Tom Chatfield: Oyunların beyni ödüllendirmesinin 7 yolu

Oyun oynamayı günlük yaşantımızın birçok yönüne taşıyoruz, sanal dünyalarda hayali hazineleri keşfetmek için saatlerce zaman -- ve gerçek para -- harcıyoruz. Neden peki? Tom Chatfield'ın gösterdiği gibi oyunlar beyni meşgul tutan ve daha fazlasının peşine düşmemizi sağlayan ödüller dağıtmak için mükemmel şekilde ayarlanmışlardır.

Video oyunlarını seviyorum.

Aynı zamanda hayranlıkla karışık bir saygı da duyuyorum.

Hayal gücü, teknoloji

ve kavramlar konusundaki güçlerine

saygı duyuyorum.

Fakat hepsinden öte,

bizi daha önce icat ettiğimiz

her şeyden daha fazla

motive etme,

zorlama ve şaşkına çevirme güçlerine

saygı duyuyorum.

Ve bence bunu nasıl yaptığımıza bakarak

çok harika şeyler öğrenebiliriz.

Özellikle de öğrenme hakkında

bir şeyler öğrenebiliriz.

Video oyunları endüstrisi

bütün modern medya içinde

en hızlı büyüyendir.

1990'da 10 milyar dolar iken,

bugün 50 milyar dolar değerinde,

ve hiç yavaşlama belirtisi göstermiyor.

Dört sene içinde,

80 milyar doların üstünde olacağı tahmin ediliyor.

Bu müzik endüstrisinin yaklaşık üç katı kadardır.

Bu oldukça hayret verici,

fakat bence bu, en etkileyici istatistik de değil.

Beni gerçekten hayrete düşüren şey,

günümüzde insanların

yılda 8 milyar dolar

gerçek parayı, sadece video

oyunlarında bulunan

sanal maddeleri

almak için harcıyor olması.

Bu ekran görüntüsü Entropia Universe adlı sanal oyun dünyasından.

Bu senenin başında,

buradaki bir sanal asteroid

330,000 gerçek dolara satıldı.

Ve bu,

EVE Online adlı bir uzay oyunundaki

Titan sınıfı bir gemi.

Ve bu sanal objeyi

inşa etmek 200 insanın

56 gerçek saatinin yanında ondan önce de

sayısız şekilde binlerce saat

çaba gerektiriyor.

Üstelik, çoğu da yapılıyor.

Diğer taraftan da,

Farmville oyunu, muhtemelen hepiniz duymuşsunuzdur,

dünya çapında

70 milyon oyuncuya sahip

ve bunların büyük çoğunluğu

hemen hemen her gün bunu oynuyor.

Bu durum bazı insanlara

oldukça endişe verici gelebilir,

endişe verici bir şey,

ya da yapılması yanlış olan bir şey gibi.

Ama iyi haber için buradayız

ve iyi haber;

bence insanın bu gerçek çabasının,

değerlerdeki bu yoğun değişiminin

neden ortaya çıktığını anlayabiliriz.

Ve bu soruyu cevaplayarak,

bence oldukça güçlü bir şeyi

uzaklaştırabiliriz.

Ve bence tüm bunların nasıl olduğu hakkında

fikir yürütmenin en ilginç yolu,

ödüller açısından bakmaktır.

Özellikle de oyunların

hem bireysel, hem toplu şekilde

insanlara sunduğu

oldukça yoğun

duygusal ödüller açısından.

Şimdi eğer birinin oyuna bağlandığı sırada

kafasından neler geçtiğine bakarsak,

birbirinden oldukça farklı iki sürecin işlediğini görürüz.

Bir tarafta isteme süreci;

bu biraz hırs ve çaba gibidir -- Bunu yapacağım. Daha çok çalışacağım.

Diğer tarafta sevme,

eğlenme ve etkilenme

ve zevk alma süreci--

ve geri planda bir orkla dev bir uçan canavar.

Gerçekten harika bir görüntü. Oldukça güzel.

Bu, dünyada 10 milyondan fazla oyuncusu olan World of Warcraft oyunundan.

Oyunculardan biri de benim, ve eşim.

Ve bu tipte bir dünya,

çevresinde gezip tozabileceğin uçan dev canavar,

oyunların neden hem istek hem de beğeni

konusunda çok iyi olduklarını gösteriyor.

