کریس جوردن آمار تکان‌دهنده‌ای را به تصویر می‌کشد

کریس جوردن نمای جالب‌توجهی از فرهنگ غرب به ما نشان می‌دهد. عکس‌های بسیاربزرگ او، آمار غیرقابل تصوری را به تصویر می‌کشد؛ مانند تعداد خیره‌کننده لیوان‌های کاغذی که دریک‌روز مصرف می‌کنیم.

کار من درباره رفتارهاییست که همه ما ناخودآگاه انجام میدهیم،

در سطح انبوه.

منظور من رفتارهاییست

که ما آنها را قبول نداریم،

و کارهایی که ما ناخودآگاه هرروز انجام میدهیم.

تکتک ما، درحال انجام این کارها هستیم، همیشه، هرروز.

مانند زمانیکه، شما با همسرتان بد رفتار میکنید

بهخاطر اینکه از فرد دیگری عصبانی هستید.

یا اینکه در مهمانی زیاد مشروب مینوشید، بخاطر نگرانیهایتان.

یا وقتی زیاد غذا میخورید چون ضربه احساسی خوردهاید، یا هرچیز دیگری.

وقتی ما از این قبیل رفتارها داریم،

وقتی ۳۰۰ میلیون نفر رفتارهای ناخودآگاه دارند،

این رفتارها میتوانند جمع شوند تا یک پیآمد فاجعهبار

که هیچکس قصدش را نداشته، رخدهد.

و این چیزیه که من با کارعکاسی به آن نگاه کردم.

این عکسیه که اخیرا کاملش کردم،

اگر عقب بایستید،

شبیه به یک نوع معماری گاتیکِ امروزی، یا عکس کارتونی

از یک کارخانه پراز آلودگی به نظر میرسه.

و اگر به آن نزدیکتر شوید،

کمکم شبیه به تعداد زیادی لوله، یا شاید ساختاری شیمیایی،

یک پالایشگاه، تقاطع یک بزرگراه جهنمی بهنظر بیاد.

و اگر ازهمه اینها نزدیکتر شوید،

میبینید که تصویر از تعداد بسیار زیادی لیوان پلاستیکی درست شده.

و درواقع، اینها یک میلیون لیوان پلاستیکی است،

که تعداد لیوانهاییست که در پروازهای هواپیمایی

در ایالاتمتحده درطول شش ساعت استفاده میشه.

ما هرروز چهارمیلیون لیوان در پروازهای هوایی مصرف میکنیم،

و تقریبا هیچکدام بازیافت یا دوباره استفاده نمیشه.

آنها در آن صنعت این کار را نمیکنند.

اکنون ببینید این عدد بسیار کمه،

درمقابل تعداد لیوانهای کاغذی که هرروز مصرف میکنیم،

این عدد ۴۰ میلیون لیوان درهرروز، برای نوشیدنیهای گرم

که در بیشتر موارد قهوه است.

من نتونستم ۴۰ میلیون لیوان را در یک قاب جا بدهم،

ولی ۴۱۰ هزار لیوان را جادادم. این ۴۱۰ هزار لیوانه.

لیوان مصرفی ما در ۱۵ دقیقه است.

و اگر بتونید این تعداد لیوان را در واقعیت رویهم بگذارید،

این اندازهای میشه.

این لیوانهای ما در یک ساعته.

و این لیوان مصرفی ما در یک روز.

هنوز آن دوآدمک ریز را پایین تصویر را میتونید ببینید.

این به ارتفاع یک ساختمان ۴۲ طبقه ست،

و برای مقیاس من مجسمه آزادی را گذاشتم.

حرف زدن از عدالت، یک پدیده دیگر در فرهنگ ماست

برای من عمیقا آزاردهنده است، اینکه آمریکا، اکنون،

دارای بالاترین درصد جمعیت در زندان است

از هرکشوری روی زمین بالاتر.

از هرچهار نفر یکی، از هرچهار انسان زندانی یکی

آمریکاییست، که در کشورمان زندانیست.

و من میخوام این آمار را به شما نشان بدم.

در سال۲۰۰۵ تعداد ۲/۳ میلیون آمریکایی حبس شدهاند.

این همینطور تاکنون ادامه داشته، ولی فقط هنوز آمارتازه را نداریم.

پس میخوام ۲/۳ میلیون یونیفرم زندانی بهتون نشان بدم،

در چاپ واقعی،

هر یونیفرم اندازه لبه یک سکه نیکل است.

اونها خیلی کوچکند. به سختی شکل تکهای ماده دیده میشوند،

و برای نشان دادن ۲/۳ میلیون از آنها بومی لازم بود

که بزرگتر از همه پرینترهاست که بتونند آن را چاپ کنند.

