Ο Δείκτης Χαρούμενου Πλανήτη

Ο στατιστικολόγος Νικ Μαρκς αναρωτιέται γιατί να υπολογίζεται η επιτυχία ενός έθνους με βάση την παραγωγικότητά του -- αντί να μετριέται με την χαρά και την ευτυχία των ανθρώπων του. Προτείνει την έννοια του Δείκτη Χαρούμενου Πλανήτη, ο οποίος παρακολουθεί την «εθνική ευτυχία» σε σχέση με τους φυσικούς πόρους που χρησιμοποιούνται (γιατί μια χαρούμενη ζωή δεν χρειάζεται να επιβαρύνει τον πλανήτη). Ποιες χώρες κατατάσσονται πρώτες; Θα εκπλαγείτε.

Ο Μάρτιν Λούθερ Κινγκ

δεν είπε,

«Έχω έναν εφιάλτη»

όταν ενέπνευσε
την κίνηση ανθρωπίνων δικαιωμάτων.

Είπε, «Έχω ένα όνειρο».

Και εγώ έχω ένα όνειρο.

Έχω το όνειρο να σταματήσουμε
να σκεφτόμαστε

ότι το μέλλον θα είναι ένας εφιάλτης,

και αυτό είναι μια πρόκληση,

δεδομένου ότι, αν δείτε

τα πιο δημοφιλή
κινηματογραφικά έργα σήμερα,

δείχνουν ένα ανθρώπινο μέλλον

αποκαλυπτικό.

Νομίζω ότι αυτό το έργο

είναι από τα πιο δύσκολα
να παρακολουθήσει κανείς, «Ο δρόμος».

Είναι ένα καλοσκηνοθετημένο έργο,

αλλά τα πάντα απεικονίζονται ερημωμένα,

τα πάντα είναι νεκρά.

Και μόνο ένας πατέρας και ένας γιος

προσπαθούν να επιβιώσουν,
περπατώντας σε έναν δρόμο.

Και νομίζω ότι το περιβαλλοντικό κίνημα

του οποίου είμαι μέλος

είναι συνένοχο

στη δημιουργία τέτοιου
σεναρίου για το μέλλον.

Για πολύ καιρό,

καταπιαστήκαμε με εφιαλτικές προβλέψεις

για το μέλλον.

Επικεντρωθήκαμε στα χειρότερα σενάρια.

Επικεντρωθήκαμε στα προβλήματα.

Και δεν σκεφτήκαμε αρκετά

τις λύσεις τους.

Χρησιμοποιήσαμε τον φόβο αν θέλετε

για να κερδίσουμε
την προσοχή των ανθρώπων.

Και κάθε ψυχολόγος μπορεί να επιβεβαιώσει

ότι ο φόβος σε έναν οργανισμό

συνδέεται με μηχανισμό φυγής.

Είναι μέρος του μηχανισμού επιβίωσης:
μάχη ή φυγή

όπου όταν το ζώο φοβάται --

σκεφτείτε το ελάφι.

Το ελάφι παγώνει, δεν κινείται καθόλου,

έτοιμο να τρέξει.

Και νομίζω ότι αυτό πετυχαίνουμε

όταν ζητάμε από τους ανθρώπους
να ασπαστούν τα σχέδιά μας

σχετικά με την περιβαλλοντική καταστροφή
και την κλιματική αλλαγή.

Οι άνθρωποι παγώνουν και τρέχουν
προς την αντίθετη κατεύθυνση

επειδή χρησιμοποιούμε το φόβο.

Και νομίζω ότι το περιβαλλοντικό κίνημα
πρέπει να ωριμάσει

και να αρχίσει να σκέφτεται

τι είναι αληθινή πρόοδος.

Τι θα βελτίωνε πραγματικά
τη ζωή των ανθρώπων;

Ένα από τα προβλήματα
που αντιμετωπίζουμε, πιστεύω,

είναι πως οι μόνοι άνθρωποι
που καθορίζουν την ουσία

της προόδου

το κάνουν μέσω ενός χρηματικού ορισμού
του τι είναι πρόοδος,

ένας οικονομικός προσδιορισμός --

οπού κάπως,

αν καταφέρουμε
και ανεβάσουμε τα σωστά νούμερα,

θα είμαστε καλύτερα,

είτε με το χρηματιστήριο,

είτε με το ακαθάριστο εθνικό προϊόν

και οικονομική ανάπτυξη,

με κάποιο τρόπο
η ζωή μας θα γίνει καλύτερη.

