Boys Don't Cry (Except When They Do)

[Piano muziek]

Je hebt vast eens gehoord
van de oude gezegde,

"Jongens huilen niet"

Die mening is al een lange tijd

deel van onze cultuur.

Het is een gekke uitdrukking, niet?

Wanneer we iemand horen zeggen

"Jongens huilen niet",

weten we dat dat niet letterlijk is.

We weten dat jongens,

en dus ook mannen, in werkelijkheid,
huilen.

We zien het de hele tijd.

In het echt -

en in films.

Zelfs stoere mannelijke karakters huilen,
af en toe.

Dus, wat betekent deze zin nou echt?

"Jongens huilen niet" is een bewering van

een cultureel ideaal van mannelijkheid.

Spencer: "Niet huilen, niet huilen,
niet huilen, niet huilen, niet huilen."

Wat de meeste mensen bedoelen
is dichterbij,

"Jongens horen niet te huilen."

Daniel Plainview: "Stop met huilen,
jij jankende ezel! Stop deze onzin!"

Maar zelfs dan is het niet helemaal juist.

Want er zijn een paar situaties
waar huilen is toegestaan.

Ron Swanson: "Huilen, acceptabel bij
begravenissen, en de Grand Canyon."

Dus, e de meer nauwkeurige uitspraak is,

"Jongens horen niet te huilen, behalve
onder deze specifieke omstandigheden."

Dat heeft niet echt dezelfde klank.

Romeo: (huilend) "Sterren, ik daag je uit!"

Maar het zijn deze specifieke
omstandigheden waar we op concentreren

in deze video.

Want deze momenten van kwetsbaarheid,
hoe kort dan ook, zeggen veel over

de aanleg van mannelijkheid.

Ik wil duidelijk maken dat de inclusie
van een film of TV serie in deze video,

niet per se betekent dat ik er
krietiek op heb.

In veel van de voorbeelden waar we naar
gaan kijken zijn de tranen zeker gepast.

Sommige scenes zijn ongelofelijk
indrukwekkend,

en de acteurs hun optredens
werkelijk geïnspireerd.

Roy: "Net als... tranen... in regen."

Net als de meeste van mijn video-essays,
hou ik me voornamelijk bezig met het

bestuderen van overkoepelende patronen
in media,

en kijk ik hoe deze patronen bijdragen aan
het vormen van sociale normen in cultuur.

Darcy: "Wauw"

Lloyd: "Ik moet huilen."

Natuurlijk zijn niet alle mannen over
dezelfde filmische kam geschoren.

Chiron: "Shit, ik huil soms zoveel dat het
voelt alsof ik verander in tranen."

Omdat ze nog geen volwassenen zijn krijgen
jongens en tieners meestal

meer emotionele speelruimte op het scherm.

Earl: Het is genoeg om een volwassen man
te laten huilen -

maar niet deze man.

Ga terug, traan."

En door de hypermannelijkheid stereotypes
van gekleurde mannen,

wordt de kans voor kwetsbaarheid
nog kleiner

dan het is voor witte helden.

Eric: Ik ben er gewoon klaar mee dat
iedereen me als stront behandelt."

Homoseksuele mannen worden in media
afgebeeld als

meer emotioneel expressief dan hun
heteroseksuele tegenhangers.

Ookal begrijpen we allemaal

dat mannen en jongens huilen,

er nog steeds een ongeschreven regel is

dat ze alleen openlijk en oprecht mogen
huilen

in een kleine handvol van sociale
situaties.

Zie het als een emotionele kans,

Waarin mannen de mate van hun
kwetsbaarheid kunnen tonen

zonder hun mannelijke status in gevaar
te brengen.

Hoe meer extreem de situatie is,

hoe meer ongeremd het huilen mag zijn.

Dus, als een mannelijke karakter begint
te huilen in een dramatische rol,

heeft het publiek geleerd dat dit betekent

dat, wat het ook gaat zijn, het in ieder
geval

echt, echt ondenkbaar slecht -

als in nooit-meer-zijn familie-zien
slecht

of net-een groep-mensen-vermoord
slecht,

Anakin: "Ik heb ze vermoord."

of cannibalisme slecht.

Patrick: "Ik heb wat van hun hersenen
gegeten."

Curtis: "Ik weet hoe mensen smaken."

Frank: Soylent Green is gemaakt van
mensen."

