Cameron Russell: Uiterlijk is niet alles. Geloof me: ik ben model

Cameron Russell geeft toe dat ze 'een genetische loterij' won: ze is lang, mooi en lingerie-model. Maar beoordeel haar niet op haar uiterlijk. In deze onverschrokken talk, spot ze met de industrie, die haar zeer verleidelijk portretteerde toen ze nauwelijks 16 jaar oud was. (Gefilmd op TEDxMidAtlantic.)

Hallo, mijn naam is Cameron Russel

en ik ben al een tijdje

model.

10 jaar om juist te zijn.

Ik voel dat er nu een zekere spanning

in de zaal hangt.

Ik had deze jurk niet mogen dragen.
(Gelach)

Gelukkig bracht ik andere kleren mee.

Dit is de eerste keer dat iemand zich omkleedt
op een TED-podium.

Jullie zijn bevoorrecht.

Als sommige vrouwen gechoqueerd waren,

vertel het mij niet,
ik lees het later wel op Twitter.

(Gelach)

Ik voel mij bijzonder dat ik

het beeld dat jullie van mij hebben,
kan veranderen

in slechts 10 seconden.

Niet iedereen kan dat.

Deze schoenen zijn echt ongemakkelijk,

goed dat ik ze niet moet blijven dragen.

Het slechtste moment komt nu:
deze trui over mijn hoofd trekken,

want jullie gaan lachen met mij.

Doe niets terwijl ik jullie niet zie.

Oké.

Waarom deed ik dat?

Dat was raar.

Oké,

hopelijk niet zo raar als deze foto.

Een imago is krachtig,

maar ook heel erg oppervlakkig.

In 6 seconden veranderde ik wat je van mij denkt.

In deze foto

had ik in het echt geen vriend.

Ik voelde mij ongemakkelijk en de fotograaf

vertelde mij mijn rug te krommen en mijn hand

in die man zijn haar te steken.

Natuurlijk, buiten chirurgische ingrepen

en het namaakkleurtje
dat ik twee dagen eerder haalde,

is er weinig dat we kunnen doen
om onze look te transformeren.

Hoe we eruit zien, hoe oppervlakkig
of onveranderbaar ook

heeft een enorme impact op ons leven.

Onbevreesd zijn is nu voor mij
gelijk aan eerlijk zijn.

Ik sta hier op het podium omdat ik model ben.

Ik sta hier omdat ik een mooie, blanke vrouw ben.

In mijn sector noemen we dat een sexy vrouw.

Ik beantwoord vragen
die mensen me steeds opnieuw stellen.

maar met een eerlijke draai.

De eerste vraag is: hoe word je model?

Ik zeg altijd: "Ik werd ontdekt."
Maar dat betekent niets.

De echte reden:

ik won een genetische loterij,
het is mijn erfdeel.

Als je je afvraagt wat het erfdeel is.

De laatste eeuwen

hebben we schoonheid gedefinieerd
als gezond, jeugd

en een symmetrie
waarvoor we voorbestemd zijn om te bewonderen

maar ook grote, magere figuren,

vrouwelijkheid en witte huid.

Een nalatenschap voor mij gebouwd,

en die ik te gelde maak.

Ik weet dat er mensen zijn in het publiek

die nu sceptisch worden.

Misschien zeggen fashionista's:

"Wacht. Naomi. Tyra. Joan Smalls. Liu Wen."

Ik prijs jullie met je modellenwijsheid.
Heel indrukwekkend.

(Gelach)

Ik moet jullie helaas zeggen dat in 2007

een zeer geïsnpireerde NYU docorandus

elk ingehuurd model op de catwalk telde.

Van de 677 modellen die ingehuurd waren,

waren slechts 27,
of minder dan 4% niet blank.

De volgende vraag die mensen altijd stellen:

"Kan ik een model worden als ik groot ben?"

Het antwoord is: "Ik weet het niet,
dat is niet mijn rol."

Het tweede antwoord en wat ik écht wil zeggen tegen
die kleine meisjes is: "Waarom?

Je kunt alles worden.

Je kan President van de VS worden,

of de uitvinder van het volgende internet,

of een ninja-hartchirurg-poëet,

wat geweldig zou zijn, omdat je de eerste zou zijn."

(Gelach)

Als ze na deze geweldig opsomming nog steeds

model willen worden,

dan zeg ik: "Word mijn baas."

Ik ben niet in controle

en je kon de hoofdredacteur van Vogue

of CEO van H&M
of de volgende Steven Meisel [modefotograaf] zijn.

Zeggen dat je later model wil worden,

is hetzelfde als zeggen
dat je later de lotto wil winnen.

Het ligt buiten je controle en het is geweldig

maar het is geen carrière-pad.

Ik zal jullie 10 jaar modellenwijsheid demonstreren,

het is niet zoals bij hartchirurgen:

ik kan het nu onmiddellijk samenvatten.

Als de fotograaf hier staat

en het licht is daar, een halogeenlamp,

zegt de klant:
"Cameron, we willen een foto in beweging:

als dit been hier staat, mooi en lang, gaat de arm
naar achter en deze arm naar voor.

Het hoofd op drie kwart
en ga zo over en weer.