Çünkü çok güçlü, harika.

Size harika güçler veriyor.

Hırsınızı tatmin ediyorsunuz ama bu çok güzel.

Etrafta uçuşmak büyük bir keyif.

Böylece bunlar yoğun,

duygusal bir bağlılığı meydana getiriyor.

Ama asıl ilginç şey bu değil.

Sanallık hakkında esas ilginç şey,

onunla ne ölçebildiğiniz.

Çünkü sanal dünyada ölçebileceğiniz şey

her şeydir.

Bir oyunda oynamış olan her bir insanın yaptığı

her şey ölçülebilir.

Bugün dünyadaki en büyük oyunlar

oyuncuları ve ne yaptıkları hakkında

bir milyardan fazla veri ölçüyor. -- sizin bugüne kadar

herhangi websitesinden edindiğiniz detaydan daha fazlası.

Ve bu, çok özel birşeyin

oyunlarda olmasına izin veriyor.

Ödül Takvimi deniyor.

Bununla, milyonlarca insanın

ne yaptığına ve

süresiz zaman ve çaba harcayarak

oyunlara bağlı kalmalarını sağlayan ödüllerin

türü, çeşidi ve ölçüsünün

ayarlanmasına dikkatle bakmayı kastediyorum.

Şimdi, bunu gerçek anlamda

denemek ve açıklamak için

birçok oyunda karşılaşabileceğiniz

bir görev hakkında konuşmak istiyorum.

Gidip küçük bir oyun nesnesinden belirli miktarda getirin.

Örnek olması için farzedelim ki

benim görevim 15 tane çörek getirmek

ve ben 15 tane çöreği şirin, küçük canavarları

öldürerek getirebilirim.

Basit bir oyun görevi.

İsterseniz bunu kutularla ilgili bir

problem gibi düşünebilirsiniz.

Onları açmaya devam etmem gerekiyor.

İçlerinde ne olduğunu onları açana kadar bilmiyorum.

ve 15 çöreği toplayana dek kutuları birer birer açıyorum.

Şimdi, Warcraft gibi bir oyunu düşünürsek

oyunu büyük bir

kutu açma işi gibi düşünebilirsiniz.

Oyun sadece insanlara, içlerinde sürekli daha da güzel şeyler

bulabilmek için yaklaşık bir milyon kutu açtırmaya çalışıyor.

Oldukça sıkıcı duruyor

ama oyunlar bunu

inanılmaz derecede

ilginç hale getirebiliyor.

Ve bunu olasılıkların ve verilerin

kombinasyonları ile gerçekleştiriyorlar.

Olasılık üzerine düşünelim.

Birisini çörekleri bulmak için kutu

açmaya yönlendirmek istiyorsak.

Çörek bulmanın ne çok kolay,

ne de çok zor olduğundan emin olmasını istiyoruz.

Öyleyse ne yaparsınız? Bir milyon insana bakın --

hayır 100 milyon insana, 100 milyon kutu açıcıya bakın --

ve çörek oranını %25 arttırmak isterseniz,

üzerinde çalışırsınız --

ne çok zor, ne çok kolay;

insanları bağlı tutuyor --

ama şüphesiz, tüm yaptığınız bu değil -- 15 çörek var.

Şimdi, Piecraft adında tek yapmanız gerekenin

bir milyon ya da bin çörek toplamak

olduğu bir oyun yapabilirim.

Bu da çok sıkıcı olur.

15 oldukça uygun bir rakam.

İnsanların bağlı kalmasını sağlamak için

5 ile 20 arası olmasının doğru olduğunu bulursunuz.

Ancak kutuların içinde sadece çörek yok,

İçleri %100 dolu.

Ve yaptığımız şey, ne zaman bir kutu açılsa

içinde bir şey, insanları oyunda bağlı kılan

küçük bir ödülün olduğundan emin olmak.

Çoğu macera oyununda bu küçük miktarda

oyun parası ya da bir miktar deneyimdir

ama yaptığımız şey sadece bu da değil.

Değişen özellik ve seviyede tonlarca farklı nesne

olacağını da söylüyoruz.

Çok güzel bir şeye ulaşmanız için %10 şansınız var.

Çok harika bir şeye ulaşmanız için

%0.1 şansınız olacak.

