Como facer do estrés un amigo

Estrés. Fai que o corazón che palpite, a respiración se che acelere e que che súe a fronte. Con todo, aínda que se fixo do estrés un inimigo público da saúde, investigacións recentes suxiren que unicamente é malo para nós se cremos que realmente o é. A psicóloga Kelly McGonigal anímanos a ver o estrés de xeito positivo e preséntanos un mecanismo pouco coñecido para reducir o estrés: achegarse aos demais.

Teño que confesar algo.

Pero primeiro, quero que vostedes

me fagan unha pequena confesión.

Durante o ano pasado,
quero que levanten a man

se experimentaron
relativamente pouco estrés.

Hai alguén?

E un estrés moderado?

Quen experimentou moito estrés?

Si. Eu tamén.

Pero esa non é a miña confesión.

A miña confesión é esta:
son psicóloga de saúde,

e a miña misión é axudarlle á xente
a ser máis feliz e saudable.

Pero creo que algo do que andei a ensinar

durante os últimos 10 anos
está facendo máis mal ca ben,

e ten que ver co estrés.

Durante anos díxenlle á xente,
que o estrés nos fai enfermar.

Aumenta o risco de todo,
desde un simple arrefriado

a enfermidades cardiovasculares.

Basicamente, fixen do estrés un inimigo.

Pero mudei a miña opinión sobre o estrés,

e hoxe, quero cambiar a súa.

Vou comezar co estudo
que me fixo reconsiderar

a miña forma de abordar o estrés.

Este estudo analizou 30.000 adultos
nos Estados Unidos durante 8 anos,

e empezou preguntándolle á xente:

"Canto estrés experimentou no último ano?"

Tamén preguntaron:

"Cre que o estrés
é prexudicial para a saúde?"

E despois usaron
os rexistros públicos de defuncións

para descubrir quen morrera.

(Risas)

De acordo. As malas noticias primeiro.

A xente que experimentara
moito estrés o ano anterior

tiña un 43% máis de risco de morrer.

Pero isto só foi certo para a xente

que tamén cría que o estrés
prexudica a saúde.

(Risas)

As persoas que sufriron moito estrés

pero non o vían como algo danoso

non eran máis propensas a morrer.

De feito, tiñan o menor risco de morte

de todos os participantes,

incluíndo os que tiñan
relativamente pouco estrés.

Agora os investigadores estiman
que nos 8 anos

que estiveron rastrexando as mortes,

morreron prematuramente
182.000 estadounidenses,

non de estrés,

senón por crer que o estrés
é malo para a saúde. (Risas)

Iso son máis de 20.000 mortes por ano.

Entón, se os cálculos son correctos,

crer que o estrés é malo para a saúde

sería a décimo quinta causa de morte

nos Estados Unidos o ano pasado,

e causaría máis mortes ca o cancro de pel,

o VIH/SIDA e os homicidios.

(Risas)

Xa ven por que este estudo
me asustou tanto.

Gastei moita enerxía dicíndolle á xente

que o estrés é malo para a saúde.

Así que isto fíxome preguntarme:

cambiar a mentalidade sobre o estrés

pode facernos máis sans?
E aquí a ciencia di que si.

Ao cambiar de opinión sobre o estrés,

pódese cambiar
a resposta do corpo ao estrés.

Para explicar como funciona isto,

quero que todos finxan que participan

nun estudo deseñado para estresalos.

Chámase proba de estrés social.

Entran no laboratorio,

e dinlles que teñen que improvisar
un discurso de 5 minutos

sobre as súas debilidades persoais

ante un grupo de avaliadores expertos
sentado en fronte,

e para asegurarse de que sintan a presión,

hai luces brillantes
e unha cámara apuntándoos,

coma esta.

E os avaliadores foron adestrados

para darlles unha resposta
non verbal desmotivadora,

coma esta.

(Bufa)

(Risas)

Agora que están desmoralizados dabondo,

é o momento da segunda parte:
unha proba de matemáticas.

E vostedes non o saben,

pero o avaliador está adestrado
para acosalos durante o exame.

Agora imos facelo todos xuntos.

Vai ser divertido.

Para min.

De acordo. Quero que todos conten
cara a atrás desde 996

de 7 en 7.

Van facer isto en voz alta,

tan rápido como poidan, empezando con 996.

Vamos!

Audiencia: (Conta)

Máis rápido. Máis rápido, por favor.

Van demasiado lento.

