Lekcje ze szpitala psychiatrycznego | Glennon Doyle Melton | TEDxTraverseCity

Prelekcja wygłoszona na konferencji TEDx. Konferencje TEDx korzystają z formatu TED, ale organizowane są niezależnie, przez lokalnych ochotników. Więcej informacji pod adresem http://ted.com/tedx

Glennon Doyle Melton jest autorką bestsellera „New York Timesa” „Wojowniczki. Jak być nieperfekcyjną i szczęśliwą kobietą”, założycielką http://www.momastery.com i http://www.monkeeseemonkeedo.org. Glennon wierzy, że życie jest zarówno piękne i brutalne i pisze o „brutalnopięknie”, które odnajduje w małżeństwie, macierzyństwie, wierze, uzależnieniu i wyzdrowieniu. Glennon używa swojego dowcipu, odwagi i śmiałości by wezwać nas do akceptacji samych siebie takich jakimi jesteśmy, ale by też zainspirować nas do prowadzenia ambitniejszych i znaczących żyć dla innych. Jest prelegentką i stałą współpracowniczką „Huffington Post” i innych czasopism. „Wojowniczki. Jak być nieperfekcyjną i szczęśliwą kobietą" oraz jej działalność filantropijna zostały przedstawione w programach telewizyjnych i pismach, m.in. „The Today Show”, „The Talk”, „Ladies' Home Journal”, „Parents Magazine” i „American Baby”. Mieszka z rodziną w Naples na Florydzie.

Cześć.

Od tygodni próbowałam wykręcić się
od tego wystąpienia.

(Śmiech)

Jestem przerażona.

Ale tak z miesiąc temu, gdy wstałam rano
i panikowałam na myśl o dzisiaj,

obejrzałam starą prelekcję Brené Brown
na temat wrażliwości.

Doktor Brown jest jedną z moich bohaterek.

Jest badaczką wstydu,

a ja jestem zdrowiejącą bulimiczką,
alkoholiczką i narkomanką.

Więc poniekąd też jestem badaczką wstydu.

(Śmiech)

Tyle, że siedzę mniej w teorii,
więcej w praktyce.

(Śmiech)

Dr Brown zdefiniowała odwagę tak:

"Odwaga to opowiedzieć historię o tym,
kim się jest naprawdę, całym sercem".

To sprawiło,

że pomyślałam o innej mojej bohaterce,
Georgii O'Keeffe i jej słowach:

"To, czy ci się powiedzie czy nie,
jest bez znaczenia.

Nie ma czegoś takiego.

Najważniejszym jest
uczynić nieznane znanym".

Stoję tu, by opowiedzieć historię o tym,
kim jestem naprawdę, całym sercem,

i by uczynić nieznane znanym.

Gdy miałam osiem lat,
zaczęłam czuć się obnażona

i zaczęłam czuć się bardzo,
bardzo skrępowana.

Każdego dnia wypychano mnie
z domu do szkoły,

mnie, o tłustej skórze i włosach, pękatą
i rzucającą się w oczy,

podczas gdy inne dziewczyny zdawały się
takie super, poukładane, wyluzowane,

więc zaczęłam czuć się jak nieudacznik
w świecie, który woli superbohaterów.

Zrobiłam więc swoje własne peleryny
i owijałam się nimi mocno.

Moimi pelerynami były udawanie i nałogi.

Ale czy nie wszyscy
mamy swoje własne peleryny herosów?

Perfekcjonizm, przepracowanie,
złośliwość, apatia,

to wszystko są peleryny superbohaterów.

Pelerynami zakrywamy
nasze delikatne prawdziwe ja,

aby nie musiały być widziane
i nie mogły zostać zranione.

Peleryny powstrzymują nas
przed odczuwaniem zbyt wiele,

ponieważ wszystko, to co dobre
i to co złe, odbija się od nich.

Więc przez 18 lat

peleryny uzależnień i udawania
zapewniały mi bezpieczeństwo i ukrycie.

Ludzie myślą, że my, uzależnieni,
jesteśmy niewrażliwymi kłamcami,

ale my nie rodzimy się tacy.

Zaczynamy jako niezwykle wrażliwe,
prawdomówne osoby.

