Μην αποτυγχάνεις γρήγορα -- Απότυχε με ενσυνειδητότητα

Εκτιμούμε τους θαρραλέους επιχειρηματίες των οποίων η επινοητικότητα τους οδήγησε στην επιτυχία, αλλά τι συμβαίνει σε αυτούς που αποτυγχάνουν; Πολύ συχνά, θάβουν τις ιστορίες τους από ντροπή ή ταπείνωση --και αφήνουν να πάει χαμένη μία πολύτιμη ευκαιρία για ανάπτυξη, ισχυρίζεται η συγγραφέας και επιχειρηματίας Λετίσια Γκάσκα. Σε αυτή τη βαθυστόχαστη ομιλία, η Γκάσκα καλεί ιδιοκτήτες επιχειρηματιών να μιλήσουν για τις αποτυχίες τους και επιχειρηματολογεί υπέρ της αντικατάστασης της ιδέας της γρήγορης αποτυχίας με ένα νέο μάντρα: απότυχε με ενσυνειδητότητα.

[Αυτή η ομιλία περιέχει σκληρή γλώσσα
Προειδοποίηση κοινού για περιεχόμενο]

Αν ταξιδεύαμε πίσω στο 800 π.Χ.,

στην Ελλάδα, θα βλέπαμε ότι οι έμποροι
που οι επιχειρήσεις τους απέτυχαν

αναγκάζονταν να καθίσουν στην αγορά
με ένα καλάθι πάνω από το κεφάλι τους.

Στην προ-μοντέρνα Ιταλία,

ανεπιτυχείς ιδιοκτήτες επιχειρήσεων,
που είχαν ανεξόφλητα χρέη,

οδηγούνταν εντελώς γυμνοί
στην κεντρική πλατεία

όπου έπρεπε να χτυπήσουν τον πισινό τους
ενάντια σε μια ειδική πέτρα

ενώ το κοινό τους χλεύαζε.

Στη Γαλλία του 17ου αιώνα,

ανεπιτυχείς ιδιοκτήτες επιχειρήσεων
οδηγούνταν στο κέντρο της αγοράς,

όπου η αρχή της πτώχευσής τους
ανακοινωνόταν δημόσια.

Και για να αποφύγουν άμεση φυλάκιση,

έπρεπε να φορέσουν ένα πράσινο σκούφο

ώστε όλοι να γνωρίζουν ότι είχαν αποτύχει.

Φυσικά, αυτά είναι ακραία παραδείγματα.

Αλλά είναι σημαντικό να θυμόμαστε

πως όταν τιμωρούμε υπερβολικά
όσους αποτυγχάνουν,

καταπνίγουμε την καινοτομία
και τη δημιουργία επιχειρήσεων,

τους μηχανισμούς της οικονομικής ανάπτυξης
σε κάθε χώρα.

Έχει περάσει καιρός, τώρα δε ταπεινώνουμε
δημόσια ανεπιτυχείς επιχειρηματίες.

Και εκείνοι δεν ανακοινώνουν
τις αποτυχίες τους σε κοινωνικά δίκτυα.

Στην πραγματικότητα, νομίζω πως όλοι μας
γνωρίζουμε τον πόνο της αποτυχίας.

Όμως δε μοιραζόμαστε τις λεπτομέρειες
αυτών των εμπειριών.

Και το καταλαβαίνω, φίλοι μου,
το έχω περάσει κι εγώ.

Είχα μια επιχείρηση που απέτυχε

και το να μοιραστώ εκείνη την ιστορία
ήταν απίστευτα δύσκολο.

Στην πραγματικότητα, χρειάστηκε 7 χρόνια,
μία καλή δόση ευαλωτότητας

και η συντροφιά των φίλων μου.

Αυτή είναι η ιστορία αποτυχίας μου.

Στο κολέγιο, όπου σπούδαζα επιχείρηση,
γνώρισα μία παρέα γηγενών γυναικών.

Ζούσαν σε μία φτωχή αγροτική κοινότητα
στην πόλη Πουέμπλα, στο κεντρικό Μεξικό.

Έφτιαχναν υπέροχα χειροποίητα προϊόντα.

Κι όταν τις γνώρισα και είδα το έργο τους,

αποφάσισα πως ήθελα να βοηθήσω.

Μαζί με ορισμένους φίλους,
συνίδρυσα ένα κοινωνικό εγχείρημα

με αποστολή να βοηθήσω τις γυναίκες
να αποκτήσουν εισόδημα

και να βελτιώσουν την ποιότητα ζωής τους.

Κάναμε τα πάντα σύμφωνα με τους τύπους,

όπως είχαμε μάθει στο πανεπιστήμιο.

Βρήκαμε επενδυτές,

περάσαμε πολύ χρόνο σχεδιάζοντας
την επιχείρηση, εκπαιδεύσαμε τις γυναίκες.

