Arkadaşıma yardım etmeye çalışmak bana ruh sağlığı hakkında ne öğretti

Elaine Russell yedinci sınıftayken, arkadaşının ızdırabının ağırlığını üstlenmeyi denedi. Onun bir ruh hastalığı ile boğuştuğunu biliyordu ve onu umutsuzca ‘‘kurtarmak’’ istedi. Fakat Elaine neticede fark etti ki, arkadaşının acısını yatıştırmaya haiz değildi ve sevdiklerimizi ‘‘kurtarma’’ fikri, üzerimizde sağlıksız bir baskı oluşturabiliyor. Bu açıklayıcı konuşmada Elaine, başkalarına yardım etmenin kendinize zarar vermek anlamına gelmediğini nasıl öğrendiğini ve yetişkinlere, bize yol göstermeleri için başvurmanın neden iyileşmedeki temel adım olabileceğini paylaşıyor. ‘‘Arkadaşlarımız yardım ararken sadece destek almak amacıyla bize sesleniyorlar, onlara çare olmamız için seslenmiyorlar.’’

Ulusal Ruh Hastalıkları Birliği 5 çocuktan
1'inin ciddi bir ruhsal hastalıktan

muzdarip olduğunu bildiriyor.

Bu çocuklar kendilerini izole ve yalnız
hissediyor ve yardıma ihtiyaçları var.

Çoğu ebeveyn yardım etmek istiyor

ama bu çocuklar reddedilmekten,
yargılanmaktan,

hatta ceza almaktan o kadar korkuyorlar ki

acılarını saklamak için yapabilecekleri
her şeyi yapıyorlar.

Gülümsüyorlar.

Ebeveynlerine her şeyin yolunda
olduğunu söylüyorlar.

Rehber öğretmenlerden kaçıyorlar,

çünkü onların ebeveynleri ile
konuşmalarını istemiyorlar.

Böylece bu çocuklar

yardım için bize, yani en yakın
arkadaşlarına dönüyorlar.

Doğrusu biz gençler, onlara nasıl
yardım edeceğimizi bilmiyoruz.

Onlar için bir şeyleri gizliyor,
ya da onlardan kaçıyor

veya onları
görmezden geliyoruz.

onlara yalan söylüyor,
onlarla yalan söylüyoruz

ya da büsbütün yoklarmış gibi davranıyoruz

ama arkadaşlarımız için
en iyisini nadiren yapıyoruz.

Bu gerçeği yedinci sınıfta iken

en yakın arkadaşlarımdan birinin
kendini kestiğini öğrendiğimde keşfettim.

Her ne kadar fark etmemiş gibi yapsam da
mücadele ettiğini biliyordum.

Matematik dersindeyken
bileğindeki yaralara benzeyen

çizgileri kâğıda çizdiğini fark ettim.

Gözlerindeki ızdırabın ve
çaresizliğin farkına vardım.

Bütün cefasını fark ettim.

Fakat harekete geçmedim.

Ne yapacağımı bilmiyordum
ve içimde bir mücadele hissettim.

Bu konu hakkında
onunla mı konuşsam,

bir başkasıyla mı konuşsam

yoksa bütünüyle görmezden mi
gelsem bilmiyordum.

Olaya yanlış bir yoldan yaklaşma
korkumdan donakalmıştım.

Arkadaşım bir keresinde intihar
gözetiminde hastaneye kaldırılmıştı.

Ansızın, içimdeki çatışmayı artık
göz ardı edemeyeceğimi anladım.

Kendime bir söz verdim.

Onu kurtarmak istedim.
Bir arkadaşa ihtiyacı vardı.

Okula döndüğünde, kendine zarar
vermediğine emin olmak için

onu her gün kontrol etmeye başladım.

Ama iyiye gitmiyordu.

Onunla ilgilenmeye öylesine odaklandım ki
kendimle ilgilenmeyi bıraktım.

