جنسیت مقدس، اپیزود دوم: تاریخچه‌ی محرمانه‌ی بشر

تاریخ‌مان شگفت‌تر از آن است که علوم امروزی یا ادیان گمان می‌کنند.
به‌جای این که از تبار میمون‌ها یا دو انسانِ مخلوقِ خدا (و زنای فرزندان‌شان با محارم) باشیم، پی‌آمدِ چرخه‌ای مارپیچ و بسیار طولانی و کند هستیم - تکامل و انحطاط - که طرح‌اش شامل برآمدن و انقراض تمدن‌هایی است که اندکی در اسطوره‌ها و متون کهن به یاد مانده‌اند. از همه مهم‌تر آن که از خلالِ آن تاریخ، حقیقتِ سرچشمه‌ی رنج‌مان و ارتباطش با تمایل و رابطه‌ی جنسی را می‌آموزیم.

[موسیقی]

[موسیقی]

هر یک از ما حاصلِ میلیاردها سال

تکامل و انحطاط هستیم.

میلیاردها سال فعالیت و عواقب‌شان

به این لحظه منجر شده.

اعمالِ آن‌هایی که پیش از ما زیستند

این بدن و این زندگی را به ما داد.

به راستی این

هدیه‌ای است شگفت و گران‌بها.

اما با آن چه می‌کنیم؟

چگونه رفتارِ امروزمان

عواقبی برای فرزندان‌مان

و فرزندانِ آن‌ها به بار می‌آورد؟

شرایط‌مان به شکل اندوه‌ناکی وخیم است و

به شکل فزاینده‌ای تهدید‌کننده می‌شود.

با خطرهای عظیمی مواجه هستیم و با این حال

از بدترینِ آن‌ها هم کاملن ناآگاهیم.

برای درک حقیقتِ شرایط‌مان،

باید درک کنیم

که چگونه به این‌جا رسیدیم.

تنها در آن صورت می‌توانیم بفهمیم

چگونه زندگی‌مان را به راستی دگرگون کنیم.

به قول معروف، کسانی که گذشته‌شان را

نادیده می‌انگارند، بی‌شک تکرارش می‌کنند.

[موسیقیِ کودکانه]

کودک از طریق قصه می‌آموزد.

بدیهی است که قصه‌های کودکانه

حقایق تاریخی یا واقعی نيستند.

ابداعاتی هستند که طرح شده‌اند

که ناخودآگاه به خواننده کمک کنند

تا حقایق بنیادی را درک کند.

اسطوره‌ها و داستان‌های مذهبی هم چنین‌اند.

هر دین و سنتِ اسطوره‌ای

داستان‌هایی از چگونگیِ آفرینش دنیا

و از نیاکان‌مان حکایت می‌کند.

اما مردمِ امروزی به اشتباه

آن داستان‌ها را واقعی می‌پندارند.

ادیان و اسطوره‌ها واقعی نیستند.

آن‌ها نمادین هستند، و باید دانست

که چگونه تفسیرشان کرد.

در واقع، کتابِ عرفانیِ محرمانه‌ی یهود،

زوهار هم همین را بیان می‌کند.

«قصه‌های این آموزه‌ها

پوششِ این آموزه‌ها هستند.

وای بر آن‌که پوشش را با خودِ

آموزه‌ها اشتباه گیرد.

نابخردانی هستند که

اگر مردی را در لباس فاخر ببینند،

بیش از لباس را نمی‌نگرند.

و با این حال این بدن است که

به لباس بها می‌دهد؛

و حتا گران‌بهاتر از آن روان است.

آموزه‌ها هم دارای بدن (و روان) هستند.

ساده‌لوحان به چیزی جز پوشش

توجه نمی‌کنند،

قصه‌های آموزه‌ها؛

چیز دیگری نمی‌دانند و آن‌چه

در زیر پنهان است را نمی‌بینند.

مطلعین نه به لباس

بلکه به بدنی

که قصه پوشانده فکر می‌کنند.

در نهایت، خردمند تنها به روان می‌اندیشد،

که بنیانِ همه‌ی چیزهای دیگر

و خودِ آموزه‌ها است.»

قصه‌های مذهبی، اسطوره‌ها و افسانه‌ها

که همه می‌دانند

و واقعی می‌پندارند و به عنوانِ

اصولِ عقاید و سنت‌هاشان به کار می‌گیرند،

همانند قصه‌های کودکانه هستند.

نه واقعیت تاریخی،

بلکه نمادین هستند.

سطوحی از معانی را پنهان دارند که

همگان هرگز تصور هم نمی‌کنند.

برای نمونه،

اسطوره‌های یونانی مشهوراند و

کتاب‌های بی‌شماری پیرامونِ

معنایشان نوشته شده، اما

هیچ‌یک حقیقی نیستند.

معنای حقیقی اسطوره‌های یونانی

هرگز برای همگان آشکار نشد.

و همین‌طور است

هر دینی در این دنیا.

هر اسطوره و قصه‌ی مذهبی

نمادین است و سطوحی

از معانی در خود پنهان دارد.

در این مجموعه،

تنها به معرفی این موضوع می‌پردازیم.

غیرممکن است که همه‌ی

افسانه‌ها و اسطوره‌ها

از همه‌ی سنت‌ها گنجانده شوند

یا به عمق جزئیات

میلیاردها سال تاریخ رسید.