Αυτό απευθύνεται στην ανθρώπινη απληστία

αντί για τον φόβο --

ότι δηλαδή περισσότερο σημαίνει καλύτερο.

Στον Δυτικό κόσμο, έχουμε αρκετά.

Ίσως κάποια μέρη του κόσμου
να μην έχουν, αλλά εμείς έχουμε.

Γνωρίζουμε εδώ και καιρό
πως αυτός δεν είναι καλός τρόπος μέτρησης

επιπέδου ζωής κρατών.

Στην πραγματικότητα, ο αρχιτέκτονας
του οικονομικού μας συστήματος,

ο Σάιμον Κούζνετς, το 1930,

είπε ότι «Το επίπεδο ζωής ενός έθνους

δεν μπορεί να συναχθεί
από το εθνικό εισόδημα».

Αλλά έχουμε δημιουργήσει
ένα εθνικό λογιστικό σύστημα

που είναι βασισμένο στην παραγωγή

όλο και περισσότερων πραγμάτων.

Πράγματι, ιστορικά είχε τη χρήση του.

Κατά τη διάρκεια του Β' Παγκοσμίου
Πολέμου έπρεπε να αυξηθεί η παραγωγή.

Πράγματι, ήμασταν τόσο επιτυχείς
στο να παράγουμε κάποια πράγματα

που καταστρέψαμε κομμάτι της Ευρώπης,
και χρειάστηκε να το ξαναχτίσουμε αργότερα.

Κι έτσι το εθνικό λογιστικό μας σύστημα

εστίασε στο τι μπορούμε να παράγουμε.

Αλλά από το 1968,

ο οραματιστής, Ρόμπερτ Κένεντυ,

στην αρχή της κακότυχης
προεδρικής του καμπάνιας,

έδωσε την πιο εύγλωττη αποδόμηση

του ακαθάριστου εθνικού προϊόντος

που έχει ποτέ δοθεί.

Και τελείωσε την ομιλία του με τη φράση,

«Το ακαθάριστο εθνικό προϊόν

μετράει τα πάντα εκτός από αυτό

που δίνει αξία στη ζωή».

Πόσο τρελό είναι αυτό;
Το μέτρο προόδου μας,

το επικρατέστερο μέτρο προόδου
στην κοινωνία μας,

μετράει τα πάντα

εκτός αυτού που δίνει αξία στη ζωή;

Πιστεύω πως αν ο Κένεντυ ζούσε σήμερα,

θα ζητούσε από στατιστικολόγους σαν εμένα

να ψάξουν και να βρούνε

ποια πράγματα δίνουν αξία στη ζωή.

Θα μας ζητούσε να αναμορφώσουμε

το εθνικό λογιστικό μας σύστημα

για να βασίζεται

σε σημαντικά πράγματα
όπως κοινωνική δικαιοσύνη,

βιωσιμότητα,

και την ευδαιμονία των ανθρώπων.

Και βασικά, κοινωνικοί επιστήμονες
έχουν ήδη

κάνει αυτές τις ερωτήσεις στον κόσμο.

Αυτό είναι
από ένα παγκόσμιο ερωτηματολόγιο.

Ρωτάει τον κόσμο τι θέλουν.

Και όπως είναι αναμενόμενο, παντού

λένε πως αυτό που θέλουν

είναι ευτυχία, για τους εαυτούς τους,

τις οικογένειές τους, τα παιδιά τους,

τις κοινότητές τους.

Ναι, πιστεύουν
πως τα χρήματα είναι σημαντικά.

Αλλά δεν πλησιάζουν την αξία της ευτυχίας,

και την αξία της αγάπης.

Όλοι χρειαζόμαστε να αγαπάμε
και να αγαπιόμαστε στη ζωή.

Δεν πλησιάζουν την αξία της υγείας.