Notlarım kötüye gidiyordu.

Yeterince uyumuyordum

ve benim için önemli olan şeylere
olan ilgimi de yitirdim.

Bir yerden sonra, kendimi kesmeye başladım

çünkü onun iyileşmediğini biliyordum

ve bunun benim hatam
olduğunu kendime inandırmıştım.

Ebeveynlerim kendimde
olmadığımı fark etti.

Ama gerçeği onlardan
sakladığıma emindim.

Ne kadar çok mesaj da silsem,
Ne kadar çok resim de silsem

gerçeği ne kadar çok saklasam da

anne ve babam bir şeyler
olduğunu biliyorlardı.

Bu noktada, herkesi uzaklaştırdım,

anne babamı, kız kardeşimi
ve en yakın arkadaşlarımı.

Konuştuğum tek kişi bu arkadaşımdı.

Yardım için birbirimize güveniyorduk.

Ama ona nasıl yardım edeceğimi bilmiyordum
o da kendine zarar vermeye devam ediyordu

Bu yüzden kendimi başarısız hissettim.

En sonunda, aşikâr olan bir şeyi fark
etmeme yardımcı olan bir terapiste gittim

Kendime faydam dokunmadan
o kıza yardım edemezdim,

Arkadaşımın acı çekmesinin
benim hatam olmadığını fark ettim

kendine zarar vermesini engellemenin
sorumluluğumda olmadığını da fark ettim.

Arkadaşımın mutluluğunun ve sağlığının
benim sorumluluğumda olmadığını anladım.

Ona destek olabilirdim fakat onu
iyileştirmeye hazırlıklı değildim.

Yeni bir bakış açısı edinmek zaman aldı
ama daha iyi bir şekilde sonuçlandı.

Sonraki yıl, farklı bir okula gitti
ve yeni arkadaşlar edindi

Ben de yeni arkadaşlar edindim.
Zaman öyle geçti.

Şu sıralar, hiç olmadığım
kadar iyi durumdayım

çünkü o yıl, önemli bir ders çıkardım.

Dostlarınıza yardımcı olmak için yapılacak
en iyi şey, kendinize faydalı olmak.

Dostum için bile en iyisini
düşünmeden önce

Kendimi çok kaptırmadan
ona destek olabilmek için

güvende olduğumdan emin olmam gerekiyordu.

Onun mutluluğunun ve hayatta
olmasının benim sorumluluğumda

olmadığının farkında olmak için
kararlı olmam gerekiyordu.

Bu benim üstlenmem gereken bir yük değildi

bu benim tek başına
yapabileceğim bir şey değildi,

arkadaşıma yardım etmeye hazır değildim.

Fark etmediğim şey buydu,

arkadaşımın daha kötüleşmesine ve,
beni de kötüye sürüklemesine neden oldu.

Ama yerinde bir farkındalık ve kuvvetle
arkadaşlarınıza destek olabilirsiniz.

Her durum farklıdır, bu yüzden de
yardım istemeniz gerekir.

Hayatınızda bu durumlarla başa çıkmaya
hazırlıklı olan yetişkinlere sorun.

Dostlarınıza destek olurken tek
yapmanız gereken destek almak

çünkü taşıdığınız yük, sadece
algılanan sorumluluk.

Bu sizin katlandığınız bir yük değil.

Yüklerinizden kurtulun.

Arkadaşlarımız yardım ararken sadece
destek almak için bize sesleniyorlar

Onlara çare olmamız için seslenmiyorlar.

Bizim sorumluluğumuz onların
mutluluğunu sağlamak,

onları iyileştirmek değil.

Sevildiklerini, kendimizi
kaybetmeden farkettirmek

bizim sorumluluğumuz.

Yüklerimizden kurtulmak,
bizleri dostlarımızı ihtiyaç duydukları

yardıma yönlendirebilmemiz
için özgür kılar

Teşekkür ederim.

(Alkış)