Daha az eşya ile zengin bir yaşam | The Minimalists | TEDxWhitefish

İki milyon okuyucuları tarafından Minimalistler olarak bilinen, Joshua Fields Millburn ve Ryan Nicodemus, "Everything that Remains" de dahil olmak üzere en çok satan kitapların yazarlarıdır. Minimalizm, topluluğun değeri ve insanları zengin kılan şeyleri keşfetmek hakkında konuşma yapıyorlar.

Bu konuşma, TED konferansı formatında ancak yerel bir topluluk tarafından bağımsız olarak düzenlenen bir TEDx etkinliğinde verildi. Daha fazla bilgi için http://ted.com/tedx adresini ziyaret edin.

Benim adım Ryan Nicodemus

ve o da Joshua Fields Millburn.

İkimiz "theminimalists.com"
adlı bir web sitesi işletiyoruz,

bugün size bir topluluğun parçası olmanın
ne demek olduğundan bahsetmek istiyoruz.

Ama önce, nasıl zengin olduğumla
ilgili hikâyemi paylaşmak istiyorum.

Bir yıl sonraki hayatınızı hayal edin --

2 yıl sonraki --

5 yıl sonraki.

Neye benzerdi?

Daha azıyla bir yaşam hayal edin;

daha az eşya,

daha az dağınıklık,

daha az stres,

borç ve hoşnutsuzluk.

Daha az dikkat dağıtan şeylerle bir yaşam.

(Cep telefonu çalar)

Dostum, şaka yapıyorsun. Değil mi?

Dostum, konuşma yapmaya çalışıyoruz.

(Telefon çalmaya devam ediyor)

Bunun için özür dilerim.

Şimdi, daha fazlasıyla
bir yaşam hayal edin;

daha fazla zaman,

daha anlamlı ilişkiler,

daha fazla gelişme ve katkı.

Çevrenizdeki kaotik dünyanın
süslerine eşlik etmeyen

tutkulu bir yaşam.

Hayal ettiğiniz şey amacı olan bir yaşam.

Mükemmel bir yaşam değil,

hatta kolay bile değil

ama basit bir yaşamdan bahsediyorum.

Hayal ettiğiniz zengin yaşam,

servetle hiçbir ilgisi olmayan
zengin bir yaşam.

Önceden zenginlerin yılda 50 bin dolar
kazandığını düşünüyordum.

Sonra yirmili yaşlarımda kariyer
basamaklarını tırmanmaya başladığımda

50 bin doları hızla kazanmaya başladım

ama kendimi zengin hissetmedim.

Bu yüzden enflasyona göre güncelledim.

Belki de yılda 75 bin dolar zenginlikti.

Belki 90 bin dolar,

belki de 6 haneli rakamlar.

Ya da belki bir sürü şeye
sahip olmak zenginlikti.

Zenginlik her neyse, oraya ulaştığımda

sonunda mutlu olacağımı biliyordum.

Daha fazla para kazandıkça

Amerikan rüyasının ve mutluluğun peşinde

daha fazla para harcadım.

Ama buna yaklaştıkça
mutluluktan o kadar uzaklaştım.

Beş yıl önce,

hayatım bugünkünden farklıydı.

Radikal olarak farklıydı.

İstediğim her şeye sahiptim.

Sahip olmam gerektiğini düşündüğüm
her şeye sahiptim.

Saygın bir şirkette
etkileyici bir unvanım vardı,

yüzlerce çalışanı yöneten
başarılı bir kariyere sahiptim,

altı haneli gelirim vardı,

her iki yılda bir yeni model
araba alıyordum,

3 tane kocaman yatak odasına sahip

hatta 2 de oturma odalı bir dairem vardı.

Bekâr bir adamın neden iki oturma odasına
ihtiyacı olduğuna dair hiçbir fikrim yok.

Amerikan rüyasını yaşıyordum.

Etrafımdaki herkes başarılı
olduğumu söylüyordu

ama sadece görünüşte başarılıydım.