Ve bu ödüllerin her biri özenle o nesneye iliştirilmiş durumda.

Aynı zamanda söyleyebiliriz ki,

"Tamam da kaç canavar var? Bir milyar canavarla dolu bir dünyayı ele mi geçirmeliyim?"

Hayır, biz sadece ekranda aynı anda bir ya da iki canavar belirmesini istiyoruz.

Böylece oyunu resmediyorum. Ne çok kolay, ne de çok zor.

Tüm bunlar oldukça güç verici.

Ama burada sanal dünyadayız, bunlar gerçek kutular değil.

Öyleyse çok çok daha muhteşem

şeyler yapabiliriz.

15 çöreğin 13ünü elde etmek için kutuları açan

tüm bu insanlara bakıp fark ederiz ki,

algıları değişiyor; sıkılmaya, sinirlenmeye başlıyorlar.

Olasılık hakkında makul değiller.

Oyunun adil olmadığını düşünüyorlar.

Bana son 2 çöreği vermiyor, çıkıyorum.

Eğer gerçek kutular olsaydı bunlar, yapabileceğimiz çok şey yoktu

ama bir oyunda "Tamam, sorun değil." diyebiliyoruz.

13 çörek topladığınızda, bir tane daha almak için %75 şansınız oluyor.

Ve sizi bağlı tutuyor. İnsanların yaptıklarına bakın --

Beklentilerini karşılaması için dünyayı ona göre ayarlıyorlar.

Bizim oyunlarımız her zaman bunu yapmıyor.

Ve bu noktada kesin olarak yaptıkları bir şeyse;

%0.1'lik o çok harika bir şeyi elde ettiyseniz,

değerini bilmeniz, onun özelliğini korumak için, belirli süre zarfında

bir diğerini daha elde edemeyeceğinizden emin oluyorlar.

İşin aslı şu ki

bizler dünya tarafından farklı şekillerde

tatmin edilmek üzere geliştik.

Onbinler ve yüzbinlerce yıl boyunca

teşfik edici belli şeyleri bulmak için geliştik

ve zeki ve uygar varlıklar olarak

sorun çözmek ve öğrenmekten fazlasıyla teşfik oluyoruz.

Ancak şimdi bunu tersine çivirebilir

ve evrim kutularımızı hızlıca

tıklayan dünyalar oluşturabiliriz.

Peki bütün bunlar pratikte ne anlama geliyor?

Oyunlardan bu dersleri

nasıl öğrenebileceğimizi ve

bunları oyun dışında nasıl

kullanabileceğimizi gösteren

yedi şeyden bahsedeceğim.

İlki çok basit:

süreci ölçen deneyim çubukları --

bu senenin başında Jesse Schell gibi insanlar

tarafından zekice olarak nitelenen şeyler.

Diğer eyaletler arasında Indiana Üniversitesi'nde halihazırda

uygulanmakta olan basit fikir şu ki öğrencileri

aşamalı olarak mezun etmek yerine

onlara küçücük artışlarla sürekli

olarak gelişen, kendilerine ait olduklarını hissettikleri

bir karakter avatarı veriyorsunuz.

Ve herşey bu avatarda gerçekleşiyor

avatarın emekleyişini izliyor ve büyüdükçe sahipleniyorlar.

İkincisi: kısa ve uzun vadeli çoğul hedefler -

5000 çörek sıkıcı

15 çörek ise ilgi çekicidir.

Yani insanlara birbirinden farklı

çok sayıda görev veriyorsunuz.

Görevin sorulardan 10 tanesini

cevaplamak olduğunu belirtiyorsunuz

ancak diğer bir görev 20

derse zamanında yetişmek

bir diğeri insanlarla işbirliği yapmak

diğeri çalıştığınız beş dakikayı göstermek

ve diğeri belirli bir hedefi vurmak.

İnsanları bağlı tutmak için bu şeyleri küçük

ayarlanmış parçalara bölüyorsunuz ki

insanlar bunları seçip aynı zamanda yapabilsinler

ve böylece onları kişisel çıkar

sağladıkları aktivitelere yönlendirebilesiniz.

Üçüncüsü çabalarını ödüllendirmek.

Bu sizin yüde yüzlük faktörünüz. Oyunlar bunda mükemmeller.