Θέλουμε να είμαστε υγιείς
και να έχουμε μια γεμάτη ζωή.

Αυτά αντιπροσωπεύουν
φυσικές ανθρώπινες φιλοδοξίες.

Τότε γιατί οι στατιστικολόγοι
δεν τα μετρούν;

Γιατί δεν σκεφτόμαστε
την πρόοδο κρατών με αυτά τα κριτήρια,

αντί να μετράμε μόνο πόσα παράγουμε;

Και πράγματι, αυτό έκανα
κι όλη μου την ενήλικη ζωή --

σκέφτομαι πώς μετράμε την ευτυχία,

την ευδαιμονία,

και πώς μπορούμε να το κάνουμε
μέσα σε περιβαλλοντικά όρια.

Και δημιουργήσαμε,
στον οργανισμό που δουλεύω,

το Ίδρυμα Νέας Οικονομίας,

κάτι που το ονομάζουμε
Δείκτης Χαρούμενου Πλανήτη,

γιατί πιστεύουμε πως οι άνθρωποι πρέπει
να είναι χαρούμενοι όπως και ο πλανήτης.

Γιατί δεν έχουμε κάποιο μετρητή
προόδου που το δείχνει αυτό;

Και αυτό που κάνουμε,

είναι να λέμε πως το απόλυτο
αποτέλεσμα ενός κράτους

είναι το επίπεδο επιτυχίας του

στο να δίνει χαρά και υγεία
στους πολίτες του.

Αυτός θα έπρεπε να είναι ο στόχος

κάθε έθνους στον πλανήτη.

Αλλά πρέπει να θυμόμαστε

ότι υπάρχει μια βασική παράμετρος σε αυτό,

και αυτή είναι πόσους
πόρους του πλανήτη χρησιμοποιούμε.

Όλοι ζούμε στον ίδιο πλανήτη.
Πρέπει να τον μοιραστούμε.

Είναι ο απόλυτος ελλειμματικός πόρος,

αυτός ο πλανήτης που μοιραζόμαστε.

Και τα οικονομικά ενδιαφέρονται
πολύ για ελλείμματα.

Όταν υπάρχει έλλειψη ενός πόρου

που θέλουμε να γίνει

ένα ποθητό αποτέλεσμα,

σκέφτεται με λογική αποδοτικότητας.

Σκεφτόμαστε πόσα μπορούμε
να βγάλουμε απ' όσα θα βάλουμε.

Και αυτό είναι ένας μετρητής ευδαιμονίας

που έχουμε για τη χρήση των πόρων μας.

Είναι μετρητής αποδοτικότητας.

Και ο ευκολότερος τρόπος
να σας το δείξω αυτό,

είναι με το να σας δείξω αυτό το γράφημα.

Στον οριζόντιο άξονα του γραφήματος,

είναι το «οικολογικό αποτύπωμα»

το οποίο αποτελεί μέτρο
του πόσους πόρους χρησιμοποιούμε

και πόση πίεση ασκούμε στον πλανήτη.

Όσο περισσότερο τόσο χειρότερο.

Κάθετα προς τα πάνω,

είναι ένας μετρητής που ονομάζεται
«χαρούμενα χρόνια ζωής».

Είναι για την ευδαιμονία των εθνών.

Είναι σαν προσδοκώμενα χρόνια ζωής,
προσαρμοσμένα για την ευτυχία.

Είναι σαν ποιότητα
και ποσότητα της ζωής των εθνών.

Η κίτρινη τελεία που βλέπετε,
είναι ο παγκόσμιος μέσος όρος.

Τώρα υπάρχει μια σειρά από έθνη

γύρω από αυτό το παγκόσμιο μέσο όρο.

Προς τα πάνω δεξιά του γραφήματος,

είναι οι χώρες που τα πηγαίνουν
αρκετά καλά και καλλιεργούν ευτυχία,

αλλά χρησιμοποιούν αρκετούς πόρους
του πλανήτη για να τα καταφέρουν.

Είναι οι Η.Π.Α.,

άλλες δυτικές χώρες
περνούν σε αυτά τα τρίγωνα

και μερικές χώρες
του Κόλπου βρίσκονται εκεί.