Audiencia: (Conta)

Paren. Paren, paren, paren.

Ese rapaz equivocouse.

Imos ter que empezar de novo.
(Risas)

Non son moi bos nisto, verdade?

Ben, xa entenden a idea.

Se estivesen realmente no experimento,

seguro que se sentirían algo estresados.

O corazón latexaríalles rápido,

respirarían máis rápido,
se cadra comezarían a suar.

E normalmente, interpretamos
estes cambios físicos como ansiedade

ou sinais de que non manexamos
moi ben a presión.

Pero que pasaría se, en cambio, os visen

como sinais de que o corpo se activa,

se prepara para afrontar este desafío?

Iso é exactamente
o que se lles dixo aos participantes

dun estudo realizado
na Universidade de Harvard.

Antes de que tivesen
a proba de estrés social,

ensináronlles a considerar
a súa resposta ao estrés como útil.

Que ao latexar rápido, o corazón
prepárase para a acción.

Que respirar máis rápido,
non é un problema.

senón que chega máis oxíxeno ao cerebro.

E os participantes
que aprenderon a ver isto

como unha axuda para o seu rendemento,

estiveron menos estresados,
menos ansiosos, máis seguros,

pero o máis fascinante para min

foi como cambiou
a súa resposta física ao estrés.

Nunha resposta típica,

aumenta o ritmo cardíaco,

e os vasos sanguíneos contráense así.

E esta é unha das razóns
polas que o estrés crónico

ás veces se asocia
a enfermidades cardiovasculares.

Non é moi saudable estar
neste estado todo o tempo.

Pero no estudo, cando
os participantes viron

a súa resposta ao estrés como algo útil,

os seus vasos sanguíneos
permaneceron relaxados, coma este.

O corazón aínda lles latexaba con forza,

pero este é un perfil cardiovascular
moito máis saudable.

Parécese moito ao que sucede

en momentos de alegría e valentía.

No transcurso dunha vida
de experiencias estresantes,

este único cambio biolóxico

podería ser a diferenza

entre ter un ataque ao corazón
provocado por estrés aos 50 anos

e vivir ben ata os 90 anos.

E isto é o que revela
a nova ciencia do estrés,

que a nosa visión sobre el é importante.

Así que o meu obxectivo
como psicóloga cambiou.

Xa non quero desfacerme do estrés.

Quero preparalos mellor para el.

E acabamos de facer
unha pequena intervención.

Se levantaron a man e dixeron

que padeceron moito estrés no último ano,

igual lles salvamos a vida,

porque espero que a próxima vez
que o corazón lles latexe de estrés

recorden esta charla

e se digan a si mesmos,

"Este é o meu corpo axudándome
a enfrontar este reto".

E cando vexan o estrés desa maneira,

o corpo vainos crer,

e a resposta ao estrés
vaise volver máis saudable.

Díxenlles que me teño
que redimir por demonizar o estrés

durante máis dunha década,

así que imos facer unha intervención máis.

Quero falarlles dun dos aspectos

máis infravalorados da resposta ao estrés,

e a idea é esta:

o estrés fainos sociables.

Para entender este aspecto do estrés,

cómpre falar dunha hormona, a oxitocina,

e sei que a oxitocina
xa recibiu toda a atención

que pode obter unha hormona.

Mesmo ten alcume propio:
a hormona dos abrazos,

porque se libera cando abrazamos alguén.

Pero isto é unha pequenísima parte
do que implica a oxitocina.

A oxitocina é unha neurohormona.

Afina os instintos sociais
do noso cerebro.

Prepáranos para facer cousas

que fortalecen as relacións próximas.

A oxitocina fai arelar o contacto físico

cos amigos e familiares.

Mellora a empatía.

Ata mellora a nosa disposición
a axudar e apoiar

á xente que nos importa.

Algunhas persoas mesmo suxeriron

que deberiamos inhalar oxitocina...

para ser máis compasivos e agarimosos.

Pero velaí o que moita xente
non entende da oxitocina.

É unha hormona do estrés.

A glándula pituitaria libéraa

como parte da resposta ao estrés.

Forma parte da resposta ao estrés

tanto coma a adrenalina
que fai palpitar o corazón.

E a liberación de oxitocina
na resposta ao estrés,

motívanos para buscar axuda.

A resposta biolóxica ao estrés

impúlsanos a dicirlle a alguén
como nos sentimos,

en lugar de gardalo.

