De geschiedenis van 30 jaar toekomst

Nicholas Negroponte, oprichter van MIT Media Lab, neemt je mee op een reis langs de technologische ontwikkelingen van de afgelopen 30 jaar. De volleerde toekomstvoorspeller vertelt over de interfaces en innovaties die hij in de jaren 70 en 80 voorspelde. Ze werden toen ontvangen met hoongelach, maar maken nu deel uit van ons dagelijks leven. Nicholas sluit af met een laatste (absurde? briljante?) voorspelling voor de komende 30 jaar.

(Video) Nicolas Negroponte:
Kunnen we overschakelen op de videodisc?

Ik ben geïnteresseerd in de manier
waarop mens en computer samenwerken.

In de toekomst gebruiken we
tv-schermen of iets soortgelijks

om elektronische boeken te lezen.

(Muziek, gepraat)

Erg geïnteresseerd in touchscreens.

High-tech, high-touch, je hoeft je vingers
niet op te tillen om ze te bedienen.

Er is nog een manier
waarop computers mensen raken...

Draagbaar, fysiek draagbaar.

Ineens, op 11 september,
werd onze wereld groter.

(Applaus)

NN: Bedankt.

Toen ik hiervoor werd gevraagd,

vroegen ze me ook om alle 14 TED Talks
die ik ooit heb gegeven

in chronologische volgorde te bekijken.

De eerste duurde wel twee uur.

De tweede één uur

en vanaf dan een half uur,

maar mij viel alleen maar op
dat ik steeds kaler werd.

(Gelach)

Stel je voor hoe je 30 jaar
van je leven voorbij ziet gaan;

ik vond het eigenlijk

best een schokkende ervaring.

Daarom ga ik nu proberen

een overzicht te geven
van wat er in 30 jaar is gebeurd,

een voorspelling te doen

en iets te vertellen
over waar ik nu mee bezig ben.

Op deze dia zie je

op welk moment in mijn leven
TED 1 plaatsvond.

Dat is belangrijk om te zien,

omdat ik toen al 15 jaar onderzoek
achter de rug had;

ik had dus genoeg te vertellen.

Nu ben ik niet zoals Fidel Castro

die zo twee uur volpraat,

of Bucky Fuller.

Ik had 15 jaar ervaring

en het Media Lab zou bijna geopend worden.

Dus dat was makkelijk.

Er zijn een aantal dingen

over die periode
en over wat er gebeurde

die echt belangrijk zijn.

Ten eerste was het een periode
waarin computers

nog niet beschikbaar waren
voor gewone mensen.

Daarnaast werden we in die tijd

gezien als softe computerwetenschappers.

We werden niet serieus genomen.

Wat ik nu ga laten zien,

is achteraf interessanter
en wordt beter geaccepteerd

dan in die tijd.

Ik zal die jaren karakteriseren

en zal ook terugkijken
op mijn vroegste werk.

Dit deed ik in de jaren 60:

directe manipulatie,

tijdens mijn studie architectuur

sterk beïnvloed
door architect Moshe Safdie

en zoals je ziet bouwden we zelfs
een soort van robots

die structuren konden bouwen
die op woonwijken lijken.

Voor mij was dit
nog niet het Media Lab,

maar het was het begin
van wat ik 'sensory computing' noem

en ik koos vingers

omdat iedereen
het een belachelijk idee vond.

Er werden papers gepubliceerd

over hoe stom het was
om vingers te gebruiken.

Drie redenen: ten eerste
hadden ze een lage resolutie.

Daarnaast zou je hand in de weg staan
van wat je wilde zien,

en ten derde, en dit is een topper,

zouden je vingers het scherm vies maken,

daarom zou niemand
ooit zijn vingers gebruiken.

Hier is een apparaat
dat we in de jaren 70 ontwikkelden

en nooit is aangeslagen.

Het is niet alleen aanraakgevoelig

maar ook drukgevoelig.

(Video) Plaats hier een gele cirkel.

NN: Later, dit was dus nog voor TED 1 --

(Video) Verplaats dat
naar ten westen van de ruit.

Maak daar een grote groene cirkel.

Oh, shit.

NN: -- wilden we een soort
gelijktijdige interface maken.

Dus als je sprak en wees,

had je als het ware meerdere kanalen.

Toen gebeurde het drama in Entebbe.

In 1976 werd een Air France-toestel
gekaapt en naar Entebbe gevlogen,

en de Israëli voerden niet alleen
een hele goede reddingsoperatie uit,

ze deden dat voornamelijk
doordat ze hadden geoefend

op een fysiek model van de luchthaven.

Zij hadden de luchthaven gebouwd
en geoefend op een replica,

dus toen ze in Entebbe aankwamen,
wisten ze de weg,

want ze waren er eigenlijk al geweest.