Αντιθέτως, κάτω αριστερά του γραφήματος,

είναι οι χώρες
που είναι φτωχές σε ευτυχία --

όπως οι υποσαχάριες χώρες της Αφρικής.

Με τα λόγια του Χομπς,

η ζωή είναι μικρή και βάναυση εκεί.

Το μέσο προσδόκιμο ζωής
σε πολλές από αυτές τις χώρες

είναι τα 40 χρόνια.

Η ελονοσία, το Έιτζ

σκοτώνουν πολλούς ανθρώπους

σε αυτές τις περιοχές του κόσμου.

Αλλά τώρα τα καλά νέα!

Υπάρχουν μερικές χώρες εκεί πάνω,
στα κίτρινα τρίγωνα,

που πηγαίνουν καλύτερα
από τον παγκόσμιο μέσο όρο,

που κατευθύνονται προς τα πάνω
αριστερά του γραφήματος.

Αυτό είναι ένα γράφημα προσδοκιών.

Θέλουμε να είμαστε πάνω αριστερά,
όπου καλή ζωή δεν είναι σε βάρος της γης.

Είναι η Λατινική Αμερική.

Η χώρα που βρίσκεται μόνη της στην κορυφή

είναι ένα μέρος που δεν έχω βρεθεί.

Ίσως κάποιοι από εσάς έχετε.

Κόστα Ρίκα.

Στην Κόστα Ρίκα --

το μέσο προσδόκιμο ζωής
είναι τα 78,5 χρόνια.

Είναι μεγαλύτερο από των Η.Π.Α.

Σύμφωνα με τις τελευταίες στατιστικές,

πρόκειται για το πιο
ευτυχισμένο έθνος στον πλανήτη --

περισσότερο από όλους: ακόμα
και από την Ελβετία και τη Δανία.

Είναι το πιο ευτυχισμένο μέρος.

Το καταφέρνουν αυτό

με ένα τέταρτο των πόρων

που χρησιμοποιούνται
συνήθως στον Δυτικό Κόσμο --

ένα τέταρτο των πόρων.

Τι συμβαίνει εκεί;

Τι συμβαίνει στην Κόστα Ρίκα;

Κοιτάζοντας τα δεδομένα βλέπουμε,

το 99% της ηλεκτρικής ενέργειας
να προέρχεται από ανανεώσιμες πηγές.

Η κυβέρνησή τους είναι
από τις πρώτες που δεσμεύτηκαν

να είναι ουδέτερες
σε εκπομπές άνθρακα μέχρι το 2021.

Κατήργησαν τον στρατό

το 1949 --

1949

Επένδυσαν σε κοινωνικά προγράμματα --

υγείας και εκπαίδευσης.

Κατέχουν ένα από τα μεγαλύτερα ποσοστά
αλφαβητισμού στη Λατινική Αμερική

και στον κόσμο.

Και έχουν αυτό τον αέρα Λατίνου,
έτσι δεν είναι;

Έχουν την αίσθηση κοινωνικής σύνδεσης.

(Γέλια)

Η πρόκληση είναι, ότι πολύ πιθανό είναι -
ένα πράγμα που πρέπει να σκεφτούμε -

ότι το μέλλον

ίσως να μην είναι η Βόρεια Αμερική,

ίσως να μην είναι η Δυτική Ευρώπη.

Ίσως να είναι η Λατινική Αμερική.

Και η πραγματική πρόκληση

είναι να τραβήξουμε
τον παγκόσμιο μέσο όρο προς τα εκεί.

Αυτό πρέπει να κάνουμε.

Και αν το κάνουμε,

πρέπει να τραβήξουμε χώρες από τα κάτω

και πρέπει να τραβήξουμε
χώρες από τα δεξιά του γραφήματος.

Και τότε αρχίζουμε να δημιουργούμε
έναν χαρούμενο πλανήτη.

Αυτός είναι ένας τρόπος να το σκεφτόμαστε.

Ένας άλλος τρόπος να το δούμε
είναι βλέποντας τις τάσεις ανά διαστήματα.

