Britta Riley: Een tuin in mijn appartement

Britta Riley wilde in haar kleine appartement haar eigen voedsel kweken. Zij en haar vrienden ontwikkelden een systeem voor het kweken van planten in afgedankte plastic flessen - door onderzoek, testen en afstellen van het systeem door gebruik van sociale media, door veel variaties tegelijkertijd uit te proberen, kwamen ze snel tot het optimale systeem. Noem het gedistribueerd doe-het-zelf. En de resultaten? Heerlijk.

Net als velen van jullie,

ben ik een van de twee miljard mensen op aarde

die in steden wonen.

Er zijn dagen - ik weet niet hoe het bij jullie zit -

maar er zijn dagen dat ik lijfelijk ervaar

hoezeer ik afhang van andere mensen

voor vrijwel alles in mijn leven.

Soms is dat zelfs een beetje eng.

Maar vandaag wil ik duidelijk maken

dat die onderlinge afhankelijkheid

in feite een uiterst krachtige sociale infrastructuur is

die we daadwerkelijk kunnen benutten

om sommige van onze ergste gemeenschapskwalen te helpen genezen,

door open-bronsamenwerking toe te passen.

Een paar jaar geleden

las ik een artikel van Michael Pollan, schrijver voor de New York Times.

Hij betoogde dat zelfs een beetje eigen voedsel kweken

een van de beste dingen is

die we kunnen doen voor het milieu.

Terwijl ik dit las,

was het midden in de winter

en ik heb zeker geen plaats voor een hoop grond

in mijn appartement in New York City.

Ik wou eigenlijk genoegen nemen

met alleen maar het volgende Wired magazine te lezen

en uit te vissen hoe de experts dit voor ons

in de toekomst gingen oplossen.

Maar daar ging het

Michael Pollan in dit artikel precies om -

omdat we veel te veel van deze zaken

overlaten aan specialisten,

veroorzaken we juist rotzooi

in het voedselsysteem.

Toevallig weet ik door mijn eigen werk een klein beetje

hoe NASA met behulp van hydrocultuur

het kweken van voedsel in de ruimte onderzoekt.

Je kunt daadwerkelijk een optimaal nutritioneel rendement krijgen

door een voedingsvloeistof van hoge kwaliteit

over de wortelsystemen van planten te laten lopen.

Voor een groentegewas

moet mijn appartement wel

een net zo vreemde omgeving zijn als de ruimte.

Maar ik kan haar wat natuurlijk licht

en het hele jaar door klimaatbeheersing bieden.

Snel doorspoelen naar twee jaar later:

we hebben nu vensterboerderijen.

Het zijn verticale, hydroponische systemen

om binnenshuis voedsel te kweken.

Onderaan zit er een pomp,

die periodiek voedingsoplossing naar boven stuurt.

Die sijpelt vervolgens naar beneden door de wortelsystemen van de planten

die opgehangen zijn in kleipellets -

er komt dus geen grond aan te pas.

Licht en temperatuur variëren

bij elk venstermicroklimaat,

dus heeft een vensterboerderij

een boer nodig.

Zij moet beslissen

wat voor soort gewassen ze in haar vensterboerderij gaat zetten,

en of ze haar voedsel organisch gaat bemesten.

In het begin was een vensterboerderij niet meer

dan een technisch complex idee

dat een heleboel testen zou vereisen.

Ik wilde dat het een open project zou zijn,

omdat op gebied van hydrocultuur op dit moment

steeds meer patenten worden verstrekt

in de Verenigde Staten

en het een nieuw Monsanto

zou kunnen worden.

Die bezitten veel intellectuele bedrijfsrechten

wat menselijke voeding aangaat.

Daarom besloot ik om in plaats van een product te creëren,

dit open te stellen voor

een hele groep van mede-ontwikkelaars.

De eerste paar systemen die we ontwikkelden, werkten een beetje.

We konden voor een venster van een typisch New York City appartement

ongeveer een salade per week kweken.

Ook kerstomaatjes,

komkommers, allerlei spullen.

Maar de eerste systemen

waren lekkende, luidruchtige energievreters

die Martha Stewart zeker nooit zou hebben goedgekeurd.