این‌جا تنها نشان خواهیم داد که چه حجمِ وسیعی

برای یادگیری‌مان وجود دارد.

آن‌ها که خواستار عمیق‌تر شدن در این

موضوع هستند می‌توانند به مرجعِ معتبرِ

"آیینِ پنهان" نوشته‌ی ه. پ. بلاواتسکی
مراجعه کنند.

این کتابِ استثنایی

منتشر شده به سال ۱۸۸۸

بنیان‌گذارِ توسعه‌ی قرن بیستم شد.

این کتاب چشمانِ غرب را

به ریشه‌ی مشترکِ همه‌ی علوم روحانی گشود.

این کتاب هم‌چنین کتاب بالینیِ

شاید مهم‌ترین ذهنِ علمیِ

قرن‌های اخیر بود:

آلبرت اینشتین.

هرآن‌چه که به اجمال این‌جا طرح می‌شود،

به تمامی در "آیینِ پنهان" مستند شده است،

و در قرنِ بیستم توسط سامایل اُون وِیور

بسط داده شده است.

«علم امروز

بر آیینِ تکامل پافشاری می‌کند.

هم‌چنین است منطق انسانی

و آیینِ پنهان.

و این انگاره توسطِ

افسانه‌ها و اسطوره‌های باستانی

و حتا توسطِ کتاب مقدس تأیید شده،

اگرمعنای ضمنی آن‌ها درک شود.»

علم امروز نظریه‌ای ارائه داده

از یک جدولِ زمانیِ تکامل

بر اساس خُرده‌مدارکِ مادی.

با این حال بیش‌ترِ تاریخِ ما

در فضای مادی رخ نداده.

تکامل در دنیای مادی

آغاز نشده و پایان نمی‌يابد.

به واقع، دنیای مادی تنها

پوسته‌ای بیرونی است،

لایه‌ای نازک،

که سطحی‌ترین جنبه‌ی تکامل است.

زندگی از جایی بسیار عمیق‌تر پدیدار می‌شود.

درختِ زندگی

نمادِ قوانین طبیعت است

و سطوح معنایی بسیاری دارد،

که بنیانِ پنهانِ ادیانِ غربی هستند.

برای کمک به این بحث می‌توانیم درختِ زندگی را

به عنوان لایه‌های چگالی [تراکم، فشردگی]
در نظر گیریم.

هستی از یک فضای انتزاعی ازلی پدیدار می‌شود،

و به تدریج به شکلِ ماده، انرژی و آگاهی

در لایه‌هایی با چگالیِ فزاینده

که ابعاد خوانده می‌شوند،

متراکم می‌شود.

پیدایش در چرخه‌هایی روی می‌دهد،

رو به بیرون منبسط می‌شود،

کمی تکامل می‌یابد، سپس پس‌رفت می‌کند،

همانند تنفس یا ضربان قلب،

پدیدار می‌شود، سپس عقب‌نشینی می‌کند.

این چرخه در مقیاس‌های زمانیِ

بسیار دور از ذهنی

تکرار و تکرار می‌شود.

با هر انبساطی جلوتر می‌رود.

در طی دورانی طولانی، لایه‌های طبیعت

به تدریج متراکم‌تر می‌شوند،

تا در نهایت

دنیای مادی متبلور شود.

این‌جا و اکنون، سطوح بسیاری از طبیعت وجود دارند

که ظریف‌تر از سطح مادی‌اند

اما با حواس جسمانی‌مان

درک‌شان نمی‌کنیم.

می‌توانیم برخی از آن سطوح را به شکلی مبهم

وقتی که خواب می‌بینیم تجربه کنیم.

اما شوربختانه

بدونِ آگاهی خواب می‌بینیم.

از آن عوالم آگاه نیستیم،

اگر چه در این‌جا و اکنون وجود داریم.

در شرایط فعلی‌مان محدود به

حواس جسمانی‌مان هستیم،

که تنها پوسته‌ی بیرونی را می‌نمایند

یا رویه‌ی وقایعی عمیق‌تر

که از سطوحِ نامحسوس‌ترِ طبیعت

پدیدار می‌شوند.

برای کمک به درکِ آن می‌توان

شخصی را مورد مشاهده قرار داد

و حالات‌ش را دید

اما نمی‌توان علت‌شان را درک کرد.

حالتِ بدنِ جسمانی‌ش

نتیجه‌ی آن چیزی است

که درون‌ش رخ می‌دهد،

افکارش،

احساسات و شور درونی‌اش.

حواس فیزیکی‌مان قادر نیستند

آن سطوح طبیعت را درک کنند.

هر چه در دنیای مادی درک می‌کنیم

نتیجه‌ی آن چیزی است که پیش‌تر

در عوالم درونی روی داده است،

در سطوح نامحسوس‌ترِ طبیعت.

به همین دلیل ممکن است خوابِ

چیزهایی را ببینیم که بعدن روی می‌دهند.

هر چیزی در دنیای مادی

ابتدا در عالم درونی بوده.

این شامل نژاد بشر هم می‌شود.

تکامل‌مان در عوالمِ درونی آغاز شد.

ما اولین نژاد بشر

روی این سیاره نیستیم.

