The Future of Art

The Future of Art
an immediated autodocumentary

What are the defining aesthetics of art in the networked era? How is mass collaboration changing notions of ownership in art? How does micropatronage change the way artists produce and distribute artwork? The Future of Art begins a conversation on these topics and invites your participation.

This video was shot, edited and screened at the Transmediale festival 2011 in Berlin, Germany.

Conceived and Edited by Gabriel Shalom
Produced by KS12 / Emergence Collective
Executive Producer: Patrizia Kommerell
Assistant Editor: Clare Molloy
Production Assistant: Annika Bauer

Featuring:

Aaron Koblin www.aaronkoblin.com
Michelle Thorne www.thornet.wordpress.com
Caleb Larsen www.caleblarsen.com
Régine Debatty www.we-make-money-not-art.com
Heather Kelley www.kokoromi.org
Vincent Moon www.vincentmoon.com
Ken Wahl www.depthart.com
Reynold Reynolds www.reynold-reynolds.com
Bram Snijders www.sitd.nl
Mez Breeze www.furtherfield.org/display_user.php?ID=403
Zeesy Powers www.zeesypowers.com
Joachim Stein www.joaoflux.net
Eric Poettschacher www.shapeshifters.net

Including Video Material From:

Vincent Moon, Achim Kern, Born Digital, Daniel Franke & Christopher Warnow, Memo Akten, Ian Mackinnon, Taj Dhami, Liisalotte Elme, Zeesy Powers, Reynold Reynolds, Patrizia Kommerell & Gabriel Shalom, Aaron Koblin, Alessandro Ludovico & Paolo Cirio, Iepe, Akiz

Music, Sounds and Performances by:

The Arcade Fire, The Crowd, Daniel Franke & Christopher Warnow, Monolake, Daito Manabe, Zeesy Powers, Arlt, Ei Wada, Gabriel Shalom (8 years old), kom.post by Laurie Bellanca

Special Thanks:

Elyse Harrison, Studio Neptune, Cifarelli Art Consulting, Henrik Moltke, Beckie Darlington, Open Design City, Cara Bell Jones, Ela Kagel

CC 2011 BY-NC-SA
KS12 / Emergence Collective
www.emergence.cc

Join the conversation!
#futureofart

Τώρα που βλέπουμε ότι οι άνθρωποι έχουν περισσότερο χρόνο

έχουν και μεγαλύτερη πρόσβαση σε πηγές

και έχουν στη διάθεσή τους ένα είδος απεριόριστης γνώσης

στα δακτυλά τους πράγμα που σημαίνει

ότι μπορούν να επιλέξουν

οποιαδήποτε μορφή δημιουργίας σχεδόν

και νομίζω ότι έως έναν βαθμό

υπερισχύει της Αναγέννησης σε αριθμητικούς όρους

The Future of Art

Δεν ξέρουμε τι θα συμβεί όταν θα έχουν

όλο και περισσότερα στρώματα υποδομών στη διάθεσή μας

νομίζω ότι αν κοιτάξουμε πίσω και δούμε την έκρηξη

που έγινε τόσο ωραία στο web

και από την στιγμή που οι τεχνικές δυνατότητες

απέκτησαν κανονικότα και κινητοποίησαν

επίπεδα καινοτομίας

να συμβούν πάνω σε αυτά

Δεν μπορούσαμε καν να προβλέψουμε 10 χρόνια πριν

τα πράγματα που βλέπουμε σήμερα

Νομίζω ότι περισσότερο με ενδιαφέρουν οι τρόποι

ιδιαίτερα πρόσφατα

που οι άνθρωποι μπορούν να δουλέψουν μέσα από το Internet

να δημιουργήσουν πράγματα που διαφορετικά

θα ήταν αδύνατα

Νομίζω ότι τώρα έχουμε

περισσότερους υπολογιστικούς πόρους απ'ότι είχαμε ποτέ

τόσο από την άποψη της διαδικασίας

αλλά επίσης και της αποθήκευσης και οργάνωσης

και της επικοινωνίας

ξέρεις ότι αυτό που βλέπουμε είναι

πιο πλούσιο και περισσότερο πλήρες περιεχόμενο

που είναι πιο σχετικό με τα συμφραζόμενά του και είναι πιο ανθρώπινο

Με την δημοκρατικοποίηση που επέρχεται με πολλά από τα

εργαλεία κοινωνικής δικτύωσης

και με το διαδίκτυο να είναι τόσο δημοκρατικά διαθέσιμο

Νομίζω ότι όλο και περισσότεροι άνθρωποι προσπαθούν

να αναλάβουν το ρόλο του επιμελητή ενός χώρου τέχνης

ακόμα κι αν αυτό καταλαμβάνει πολύ μικρό μέρος της ζωής τους.