Dışarıdan pek çok şey görünmüyordu.

Çok para kazanmama rağmen

çok fazla da borcum vardı.

Ama Amerikan rüyasını yaşamak

bana paradan çok daha fazlasına mal oldu.

Hayatım stres, kaygı
ve hoşnutsuzlukla doluydu.

Perişan bir hâldeydim.

Başarılı görünüyor olabilirdim

ama kesinlikle başarılı hissetmiyordum.

Neyin önemli olduğunu
artık bilmediğim bir noktaya geldim.

Ama bir şey açıktı,
hayatımda bir eksiklik vardı.

Ben de bu boşluğu,

birçok insanın yaptığı
şekilde doldurmaya çalıştım: eşyalarla.

Birçok eşya ile.

Boşluğu satın aldıklarımla dolduruyordum.

Yeni arabalar, elektronik cihazlar aldım

ve dolabımı pahalı kıyafetlerle doldurdum.

Mobilya, lüks dekorasyon objeleri aldım.

Her zaman, son model cihazlara
sahip olmaya çabalıyordum.

Bankada yeterli param olmadığında

pahalı yemekler, içki turları
ve anlamsız tatiller için

kredi kartları ile ödeme yapıyordum.

Mutluluğumu satın almaya çalışarak

parayı kazandığımdan
daha hızlı harcıyordum

ve bir gün sonunda oraya
varacağımı düşünüyordum.

Mutluluğun, hemen köşeyi dönünce
bir yerlerde olması gerekiyordu, değil mi?

Ama eşyalar bu boşluğu doldurmadı,

onu daha da genişletti.

Neyin önemli olduğunu bilmediğim için

boşluğu eşyalarla doldurmaya devam ettim,

daha da fazla borca battım.

Beni mutlu etmeyen şeyleri
satın almak için çok çalışıyordum.

Bu yıllarca sürdü.

Korkunç bir döngü:

Köpürtün, durulayın ve tekrarlayın.

Yirmili yaşların sonlarında,

dışarıdan bakıldığında
hayatım harika görünüyordu.

Ama kendi içimde bir enkazdım.

Yıllar önce boşanmıştım.

Sağlığım yerinde değildi, çıkmazdaydım.

Çok fazla içiyordum
ve uyuşturucu kullanıyordum.

Beni rahatlatabilecek her şeyi kullandım.

Haftada 60, 70 ve bazen 80 saat çalıştım

ve hayatımdaki en önemli
şeyleri ihmal ettim.

Sağlığımı, ilişkilerimi, tutkularımı
neredeyse hiç düşünmedim.

En kötüsü, kendimi
daha da bezgin hissettim.

Kimseye bir faydam olmuyordu

ve kendimi de geliştirmiyordum.

Hayatımın bir anlamı,
amacı, tutkusu yoktu.

Bana ne hakkında tutkulu
olduğumu sorsaydınız,

size şaşkınca bakar

ve beni neyin heyecanlandırdığı konusunda

bir fikrim olmadığını söylerdim.

Sadece maaşım için,

maddi şeyler için,

sevmediğim bir kariyer için yaşıyordum.

Ama gerçek anlamda yaşamıyordum.

Bunalımdaydım.

Daha sonra, otuzlu yaşlarıma yaklaşırken

yirmi yıllık en iyi arkadaşımla ilgili
farklı bir şey fark ettim.

(Kahkaha)

Josh uzun zaman sonra
ilk kez mutlu görünüyordu --

hem de kendinden geçmiş bir şekilde.

Fakat nedenini anlayamadım.

Yirmili yaşlarımız boyunca
aynı şirkette yan yana çalışmış,

yüksek rütbelere ulaşmıştık

ve o da benim kadar perişan bir hâldeydi.

Bir şeyler değişmiş olmalıydı.

Ayağa kalkması çok zordu,
daha yeni iki trajedi yaşamıştı.