(Gelach)

Om er meer mede-ontwikkelaars bij te betrekken,

creëerden we een sociale mediasite

waarop we de ontwerpen publiceerden en

uitlegden hoe ze werkten.

We gingen zelfs zo ver

om te tonen wat er mis ging met deze systemen.

We nodigden mensen over de hele wereld uit

om ze samen met ons te bouwen en te experimenteren.

Op deze website

hebben we 18.000 mensen.

We hebben vensterboerderijen

over de hele wereld.

Dit zou

NASA of een grote onderneming

R&D of ‘onderzoek en ontwikkeling’ noemen.

Maar wij noemen het R&R-I-Y,

of onderzoek en ontwikkel het zelf (O&O-H-Z).

Zo stelde

Jackson voor

luchtpompen in plaats van waterpompen te gebruiken.

We moesten een heleboel systemen bouwen om het goed te krijgen

maar toen het er eenmaal was,

konden we onze koolstofvoetafdruk bijna halveren.

Tony in Chicago heeft net als vele andere vensterboeren

kweekexperimenten opgezet.

Hij kon zijn aardbeien negen maanden

van het jaar bij weinig licht vrucht laten dragen

door simpelweg de organische voedingsstoffen te veranderen.

Andere vensterboeren in Finland

passen hun vensterboerderijen aan

aan de donkere dagen van de Finse winters

door ze van LED-verlichting te voorzien.

Dat is nu een deel van het open-bronproject.

De vensterboerderijen evolueren

snel door verschillende versies

vergelijkbaar met software.

Het echte voordeel van elk open-bronproject,

is het samenspel

tussen de specifieke punten van zorg

waarmee de mensen hun systemen aanpassen

aan hun eigen problemen

en de universele problemen.

Mijn kernteam en ik

kunnen ons concentreren op de verbeteringen

die voor iedereen voordelig zijn.

We kunnen ons bezig houden met de behoeften van de nieuwkomers.

Voor de doe-het-zelvers

bieden wij gratis, zeer goed geteste instructies

zodat iedereen, waar ook ter wereld,

een van deze systemen gratis kan bouwen.

Er is een patent aangevraagd op deze systemen,

dat in handen van de gemeenschap is.

Om het project te financieren

maken we samen producten

die we dan verkopen aan scholen en aan particulieren

die geen tijd hebben om hun eigen systemen te bouwen.

Binnen onze gemeenschap is er

een bepaalde cultuur ontstaan.

In onze cultuur is het beter om een tester te zijn

die het idee van iemand anders ondersteunt

dan om de kerel met de ideeën te zijn.

Wat we uit dit project halen,

is dat we steun krijgen voor ons eigen werk,

evenals expertise om daadwerkelijk bij te dragen

aan de milieubeweging

op een andere wijze dan alleen maar door nieuwe lampen in te draaien.

Maar ik denk dat Eileen het best uitdrukt

dat wat we hier echt uithalen,

de vreugde van het samenwerken is.

Ze drukt hier uit hoe het voelt

als iemand halverwege de wereld

jouw idee heeft overgenomen, erop verder bouwt

en je dan erkent om je bijdrage.

Als we het consumentengedrag waar we het als milieuactivisten en

voedingsdeskundigen altijd over hebben,

echt ingrijpend willen zien veranderen,

hoeven we misschien alleen maar de term ‘consument’ te dumpen

en de mensen die iets ondernemen te steunen.

Open-bronprojecten hebben de neiging om een eigen dynamiek te ontwikkelen.

Wat we nu zien is dat de O&O-H-Z

verder gaat van alleen maar vensterboerderijen en LEDs

naar zonnepanelen en hydroponische systemen.

We bouwen verder op de innovaties

van de generaties die ons zijn voorgegaan.

We kijken vooruit naar generaties

die het echt nodig zullen hebben dat we onze manier van leven herdenken.

Daarom vragen wij jullie om bij ons aan te sluiten

om de waarde van

het verenigen van burgers te herontdekken

en te verklaren

dat we allemaal nog steeds pioniers zijn.

(Applaus)