Θα έχουμε πάντοτε ακόμα αυτού του είδους τους "ειδικούς" αλλά

Αλλά νομίζω ότι θα αρχίσουμε να βλέπουν όλο και περισσότερο

ένα είδος δημοκρατικών ρόλων για τους επιμελητές της πολιτιστικής κληρονομιάς

Υπήρχε αυτή η συζήτηση στην αρχή

όταν ακόμα έκανα blogging

και είπα,

"Άαα οι bloggers είναι επιμελητές, νομίζετε ότι είστε επιμελητές"

Όχι δεν είμαι !

Μερικές φορές εργάζομαι ως επιμελήτρια

αλλά το blog μου είναι κάτι άλλο.

Ο όρος έχει επεκταθεί για να δηλώσει την επιλογή ή την επισήμανση

Εργάζομαι πολύ με την διαίσθηση.

Αυτός είναι ο ρόλος που παίζουμε

κάνοντας συνδέσεις ανάμεσα σε πράγματα

που πιθανότατα σε άλλες περιπτώσεις οι συνδέσεις δεν είναι προφανείς

Λοιπόν νομίζω ότι η αλλαγή έγινε πολύ καιρό πριν

όταν βασικά η ποσότητα της πληροφορίας

που ήταν διαθέσιμη και η ποσότητα των διαθέσιμων βιβλίων

ξαφνικά έγινε

κάτι περισσότερο από τις δυνατότητες των ανθρώπων

να διαβάσουν όλη τους τη ζωή, για να καταλάβουν απλά.

Και σήμερα είμαστε απλά κυκλωμένοι

από τόσο πολλές πληροφορίες

και επομένως πώς το αντιμετωπίζουμε αυτό;

βασικά το αντιμετωπίζουμε σε καθημερινή βάση ένα προς ένα

με ένα τρόπο σαν να σκάβουμε για τις δικές μας ιστορίες με αυτό

Είναι αληθινά μια πολύ ενδιαφέρουσα διαδικασία

που ακολουθώ για να την εφαρμόσω στον εαυτό μου σε καθημερινή βάση

Είναι σαν να αρπάζεις πληροφορίες απ΄εδώ κι εκεί

και να τις φέρνεις σε επαφή για να δεις τι θα συμβεί

Κάθε φορά που κάνω ταινίας είμαι σαν να λέω

"Α ναι, ας κάνουμε αυτή την ταινία εμπνεόμενοι

από τις εικόνες αυτού του τύπου

και τις ιδέες εκείνου του τύπου,

και εντάξει θα ξεκινήσω να κάνω την ταινία σήμερα έτσι

και θα δω στη συνέχεια τι θα γίνει. "

Είναι πραγματικά συναρπαστικό και είναι σαν

διαρκώς να κάνεις remix την ιστορία

Διηγούμενος την συνολική μας ιστορία μέσα απ΄αυτό.

Είναι πολύ συναρπαστικό.

Η ιδέα της πρωτοτυπίας και της ιδιοκτησίας

συμβάλλει επίσης στην θεωρία του καθολικού "σπουδαίου ανθρώπου"

η οποία σιγά σιγά αποδομείται.

Η ιδέα της ιδιοφυϊας, ξέρετε, τον Φρόυντ,

τον Μάρξ, τον Λεονάρντο,

τον Αϊνστάιν που έρχεται με μια ιδεά

που σχετίζεται πλήρως με τον

άνθρωπο που έρχεται μαζί της

αν και σήμερα

οι ιδέες απλά ρίχνονται εκεί έξω και χρησιμοποιούνται

και είναι αυτή η χρήση που κατά έναν τρόπο είναι τέχνη

παρά το πρόσωπο

που έρχεται με την ιδέα

[Take Away Show #41 The Arcade Fire "Neon Bible" by Vincent Moon]

Νομίζω ότι πιθανότατα θα δούμε όλο και περισσότερες

μη γραμμικές, αλληλοδραστικές εμπειρίες.

Ο Λεβ Μάνοβιτς λέει ότι ο εικοστός πρώτος αιώνας

θα προσδιοριστεί από τις βάσεις δεδομένων.

Κι εγώ νομίζω ότι υπάρχει κάποια αλήθεια σε αυτό

αλλά ίσως να πάει και πέρα από τις βάσεις δεδομένων

και στην διεπαφή

επειδή θεωρώ ότι αυτό είναι πραγματικά το σημείο συνάντησης μεταξύ τους

ένα είδος όλων το πλούσιων δεδομένων και πλούσιων ιστοριών

από τις οποίες περιβάλλονται τα κεφάλια μας

και η ικανότητα μας να πούμε κάτι γι'αυτές.

Κάθε ξεχωρισμό πειραματικό φιλμ είναι σχετικά με το χρόνο

επειδή το φιλμ συλλαμβάνει μόνο τον χρόνο και το χώρο

Νομίζω ότι θα μπούμε

με έναν παράξενο τρόπο

σε νέα είδη φιλμς

πιθανά αρχίζοντας με την ιδέα των τρι-διάστατων

και πιθανά να είναι κάπως διαδραστικά ταυτόχρονα

Δεν είναι κάτι που με ενδιαφέρει ιδαίτερα.

