Zmieniająca kształty technologia zmieni charakter pracy

Jak będzie wyglądał świat, kiedy wyjdziemy poza klawiaturę i myszkę? Projektant interakcji Sean Follmer roztacza wizję przyszłości z maszynami, które w miarę pracy przekształcają informacje w przedmioty. W tej prelekcji zobaczysz prototypy stołu 3D zmieniającego kształty, telefonu zmieniającego się w opaskę na rękę, kontrolera gry przybierającego różne formy i innych urządzeń, które mogą zmienić sposób, w jaki żyjemy i pracujemy.

Ewoluowaliśmy z narzędziami,
a narzędzia rozwijały się razem z nami.

Nasi przodkowie stworzyli
te siekiery 1,5 mln lat temu,

kształtując je tak,
by pasowały nie tylko do zadania,

ale też do dłoni.

Jednak na przestrzeni lat

narzędzia stawały się coraz
bardziej wyspecjalizowane.

Przybory rzeźbiarskie
rozwijały się w miarę użytkowania

i każdy ma odmienną formę
stosowną do funkcji.

Narzędzia potęgują
nasze zdolności manualne,

umożliwiając działanie
z o wiele większą precyzją.

Wraz ze złożonością narzędzi

wzrasta potrzeba
zaawansowanej kontroli nad nimi.

Dlatego konstruktorzy
zaczęli tworzyć interfejsy,

które pozwalają ustawiać parametry,
gdy zajmujemy się czymś innym,

na przykład robieniem zdjęcia
i zmienianiem ogniska

czy przesłony.

Jednak komputer diametralnie zmienił
nasze podejście do narzędzi,

bo przetwarzanie danych
jest dynamiczne.

Komputer może robić milion różnych rzeczy

i obsługiwać milion różnych aplikacji.

Komputery mają tę samą
stałą formę fizyczną

dla wszystkich aplikacji,

a także te same stałe elementy interfejsu.

Moim zdaniem to zasadniczy problem,

bo nie pozwala na interakcję
za pomocą dłoni

ani na wykorzystanie zręczności ciała.

Dlatego sądzę, że naprawdę potrzeba
nowych rodzajów interfejsów,

które będą potrafiły uchwycić
nasze liczne umiejętności

i fizycznie się do nas przystosować,

a także pozwolą nam
na nowe sposoby interakcji.

Tym właśnie zajmuję się w MIT Media Lab

i teraz w Stanfordzie.

Z kolegami Danielem Leithingerem
i Hiroshim Ishiim

stworzyliśmy inFORM,

którego interfejs może wyjść poza ekran

i którym można fizycznie manipulować.

Można fizycznie zobrazować informację 3D,

dotknąć jej i poczuć ją,
by zrozumieć ją na nowe sposoby.

Można współdziałać z interfejsem
za pomocą gestów czy manipulacji,

by rzeźbić w cyfrowej glinie.

Dodatkowo elementy interfejsu
mogą wyrastać z powierzchni

i zmieniać się na żądanie.

Idea jest taka,

że forma fizyczna może
dostosować się do danej aplikacji.

Uosabia to nowy sposób

interakcji z informacją,

przez nadanie jej formy fizycznej.

Pytanie brzmi: jak z tego korzystać?

Tradycyjnie miejscy planiści i architekci

budują fizyczne modele miast i budowli,

by lepiej je zrozumieć.

Z Tonym Tangiem stworzyliśmy
interfejs oparty o inFORM,

by umożliwić projektowanie
i oglądanie całych miast.

Można obejść projekt dookoła,
jest dynamiczny, fizyczny,

można nim bezpośrednio manipulować.

Można nawet zobaczyć dane

dotyczące populacji czy korków ulicznych;

teraz w postaci fizycznej.

Wierzymy też, że dynamiczne wyświetlanie
obrazu może naprawdę zmienić

sposoby współpracy na odległość.

Kiedy pracujemy razem,

patrzę nie tylko na twoją twarz,

ale też gestykuluję
i poruszam przedmiotami,

co jest bardzo trudne
na platformach takich jak Skype.

Używając inFORM, można sięgnąć poza ekran

i sterować rzeczami na odległość.

Użyliśmy słupków wyświetlacza
do odwzorowania ludzkich rąk,

pozwalając im rzeczywiście dotknąć
przedmiotów i sterować nimi na odległość.

Można również operować i współpracować
z odbiornikami informacji 3D,

więc można nimi obracać i manewrować.

A to pozwala ludziom współpracować
z nowymi typami informacji 3D

w bardziej wyrafinowany sposób
niż w przypadku tradycyjnych narzędzi.

Można też wprowadzić
istniejące przedmioty,

które zostaną uchwycone
po jednej stronie i przekazane na drugą.

Można też połączyć przedmiot
z dwoma miejscami,

więc kiedy poruszę piłką
po jednej stronie,

poruszy się także po drugiej.

Robimy to przez nagrywanie
zdalnego użytkownika,

korzystając z kamery
reagującej na ruch Microsoft Kinect.

Można zapytać, jak to wszystko działa.