Δεν έχουμε καλά δεδομένα να πηγαίνουν
αρκετά πίσω για κάθε χώρα στον κόσμο,

αλλά για τις πλουσιότερες
χώρες του ΟΟΣΑ, έχουμε.

Και αυτές είναι οι τάσεις
προς ευτυχία μέσα στα χρόνια,

μια μικρή αύξηση,

αλλά αυτές είναι οι τάσεις
σε οικολογικό αποτύπωμα.

Και έτσι, σε αυστηρή μεθοδολογία
χαρούμενου-πλανήτη

έχουμε γίνει λιγότερο αποδοτικοί

στο να μετατρέπουμε
τον απόλυτα ελλειμματικό πόρο μας

στο αποτέλεσμα που θέλουμε.

Και το θέμα πιστεύω πως είναι,

μάλλον όλοι σε αυτή την αίθουσα

θα θέλαμε η κοινωνία μας
να φτάσει στο 2050

χωρίς αποκαλυπτικά

γεγονότα.

Και μάλιστα δεν είναι τόσο μακριά.

Είναι σε απόσταση μισής ανθρώπινης ζωής.

Ένα παιδί που ξεκινάει το σχολείο σήμερα

θα είναι στην ηλικία μου το 2050.

Δεν είναι το πολύ μακρινό μέλλον.

Αυτός είναι ο στόχος
της κυβέρνησης της Μεγάλης Βρετανίας

για τις εκπομπές διοξειδίου του άνθρακα.

Και σας το λέω, αυτό δεν σημαίνει
πως συνεχίζουμε τις δουλειές μας όπως συνήθως.

Αυτό αλλάζει το πώς λειτουργούμε.

Αλλάζει τον τρόπο
που δημιουργούμε οργανισμούς,

κυβερνητική πολιτική
και πώς ζούμε τις ζωές μας.

Και το θέμα είναι,

πρέπει να συνεχίσουμε
να αυξάνουμε την ευτυχία.

Κανείς δεν μπορεί να πάει σε εκλογές

και να πει πως η ποιότητα ζωής θα μειωθεί.

Κανείς μας πιστεύω

δεν θέλει να σταματήσει
η ανθρώπινη πρόοδος.

Πιστεύω ότι θέλουμε να συνεχίσει.

Πιστεύω ότι θέλουμε να συνεχίσει
η ανθρωπότητα συνολικά να αυξάνεται.

Εδώ πιστεύω μπαίνουν οι σκεπτικοί
και αρνητικοί με τις κλιματικές αλλαγές.

Νομίζω αυτό θέλουν.
Θέλουν να αυξάνεται η ποιότητα ζωής.

Θέλουν να κρατήσουν αυτό που έχουν.

Και αν θέλουμε να τους προσελκύσουμε,

αυτό πρέπει να κάνουμε.

Και αυτό σημαίνει ότι πρέπει να αυξήσουμε
την αποδοτικότητα ακόμα περισσότερο.

Όντως, είναι εύκολο
να κάνουμε τέτοια γραφήματα,

αλλά πρέπει να γυρίσουμε
αυτές τις καμπύλες.

Και εδώ πιστεύω μπορούμε
να πάρουμε μια ιδέα

από τη θεωρία συστημάτων,
συστημάτων μηχανικής,

όπου δημιουργούν
συστήματα επανατροφοδότησης,

βάζοντας τις σωστές πληροφορίες
τη σωστή στιγμή.

Οι άνθρωποι βρίσκουν κίνητρο στο «τώρα».

Βάζεις ένα μετρητή σπίτι σου

και βλέπεις πόση ενέργεια χρησιμοποιείς τώρα,

πόσο σου κοστίζει,

και τα παιδιά σου γυρίζουν
και σβήνουν τα φώτα!

Πώς θα φαινόταν αυτό στην κοινωνία;

Γιατί, στα νέα ραδιοφώνου κάθε απόγευμα,

ακούμε για οικονομικούς δείκτες, τον Νταου
Τζόουνς, την αναλογία δολαρίου-λύρας --

δεν ξέρω καν προς ποια μεριά
η αναλογία θεωρείται καλά νέα!