آخرین هم نخواهیم بود.

پیش از ما

چهار تمدنِ عظیم وجود داشتند.

قدیمی‌ترین متونِ مقدس‌مان

نیاکان‌مان را به شکل‌های مختلفی
نمادپردازی کرده‌اند.

اما سرنخ که دست‌تان بیاید،

می‌‌بینید همه قصه‌ی یکسانی حکایت می‌کنند.

نیاکان‌مان

میلیاردها سال پیش،

نژادی در سطوحِ نامحسوس طبیعت وجود داشت

با بدن‌هایی بی‌شکل تشکیل شده از نور.

به دلیلِ کارمای باقی‌مانده از دورانِ پیشین،

آن موجودات مجبور شدند

به شکل‌های پست‌تر نزول کنند.

آن‌ها شروع به زیستن در بدن‌هایی شکل‌دار کردند.

دو تا سه میلیارد سال پیش

میلیاردها سال پیش، هنگامی که

زمین هنوز در حال شکل‌گیری بود،

اشکالِ نامحسوس عوالم درونی

به آهستگی در سطح مادی

متبلور می‌شدند.

«و زمین بی‌شکل و خالی بود،

و تاریکی

بر روی ژرفا؛

و روح خدا(ی دوره‌ی نخست)

سطحِ آب‌ها را فرو گرفت.»

اسطوره‌هامان شرحی از تیتان‌های ازلی

به دست می‌دهند، ایزدان و

ایزدبانویان بزرگ باستانی.

آن اسطوره‌ها، مثلن آوالون یا تواث‌ده

نماینده‌ی

نژادِ کهنِ قطبی هستند.

سرزمین‌شان به نام‌هایی چو ن تول [شمال‌گان]

تولا، آزتلان، آوالون، آسگارد و غیره

به یاد مانده است.

«این سرزمینِ مقدس تنها جایی است

که سرنوشتش بقا است

از آغاز تا پایان.

مهدِ نخستین انسان است

و منزلِ آخرین میرای خدای‌گونه.»

امروز، بخشِ مادیِ آن سرزمین‌ها

زیرِ یخ‌های قطب شمال قرار دارد.

نژادِ قطبی

نیمی اثیری و نیمی مادی بود.

بسیار زیبا بودند،

سیاهِ خوش‌رنگ،

و جنسیت یا قومیت نداشتند.

سرشار بودند از

فضیلت، خِرَد، و هوش.

عظیم‌جثه اما ظریف بودند،

بی‌شکل،

شبیهِ آمیب یا سلول.

در متونِ بوداییِ کهن "آبی‌دارما"

چنين توصیف شده‌اند که

بدن‌هایی از نور دارند

که به قوانینِ دنیای مادی

مقید نیستند.

می‌توانستند به دل‌خواه

کش بیایند یا منقبض شوند‌.

هدف‌شان بنیان‌گذاریِ زندگی

در این دنیا بود

و هدایتِ آن برای میلیاردها سال.

در متونِ کهن،

نام‌ها و نمادهای بسیاری دارند.

در متونِ کهنِ هندی

پراجاپاتی نام گرفته‌اند، خود-متولد.

در کتابِ مقدس، الوهیم نامیده شده‌اند.

نژادِ نخستین بشری الهی بودند،

نژادی از خدایان.

هنوز می‌زیند، اما

در سطحی نامحسوس از طبیعت.

نژادِ قطبی جنسیت نداشتند.

دوجنسی بودند، نر-ماده،

و به طریق شکافت‌زایی غیرجنسی
تولید مثل می‌کردند،

صرفن بدن‌شان را تقسيم می‌کردند،

که بدنی تازه تولید کنند.

همان‌گونه که امروزه سلول‌ها جنسیتی ندارند،

و به طریق غیرجنسی با تقسیم شدن
تولید مثل می‌کنند،

نیاکان‌مان هم

تولید مثل می‌کردند،

و بدن‌مان این‌گونه آغاز شد.

اسطوره‌های کهن درباره‌ی خدایانِ آفریننده

به نژادِ قطبی اشاره دارند.

آن‌ها که از ژرفای سطوحِ نامحسوس طبیعت،

برای میلیاردها سال،

هدایت‌گرِ تکاملِ زندگی

بر این سیاره بوده‌اند.

در وقتِ مناسب،

فوق‌العاده کوشیدند

که شاه‌کارِ خلقت را به انجام رسانند،

با آغازیدن چرخه‌ای تازه از تکامل،

نژادی نو از بشر.

طیِ میلیون‌ها سال تکامل،

الوهیم هدایت‌گرِ

گسترشِ نژاد تازه‌ای بودند

با شکلی کمی متراکم‌تر.

آن‌ها را هیپربوریان [اهلِ شمال] می‌نامیم.

حدودِ چهارصدمیلیون سال پیش

بخش مادی قسمت‌هایی از سرزمین‌شان

امروزه در

شمالِ اروپا و آسیا قرار دارد.

اهلِ شمال

کوچک‌تر از نژادِ قطبی،

اما هم‌چنان نسبت به ما عظیم بودند.

بدن‌شان نسبت به نژادِ قطبی

کمی متراکم‌تر بود،

اما هنوز به تمامی مادی نبود.

