Can We Make Talking as Much Fun as Shooting? | Game Maker's Toolkit

Niektóre gry RPG składają kuszącą ofertę, mówiąc że możesz

się wyłgać z walki.

Upewnij się, że wydasz punkty umiejętności na charyzmę i inteligencję, a nie na siłę

i zręczność, a staniesz się złotoustym dyplomatą, władający językiem lepiej niż

mieczem.

To brzmiało dużo lepiej w formie pisanej.

Sorry.

Pomysł ten pojawił się w klasycznych zachodnich RPG-ach na podstawie Dungeons and Dragons, jak Baldur's

Gate oraz Planescape: Torment i jest on obecny dalej w grach z RPG-owym rodowem, jak

Fallout New Vegas od Obsidianu oraz Mass Effect od BioWare.

Jeśli wybierzesz w tych grach konkretne umiejętności, zawrzesz odpowiednie sojusze albo utrzymasz moralność

na poziomie, będziesz w stanie wymigać się z każdej potyczki.

W oryginalnym Mass Effekcie, jeśli masz odpowiedni poziom uroku bądź zastraszenia,

możesz przekonać Wielkiego Złego, Sarena, żeby strzelił sobie w łeb, dzięki czemu

pominiesz pierwszą fazę ostatniej walki z bossem.

Sądzę jednak, że słowo-klucz to "pominąć".

Albo to zadanie w Fallout New Vegas, gdzie szef Prochowego Gangu Eddie, prosi cię,

byś zajął się facetem o imieniu Chavez.

Opcje są dwie.

Albo zamordujesz Chaveza i jego zbójów,

albo powiesz mu "Odpuść póki, jeszcze możesz"

i całkowicie pominąć walkę.

Musisz tylko mieć umiejętność wymowy na poziomie 30, żeby móc użyć tej opcji.

Choć New Vegas nie jest wybitną strzelanką,

opcja pierwsza zawiera trochę gameplayu.

Musisz też wybierać broń i amunicję, dobierać cele, ruszać się i celować

i może się to skończyć na kilka sposobów, od całkowitego sukcesu po totalną porażkę.

Druga opcja nie oferuje żadnego gameplayu.

Po prostu wybierasz opcję dialogową ze skill checkiem w opisie i wygrywasz.

CHAVEZ: Dobra. I tak coraz ciężej tu cokolwiek zebrać.

Z RPG-owego punktu widzenia, zabicie Chaveza jest dosyć nudne i przewidywalne, w przeciwieństwie

do bycia gładko mówiącym szarlatanem, mogącym zastraszyć lidera gangu, co jest dużo ciekawsze.

Lecz z czysto gameplayowej perspektywy, opcja walki jest wciągająca i wymagająca, natomiast

opcja z mówieniem już nie.

Na pewno musiałeś wybrać odpowiednie umiejętności, aby dojść do tego punktu.

A twoja dyplomacja może przynieść konsekwencje za jakiś czas.

Lecz w tym momencie dosłownie wciskasz tylko jeden przycisk.

Jak można to naprawić?

Moim zdaniem pierwszy krok to urozmaicić i utrudnić przegadywanie

postaci.

W poprzedniej grze Obsidianu, Alpha Protocol, można było wybrać niemal dowolne podejście

podczas rozmów, a na każdą z postaci trzeba było znaleźć sposób.

Zatem ten twardogłowy saudyjski strażnik z radością przepuści cię przez bramę bez walki,

jeśli będziesz agresywny lub bezpośredni.

MIKE: Nie zamierzam ogłaszać mojej obecności, lecz ubić interes.

STRAŻNIK: Interes, co?

MIKE: Zapytaj Nasariego, jeśli mi nie wierzysz.

Czeka na mnie i mój zadatek.

STRAŻNIK: Nie ma potrzeby. Przechodź.

Jeśli spróbujesz sobie pożartować, sprawy przyjmą zły obrót i będziesz musiał uciec się

do walki.

STRAŻNIK: Czego tu szukasz, Kanadyjczyku?

MIKE: Choinek! No co ty, chyba wiesz po co tu jestem...

STRAŻNIK: Zadzwonię do Nasariego, niech cię sprawdzi.

Próbujemy tu wykombinować, która opcja dialogowa przekona

postać, by zrobiła to, co chcesz.

Gra nie mówi ci, co zadziała. Sam musisz o tym zadecydować, odczytując

jej nastrój, reakcję na poprzednie wybory kwestii oraz inne sygnały.

Inne gry też tak robią.

Undertale słynie z możliwości wymigania się z walki i musisz

obmyślić najlepsze podejście do sytuacji.

Wulkan, który przez pomyłkę myśli, że jego lawa uzdrawia ludzi, może chce tylko się przytulić,

na przykład.

