Waarom we de oorlog tegen drugs moeten staken

Doet de oorlog tegen drugs meer kwaad dan goed? In een gedurfde talk pleit drugsbeleid-hervormer Ethan Nadelmann voor het beëindigen van de "achterhaalde, harteloze en rampzalige" beweging die zich op de vernietiging drugshandel heeft toegelegd. Hij geeft twee belangrijke redenen waarom we niet voor oorlog maar voor intelligente regulering moeten kiezen.

Wat heeft de oorlog tegen drugs
opgeleverd?

Neem de moorden en de rotzooi in Mexico,

Centraal-Amerika en vele andere plaatsen
op de aarde.

De wereldwijde zwarte handel
is goed voor 300 miljard dollar per jaar.

De gevangenissen in de Verenigde Staten
en elders zitten propvol.

De politie en het leger
kunnen de oorlog niet winnen.

Grondrechten worden geschonden
en de gewone burger

hoopt dat hij niet in het kruisvuur
terecht zal te komen.

Terwijl er nog nooit zoveel mensen

zoveel drugs hebben gebruikt als nu.

Het is het alcoholverbod in mijn land

en Al Capone, maar dan 50 keer zo erg.

Daarom maakt het mij als Amerikaan zo boos

dat wij de drijvende kracht zijn

achter de wereldwijde oorlog
tegen drugs.

Waarom maken zoveel landen drugs illegaal
waarvan ze nog nooit gehoord hebben?

Waarom geeft de VN voorkeur
aan illegalisering boven gezondheid?

En waarom gaat wereldwijd het meeste geld

voor drugsbestrijding niet naar hulp-
maar naar straf-organisaties?

Het antwoord ligt in de Verenigde Staten.

Waarom hebben we dit zo gedaan?

Sommige mensen, vooral in Latijns Amerika,

denken dat het niet over drugs gaat,

maar een excuus is om Realpolitik
in het belang van de VS te bedrijven.

Maar over het algemeen is dat niet zo.

We willen niet dat boeven en rebellen

met behulp van illegaal drugsgeld

andere staten terroriseren
en de macht overnemen.

Nee, Amerika is daadwerkelijk gestoord

als het op drugs aankomt.

Weten jullie nog hoe wij dachten

alcohol te kunnen verbieden?

Je moet onze wereldwijde
oorlog tegen drugs

niet zien als een rationeel beleid

maar als een internationale projectie

van een binnenlandse psychose.

(Applaus)

Maar ik heb ook goed nieuws.

Niet wij, maar de Russen leiden
nu de drugsoorlog.

De meeste politici in mijn land

willen de oorlog stoppen,

niet meer, maar minder mensen opsluiten.

Trots kan ik zeggen

dat Amerika nu de toon aangeeft

op het gebied van cannabis-hervormingen.

Medicinale cannabis is nu legaal

in bijna de helft van de 50 staten.

Miljoenen kunnen hun cannabis,

hun medicijn, kopen bij door de staat
erkende distributeurs.

Meer dan de helft van mijn medeburgers
zeggen dat het tijd wordt

om cannabis legaal
te reguleren en te belasten,

zoals alcohol.

Dat doen Colorado, Washington, Uruguay,

en anderen zullen hun voorbeeld volgen.

Dat is mijn missie:

me inzetten om de drugsoorlog te stoppen.

Dit is zo gekomen doordat ik opgroeide

in een religieuze, morele familie,

als oudste zoon van een rabbijn.

Ik ging naar de universiteit,

rookte daar wat cannabis

en vond het lekker. (Gelach)

Ik hield ook van drinken en alcohol was
zonder twijfel het gevaarlijkst.

Toch konden ik en mijn vrienden
opgepakt worden om een jointje.

Die hypocrisie bleef mij dwarszitten.

Ik schreef mijn dissertatie over
internationale drugsregulatie.

Ik slaagde erin om het ministerie
van buitenlandse zaken binnen te komen.

Ik interviewde honderden politie-agenten,
ook van narcotica,

door heel Europa en
Noord- en Zuid-Amerika.

Ik vroeg hen:

"Wat is de oplossing volgens jou?"

In Latijns Amerika vertelden ze me:

"Je kan de toevoer niet stoppen.

De oplossing ligt in de VS,

waar de vraag omlaag moet."

Dus ging ik terug en sprak met de mensen

die drugs bestrijden, maar zij zeiden:

"Weet je, Ethan, je kan
de vraag niet stoppen.

De oplossing ligt elders.
Je moet de toevoer stoppen."