Μου αρέσουν συγκεκριμένοι περιορισμοί.

Νομίζω ότι ήδη το φιλμ σχεδόν

δεν έχει ακρετούς περιορισμούς για να μπορεί να εστιάσει

και επομένως δεν θα ήμουν απ'αυτούς που θα συμμετείχα

και θα άρχιζα να κάνω 3D διαδραστικά φιλμ

αλλά είμαι σίγουρος ότι άλλοι θα ξεκινήσουν να τα κάνουν

και θα αρχίσεις έτσι να έχεις να κάνεις με χώρους που έχουν μεγαλύτερο βάθος.

Δεν εννοώ απλά 3D όπως αυτά του James Cameron ή οτιδήποτε τέτοιο,

Εννοώ περισσότερες διαστάσεις εκεί όπου κινείσαι

μέσω του χώρου κάτι άλλο αλλάζει

και αποκτάς μια καλύτερη κατανόηση.

Και σκέπτομαι ότι οπτική ικανότητα των ανθρώπων να σκεφτούν

είναι τρομερή, είναι πραγματικά τεράστια

αλλά θα πρέπει να είναι εκπαιδευμένη κάπως

αλλά πάντα εντυπωσιάζομαι πόσο γρήγορα είτε

τα παιδιά είτε οι ενήλικες μπορούν να αντιληφθούν την οπτική αναλογία

και τότε να κινηθούν περισσότερο ή λιγότερο διαμέσου των χώρων

που είναι αφηρημένοι

και όταν αυτοί θα γίνουν πιο δυναμικοί νομίζω

ότι αυτό θα είναι ένα είδος προγεφυρώματος της τέχνης

επειδή θα έιναι στο προγεφύρωμα της επέκτασης

του πως καταλαβαίνουμε την πραγματικότητα

και πως μπορούμε να προχωρήσουμε την πληροφορία

Το διασκεδαστικό με το video mapping νομίζω

είναι ότι γίνεται μέρος του περιβάλλοντος

κι έτσι δεν υπάρχει κανένα όριο ανάμεσα σε σένα

και το περιέχομενο και το φως.

Κι έτσι το σκέφτεσαι πιο φυσικά

και οτιδήποτε συμβαίνει

προσαρμόζεσαι σε αυτό ως εάν να ήταν πραγματικό.

Δεν κάνεις εσύ τη μετατόπιση

ανάμεσα στο εικονικό στρώμα

και το πραγματικό στρώμα πια.

Που πηγαίνει η τέχνη;

Νομίζω ότι πλέον είναι περισσότερο μέρος του φυσικού περιβάλλοντος.

δεν το βλέπουμε πλέον ως ένα "add-to" πια.

Κι έτσι αντιδράμε σ΄αυτό πιο φυσικά.

Αν αυτές οι μετατοπίσεις καταγράφονταν απλά σε

ένα ολογραφικό μέσο και μέσω μιας μονοκαναλικής P.O.V

κατεύθυνσης παρόμοιας με τη σύγχρονη κινηματογραφική 3D

τεχνολογία, οι αλλαγές θα έμοιαζαν πράγματι με

το παραδοσιακό θέατρο συμπληρωμένου με έναν τέταρτο τοίχο

που διατηρεί την παράδοση του θεατρικού ρεαλισμού

μέσω μιας οπτικής κοινού/ερμηνευτικής

Αν αντί αυτού το ολογραφικό μέσο επιχειρούσε να σπάσει

τον τέταρτο τοίχο, όπως η διογκωμένη πραγματικότητα ενσωματωμένη

με την τεχνητή νοημοσύνη βαδίζει προς τις αλλαγές

που θα μπορούσαν να γίνουν ένα αναπόσπαστο τμήμα του μέλλοντος

του γένους, της δημιουργίας, της γνώσης ....

[Spatial Sound Sculpture by Daniel Franke & Christopher Warnow]

Νομίζω ότι ως επί το πλείστον βλέπουμε απλά

τι συμβαίενει όταν φτάνεις σε ένα σημείο όπου

οι υπολογιστικοί πόροι δεν είναι πια

ο πιο σημαντικός παράγοντας στη σκέψη.

Είμαστε πραγματικά σε θέση να γνωρίζουμε βασικούς κύκλους

σπατάλης και μνήμης και ταχύτητες μετάδοσης.

Κι αυτό τείνει σε ένα εντελώς

διαφορετικό τύπο δημιουργικής διαδικασίας

όπου μπορείς πραγματικά κατά κάποιον τρόπο να ανακαλύψεις και να πειραματιστείς

πολύ πιο ελεύθερα απ΄ότι μπορούσε κάποιος να το κάνει πριν

Δεν χρειάζεται απαραίτητα να γνωρίζουμε

που πηγαίνουμε με ένα κομμάτι κώδικα

όταν αρχίζουμε να τον γράφουμε.