در کتابِ مقدس، این موضوع با سطحی دیگر

از نور معرفی شده است.

«و خدا(ی دوره‌ی نخست) گفت:

روشنایی باشد (نژادِ آینده)،

و روشنایی شد.»

آن‌ها هم دوجنسی بودند،

نر-ماده در یک موجود،

اما می‌توانستند در صورت لزوم

به شکل نر یا ماده آشکار شوند.

اهلِ شمال به طریقِ جوانه‌زنی
تولید مثل می‌کردند،

با رویاندن بدنی تازه روی خودشان.

طیِ میلیون‌ها سال

اهلِ شمال تکامل و انحطاط یافتند.

تمدن‌شان مراحل مختلفی داشت،

آن‌گونه که هر روز مراحلی دارد:

سپیده، نیم‌روز، غروب و نیمه‌شب.

این‌ها چهار دوره هستند.

دوران طلایی، زمانه‌ی نقره،

عهد برنز و عصر آهن.

چهار دوره از زندگی هر چیزی.

مراحل تکامل و انحطاط.

در عصر آهن، بعضی از اهلِ شمال

قدم در راه انحطاط گذاشتند

و نشانه‌هایی از خودپسندی و خودخواهی

بروز دادند.

طیِ میلیون‌ها سال،

این خودپسندی

منجر به تنزل بیش از پیشِ

اهلِ شمال شد.

آن‌ها شروع کردند به نمایش کیفیاتی

از قلمروهای نازل‌تر طبیعت، حیوانات.

سرانجام، به اشکالی شبیه به نخستی‌ها

نزول کردند،

و انحطاط‌شان

تا امروز ادامه پيدا کرده است.

بدن‌های مادیِ نخستی‌های امروزین

شکل‌های تنزل‌یافته‌ای است

که در دوران اهلِ شمال آغاز شدند.

و استخوان‌های قدیمیِ انسان‌های حیوان‌گونه

که به عقیده‌ی دانشمندان

نیاکان‌مان هستند

در واقع باقی‌مانده‌ی

اهلِ شمالِ تنزل‌یافته هستند.

در پایانِ دوره‌ی اهلِ شمال،

آشوب و تاریکی حکم‌فرما شد.

نژادِ اهلِ شمال

با طوفان و تندباد نابود شد.

گروهی از آنان برگزیده شدند

تا عصرِ تکاملی جدیدی را

بنیان گذارند.

«و خدا(ی دوره‌ی نخست) گفت:

آب‌های زیر آسمان

در یک جا

گِرد آیند

و خشکی پدیدار شود.»

قاره‌ی "لموریا" یا "مو" نخستین

سرزمینِ خشک روی زمین بود.

این زمانی بود که

سطحِ مادی کاملن متبلور شده بود.

در کتابِ مقدس، عدن نام داشت.

آن قاره‌ی کهن

در اقیانوس آرام بود.

بقایای آن تمدن را می‌توان در

حول و حوشِ اقیانوس آرام یافت،

جاهایی چون جزیره ایستر،

و استرالیا.

اهلِ لموریا کوچک‌تر از اهلِ شمال،

اما نسبت به ما عظیم بودند.

میانگینِ طولِ عمر اهلِ لموریا

هزاروپانصد سال بود.

آن‌ها چهره‌به‌چهره

با خدایان سخن می‌گفتند، با الوهیم.

اهلِ لموریا قادر به دیدنِ تمامِ

ابعاد طبیعت بودند.

هدف و آینده‌ی خود را می‌دانستند.

از مرگ یا تولد رنجی نمی‌بردند.

پس از صدوپنجاه‌هزار سال تکامل،

اهلِ لموریا به مرتبه‌ای

از تمدن رسیدند

که حتا امروز هم

دور از دسترس است.

کشتی‌های پرنده داشتند و قایق‌هایی

که با انرژی اتمی پیش رانده می‌شدند.

انرژی هسته‌ای را به کار می‌گرفتند.

کشتی‌های کیهان‌پیما داشتند که می‌توانستند

به عوالم دیگر سفر کنند.

«آن‌گاه خدا(ی دوره‌ی نخست) گفت:

انسان را به صورتِ خود

و شبیهِ خودمان بسازیم.»

«پس خدا(ی دوجنسی)

انسان را (به واسطه‌ی تکامل)

به صورتِ (دوجنسیِ) خود آفرید،

ایشان را به صورت خدا آفرید،

ایشان را مرد و زن آفرید.»

نخستین اهلِ لموریا هرمافرودیت [نر-ماده] بودند.

هرمافرودیت‌ها هم اندام جنسی مردانه

هم اندام جنسی زنانه دارند

و به خودیِ خود به شکل غیرجنسی

توليد مثل می‌کنند،

با بارور کردن یک تخمک توسط یک اسپرم.

سپس،

طیِ میلیون‌ها سال تکامل،

الوهیم هدایت‌گرِ

تقسیمِ جنسیت‌ها شدند.

به واسطه‌ی تکامل تدریجی فرزندانی

از اهلِ لموریا متولد شدند

که یکی از اندام‌های جنسی‌شان

از دیگری برجسته‌تر بود.

این روی‌داد به تدریج رایج‌تر شد

تا سرانجام فرزندانی

با یک جنسیتِ مشخص و به عنوانِ

مرد یا زن به دنیا آمدند.