Daarna sprak ik met de douane,

die de drugs aan de grens
proberen te stoppen.

Zij zeiden: "Je kan het hier
niet tegenhouden.

De oplossing ligt elders.

Je moet het aanbod en
de vraag terugdringen."

Het viel me op

dat iedereen die hierbij betrokken is,

de oplossing zoekt in het gebied

waar ze het minst over weten.

Daarom begon ik te lezen
over psychoactieve middelen:

de geschiedenis, de wetenschap,
de politiek, alles.

Hoe meer ik las,

hoe meer het me opviel

dat een weldoordachte,
verlichte, intelligente aanpak

het tegenovergestelde was van het beleid
van de politiek en de wetten in mijn land.

Deze contradictie was voor mij
een ongelofelijk

intellectueel en moreel raadsel.

Er is waarschijnlijk nooit

een drugsvrije samenleving geweest.

Vrijwel elke samenleving

heeft psychoactieve middelen gebruikt

om pijn te behandelen, energie te krijgen,
gezellig samen te zijn,

of om met God te communiceren.

Het verlangen om ons bewustzijn
te veranderen

is wellicht net zo basaal
als ons verlangen

naar eten, gezelschap en seks.

De werkelijke uitdaging

is te leren leven met drugs,

zodat ze zo min mogelijk
schade aanrichten

en we er zoveel mogelijk
van kunnen profiteren.

Wat ik ook geleerd heb:

de reden dat de ene drug legaal is
en de andere niet,

heeft vrijwel niets te maken met
wetenschap of gezondheid,

of het risico van gebruik,

maar heeft alles te maken
met wie het gebruikt

en welke mensen met een bepaalde drug
geassocieerd wordt.

Aan het einde van de 19e eeuw,

toen de meerderheid van de nu
illegale drugs nog legaal waren,

waren in mijn land en andere landen

blanke vrouwen van middelbare leeftijd
de voornaamste gebruikers van opiaten.

Ze gebruikten deze als pijnstillers.

Er waren weinig andere
pijnbestrijders beschikbaar.

Niemand wilde het toen illegaliseren,

want niemand wilde oma
achter slot en grendel zetten.

Maar toen honderdduizenden Chinezen

in het land verschenen, om hard te werken

aan het spoor en in de mijnen,

en 's avonds ontspanden

op de manier die ze gewend waren,

door een paar trekjes
van de opiumpijp te nemen,

toen verschenen de eerste drugsverboden

in Californië en Nevada.

Gedreven door de racistische vrees

dat Chinezen blanke vrouwen

in opiumverslaafde seksslaven
zouden veranderen.

Het eerste verbod op cocaïne
kwam ook voort uit

een racistische angst voor
zwarte mannen die wit poeder snuiven,

die hun plaats niet meer kennen

in de Zuidelijke maatschappij.

En het eerste verbod op cannabis heeft

alles te maken met angst voor Mexicanen

in het Westen en Zuidwesten.

Dit geldt niet alleen voor mijn land,
maar ook voor andere landen,

wat betreft de oorsprong van de verboden

en hun invoering.

Laat ik het zo zeggen,

en ik overdrijf maar
een heel klein beetje:

als de voornaamste gebruikers van cocaïne

rijke, oude, blanke mannen waren

en de voornaamste gebruikers van Viagra

arme, jonge, zwarte mannen waren,

dan zou je cocaïne op recept
van de dokter kunnen krijgen,

terwijl het verkopen van Viagra
10 jaar gevangenisstraf oplevert.

(Applaus)

Vroeger gaf ik als professor les hierover.

Nu ben ik een mensenrechtenactivist.

Mijn motivatie is mijn schaamte

voor een anderszins geweldig land

waar minder dan vijf procent
van de wereldbevolking woont,

maar 25 procent
van alle gevangenen op de wereld.

Ik ontmoet mensen die
iemand verloren hebben

aan drugsgerelateerd geweld,
de gevangenis,

een overdosis, of AIDS,

omdat ons drugsbeleid illegalisering

belangrijker vindt dan gezondheid.

Goede mensen hebben hun baan verloren,

hun huis, hun vrijheid, zelfs hun kinderen

door de staat en niet omdat ze
iemand pijn gedaan hebben,

maar enkel omdat ze de ene drug kozen

en niet de andere.

Is legalisatie de oplossing?

Ik sta in tweestrijd:

drie dagen denk ik ja,
drie dagen denk ik nee

en op zondag heb ik geen mening.