Odczuwamy wielki ból i głęboką miłość

i wyczuwamy, że świat nie chce
byśmy tyle czuli

i nie chce, żeby potrzebowało się
tyle pocieszenia co my,

więc zaczynamy udawać.

Zaczynamy udawać, że jesteśmy ludźmi,
którymi, jak myślimy, powinniśmy być.

Stajemy się odrętwiali,
ukrywamy się i udajemy,

aż wreszcie udawanie
zmienia się w życie pełne kłamstw.

Ale trzeba przyznać,
że myśleliśmy, że powinniśmy kłamać.

Od małego słyszymy, że jeśli ktoś
zapyta nas "Jak się masz"?

to jedyną właściwą odpowiedzią
jest "Dobrze. A ty"?

Ale rzecz w tym, że ludzie są prawdomówni.

Rodzimy się, by uczynić
nasze nieznane znanym.

Znajdujemy na to inne sposoby.

Więc za zamkniętymi drzwiami,
za pomocą wódy, maniakalnych zakupów,

alkoholu lub jedzenia,

mówimy prawdę.

Mówimy "Tak naprawdę
nie jest ze mną w porządku".

Nie czujemy, że możemy bezpiecznie
przyznać to w prawdziwym świecie,

więc tworzymy sobie własny

i jest nim nałóg.

To właśnie ta nasza peleryna.

Więc żyjemy sobie

w tych tycich, dających się kontrolować,
przewidywalnych, mrocznych światach,

zamiast wszyscy razem w tym wielkim,
jasnym i pełnym bałaganu.

Pierwszy raz objadłam się
i wywołałam wymioty w wieku 8 lat

i robiłam to każdego dnia
przez następne 18.

Dla mnie to norma, ale widzę,
że jesteście zdziwieni.

(Śmiech)

Zawsze, kiedy czułam lęk,
byłam zmartwiona albo zła,

myślałam, że ze mną jest coś nie tak.

Więc zabierałam te emocje do kuchni,

zapychałam je jedzeniem,

po czym panikowałam i wywoływałam wymioty,

a po wszystkim leżałam
na podłodze w łazience,

tak wyczerpana i odrętwiała,

że nie musiałam mierzyć się

z tym czymś, co sprawiło,
że poczułam się nieswojo,

i właśnie taki był mój cel.

Nie chciałam zmierzyć się

z niewygodą i bałaganem
związanym z byciem człowiekiem.

Kiedy byłam w szkole średniej,

zdecydowałam się powiedzieć prawdę.

Weszłam do gabinetu pedagoga

i powiedziałam "Nie jest ze mną dobrze.
Niech ktoś mi pomoże".

Wysłano mnie do szpitala psychiatrycznego.

Tam po raz pierwszy w życiu

znalazłam się w świecie, który rozumiałam.

W szkole musieliśmy
przejmować się geometrią,

podczas gdy nasze serca krwawiły,

bo nękano nas na korytarzu,

czy unikano nas na stołówce
niczym trędowatych.

Mieliśmy przejmować się
starożytnym Rzymem,

podczas gdy pragnęliśmy

nauczyć się, jak nawiązać
i utrzymać przyjaźń.

Musieliśmy udawać twardych,
kiedy się baliśmy

i udawać pewnych siebie,
kiedy byliśmy bardzo zagubieni.

Granie i udawanie
były kwestią przetrwania.

W szkole czasami jest
jak w prawdziwym życiu,

ale w szpitalu psychiatrycznym
nie było udawania.

Przejrzeli nas, cholera.

(Śmiech)

Mieliśmy zajęcia o tym,
jak wyrażać, co naprawdę czujemy,

przez muzykę, sztukę i pisanie.

Uczyliśmy się, jak być dobrym słuchaczem

i jak być na tyle odważnym,
by opowiedzieć swoją historię,

jednocześnie będąc na tyle uprzejmym,
by nie zdradzić historii innych.

Czasem trzymaliśmy się za ręce,
bo po prostu tego potrzebowaliśmy.

Nikt nie mógł być wykluczony.

Mieliśmy zasadę, że wszyscy są godni -
po prostu dlatego, że istnieją.