W zasadzie to 900 liniowych aktuatorów

połączonych z mechanicznymi sprzężeniami,

które pozwalają na odwzorowanie
ruchów przez słupki na górze.

To nie takie trudne

w porównaniu z tym, co robią w CERN,

ale budowa zajęła nam dużo czasu.

Zaczęliśmy od pojedynczego silnika,

jednego liniowego aktuatora

i później musieliśmy
zaprojektować obwody kontroli.

Następnie musieliśmy zrobić ich więcej.

Problem posiadania 900
egzemplarzy czegokolwiek

polega na tym,

że trzeba powtórzyć każdy krok 900 razy.

Oznaczało to mnóstwo pracy.

Stworzyliśmy mini warsztat w Media Labie

i przekonaliśmy stażystów
do robienia "badań".

(Śmiech)

Oglądaliśmy filmy do późna, jedliśmy pizzę

i wkręcaliśmy tysiące śrubek.

No wiecie - badania.

(Śmiech)

Byliśmy bardzo podekscytowani tym,

na co pozwolił nam inFORM.

Coraz częściej używamy telefonów
i kontaktujemy się w ruchu.

Ale telefony, tak jak komputery

mają wiele aplikacji.

Używasz ich do rozmowy,

przeglądania internetu, do gier, zdjęć

lub robienia miliona innych rzeczy.

Ale znów to ta sama
statyczna, fizyczna postać

dla wszystkich aplikacji.

Chcieliśmy się dowiedzieć,
jak przenieść te same interakcje

opracowane w inFORM

do urządzeń mobilnych.

W Stanfordze stworzyliśmy
dotykową krawędź wyświetlacza.

To urządzenie mobilne z szeregiem
liniowych aktuatorów,

które mogą zmieniać kształt,

więc można poczuć dłonią
miejsce w czytanej książce.

Możesz poczuć w kieszeni nowy rodzaj ruchu

bogatszy niż wibracje.

Z boku mogą wysunąć się klawisze,

tam, gdzie chcesz, żeby były.

Albo można mieć
prawdziwe przyciski do gier.

Osiągnęliśmy to,

osadzając 40 malutkich liniowych
aktuatorów wewnątrz urządzenia.

Można nie tylko ich dotykać,

ale wsuwać je z powrotem.

Szukaliśmy też sposobów
na trudniejsze zmiany kształtów.

Wykorzystaliśmy pneumatyczne napędzanie
do stworzenia urządzeń morfujących,

gdzie coś, co wygląda jak telefon

zmienia się na poczekaniu
w opaskę na rękę.

Z Kenem Nakagakim w Media Labie

stworzyliśmy nową
wersję wysokiej rozdzielczości,

która wykorzystuje zestaw serwonapędów
do zmiany interaktywnej opaski

w urządzenie dotykowe

i w telefon.

(Śmiech)

Interesują nas też sposoby

umożliwienia użytkownikom
formowania interfejsu,

by osiągnąć pożądany kształt.

Można zrobić coś jak kontroler do gier,

system zrozumie, o jaki kształt chodzi,

i przejdzie w ten tryb.

Dokąd to prowadzi?

Jak ruszamy stąd dalej?

Myślę, że dzisiaj jesteśmy

w nowej erze internetu rzeczy,

gdzie komputery są wszędzie:

w kieszeniach, na ścianach,

w prawie każdym urządzeniu,
które kupisz w ciągu najbliższych 5 lat.

A gdyby zamiast myśleć o urządzeniach,

myśleć o środowiskach?

Jak stworzyć inteligentne meble

lub inteligentne pokoje i środowiska

lub miasta, które będą mogły
się do nas fizycznie dostosowywać

i pozwalać na nowe sposoby
komunikacji i współpracy,

pozwalać na nowe typy zadań?

Dla Milan Design Week
stworzyliśmy TRANSFORM.

To alternatywa wielkości stołu
dla interaktywnych wyświetlaczy,

która może poruszać
fizyczne obiekty po powierzchni,

na przykład przypominając,
żeby wziąć kluczyki.

Mogą też dopasowywać się
do różnych form interakcji.

Jeśli chcesz pracować,

może zmienić się w rodzaj systemu pracy.

Można przynieść urządzenie,

a powierzchnia umożliwi
pełne wykorzystanie

i wytworzy inne potrzebne obiekty.

Podsumowując,

naprawdę uważam, że należy
myśleć o nowej, fundamentalnie różnej

interakcji z komputerami.

Potrzebujemy komputerów,
które fizycznie dostosują się do nas

i do sposobu, w jaki chcemy ich używać,

naprawdę wykorzystają bogactwo
zręczności naszych rąk

i naszej zdolności
przestrzennego traktowania informacji

przez nadawanie jej aspektu fizycznego.

W przyszłości trzeba posunąć się
jeszcze dalej, poza urządzenia,

żeby wynaleźć nowe sposoby na to,
jak zbliżyć do siebie ludzi,

i przekształcić informację
w realne przedmioty,

pomyśleć o inteligentnych środowiskach,
które fizycznie się do nas dostosują.

Zostawię was z tym.

Dziękuję bardzo.

(Brawa)