(Video) Nicolas Negroponte: Kunnen we overschakelen op de videodisc? Ik ben geïnteresseerd in de manier waarop mens en computer samenwerken. In de toekomst gebruiken we tv-schermen of iets soortgelijks om elektronische boeken te lezen. (Muziek, gepraat) Erg geïnteresseerd in touchscreens. High-tech, high-touch, je hoeft je vingers niet op te tillen om ze te bedienen. Er is nog een manier waarop computers mensen raken... Draagbaar, fysiek draagbaar. Ineens, op 11 september, werd onze wereld groter. (Applaus) NN: Bedankt. Toen ik hiervoor werd gevraagd, vroegen ze me ook om alle 14 TED Talks die ik ooit heb gegeven in chronologische volgorde te bekijken. De eerste duurde wel twee uur. De tweede één uur en vanaf dan een half uur, maar mij viel alleen maar op dat ik steeds kaler werd. (Gelach) Stel je voor hoe je 30 jaar van je leven voorbij ziet gaan; ik vond het eigenlijk best een schokkende ervaring. Daarom ga ik nu proberen een overzicht te geven van wat er in 30 jaar is gebeurd, een voorspelling te doen en iets te vertellen over waar ik nu mee bezig ben. Op deze dia zie je op welk moment in mijn leven TED 1 plaatsvond. Dat is belangrijk om te zien, omdat ik toen al 15 jaar onderzoek achter de rug had; ik had dus genoeg te vertellen. Nu ben ik niet zoals Fidel Castro die zo twee uur volpraat, of Bucky Fuller. Ik had 15 jaar ervaring en het Media Lab zou bijna geopend worden. Dus dat was makkelijk. Er zijn een aantal dingen over die periode en over wat er gebeurde die echt belangrijk zijn. Ten eerste was het een periode waarin computers nog niet beschikbaar waren voor gewone mensen. Daarnaast werden we in die tijd gezien als softe computerwetenschappers. We werden niet serieus genomen. Wat ik nu ga laten zien, is achteraf interessanter en wordt beter geaccepteerd dan in die tijd. Ik zal die jaren karakteriseren en zal ook terugkijken op mijn vroegste werk. Dit deed ik in de jaren 60: directe manipulatie, tijdens mijn studie architectuur sterk beïnvloed door architect Moshe Safdie en zoals je ziet bouwden we zelfs een soort van robots die structuren konden bouwen die op woonwijken lijken. Voor mij was dit nog niet het Media Lab, maar het was het begin van wat ik 'sensory computing' noem en ik koos vingers omdat iedereen het een belachelijk idee vond. Er werden papers gepubliceerd over hoe stom het was om vingers te gebruiken. Drie redenen: ten eerste hadden ze een lage resolutie. Daarnaast zou je hand in de weg staan van wat je wilde zien, en ten derde, en dit is een topper, zouden je vingers het scherm vies maken, daarom zou niemand ooit zijn vingers gebruiken. Hier is een apparaat dat we in de jaren 70 ontwikkelden en nooit is aangeslagen. Het is niet alleen aanraakgevoelig maar ook drukgevoelig. (Video) Plaats hier een gele cirkel. NN: Later, dit was dus nog voor TED 1 -- (Video) Verplaats dat naar ten westen van de ruit. Maak daar een grote groene cirkel. Oh, shit. NN: -- wilden we een soort gelijktijdige interface maken. Dus als je sprak en wees, had je als het ware meerdere kanalen. Toen gebeurde het drama in Entebbe. In 1976 werd een Air France-toestel gekaapt en naar Entebbe gevlogen, en de Israëli voerden niet alleen een hele goede reddingsoperatie uit, ze deden dat voornamelijk doordat ze hadden geoefend op een fysiek model van de luchthaven. Zij hadden de luchthaven gebouwd en geoefend op een replica, dus toen ze in Entebbe aankwamen, wisten ze de weg, want ze waren er eigenlijk al geweest. De Amerikaanse overheid vroeg ons in 1976 of we dit met computers konden nadoen en iemand zoals ik zij natuurlijk meteen ja. We kregen gelijk een contract van het Department of Defense en we verbouwden een truck. We maakten een soort simulatie, want we hadden videodiscs, vergeet niet dat het in 