Her birşeyi yaptığınızda denediğiniz için bir kredi kazanıyorsunuz.

Başarısızlığı cezalandırmıyor, harcanan her küçük çabayı ödüllendiriyorsunuz -

bir parça altın, biraz kredi; 20 soru cevaplamak: Tamamlandı.

Dakika takviyesi gibi oluyor.

Dördüncü geri bildirim.

Bu kesinlikle çok önemli

ve aslen bunu teslim etmek için kaçınılmaz.

Günümüzde hakkında acayip şeyler duyduğumuz

sonu gelmez sorunların çoğuna bakarsanız

insanların hareketlerinin sonuçlarını

kavramadıkça öğrenmeleri çok zor.

Hava kirliliği, küresel ısınma bütün bunlar

sonuçları zaman ve uzayda uzak bir mesafede.

Birşeyden ders çıkarmak çok zordur

ancak eğer bunları insanlar için örnekleyebilirseniz

eğer bunları insanlara verirseniz onlar bunu değiştirip

oynayabilir ve geri bildirim verirler

böylece ders çıkarabilir, görebilir

ilerleyebilir ve anlayabilirler.

Ve beşincisi

belirsizlik elementi.

Şimdi bu nörolojik bir altın madeni

tabii isterseniz

çünkü bilinen bir ödül

insanları heycanlandırır

ancak onları asıl teşvik eden şey

belirsiz bir ödüldür

belirsizliğin en uygun seviyesinde işlenmiş, insanların onu alıp

alamayacaklarını tam olarak bilmedikleri bir ödül.

Yüzde 25. Bu beyni uyarır.

Ve eğer bunu sınavlarda

kullanmayı düşünürseniz

bütün sınav ve çalışma şekillerinde

olasılığı kontrol elementlerini üretmede kullanmayı düşünürseniz

insanların bağlantı seviyesini

bu çok güçlü evrimsel mekanizmaya

dokunarak değiştirebilirsiniz.

Birşeyi tamamen tahmin edemediğimizde

gerçekten heyecanlanırız.

Geri dönüp daha fazlasını öğrenmek isteriz.

Bilebileceğiniz gibi, öğrenmekle ilgili

nörotransmiter "dopmanine".

Ödül bekleme davranışı ile ilişkilendiriliyor.

Ve İngiltere'deki Bristol Üniversitesi gibi yerlerde

çok heyecan verici birşey oluşmaya başlıyor

beyindeki dopamin seviyesini matematiksel olarak

modellemeyi başarmaya başladığımız yerlerde.

Bu da demek oluyor ki öğrenmeyi,

geliştirilmiş bağlılığı bu pencerelerde

bu zaman pencerelerinde geliştirilmiş öğrenmenin

yer aldığı bu yerlerde tahmin edebileceğiz.

Ve bunda iki şey cereyan ediyor.

İlki hafızayla ilgili

bu anıları bulabileceğimizle.

Birisi hatıramaya yaklaştığında

onlara pencerede bir topak verebiliriz.

Ve ikinci şey güven

oyun oynamanın ve ödüllendirme yapısının insanları

nasıl daha cesur, risk almaya daha istekli

zorlukları aşmaya daha istekli, daha zor yılan

yaptığını görebileceğiz.

Bu biraz şüpheli görünüyor olabilir.

"Beyinlerimiz ele geçirildi, hepimiz birer bağımlıyız" türünden şeyleri bilirsiniz.

"Bağımlılık" sözü etrafta dolanıyor.

Haklı endişeler var.

Ancak insanlar için en büyük nörolojik

etken diğer insanlardır.

Bizi gerçekten heyecanlandıran budur.

Ödül anlamında, bu para değil

büyük miktarda para almak değil, hoş olsa da,

emsallerimizle iş yapmak

bizi izleme ve iş birliği yapmaktır.

1999 yılıyla ilgili kısa bir öykü anlatmak istiyorum sizlere

Everquest adında bir video oyunu.

Bu video oyununda

iki tane gerçekten büyük ejderha vardı ve bunları öldürmek için birleşmeniz gerekiyordu

42 kişi - bu ejderhaları öldürmek için 42 kişi gerekiyordu.

Bu bir sorun çünkü

iki ya da üç gerekli nesneyi düşürmüşlerdi.

