Odmieniając rzeczywistość | Jordan B. Peterson | TEDxToronto

Prelekcja wygłoszona na konferencji TEDx. Konferencje TEDx korzystają z formatu TED, ale organizowane są niezależnie, przez lokalnych ochotników. Dowiedz się więcej na http://ted.com/tedx

Dr Jordan B. Peterson, profesor psychologii na Uniwersytecie Toronto, wygłasza prelekcję podczas TEDxToronto na temat „Odmieniania rzeczywistości”, w której stwierdza, że na rzeczywistość nie składają się obiekty, ale chaos i porządek, oraz przybliża te dwa elementy. Skłania nas, „abyśmy spędzali więcej czasu w miejscach, w których chcemy być”, ponieważ małe kroki w tym kierunku, mogą dać wspaniałe rezultaty.

Cześć.

Dowiedziałem się o tej konferencji

jakieś dwa tygodnie temu.

To chyba Darius,
który prowadzi to wszystko,

skontaktował się ze mną i powiedział,
że ktoś ze społeczności pomyślał,

że mogę mieć coś do powiedzenia,

o czym warto byłoby posłuchać
podczas tego TEDx.

Pomyślałem: "Fantastycznie!

Wiem, co to TED,

Trzeba przygotować prelekcję
na ważny według mnie temat".

Wtedy Darius powiedział,

"Masz sześć minut".

(Śmiech)

Pomyślałem,

"Lepiej spuszczę trochę z tonu".

Później jednak stwierdziłem:

"Nie, nie będę spuszczał z tonu,

spróbuję zrobić coś,
o czym zawsze marzyłem".

Postanowiłem spróbować
zmienić rzeczywistość w sześć minut.

(Śmiech)

Trzymajcie się krzeseł.

(Śmiech)

Rzeczywistość, o której będę dziś mówił,

to rzeczywistość, w której moi przedmówcy,

ludzie zainspirowani,

to rzeczywistość, w której żyją

i sprawy, o której chcę powiedzieć,

nie uważam za metafizykę,

ale wierzę mocno,

że to najprawdziwsza rzecz, jaką znam,

a jej poznanie

zupełnie odmieniło moje życie.

Myślę, że ludzie,
których już dzisiaj słuchaliście,

którzy zmienili swoje życie
w różny sposób,

jak również życie innych,

także to znają.

Uważam również, że to, o czym wam powiem,

nie jest dla was nowością,

ale nie jesteście tego świadomi.

Fantastycznie jest uczyć się
czegoś, co już znacie,

mogąc sobie to uświadomić, rozjaśnić;

co właśnie spróbuję zrobić.

Mamy przed sobą mnóstwo slajdów i słów,

zatem...

do dzieła.

Na początek uważam,
że ludzie cierpią bardziej niż powinni,

ponieważ zupełnie nie rozumiemy

co jest rzeczywiste.

Nie widzimy rzeczywistych podstaw,

oślepieni przez sprawy
z łatwością penetrujące nasze zmysły,

dlatego nie rozumiemy,
co jest autentyczne i ważne.

Wierzymy, że świat tworzą przedmioty.

Chciałbym zaproponować inny podział,

na chaos i porządek,

a jakość naszego życia jest zależna

od tego, jak równoważymy oba te elementy.

Chaos objawia się,

gdy nie wiemy, na co patrzymy.

Obserwowaliśmy chaos,

gdy upadały wieże World Trade Center,

chaos wypływa,

gdy wieloletni partner
wyjawia długi romans.

Chaos pochłania was,
gdy umiera bliska osoba,

chaos jest czymś nieznanym,

niespodziewanym, anomalią.

"Mater" jest matką,

łacińskim pierwowzorem matrycy i materii,

tworzywa rzeczywistości.

Chaos jest rozkwitem natury
i terrorem czasu.

To ocean możliwości
otaczający obszar ludzkiej kultury,

życiodajne wody

pojące ludzi wysuszonych
przez własne uprzedzenia,

są też potopem spuszczonym
przez rozzłoszczonego Boga,

gdy ludzkie idee wypaczyły się tak bardzo,

że nie można ich już podtrzymać.

To Yin taoistów,

paraliżujący strach przed ciemnością,

zdrada naszych fizycznych powłok,

potwór pod łóżkiem,

to wąż wiecznie czający się w ogrodzie.

Spotkacie chaos,

gdy śmiało pójdziecie,
gdzie nie dotarł nikt wcześniej.

Ład natomiast

jest tam, gdzie wszystko działa właściwie.

Gdy pociąg przyjeżdża o czasie, to ład.