Και γιατί πρέπει να το ακούω αυτό;

Γιατί δεν ακούω πόση ενέργεια
χρησιμοποίησε η Βρετανία χθες,

ή η Αμερική;

Βρήκαμε τον ετήσιο στόχο μας, 3%

μείωση των εκπομπών διοξειδίου
του άνθρακα;

Έτσι δημιουργούμε ένα συλλογικό σκοπό.

Το βάζεις στα μέσα ενημέρωσης
και αρχίζεις και το σκέφτεσαι.

Και χρειαζόμαστε θετικά
συστήματα επανατροφοδότησης

για την αύξηση της ευτυχίας.

Σε κυβερνητικό επίπεδο, μπορεί να
δημιουργούν εθνικοί λογαριασμοί ευτυχίας.

Σε επιχειρηματικό επίπεδο, μπορείς
να δεις την ευτυχία των εργαζομένων,

που γνωρίζουμε πως συνδέεται
με τη δημιουργικότητα,

και την καινοτομία,

και θα χρειαστούμε αρκετή καινοτομία στη
διαχείριση περιβαλλοντικών προβλημάτων.

Σε προσωπικό επίπεδο, χρειαζόμαστε
επίσης αυτά τα «σπρωξίματα».

Ίσως να μην χρειαζόμαστε τα ακριβή
δεδομένα, αλλά χρειαζόμαστε υπενθυμίσεις.

Στη Βρετανία, έχουμε
ένα δυνατό μήνυμα δημόσιας υγείας

με 5 φρούτα και λαχανικά την ημέρα

και πόση άσκηση χρειαζόμαστε
-- ποτέ το καλύτερό μου.

Ποιες θα ήταν οι αντίστοιχες οδηγίες για την ευτυχία;

Ποια θα ήταν τα 5 πράγματα
που θα έπρεπε να κάνετε κάθε μέρα

για να είστε πιο ευτυχισμένοι;

Κάναμε ένα σχέδιο για το κυβερνητικό
Γραφείο Επιστημών πριν λίγα χρόνια,

ένα μεγάλο πρόγραμμα
που λέγεται Πρόγραμμα Προβλεψιμότητας --

πολλοί άνθρωποι, πολλοί ειδικοί --

τα πάντα βασισμένα σε απτά στοιχεία
-- ένας ογκώδης τόμος.

Ένα κομμάτι που κάναμε ήταν: ποιες πέντε
θετικές δραστηριότητες μπορείτε να κάνετε

για να αυξήσετε την ευτυχία στη ζωή σας;

Και το νόημά τους είναι

πως δεν είναι το μυστικό της ευτυχίας,

αλλά είναι πράγματα
από τα οποία θα δημιουργηθεί ευτυχία.

Το πρώτο είναι η σύνδεση,

είναι ότι οι κοινωνικές σχέσεις

είναι η ακρογωνιαία λίθος της ζωής σας.

Επενδύεται το χρόνο
που μπορείτε με τους αγαπημένους σας,

και την ενέργειά σας μαζί τους;

Συνεχίστε να τις χτίζετε.

Το δεύτερο είναι να παραμένετε δραστήριοι.

Ο πιο γρήγορος τρόπος
να βγει κανείς από κακή διάθεση:

να βγει έξω, να πάει μια βόλτα,
να ανοίξει το ραδιόφωνο και να χορέψει.

Το να παραμένουμε δραστήριοι είναι βασικό
στο να μένουμε σε θετική διάθεση.

Το τρίτο είναι παρατηρητικότητα.

Πόσο συνειδητοποιημένοι
είστε για το τι συμβαίνει στον κόσμο,

τις εποχές που αλλάζουν,
τον κόσμο γύρω σας;

Παρατηρείτε τι ετοιμάζεται
για εσάς και προσπαθεί να αναδυθεί;

Βασιζόμενοι σε πολλά στοιχεία
από τον χώρο ψυχολογικής επίγνωσης,

και γνωστικής θεραπείας συμπεριφοράς,

η συνειδητοποίηση
είναι σημαντική για την ευτυχία μας.

