Como converter a túa insatisfacción en acción

Despois da devastadora invasión rebelde de Freetown do 1999 e o brote de ébola do 2014, Yvonne Aki-Sawyerr, a alcaldesa da cidade, negouse a permitir que a súa frustración co statu quo a paralizase. Pola contra, empregou a súa propia rabia coma catalizador para actuar. Nesta charla inspiradora comparte como transformou a súa cidade asumindo os riscos precisos para provocar un cambio drástico, e amosa como podes atopar poder na túa insatisfacción.

Ás veces

tes sentimentos negativos.

Non estás contento con como van as cousas.

Sénteste frustrado e insatisfeito,

e moitas veces eliximos aceptalo.

É algo negativo que nos dicimos
que temos que soportar.

Pero eu creo apaixonadamente

que todos temos a capacidade

de converter ese sentimento negativo

noutro positivo

ao permitirmos que do noso descontento

naza o cambio.

O 6 de xaneiro do 1999,

eu estaba traballando en Londres

cando comezaron a informar nas noticias

da invasión rebelde na miña cidade natal,

Freetown, Serra Leoa.

Miles de persoas perderon a vida,

e os corpos cubriron as rúas de Freetown.

A tía maior do meu home foi queimada viva,

e pensei no meu neno de dous anos

cando vin imaxes de pequenos
coas extremidades amputadas.

Preguntáronme os compañeiros:

"Como poderiamos axudar?"

Eu non o sabía,

así que comecei a chamar aos
números de teléfono que aparecían

na miña pantalla ao comezar
as axencias de axuda internacionais

a facer chamamentos para recadar cartos
para abordar a traxedia.

A vaguidade daquelas conversas telefónicas
decepcionoume.

Parecía que aqueles que estaban

a recadar os cartos
estaban moi afastados da crise,

comprensiblemente,

pero eu non estaba nin satisfeita

nin convencida

de que as intervencións
que levarían a cabo

terían o nivel de impacto
que claramente se precisaba.

Tiven bolboretas no estómago
durante días

mentres seguía vendo horrores
na televisión,

e preguntábame continuamente,

que podería estar facendo eu?

Que debería estar facendo?

O que quería facer era axudar aos nenos
afectados pola guerra.

E iso foi o que fixemos.

A miña irmá, algúns amigos e mais eu mesma

montamos a Fundación
para os Nenos da Guerra de Serra Leoa.

Decidimos centrarnos nos miles
de persoas desprazadas

que fuxiran dos combates

e agora vivían en condicións moi duras

en campamentos en Freetown.

O noso traballo comezou
co Campamento Ross Road

no leste da cidade.

Traballando cunha organización
sanitaria local

identificamos preto de 130
das nais solteiras máis vulnerables

con nenos menores de cinco anos.

E apoiámolas con habilidades empresariais,

microcréditos,

todo o que nos pedían.

Traballando nestas condicións duras,

xa era difícil acertar co básico,

pero o noso sentimento colectivo
de insatisfacción

cun statu quo inaceptable

mantívonos centrados en obter resultados.

Algunhas desas mulleres
abriron pequenas empresas,

e pagaron os seus préstamos

permitindo que outras nais
e os seus fillos

tivesen a mesma oportunidade que elas.

E nós seguimos adiante.

No 2004 abrimos un centro
de formación agrícola

para exnenos soldado,

e cando a guerra xa pasara,

comezamos cun programa de bolsas
para nenas desfavorecidas

que doutro xeito non poderían
continuar na escola.

Hoxe Stella, unha desas rapazas,

está a piques de graduarse como médico.

É incrible o que pode nacer dunha dose
de insatisfacción.

(Aplausos)

Dez anos despois, no 2014,

xurdiu un brote de ébola en Serra Leoa.

Eu estaba traballando en Freetown
nun proxecto de construción de hoteis

o 25 de maio, cando anunciaron
os primeiros casos,

pero volvín a Londres o 30 de xullo,

cando se anunciou o estado de emerxencia,

o mesmo día que moitas compañías aéreas
cancelaron os voos cara a Serra Leoa.

Lembro que chorei durante horas

preguntándolle a Deus: "Por que isto?"
"Por que a nós?"

Pero máis alá das bágoas,

comecei a sentir de novo

esa profunda sensación de insatisfacción.

Asi que, cando seis meses despois
de confirmarse os primeiros casos,

a enfermidade seguía espallándose
rapidamente en Serra Leoa

e a cantidade de infectados e mortos
seguía medrando,

o meu nivel de frustración e rabia

era tal que eu sabía que non podía

seguir mirando a crise dende fóra
de Serra Leoa.

Entón, a mediados de novembro,

díxenlles adeus aos meus queridos

e comprensivos marido e fillos,

e subín a un avión bastante baleiro

cara a Freetown.

Freetown era entón o epicentro do brote.

Había centos de casos novos cada semana.

Falei con moitos expertos médicos,

epidemiólogos,

e xente común cada día.

Todos tiñan moito medo.

"Non teremos éxito ata que falemos
con xente debaixo da árbore do mango."