Gdy macie szczęśliwy i bezpieczny dom,

to jest ład.

Ład utrzymuje salę operacyjną w czystości,

ład został wyciągnięty przez Boga z chaosu

u zarania dziejów,

dając kobietom i mężczyznom dom.

To wyspa stabilności w morzu ignorancji,

to yang taoistów,

to mury miasta,

to podstawy konstytucyjne

i policyjny mundur.

Ład to odporny głaz
trzymający barbarzyńców z daleka.

Jednak przesunięty do ekstremum,

ład staje się tyranią

i więzi duszę.

Gdy ludzie zaczynają błądzić,

stajemy się twardzi i nieugięci,

lub rozpustni czy niedbali,

przestajemy myśleć poza schematem,

więc dryfujemy bez celu,
aż utoniemy w morzu możliwości.

Chcemy tyranii,

ponieważ gardzimy nieznanym

albo pragniemy anarchii,

ponieważ odrzucamy odpowiedzialność.

Tak czy siak,

ryzykujemy popadnięciem w skrajności.

Zbyt dużo ładu

zwiększa ryzyko popadnięcia w chaos.

Zbyt dużo chaosu

wyciąga demony totalitaryzmu

z dziur, w których się pochowały.

Buddyści wierzą, że życie

jest cierpieniem.

Żydzi i chrześcijanie się z tym zgadzają.

Ci pierwsi pamiętają długie lata represji,

drudzy wierzą w Boga

będącego jednocześnie człowiekiem,

zdradzonym

i ukrzyżowanym.

Gdy mężczyźni i kobiety wznoszą modły

w obliczu cierpienia,

o co mogą prosić?

Sens.

Sens nie jest racjonalnym zjawiskiem.

Wyczuwamy go naszą istotą, nie intelektem,

choć to intelekt miał prowadzić,
a nie iść z tyłu.

Gdy chaos i ład są w równowadze,
stoimy po obu stronach granicy.

Od tego dużo bardziej zależy życie.

Jesteśmy tam bezpieczni i pewni,

ale nie zarzucamy czujności i rozwoju.

Gramy tam każdą grę,

nie tylko po to, by wygrać,

ale by stać się lepszymi graczami

we wszystkich kolejnych grach.

Odpowiednio pielęgnując taki sens,

możemy osiągnąć tak głęboką miłość
i wdzięczność dla życia,

że straszliwe ograniczenia istnienia

są usprawiedliwione.

Dzięki temu możemy odzyskać raj.

Alternatywą jest życie
wytrącone z równowagi,

a to niedobrze,

ponieważ straszliwe siły chaosu i ładu

rozerwą na strzępy
osobę wytrąconą z równowagi.

Zostanie przytłoczona, bez nadziei,

zgorzkniała,

mściwa

i w końcu

okrutna.

Z chęcią stanie się ślepa,

ograniczona, znudzona, cyniczna

i złośliwa.

Gdy w życiu brakuje równowagi,
ludzie działają przeciwko niemu

ponieważ są wściekli na straszne,
i ograniczone warunki egzystencji.

"Do diabła z tym",

przeklinają rozgoryczeni.

Zmierzają do diabła,

do którego pragną
zaciągnąć wszystkich innych.

To zemsta na Bogu

albo warunkach istnienia,

którekolwiek bardziej wam leży,

motywowane pragnieniem
pogłębienia nierówności

i kresu istnienia.

Jak można żyć w świecie realnym?

To pytanie natury empirycznej,
nie racjonalnej.

Zacznijcie od obserwacji siebie,

jakbyście niewiele o sobie wiedzieli,

zauważcie, kiedy jesteście
psychologicznie tam, gdzie należy,

a kiedy nie.

Nie myślcie o tym,

obserwujcie,

później spróbujcie spędzać więcej czasu

tam, gdzie chcecie być.

Jesteście tam bliżej raju

i dalej od piekła.

Róbcie, co trzeba, aby tam zostać.

Przy pewnej dyscyplinie w ciągu miesiąca

będziecie tam częściej.

Rok później, znacznie częściej.

Po trzech latach,
przy odrobinie szczęścia,

przez większość czasu.

Pytany o Królestwo Niebieskie,

Chrystus powiedział:

"Jest jak ziarno gorczycy,

najmniejsze ze wszystkich,

lecz jeśli spadnie na żyzną ziemię,
wyda obfity plon

i stanie się schronieniem
dla wszelkich ptaków.

To z małych początków,
wielkie rzeczy się tworzą".

Dziękuję.

(Brawa)