این واقعه

یک شبه رخ نداد.

تقسیمِ جنسیت‌ها

میلیون‌ها سال طول کشید.

جدا شدنِ آدم و حوا در کتابِ مقدس

نمادپردازیِ تقسیمِ جنسیت‌هاست

که در دورانِ لموریا روی داد.

امروزه این واقعه به اختصار در فرایندِ

رشدِ جنین تکرار می‌شود.

در ابتدا، جنین جنسیتی ندارد.

سپس زمانی می‌رسد که جنین

به یکی از جنس‌های مذکر یا مؤنث تحول می‌یابد.

همين است که امروزه مردان

دارای پستان‌های خنثا هستند.

به همین دلیل است که امروزه زنان دارای

کلیتوریس هستند، که آلتِ مردانه‌ی نحیف‌شده است.

بدنِ جسمانیِ امروزمان

باقی‌مانده از گذشته‌ای دور است

که بشر هرمافرودیت بود.

بدیهی است که پس از تقسيم جنسیت‌ها

برای تولیدِ مثل

مشارکتِ جنسی لازم بود.

قاعدگی در جنسِ مؤنث باقی ماند

اما تخمک بارور نبود.

مشاركتِ جنس مذکر

برای بارور کردن تخمک

به منظورِ تولیدِ مثل

لازم بود.

این همه مطابق با

طراحیِ الوهیم بود.

در ابتدا، مشاركتِ جنسیِ مرد و زن

روی‌دادی مقدس

برای تولیدِ مثل بود

که تنها در زمان‌های

ویژه از سال و تنها در معابد

تحتِ هدایتِ الوهیم

انجام می‌گرفت.

خاست‌گاهِ سنتِ ماهِ عسل

همین است،

سفری ویژه برای زوج

به منظور آغازِ تولیدِ مثل.

در آن زمان، کنشِ جنسی نیایش‌گونه بود،

و اثری از شهوت یا ارگاسم نداشت.

زوج در معبد به هم‌آغوشیِ جنسی در می‌آمدند

و متمرکز بر نیایش و مراقبه

به همان حالت می‌ماندند.

الوهیم یک تک اسپرم را از بدنِ مرد

به سمتِ تخمکِ درونِ بدنِ زن

هدایت می‌کردند.

اهلِ لموریا "باروریِ بی‌گناه" را
جامه‌ی عمل می‌پوشاندند،

تولید مثل بدون ارگاسم.

می‌بینید که از نژادی به نژادی دیگر

طیِ میلیاردها سال

تولیدِ مثلِ جنسی تکامل پیدا کرد.

نژادِ قطبی تکامل یافتند تا به طریقِ

شکافت‌زاییِ غیرجنسی توليد مثل کنند،

با تقسیم شدن.

اهلِ شمال تکامل یافتند تا به طریقِ

جوانه‌زنیِ غیرجنسی تولید مثل کنند.

اهلِ لموریا ابتدا از جوانه‌زنی

به تولید مثل به واسطه‌ی تخمک،

و سپس با مشارکتِ جنسی، تکامل یافتند.

در گذر از این نژادها

طیِ میلیاردها سال

بشر با خلوصِ جنسی تکامل پیدا کرد،

و به مرحله‌ای حساس نزدیک می‌شد،

فرصتی برای تبدیل شدن به الوهیم،

ایزدان و ایزدبانویان.

برای پیش‌رفتِ تکامل بشر،

الوهیم لازم می‌دانستند که اهلِ لموریا

به طورِ کامل در دنیای مادی متبلور شوند.

بدن‌های مادی‌شان آماده بود،

اما آگاهی [روان]شان کاملن

در قالب بدن مادی‌شان نرفته بود.

آن قدر وفادار الوهیت بودند

و آن قدر پاک، آن قدر معصوم،

که نمی‌خواستند

وارد دنیای مادی شوند.

تنها به شکلی مبهم قادر به

درکِ دنیای مادی بودند.

به عبارتی، ادراک‌شان

بر خلاف ادراکِ ما بود.

ما عوالم درونی را با ابهام درک می‌کنیم،

مثلن در خواب.

آن‌ها برعکس بودند.

دنیای مادی برای‌شان مبهم بود؛

محسوس بود، اما جالب نه.

نورِ الوهیت را که با حواس برترشان

می‌دیدند، بسیار دوست داشتند.

خواهان دیدارِ الوهیت بودند،

نه دنیای مادی.

این‌چنین مرزی بودند میانِ

عالمِ نامحسوسِ بُعدِ چهارم

و دنیای عینیِ بُعدِ مادی،

و نمی‌‌خواستند‌ به پیش‌رفت

به سوی دنیای مادی

ادامه دهند.

پس الوهیم

تکاملِ بدن‌های اهلِ لموریا را

به سوی پرورش اندامی ویژه

هدایت کردند،

با هدفِ جذبِ آگاهی [روان] به سمتِ

احساساتِ مادی.

در علومِ باطنی،

آن اندام "کوندابافِر" نام دارد.

جایَش در انتهای

ستون فقرات و به شکلِ یک دُم بود.

این روی‌داد در رشدِ جنین

بازتاب یافته است.