Αλλά σύντομα συνειδητοποιήσαμε
ότι ήμασταν αρχάριοι.

Τα χειροποίητα προϊόντα δεν πωλούνταν,

και το οικονομικό σχέδιο που φτιάξαμε
ήταν τελείως μη ρεαλιστικό.

Στην πραγματικότητα,
δουλεύαμε χρόνια χωρίς μισθό,

ελπίζοντας ότι θα συνέβαινε ένα θαύμα,

ότι μαγικά θα ερχόταν ένας καλός αγοραστής

και θα έκανε την επιχείρηση επικερδή.

Αλλά το θαύμα δε συνέβη ποτέ.

Στο τέλος, έπρεπε να κλείσουμε
την επιχείρηση,

κι αυτό μου ράγισε την καρδιά.

Τα ξεκίνησα όλα για να δημιουργήσω
ένα θετικό αντίκτυπο

στη ζωή των τεχνιτών.

Και ένιωθα πως είχα κάνει το ανάποδο.

Ένιωθα τόσο ένοχη

που αποφάσισα να αποκρύψω την αποτυχία

από τις συζητήσεις
και το βιογραφικό μου για χρόνια.

Δεν ήξερα άλλους σαν και εμένα,

και νόμιζα πως ήμουν
η μόνη ηττημένη στον κόσμο.

Μία νύχτα, επτά χρόνια αργότερα,΄
ήμουν έξω με μερικούς φίλους

και μιλούσαμε για τη ζωή του
επιχειρηματία.

Και φυσικά, το ζήτημα
της αποτυχίας προέκυψε.

Αποφάσισα να εξομολογηθώ στους φίλους μου
την ιστορία της αποτυχημένης επιχείρησης.

Και μοιράστηκαν παρόμοιες ιστορίες.

Εκείνη τη στιγμή, μια σκέψη
έγινε ξεκάθαρη στο νου μου:

όλοι μου οι φίλοι ήταν αποτυχίες.

(Γέλια)

Για να είμαι πιο σοβαρή,
εκείνη τη νύχτα κατάλαβα

ότι πρώτον: δεν ήμουν η μόνη
αποτυχημένη στον κόσμο,

και δεύτερον: όλοι έχουμε
κρυφές αποτυχίες.

Παρακαλώ πείτε μου αν δεν αληθεύει.

Η νύχτα αυτή ήταν
σαν εξορκισμός για μένα.

Κατάλαβα ότι το να μιλάς για τις αποτυχίες
σε κάνει πιο δυνατό, όχι πιο αδύναμο.

Κι ότι το να είμαι ανοιχτή
στην ευαλωτότητα μου

με βοήθησε να συνδεθώ με άλλους
με έναν πιο ουσιαστικό και βαθύ τρόπο

και να αγκαλιάσω τα μαθήματα ζωής
που δεν θα είχα μάθει προηγουμένως.

Ως συνέπεια αυτής της εμπειρίας

του να μοιράζομαι ιστορίες
επιχειρήσεων που δεν απέδωσαν,

αποφασίσαμε να δημιουργήσουμε
μια πλατφόρμα νέων

για να βοηθήσουμε άλλους
να μοιραστούν ιστορίες αποτυχίας τους.

Και την ονομάσαμε Νύχτες Μαντάρας.

Χρόνια αργότερα, δημιουργήσαμε
και ένα κέντρο έρευνας

αφιερωμένο στην ιστορία της αποτυχίας

και τις επιπλοκές της στην επιχείρηση,
στους ανθρώπους και στην κοινωνία

και αφού αγαπάμε τα ωραία ονόματα,
το ονομάσαμε Ινστιτούτο Αποτυχίας.

Ήταν απροσδόκητο να μάθω

ότι όταν μια επιχειρηματίας
στέκεται στη σκηνή

και μοιράζεται μια ιστορία αποτυχίας,

μπορεί όντως να απολαύσει την εμπειρία.

Δε χρειάζεται να είναι μια στιγμή
ντροπής και αμηχανίας,

όπως ήταν στο παρελθόν.

Είναι μια ευκαιρία
να μοιραστεί όσα έμαθε

και να χτίσει ενσυναίσθηση.

Επίσης ανακαλύψαμε

ότι όταν τα μέλη μιας ομάδας
μοιράζονται αποτυχίες τους, είναι μαγικό.

Οι δεσμοί γίνονται πιο ισχυροί
και η συνεργασία πιο εύκολη.

Μέσα από τις ερευνητικές μας εργασίες,

βρήκαμε μερικές ενδιαφέροντα στοιχεία.

Για παράδειγμα, ότι οι άντρες και
οι γυναίκες αντιδρούν με διαφορετικό τρόπο

μετά από την αποτυχία μιας επιχείρησης.