Nu is Soylent, zeker, ver

aan het eind van het spectrum.

De meest voorkomende omstandigheden,

waar de mogelijkheid om te huilen
vergroot,

heeft te maken met de
dood.

Meestal, de dood van een geliefde.

Forrest: "En ik mis je, Jenny."

Vooral als ze neergezet zijn als een
slachtoffer op een bepaalde manier.

[snik]

Dit kan bestaan uit tranen gerelateerd aan

naderende overlijden,

of een zenuwzinking meteen gevolgd door

door een bijna-dood ervaring.

Oorlog, met name, is vaak
gerepresenteerd

als een omgeving die toegang biedt

tot zulke extreme situaties,

waar het sociaal acceptabel is om je
openlijk kwetsbaar op te stellen -

maar tegen een tragische prijs.

Soms is het ook toegestaan

voor mannen om te huilen door
persoonlijke mislukking.

Alfred: "Je vertrouwde me...
en ik heb je gefaald."

Alhoewel het een grote faal moet zijn,

zoals het falen van zorgen of beschermen.

Af en toe kan dat ook de mislukking van
een huwelijk zijn -

maar het is vaker het falen van

het stoppen van een catastrofe.

De mogelijkheid om te huilen is er ook
even

in een ander sociaal gebied.

Jimmy: "Er is geen huilen -
er is geen huilen in honkbal!"

[vrouw huilt]

Tom Hanks is een grappige man,

maar hij heeft het fout in die scene -

er IS wel huilen in honkbal

En in andere mannen sport.

Rocky: "Dit is de beste nacht in de
geschiedenis van mijn leven!"

Maar dit is alleen tijdens bijzondere

verhoogde momenten van competitie -

zoals de finale van het seizoen,

of het kwalificeren voor de play-offs.

Deze intense situaties zijn misschien

de enige keer in het jaar waar een
volwassen man

in het openbaar mag huilen

en er niet belachelijk gemaakt voor wordt.

Data: "Ik ben blij om Spot te zien - en ik
ben aan het huilen."

Tranen van blijdschap zijn waarschijnlijk

de meest acceptabele type voor
mannen in media.

Deze tranen zijn beperkt tot

post-traumatische reünies,

erkenning voor levenswerk,

de geboorte van een kind,

of een vader bij zijn dochters bruiloft.

Hoewel, veelzeggend, heel erg zelden

tijdens zijn eigen bruiloft -

of the bruiloft van een zoon.

[man huilt]

Er zijn nog een paar gevallen

waar de kans om te huilen toeneemt.

Maar deze situaties zijn allemaal
zeldzaam.

Simon: "Hey, stop met huilen" -

Vader: "Ik doe m'n best, ik doe m'n best."

Zo zeldzaam dat ze misschien

maar een paar keer gebeuren in een man
zijn leven.

Gemiddeld zien we mannen wel

iets vaker huilen in dramas

of romance verhalen.

[doffe klappen]

Maar willen mannen huilen

in actie gedreven media,

is er een bijna bovennatuurlijke
mate van trauma

vereist.

Zelfs wanneer het een tragische of
wonderbaarlijke gebeurtenis is

zijn de tranen vaak

duidelijk beperkt voor mannelijke
karakters.

We zijn allemaal bekend met de
enkele traan cliche.

Een enkele druppel van emotie is
toegestaan om op een man zijn wang te vallen,

om het publiek te laten weten dat hij diep
onderdrukte gevoelens heeft -

gevoelens die waarschijnlijk
onuitgesproken blijven.

Maar vaak krijgen we niet eens de enkele
traan -

we zien alleen vochtige, natte ogen

en de traan is niet toegstaan te
ontsnappen.

Herhaaldelijk, tijdens het maken van
deze video,

heb ik de video moeten pauzeren

om in te zoomen op een
stilstaand beeld

om erachter te komen of een man

moest huilen of niet.

Ronny: "Ben je aan het huilen?"
Zip: "Nee."

De reden dat we zoveel tijd nemen

om te praten over mannen hun
kwetsbaarheid

is omdat tranen gezond zijn -

zowel fysiologisch als emotioneel.

Op een biologisch niveau,
vermindert huilen stress

en helpt het met het verminderen
van angst.

Op een sociaal niveau, is de
mogelijkheid om te huilen

en openlijk kwetsbaar zijn voor anderen

een kritisch iets voor verbinding
en het bouwen van relaties.