برای مدتی کوتاه جنین انسان

دارای یک دم است.

این دم بازگوکننده‌ی خلاصه‌ای

از گذشته‌های دورمان است.

با وجودِ آن دُم، مرکزِ توجهِ

اهلِ لموریا

به سمتِ مادیات

تغییرِ جهت داد.

و طیِ میلیون‌ها سال

آگاهی‌شان کاملن در بدن‌های مادی‌شان

و در نتیجه در دنیای مادی

جای گرفت.

وقتی دُم دیگر مورد نیاز نبود،

الوهیم طبیعت را

در جهتِ از بین بردن آن هدایت کردند،

و در طولِ زمان آن دُم

از بدن‌های مادیِ اهلِ لموریا جدا شد.

هنوز ردی از آن در انتهای

ستونِ فقرات‌مان هست،

که دنبالچه نام دارد‌.

شوربختانه، دُم کمی بیش از زمان مورد نیاز

به بدن متصل بود،

و سایه‌ای بر ذهن‌مان باقی گذاشت:

شیفتگی به دریافت‌های مادی.

در متونِ کهنِ غربی، آدم و حوا

نمادِ بشرِ اهلِ لموریا هستند.

اسطوره از این قرار است که حوا توسط ماری

به خوردن میوه‌ی ممنوعه وسوسه شد،

میوه‌ی درختِ معرفت.

«اما از درختِ شناختِ نیک (خیر، پاکی)

و بد (شر، ناپاکی)

زنهار نخوری.

زیرا روزی که از آن بخوری

به یقین خواهی مرد.»

درختِ معرفت هم نمادین است.

به معنای حقیقیِ آن در متونِ کهن اشاره شده.

«آدم زن خود حوا را بشناخت

و او باردار شده، قائن را زایید.»

«اما فرشته وی را گفت...

اینک آبستن شده،

پسری خواهی زایید

و نامش را عیسا (نجات‌دهنده) خواهی نهاد...

مریم از فرشته پرسید:

این چگونه ممکن است،

زیرا من با مردی نبوده‌ام [مردی نشناخته‌ام].»

واژه‌ی عبریِ "دَاَت"

اشاره به معرفتِ جنسی دارد.

متأسفانه، متونِ کهن در این باره

بد ترجمه شده‌اند

تا فلسفه‌ای جزمی را بقبولانند

که پیرامونِ به‌اصطلاح "خیر و شر"

به همگان تعلیم داده شد.

درختِ اسطوره‌ایِ نمادینِ معرفت

آموزه‌‌هایی محرمانه‌ درباره‌ی

تمایل و رابطه‌ی جنسی در خود پنهان دارد.

"توُب" یعنی پاک، خوب، نیک، دل‌انگیز.

"رَع" یعنی آلودگی، ناپاکی، شرارت.

این‌ها دوگانه‌های کنشِ جنسی هستند

و پی‌آمدهای بالقوه‌ی رابطه‌ی جنسی.

شکلی از مشاركتِ جنسیِ پاک و اخلاقی وجود دارد،

و شکلی ناپاک و آلوده

از رابطه‌ی جنسی.

شکلِ پاک تواناییِ آفرینشِ الوهیم دارد،

یک بودا، یک مُرشد.

شکلِ ناپاک اهریمن، دیو،

درد و رنج خلق می‌کند.

این همان چیزی است که محرمانه بود

چرا که دانش، توان‌مندی می‌آورد

و دانشِ جنسی پرمخاطره است.

طیِ میلیاردها سال نیاکان‌مان

با تکامل به مشارکتِ جنسی رسیدند

و توسطِ الوهیم آماده می‌شدند

تا تمایلِ جنسی را به طریقی پاک

و بر اساسِ عشقی بی‌ریا به کار گیرند،

تا با پیش‌رفتِ آگاهی [روان]شان

بشر بتواند تبديل به الوهیم

و واردِ قلمروهای والاترِ طبیعت شود.

اما اهلِ لموریا دچارِ وسوسه‌ی شهوت شدند.

خارج از معابد،

مردان به هوسِ هم‌آغوشی

زنان را با مارِ نمادینِ خود

یعنی اندام جنسی‌شان

فریفتند

و زنان پس از چشیدن طعمِ لذت

بیش‌تر خواستند.

بدیهی است که قصه‌ی آدم و حوا نمادین است،

و واضح است که درباره‌ی رابطه‌ی جنسی است،

اما بشر هرگز آن را نفهمید.

اکنون اما می‌فهمد.

وسوسه‌ی آدم و حوا

نمادِ تمامیِ اهالیِ قدیمی لموریا است

که آغاز کردند به ارتباط جنسی

در خارج از معابد.

آن‌ها دچارِ وسوسه‌ی ذهنِ خود

و کام‌جویی شدند

و سرانجام ارگاسم را کشف کردند.

ارگاسم هنگامی روی می‌دهد

که انرژی جنسی بیش از حدِ تحملِ بدن

و از کنترل خارج می‌شود.

ارگاسم اتصال کوتاهی است

که انرژی انباشته شده را

بیرون می‌راند.

نمادِ ارگاسم

میوه‌ی ممنوعه است.

ممنوع است چون

توانِ جنسی، آفریننده‌ی زندگی است،

چه ظاهری و چه روحانی.

