przeróżne drogi i metody.

W pewnym momencie wymyśliłam system
dostawy mechanicznych żołnierzy, czyli

tubę pneumatyczną, do której Jindosh
ładowałby żołnierzy i przesyłał

ogromną rurą do miasta.

I można by było dzięki temu
załadować Sokolova i go wystrzelić.

Było to jednak poza naszym zasięgiem
budżetowym, jak wiele innych rzeczy.

Koniec końców uczyniliśmy Sokolova
naprawdę odpornym na obrażenia.

MARK: Ale miło, że poziom się
zmienia, kiedy zgarniasz Sokolova.

DANA: Tak. Dzieją się dwie zmiany, jeśli
najpierw zajmiesz się Sokolovem.

Strażnicy wychodzą z windy i pojawiają
się inni mechaniczni żołnierze, którzy

byli dotychczas w ścianach,
a teraz się obudziły.

Chcieliśmy, żeby doświadczenie było
trochę inne, jeśli najpierw pójdziesz

po Sokolova, gdyż Jindosh nadal
żyje, obserwuje i reaguje.

Pojawia się tu trochę taka SHODANowość.

MARK: Czy istnieje domyślna kolejność?

Najpierw Sokolov czy Jindosh?

DANA: Na 99,9 - tu wstaw dziewiątki -
procent poziom jest zaprojektowany tak, że

po prostu robisz najpierw to, co chcesz
i pójdziesz tam, gdzie zaprowadzi

cię ciekawość.

Dla speedrunnerów na pewno
Jindosh pierwszy, potem Sokolov.

To jest ta 0.0001%.

Dla speedrunnerów to logiczne, gdyż
musisz zabrać Sokolova do wyjścia, więc

powinieneś zgarnąć go na końcu.

Podjęto wiele decyzji z myślą
o speedrunnerach oraz ich interakcji

z planszą.

MARK (NARRACJA): Skoro Sokolov jest
bezpieczny, pora stawić czoła Jindoshowi.

Udałem się więc do jego prywatnych komnat.

Mamy tu dwa najbardziej złożone miejsca
w poziomie: obrotową sypialnię, którą

można ustawiać w bardzo wielu kombinacjach
oraz laboratorium, gdzie różne stacje

badawcze można przywołać
z magazynu pod podłogą.

Prowadzi tutaj bardzo
wiele dróg, ponieważ

pokoje są tak skondensowane
i łączą się ze sobą.

Chciałem wiedzieć, jak Arkane uczyniło

tak złożony obszar nawet
odrobinę zrozumiałym dla graczy.

DANA: Co do zasady żaden pokój nie
powinien mieć więcej niż trzech wejść.

Ale nie obejmuje to ukrytych przejść.

Poza tym, że zrobiliśmy przystępny layout,

podzieliliśmy budynek na cztery sekcje

(pięć, jeśli liczymy
komnatę diagnostyczną),

a każdy z tych obszarów jest
wyraźnie oddzielony od pozostałych.

Wiesz, kiedy przechodzisz z jednej
strefy do drugiej. A my możemy

zwolnić trochę RAM-u.

Nazywamy to efektem drzwi: ilekroć
gracz przechodzi przez drzwi,

niech zapomni, co było za nim, żeby
przetworzył to, co jest przed nim.

MARK: Jak zbudowano sypialnię?

DANA: Idea była taka, że były
trzy pokoje, część obrotowa

w centrum, a każdy pokój
ma dwie konfiguracje.

Wyszedł z tego złożony system
wielozadaniowych pokoi.

Na przykład kiedy
wstaje z łóżka, pociąga

za dźwignię i za trzy sekundy
czeka na niego wanna.

Z tego wyrósł cały pomysł.

To był mój punkt wyjścia.

Jakie są fanaberie tego gościa
i jakie chciałby mieć wygody?

Tutaj właśnie zaczęliśmy się
bawić z ukrytymi pokojami.

W większości mechanizmów chodziło
o to, co się dzieje tutaj, a co za

kulisami. W tym przypadku
mamy małe ukryte komory.

