Britta Riley: un xardín no meu apartamento

Britta Riley quería cultivar os seus propios alimentos (no seu pequeno apartamento), así que cos seus amigos desenvolveu un sistema de cultivo de plantas en botellas desbotadas de plástico. Fíxoo investigando, probando e tanteando o sistema co uso dos medios de comunicación social, experimentando con moitas alternativas ao mesmo tempo e chegando rapidamente ao sistema óptimo. Chamouno bricolaxe distribuido. E os resultados: deliciosos.

Eu, como moitos de vostedes,

son un dos dous millóns de humanos na Terra

que vive nunha cidade.

E algúns días (e non sei a cantos de vós lles pasa isto)

algúns días sinto moi de cerca

o moito que confío noutras persoas

en numerosas ocasións durante a miña vida.

Hai días nos que isto aínda pode dar un pouco de medo.

Mais hoxe quérovos falar

de como esa mesma interdependencia

de feito é unha infraestrutura social con moita forza

que nós podemos aproveitar

para contribuír ao alivio dalgúns dos nosos maiores problemas cívicos

se poñemos en práctica a colaboración de código aberto.

Hai un par de anos,

lin un artigo de Michael Pollan no New York Times

no que argumentaba que con cultivar algo da nosa propia comida

xa estamos facendo unha das mellores cousas

que podemos facer polo medio ambiente.

Cando eu lin este artigo

estaba en medio do inverno

e desde logo non tiña espazo para emporcar con terra

no meu apartamento de Nova York.

Así que eu o que quería era conformarme

con ler a seguinte publicación da revista Wired

para descubrir como os expertos se llas ían enxeñar

para resolver todos estes problemas por nós no futuro.

Pero precisamente a isto se refería

Michael Pollan no seu artigo:

que precisamente cando relegamos

aos especialistas a responsabilidade por todas estas cousas

é cando causamos os líos

que podemos ver no sistema alimentario.

Pois ben, resulta que do meu propio traballo sei

como a NASA utilizou cultivos hidropónicos

para experimentar o cultivo de alimentos no espazo.

E en verdade pódese obter un suministro nutricional óptimo

cun tipo de solo líquido de alta calidade

que se instala por encima das raíces das plantas.

Iso si, para unha planta

o meu apartamento debía de ser

tan extraño como o espazo sideral.

Aínda así, podo ter luz natural

e un control climático durante todo o ano.

Pasamos rapidamente a dous anos máis tarde:

agora temos granxas verticais nas ventás

e plataformas hidropónicas

de cultivo de alimentos de interior.

E funciona cunha bomba no fondo

que envía regularmente un pouco da solución nutritiva líquida á parte superior,

que despois cae gota a gota por entre a raigame das plantas

que están colgadas en boliñas de arxila,

de modo que non hay suciedade.

A luz e a temperatura varían

co microclima de cada ventá.

Así que unha granxa de ventá

precisa dunha granxeira

e esta ten que decidir

que tipo de plantas vai ter na súa granxa de ventá

e tamén se vai nutrir a súa comida organicamente.

Daquela, una granxa de ventá non era máis

ca unha idea técnicamente complexa

que ía ter que pasar por moitos experimentos.

Eu quería realmente que fose un proxecto aberto,

porque os hidropónicos

é un dos ámbitos onde cada vez hai máis patentes

nos Estados Unidos neste momento

e poderíanse converter

noutro ámbito como Monsanto,

no que hai moita propriedade intelectual corporativa

en forma de alimentación das persoas.

Por iso decidín que, en vez de crear un produto,

o que ía facer sería

deixar isto aberto a un montón de copromotores.

Os primeiros sistemas que creamos, que eran poucos, ían funcionando.

Podíamos cultivar unha leituga nunha semana, aproximadamente,

na ventá dun típico apartamento de Nova York.

E podíamos plantar tomates ananos,

cogombros, de todo.

Pero estes primeiros sistemas

pingaban, facían ruído e absorbían enerxía,

algo que Martha Stewart xamais aprobaría.

