Keltie Ferris Yalnız Başına Sprey Boya Yapıyor | "New York'ta Yakın Takip" | Art21

Bir ressam, yalnız başına çalışırken, dünyanın geri kalanıyla bağını nasıl kurar? Bu filmde, ressam Keltie Ferris, Bushwick, Brooklyn'deki stüdyosunda, yeni bir dizi soyut tablo üzerinde çalışmaya başlıyor. Tek başına çalışan Ferris, yalnız başına çalışmanın zevkinden ve yarattığı endişelerden bahsediyor.

Detaylı bilgi için: http://www.art21.org/newyorkcloseup

[Müzik]

♪oh ♪oh oooh♫ Tanrım, Tanrım♪

[müzik devam eder]

Bu iş bazen 'Karate Kid'e benzer.

[güler]

Tablo yapmak, yalnız kalmayı gerektiren bir iştir.

Benim bu işi hayatım boyunca yapıp yapamayacağımdan emin olamamamın sebebi,

bu kadar uzun süre boyunca yalnız olabilir miyim, bilemiyor olmam.

Okul bitip de, tek başıma, tam zamanlı olarak resim yapmaya başladığımda,

yaşadığım evden çalışıyordum. Yani evi terk etmemi gerektiren bir sebep yoktu.

Mesele dışarı çıkıp süt alsam, sütü satan kişiyle [güler]

haddinden fazla uzun konuşuyordum.

İçeriyi görebilir miyiz?

Tabii!

[güler]

İşte arabaları da böyle boyuyorlar.

Yağlı boya değil de, emaye boya kullanıyorlar.

Sanırım günümüzde ressam olmak, beraberinde bir suçluluk hissi getiriyor.

Sanki dünyada daha etkin bir şeyler yapabilecekken, bunu seçmissiniz gibi.

Yani, sebebini açıklayamadığınız bir şey yapmak zor.

Bunu başarabiliyor muyum bilemiyorum, ama amacım bu.

[sprey sesi]

Resim yapmak haz verici bir şey.

Benim şahsi yaratıcılığım, yüzeye çıktı ki

siz benim bu eşsiz, orayı burayı batıran işime hayran kalın.

Sürekli olmasa da, bazen bu tür hislere kapılıyorum ve bazen, hayatımla doğru şeyi yapıp yapmadığımdan emin olamıyorum.

[dudak büker]

Bu, bu tablonun çok çok kötü bir aşaması. [güler]

Yarabbi'im, size bunu gösterdiğime inanamıyorum.

Korkunç.

[iç çeker] Bilmiyorum.

Sanırım biraz daha mor ekleyeceğim. Binanın önünde bir mürekkep balığı varmış gibi görünmesi hoşuma gitmedi.

Bir çok kişi, bana tablolarımın onlara grafitili duvarları hatırlattığını söyledi,

ya da tohum haritaları ya da, edebi anlamda, ızgaraları.

İnsanlar bana başta şehirden ilham aldığımı düşündüklerini söylediklerinde, "Daha neler, bu doğru değil" diyordum.

Sonra fark ettim ki, stüdyom Manhattan manzarasına sahip.

Yani, eğer tablolarıma bakmıyorsam, baktığım şey bu manzara oluyor.

Sanırım benim tablolarım, diğer dünyayı görebilmekle ilgili.

Sanki yok sistemi, metro sisteminin üzerindeymiş ve bir yandan da hava trafiği kontrol sisteminin altında gizliymiş gibi.

İşte soyutlama budur, yani bir şeyleri adlandırmak değildir.

Adlandırılabilir şeyleri adlandırılamaz hale getirmektir.

İşte baktığım şey, Bernard, Albert Allen, biraz evvel işte bu sarıları bulmuştum. Albert'in tabloları...

sarı, gri ve beyaz.

[ani nefes verir] Yarabbim!

Öldürüm beni!

[güler]

Renk çok güzel. Bu ne? Sanki kusmuk turuncusu ve sarı.

Evet, resim çizmek dünyadaki en eski şeylerden biri.

Dünyadaki en eski şeylerden biri olmanın yanı sıra, bir tablo yaparken,

bu tablonun ömrünün ne olduğunu da bilemezsiniz.

Çok çok uzun olabilir. Ya da, tablo yarın çöpe atılabilir.

Belki bundan yüzyıllar sonra insanlar tablolarıma bakıyor olabilirler.

Belki de bunları, zamanında New York'ta yaşayan bazı şapşallar ne yapmışlar, diye inceleyebilirler.

Sanırım bir tablonun güzelliği, onun sayesinde, kısa bir süre için de olsa, dünyayla bir yakınlık kurmanız.

Dünyada biraz daha yalnız hissedersiniz, ki bu da harikadır.

[müzik]