Μπορούμε στην πραγματικότητα να εξερευνούμε και να επαναλαμβάνουμε

και δυνητικά ακόμα και να απομακρύνουμε κάτι

που θα χρειαζόμασταν μέρες ή εβδομάδες να φτιάξουμε

χωρίς να έχουμε το αίσθημα ότι επενδύουμε σε κάτι

αλλά ότι αρχίζουμε κάτι καινούργιο.

Αυτό είναι πραγματικά κάτι δυνατό, νομίζω.

Ίσως πιο σημαντικό είναι

ότι μας επιτρέπει να δημιουργούμε τα ίδια μας τα όρια

και σκέπτομαι ότι αυτά γενικά

μπορούν να έχουν περισσότερο νόημα από

εκείνα που δεσμευτικά μας βάζουν από τα media

Αν για παράδειγμα έχεις ένα έργο τέχνης

που βασικά απλά δημιουργεί ένα set από δεδομένα

που μπορεί να ερμηνευτεί με πολλούς διαφορετικούς τρόπους

ως εάν να μπορούσες να πάρεις τα δεδομένα

και να τα βάλεις σε μια φωτογραφία

πυο θα ήταν τρισδιάστατη

ή να έχεις ένα ανάγλυφο

ή αντ'αυτού να κάνεις πολλές φωτογραφίες

που να ειναι ένα φιλμ ή οτιδήποτε

που σημαίνει ότι το μόνο πρωτότυπο πράγμα

είναι αυτό το set των δεδομένων

Επομένως που βρίσκεται το έργο τέχνης;

Είναι τα δεδομένα έργο τέχνης;

Ή είναι έργο τέχνης το αποτέλεσμα;

Υπάρχει κάτι πραγματικά μαγικό και ωραίο στο γεγονός

του να έχεις τη δυνατότητα να παίρνεις κάτι που δημιουργήθηκε για έναν

σκοπό και μετά να βάζεις στην πρακτική της τέχνης σου και

να κάνεις κάτι πραγματικά νέο και ωραίο

και πλήρες νοήματος με αυτό.

Από την άλλη

Δεν είμαι απαραίτητα ενθουσιασμένος από

μια τεχνολογία που έρχεται μόνον επειδή αυτή είναι νέα

ή μόνον επειδή είναι διαθέσιμη εντελώς ξαφνικά.

Θα πρέπει να υπάρχει ένας λόγος πίσω απ'το γιατί

έχει χρησιμοποιηθεί με κάποιον τρόπο που υποστηρίζει ή αποτρέπει

το νόημα ή την ομορφιά αυτού που δημιουργείς.

Αυτοπροσδιορίζομαι ως ζωγράφος

Συνήθως απωθούσα ιδέες και έννοιες

και πράγματα πάνω στα οποία ήθελα να δουλέψω επειδή

δεν αισθανόμουν ότι θα μπορούσα πραγματικά να τα ζωγραφίσω.

Ο καλύτερος τρόπος να προσεγγίσεις ένα εγχείρημα ή ένα πρόβλημα είναι

να χρησιμοποιήσεις το καλύτερο εργαλείο για τη δουλειά αυτή.

Και μερικές φορές είναι η ζωγραφική

και άλλες φορές αυτό είναι ο προγραμματισμός.

Πολύ συχνά όταν βρήκα νέες τεχνολογίες

τις ενσωμάτωσα στη δουλειά μου

δεν έγινε επειδή είδα την τεχνολογία

και σκέφτηκα, "εντάξει θέλω να κάνω κάτι μ'αυτό."

Αλλά επειδή υπάρχε ένα άλλο εγχείρημα

αυτού του είδους της αποκαλούμενης τεχνολογικής λύσης.

Και κάθε τόσο βλέπεις κάτι και σκέπτεσαι,

"Α αυτό είναι ωραίο, και θέλω να κάνω κάτι μ'αυτό."

Όσον αφορά εμένα, όταν έχω προσεγγίσει τα πράγματα με αυτόν τον τρόπο

είναι πολύ δύσκολο να κάνεις τη δουλειά

κι όχι αναφορικά με την τεχνολογία.

Οι άνθρωποι καθηλώνονται τόσο εύκολα

και πέφτουν σε αυτή την παγίδα όπως,

όταν λένε "Τι μπορεί να κάνει ο υπολογιστής", αντί να λένε

"Πως αυτό το εργαλείο με βοηθάει;"

Τα απλούστερα έργα

είναι τελικά τα πιο ακριβή έργα

και έχουν μια καθαρή σκέψη

και νομίζω ότι θα συνεχίσω

και θα είμαι ακόμα πιο οξύς όταν θα γίνομαι

όλο και πιο θορυβώδης.

Για παράδειγμα μια έννοια που έχει ανακαλυφθεί από τα

Transmediale και ακόμα άλλα φεστιβάλ ήταν

η επιτήρηση!