Doe dat en kijk achteruit naar
je ingebeelde vrienden

300, 400, 500 keer. (Gelach)

Zo ziet het er dan uit. (Gelach)

Hopelijk iets minder ongemakkelijk
dan die in het midden.

Ik weet niet wat hier gebeurde.

Ongelukkig genoeg, als je van school komt,

en je hebt je cv en een paar jobs gehad,

kun je niets meer zeggen.

Als je zegt dat je president van de VS wilt worden

maar op je cv staat: 'Lingeriemodel: 10 jaar,'

bekijken mensen je raar.

De volgende vraag die mensen stellen:
"Retoucheren ze de foto's?"

Ja, bijna alle foto's zijn geretoucheerd.

Het is maar een klein deel van wat gebeurt.

Deze foto is de eerste foto die ik ooit nam.

Het is ook de allereerste keer dat ik een bikini droeg

en Ik was nog niet ongesteld.

Ik weet dat we persoonlijk worden,

maar ik was een jong meisje.

Zo zag ik er een paar maanden eerder uit,
met mijn grootmoeder.

Dit ben ik op dezelfde dag als de shoot.

MIjn vriend moest meekomen.

Hier ben ik op een pyamafeest een paar dagen voor ik in de Franse Vogue verscheen.

Dit ben ik in het voetbalteam in V Magazine.

Dit ben ik vandaag.

Ik hoop dat je ziet

dat deze foto's geen foto's van mij zijn,

maar constructies

van een groep professionals:

hairsylistes en make-up artiesten
en fotografen en stylisten

met hun assistentie, voorbereiding en nazorg.

Zij bouwden dit, dat ben ik niet.

Nog een vraag die mensen stellen:

"Krijg je gratis materiaal?"

Ik heb vele hoge hakken
die ik nooit aandoe

behalve daarstraks.

Het gratis materiaal dat ik krijg,

kreeg ik ook gewoon zo
en daar praten we niet graag over.

Ik groeide op in Cambridge

en op een keer stapte ik een winkel binnen.
Ik had mijn geld vergeten

en ze gaven me een gratis kleed.

Toen ik tiener was, reed ik met mijn vriendin,

een zeer slecht bestuurder.
Ze reed door het rood

en natuurlijk
werden we aan de kant gezet.

Ik moest enkel zeggen: "Sorry, agent,"

en weg waren we.

Ik kreeg die drie dingen omwille van mijn uiterlijk,

niet omwille van wie ik ben
en er zijn mensen die een prijs betalen

voor hoe ze eruit zien en
niet omwille van wie ze zijn.

Ik woon in New York. Vorig jaar

waren van de 140.000 tieners die tegengehouden werden door de politie

86% zwart of latino.

De meesten jonge mannen.

Er zijn maar 177.000 jonge zwarte
en latino mannen in New York.

Voor hen is het niet de vraag:
word ik gestopt?

maar: hoeveel keer en wanneer?

Toen ik onderzoek deed voor deze talk,

ontdekte ik
dat 53 % van de 13-jarige meisjes in de VS

niet van hun lichaam houden.

Dat aantal stijgt naar 78%
tegen de tijd dat ze 17 zijn.

De laatste vraag is:

hoe is het om model te zijn?

Ze verwachten als antwoord:

als je een beetje magerder
en glanzender haar hebt,

zal je gelukkig en geweldig zijn.

In de coulissen geven we een antwoord

waardoor het misschien zo lijkt.

We zeggen: "Het is geweldig om te reizen.

Het is geweldig om met creatieve,
geïnspireerde, gepassioneerde mensen te werken."

Dat is maar de helft van het verhaal.

Wat we nooit voor de camera zeggen,

wat ik nooit voor de camera zeg:

"Ik voel mij onzeker."

Ik ben onzeker omdat ik er elke dag aan

moet denken hoe ik eruit zie.

Als je je ooit afvraagt

of je gelukkiger zult zijn met dunnere billen
en glanzender haar,

moet je een groep modellen ontmoeten

omdat ze de dunste dijen, het glanzendste haar
en de coolste kleren hebben.

En ze zijn waarschijnlijk
de meest onzekere vrouwen ter wereld.

Toen ik deze talk schreef,
vond ik het moeilijk

om een eerlijke balans te vinden.
Enerzijds

voelde ik me heel ongemakkelijk
om hier te komen vertellen

dat ik al die voordelen had van
omdat de kaarten in mijn voordeel lagen,

en ik voelde me ook ongemakkelijk
om erop te laten volgen

dat het me niet altijd gelukkig maakt.

Maar het was vooral moeilijk
om een erfenis aan de kaak te stellen

van onderdrukking op basis van geslacht en ras

terwijl ik er één van de grootste begunstigden van ben.

Maar ik ben ook gelukkig
en vereerd om hier te staan

en het is geweldig dat ik mocht komen

voordat er 10, 20, 30 jaar voorbij was
en ik verder stond in mijn carrière

omdat ik dan wellicht niet meer
zou vertellen hoe ik aan mijn eerste job kwam,

of misschien zou ik het verhaal van hoe ik voor
de universiteit betaalde niet meer vertellen

wat nu belangrijk lijkt.

Als je iets moet meenemen
uit deze talk is het

dat we ons comfortabeler voelen om

de kracht van het imago te erkennen
in onze vermeende successen

en mislukkingen.

Dank je wel. (Applaus)