Aynı ay içerisinde annesini kaybetmiş

ve evliliği sona ermişti.

Mutlu olması için bir neden yoktu.

Kesinlikle benden daha mutlu
olması için nedeni yoktu.

Bu yüzden iyi bir arkadaşın
yapması gereken şeyi yaptım.

Josh'u öğle yemeğine çıkarttım

ve ona sordum:

"Neden böyle kahrolasıca
şekilde mutlusun?"

(Kahkaha)

Sonraki 20 dakika boyunca bana
minimalizm denen bir şeyden bahsetti.

Geçtiğimiz birkaç ay boyunca

gereksiz şeylerden kurtularak

ve gerçekten önemli
olan şeylere yer açarak

hayatını nasıl
basitleştirdiğinden bahsetti.

Sonra beni aynı şeyi yapan
bir toplulukla tanıştırdı.

Beni, her dört ayda bir
yeni bir ülkeye seyahat eden

ve sahip olduğu her şeyi yanında taşıyan

24 yaşındaki girişimci
Colin Wright ile tanıştırdı.

Sonra 36 yaşındaki evli,
tam zamanlı bir işi, bir arabası

ve Vermont'ta banliyöde bir evi olan
iki çocuk babası Joshua Becker vardı.

Ardından Salt Lake City'de
40 yaşında bir kadın

ve bir genç kız annesi olan
Courtney Carver geliyor

ve son olarak, San Francisco'da yaşayan

38 yaşındaki 6 çocuk babası
Leo Babauta vardı.

Tüm bu insanlar oldukça farklı
hayatlar yaşıyor olsalar da,

farklı kökenlerden gelip

farklı aile ve çalışma durumları
sürdürüyor olsalar da

hepsinde en az iki ortak nokta vardı:

İlk olarak, bilinçli ve anlamlı
bir yaşam sürüyorlardı.

Tutkulu ve bir amaç peşindeydiler.

Kurumsal dünyada birlikte çalıştığım
tüm bu sözde zenginlerden

çok daha zengin görünüyorlardı.

İkinci olarak

anlamlı yaşamlarını "minimalizm"
denilen şeye dayandırıyorlardı.

Problem çözen bir adam olduğum için,

derhal minimalist olmaya karar verdim.

Josh'a baktım, heyecanla şöyle dedim:

"Tamam dostum, bunu yapacağım,
ben de varım.

Minimalist olacağım.

Peki, şimdi ne olacak?"

Aylarca onun gibi eşyalarımı
azaltmak istemiyordum.

Bu onun için harikaydı

ama ben daha hızlı sonuç almak istedim.

Bu sebeple bir paketleme fikri bulduk.

Tüm eşyalarımı taşınacakmışım gibi
paketlemeye karar verdik

ve önümüzdeki 3 hafta boyunca

yalnızca ihtiyacım olan
paketleri açacaktım.

Josh tam anlamıyla her şeyi
kutulamama yardım etti:

Kıyafetlerim, mutfak eşyalarım,

havlularım, televizyonlarım,

elektronik eşyalarım,
fotoğraflarım, resimlerim,

tuvalet eşyalarım
ve hatta mobilyalarım, her şey.

Dokuz saat ve biraz pizzadan sonra,

her şey paketlenmişti.

Josh ve ben, ikinci oturma
odamda otururken

bitkin bir şekilde 12 adımlık tavanımın
yarısına yığılmış kutulara bakıyorduk.

Dairem boşalmıştı,
her şey karton gibi kokuyordu.

Son on yıldır çok çalışarak
sahip olduğum her şey

orada, odada duruyordu.

Yalnızca kutular, üst üste
istiflenmiş biçimdeydi.

Her kutu etiketlendi,

böylece bir şeye ihtiyacım
olduğunda bulabilecektim.

"Oturma odası", "önemsiz çekmece#1",

"mutfak eşyaları", "elbise dolabı",

"önemsiz çekmece#9" gibi etiketler.