Και τότε θα πήγαινα στη μπιενάλε της Λυών

που είναι μια παραδοσιακή μπιενάλε της σύγχρονης τέχνης

και θα έβλεπα ένα πολύ απλό έργο τέχνης

χωρίς καμία τεχνολογία

και αυτό θα εξερευνούσε την επιτήρηση

και θα σχολίαζε πάνω σε αυτήν χωρίς τεχνολογία

και θα ήταν δυνατώτερο.

Η παραστατική τέχνη κάνει μια μεγάλη επιστροφή πια.

Αποκτά ένα νέο έρεισμα

ειδικά στους μεγαλύτερους οργανισμούς.

Και μου φαίνεται ότι αυτό είναι μια αντίδραση ενάντια

στον υπολογιστικό χώρο και την τεχνολογία

κι έτσι έχουμε αυτό το ακραίο high-tech

το οποίο ισορροπείται από αυτή την πλήρη

εκτίμηση τώρα που

πρόκειται απλά για ένα μόνο πρόσωπο στη σκηνή χωρίς καθόλου σκηνικά

και χωρίς βοήθεια

και είναι ο άνθρωπος που κάνει κάτι.

Με ενδιαφέρει πραγματικά να πηγαίνω πίσω στα αντικείμενα

και στα πράγματα που είναι χειροπιαστά

και επίσης στην άλλη πλευρά αυτών των

εμπειριών που δεν είναι ίσως χειροπιαστές

αλλά που έχεις με άλλους ανθρώπους γύρω σου

με την φυσική τους παρουσία

και όλη την ανακατωσούρα που αυτό συνεπιφέρει

Με πολλούς τρόπους νιώθω ότι έχω ένα είδος

πρακτικής διαχωρισμού

όπου το ένα μέρος είναι η δουλειά στο internet

επειδή είναι φτηνή, πανταχού παρούσα και είναι διαθέσιμη σε μένα

και μπορώ έτσι να ανεβάζω πράγματα εκεί πάνω

δεν παίρνει πολύ χρόνο

και έχεις εν δυνάμει αυτό το άγνωστο κοινό

πυο δεν έχεις ιδέα που βρίσκεται

και μπορεί να κάνει να συμβούν πολύ ωραία πράγματα

όταν έρχεσαι σε επαφή με ανθρώπους.

Αλλά τότε από την άλλη μεριά, έχω αυτή τη ζωντανή πρακτική

μερικές φορές πιο θεατρική

μερικές φορές πιο έλλογη όπου

πρόκειται ουσιαστικά το να κοιτάς τον άλλο κατά πρόσωπο

ή να είσαι στο ίδιο δωμάτιο μαζί τους

επιβάλλοντας τη φυσική σου παρουσία πάνω τους

Η ξεχωριστή μας επιθυμία είναι βασικά να δημιουργήσουμε κοινωνικές συνδέσεις

Και τα αποτελέσματα είνα μόνο ένα πρόσχημα γι'αυτό.

οι ταινίες, η μουσική, τα άλμπουμς

και τα έργα που είναι στους τοίχους.

Βασικά ζούμε σε έναν κόσμο όπου

τόσο πολλοί άνθρωποι δημιουργούν.

Έχεις ανθρώπους που μιλούν για την παρακμή

της δημιουργικής βιομηχανίας.

Πως η μουσική βιομηχανία μπορεί να επιβιώσει για να προσαρμοστεί.

Δεν είναι αυτό το θέμα μας

Νομίζω ότι το ζήτημα είναι ότι αυτό που είναι πραγματικά συναρπαστικό σήμερα

είναι το πως οι άνθρωποι δημιουργούν;

και πως με τον τρόπο που δημιουργούν

αλλάζει κάτι σε αυτόν τον κόσμο.

κι με είχε συνεπάρει κάπως αυτό

Ο Bruce Nauman το παρέθεσε κάπως έτσι:

"Οτιδήποτε κάνω στο στούντιο, το κάνω ως καλλιτέχνης

Είναι στο καλλιτεχνικό μου στούντιο, κι όταν το κάνω εδώ, αυτό είναι τέχνη."

Και σκέφτηκα τότε ότι αυτό φαίνεται αληθινά απελευθερωτικό και θαυμάσιο

αλλά μετά αυτό το περιόρισε στην πραγματικότητα στο στούντιό του,

μπορεί να αισθανθεί ασφαλής μόνο στο στούντιό του

και σκέφτηκα τότε ότι ναι θα προσπαθήσω να τραβήξω πράγματα

έξω από το στούντιο

Καθώς πάντα τραβούσα μέσα στο στούντιο

και τώρα θέλω να το κάνω μπροστά σε ένα καλλιτεχνικό κοινό

και να ονομάσω την συνολική διαδικασία τέχνη

και να μην το κάνω στο στούντιό μου

και να δω αν υπάρχει κάποιο εμπόδιο

και φυσικά δεν υπάρχει κανένα εμπόδιο.