Dwie ukryte komnaty, do których
trzeba wejść sposobem - musisz naprawdę

zwracać uwagę na to,
jak wszystko się rusza.

MARK: Mechanizm w laboratorium
jest niesamowity.

Dlaczego zrobiliście wszystko tak
realistycznie, skoro wielu graczy

nawet tego nie zauważy?

DANA: Nawet jeśli gracz nie jest świadomy
tego wszystkiego, nadal to odczuwa.

Sądzę, że uszlachetnia to
całe doświadczenie.

Poza tym bardzo nas to podjarało
i zrobiliśmy ten poziom z pasją.

Cały zespół pracuje nad
Dishonored 2, lecz wewnątrz mamy

dwie niemal niezależne ekipy.

Jedna pracuje nad "Pękniętą
taflą rzeczywistości",

a druga nad "Mechaniczną rezydencją".

Cały czas posuwaliśmy się odrobinę do
przodu, żeby wszystko grało jak należy.

MARK: Moim zdaniem opcja niezabicia
Jindosha jest dosyć mroczna!

DANA: To pomysł działu kreatywnego.

Chcieli poddać Jindosha
terapii wstrząsowej, żeby

nie mógł już nic wynaleźć.

Ja chciałam trzeciego wyjścia.

Chciałam, żeby dało się tylko wyjść
z Sokolovem i zostawić Jindosha w spokoju.

Moim zdaniem ten wybór miałby sens
z punktu widzenia nie tylko motywacji

gracza, ale też Emily.

To nie jest tak, że uciekasz od wyboru.

Po prostu wybierasz nie robić nic.

To decyzja tak samo ważna,
jak zrobienie czegoś.

Nie mogliśmy jednak stworzyć opcji
zostawienia go, bo każdą taką

decyzję ograniczają budżety.

W tym przypadku budżet na voice acting -
gra musi uwzględnić wszystkie wybory,

a gdybyśmy mieli jeszcze trzecią
opcję, koszty nagrywania

związane ze wszystkimi wyborami...
pomiędzy Odmieńcem komentującym to, co

robisz a nagraniami na temat Jindosha
w pałacu Diuka... zdecydowano, że

opcje będą dwie. Albo go zabijesz,
albo użyjesz elektrowstrząsów.

MARK: Jak się czujesz z tym, że gracz
mógłby pominąć dużo zawartości?

DANA: To jest gra, w której możesz ominąć
cały poziom po rozwiązaniu zagadki.

Mocno wierzymy w gracza i w to, że sam
odnajdzie swoją drogę przez planszę.

Jeśli przez to ominie go połowa
zawartości, to widocznie tego chciał.

MARK (NARRACJA): To by było na tyle.

Mechaniczna Rezydencja zaczynała
jako prosty pomysł, lecz ożywiły ją

staranne plany, mądre prototypy
i niekończące się poprawki.

Po drodze stało wiele przeszkód,
jak ograniczenia budżetowe i techniczne.

Na przykład obrotowe ściany mocno
pokłóciły się z AI przeciwników.

Jednak dzieki sprytnym
rozwiązaniom, precyzyjnym cięciom

oraz ciężkiej pracy ogromnego zespołu

nie widać tych ograniczeń - jest
to jeden z najbardziej pamiętnych

poziomów ostatnich lat.

Dziękuję Danie i Davidowi
za ich czas i szczerość.

Lekko zedytowana wersja
całej 2-godzinnej rozmowy

na Zoomie jest dostępna dla każdego,
kto wspiera kanał GMTK na Patreonie.

Skoro o tym mowa - jeśli podobało
Ci się to, co widziałeś i chciałbyś to

docenić, obejrzyj proszę
tę krótką reklamę.

Zostań jeszcze po niej
na rekomendację gry indie.

Tym razem polecam I am Dead
- uroczą przygodówkę

o przenikaniu przez
obiekty w celu znalezienia

drogocennych przedmiotów i wspomnień.

To leciutka gra logiczna z ujmującą
stylistyką, ciepłą historią

oraz unikalną mechaniką gorąco zachęcającą
do macania wszystkiego, co widać.

I Am Dead jest dostępne
na Switchu i na Steamie.