Hoe ik de cyclus van giftige mannelijkheid doorbrak

In een krachtige talk vertelt opvoeder Eldra Jackson III hoe hij gevaarlijke lessen over mannelijkheid afleerde via Inside Circle, een organisatie die groepstherapie leidt voor gedetineerde mannen. Nu helpt hij anderen te genezen door een nieuw beeld te creëren van wat het betekent om een hele, gezonde man te zijn. "De uitdaging is om deze cyclus van emotioneel analfabetisme en groepsdenken uit te roeien", zegt hij.

"Grote jongens huilen niet."

“Zeur niet.”

“Zwijg en zand erover.”

“Hou op met huilen
of ik geef je iets om over te huilen.”

Dit zijn slechts een paar zinnen

die bijdragen aan een ziekte
in onze samenleving,

en meer in het bijzonder bij onze mannen.

Het is een ziekte die bekend staat
als ‘giftige mannelijkheid’.

Die ziekte was bij mij chronisch,

zozeer zelfs dat ik 24 jaar
van een levenslange gevangenisstraf uitzat

voor ontvoering, diefstal
en poging tot moord.

Maar vandaag kom ik jullie vertellen

dat er een oplossing bestaat
voor deze epidemie.

Ik ben er zeker van
dat deze oplossing werkt,

omdat ik deelnam aan een proefproject.

De oplossing is een mix van elementen.

Het begint met de bereidheid
om te kijken naar je geloofssysteem,

hoezeer het is ontspoord

en hoe je acties niet alleen jezelf
negatief beïnvloeden,

maar ook de mensen om je heen.

Je moet ook bereid zijn
je kwetsbaar op te stellen voor mensen

die je niet alleen steunen,
maar je ook rekenschap vragen.

Maar voor ik verder ga,

moet ik jullie laten weten
dat om dit te delen,

ik mijn ziel helemaal bloot moet geven.

En zoals ik hier sta,

met zo veel ogen op mij gericht,

voel ik me rauw en naakt.

Wanneer dit gevoel er is,

weet ik dat de volgende fase
van genezing eraan zit te komen,

waardoor ik mijn verhaal
volledig kan delen.

Naar alle schijn kwam ik ter wereld
in de ideale familiesituatie:

moeder, vader, zus, broer.

Bertha, Eldra Jr., Taydama en Eldra III.

Dat ben ik.

Mijn vader was een Vietnamveteraan
die een Purple Heart kreeg,

terugkwam, de liefde vond, trouwde
en aan zijn eigen kroost begon.

Hoe kreeg ik dan levenslang
in het Californische gevangenissysteem?

Geheimen bewaren,

de mantra geloven
dat grote jongens niet huilen,

emoties niet zonder schroom
weten te uiten, behalve dan woede,

aan atletiek doen

en leren dat hoe groter
je prestaties zijn op het veld,

hoe minder je je hoeft
aan te trekken van de regels.

Het is moeilijk om één specifiek
ingrediënt te noemen

van de vele symptomen
waar ik last van had.

Voor een jonge zwarte man
in Sacramento, Californië in de jaren 80,

zag ik dat er twee groepen waren
die respect kregen:

atleten en gangsters.

Ik blonk uit in sport,

totdat een vriend en ik met de auto
van zijn moeder gingen joyriden

en hem in de prak reden.

Omdat mijn ouders de helft van de kosten
van een total loss moesten betalen,

zat er voor mij een zomer
van klusjes in ...

... en geen sport.

Geen sport betekende geen respect.

Geen respect betekende geen macht.

Macht was van vitaal belang
om mijn ziekte te voeden.

Op dat moment nam ik de beslissing
om van atleet gangster te worden.

Zo eenvoudig ging dat.

Mijn vroege levenservaringen

hadden voor mij de weg geëffend
om goed geschikt zijn

om anderen te objectiveren,

om sociaal vrijblijvend te gaan handelen

en bovenal, om te worden gezien
als in een positie van macht.

Een gevoel van macht

(Zucht)

betekende macht in mijn omgeving,

maar wat nog belangrijker is:
het deed dat ook in mijn gedachten.

Mijn geest dicteerde mijn keuzes.

Mijn volgende keuzes dirigeerden me
linea recta richting gevangenisleven.

Eenmaal in de gevangenis

ging ik verder met het negeren
van de rechten van anderen,

ook al wist ik dat het
mijn dood zou betekenen.

Ik kreeg eens eenzame opsluiting

omdat ik een andere gevangene
bijna 30 keer had gestoken.

Ik was op een plek beland

waar het me niet kon schelen
of ik bleef leven of stierf.

Maar dan veranderden de zaken.

Een van de beste dingen
in mijn leven tot dan toe

was mijn overplaatsing
naar de New Folsom Gevangenis.

Daar vroegen ze me

om deel uit te maken van een groep
genaamd Inside Circle.

Eerst was ik nogal terughoudend
om aan te sluiten bij een groep

die ze daar omschreven
als ‘omhels-een-boef’.

(Gelach)

Eerst vond ik dat wat overdreven,

maar uiteindelijk ging ik overstag.