A w nielekkiej przygodówce Lady Killer in a Bind, możesz wybierać wśród opcji, które

są flirciarskie, bezwzględne, podłe i tak dalej, a postacie zaregują w różny sposób, w zależności

od ich osobowości.

Pamiętaj jednak, że cały czas podszywasz się pod kogoś, więc musisz też unikać

opcji, które mogą wzbudzić w nich podejrzenia.

Wszystkie te gry sprawdzają twoją inteligencję emocjonalną i społeczną, tak samo jak gry logiczne

sprawdzają umiejętności rozwiązywania zagadek, a platformówki testują twoją zręczność.

To daje prawdziwą alternatywę dla typowej walki, a nie

tylko opcję jej pominięcia.

Ale nie zawsze łatwo ocenić, które podejście zadziała.

I tutaj wkracza Deus Ex: Human Revolution.

W tej grze,przekonanie przestępcy, by uwolnił zakładnika, albo rozmowa z szefem o udostępnieniu

wrażliwych danych wymaga wybierania z wielu opcji dialogowych, by powoli przekonać postać

do naszych racji.

Jedno z ulepszeń w grze, Stymulator społeczny, daje ci opis postaci,

zawierający opis osobowości postaci i pomagający ci wybrać

najlepsze podejście.

Jeżeli ktoś czuje się winny z powodu tego, co zaszło w przeszłości, może

zdenerwować się, jeśli to przywołasz.

WAYNE: O, racja, pora znowu zwalić winę na Wayne'a!

Nie ma jak rozpamiętywać czyjąś przeszłość!

Dwa lata minęły odkąd dzieciak zginął, kiedy mi odpuścisz?

Owszem, zabiłem go, był zagrożeniem i wiedziałeś o tym, więc nie zachowuj się jak

ołowiany żołnierzyk!

To jest super.

Moim zdaniem jednak trochę szkoda, że gra po prostu daje ci te informacje.

Czy nie byłoby ciekawiej, gdybyśmy sami mogli się o tym dowiedzieć?

To przypomina mi o scenie z drugiego epizodu Life is Strange, gdzie Kate Marsh grozi,

że skoczy z dachu, a ty musisz ją od tego odwlec.

Wiele opcji dialogowych jest czysto emocjonalnych i ciężko je rozróżnić.

Czy Kate odpowie lepiej na "będzie dobrze", czy "liczysz się nie tylko dla mnie"?

Nie mam pojęcia.

Lecz wtedy Kate mówi:

KATE: Nikogo nie obchodzę. Nikogo.

Możesz wtedy wybrać, kto będzie za nią tęsknił: matka, siostry, ojciec albo bracia.

W tym momencie musisz przypomnieć sobie informację, którą widziałeś wcześniej w grze.

Myszkując po pokoju Kate na początku epizodu, dało się znaleźć

upominającego maila od mamy Kate oraz pogodną i pocieszającą pocztówkę od taty.

A rodzinne zdjęcie ukazuje Kate z dwoma siostrami, nie ma braci.

Więc jeśli przywołasz ojca lub siostry, może wystarczy to, by odwieść Kate od skoku.

Lecz jeśli wspomnisz o jej mamie czy nieistniejących braciach, skutki będą opłakane.

MAX: Pomyśl o braciach. Potrzebują swojej siostry.

KATE: Nie wiesz o mnie nic a nic, Max! Mówiłam ci, że mam tylko siostry.

Nigdy mnie nie słuchasz, bo nic cię nie obchodzę. Aż do teraz.

Jeśli w tej scenie chodzi o to, czy Max okazała szczerze zainteresowanie życiem Kate, gameplay

odzwierciedla to pytając, czy my jako gracze, słuchaliśmy uważnie jednej z postaci

w grze.

Inne podejście do tego pomysłu stosuje gra detektywistyczna LA Noire, gdzie zapisujesz

poszlaki w notatniku.

Możesz wtedy w trakcie konwersacji kazać komuś chwilę poczekać

i zaprezentować im sprzeczny dowód, ujawniając ich kłamstwo. To wytrąci ich

z równowagi i obróci rozmowę na twoją korzyść.

Zatem można by było zrobić w Deus Eksie tak, żeby włamywało się do domu gliniarza, czytało jego listy

i maile, zbierało informacje i dowody przeciwko niemu - wszystko po to, by użyć ich

podczas przeciągających się negocjacji.

JENSEN: Wayne, robisz się nieostrożny?

W koszu leży pusta butelka po tabletkach.

Nie wiesz, że policja nie toleruje neuroleptyków?

Moim zdaniem przegadanie kogoś, by dostać się na komisariat byłoby wtedy tak samo ciekawe

jak podejście alternatywne, czyli zakradnięcie się tam.

Nie polega to już na pomijaniu gameplayu, lecz wybieraniu typu gameplayu najlepiej

pasującego do twojej postaci czy twojego sposobu grania.