Tam mieliśmy dość odwagi,
by zdjąć nasze peleryny.

Wszystkiego, czego potrzebowałam,
nauczyłam się w szpitalu psychiatrycznym.

(Śmiech)

Pamiętam przepiękną dziewczynę
o rudawo-złotych włosach,

której prawdę było widać
w bliznach na rękach.

Kiedyś trzymałam ją za rękę, gdy płakała,

i zobaczyłam, że jej ręce miała pocięte
jak szynka w plasterkach.

Ludzie tam nie ukrywali swoich blizn,

więc było wiadomo, na czym stoją.

Mówili też prawdę,
więc wiadomo było, dlaczego tam są.

Ukończyłam szkołę średnią

i poszłam na studia,

które były bardziej szalone
niż psychiatryk.

(Śmiech)

Tam do moich peleryn
dołączyły alkohol i narkotyki.

O świcie zaczynałam
objadać się i wymiotować,

a po zachodzie upijałam się w trupa.

Wschód słońca jest dla ludzi
sygnałem do wstania,

ale dla mnie był sygnałem do otrzeźwienia,

by otrzeźwieć z chłopców i narkotyków.

Starałam się, ale nie mogłam wytrzeźwieć.

Unikałam tego za wszelką cenę
i nienawidziłam poranka.

Zamykałam żaluzje
i zakrywałam głowę poduszką,

a oprócz zawrotów głowy,
mój umysł torturował mnie

myślami o wyruszających
w jasny dzień ludziach

nawiązujących relacje, mających marzenia,
spędzających miło dzień.

A ja nie miałam dnia, tylko noc.

Obecnie myślę o nadziei
jak o tym wschodzie słońca.

Wschodzi każdego dnia,
by świecić na wszystkich.

Wschodzi, by oświetlać
grzeszników i prawych,

naćpanych i czirliderki.

Nigdy nie przestaje dawać.

Nie osądza.

Jeśli spędziło się całe życie w ciemności

i pewnego dnia zdecydowało się wyjść,

to słońce czeka, by nas przywitać.

Przez lata myślałam,

że poranek jest dociekliwy,
oskarża i osądza,

ale tak nie jest.

To codzienne zaproszenie od nadziei,
bym wróciła do życia.

Myślę, że jeżeli jeszcze masz dzień,
jeżeli jeszcze żyjesz,

to zaproszenie wciąż jest aktualne.

Ukończyłam studia,

co napawa mnie wdzięcznością

jak i podejrzliwością wobec mojej uczelni.

(Śmiech)

I znalazłam się trochę
w prawdziwym świecie,

a trochę nie.

W Dzień Matki 2002 roku...

Nie radzę sobie z datami,
po prostu w Dzień Matki.

Pogrążałam się coraz głębiej.

Już nie byłam Glennon.

Byłam bulimią.

Byłam alkoholizmem.

Byłam tylko stertą peleryn.

Ale w tamten Dzień Matki
znalazłam się na zimnej podłodze łazienki,

skacowana, drżąca,
z pozytywnym testem ciążowym.

Gdy siedziałam tam, opierając się
plecami o ścianę, trzęsąc się,

ogarnęło mnie zrozumienie.

Wtedy, na podłodze,

zrozumiałam, że nawet w moim stanie,

nawet leżąc na podłodze,

ktoś uznał mnie za godną

zaproszenia na udział

w bardzo ważnym wydarzeniu.

Tamtego dnia na podłodze łazienki

postanowiłam, że będę obecna, tylko tyle,

że wyjdę z mojego mrocznego, własnego,
kontrolowalnego świata,

i wejdę do świata wielkiego, wspaniałego
i pełnego bałaganu.

Nie wiedziałam, jak być trzeźwą,

czy jak być matką, czy przyjaciółką,

więc obiecałam sobie
że po prostu będę obecna

i postąpię właściwie
przy następnym wyborze.

"Bądź tylko obecna, Glennon,
nawet gdy się boisz,

po prostu zrób co trzeba,
nawet jak się trzęsiesz".

Więc wstałam.

W rozmowie trzeźwieniu, o ściąganiu
peleryn, nie wspomina się o tym,

że zanim się polepszy, jest dużo gorzej.