Vandaag is het dinsdag,

dus ik zal zeggen dat het legaal
reguleren en belasten

van drugs die nu illegaal zijn,

de misdaad, het geweld, corruptie,

de zwarte markt, ongereguleerde en
inferieure drugs ernstig zou reduceren.

Het zou de veiligheid bevorderen.

Het belastinggeld kan gebruikt worden

voor nuttiger doelen.

De markt voor cannabis, cocaïne,

heroïne en methamfetamine

is een wereldwijde goederenbeurs,

net als de wereldwijde markt
voor alcohol, tabak,

koffie, suiker en nog veel meer.

Waar vraag is,

is aanbod.

Neem één bron weg en een tweede neemt
onvermijdelijk zijn plaats in.

Mensen zien een verbod vaak als

de ultieme vorm van regulatie,

maar je schaft in werkelijkheid
regulatie af

en criminelen vullen de leegte op.

Als je overal verboden invoert
en politie inzet

om een dynamische wereldwijde handel
onder controle te houden,

dan vraag je om problemen.

Wat we eigenlijk moeten doen,

is de ondergrondse markt zoveel mogelijk
bovengronds halen

en ze zo slim mogelijk reguleren

om de schade die drugs en
het beleid aanrichten te minimaliseren.

Cannabis moet dus gelegaliseerd worden

en belast worden, net zo als alcohol.

Dit levert enorme voordelen op
en het risico is minimaal.

Gaan meer mensen cannabis gebruiken?

Misschien wel, maar dan
niet de jonge mensen,

want voor hen zal het niet legaal worden.

Daarnaast hebben zij al

het gemakkelijkst toegang tot cannabis.

Ik denk dat het de ouderen zullen zijn.

De mensen die in de veertig, zestig

of tachtig zijn en die liever
wat cannabis gebruiken

dan een nachtmutsje of een slaappil.

Of het helpt hen
tegen artritis of diabetes,

of om een lang huwelijk
weer spannend te maken. (Gelach)

Wellicht is dit een voordeel
voor de volksgezondheid.

Wat betreft de andere drugs:

neem Portugal, waar niemand
gevangenisstraf krijgt

voor drugsbezit

en waar de overheid

verslaving ziet als
een gezondheidsprobleem.

Neem Zwitserland, Duitsland, Nederland,

Denemarken, Engeland, waar mensen die
jarenlang aan heroïne verslaafd zijn

en herhaaldelijk gefaald
hebben met afkicken,

farmaceutische heroïne
en hulp kunnen krijgen

in medische klinieken.

En de resultaten zijn als volgt:
illegaal drugsmisbruik, ziekte,

overdoses, criminaliteit en
arrestaties nemen af,

gezondheid en welzijn nemen toe,

belastingbetalers profiteren ervan

en veel drugsgebruikers komen zelfs
van hun verslaving af.

Neem Nieuw-Zeeland, waar
een wet is ingevoerd

die toestaat dat recrationele drugs
verkocht worden,

mits ze op veiligheid zijn gekeurd.

Neem Brazilië en andere landen,

waar het psychoactieve middel ayahuasca

legaal gekocht en gebruikt kan worden,

mits dit in een religieuze
context plaatsvindt.

Neem Bolivia en Peru,

waar allerlei producten
gemaakt van cocablad,

de basis van cocaïne,

legaal over de toonbank gaan

zonder schade te veroorzaken
aan de volksgezondheid.

Vergeet niet dat Coca Cola tot 1900
cocaïne bevatte.

Voor zover we weten
was het niet verslavender

dan Coca Cola tegenwoordig is.

(Gelach)

Neem nu sigaretten:

niets is zo verslavend en dodelijk
als sigaretten.

Als onderzoekers heroïneverslaafden vragen

wat de moeilijkste drug is om
mee te stoppen, zeggen ze sigaretten.

Toch zijn in mijn land en in vele andere

de helft van de
sigarettenverslaafden gestopt

zonder dat iemand is opgepakt
of vastgezet,

of naar een 'behandelingsprogramma'
gestuurd

door een aanklager of rechter.

De hoge belastingen en de beperkingen

voor verkoop en gebruik en effectieve
anti-rook campagnes deden het werk.

Kunnen we roken nog verder terugdringen

door het illegaal te maken?

Waarschijnlijk wel.

Maar stel je eens voor hoe vreselijk
de drugsoorlog zou zijn

die daarop zou volgen.

We hebben te maken met
een tweevoudige uitdaging.

De eerste is het beleid:

het ontwerpen en invoeren
van alternatieven

voor ineffectief verbodsbeleid.