Οπουδήποτε και αν πας και οτιδήποτε και αν κάνεις

μπορείς να το ονομάσεις τέχνη αν το θέλεις

και αν δεν είσαι καλλιτέχνης

και αν είσαι τελικά αρκετά θαρραλέος να ονομάσεις τον εαυτό σου καλλιτέχνη

τότε μπορείς να πεις, "Αυτή είναι η τέχνη μου."

και φυσικά οι άλλοι μπορεί να γελάσουν μ'αυτό, αλλά αυτό είναι τέχνη.

Δεν υπάρχει κάποια προφανής σχέση ανάμεσα στην ποιότητα

ενός έργου για παράδειγμα

και μιας αξίας.

Η αγορά είναι πολύ αποσυνδεμένη από

το πραγματικό αντικείμενο ή το περιεχόμενο

Και οι καλλιτέχνες θεώρησαν ακριβώς συναρπαστικό αυτό το γεγονός

εκατό χρόνια πριν.

Όταν ο Duchamp εισήγαγε το readymade

αυτό ακριβώς ήταν που ήθελε να δείξει.

Ότι μπορείς να βάλεις οτιδήποτε εκεί και μετά αυτό

πραγματικά θα γίνει ένα εμπόρευμα σε αυτή την αγορά.

Αρχίζουμε να βλέπουμε νέους τρόπους χρηματοδότησης

να αναπτύσσονται και διάδοσης και τους καλλιτέχνες να συμμετέχουν

πιο άμεσα στην δική τους αγορά

και όχι απαραίτητα

να βρίσκονται απομονωμένοι στα στούντιό τους

όπου έχεις τον ντίλερ να ενεργεί

ως μοναδικός ενδιάμεσος ανάμεσα

στον καλλιτέχνη και στον υπόλοιπο κόσμο.

Ήμουν στην Νέα Υόρκη με τον φίλο/η μου Yancey

που είναι ένας από τους τύπου που βρίσκονται πίσω από το Kickstarter

και ανέφερε κάτι πραγματικά ενδιαφέρον

Ήταν σαν να λέει, "Ναι εντάξει, ξέρεις

τον τρόπο που ζεις τη ζωή σου

και θα μπορούσες πιθανότατα να ζήσεις έχοντας δύο

ή τρία προτζεκτ στο Kickstarter κάθε χρόνο.

και αυτό είναι όλο.."

Κι αυτό είναι αλήθεια.

Είμαι αποκλειστικά δοσμένος σ'αυτόν τον τρόπο να κάνω πράγματα

του crowdfunding

που δεν είναι και τόσο ωραία λέξη

αλλά ειλικρινά πιστεύω πολύ σ'αυτήν.

Σκέπτομαι απλά γι'αυτήν

από διαφορετικές θέσεις στον κόσμο

και είναι ειλικρινά θαυμάσιο αυτό το εγχείρημα του Kickstarter

για πολλές κουλτούρες.

Σκέφτομαι ότι πρόκειτα να δούμε

πραγματικά φανταστικά πράγματα να έρχονται

ειδικά μέσα στα επόμενα πέντε χρόνια.

Κι ο λόγος πρόκεται να διαδοθεί

σε όλο τον κόσμο.

[Braun Tube Jazz Band by Ei Wada]

Υπάρχει μια μεγάλη παράδοση λοιπόν

του εθνικού καλλιτέχνη.

Υπάρχουν μια σειρά από ονόματα που όλοι σας γνωρίζετε

και τα έθνη είναι πραγματικά περήφανα γι'αυτό που είναι

Βρετανοί ή Ινδοί ή καλλιτέχνες από τις ΗΠΑ

Εγώ προσωπικά είμαι νομάδας

Το να είμαστε σε μια φυλή που μετακινείται γύρω γύρω

δεν είναι καθόλου πρόβλημα

γιατί δεν μας ενδιαφέρουν καθόλου τα μέρη.

Δεν έχει σημασία αν είσαι στο Τορόντο, στο Βερολίνο ή στο Άμστερνταμ

αυτό που έχει σημασία για μας είναι τι είδους αξίες

αγκαλιάζεις με τη δουλειά σου.

Κι έτσι δεν έχει σημασία αν μένεις στην Ασία,

την Ευρώπη ή την Αμερική.

Συγκεκριμένες αξίες υπάρχουν σε όλον τον πλανήτη

και θα τις βρείτε παντού

και δεν έχει σημασία αν είσαι νομαδικός

ή κάτοικος σε μια πόλη.

Βλάπουμε την άνοδο καλλιτεχνών που ζουν νομαδικά

και περισσότερο τα τελευταία δέκα χρόνια

Κι αυτό βασικά ανταποκρίνεται

σε μια πραγματική ανάγκη της κοινωνίας

της κίνησης, των σωμάτων σε κίνηση

που μετακινούνται από ένα μέρος σε άλλο

χρησιμοποιώντας το πρόσχημα για να κάνουν ταινίες ή μουσική

να μετακινηθούν, να ταξιδέψουν

Είναι πολύ ενδιαφέρουσα η ιδέα του σύγχρονου νομαδισμού.