Trzeźwienie jest jak leczenie odmrożenia.

Wszystkie tłumione do tej pory emocje

wracają i zaczynasz je odczuwać.

Najpierw przypomina to
mrowienie i dyskomfort,

ale później przeszywają cię jak nóż.

Ból, uczucie straty,
poczucie winy, wstyd...

wszystko zbiera się w tobie
i nie masz dokąd uciec.

Wtedy nauczyłam się,

że odczuwanie bólu
i radości z bycia człowiekiem,

jednocześnie pokonując chęć ucieczki,

to jedyna droga, by stać się
w pełni człowiekiem.

Obecnie nie jestem superbohaterką,

ani człowiekiem idealnym,

ale jestem człowiekiem w pełni
i jestem z tego dumna.

Co mnie cieszy i zarazem frustruje,

jestem dokładnie taka sama,

jak w wieku 20, 16 i ośmiu lat.

Wciąż cały czas boję się,

denerwuję się,

cały czas mam tłustą skórę i włosy.

Każdego dnia mam dobre i złe chwile,

ale wreszcie zaakceptowałam,
że po prostu zostałam stworzona wrażliwą

i że nie muszę tego ukrywać i naprawiać.

Nie jestem zepsuta.

W zasadzie zaczęłam się zastanawiać,
czy wy też nie jesteście wrażliwi.

Może odczuwacie wielki ból
i ogromną radość,

ale nie czujecie się wystarczająco
bezpiecznie, żeby o tym opowiedzieć.

Teraz już nie próbuję być twarda,

zamiast tego piszę
i pomagam w stworzeniu świata,

w którym wrażliwi
nie będą potrzebować peleryn,

i będziemy mogli wejść w wielki,
jasny i pełen bałaganu świat,

powiedzieć prawdę, przebaczyć sobie
nawzajem za bycie ludźmi

i wspólnie przyznać, że życie jest trudne,

ale też, że razem
poradzimy sobie z trudami.

Może to w porządku przyznać,
że nie jest ze mną dziś dobrze.

Może to w porządku przyznać,
że jesteśmy ludźmi

i porzucić to, co robimy, na tyle,

żeby pomyśleć, pokochać,
podzielić się i posłuchać.

W ten weekend był Dzień Matki,

jedenasta rocznica mojego postanowienia.

Spędziłam go na plaży
z trójką moich dzieci,

z dwoma psami i jednym mężem.

(Śmiech)

Moim cierpiącym w milczeniu mężem.

Co on ze mną ma!

Zycie jest piękne i brutalne.

Brutalne zawsze i codziennie.

Tylko jedna sprawa zmieniła wszystko,

i jest nią to, że kiedyś tłumiłam
emocje i ukrywałam się,

a teraz czuję je i dzielę się nimi.

To jedyna różnica w moim życiu.

Już nie boję się własnych uczuć.

Wiem, że się pojawią i mnie nie zabiją,

mogą mną zawładnąć na chwilę, jeśli muszą,

ale ostatecznie są tylko wskazówkami.

Wskazówkami podpowiadającymi
co jest właściwą rzeczą do zrobienia.

Samotność wiedzie nas
do kontaktu z innymi,

zazdrość wiedzie nas do następnego celu,

ból wiedzie do pomocy innym,

a przytłoczenie do prośby o pomoc.

Nauczyłam się, że jeśli uznam uczucia

za osobiste wyrocznie

i zamiast uciec, zatrzymam się,

to czekają mnie nagrody.

Są nimi pokój, godność i przyjaźń.

W zeszłym tygodniu dostałam maila

i przyczepiłam wydruk do komputera w domu.

Brzmiał tak: "Droga Glennon,

bycie Clarkiem Kentem
wymaga większej odwagi

niż bycie Supermanem.
Naprzód, wojowniczko".

(Śmiech)

Dziś mówię wam, że nie potrzeba
nam superbohaterów.

Potrzebujemy niezdarnych, przetłuszczonych
i szczerych ludzi

w jasnym, wielkim
i pełnym bałaganu świecie.

Tam się zobaczymy.

(Brawa)