A resposta ao estrés asegúrase
de que notemos

cando alguén da nosa vida está en apuros

de xeito que nos apoiemos mutuamente.

Cando a vida é difícil,
a resposta ao estrés quere

que nos rodeemos de xente
que se preocupa por nós.

De acordo, e como influirá
coñecer este aspecto do estrés

en facernos máis saudables?

Pois, a oxitocina non actúa só no cerebro.

Tamén actúa no corpo,

e un dos seus papeis principais no corpo

é protexer o sistema cardiovascular
dos efectos do estrés.

É un antiinflamatorio natural.

Tamén axuda os vasos sanguíneos
a estar relaxados durante o estrés.

Pero o meu efecto favorito sobre o corpo
en realidade está no corazón.

O corazón ten receptores
para esta hormona,

e a oxitocina axúdalles
ás células cardíacas a rexenerarse

e recuperarse de calquera dano
provocado polo estrés.

Esta hormona do estrés
fortalece o corazón.

O bo é que todos estes beneficios físicos

da oxitocina se intensifican
co contacto social e o apoio social.

Así que cando --estresados--
nos achegamos a outras persoas,

sexa para buscar apoio
ou para axudar a alguén máis,

libérase máis cantidade desta hormona,

a resposta ao estrés vólvese
máis saudable,

e en realidade recuperámonos
máis rápido do estrés.

Isto paréceme incrible,

que a resposta ao estrés teña
un mecanismo incorporado

para resistir o estrés,

e que ese mecanismo sexa
o contacto humano.

Quero rematar comentando un estudo máis.

Escoiten, porque este estudo
tamén pode salvar unha vida.

Este estudo fixo un seguimento
duns 1.000 adultos nos EEUU,

entre os 34 e os 93 anos de idade,

e o estudo comezaba preguntando:

"Canto estrés experimentou no último ano?"

Tamén preguntaron:

"Canto tempo pasou
axudando a amigos, veciños,

persoas da súa comunidade?"

E logo usaron os rexistros públicos
dos seguintes 5 anos

para descubrir quen morrera.

De acordo, as malas noticias primeiro:

Por cada experiencia sumamente estresante,

como dificultades financeiras
ou unha crise familiar,

o risco de morrer aumenta un 30%.

Pero --e espero que xa contasen
cun "pero" agora--

pero iso non é certo para todos.

A xente que pasou tempo
coidando dos demais

non mostrou ningún aumento
do risco de morte por estrés.

Cero.

Coidar dos demais crea resiliencia.

E así vemos unha vez máis

que os efectos nocivos do estrés na saúde

non son inevitables.

A nosa maneira de pensar e actuar

pode transformar a nosa
experiencia ante o estrés.

Cando se elixe ver a resposta
ao estrés como algo útil,

créase a bioloxía da valentía.

E cando –estando con estrés--
eliximos relacionarnos con outras persoas,

podemos crear resiliencia.

Agora ben, eu non pediría necesariamente

máis experiencias estresantes
na miña vida,

pero esta ciencia deume
un novo enfoque sobre o estrés.

O estrés dános acceso aos nosos corazóns.

O corazón compasivo
que encontra alegría e significado

no contacto cos demais,

e si, o noso corazón latexante,

que traballa tanto para darnos
forza e enerxía.

E cando decidimos ver o estrés
desta maneira,

non só estamos mellorando ante o estrés,

en realidade estamos facendo
unha declaración moi fonda.

Estamos dicindo
que confiamos en nós mesmos

para manexar os desafíos da vida.

E estamos recordando
que non temos que enfrontalos sós.

Grazas.

(Aplausos)

Chris Anderson:
É asombroso isto que nos dis.

Paréceme incrible
que a actitude cara ao estrés

poida marcar tanta diferenza
na esperanza de vida dunha persoa.

Como podemos aplicar iso a un consello,

se alguén está a elixir un estilo de vida

entre, digamos, un traballo estresante
e un traballo sen estrés?

Importa o camiño que se escolle?

É igual de sensato
escoller o traballo estresante

mentres ti creas
que podes manexalo dalgún xeito?

Kelly McGonigal:
Si, o que sabemos con certeza

é que é mellor para a saúde
buscar un significado

que intentar evitar as molestias.

E eu diría que realmente
a mellor maneira de tomar decisións,

é ir tras do que dá sentido á túa vida

e despois confiar en ti mesmo
para manexar o estrés que comporta.

CA: Moitas grazas, Kelly. Moi interesante.
KM: Grazas.

(Aplausos)