Tegelijkertijd moeten we de drugs
die nu legaal zijn, beter reguleren

en beter met ze leven.

De tweede uitdaging is pittiger,

omdat het over onszelf gaat.

De struikelblokken voor hervormingen
liggen niet alleen buiten ons,

in de macht van de gevangenisindustrie

of andere gevestigde belangen
die alles bij het oude willen laten.

De struikelblokken liggen
in ons allemaal.

Het zijn onze angsten

en gebrek aan kennis en verbeeldingskracht

die echte hervorming in de weg staan.

Ik denk dat het uiteindelijk
gaat over kinderen,

het verlangen dat ouders hebben
om hun kind in een cocon te stoppen

en de angst dat drugs
die cocon zullen binnendringen

en onze kleintjes in gevaar brengen.

Soms lijkt de hele drugsoorlog

gerechtvaardigd te worden

als een kinderbeschermingswet.

Terwijl ieder kind je kan vertellen
dat dit niet zo werkt.

Ik wil het volgende tegen tieners zeggen.

Ten eerste: gebruik geen drugs.

Ten tweede: gebruik geen drugs.

Ten derde: als je drugs gebruikt,

wil ik dat je een aantal dingen weet,

want waar het mij uiteindelijk
om gaat als jouw ouder,

is dat je 's nachts veilig thuiskomt

en dat je zult opgroeien tot
een gezonde en goede volwassene.

Dit is mijn motto in drugsvoorlichting:
veiligheid boven alles.

Hieraan heb ik mijn leven gewijd:

om een organisatie en
een beweging op te bouwen

van mensen die geloven
dat we de gefaalde verboden

uit het verleden achter ons moeten laten

en drugsbeleid omarmen
dat gegrond is in wetenschap,

medeleven, gezondheid en mensenrechten.

Mensen vanuit het gehele
politieke spectrum

en elk ander spectrum.

Mensen die van drugs houden,

mensen die het haten

en mensen die het geen fluit kan schelen.

Maar allemaal geloven we
dat de oorlog tegen drugs,

die achterlijke, harteloze,
vernietigende oorlog tegen drugs,

over moet zijn.

Dankjewel.

(Applaus)

Dankjewel. Dankjewel.

Chris Anderson: Ethan,

gefeliciteerd, wat een reactie.

Dat was een krachtige talk.

Maar niet een unanieme staande ovatie

en ik denk dat sommige mensen hier

en sommigen die online meekijken

een tiener, een vriend
of iemand anders kennen

die ziek werd

of stierf aan een overdosis.

Je bent vast zulke mensen tegengekomen.

Wat zeg je tegen hen?

Ethan Nadelmann: het mooiste
wat mij overkomen is,

is dat ik steeds meer mensen ontmoet

die een broer, zus of kind verloren hebben

aan een overdosis.

Tien jaar geleden zeiden die mensen:

"Laten we alle drugdealers afschieten,

einde probleem."

Maar ze hebben ontdekt

dat de drugsoorlog hun kind
op geen manier beschermde.

Sterker nog, het vergroot de kans dat
deze kinderen in de problemen komen.

Ze sluiten zich daarom aan bij
de beweging die hervormingen eist.

Er zijn mensen met kinderen

die verslaafd zijn aan alcohol,
cocaïne of heroïne.

Ze vragen zich af:

Waarom mag het ene kind stapje
voor stapje beter worden

en krijgt het andere kind te maken met
gevangenissen, politie en criminelen?

Iedereen ziet dat de oorlog
tegen drugs niemand beschermt.

CA: Op de meeste gebieden bevindt
de politiek zich in een patstelling.

Is er een realistische kans

dat er verschuivingen zullen plaatsvinden
in de komende vijf jaar?

EN: Ik ontvang veel telefoontjes
van journalisten.

Ze zeggen:

"Ethan, de enige twee onderwerpen waarop
de Amerikaanse politiek vooruitgang boekt,

zijn cannabishervormingen
en het homohuwelijk.

Hoe krijg je het voor elkaar?"

Er ontstaat een compromis.

Republikeinen in het Congres

en de afzonderlijke staten
staan wetsvoorstellen toe

met steun van de Democraten.

Eerst waren we een struikelblok,
te lastig voor de Amerikaanse politiek,

maar nu zijn we juist
een succesverhaal geworden.

CA: Erg bedankt voor je aanwezigheid
bij TEDGlobal.

CA: Dankjewel.
EN: Dankjewel. (Applaus)