Και φαντάζομαι, δεν ξέρω, αλλά τελικά

είναι αυτό που κάνω και είναι φανταστικό !

Νομίζω ότι πολλοί άνθρωποι το κάνουν αυτό σήμερα

όλο και περισσότερο, και δεν πρόκειται να σταματήσει

κι αυτό το λέω με βεβαιότητα.

Και υπάρχει μια πραγματική τάση προς τα εκεί

στη γενιά μας.

Και το Internet και όλα τα ψηφιακά εργαλεία

και οι μικρές κάμερες

είναι ένας υπέροχος τρόπος να δουλέψεις, και να το κάνεις αμέσως.

Αυτό που εκτιμώ στη ζωή μου είναι

ότι ανεξέρτητα του που θα πάω

υπάρχουν τουλάχιστον επτά με δέκα άνθρωποι

που γνωρίζω πολύ καλά και σε βάθος

ότι μπορώ να τους εμπιστευτώ, και με εμπιστεύονται κι αυτοί

και όλο αυτό πάει πολύ πιο πέρα από μια σχέση στο Facebook

Και νομίζω ότι αυτό είναι πραγματικά κι αποφασιστικά σημαντικό

Χρειάζεσαι να εμπιστευτείς ανθρώπους και χρειάζεται να σε γνωρίζουν

χρειάζεται να είναι εδώ για σένα σε καλές και κακές στιγμές

και όχι μόνον όταν έχεις "σκηνική διάθεση"

όταν παρουσιάζεις και είσαι ο ωραίος καλλιτέχνης.

Δεν θα μπορούσα να φανταστώ ότι είμαι καλλιτέχνης χωρίς αυτό.

Γι'αυτού του είδους τις δημιουργίες

η ταυτότητα γίνεται μια σειρά από θρυμματισμένα κομματάκια

πραγματικότητας που χρειάζονται συνεχώς να μπαίνουν σε ένα κανάλι

που παρακολουθείται και επικαιροποιείται.

Ο θρυμματισμός αυτός αλλάζει

το πως προσεγγίζουμε τον κόσμο μέσα από σχετικά

συναισθηματικά και ψυχολογικά αποτελέσματα.

Αυτές οι ταυτότητες, καθιερωμένες μέσα από τη χρήση των

avatars ή την δημιουργία ενός profile

μεταλλάσονται σύμφωνα με τα ελαττώματα ειδικών

πλατφορμών και επιφανειών εργασίας.

Ένα υποκείμενο μπορεί να έχει μια πλειάδα από προφίλ

δημιουργημένα μέσα από μια ευρεία βάση διανομής.

Αυτά τα κατανεμημένα στο χώρο προφιλ δημιουργούν έναν τύπο από

κοινωνιοφρενικές λειτουργίες που επισκιάζουν

τις προεκτάσεις της solo persona.

Οι χρήστες μπορεί να παραπέμψουν σε ένα συνθετικό τύπο

από τον χαρακτήρα τους ή ένα όνομα avatar

ακόμα κι όταν αλληλοεπιδρούν σε μια

φαινομενολογικά-ορισμένη πραγματικότητα.

Σύμφωνα με την παραδοσιακή ψυχολογική θεωρία

αυτού του τύπου οι οικολογίες της ταυτότητας θα αντιπροσώπευαν

μια υπόρητο θρυμματισμό της αρχικής ταυτότητας

παρόμοια με τη σχιζοφρένεια.

Οι βασικές κατηγορίες που μαρτυρούν συναίσθημα

και ψυχολογικές καταστάσεις χρειάζονται επανεξέταση

σύμφωνα με τις σύχρονες/συνθετικές έννοιες.

Εργαζόμουν κατά έναν τρόπο με πολλές διαφορετικές φωνές

στο κεφάλι και διάφορους μικρούς ανθρώπους στους ώμους μου.

Είχα μια ευκαιρία να κάνω ένα πρόγραμμα για όσου ήμουν

στο Πανεπιστήριο του Γέιλ, και ενόσω ήμουν εκεί

ζωγράφισα αυτό το μεγάλο πολύ μελαγχολικό μαύρο πίνακα

και ως έναν τρόπο περίπου να βγάλω τον εαυτό μου

απ'αυτόν τον κύκλο και κάπως να πιέσω τον εαυτό μου

σε εντελώς νέα κατεύθυνση

Ζωγράφισα μια μικροσκοπική χελώνα κάτω στη γωνία

αυτού του μεγαλχολικού μαύρου πάνω σε μαύρο πίνακα

και αυτή η μοναδική μικρή παρέμβαση

επέτρεψε ένα συνολικό νέο τμήμα του εαυτού μου στο έργο.

