De kracht van geloven dat je jezelf kan verbeteren

Carol Dweck doet onderzoek naar de "groei-instelling" -- het idee dat we de hersencapaciteit om te leren en problemen op te lossen kunnen verbeteren. In deze talk beschrijft ze twee manieren om een vraagstuk te benaderen dat voor jou eigenlijk iets te moeilijk is om op te lossen. Ben je niet slim genoeg om het op te lossen... of heb je het gewoon nog niet weten op te lossen? Een prachtige introductie tot dit invloedrijke vakgebied.

De kracht van 'nog niet'.

Ik hoorde over een middelbare school

in Chicago waar studenten een bepaald
aantal vakken moesten halen om te slagen

en als ze een vak niet haalden
kregen ze het cijfer 'Nog niet'.

Dat vond ik geweldig,

omdat als je een onvoldoende krijgt,
denk je: ik ben niks, ik ben nergens.

Maar als je als cijfer 'Nog Niet' krijgt,

weet je dat je met een
leerproces bezig bent.

Het geeft je een pad
richting de toekomst.

'Nog Niet' gaf me ook inzicht in een
kritiek voorval vroeg in mijn carrière,

een echt keerpunt.

Ik wilde graag zien

hoe kinderen omgingen met
uitdagingen en tegenslagen,

dus gaf ik kinderen van 10 jaar

opdrachten die net iets
te moeilijk voor ze waren.

Sommigen reageerden op
een verrassend positieve manier.

Ze zeiden dingen als:
"Ik hou van een uitdaging,"

of: "Weet je, ik hoopte al
dat dit leerzaam zou zijn."

Ze begrepen dat hun vaardigheden
zich kunnen ontwikkelen.

Ze hadden wat ik noem
een groei-instelling.

Maar andere leerlingen kregen er
een tragisch, rampzalig gevoel van.

Vanuit hun meer rigide zienswijze

werd hun intelligentie beoordeeld en
werden ze niet slim genoeg bevonden.

In plaats van vrede te sluiten
met de kracht van nog niet,

werden ze vastgegrepen door
de tirannie van het nu.

Dus wat gingen ze nou doen?

Dat zal ik je vertellen.

In één onderzoek vertelden ze dat ze
de volgende keer vals zouden spelen,

in plaats van harder te studeren,
als ze een toets niet gehaald hadden.

Uit een ander onderzoek
bleek dat, als ze faalden,

ze zochten naar iemand die nog
slechter had gepresteerd dan zijzelf

zodat ze zich beter voelden
over hun eigen prestaties.

In onderzoek na onderzoek gingen
ze moeilijkheden uit de weg.

Wetenschappers hebben de elektrische
activiteit van de hersenen gemeten

op het moment dat leerlingen werden
geconfronteerd met een fout.

Links zie je de leerlingen
met de rigide zienswijze.

Er is vrijwel geen activiteit.

Ze gaan de fout uit de weg.

Ze gaan er niet op in.

Maar aan de rechterkant zie je
de leerlingen met de groei-instelling,

met het idee dat hun vaardigheden
zich kunnen ontwikkelen.

Ze gaan er diep op in.

Hun hersenen branden met 'nog niet'.

Ze gaan er diep op in.

Ze verwerken de fout.

Ze leren ervan en ze verbeteren de fout.

Hoe voeden we onze kinderen op?

Voeden we ze op voor "nu"
in plaats van 'nog niet' ?

Zorgen we ervoor dat ze geobsedeerd
raken met het halen van een 10?

Voeden we kinderen op die niet weten
hoe ze groot moeten dromen?

Is hun belangrijkste doel een 10
te halen tijdens de volgende toets?

Dragen ze deze behoefte
naar voortdurende bevestiging

mee naar hun toekomstige levens?

Misschien wel, want
werkgevers zeggen tegen me

dat we al een generatie
geproduceerd hebben

van jonge werkers die de dag
niet eens door kunnen komen

zonder geprezen te worden.

Dus wat kunnen we nou doen?

Hoe kunnen we de brug
richting 'nog niet' bouwen?

We kunnen een aantal dingen doen.

Eerst moeten we slimmer prijzen.

Intelligentie of talent moet
niet meer geprezen worden.

Dat is geprobeerd en is mislukt.

Doe dat niet meer.

Maar prijs de werkwijze van de kinderen;

hun inzet, hun aanpak, hun concentratie-
vermogen, hun doorzettingsvermogen,

hun vooruitgang.

