چگونه من درس‌های خطرناک مردانگی را فراموش نمی‌کنم

در گفتاری قدرتمند، مربی الدرا جکسون سوم چگونگی فراموش نکردن درس‌های خطرناک مردانگی را از طریق حلقه درونی ، سازمانی که حلقه درمانی را برای مردان زندانی اداره می‌کند، به اشتراک می‌گذارد.
اکنون او به درمان دیگران با ایجاد یک تصور جدید از معنای یک مرد سالم و کامل بودن کمک می‌کند.
او می‌گوید:‌«چالش ریشه کن کردن این چرخه‌ی بی‌سوادی احساسی و تفکر گروهی است ».

پسران بزرگ گریه نمیکنند.

قورتش بده.

خفه شو و بهش غلبه کن.

قبل از اینکه بهانهٔ گریهٔ واقعی را بهت
بدهم گریه کردن را تمام کن.

اینها فقط بخشی از عباراتی هستند

که مشارکت در بیماری جامعهٔ ما دارند،

و مخصوصا، در مردان ما.

این یک بیماری است که به تازگی به عنوان
"مردانگی سمی " شناخته میشود .

بیماریی که من نمونهٔ مزمن آن بودم،

به طوری که ۲۴ سال از زندگیام را به خاطر

آدم ربایی، دزدی، و مبادرت به قتل
محکوم به زندان شدم.

ولی اینجا هستم تا امروز به شما بگویم
که راه حلی برای این بیماری فراگیرهست.

من حقیقتا راههای درمانی را میدانم،
چون من جزیی از آزمایشهای بشری بودم.

راه حل یک ترکیب از جزئیات است.

با تمایل به دیدن سیستم اعتقادی شما
شروع میشود

و چگونگی خروج ازمعیارهای آن

و چگونه عملکردهای منفی شما
نه فقط به خودتان ضربه میزند،

بلکه به اطرافیانتان هم ضربه میزند.

جزء بعدی تمایل به آسیب پذیر بودن
به وسیلهٔ افرادی است

که نه تنها تو را حمایت نمیکنند، بلکه
تو را پاسخگو میدانند.

اما قبل از اینکه درباره این
به شما بگویم،

لازم است بدانید که درصورت
به اشتراک گذاری این،

من باید به روحم لعنت بفرستم.

و همینطور که اینجا ایستادم،

با چشمان زیادی که به من دوخته شده،

احساس بیتجربگی و عریانی دارم.

وقتی این احساس به وجود میآید،

مطمئن میشوم که فاز بعدی
شفا یافتن به زودی اتفاق میافتد،

و به من اجازه میدهد که داستانم
را کامل به اشتراک بگذارم.

به صورت عرفی، من در یک
خانوادهٔ ایدهآل پرانرژی به دنیا آمدم:

مادر، پدر، خواهر، برادر.

برثا، الدرا کوچیکه، تایداما و الدرا سوم.

این من هستم.

پدرم کهنه سرباز ویتنامی بود که
نشان نظامی جانبازی کسب کرده بود

و به خانه برگشت تا عشق بیابد، ازدواج کند،
و جوجه کشیاش را راه بیاندازد.

پس چگونه زندگی من به سیستم زندانهای
کالیفرنیا ختم شد؟

رازداری کردن،

بخاطر این باور که پسرهای بزرگ
گریه نمیکنند،

ندانستن چگونگی ابراز با اطمینان
هرگونه احساسات غیر از خشم،

مشارکت ورزشی

و آموختن اینکه برای اجرای بهتر
در زمین،

لازم نیست نگران قوانین آن باشی.

سخته که همهٔ جزئیات ریز را

از تمام علائمی که من را
آزرده کرد مشخص کنم.

بعنوان جوان سیاه پوستی که در ساکرامنتو،
کالیفرنیا در ده ۱۹۸۰، بزرگ میشد

دو گروه مورد احترام را شناخته بودم:

ورزشکارها و گانگسترها.

من در ورزش عالی بودم،

که تا قبل از این بود با دوستم ماشین مادرش
را برای دوردور ببریم و خرابش کنیم.

با والدینم مجبور به تقسیم
قیمت کل ماشین شدیم،

من به یک کار سخت مستخدمی در تابستان
مجبورشدم و بدون ورزش.