Βρέθηκα από το να σκέπτομαι την τέχνη ως ένα αυστηρά σοβαρό πράγμα

και ότι αν πρόκειται να κάνεις σοβαρή τέχνη

θα πρέπει να είναι σοβαρή

αλλά ότι μπορείς να κάνεις σοβαρή τέχνη

και να έχεις ένα πολύ μεγάλο κομμάτι με χιούμορ μέσα σ'αυτή

και μερικές φορές αυτός είναι ο καλύτερος τρόπος

επειδή μπορείς να χρησιμοποιήσεις το χιούμορ ως ένα εργαλείο

για να περάσεις πράγματα στα κεφάλια των ανθρώπων

και να περάσεις υπόγεια πράγματα από την πίσω πόρτα

και να επιτρέψεις σε έννοιες και ιδέες και πράγματα

να περάσουν στη συνείδηση του θεατή

χωρίς απαραίτητα να το καταλαβαίνουν.

Ένας τρόπος που οι καλλιτέχνες μπορούν να ενδυναμώσουν την ικανότητά τους

να δημιουργούν αυτές τις ασυνήθιστες συνδέσεις είναι

μέσα από τη δύναμη του υποσυνείδητου νου

που συνήθως έχουμε μέσω της εμπειρίας του ονείρου.

Θα ήμουν πολύ περίεργος να φτάσω

σε ένα επίπεδο εμπειρίας

που θα είχε χαρακτηριστικά ονείρου.

Όπου θα μπορούσες να κίνησαι μέσα από έναν χώρο

στο όνειρο κάποιου άλλου

και να έχεις περισσότερες από μια αισθήσεις

και είναι πολύ σκληρό για μένα να ξέρω εάν ονειρεύομαι

παρόμοια με τον τρόπο που ονειρεύεσαι

ή ακόμα και να θυμάμαι το όνειρό μου με τόσο μεγάλη ακρίβεια

πράγμα που νομίζω ότι θα ήταν αρκετά ενδιαφέρον

αν κάποιος θα μπορούσε να κάνει ένα κομμάτι

τόσο πραγματικό όσο ένα όνειρο

και αν στην πραγματικότητα μπορούσες να κάνεις επιλογές

μπορεί να μην είσαι υπό έλεγχο

και πράγματα σαν κι αυτό.

Και σκέπτομαι με έναν τρόπο που πρέπει να είναι

το μέλλον αυτού που θα είναι η τέχνη

Έχω μια εμπειρία και προσπαθώ να

τη μοιραστώ με άλλους ανθρώπους

και είμαι περιορισμένος να ζωγραφίζω πάνω σε έναν καμβά

και είναι τετράγωγο και είναι τόσο μεγάλο.

Για όλους εσάς όμως που ενδιαφέρεστε να ζωγραφίσετε το σύμπαν

και να μπορούσατε να ζωγραφίσετε μικρούς αρειανούς

που να τρέχουν γύρω γύρω

ή να μπορούσατε να ζωγραφίσετε πράγματα που έχετε φανταστεί

θα μπορούσατε να ζωγραφίσετε και αληθινές σκηνές από τη ζωή

θα μπορούσατε να ζωγραφίσετε τι σκέπτεστε γι'αυτό

θα μπορούσατε να ζωγραφίσετε όνειρα

ή ανθρώπους, στη πραγματικότητα

πολλοί άνθρωποι λένε ότι δεν μπορούν να ζωγραφίσουν ανθρώπους αλλά

όταν το βάλετε στο μυαλό σας

μπορείτε πραγματικά να ζωγραφίσετε τα πάντα.

Ξέρετε, ίσως να διακοσμήσετε το δρόμο

επειδή ο δρόμος είναι ένα πολύ ωραίο πράγμα

είναι δεν είναι και το καλύτερο για να κοιτάξεις...

αλλά αυτό που εγώ θα έκανα

είναι να αφήσω τα βέλη και όλες τις μικρές τελείες

και τις κάθετες και ευθείες γραμμές

αλλά παντού εκεί έξω δεν υπήρχε ότι

με το οποίο θα μπορούσες να κάνεις τα πιο όμορφα σχέδια

θα μπορούσες...

Θα έκανα έναν νόμο ότι το αυτοκίνητό σου θα έπρεπε να

έχει υγρή μπογιά κάθε μέρα σε κάθε του λάστιχο

και όταν θα πήγαινες βόλτα θα δημιουργούσε

μια χρωματιστή γραμμή πάνω στο δρόμο

αλλά δεν θα μπορούσε να είναι πάνω στις διαχωριστικές γραμμές

και αυτό

αυτό θα έκανε

νομίζω τον κόσμο ένα καλύτερο μέρος

Το Μέλλον της Τέχνης

Σύλληψη & Επιμέλεια από τον Gabriel Shalom

Παραγωγή από KS12 / Emergence Collective

Executive Producer: Patrizia Kommerell

Assistant Editor: Clare Molloy

Production Assistant: Annika Bauer

Το βίντεο αυτό γυρίστηκε, επεξεργάστηκε και μονταρίστηκε στο Transmediale Festival το 2011 στο Βερολίνο της Γερμανίας

CC 2011 BY-NC-SA KS12 / Emergence Collective

Μπείτε στη συζήτηση #futureofart