De Amerikaanse overheid vroeg ons in 1976

of we dit met computers konden nadoen

en iemand zoals ik
zij natuurlijk meteen ja.

We kregen gelijk een contract

van het Department of Defense

en we verbouwden een truck.

We maakten een soort simulatie,

want we hadden videodiscs,

vergeet niet dat het in 1976 was.

En nu, vele jaren later,

heb je weer zo'n auto

en maken ze Google Maps.

Mensen vonden echter nog steeds

dat dit geen serieuze
computerwetenschap was,

maar er was een man genaamd Jerry Wiesner,

die directeur was van het MIT,

en die beschouwde het wel
als computerwetenschap.

Een van de belangrijkste lessen

voor iedereen die iets
wil starten in het leven:

zorg dat de directeur er achter staat.

Dus toen ik het Media Lab deed,

was het alsof we een gorilla
op de voorbank hadden.

Als je werd aangehouden
voor een snelheidsovertreding,

en de agent zou naar binnen kijken

en zien wie er op de bijrijdersstoel zat,

zou hij zeggen: "rij maar door, meneer".

En dus konden we --

dit is trouwens een leuk apparaat.

Dit is een lenticulaire foto
van Jerry Wiesner

en op deze foto
veranderen alleen de lippen.

Als je dit kleine lenticulaire papiertje
met zijn foto beweegt,

bewegen de lippen
met een bandbreedte van nul.

Het was toen een teleconferencingsysteem
met een bandbreedte van nul --

Dus dit was het Media Labs...

dit was wat we zeiden
dat we zouden doen,

dat de wereld van computers, uitgeverijen,
en dergelijke samen zouden komen.

Ook dit werd niet echt geaccepteerd,

maar maakte zeker deel uit
van de beginperiode van TED.

Dat is eigenlijk
de richting die we uitgingen

en hoe het Media Lab ontstond.

Een van de mooie dingen van ouderdom

is dat ik zeker weet
dat ik in de toekomst ben geweest.

Ik ben daar zelfs heel vaak geweest.

Dat zeg ik omdat ik in mijn leven
heel vaak heb gezegd:

"Over 10 jaar gebeurt het volgende",

en vervolgens is het 10 jaar later.

Dan: "Over 5 jaar gebeurt dit."

Vervolgens is het 5 jaar later.

Ik vertel dit omdat ik meerdere keren

het gevoel heb gehad
dat ik iets al had meegemaakt.

Een van mijn uitspraken
die het vaakst is geciteerd,

is dat computerwetenschap
niet over computers gaat.

In het begin werd dit
niet serieus genomen,

maar later wel.

Dit gebeurde omdat men zich realiseerde
dat het medium niet de boodschap is.

Ik toon je deze auto op deze slechte dia

om je te laten zien welke verhalen
deel zijn van mijn leven.

Dit is een van mijn studenten,

hij was afgestudeerd op 'Backseat Driver'.

GPS was net nieuw,

de auto wist waar hij was

en gaf audio-instucties aan de chauffeur

wanneer hij rechtsaf
of linksaf moest slaan etc.

Het bleek dat in die tijd veel dingen
in die instructies moeilijk waren,

wat betekent eigenlijk
'neem de volgende rechts'?

Nou, als vlak voor een afslag bent,

is dat waarschijnlijk die na deze.

Er waren dus veel problemen en de student
schreef een prachtig proefschrift.

Maar het patentbureau van MIT zei:
"Probeer het niet te patenteren.

Het zal nooit worden geaccepteerd.

Je krijgt problemen met aansprakelijkheid
en verzekeringskwesties.

Vraag geen patent aan".

Dus we deden het niet, maar het laat zien
hoe mensen keer op keer

niet kijken naar wat er echt
aan de hand is.

Ik laat snel iets zien
over mijn sensorische projecten.

Misschien herken je de jonge Yo-Yo Ma,

zijn lichaam wordt gemeten

bij het spelen van de cello
of de hypercello.

Deze gasten liepen altijd zo rond.

Tegenwoordig zou het niet echt opvallen
en is het minder ongewoon.

Dan zijn er minimaal drie helden
die ik even wil noemen.

Marvin Minskey leerde me
veel over gezond verstand.

En ik wil het even hebben
over Muriel Cooper,

die erg belangrijk was
voor Ricky Wurman en voor TED.

Het eerste wat ze zei
toen ze op het podium stond was:

"Ik heb Ricky geïntroduceerd bij Nicky."

Niemand noemt me Nicky

en niemand noemt Richard Ricky,

dus niemand wist waar ze het over had.