بدون ورزش یعنی بدون احترام بودن.

بیاحترام بودن برابر بود با بی قدرت بودن.

قدرت برای بیماری من حیاتی بود.

این نقطهٔ عطف تصمیم من برای
تبدیل شدن از ورزشکار به گانگستر بود

که به سادگی گرفته شد و به نتیجه رسید.

تجارب زودهنگام زندگی برای من
مراحلی ساخت تا آب دیده شوم

در نظر دیگران،

فعالیت بصورت رفتار جدای از اجتماع،

و به علاوهٔ همه اینها، جستجو برای
در موضع قدرت بودن.

حس قدرت

(آه)

برابر است با قدرت در حیطهٔ من،

ولی مهمترین آن، در ذهن من
خیلی اهمیت داشت.

ذهن من به انتخاب هایم دیکته میکرد.

انتخابهای بعدیام مرا به سرعت به زندگی
در زندان سوق داد.

و حتی یک بار در زندان، من
به گذشته ام ادامه دادم

با نادیده گرفتن حقوق دیگران،

حتی با دانستن اینکه آنجا
جایی بود که میتوانستم بمیرم.

یک بار دیگر، در محکومیت انفرادی
زخمی شدم

بخاطر چاقو زدن به زندانی دیگر
حدود ۳۰ بار .

من وارد مکانی شده بودم که اهمیت نمیدادم
زنده بمانم یا حتی بمیرم.

ولی بعد، اوضاع تغییر کرد.

از بهترین چیزهایی که در
زندگیام اتفاق افتاد تا به آن لحظه

فرستادن من به زندان نیو فولسوم بود.

یکبار آنجا، من به گروهی که حلقهٔ درونی
نامیده میشد دستیابی پیدا کردم.

در ابتدا، من از پیوستن به گروه که
در حیاط حلقه زده بودند اجتناب کردم

بعنوان "آغوش - یک - قاتل " .

(خنده)

اساسا، بله، یکم زیاد بود،

ولی در نهایت، بر تردید خودم غلبه کردم.

بعدا معلوم شد، حلقه زیر نظر مردی به نام
پاتریک نولان بود،

که او هم در زندانی بود

و بیماررشد کرده بود و از
این بیماری خسته شده بود

و از دیدن کشتن ما به دست
همدیگر خسته شده بود

ورای رنگ پوست،

رنگ لباس،

از شمالیترین یا جنوبیترین جای
کالیفرنیا آمده باشی،

یا فقط از روزگاری که بر وفق مرادت نیست
شاکی باشی.

زمان حلقه زدن مردان با مردان مینشینند

و چرت و پرت میگویند،

ساختارهای فکری را به چالش میکشند.

هر جور دلم میخواست فکر میکردم

و هرجور دلم میخواست عمل میکردم

چون مورد بازخواست قرار نمیگرفتم.

مثلا، چه کسی گفته بود من باید زنی
را در حال قدم زدن در خیابان ببینم،

برگردم و پشتش را ببینم؟

از کجا نشأت گرفته بود؟

اگرنمی پرسیدم که، من هم همراه جمعیت
رد میشدم.

گفتگوی مبتذل - عامیانه.

در حلقه، ما مینشستیم و از
این جور چیزها میپرسیدیم.

چرا من اینجوری فکر میکنم؟

چرا من اینجوری عمل میکنم؟

چون وقتی به آن موقعیت برسم،
فکر نمیکنم،

من منحصر به فرد نیستم،

من مسئولیت شخصی خودم را به عهده نمیگیرم

و هرچه هست در این دنیا انجام میدهم.

در جلسهٔ حلقه بود که نوبت زندگی من رسید.

یادم میآید از من پرسیده شد که
چه کسی بودم،

و من پاسخی نداشتم،

حداقل یک حسی که صادقانه باشد

در اتاقی که پر از مردانی بود که
جویای حقیقت بودند.

به آسانی میشد گفت،

«من عضو باند بلاد (خون)هستم ،»

یا ، «اسم من وگاس است ،»

یا هر تعداد از نماهای خارجی که ساخته بودم
تا زیرش پنهان شم.

در آن لحظه و آن محل بود که لو رفتم.

دریافتم که آنقدرها که
فکر میکنم تیز نیستم،

حتی نمیدانستم چه کسی بودم

یا چرا آن عملکردها را داشتم.