Η πιο συχνή αντίδραση των ανδρών

είναι να ξεκινήσουν μια νέα επιχείρηση
εντός ενός χρόνου από την αποτυχία,

αλλά σε διαφορετικό τομέα,

ενώ οι γυναίκες αναζητούν εργασία

και αναβάλλουν τη δημιουργία
μιας νέας επιχείρησης.

Η υπόθεσή μας είναι ότι αυτό συμβαίνει

γιατί οι γυναίκες τείνουν να υποφέρουν
περισσότερο από το σύνδρομο του απατεώνα.

Νιώθουμε ότι χρειαζόμαστε κάτι άλλο
για να είμαστε καλοί επιχειρηματίες.

Αλλά είδα ότι σε πολλές περιπτώσεις
οι γυναίκες έχουν όλα όσα χρειάζονται.

Χρειάζεται μόνο να κάνουμε το βήμα.

Και στην περίπτωση των ανδρών,

είναι πιο συχνό να βρούμε ότι νιώθουν
πως έχουν αρκετή γνώση

κι απλώς χρειάζονται να την εφαρμόσουν
σε άλλο τομέα με περισσότερη τύχη.

Ένα άλλο ενδιαφέρον εύρημα ήταν

ότι υπάρχουν τοπικές διαφορές στο πώς
οι επιχειρηματίες μάχονται την αποτυχία.

Για παράδειγμα, η πιο συχνή αντίδραση

μετά από την αποτυχία μιας επιχείρησης
στην ήπειρο της Αμερικής

είναι να επιστρέψουν στο σχολείο.

Ενώ στην Ευρώπη, η πιο συχνή αντίδραση
είναι να αναζητήσουν ψυχαναλυτή.

(Γέλια)

Δεν γνωρίζουμε ποια είναι η καλύτερη
αντίδραση μετά την αποτυχία

μιας επιχείρησης,

αλλά αυτό είναι κάτι
που θα μελετήσουμε στο μέλλον.

Ακόμη ένα ενδιαφέρον εύρημα ήταν

ο βαθύς αντίκτυπος που η δημόσια πολιτική
έχει στους ανεπιτυχείς επιχειρηματίες.

Για παράδειγμα, στη χώρα μου το Μεξικό,

το ρυθμιστικό περιβάλλον είναι τόσο σκληρό

που το κλείσιμο μίας επιχείρησης
σου παίρνει πολύ χρόνο και πολλά χρήματα.

Ας ξεκινήσουμε με τα χρήματα.

Στο καλύτερο δυνατό σενάριο,

που σημαίνει ότι δεν έχεις
προβλήματα με συντρόφους,

παρόχους, πελάτες, υπαλλήλους,

στο καλύτερο δυνατό σενάριο,

το επίσημο κλείσιμο της επιχείρησης
θα σου κοστίσει 2,000 δολάρια.

Που είναι πολλά λεφτά στο Μεξικό.

Κάποιος που λαμβάνει βασικό μισθό

θα έπρεπε να δουλεύει για 15 μήνες
για να αποταμιεύσει αυτό το ποσό.

Τώρα, ας μιλήσουμε για τον χρόνο.

Όπως ήδη ξέρετε, στον αναπτυσσόμενο κόσμο,

ο μέσος όρος του προσδόκιμου ζωής
μίας επιχείρησης είναι δύο χρόνια.

Στο Μεξικό, η διαδικασία του επίσημου
κλεισίματος επιχείρησης κρατά δύο χρόνια.

Τι συμβαίνει όταν ο μέσος όρος προσδόκιμου
ζωής μίας επιχείρησης

είναι τόσο κοντά στο χρόνο που χρειάζεται
για να την κλείσεις εάν δεν πετύχει;

Φυσικά, αυτό αποθαρρύνει
τη δημιουργία επιχειρήσεων

και προωθεί την ανεπίσημη οικονομία.

Πράγματι, οικονομετρική έρευνα απέδειξε

ότι αν η διαδικασία ανακοίνωσης πτώχευσης
παίρνει λιγότερο χρόνο κι λιγότερα χρήματα

πιο πολλές εταιρείες θα μπουν στην αγορά.

Γι' αυτή τη χρονιά, το 2017,

προτείναμε μια σειρά
από προτάσεις δημόσιας πολιτικής

για τη διαδικασία του επίσημου
κλεισίματος επιχειρήσεων στο Μεξικό.

Για έναν ολόκληρο χρόνο,

εργαζόμασταν με επιχειρηματίες
από όλη τη χώρα

και με το Κογκρέσο.

Και τα καλά νέα είναι ότι καταφέραμε
να βοηθήσουμε να αλλάξει ο νόμος.

Γιούπι!