Así falou o doutor Yoti,

un médico ugandés que traballou para a OMS

e que estivera involucrado
en case todos os brotes de Ébola

en África anteriormente.

Tiña razón,

e aínda así, non había un plan
para que isto acontecese.

Así que durante unha fin de semana
a comezos de decembro,

elaborei un plan coñecido como
Plan Rápido da Área Occidental.

Tiñamos que falar coa xente,

non falarlle á xente.

Tiñamos que traballar
cos influentes das comunidades

para que a xente crese a nosa mensaxe.

Tiñamos que falar baixo a árbore de mango,

e non a través de altofalantes.

E necesitabamos máis camas.

O Centro Nacional de Resposta ao Ébola,
NERC,

puxo en práctica ese plan,

e para a terceira semana de xaneiro

o número de casos caera drasticamente.

Pedíronme que fose

a nova directora de planificación do NERC,

o que me levou por todo o país,

tratando de ir por diante do brote

pero tamén seguíndoo

a aldeas remotas nas provincias

e ás comunidades urbanas de chabolas.

Nunha ocasión saín do meu coche

para pedir axuda para un home
que se derrubara na estrada.

Accidentalmente pisei un líquido

que baixaba pola estrada
desde onde estaba el.

Saín correndo á casa dos meus pais

e lavei os pés con cloro.

Nunca esquecerei a espera
polos resultados das probas dese home

mentres medía seguido a miña temperatura,
algo que fixen mentres durou o brote.

A loita do ébola foi probablemente
a experiencia

máis difícil e gratificante da miña vida,

e estou realmente agradecida

pola insatisfacción

que me deu a oportunidade

de axudar.

A insatisfacción pode ser
unha presenza constante nun segundo plano,

ou pode ser repentina,

provocada por sucesos.

Ás veces é ambas.

Así foi coa miña cidade natal.

Durante anos, a nosa cidade cambiara,

e causárame moita dor.

Lembro da infancia

subir ás árbores

e recoller mangos e ameixas

no campus universitario
onde meu pai era profesor.

Pescaba nos regatos das profundidades
dos xardíns botánicos.

As ladeiras dos arredores de Freetown
estaban cubertas de exuberante vexetación,

e as praias estaban limpas e inmaculadas.

A duplicación da poboación de Freetown
nos anos seguintes á guerra civil,

e a falta de control
da planificación e a construción

deron lugar a unha deforestación masiva.

As árbores e a beleza natural destruíronse
ao tempo que se deixaba lugar

para novas comunidades
formais e informais,

e para a corta de árbores para leña.

Quedei profundamente preocupada
e insatisfeita.

Non só me molestou a destrución de árbores

e dos outeiros,

tamén foi o impacto das persoas,

xa que a infraestrutura non puido
adaptarse ao crecemento da poboación:

sen sistemas de saneamento,

unha cidade sucia,
con tifo, malaria e disentería.

Entón non coñecía as estatísticas,

pero resultou que para 2017

só se estaba a recoller o 6%
do refugallo líquido e o 21% do sólido.

O resto

estaba alí mesmo, connosco,

nos xardíns, campos e ríos

e depositado no mar.

Os pasos para abordar ese profundo
sentimento de rabia e frustración que tiña

non xurdiron maxicamente.

O poder da insatisfacción
non funciona así.

Funciona cando sabes
que as cousas poden facerse mellor,

e decides asumir os riscos
para provocar ese cambio.

E así foi como en 2017

acabei de candidata á alcaldía,
porque sabía

que as cousas podían mellorar.

Parece que a xente concordaba comigo,
porque gañei as eleccións.

(Aplausos)

Agora estamos levando a cabo
un plan ambicioso

para transformar a nosa cidade,

e cando digo estamos,

o que me fai moita ilusión

é que quero dicir
toda a comunidade de Freetown,

tanto participando en competicións
que gaña a veciñanza

que consiga os mellores resultados
en limpeza xeral,

coma cos nosos programas

que lideran e xuntan persoas
e recolledores de residuos

a través das nosas apps.

O Freetown de hoxe

é unha cidade moito máis limpa,

e esas árbores
polas que somos tan coñecidos,

plantamos 23.000 na tempada de choiva.

(Aplausos)

E no 2020

queremos plantar un millón de árbores
como parte da nosa campaña

"Freetown: cidade de árbores"

(Aplausos)

Ás veces temos sentimentos negativos
por diferentes motivos.

Non estamos contentos
con como van as cousas.

Sentímonos insatisfeitos

e frustrados.

Podemos cambiar ese sentimento
negativo nun positivo.

Se cres que as cousas poderían ir mellor,

entón tes a opción de facer algo,
mellor que non facer nada.

A escala e as circunstancias
das nosas situacións serán distintas,

pero todos nós

temos unha cousa en común.

Podemos arriscar para conseguir
cambios reais,

e vou acabar dicindo:

dade un paso adiante,

arriscade.

Se podemos todos empregar
o poder da insatisfacción

o mundo será un lugar mellor.

Grazas.

(Aplausos)