نمیتوانستم در اتاقی بایستم که پر از مردانی
که جویای خدمت و حمایت بودند

و یک نسخهٔ معتبر از خودم ارائه دهم.

در آن لحظه بود که من محک زده شدم
در مکانی

که آمادهٔ تغییرات بود.

برای دههها،

قربانی آزار بوسیلهٔ پرستاربچه بودم
و مثل یک راز پنهانش کرده بودم.

با تهدید مجبور به اینکار بودم که به خواهر
کوچکترم آسیب نرسد.

من هفت ساله بودم، او سه ساله بود.

باور داشتم که این مسئولیت من است
که از او محافظت کنم.

در آن لحظه بود که

بذر آزاردادن دیگران برای مدت طولانی
در من کاشته شد،

خواه فیزیکی، روحی یا احساسی.

من تغییر کردم، در آن لحظه،

در هفت سالگی،

باور اینکه در طول زندگی،

اگر یک موقعیت جوری فراهم شود که
کسی بخواهد آسیب ببیند،

من کسی باشم که آسیب میزند.

همچنین باور این علاقه مرا در موقعیت
سخت قرار میدهد.

همچنین آموختم که توجه به دیگران
من را ضعیف میکند.

پس بی توجهی، مساوی قوی ترشدن است.

بهترین راه پوشاندن احساس ضعف خود

پنهان کردن آن در پس فضای
احترام الکی است.

نشستن در حلقه به نشستن در آتش
شباهت دارد.

مثل بوته آزمایش است که توانایی شکستن دارد.

احساس قدیمی که به خودم داشتم را شکست،

سیستم ارزشمند را بی تأثیر کرد

و روش نگرش به دیگران.

طرز تفکرات کهنهٔ من به
گشایش روی آوردند

که ببینند آیا این کسی است که
میخواستم در زندگی شوم.

من با مرشدهای ماهر همراه شده بودم

در سفری به اعماق خودم

تا قسمتهای زخم خوردهٔ خودم را بیابم
که نه تنها فاسد شده بودند

بلکه در جریان هم بودند تا فضای نامطمئنی
را برای بقیهٔ قسمتها خلق کنند.

در زمانها ی قدیم، شبیه جن گیری بود،

و اساسا، بود.

بیرون کشیدن طرز تفکرات بیمار و
قدیمی بود،

کنش و واکنش

و القای هدف.

نشستن در آن حلقهها زندگی من را نجات داد.

امروز اینجا ایستادم به عنوان نماد
حقیقی قدرت کار.

در ژوئن ۲۰۱۴ با قید وثیقه آزاد شدم،

به دنبال سومین محاکمهام قبل ازاینکه هیئتی
متشکل از مقامات اجرای قانون

که وظیفهشان تشخیص دادن درجه تهدید
اخیر من برای جامعه بود.

من امروز اینجا ایستاده ام برای اولین بار
از زمان ۱۴ سالگی

بدون هیچگونه وضعیت نظارتی.

من با یک خانم خوب به اسم هالی ازدواج کردم،

و با هم، دو پسر را پرورش میدهیم

که دلگرم تجربهٔ احساسی در یک
محیط امن شوم.

من میگذارم وقتی گریه میکنم
هوای من را داشته باشند.

آنها بدون اینکه تمام پاسخها را بدانند
شاهد من هستند.

خواستهٔ من از آنها این است
که درک کنند

که یک مرد واقعی بودن
کاریکاتور مردانه خشن نیست،

و آن مشخصاتی که معمولا به عنوان
ضعف تعریف میشود

قسمتی از کل یک مرد سالم است.

بنایراین امروز، من به کارم ادامه میدهم
نه تنها برای خودم،

بلکه برای حمایت از مردان جوان
در جامعه ام.

چالش ریشه کن کردن این چرخه

از بی سوادی احساسی و تفکر گروهی است

که به مردان ما اجازه میدهد به قربانی کردن
دیگران بعلاوه خودشان ادامه دهند.

در نتیجه این،

آنها راههای جدیدی را که میخواهند
در جهان حضور پیدا کنند را دگرگون کردند

و چگونگی انتظاراتشان از این جهان
برای حضور در نیمهٔ دیگر وجودشان.

متشکرم.

(تشویق)