Trucos simples para a vida con párkinson

As solucións simples son a miúdo as mellores, incluso cando hai que tratar con algo tan complicado coma o párkinson. Nesta charla inspiradora, Mileha Soneji describe deseños accesibles que fan máis doadas as tarefas cotiás de quen vive co párkinson. "A tecnoloxía non o é sempre a resposta", di ela. "O que precisamos son solucións centradas no ser humano".

Na India temos familias enormes

-aposto a que moitos de vostedes
teñen oído falar diso-

o que implica que hai
moitas xuntanzas familiares.

E de nena, os meus pais adoitaban
arrastrarme a estas xuntanzas.

Pero polo único
que eu sempre devecía

era xogar cos meus primos.

E sempre estaba este tío meu

que acostumaba estar aí

sempre disposto a brincar con nós,

a facernos xogos,

para que os rapaces
o pasásemos en grande.

Este home tiña un éxito tremendo:

era moi seguro de si e forte.

Pero vin como se lle deterioraba
a saúde a esta persoa sa e robusta.

Diagnosticáronlle párkinson.

A enfermidade de párkinson causa
a dexeneración do sistema nervioso,

o que implica que para esta persoa
noutrora independente

de súbito tarefas coma tomar café,
por mor dos tremores, son dificilísimas.

O meu tío comezou a usar
un andador para camiñar,

e para virarse,

literalmente tiña que dar
un paso de cada vez, así,

e leváballe unha eternidade.

Así a todo, esta persoa afeita
a ser o centro de atención

en todas as reunións familiares,

repentinamente agachábase
detrás da xente.

Agochábase da mirada compasiva
dos ollos da xente.

E el non é o único do mundo.

Cada ano, diagnostícanse unhas
60.000 persoas máis con párkinson,

e esta cantidade vai en aumento.

Os deseñadores soñamos con arranxar
estes problemas poliédricos,

cunha solución que o resolva todo,

pero non ten que ser sempre así.

Podemos centrarnos
en problemas simples

e crearlles unha pequena solución
e acadar á fin unha mellora de impacto.

Por iso o meu obxectivo
non era curar o párkinson,

senón facer as súas tarefas cotiás
moito máis doadas,

para logo acadar unha mellora.

Ben, o primeiro que acoutei
foron os tremores, non é?

O meu tío díxome que deixara
de tomar café ou té en público

só pola vergoña que pasaba,

así é que eu deseñei
a cunca antiderrame.

É simplemente a súa forma
a que a fai funcionar.

A curva do bordo desvía o líquido
cara dentro cando hai tremores

e mantén o líquido dentro,
ao revés dunha cunca normal.

Pero o importante aquí
é non etiquetala para o párkinson.

Parece unha cunca para ser usada
por ti, por min, por calquera torpe,

e iso fai moito máis reconfortante
o seu uso, a integración.

Moi ben, un problema resolto,

aínda queda moito que facer.

En todo este tempo
estiven a entrevistalo,

a preguntarlle,

e decateime de que obtiña
información moi superficial

ou só respostas ás miñas preguntas.

Pero eu necesitaba certamente
afondar ata unha nova perspectiva.

Por iso pensei, ben, observemos
as súas tarefas cotiás,

mentres come, mentres mira a televisión.

E entón, cando estaba a observar
como ía cara á mesa de xantar

dixen: como este home,
que ten dificultades co piso chairo,

pode subir polas escaleiras?

Posto que na India non temos
cadeiras elevadoras para subir

coma nos países desenvolvidos,

un ten que ascender
de feito polas escaleiras.

E nisto díxome el:

“Ben, vouche ensinar como o fago.”

Vexamos o que vin.

Levoulle moito tempo
adoptar esta posición

e no entanto, eu estaba a pensar

“Meu deus, vaino facer realmente?

Vaino facer realmente sen o andador?”

E logo...

(Risas)

el vírase, e súbeas moi facilmente.

Así é que... abraiados?

Ben, eu tamén.

Ou sexa que esta persoa
que non camiñaba polo chairo

de súpeto podía subir as escaleiras.

Durante a investigación vin
que era polo movemento continuo.

Tamén temos este outro home
que sofre os mesmos síntomas

e emprega un andador

pero cando senta nunha bicicleta

esfúmanse tódolos síntomas

porque é un movemento continuo.

Así que eu só tiña de trasladar
a sensación de andar polas escaleiras

ao piso chairo.

E probamos e puxemos en práctica
moitas ideas con el,

pero a que funcionou ao final
foi esta. Botémoslle unha ollada!

(Risas)

(Aplausos)

Andou máis rápido, non si?

(Aplausos)

Eu chámolle a isto
"ilusión das escaleiras"

e de feito, cando a ilusión das escaleiras
acabou de súpeto, el paralizouse

e isto chámase "conxelación da marcha".

Como isto acontece moito,

por que non ter a ilusión das escaleiras
ao longo de tódolos seus cuartos,

para facer que se sintan máis seguros?

Saben? A tecnoloxía non o é todo.

O que nós precisamos son solucións
centradas no ser humano.

Eu ben puiden crear unha proxección,

ou unhas gafas Google ou algo parecido.

Pero fiquei cun simple debuxo no chan.

Este debuxo podería levarse aos hospitais

para facelos sentir máis benvidos.

A min o que me gustaría acadar
para os pacientes de párkinson

é que se sentisen coma o meu tío hoxe.

Díxome que eu lle permitira
sentirse el mesmo outra vez.

“Intelixente” no mundo de hoxe en día
é sinónimo de última tecnoloxía,

e o mundo é máis e máis intelixente
día a día.

Pero por que non pode ser intelixente
algo tan sinxelo e tamén efectivo?

O que precisamos é algunha empatía
e algo de curiosidade.

para saír aí, para observar.

Mais non o deixemos aí!

Atopemos estes problemas complexos.
Non lles teñamos medo.

Quebrémolos, reduzámolos
a problemas máis pequenos

e logo atopémoslles solucións simples.

Comprobemos estas solucións,
erremos se é preciso,

pero con novos coñecementos para mellorar.

Imaxinen o que poderiamos acadar
con todas as nosas solucións simples.

Como sería o mundo se combinásemos
todas as nosas solucións simples?

Fagamos un mundo máis intelixente,
pero con simplicidade.

Grazas.

(Aplausos)