و مجبور شدم در چند قاب تقسیمش کنم

ارتفاع آن ۳ متر در عرض حدود ۷/۵ متر است.

این عکسیه که در گالری نیویورک نصب شد

آنها مادروپدر من هستند که دارند به یک تکه نگاه میکنند.

(خنده حضار)

هربار که من اینو میبینم،

فکرمیکنم مادرم داشته درِگوشِ پدرم میگفته،

"بالاخره لباسهای تمیزش را تا کرد."

(خنده حضار)

حالا میخوام عکسهایی درمورد اعتیاد بهتون نشان بدم.

این یک مورد درباره اعتیاد به سیگارست.

میخواستم عکسی بسازم که تعداد واقعی آمریکاییهایی

که بهخاطر سیگار مردند را نشان بدهم.

هرسال بیش از ۴۰۰٫۰۰۰ نفر در آمریکا

با سیگار کشیدن میمیرند.

این عکس با تعداد بسیاربسیار زیادی جعبه سیگار درستشده.

و وقتی کمکم به عقب میروید،

میبینید که این نقاشی ون گوگه، به نام "جمجمه با سیگار"

فکرکردن درباره این عجیبه که در ۱۱سپتامبر،

وقتی آن فاجعه رخداد، ۳٫۰۰۰ آمریکایی مردند.

و واکنش مردم یادتون میاد؟

دورتادور دنیا پیچید،

و همینطور در طول زمان منعکس خواهد شد.

چیزی خواهدبود که تا صدسال دربارهاش حرف میزنیم.

و درحالی که درهمان روز، ۱٫۱۰۰ آمریکایی با سیگارکشیدن مردند.

و روز بعداز آن، ۱٫۱۰۰ نفر دیگر.

و هرروز تا حالا، ۱٫۱۰۰ آمریکایی با سیگار کشیدن مردهاند.

و امروز، ۱٫۱۰۰ آمریکایی دارند با سیگار میمیرند.

و ما درموردش صحبت نمیکنیم؛ ما آن را کنارمیگذاریم.

لابی دخانیات، خیلی قدرتمند است.

ما فقط آن را از آگاهی خودمان خارج میکنیم.

و با دانستن آنچه که ما درباره قدرت مخرب سیگار میدانیم،

ما بازهم به فرزندانمان، پسرها و دخترهایمان اجازه میدیم

که تحت تأثیراتی باشند که شروع به سیگارکشیدن کنند.

این موضوع عکس بعدیست.

اینها تعداد بسیار زیادی سیگارند، ۶۵٫۰۰۰ سیگار،

برابر با تعداد نوجوانهایی که

دراین ماه و هرماه در آمریکا شروع به سیگارکشیدن میکنند.

بیشتراز ۷۰۰٫۰۰۰ بچه ۱۸ساله و کوچکتر در آمریکا

هرسال سیگاری میشوند.

اپیدمی عجیب دیگری در آمریکا

که میخوام شمارا باهاش آشنا کنم

پدیده سوءاستفاده از داروهای تجویزیست.

این عکسیه که من با تعداد بسیار زیادی ویکودین گرفتهام.

خوب، درواقع ما فقط یک ویکودین داشتیم

که من چندینبار اسکن کردم.

(خنده حضار)

وقتی عقب بایستید، ۲۱۳٫۰۰۰ قرص ویکودین میبینید،

که تعداد اتاقهای ویزیت اورژانسیست که

سالانه در آمریکا

به خاطر اشتباه یا بد استفادهکردن مسکنهای تجویزشده

و داروهای ضداضطراب است.

یک سوم مصرف بیشازحد مواد در آمریکا

- شامل کوکائین، هروئین، الکل و همهچیز-

یک سوم تمام اُوردوزها، داروهای تجویزی هستند.

یک پدیده عجیب.

این کاریه که من اخیرا کاملش کردم

درباره یک پدیده غمانگیز دیگر. و این پدیده

علاقه شدیدیه که ما به جراحی بزرگکردن سینه داریم.

۳۸۴٫۰۰۰ زن آمریکایی، در سال قبل

به انتخاب خود، به جراحی بزرگکردن سینه رفتهاند.

این داره به سرعت، تبدیل به متداولترین کادوی فارغالتحصیلی میشه،

به دخترهای جوانی که دارند به کالج میروند.

خوب من این تصویرو با عروسکهای باربی ساختم،

وقتی که عقبتر بروید این شکل گُل مانند را میبینید،

و هرچه عقبتر، ۳۲٫۰۰۰ باربی میبینید،

این تعداد جراحیهای سینه را نشان میده

که هرماه درآمریکا انجام میشه.