Dan heb je natuurlijk nog Seymour Papert,

de man die zei:

"Je kunt niet nadenken over nadenken
zonder te denken over nadenken over iets".

Dat is eigenlijk
-- ontrafel het later maar eens --

dat is een diepzinnige uitspraak.

Ik laat nu een paar dia's zien van TED 2,

het zijn misschien
een beetje vreemde dia's.

Toen dacht ik dat televisie
draaide om beeldschermen.

Dat was dus na TED 1,

ongeveer rond de tijd van TED2.

Wat ik dus wil zeggen is

ook al kun je je intelligentie
in de apparaten voorstellen,

als ik kijk naar het werk nu wordt gedaan
inzake het internet der dingen,

vind ik het eigenlijk triest,

want eigenlijk halen mensen het schermpje
van de oven en zetten het op je mobiel

of ze stoppen je sleutel in je mobiel,

ze nemen het weg en geven het terug,

maar dat is juist wat je niet wilt.

Je wilt een kip in de oven zetten,

waarna de oven zegt:
"Aha, het is een kip",

en de dan de kip grilt.

"O, we grillen de kip voor Nicholas,

hij heeft zijn kip het liefst zo."

Dus op dit moment halen we
de intelligentie uit het apparaat

en stoppen we het in mobiele telefoons,

dus dichter bij de gebruiker.

Niet echt een vernieuwende kijk
op het internet der dingen.

De televisie zag er in 1990 zo uit
en in die tijd zei ik

dat dit de televisie
van de toekomst zou zijn.

Weer lachten de mensen cynisch,

ze lachten niet uit waardering.

Telecommunicatie in de jaren 90.

George Gilder besloot dit diagram

de 'Negroponte-switch' te noemen.

Ik ben denk ik minder bekend dan George,

dus toen hij het de Negroponte-switch
noemde, bleef deze naam hangen.

Het idee was dat dingen
die in de grond zaten

de lucht in zouden gaan

en dingen uit de lucht
de grond in zouden gaan;

dit is uitgekomen.

Dit is de originele dia uit dat jaar

en het heeft zichzelf perfect waargemaakt.

We richtten het tijdschrift Wired op.

Ik weet nog dat we in het begin
om de beurt bij de receptie zaten.

Een vader belde boos op,

omdat zijn zoon zijn abonnement
op Sports Illustrated had opgezegd

en nu was geabonneerd op Wired.

De man vroeg: "Zijn jullie
een pornoblad of zo?"

en begreep niet waarom zijn zoon
Wired zou willen lezen.

Ik zal een beetje tempo maken.

Dit is mijn favoriet, 1995,

de achterpagina van
het tijdschrift Newsweek.

[Dhr. Negroponte zegt dat we binnenkort
boeken kopen op internet..... Ja, vast.]

Geef toe, dat is toch leuk.

Ik vind het in ieder geval leuk

als iemand zegt dat je
het helemaal verkeerd hebt.

'Being digital' werd gepubliceerd.

Het gaf mij de kans
meer in de vakbladen te verschijnen

en meer bekendheid te krijgen,

daardoor konden we
ook het nieuwe Media Lab bouwen.

Je moet zeker een keer langskomen,

want het is een prachtig gebouw

en een fantastische plek om te werken.

[Multimedia zal verhuizen van de desktop
naar kleine dunne apparaatjes -- 1995]

Ik verheugde me er elk jaar op
om naar TED te komen.

Het was het feestje
dat Ricky Wurman nooit had gehad,

want hij nodigde veel van
zijn oude vrienden uit,

waaronder mij.

Toen veranderde er heel veel voor mij.

Ik raakte meer betrokken
bij computers en kennisverwerving

en geïnspireerd door Seymour,

maar vooral door te kijken
naar kennisverwerving

als iets dat is te vergelijken
met het programmeren van computers.

Als je een computerprogramma schrijft,

moet je niet alleen
een lijst van dingen maken

en een algoritme vertalen
in een set instructies,

maar als er een bug is,
en alle programma's hebben bugs,

moet je het debuggen.

Je moet erin duiken, de code wijzigen,

het progammen opnieuw draaien,
de cyclus herhaalt zich.

Die herhaling komt erg dicht
in de buurt van kennisverwerving.

Dat leidde ertoe dat ik
met Seymour ging werken

op plekken als Cambodja,

en we richtten 'One Laptop per Child' op.

Er zijn genoeg TED Talks over
One Laptop per Child,

dus ik noem het alleen even snel,

maar het gaf ons de kans

iets op relatief grote schaal te doen

op het gebied van educatie,
ontwikkeling en computers.

Weinig mensen weten
dat het project One Laptop per Child

1 miljard dollar kostte,

in ieder geval in de zeven jaar
dat ik het leidde,

en dat de Wereldbank niets bijdroeg
en USAID ook niets.