1976 was. En nu, vele jaren later, heb je weer zo'n auto en maken ze Google Maps. Mensen vonden echter nog steeds dat dit geen serieuze computerwetenschap was, maar er was een man genaamd Jerry Wiesner, die directeur was van het MIT, en die beschouwde het wel als computerwetenschap. Een van de belangrijkste lessen voor iedereen die iets wil starten in het leven: zorg dat de directeur er achter staat. Dus toen ik het Media Lab deed, was het alsof we een gorilla op de voorbank hadden. Als je werd aangehouden voor een snelheidsovertreding, en de agent zou naar binnen kijken en zien wie er op de bijrijdersstoel zat, zou hij zeggen: "rij maar door, meneer". En dus konden we -- dit is trouwens een leuk apparaat. Dit is een lenticulaire foto van Jerry Wiesner en op deze foto veranderen alleen de lippen. Als je dit kleine lenticulaire papiertje met zijn foto beweegt, bewegen de lippen met een bandbreedte van nul. Het was toen een teleconferencingsysteem met een bandbreedte van nul -- Dus dit was het Media Labs... dit was wat we zeiden dat we zouden doen, dat de wereld van computers, uitgeverijen, en dergelijke samen zouden komen. Ook dit werd niet echt geaccepteerd, maar maakte zeker deel uit van de beginperiode van TED. Dat is eigenlijk de richting die we uitgingen en hoe het Media Lab ontstond. Een van de mooie dingen van ouderdom is dat ik zeker weet dat ik in de toekomst ben geweest. Ik ben daar zelfs heel vaak geweest. Dat zeg ik omdat ik in mijn leven heel vaak heb gezegd: "Over 10 jaar gebeurt het volgende", en vervolgens is het 10 jaar later. Dan: "Over 5 jaar gebeurt dit." Vervolgens is het 5 jaar later. Ik vertel dit omdat ik meerdere keren het gevoel heb gehad dat ik iets al had meegemaakt. Een van mijn uitspraken die het vaakst is geciteerd, is dat computerwetenschap niet over computers gaat. In het begin werd dit niet serieus genomen, maar later wel. Dit gebeurde omdat men zich realiseerde dat het medium niet de boodschap is. Ik toon je deze auto op deze slechte dia om je te laten zien welke verhalen deel zijn van mijn leven. Dit is een van mijn studenten, hij was afgestudeerd op 'Backseat Driver'. GPS was net nieuw, de auto wist waar hij was en gaf audio-instucties aan de chauffeur wanneer hij rechtsaf of linksaf moest slaan etc. Het bleek dat in die tijd veel dingen in die instructies moeilijk waren, wat betekent eigenlijk 'neem de volgende rechts'? Nou, als vlak voor een afslag bent, is dat waarschijnlijk die na deze. Er waren dus veel problemen en de student schreef een prachtig proefschrift. Maar het patentbureau van MIT zei: "Probeer het niet te patenteren. Het zal nooit worden geaccepteerd. Je krijgt problemen met aansprakelijkheid en verzekeringskwesties. Vraag geen patent aan". Dus we deden het niet, maar het laat zien hoe mensen keer op keer niet kijken naar wat er echt aan de hand is. Ik laat snel iets zien over mijn sensorische projecten. Misschien herken je de jonge Yo-Yo Ma, zijn lichaam wordt gemeten bij het spelen van de cello of de hypercello. Deze gasten liepen altijd zo rond. Tegenwoordig zou het niet echt opvallen en is het minder ongewoon. Dan zijn er minimaal drie helden die ik even wil noemen. Marvin Minskey leerde me veel over gezond verstand. En ik wil het even hebben over Muriel Cooper, die erg belangrijk was voor Ricky Wurman en voor TED. Het eerste wat ze zei toen ze op het podium stond was: "Ik heb Ricky geïntroduceerd bij Nicky." Niemand noemt me Nicky en niemand noemt Richard Ricky, dus niemand wist waar ze het over had. Dan heb je natuurlijk nog Seymour Papert, de man die zei: "Je kunt niet nadenken over nadenken zonder te denken over nadenken over iets". Dat is eigenlijk -- ontrafel het later maar eens -- dat is een diepzinnige uitspraak. Ik laat nu