(gargalladas)

Así que para atraer máis copromotores

creei unha páxina web nos medios sociais

na que publicamos os deseños,

explicamos como funcionaban

e aínda chegamos ata o punto de

indicar todo o que non ía ben con estes sistemas.

Logo invitamos a xente de todo o mundo

a os construir e experimentar con nós.

E agora temos nesta páxina web

18.000 persoas.

E temos granxas de ventá

en todo o mundo.

O que estamos a facer

é o que a NASA ou unha compañía grande

chamaría I+D: investigación e desenvolvemento.

Pero nós chamámolo I+D-T-M,

dito doutro modo: investiga e desenvolve ti mesmo.

Así, por exemplo,

Jackson suxeriu

que utilizasemos bombas de aire no canto das de auga.

Para que funcionase houbo que construír moitos sistemas,

pero unha vez que o fixemos, puidemos

cortar o refugallo de carbono en case a metade.

Tony de Chicago estivo experimentando con cultivos

como moitos outros granxeros de ventás,

e conseguiu que os amorodos deran froita

durante nove meses ao ano en condicións de luz escasa

simplemente cambiando os nutrientes orgánicos.

E uns granxeiros de ventá de Finlandia

puxéronse a adaptar as súas granxas

para os escuros días de inverno fineses

instalando diodos electroluminiscentes

que agora puxeron como código aberto e forman parte do proxecto.

Así que as granxas de ventá evolucionaron

pasando rapidamente por moitas versións

de maneira similar aos programas informáticos.

E con cada proxecto de código aberto

o auténtico beneficio é a interacción

entre os diferentes asuntos que concernen

ás persoas que adaptan os seus sistemas

para as súas necesidades particulares

e as necesidades universais.

De modo que o meu equipo principal e máis eu

podemos concentrarnos nas melloras

que realmente benefician a todo o mundo.

E podemos estar atentos ás necesidades dos que chegan por primeira vez.

Para os amantes da bricolaxe,

nós proporcionamos instruccións gratuítas, ben probadas

para que calquera persoa en calquera parte do mundo

poida construír gratuitamente uns destes sistemas.

E tamén temos unha patente pendiente con estes sistemas,

que está en posesión da comunidade.

E para financiar o proxecto

asociámonos para crear produtos

que vendemos a escolas e a particulares

que non teñen tempo para construir os seus proprios sistemas.

Podemos dicir que na nosa comunidade

apareceu unha nova cultura.

Na nosa cultura é mellor ser alguén que proba

e que apoia a idea doutra persoa

que ser soamente o que tivo a idea.

O que conseguimos con este proxecto

é ter apoio polo noso propio traballo

así como unha experiencia de contribución

ao movemento ambiental

e isto o facémos non só enroscando lámpadas novas.

Porén, creo que Eileen di mellor

o que realmente conseguimos con isto:

a mesma satisfacción que dá a colaboración.

Ela expresa o que é

ver que alguén que vive na outra metade do mundo

retoma a túa idea, desenvólvea

e despois recoñece a túa contribución.

Se realmente queremos ver ese tipo de cambio amplo no comportamento do consumidor

do que todos estamos falando

como ambientalistas e interesados pola alimentación,

quizais só teñamos que desfacernos do termo "consumidor"

e apoiar a xente que está facendo cousas interesantes.

Os proxectos de código aberto adoitan ter un momento propio.

E o que estamos a ver é que a I+D-T-M

foi alén das granxas de ventá e diodos luminiscentes

ata chegar a sistemas con paneis solares e acuapónicos.

Estamos desenvolvendo innovacións

das xeracións anteriores.

E temos en vista as xeracións

que realmente necesitan que usemos outras ferramentas nas nosas vidas.

Con isto, pedímovos que vos unades a nós

para redescubrir o valor

dos cidadáns unidos

e para declarar

que todos nós somos aínda os primeiros.

(aplausos)