Het werd voornamelijk
gefinancierd door de landen zelf.

Dat was erg interessant,

ik vond het in ieder geval interessant
voor wat ik verder van plan ben.

Dit zijn de verschillende plekken
waar het gebeurde.

Daarna deed ik een experiment,

het vond plaats in Ethiopië.

Dit is het experiment.

Het experiment is:

kan educatie plaatsvinden
als er geen scholen zijn?

Dus we verstrekten tablets,

zonder instructies

en lieten de kinderen het zelf uitvogelen.

En al heel erg snel,

gebruikte ieder kind niet alleen al 50 apps

-- al binnen vijf dagen dagen --

binnen twee weken zongen ze 'ABC'-liedjes

en binnen zes maanden hackten ze Android.

Dat was wel interessant.

Dit is mijn beste foto.

Het kind rechts heeft
zichzelf benoemd tot leraar.

Kijk naar het kind links en naar de rest.

Er zijn helemaal
geen ouders bij betrokken.

Dus ik zei: "Kunnen we dit
op grotere schaal doen?

Wat ontbreekt er nog?"

Hier geven de kinderen een persconferentie

en schrijven ze in de modder.

Het antwoord op de vraag
'wat ontbreekt er nog?' --

ik ga nu eigenlijk gelijk
naar mijn voorspelling,

want de tijd is bijna op --

nu is de vraag: wat gaat er gebeuren?

Ik denk dat de uitdaging is

de laatste miljard mensen aan te sluiten.

Het aansluiten van deze
laatste miljard mensen

is iets heel anders dan het aansluiten
van de volgende miljard mensen.

Het is anders, omdat 'de volgende'
miljard mensen makkelijk te bereiken zijn,

maar de laatste miljard mensen
erg afgelegen wonen.

Afgelegen wonen en armoede
zijn twee heel verschillende dingen.

Armoede is vaak gecreëerd
door de maatschappij

en de mensen in die maatschappij

zijn niet allemaal op dezelfde manier arm.

Misschien leven ze primitief,

maar de manier waarop je ze
kunt benaderen en aan kunt sluiten,

de ervaringen met One Laptop per Child,

en het experiment in Ethiopië,

hebben gezorgd dat ik geloof
dat we dit in erg korte tijd kunnen doen.

Het is dus mijn plan,

en helaas mag ik mijn partners
hier nog niet aankondigen,

maar ik wil het doen met een
stationaire sateliet.

Stationaire satellieten
hebben veel nadelen,

maar ze hebben ook voordelen.

Voor twee miljard dollar kun je
meer dan 100 miljoen mensen aansluiten.

De reden waarom ik twee zeg,

en dit is mijn laatste dia,

is dat twee miljard dollar

is wat we in Afghanistan
per week uitgaven.

Als we Afrika en de laatste miljard mensen

voor dat bedrag kunnen aansluiten,

moeten we dat zeker doen.

Hartelijk dank.

(Applaus)

Chris Anderson: Blijf staan. Blijf staan.

NN: Krijg ik meer tijd?

CA: Nee. Dat was erg slim, erg slim.

Je speelde een mooi spelletje.

Nicholas, wat is je voorspelling?

(Gelach)

NN: Bedankt voor je vraag.

Ik zal je vertellen
wat mijn voorspelling is,

en mijn voorspelling,
en dit is een voorspelling,

want over 30 jaar ben ik niet meer hier.

Sinds we hebben leren lezen,

hebben we veel informatie
geconsumeerd via onze ogen,

maar dat is een erg inefficiënt kanaal.

Dus ik voorspel dat we
informatie zullen gaan inslikken.

Je slikt een pil en spreekt daarna Engels.

Je slikt een pil
en kent alles van Shakespeare.

De kennis wordt opgenomen
via je bloedbaan.

Zodra het in je bloedbaan zit,

gaat het via je bloed naar je hersenen

en als het weet dat het de juiste delen
van je hersenen heeft bereikt,

wordt de informatie gedeponeerd
op de juiste plekken.

Dus je neemt het tot je.

CA: Heb je toevallig contact
gehad met Ray Kurzweil?

NN: Nee, maar ik ga wel veel om
met Ed Boyden

en met een van de sprekers
die hier vandaag is: Hugh Herr

en met nog een aantal andere mensen.

Het is niet zo vergezocht,

het gebeurt over 30 jaar.

CA: We houden het in de gaten.

Over dertig jaar
spelen we dit filmpje weer af

en nemen allemaal de rode pil.

Hartelijk dank.

Nicholas Negroponte.

NN: Bedankt.

(Applaus)