Het roemen van hun werkwijze creëert
robuuste, weerbare kinderen.

Er zijn andere manieren om
'nog niet' te belonen.

We zijn onlangs een samenwerking
gestart met spel-geleerden

van de Universiteit van Washington,

met een online wiskundespel
dat 'nog niet' beloont.

In dit spel worden leerlingen beloond op
basis van inzet, strategie en vooruitgang.

Normale wiskundespellen

belonen je als je op dat moment
een antwoord goed hebt,

maar dit spel beloont het proces.

Als gevolg hiervan zagen we meer inzet,

meer strategieën,

meer betrokkenheid gedurende
een langere periode

en meer doorzettingsvermogen wanneer ze
tegen heel moeilijke problemen aanliepen.

We zien dat alleen al
de woorden: 'nog niet'

de kinderen veel meer
zelfvertrouwen geven

en een soort toekomstrichting
die meer volharding creëert.

We kunnen zelfs de denkwijze
van leerlingen veranderen.

In een onderzoek leerden we ze

dat elke keer als ze buiten hun
comfortzone zouden treden,

om iets nieuws en moeilijks te leren,

de neuronen in hun hersenen nieuwe
en sterkere connecties gaan vormen

waardoor ze na verloop van
tijd slimmer zouden worden.

Kijk wat er gebeurde. In deze studie

scoorden studenten die geen
groei-instelling was aangeleerd

steeds lagere cijfers tijdens de lastige
overgangsperiode op school,

terwijl degenen die dit wel hadden geleerd
een sterke stijging zagen in hun cijfers.

Dit soort verbeteringen
is nu al te zien geweest

bij duizenden kinderen en vooral
bij leerlingen die het moeilijk hadden.

Laten we het eens
over gelijkheid hebben.

In ons land zijn er groepen leerlingen

die chronisch onder de maat presteren.

Bijvoorbeeld kinderen in binnensteden,

of kinderen in een Indianenreservaat.

Ze doen het al zo lang slecht dat veel
mensen denken dat het onoverkomelijk is.

Maar als leraren klassen starten met een
groei-instelling, omringd met 'nog niet',

ontstaat er gelijkheid.

Hier hebben jullie een aantal voorbeelden.

Na een jaar tijd haalde een kleuterklas
uit Harlem, New York

een score in het 95ste percentiel
op de Nationale Prestatietoets.

Veel van die kinderen konden niet eens een
pen vasthouden toen ze op school kwamen.

Na een jaar tijd

zijn groep-6 leerlingen uit de South-Bronx

die ver achter lagen, de best scorende
groep-6 klas geworden in de staat New York

zoals getoetst op de door de staat
vervaardigde wiskundetest.

In een tot anderhalf jaar

zijn indianenleerlingen, die in
een reservaat op school zitten,

van de laatste plaats naar de eerste
plaats gestegen in hun district,

terwijl zich in dat district ook
welgestelde delen van Seattle bevinden.

De indianenkinderen deden het
beter dan de Microsoft-kinderen.

Dit gebeurde allemaal omdat de betekenis

van moeite en tegenslag aangepast werd.

Eerst zorgde moeite en tegenslag ervoor

dat kinderen zich dom voelden
en dat kinderen snel opgaven,

maar nu is die moeite en tegenslag

het moment waarop hun neuronen
nieuwe verbindingen leggen,

sterkere verbindingen.

Dat is het moment waarop
ze slimmer worden.

Ik kreeg laatst een brief
van een 13-jarige jongen.

Hij zei: "Geachte professor Dweck,

ik waardeer het dat uw stukken berusten
op solide wetenschappelijk onderzoek

en daarom heb ik besloten om
uw ideeën in de praktijk te brengen.

Ik doe beter mijn best op mijn schoolwerk,

ik steek meer moeite in
de band met mijn familie

en in mijn verstandhouding
met de kinderen op school

en ik heb gemerkt dat er veel
verbeterd is op al die gebieden.

Ik realiseer me nu dat ik het grootste
deel van mijn leven verknoeid heb."

Laten we geen levens meer verknoeien.

Op het moment dat we weten

dat vaardigheden zo'n groei
kunnen doormaken,

wordt deze groei een fundamenteel
mensenrecht voor kinderen, alle kinderen,

om op plekken te wonen die
dit soort groei mogelijk maken,

om op plekken te wonen die
gevuld zijn met 'nog niet'.

Dankjewel.

(Applaus)