een paar dia's zien van TED 2, het zijn misschien een beetje vreemde dia's. Toen dacht ik dat televisie draaide om beeldschermen. Dat was dus na TED 1, ongeveer rond de tijd van TED2. Wat ik dus wil zeggen is ook al kun je je intelligentie in de apparaten voorstellen, als ik kijk naar het werk nu wordt gedaan inzake het internet der dingen, vind ik het eigenlijk triest, want eigenlijk halen mensen het schermpje van de oven en zetten het op je mobiel of ze stoppen je sleutel in je mobiel, ze nemen het weg en geven het terug, maar dat is juist wat je niet wilt. Je wilt een kip in de oven zetten, waarna de oven zegt: "Aha, het is een kip", en de dan de kip grilt. "O, we grillen de kip voor Nicholas, hij heeft zijn kip het liefst zo." Dus op dit moment halen we de intelligentie uit het apparaat en stoppen we het in mobiele telefoons, dus dichter bij de gebruiker. Niet echt een vernieuwende kijk op het internet der dingen. De televisie zag er in 1990 zo uit en in die tijd zei ik dat dit de televisie van de toekomst zou zijn. Weer lachten de mensen cynisch, ze lachten niet uit waardering. Telecommunicatie in de jaren 90. George Gilder besloot dit diagram de 'Negroponte-switch' te noemen. Ik ben denk ik minder bekend dan George, dus toen hij het de Negroponte-switch noemde, bleef deze naam hangen. Het idee was dat dingen die in de grond zaten de lucht in zouden gaan en dingen uit de lucht de grond in zouden gaan; dit is uitgekomen. Dit is de originele dia uit dat jaar en het heeft zichzelf perfect waargemaakt. We richtten het tijdschrift Wired op. Ik weet nog dat we in het begin om de beurt bij de receptie zaten. Een vader belde boos op, omdat zijn zoon zijn abonnement op Sports Illustrated had opgezegd en nu was geabonneerd op Wired. De man vroeg: "Zijn jullie een pornoblad of zo?" en begreep niet waarom zijn zoon Wired zou willen lezen. Ik zal een beetje tempo maken. Dit is mijn favoriet, 1995, de achterpagina van het tijdschrift Newsweek. [Dhr. Negroponte zegt dat we binnenkort boeken kopen op internet..... Ja, vast.] Geef toe, dat is toch leuk. Ik vind het in ieder geval leuk als iemand zegt dat je het helemaal verkeerd hebt. 'Being digital' werd gepubliceerd. Het gaf mij de kans meer in de vakbladen te verschijnen en meer bekendheid te krijgen, daardoor konden we ook het nieuwe Media Lab bouwen. Je moet zeker een keer langskomen, want het is een prachtig gebouw en een fantastische plek om te werken. [Multimedia zal verhuizen van de desktop naar kleine dunne apparaatjes -- 1995] Ik verheugde me er elk jaar op om naar TED te komen. Het was het feestje dat Ricky Wurman nooit had gehad, want hij nodigde veel van zijn oude vrienden uit, waaronder mij. Toen veranderde er heel veel voor mij. Ik raakte meer betrokken bij computers en kennisverwerving en geïnspireerd door Seymour, maar vooral door te kijken naar kennisverwerving als iets dat is te vergelijken met het programmeren van computers. Als je een computerprogramma schrijft, moet je niet alleen een lijst van dingen maken en een algoritme vertalen in een set instructies, maar als er een bug is, en alle programma's hebben bugs, moet je het debuggen. Je moet erin duiken, de code wijzigen, het progammen opnieuw draaien, de cyclus herhaalt zich. Die herhaling komt erg dicht in de buurt van kennisverwerving. Dat leidde ertoe dat ik met Seymour ging werken op plekken als Cambodja, en we richtten 'One Laptop per Child' op. Er zijn genoeg TED Talks over One Laptop per Child, dus ik noem het alleen even snel, maar het gaf ons de kans iets op relatief grote schaal te doen op het gebied van educatie, ontwikkeling en computers. Weinig mensen weten dat het project One Laptop per Child 1 miljard dollar kostte, in ieder geval in de zeven jaar dat ik het leidde, en