Böylece oyuncular bu sorunu

birbirlerini adilce ve şeffafça

motive etmek için kendiliğinden oluşan

bir sistem ile çözdüler.

Olan şey şuydu birbirlerine ejderha öldürme puanı

dedikleri sanal para ödediler.

Ve göreve çıkma sırası size geldiği her seferinde

ejderha öldürme puanı alıyordunuz.

Bunları ayrı bir internet sitesinde takip ettiler.

Kendi özel paralarını takip ettiler

ve oyuncular sonrasında istedikleri

nesneler için teklif verebildiler

hepsi oyuncuların kendileri tarafındna organize edildi.

Borçlanma sistemi sadece Everquest'te kullanılmakla

kalmadı bugün, on yıl sonra,

dünyada bu şekil görev sunan her bir oyun

bu sistemin bir uyarlamasını kullanıyor -

on milyonlarca insan.

Ve başarı oranı

yüzde 100'e çok yakın.

Bu oyuncuların geliştirdiği,

kendini işleten, gönüllü para sistemi

ve inanılmaz derecede karışık

bir oyuncu davranışı.

Bu prensipin dünyaya yayılabileceği

bir kaç yol önererek

bitirmek istiyorum.

İş hayatıyla başlayayım.

Demek istediğim iş, geri dönüşüm ve

enerji tasarrufunda bazı büyük sorunları

görmeye başlıyoruz.

Gerçek zamanlı enerji ölçümü gibi

mükemmel teknolojilerin aciliyetini görmeye başlıyoruz.

Ve buna bakıp şöyle düşünüyorum: evet

bunu insanların hedef belirmesine izin vererek

ayarlanmış hedefler belirleyerek

belirsizlik elementlerini kullanarak

bu çoğul hedefleri kullanarak

azmimizi kullanıp, teşvik ve terfi

sistemine dikkat çekerek ve insanları

grup olarak, sokak olarak işbirliği yapmaya,

işbirliği yapmaya ve rekabete

bu çok karışık grup ve motivasyon

dinamikleirni kullanmaya yönlendirerek

daha da ileri taşıyabiliriz.

Eğitim olarak ise

belki de hepsinden bariz olarak

insanları bağlama şeklimizi değiştirebiliriz.

İnsanlara deneyim sürekliliği ve kişisel

yatırım sunabiliriz.

Yapacaklarımızı mükemmel ölçümlenmiş

küçük görevlere bölebiliriz.

Hesaplanmış olsalığı kullanabiliriz.

Herşey bir araya oturdukça

emeği sürekli olarak ödüllendirebiliriz.

Ve insanların oyunda beraberken geliştirdiklerini gördüğümüz

türden gerçekten tamamıyla

benzersiz, karışık, işbirlikçi

grup davranışını kullanabiliriz.

Hükümet, diğerlerinin arasında önce çıkan

Amerikan hükümeti gerçek anlamda

insanlara kilo vermeleri için

ödeme yapmaya başlıyor.

Yani finansal teşviğin büyük obezite

sorununu zapt etmek için kullanıldığını söylüyoruz.

Ama yeniden, bu ödüller

bu büyük oyun sistemleri uzmanlığını

bu çekiciliği, milyonlarca insan saatinin

verisini ve gözlemlerini almak için

ve bu geri bildirimi insanların bağlılığını

arttırmak için kullanabilecekmiş gibi

çok hesaplı bir şekilde

ayarlayabiliriz.

Ve sonuçta, bu dünyada sizleri

bağlılıkla bırakmak istiyorum.

Bu kişisel bağlılığının

oyun oynayan insanları izleyerek

öğrenebileceğimiz psikolojik ve nörolojik dersler

ile nasıl değiştirilebileceği ile ilgili.

Ancak aynı zamanda müşterek bağlılık

ve neyin insanların büyük ölçekli bir oyunda

tıklamasına ve çalışmasına ve oynamasına ve

bağlanmasına sebep olduğunu gözlemlemek için

emsalsiz bir labaratuvar hakkında.

Ve eğer bu şeylere bakıp onlardan ders alabilirsek

ve onları nasıl dışa çevireceğimizi görebilirsek

o zaman elimizde gerçek anlamda evrimsel birşeyin olduğunu düşünürüm.

Çok teşekkür ederim.

(Alkış)