(Χειροκρότημα)

Αυτό που συμβαίνει είναι ότι όταν
η νέα ρύθμιση τεθεί σε ισχύ,

οι επιχειρηματίες θα μπορούν να κλείσουν
τις επιχειρήσεις τους διαδικτυακά

δηλαδή πιο γρήγορα και οικονομικά.

(Αναστεναγμός)

Όταν επινοήσαμε τις νύχτες Μαντάρας

ποτέ δε φανταστήκαμε ότι το κίνημα
θα γινόταν τόσο μεγάλο.

Είμαστε σε 80 χώρες τώρα.

Εκείνη τη στιγμή, η μόνη μας πρόθεση

ήταν να τοποθετήσουμε το θέμα
της αποτυχίας στο προσκήνιο.

Να βοηθήσουμε φίλους να δουν την
αποτυχία ως κάτι για το οποίο πρέπει

να μιλήσουμε.

Δεν είναι αιτία εξευτελισμού,
όπως ήταν στο παρελθόν,

ή αιτία για γιορτή, όπως κάποιοι λένε.

Στην πραγματικότητα,
θέλω να ομολογήσω κάτι.

Κάθε φορά που ακούω τύπους
της Σίλικον Βάλεϊ ή φοιτητές

να κομπάζουν για ταχείες, συχνές αποτυχίες
σαν να μην είναι κάτι σοβαρό, ανατριχιάζω.

Γιατί θεωρώ ότι έχει μια σκοτεινή πλευρά
το μάντρα «να αποτύχεις γρήγορα».

Φυσικά, η γρήγορη αποτυχία είναι
ένας καλός τρόπος επιτάχυνσης της μάθησης

και αποφυγής σπατάλης χρόνου.

Αλλά φοβάμαι ότι όταν
παρουσιάζουμε τη ραγδαία αποτυχία

στους επιχειρηματίες
ως τη μοναδική τους επιλογή

ίσως προωθούμε τη νωθρότητα.

Ίσως προωθούμε
να τα παρατάνε πολύ εύκολα.

Επίσης φοβάμαι ότι η κουλτούρα
της ραγδαίας αποτυχίας

μπορεί να υποβαθμίζει
τις τρομερές συνέπειες

της αποτυχίας μιας επιχείρησης.

Για παράδειγμα, όταν
η κοινωνική μου πρωτοβουλία απέτυχε,

το χειρότερο ήταν ότι έπρεπε να πάω πίσω
στην κοινότητα των γηγενών

και να πω στις γυναίκες
ότι η επιχείρηση απέτυχε

και πως έφταιγα εγώ.

Για κάποιους αυτό θα ήταν
μια υπέροχη ευκαιρία για να μάθω,

αλλά η αλήθεια είναι ότι
το κλείσιμο αυτής της επιχείρησης

συμβόλιζε παραπάνω από αυτό.

Σήμαινε ότι οι γυναίκες
θα έπαυαν να εισπράττουν μισθό

που πραγματικά χρειάζονταν.

Γι' αυτό το λόγο, θέλω να προτείνω κάτι.

Θέλω να προτείνω ότι
όπως βάζουμε στην άκρη την ιδέα

του δημόσιου εξευτελισμού
των αποτυχημένων επιχειρηματιών,

έτσι πρέπει να αφήσουμε στην άκρη
ότι η γρήγορη αποτυχία είναι η καλύτερη.

Και θέλω να προτείνω ένα νέο μάντρα:

Να αποτύχετε με ενσυνειδητότητα.

Πρέπει να θυμόμαστε ότι οι επιχειρήσεις
απαρτίζονται από ανθρώπους,

οι επιχειρήσεις δεν είναι οντότητες
που εμφανίζονται και εξαφανίζονται

μαγικά χωρίς συνέπειες.

Όταν μία φίρμα πεθαίνει,
μερικά άτομα θα χάσουν τις δουλειές τους.

Και άλλοι θα χάσουν τα χρήματά τους.

Και στην περίπτωση των κοινωνικών και
οικολογικών εγχειρημάτων,

ο θάνατος μίας επιχείρησης
μπορεί να επηρεάσει αρνητικά

τα οικοσυστήματα και τις κοινότητες
που επιχειρούσαν να εξυπηρετήσουν.

Αλλά τι σημαίνει αποτυγχάνουμε
με ενσυνειδητότητα επιμελώς;

Σημαίνει ότι γνωρίζεις τον αντίκτυπο,
τις συνέπειες

της αποτυχίας αυτής της επιχείρησης.

Έχεις επίγνωση των μαθημάτων που πήρες.

Και έχεις επίγνωση της υποχρέωσης

να μοιραστείς τα μαθήματα με τον κόσμο.

Σας ευχαριστώ.

(Χειροκρότημα)