Prawdziwa historia Sacajawei - Karen Mensing

Zobacz całą lekcję: http://ed.ted.com/lessons/the-true-story-of-sacajawea-karen-mensing

Na początku XIX wieku młoda Indianka z plemienia Agaidika o imieniu Sacajawea została wraz z mężem, Toussaintem Charbonneau, zatrudniona jako przewodniczka wyprawy Meriwethera Lewisa oraz Williama Clarka. Miała poprowadzić ich na zachód Stanów Zjednoczonych.
Karen Mensing obala pewne mity, które otaczają postać tej heroicznej kobiety, znającej tajemnice amerykańskiej dziczy i przemierzającej kraj z dzieckiem na plecach.

Lekcja: Karen Mensing, animacja: Flaming Medusa Studios Inc.

Myślicie, że wiecie dużo

o rdzennych Amerykanach dzięki filmom,

książkom,

lekcjom w szkole,

ale okazuje się, że wiele informacji

o słynnych rdzennych Amerykanach

nie jest do końca prawdą.

Na przykład Sacajawea,

pewnie pamiętacie ją

jako piękną Indiankę,

która wiodła egzotyczne życie,

służąc jako mądra przewodniczka

w słynnych ekspedycjach Lewisa i Clarka

To nie było do końca tak.

Niewiele wiemy o jej wczesnym dzieciństwie,

wiemy że urodziła się w 1788 r.

w plemieniu Agaidika

należącym do Szoszonów Lemhi,

w dzisiejszym Idaho.

W 1800 roku, kiedy miała 12 lat,

Sacajawea wraz z kilkoma dziewczynkami

została porwana przez Indian Hidatsa.

Zabrano ją i więziono w wiosce Hidatsów,

w obecnej Północnej Dakocie.

Potem sprzedali ją traperowi z francuskiej Kanady,

który nazywał się Toussaint Charbonneau.

W ciągu roku

nosiła już jego pierwsze dziecko.

Wkrótce po tym Korpus Odkrywców

pojawił się niedaleko wiosek Hidatsa.

Kapitanowie Meriwether Lewis i William Clark

zbudowali tam Fort Mandan

i zaczęli szukać przewodników

na niebezpieczne ekspedycje.

Zatrudnili męża Sacajawei, Charbonneau,

pod warunkiem, że jego śliczna żona

pojedzie także jako tłumaczka.

Mieli nadzieję, że sama jej obecność pomoże

przy kontaktach z miejscowymi plemionami.

Jak pisał Clark w swoim dzienniku,

"Kobieta przy grupie mężczyzn

jest jak symbol pokoju".

Wkrótce potem Sacajawea urodziła chłopczyka,

któremu dali imię Jean Baptiste Charbonneau.

Clark nazywał go Pompy.

Sacajawea nosiła go
przytroczonego do pleców

kontynuując drogę z Korpusem Odkrywców.

Oprócz tłumaczenia

podczas spotkań z Indianami,

do jej zadań jako członka Korpusu

należało zbieranie korzonków,

jadalnych roślin

i jagód.

W 1805 r. łódź, którą płynęli, wywróciła się.

Dziewczyna skoczyła do wody,

ratując ważne dokumenty i zapasy.

Gdyby nie ona, byłyby stracone,

w tym dzienniki i zapiski Lewisa i Clarka.

Później kapitan Lewis z trzema mężczyznami

wyruszyli na zwiad 75 mil przed ekspedycję,

przekraczając zlewisko Ameryki.

Następnego dnia spotkali grupę Szoszonów.

Nie tylko byli z plemienia Sacajawei,

ale ich wódz, Cameahwait,

okazał się jej rodzonym bratem.

Po pięciu latach rozłąki

kiedy porwano ją jako młodą dziewczynę,

Sacajawea i Cameahwait ponownie się spotkali.

Niestety, musiała się szybko pożegnać

z ukochanym bratem

i wyruszyć w dalszą drogę.

Gdy nastał mróz,

grupa musiała żywić się świecami.

Kiedy temperatury stały się bardziej znośne,

Sacajawea znalazła i ugotowała korzonki,

dzięki czemu grupa mogła odzyskać siły.

Podczas powrotu

spotkali Indian w pięknych futrzanych płaszczach.

Lewis i Clark chcieli dostać jeden,

by dać w prezencie Thomasowi Jeffersonowi,

ale nie mieli się za co wymienić.

Sacajawea złagodziła się oddać

swój najdroższy skarb, ozdobiony paciorkami pas

w zamian za futro.

Nieco ponad dwa lata od wyruszenia,

ich podróż wreszcie skończyła się w St. Louis.

ich podróż wreszcie skończyła się w St. Louis.

Dziś uczymy się o Sacajawei w szkole

jako o heroicznej bohaterce,

ale jej życie, podobnie jak innych,

było znacznie bardziej skomplikowane

niż piszą o tym podręczniki do historii.