توان جنسی

محرکِ آگاهی [روان] است،

"آب‌های زنده" که خالقِ زندگی ابدی‌اند.

به همین دلیل

کارورزان جدیِ همه‌ی ادیان

توانِ جنسی خود را حفظ می‌کنند.

هنگامی که

میوه‌ی ممنوعه را می‌چشید

توانِ جنسیِ خود را هدر می‌دهید،

به جای به‌کارگیریِ آن

برای هدفِ موردِ نظر،

که پرورشِ روانِ آدمی است.

هنگامی که انرژی جنسی

به واسطه‌ی ارگاسم از دست می‌رود،

آگاهی [روان] تضعیف می‌شود.

اهلِ لموریا به واسطه‌ی ارگاسم

انرژی جنسی که زیبایی، توانِ روحانی

و خلوص‌شان را از آن داشتند،

از دست دادند.

پس رو به تباهی نهادند.

برانگیخته با طلبِ لذت

آن بشریت کهن،

کنشِ جنسی را آلودند.

به جای این که درختِ معرفت

منجر شود به نیکی و پاکی

کار به آلودگی و ناپاکی رسید.

پیش از آن اشتباه، بی‌آلایش بودند،

شاد، معصوم،

و الوهیت را چهره‌به‌چهره می‌شناختند.

پس از آلودنِ کنشِ جنسی با ارگاسم،

ننگ، هراس و ناخشنودی

را یافتند.

الوهیت را گم کردند.

به کشفِ درد

و حسِ گسستگی

از الوهیت

و از سایرین رسیدند.

عدن و شادکامی از دست رفت.

در اسطوره‌ی آدم و حوا،

آن‌جا که از عدن رانده می‌شوند،

بیان‌گرِ نحوه‌ی

ورودِ کاملِ بشرِ اهلِ لموریا

به دنیای مادی است.

این واقعه به هر حال باید روی می‌داد،

اما با حفظِ آگاهی

از عوالمِ درونی.

مشکل این بود

که میوه‌ی ممنوعه را چشیدند.

پس به جای ورودِ آگاهانه

به دنیای مادی،

اهلِ لموریا غرقه در شهوت

وارد شدند،

با عواقبی چون

رنج، درد و ناآگاهی.

اهلِ لموریا تواناییِ فهمِ

ابعادِ والاتر را از دست دادند.

آن‌ها تواناییِ درکِ

خدایان یا الوهیم را گم کردند.

آن‌ها زیبایی و معصومیتِ

خود را تباه‌شده دیدند،

و در عوض به طور کامل

در دنیای مادی متبلور شدند، تنزل‌یافته

و رانده‌شده از بهشت.

این واقعه هم

مدت‌ها طول کشید،

و یک‌شبه رخ نداد.

متعاقبن، با از دست دادنِ توان‌شان،

به روش‌هایی خودپسندانه

در پیِ جبران برآمدند.

شروع کردند به به‌کارگیریِ خودخواهانه‌ی

مراسم و دانشِ روحانی،

که باعثِ تبدیل‌شان به جادوی سیاه شد.

در آخرین روزهای لموریا،

جادوی سیاه همه جا گسترده بود.

اهلِ لموریا به جماعتی متخاصم

تنزل یافتند

و غرقه در تکبر و خشم

سلاحِ اتمی بر یک‌دیگر گشودند.

در مدت ده‌هزار سال

زمین‌لرزه‌ها قاره‌ی لموریا را

نابود کردند و به قعر اقیانوس

فرو بردند.

امروزه، تنها ردی باقی است.

در آخرین برهه

گروهی از اهلِ لموریا برگزيده شدند

تا بذرِ پیدایشِ

دورانی نو باشند.

الوهیم دلاورانه

برای کِشتِ آن بذرها جنگیدند

و برای بالیدن‌شان ایثار کردند،

اما عواقبِ فروافتادن از عدن

غیرِ قابلِ اجتناب بودند.

پس چرخه‌ی

تکامل و انحطاط دوباره آغاز شد.

حدودِ شصت میلیون سال پیش

بشرِ اهلِ آتلانتیس

تمدنِ بزرگِ بعدی در زمان‌های کهن بود،

میلیون‌ها سال پیش.

در آغاز،

در دوران طلایی،

تمدنِ آتلانتیس زیبا بود.

قانون و اخلاق مقدس و موردِ احترام بودند.

عشق و تمایل جنسی

مقدس و الهی شمرده می‌شدند،

و کنشِ جنسی تنها برای

تولیدِ مثل انجام می‌گرفت.

تکنولوژیِ اهلِ آتلانتیس هم

بسیار پیش‌رفته‌تر از ما بود.

به سیاراتِ دیگر سفر می‌کردند.

علم و توانِ روحانی

را ترکیب می‌کردند. بلد بودند

چگونه آگاهیِ زندگان را

درونِ روبات‌های شبه‌انسان

جای دهند تا به خدمت‌شان درآیند.

می‌دانستند چگونه هر چیزی را

گرانش‌زدایی کنند تا به آسانی

اشیای عظیم را جابه‌جا کنند.

ادیانِ زیبایی داشتند.

همه‌ی آموزه‌های مذهبیِ

اینکاها، مایاها، آزتک‌ها،

یونانیان، فینیقی‌ها

اهلِ اسکاندیناوی و هندوها

ریشه در آتلانتیس دارند.