Oczywiście wymaga to przemyślanego scenariusza, złożonej sieci współzależnych drzewek

dialogowych oraz genialnego voice actingu i motion capture.

Koniec końców, po prostu o wiele trudniejsze i kosztowniejsze jest zrobienie jednej ciekawej rozmowy

zamiast całej armii bandytów do skoszenia.

No chyba że podejdzie się do tego z zupełnie innej, całkowicie abstrakcyjnej perspektywy.

W Griftlands, nowej grze z wczesnego dostępu od Klei, często możesz wybrać między sklepaniem

przeciwników albo przekonaniem ich do swoich racji.

I nieważne czy walczysz, czy gadasz, gameplay wygląda niemal tak samo -

niczym gra w karty.

Tyle że podczas walki będziesz miał karty takie jak uderzenie łokciem czy zemdlenie, a podczas rozmowy

zagrasz takimi kartami, jak groźba czy podstęp.

Wtedy negocjacja bardzo przypomina bitwę.

Masz siłę woli, czyli w zasadzie pasek zdrowia.

Masz gambity, czyli ataki. Mogą one być dyplomatyczne lub

wrogo nastawione.

Masz również opanowanie, które daje ci obronę przed wrogimi gambitami.

Masz również argumenty, które są niby tarcze chroniące zdrowie, ale

mogą czasem służyć wzmocnieniu ataku.

Dzięki abstrakcyjnemu podejściu i pożyczeniu mechanik z systemu walki,

Klei nie musi rozpisywać złożonych drzewek dialogowych dla każdej negocjacji,

a rozmowa wymaga tych samych umiejętności i pracy, co zasadzenie komuś kopa.

Koniec końców jednak walka i rozmowa stają się bardzo podobne

i testują te same umiejętności taktyczne oraz strategiczne, zamiast inteligencji

społecznej i emocjonalnej.

To na pewno jakieś wyjście, ale wracając do podejścia z dialogami:

jestem pewien, że taki gameplay ma ogromny potencjał, jeśli developerzy włożą

w to dodatkowy wysiłek.

Istnieje mnóstwo napiętych sytuacji, w których rozmawia się z ludźmi, jak porwanie

zakładnika, polityczna dyplomacja, rozprawy sądowe, przesłuchania policji, pierwsze randki,

czy udawanie kogoś za linią wroga.

Wszystko to można oprzeć na solidnym, rozbudowanym gameplayu.

Co więcej, dobrze by się to zgrało z gamepleyem z LA Noire, w którym

musisz odczytywać mimikę oraz język ciała podczas rozmowy, by rozpoznać potencjalne oszustwo.

W tej grze, postać, która zachowuje się nerwowo może kłamać, więc powinieneś

drążyć dalej.

W ten sposób mowa ciała może być kolejną bronią w twoim arsenale,

którą możesz wykorzystać w ataku.

Warto jednak zauważyć, że taki głęboki, oparty na emocjach gameplay może być niedostępny

dla osób mających problem z zachowaniem się w społeczeństwie, na przykład graczy z autyzmem.

Powinno się też myśleć nad dostępnością.

Choć większość tych gier ogranicza się do rozmowy z pojedynczą osobą,

ciekawą opcją wydaje się macierz relacji międzyludzkich, którą możesz wykorzystać

na swoją korzyść.

Na przykład, jeśli byłeś uprzejmy dla najlepszego kumpla jednej z postaci, będziesz

miał większą szansę na przekonanie ich.

Griftlands trochę tak ma, gdyż postacie, które cię lubią (albo przynajmniej te, którym

zapłaciłeś za pomoc) mogą podnieść twoje statystyki podczas negocjacji.

Sądzę, że te przykłady pokazują, że można zrobić drzewka dialogowe nie tylko

na podstawie skill checków, pozwalających pomijać gameplay, lecz jako wciągające negocjacje,

które same w sobie mają ciekawy gameplay - zakładający zbieranie dowodów oraz informacji,

odczytywanie sygnałów społecznych i języka ciała, a także wykorzystywanie sieci znajomych, by osiągnąć

cel.

W morzu gier, w których najpierw strzelasz, potem pytasz, bardzo chciałbym znaleźć

więcej gier, w których zadawanie odpowiednich pytań pozwoli całkowicie uniknąć wymiany ognia.

Wrócę jeszcze w tym roku, by zobaczyć jak najnowsza gra Obsidianu, The Outer Worlds,

radzi sobie z tym.

Hej, dzięki za oglądanie.

Pragnę ogromnie podziękować firmie Sega za zdjęcie Alpha Protocol ze Steama

dosłownie dzień wcześniej, gdy chciałem ją trochę nagrać.

Tak że super, dzięki, pozdro, mega... Kocham tę naszą cyfrową przyszłość.

No i...

Do zobaczenia.