Later bleek dat Circle het idee was
van ene Patrick Nolan,

die ook levenslang had gekregen

en die het beu was om het beu te zijn

dat we elkaar bleven afmaken

omwille van huidskleur,

plunjekleur,

of je van Noord
of Zuid-Californië kwam

of omdat je de verkeerde kant uit ademde
op een winderige dag.

Circle-tijd hield in
dat mannen gingen samenzitten

om de nonsens bloot te leggen

door structurele manieren
van denken aan te pakken.

Ik denk zoals ik denk

en handel zoals ik handel,

omdat ik dat nooit
in twijfel had getrokken.

Zoals, wie zegt dat ik als ik
een vrouw zie lopen op straat,

ik me moet omdraaien
om haar achterkant te bekijken?

Waar kwam dat vandaan?

Als ik dat niet in vraag stel,
blijf ik gewoon met de hoop meelopen.

Kleedkamer-praat.

In de Circle stelden we
deze dingen in vraag.

Waarom denk ik zoals ik denk?

Waarom handel ik zoals ik handel?

Want als ik het eerlijk beschouw,
denk ik niet echt,

ben ik geen individu,

neem ik geen verantwoordelijkheid

voor wie ik ben en voor wat
ik in deze wereld uithaal.

Tijdens een dergelijke Circle-sessie
nam mijn leven een wending.

Ik herinner me
dat ze me vroegen wie ik was

en ik kon er geen antwoord op geven,

althans niet een dat eerlijk aanvoelde

in een kamer vol met mannen
die op zoek waren naar de waarheid.

Ik had gemakkelijk kunnen zeggen:

"Ik ben een Blood",

of: "Mijn naam is Vegas",

of een aantal andere façades
waarachter ik me kon verschuilen.

Het was toen en op die plaats
dat de maskers vielen.

Ik zag in dat hoewel ik dacht
dat ik heel slim was,

ik niet eens wist wie ik was

of waarom ik deed zoals ik deed.

Ik kon een kamer vol mannen
die me wilden helpen en ondersteunen

geen authentieke identiteit aanbieden.

Op dat moment was ik
klaar voor een ommekeer.

Al decennia lang had ik geheim gehouden

dat een babysitter
me ooit had gemolesteerd.

Ik deed dat onder de bedreiging
dat mijn jongere zus ervoor zou boeten.

Ik was zeven, zij drie.

Ik geloofde dat ik verantwoordelijk was
voor haar veiligheid.

Op dat moment werd het zaad gezaaid

voor een lange carrière
van anderen pijn doen,

hetzij fysiek, mentaal of emotioneel.

Ik ontwikkelde toen,

op mijn zevende,

het geloof dat voortaan,

als zich een situatie voordeed
waarbij iemand gewond zou raken,

ik degene zou zijn
die de klappen uitdeelde.

Ik ontwikkelde ook de overtuiging
dat liefhebben me in gevaar zou brengen.

Ik leerde ook dat om iemand geven
me zwak zou maken.

Dus niet om iemand geven,
moest dan kracht betekenen.

Een wankel zelfbeeld
kan je het best maskeren

met een valse houding van respect.

In de Circle zitten,
lijkt op in een vuur zitten.

Het is een smeltkroes
die kan en zal breken.

Het brak mijn oude zelfbeeld,

mijn zieke waardesysteem

en de manier van kijken naar anderen.

Mijn oude muffe denkwijzen
werden blootgelegd

om te zien of het dit was
wat ik wilde zijn in het leven.

Ervaren begeleiders vergezelden me

op een reis naar de diepten van mezelf,

om die wonden te vinden

die niet alleen etterden, maar uitbraken

en aldus een onveilige ruimte
voor anderen creëerden.

Soms leek het op een exorcisme

en in wezen kwam het daarop neer.

Het was het verwijderen
van oude, zieke manieren van denken,

zijn en reageren,

en het injecteren
van een bestemming, van zin.

Die kringen hebben mij het leven gered.

Ik sta hier vandaag als een bewijs
van het feit van de kracht van het werk.

Ik kwam voorwaardelijk vrij in juni 2014

na mijn derde hoorzitting voor een panel
van voormalige politieambtenaren

die belast waren met het bepalen

van mijn huidige dreigingsniveau
voor de samenleving.

Ik sta hier vandaag voor het eerst
sinds mijn veertiende

zonder enige vorm
van toezicht door de staat.

Ik ben getrouwd met een geweldige vrouw.

Ze heet Holly en samen
brengen we twee zonen groot,

die ik aanmoedig om emoties
te ervaren op een veilige manier.

Ik laat ze me vasthouden als ik huil.

Ze mogen weten dat ik niet
op alles een antwoord heb.

Ik wil dat ze begrijpen

dat een man niet een of andere
machismo-karikatuur is

en dat kenmerken
meestal gezien als zwakheden,

horen bij een gezond iemand.

Dus werk ik vandaag
niet alleen aan mezelf,

maar ook voor jonge mannen
in mijn gemeenschap.

De uitdaging is om een einde
te maken aan de cyclus

van emotioneel analfabetisme
en groepsdenken

waardoor onze mannen
maar slachtoffers blijven maken,

zowel anderen als zichzelf.

Hierdoor

ontwikkelen ze nieuwe manieren
van hoe ze in de wereld willen staan

en hoe ze verwachten dat de wereld
zich namens hen zal voordoen.

Dank je.

(Applaus)