Το τέταρτο είναι να συνεχίζουμε
να μαθαίνουμε

και η συνέχιση είναι σημαντική --

να μαθαίνουμε καθ' όλη τη διάρκεια της ζωής μας.

Οι μεγαλύτεροι άνθρωποι που συνεχίζουν
να μαθαίνουν και να είναι περίεργοι,

έχουν καλύτερη υγεία
από αυτούς που κλείνονται.

Όμως δεν χρειάζεται να είναι επίσημη
μάθηση: δεν βασίζεται στη γνώση.

Είναι περισσότερο η περιέργεια.

Μπορεί να είναι να μαθαίνεται
να μαγειρεύετε κάτι καινούριο,

να ξεκινάτε ένα μουσικό όργανο
που ξεχάσατε ως παιδί.

Συνεχίστε να μαθαίνετε.

Και το τελευταίο

είναι η πιο αντι-οικονομική δραστηριότητα,

αλλά να δίνετε.

Η γενναιοδωρία, ο αλτρουισμός,

η συμπόνια,

είναι όλα εγγεγραμμένα

στον μηχανισμό επιβράβευσης
του εγκεφάλου μας.

Αισθανόμαστε καλά όταν δίνουμε.

Μπορείτε να κάνετε ένα πείραμα όπου δίνετε

σε δύο ομάδες ανθρώπων 100 δολάρια το πρωί.

Λέτε στη μια ομάδα
να τα ξοδέψουν στους εαυτούς τους

και στην άλλη να τα ξοδέψουν σε άλλους.

Μετράτε την ευτυχία τους
στο τέλος της ημέρας,

αυτοί που πήγαν και τα ξόδεψαν
σε άλλους είναι πολύ πιο χαρούμενοι

από αυτούς που τα ξόδεψαν
στους εαυτούς τους.

Και αυτοί οι πέντε τρόποι,

που τους βάζουμε
σε αυτές της χρήσιμες κάρτες,

θα έλεγα πως δεν χρειάζεται
να είναι σε βάρος της γη.

Δεν εμπεριέχουν καθόλου άνθρακα.

Δεν χρειάζονται πολλά υλικά
για να ικανοποιηθούν.

Οπότε πιστεύω είναι αρκετά ευφικτό

η ευτυχία μας να μην επιβαρύνει τη γη.

Ο Μάρτιν Λούθερ Κινγκ,

την παραμονή του θανάτου του,

έδωσε έναν απίστευτο λόγο.

Είπε, «Γνωρίζω
πως υπάρχουν προκλήσεις μπροστά,

μπορεί να υπάρχουν προβλήματα μπροστά,

αλλά δεν φοβάμαι κανέναν. Δεν με νοιάζει.

Έχω βρεθεί στην κορυφή του βουνού,

και έχω δει τη Γη της Επαγγελίας».

Μπορεί εκείνος να ήταν ιεροκήρυκας,

αλλά πιστεύω πως το περιβαλλοντικό κίνημα

και, μάλιστα, η επαγγελματική κοινότητα,
η κυβέρνηση,

χρειάζονται να πάνε στην κορυφή του βουνό,

και χρειάζονται να κοιτάξουν

και να δουν τη Γη της Επαγγελίας,

ή την πολλά υποσχόμενη γη,

και χρειάζονται όραμα

ενός κόσμου που όλοι θέλουμε.

Και όχι μόνο αυτό, πρέπει
να δημιουργήσουμε μια μεγάλη μετάβαση

ώστε να φτάσουμε εκεί,

και πρέπει να χτίσουμε αυτή
τη μεγάλη μετάβαση με καλά πράγματα.

Οι άνθρωποι θέλουν να είναι ευτυχισμένοι.

Φτιάξτε τους με πέντε τρόπους.

Και χρειαζόμαστε σήματα

να μαζεύουμε τον κόσμο
και να τους τα δείχνουμε --

όπως με τον Δείκτη Χαρούμενου Πλανήτη.

Και τότε πιστεύω

ότι μπορούμε όλοι να φτιάξουμε
έναν κόσμο που όλοι θέλουμε,

στον οποίο η ευτυχία
να μην είναι σε βάρος του πλανήτη.

(Χειροκρότημα)