dat de Wereldbank niets bijdroeg en USAID ook niets. Het werd voornamelijk gefinancierd door de landen zelf. Dat was erg interessant, ik vond het in ieder geval interessant voor wat ik verder van plan ben. Dit zijn de verschillende plekken waar het gebeurde. Daarna deed ik een experiment, het vond plaats in Ethiopië. Dit is het experiment. Het experiment is: kan educatie plaatsvinden als er geen scholen zijn? Dus we verstrekten tablets, zonder instructies en lieten de kinderen het zelf uitvogelen. En al heel erg snel, gebruikte ieder kind niet alleen al 50 apps -- al binnen vijf dagen dagen -- binnen twee weken zongen ze 'ABC'-liedjes en binnen zes maanden hackten ze Android. Dat was wel interessant. Dit is mijn beste foto. Het kind rechts heeft zichzelf benoemd tot leraar. Kijk naar het kind links en naar de rest. Er zijn helemaal geen ouders bij betrokken. Dus ik zei: "Kunnen we dit op grotere schaal doen? Wat ontbreekt er nog?" Hier geven de kinderen een persconferentie en schrijven ze in de modder. Het antwoord op de vraag 'wat ontbreekt er nog?' -- ik ga nu eigenlijk gelijk naar mijn voorspelling, want de tijd is bijna op -- nu is de vraag: wat gaat er gebeuren? Ik denk dat de uitdaging is de laatste miljard mensen aan te sluiten. Het aansluiten van deze laatste miljard mensen is iets heel anders dan het aansluiten van de volgende miljard mensen. Het is anders, omdat 'de volgende' miljard mensen makkelijk te bereiken zijn, maar de laatste miljard mensen erg afgelegen wonen. Afgelegen wonen en armoede zijn twee heel verschillende dingen. Armoede is vaak gecreëerd door de maatschappij en de mensen in die maatschappij zijn niet allemaal op dezelfde manier arm. Misschien leven ze primitief, maar de manier waarop je ze kunt benaderen en aan kunt sluiten, de ervaringen met One Laptop per Child, en het experiment in Ethiopië, hebben gezorgd dat ik geloof dat we dit in erg korte tijd kunnen doen. Het is dus mijn plan, en helaas mag ik mijn partners hier nog niet aankondigen, maar ik wil het doen met een stationaire sateliet. Stationaire satellieten hebben veel nadelen, maar ze hebben ook voordelen. Voor twee miljard dollar kun je meer dan 100 miljoen mensen aansluiten. De reden waarom ik twee zeg, en dit is mijn laatste dia, is dat twee miljard dollar is wat we in Afghanistan per week uitgaven. Als we Afrika en de laatste miljard mensen voor dat bedrag kunnen aansluiten, moeten we dat zeker doen. Hartelijk dank. (Applaus) Chris Anderson: Blijf staan. Blijf staan. NN: Krijg ik meer tijd? CA: Nee. Dat was erg slim, erg slim. Je speelde een mooi spelletje. Nicholas, wat is je voorspelling? (Gelach) NN: Bedankt voor je vraag. Ik zal je vertellen wat mijn voorspelling is, en mijn voorspelling, en dit is een voorspelling, want over 30 jaar ben ik niet meer hier. Sinds we hebben leren lezen, hebben we veel informatie geconsumeerd via onze ogen, maar dat is een erg inefficiënt kanaal. Dus ik voorspel dat we informatie zullen gaan inslikken. Je slikt een pil en spreekt daarna Engels. Je slikt een pil en kent alles van Shakespeare. De kennis wordt opgenomen via je bloedbaan. Zodra het in je bloedbaan zit, gaat het via je bloed naar je hersenen en als het weet dat het de juiste delen van je hersenen heeft bereikt, wordt de informatie gedeponeerd op de juiste plekken. Dus je neemt het tot je. CA: Heb je toevallig contact gehad met Ray Kurzweil? NN: Nee, maar ik ga wel veel om met Ed Boyden en met een van de sprekers die hier vandaag is: Hugh Herr en met nog een aantal andere mensen. Het is niet zo vergezocht, het gebeurt over 30 jaar. CA: We houden het in de gaten. Over dertig jaar spelen we dit filmpje weer af en nemen allemaal de rode pil. Hartelijk dank. Nicholas Negroponte. NN: Bedankt. (Applaus)