Önümüzdeki 21 günü sadece
ihtiyacım olan kutuları açarak geçirdim:

Diş fırçam, yatak ve çarşaflarım,

gerçekten kullandığım mobilyalar,

bazı mutfak eşyaları, bir alet takımı,

yalnızca hayatıma değer katan şeyler.

3 hafta sonunda,

eşyalarımın %80'i hâlâ o kutularda

hiç açılmamış olarak duruyordu.

Beni mutlu etmesi gereken bu şeyler,

görevlerini yerine getirmiyorlardı.

Bu sebeple tümünü bağışlamaya
ve satmaya karar verdim.

Ne oldu, biliyor musunuz?

İlk defa zengin hissetmeye başladım.

Sahip olduğum bu şeyleri elden
çıkardığımda zengin hissetmeye başladım

ve geri kalanlar her şeye yer açtım.

Bir ay içinde tüm bakış açım değişmişti

ve sonra kendi kendime düşündüm,

"Belki bazı insanlar benim hikâyemde,

hikâyemizde bir değer bulabilirler."

Joshua: Böylece Ryan ve ben, herkesin
tahmin edeceği üzere, bir blog açtık.

(Kahkaha)

3 yıl önceydi ve buna
"the minimalists" adını vermiştik.

Sonra harika bir şey oldu,

ilk ay 52 kişi web sitemizi
ziyaret etmişti.

52!

İlk başta, bunun önemsiz
görünebileceğini düşündüm

ama bu hikâyemizin düzinelerce insanda
yankı uyandırdığı anlamına geliyordu.

Daha sonra başka
şaşırtıcı şeyler olmaya başladı.

52 okuyucu 500'e dönüştü,

500 kişi 5 bin oldu

ve şimdi yılda 2 milyondan
fazla kişi yazılarımızı okuyor.

İnsanların hayatlarına
değer kattığınız zaman,

bu mesajı, onların da hayatlarına
değer katmak için arkadaşlarıyla

ve aileleriyle paylaşmaya oldukça
istekli oldukları ortaya çıkıyor.

Değer katmak temel bir insan içgüdüsüdür.

Doğrusu, bugün de bu yüzden buradayız.

Birkaç yıl önce Ryan ve ben
Ohio'dan Montana'ya taşındık.

Burada keşfettiğimiz şey,

geleneksel zenginlik anlayışından farklı,

gerçek anlamda zengin
insanlar topluluğuydu.

Kendilerinin ötesine katkıda bulunmak
isteyen insanların varlığını keşfettik.

Gerçek bir topluluğu
topluluk yapan da budur: katkı.

Bu yüzden herkesi,

günlük yaşamlarını gözden geçirmeye
teşvik etmek istiyoruz.

Zamanınızın çoğunu
nelere harcadığınıza bir bakın.

E-postalarınıza, Facebook'a mı göz atıyor

yoksa TV mi izliyorsunuz?

İnternette alışveriş yaparak
ya da mağazalarda gezerek mi?

Mutluluğunuza katkısı olmayan
gereksiz şeyleri satın almak için

çok mu çalışıyorsunuz?

Burada maddi varlıklara sahip olmak

ya da 9'dan 5'e çalışmakta
bir yanlışlık olduğunu kastetmiyoruz.

Hepimizin bazı şeylere ihtiyacı var.

Hepimiz faturaları
ödemek zorundayız, değil mi?

Yalnızca, bunları
ilk sıraya koyduğumuzda,

gerçek önceliklerimizi
gözden çıkarma eğilimindeyiz.

Yaşamın asıl amacını gözden kaçırıyoruz.

Belki de fazlalıkların bir kısmını
hayatımızdan çıkarmak,

dağınıklığı hayatlarımızdan temizlemek,

geriye kalanlara,

sağlık, ilişkiler, gelişme, katkı,

topluluk gibi şeylere
odaklanmamıza yardımcı olabilir.

Teşekkür ederim.

(Alkış)