ایزدان و ایزدبانویانِ آن سنت‌ها

قهرمانان، پادشاهان و ملکه‌های آتلانتیس بودند.

اهلِ آتلانتیس به والاترین جای

تمدن، فرهنگ و دانش

در تاریخ‌مان رسیدند.

سپس در بزنگاهِ ناگزیر

برای پیش‌رفتِ نوعِ بشر،

اهلِ آتلانتیس مجبور شدند

که با وسوسه‌ی درختِ معرفت

روبه‌رو شوند.

اهلِ آتلانتیس با میوه‌ی ممنوعه

آزموده شدند

و اکثرشان شکست خوردند.

بشر به دو شاخه‌ی متضاد

تقسیم شد،

پاک و ناپاک.

پاک‌ها توان جنسی‌شان را حفظ کردند.

آن‌ها ارگاسم را پس زدند

تا چیزی به‌تر به دست آورند:

حرارتِ روحانی و

تقویتِ آگاهی [روان]شان.

ناپاک‌ها خواهانِ ارگاسم شدند.

آن‌ها از پیِ لذت و قدرت رفتند،

و نفوذشان به تندی گسترش یافت.

در نتيجه، روندِ انحطاط اهلِ آتلانتیس

شتاب گرفت.

تمایل جنسی وسیله‌ای شد برای خوش‌گذرانی

و قدرت.

اهلِ آتلانتیس بساط عیاشی به راه انداختند.

رابطه‌ی جنسی را با سِحر آمیختند

و سلیقه‌‌شان را برای شهوت، غرور،

خشم و حسادت پرورش دادند.

بدنِ جسمانیِ اهلِ آتلانتیس

کوچک‌تر از اهلِ لموریا بود

و عمرشان کوتاه‌تر.

در حالی که اهلِ لموریا هزارودویست
تا هزاروپانصد سال عمر می‌کردند،

اهل آتلانتیس

تنها شش‌صد تا هفت‌صد سال می‌زیستند.

برای افزایش طولِ عمر و زیباییِ

ثروتمندان و قدرتمندان

اهلِ آتلانتیس شروع کردند به

برداشتِ غدد و هورمون‌ها

از فقیران.

قلب‌ها، کلیه‌ها

و حتا مغزها را پیوند زدند.

در نتیجه، اهلِ آتلانتیس توانستند

برای قرن‌های متمادی

بیش از طولِ عمر معمول‌شان،

و در بدن‌های مختلف

و بدون وقفه زنده بمانند.

حواس‌شان هم ضعیف‌تر

از اهلِ لموریا بود،

و در طولِ زمان

در نتیجه‌ی بسیاری

سوءاستفاده‌های ادامه‌دار

درک‌شان وخیم‌تر شد.

عوالم والاتر را

گم کردند و

خدایان را به فراموشی سپردند.

با تکبر و در تمنای بازیابیِ

توانِ روحانی‌شان،

جادوی سیاهِ قدیمی را

احیا کردند و پرورش دادند

تا توانمندتر شود.

کوتاه این که اهلِ آتلانتیس

بسیار بیش از اهلِ لموریا افول کردند.

«و خداوند دید

که شرارت (رَع، ناپاکیِ جنسی) انسان

بر زمین بسیار است،

و هر نیتِ

اندیشه‌های دل او

پیوسته برای بدی (رَع، ناپاکیِ جنسی) است و بس.»

آن‌ها که در طریقِ پاک بودند

هشدار دادند که پایانِ

تمدن‌شان نزدیک است،

اما اهلِ آتلانتیس خندیدند

و به سخره گرفتندشان.

در عصرِ آهن،

اهلِ آتلانتیس رشته‌جنگ‌هایی به راه انداختند

بسیار جان‌فرسا، که هنوز هم

در "مهابهاراتا" به یاد مانده‌اند.

این سلسله‌نبردها

صدها هزار سال طول کشید،

و منجر شد به استفاده از

سلاح‌های اتمی

که زمین‌لرزه‌هایی مهیب به راه انداخت.

اولین‌شان

هشت‌صدهزار سال پیش بود.

دومین‌شان

دویست‌هزار سال پیش بود.

سومین و آخرین آن‌ها،

همان که

پایانِ همیشگی آتلانتیس شد،

یازده‌هزار سال پیش روی داد،

و سِیلی به راه انداخت

که تمامی باقی‌مانده‌های

تمدنِ آتلانتیس را غرق کرد.

در آخرین برهه،

گروهی از اهلِ آتلانتیس

که در طریقِ پاک بودند

برگزیده شدند،

درست همان‌گونه که

برای نژاد قبلی رخ داد.

فرهنگ‌های گوشه‌گوشه‌ی دنیا

آن واقعه را در حکایاتِ

نوح، وایواسواتا، اوت‌ناپاشتیم، دوکالیون

و بسیاری دیگر به خاطر سپرده‌اند.

قصه‌هایی که نمادپردازِ گریزِ عده‌ای انگشت‌شمار

از اهالیِ پاکِ آتلانتیس

برای آماده‌سازیِ خلقتِ

تمدن آینده هستند:

ما، بشرِ امروزِ ما.