بیشتر جراحیها روی خانومهای زیر ۲۱ سال بوده.

و بهاندازه کافی عجیبه، تنها جراحی پلاستیکای

که معمولتر از جراحی سینه بوده، لیپوساکشنه،

و بیشتر توسط مردان انجام شده.

حالا، میخواهم تأکید کنم که اینها فقط چند مثاله.

من اینها را بهعنوان بزرگترین مسائل درنظرنمیگیرم.

اینها فقط مثالند.

و دلیل کارم اینه که، من از این میترسم

که اکنون ما بهاندازه کافی احساس نمیکنیم که یک تمدن هستیم.

درحال حاضر اینجور بیحسی درآمریکا داریم.

ما احساس انزجار، خشم، غم واندوهمان را ازدست دادهایم

احساسمان نسبت به آنچه این روزها در فرهنگمان میگذرد،

آنچه درکشورمان میگذرد،

فجایعی که درسراسرجهان به اسم ما رخداده.

آنها فراموش شدهاند، این احساسات ما گم شدهاند.

لذت فرهنگی و ملی ما، جایی ندارد که دیده شود.

و یکی از دلایل این، بهنظرم اینه که،

همینطور که داریم شکل تازهای از دیدمان به جهان میسازیم،

این دیدکلی به جهان، این تصویر هولوگرافیک

که همه ما سعیداریم در ذهن داشتهباشیم

از ارتباطات بین اجزا: ردپاهای زیستمحیطی

هزارمایل دورتر از چیزهایی که ما میخریم؛

عواقب اجتماعی ده هزارمایل دورتر از

تصمیمات روزانه که ما بهعنوان مصرفکننده میگیریم.

همینکه ما سعی کنیم این دیدگاه را داشتهباشیم،

و سعی کنیم درباره وقاحت فرهنگمان به خودمان یادبدیم،

اطلاعاتی که باید با آنها کارکنیم، این اعداد هنگفت هستند:

اعدادی میلیونی، با ابعاد صدها میلیون،

میلیاردها و اکنون به تریلیونها رسیده.

بودجه جدید بوش تریلیونیست، و اینها عددند

که مغزما فقط قابلیت درک آنها را نداره.

نمیتونیم مفهومی از این آمار هنگفت برداشت کنیم.

و این کاریست که من دارم سعی میکنم انجام دهم،

که این اعداد و آمار را از

دادههای خام بگیرم، و به

زبانی تصویری و جهانی که قابل لمس باشه، تبدیل کنم.

چون معتقدم که، اگر ما بتونیم این مسائل را حس کنیم،

اگر بتونیم این چیزهارو عمیقتر حس کنیم،

آنگاه انها برای ما بیشتر از الان اهمیت پیدامیکنند.

و اگر ما بتوانیم اینو بفهمیم،

اون وقت میتونیم درک کنیم که در هریک از ما،

چیزی که باید باهاش روبرو بشیم این سؤال بزرگه که

ما چطور تغییر میکنیم؟

برای من این سؤال بزرگیه که ما بهعنوان انسان باهاش روبرو هستیم:

ما چطور تغییر میکنیم؟ چطور به شکل یک فرهنگ تغییر میکنیم،

و تکتک ما بهعنوان تکهای از راهحل، چطور

مسئولیت آنچه که درقبالش مسئولیم را میپذیریم،

و این رفتارماست؟

من معتقدم که شما لازم نیست دیدتان را بد کنید تا

به این مسائل نگاه کنید.

من انگشت مذمت به سمت آمریکا نگرفتهام.

من بهسادگی میگویم، این چیزیه که ما درحالحاضر هستیم.

و اگر چیزهایی میبینیم

در فرهنگمان دوستشان نداریم،

دراین صورت ما یک انتخاب داریم.

میزانی از یکپارچگی که هریک از ما میتواند به ارمغان بیاورد،

تا به این پرسش برسیم، عمق شخصیتی که ما بهحضور میرسانیم،

تا این پرسش را بیاوریم که ما چطور تغییر میکنیم--

چیزی که ما را بهعنوان یک فرد و یک ملت تعریف میکنه،

وهمینطور تا آینده ادامه خواهدداشت.

این عمیقا روی رفاه تأثیر میگذاره، کیفیت زندگی

میلیاردها نفر

که نتیجه تصمیمهای مارا به ارث میبرند.

من دراین مورد، انتزاعی صحبت نمیکنم،

من از آنچه که دراین اتاق هستیم حرفمیزنم،

همین الان، در همین لحظه.

خیلیممنون و عصرتون بهخیر.

(تشویق حضار)