The Story of Stuff

คุณมีของพวกนี้บ้างรึเปล่า

ฉันค่อนข้างจะหมกมุ่นกับของๆ ฉัน

อันที่จริง ฉันค่อนข้างจะหมกมุ่นกับของทุกอย่างของฉันเลยทีเดียว

คุณเคยสงสัยกันบ้างไหมว่า ข้าวของทั้งหลายที่เราซื้อนั้นมาจากไหน

และมันไปไหน หลังจากที่เราโยนมันทิ้ง

ฉันหยุดสงสัยเกี่ยวกับเรื่องนี้ไม่ได้ ก็เลยไปค้นดู

และในตำราก็บอกว่า ของเหล่านี้เคลื่อนย้ายผ่านระบบ

จากการสกัดแยก สู่การผลิต การกระจายสินค้า
การบริโภค และการกำจัดของเสีย

ทั้งหมดนี้เรียกรวมกันว่า เศรษฐกิจวัสดุ
ดังนั้นฉันก็เลยค้นลึกลงไปอีกหน่อย

อันที่จริง ฉันใช้เวลาถึง 10 ปีเดินทางไปทั่วโลก

แกะรอยดูว่าข้าวของของเรานั้นมาจากไหนและไปไหนต่อ

และคุณรู้ไหมว่าฉันเจออะไร ฉันพบว่านั่นไม่ใช่เรื่องทั้งหมด

มีหลายอย่างหายไปจากคำอธิบายนี้

อย่างหนึ่งก็คือ ระบบนี้ดูดี ไม่มีปัญหา

แต่ความจริงก็คือ มันเป็นระบบที่กำลังอยู่ในวิกฤต

และสาเหตุที่มันวิกฤติก็เพราะมันเป็นระบบที่เป็นเส้นตรง

ขณะที่เราอาศัยอยู่บนโลกที่มีทรัพยากรจำกัด

คุณไม่สามารถใช้ระบบที่เป็นเส้นตรง
บนโลกที่มีสิ่งต่างๆ อย่างจำกัดได้

ทุกๆ ขั้นตอนตลอดกระบวนการ
ระบบนี้ดำเนินอยู่บนโลกจริงๆ

ในชีวิตจริงมันไม่ได้กำลังเกิดขึ้นบนหน้ากระดาษเปล่า

มันมีปฏิสัมพันธ์กับสังคม วัฒนธรรม เศรษฐกิจ สิ่งแวดล้อม

และทุกสิ่งทุกอย่างตลอดเส้นทาง ซึ่งกำลังถึงขีดจำกัด

ขีดจำกัดที่เรามองไม่เห็นที่นี่
เพราะแผนผังมันไม่สมบูรณ์

ลองมองย้อนกลับไป
ลองเติมช่องว่างและดูว่าอะไรที่หายไปบ้าง

สิ่งสำคัญที่สุดที่หายไปก็คือผู้คน ใช่แล้วผู้คน

ผู้คนที่มีชีวิตอยู่และทำงานตลอดทั้งระบบ

และบางคนที่อยู่ในระบบซึ่งมีส่วนมากกว่าคนอื่นเล็กน้อย

บ้างก็มีเรื่องให้พูดมากหน่อย พวกเขาเป็นใครกัน

เอาละ เรามาเริ่มกันที่รัฐบาล

ถึงตอนนี้เพื่อนๆ ของฉันบอกว่า ควรจะใช้รถถังเป็นสัญลักษณ์แทนรัฐบาล

และนั่นก็เป็นเรื่องจริงในหลายๆ ประเทศ และกำลังเพิ่มมากขึ้นในประเทศของเราเอง

ด้วยเหตุที่ กว่า 50% ของเงินภาษีที่เราจ่ายให้รัฐบาลกลาง
นั้นถูกใช้โดยกองทัพ

แต่ฉันใช้รูปคนเป็นสัญลักษณ์แทนรัฐบาล

เพราะว่าฉันยึดมั่นต่อวิสัยทรรศน์และคุณค่าตามที่รัฐบาลควรเป็น

ของประชาชน โดยประชาชน เพื่อประชาชน

มันเป็นงานของรัฐบาลที่จะต้องคอยระวังให้เรา
ดูแลเรา นั่นคือหน้าที่ของพวกเขา

จากนั้นก็มาถึงพวกบริษัท

ทีนี้เหตุผลที่บริษัทดูจะใหญ่กว่ารัฐบาล

ก็เพราะมันใหญ่กว่ารัฐบาล

ขนาดเศรษฐกิจที่ใหญ่ที่สุดในโลก 100 อันดับตอนนี้
มีถึง 51อันดับที่เป็นบริษัท

ขณะที่บริษัททั้งหลายโตขึ้นทั้งขนาดและพลังอำนาจ
เรากลับเห็นว่ารัฐบาลมีการเปลี่ยนแปลงเพียงเล็กน้อย

ตรงที่พวกเขาดูจะเป็นห่วงมากกว่าเล็กน้อย
ในการทำให้แน่ใจว่า

ทุกอย่างเป็นไปด้วยดี
สำหรับคนพวกนั้นมากกว่าพวกเรา

ตกลง งั้นเรามาดูกันต่อว่ามีอะไรอีกที่หายไปจากภาพนี้

เราจะเริ่มกันที่การสกัดแยก

ซึ่งเป็นคำสวยหรูสำหรับการผลาญทรัพยากรธรรมชาติ

เป็นคำที่ฟังดูดีสำหรับการทำลายล้างโลกใบนี้

เราโค่นต้นไม้ลง ระเบิดภูเขาเพื่อที่จะเอาโลหะที่อยู่ข้างใน

เราใช้น้ำจนหมด และเราก็กวาดล้างสัตว์ทั้งหลายจนเกลี้ยง

นั่นทำให้เรามาถึงที่นี่ ขีดจำกัดแรก

ทรัพยากรของเรากำลังจะหมด เราใช้ข้าวของมากเกินไป

ถึงตอนนี้ ฉันรู้ว่ามันออกจะยากที่จะได้ยิน
แต่มันเป็นเรื่องจริงที่เราต้องเผชิญ

เพียงแค่ในช่วงสามทศวรรษที่ผ่านมา

ทรัพยากรธรรมชาติของโลกถึงหนึ่งในสามถูกนำไปใช้และหมดไป

เรากำลังตัดโค่น ถลุง กวาดล้าง
ทำลายสถานที่แห่งนี้อย่างรวดเร็ว

โดยไม่สนใจถึงขีดความสามารถของโลก
ซึ่งเป็นที่อยู่อาศัยของผู้คน

ที่ๆ ฉันอาศัยอยู่ ในสหรัฐ
เรามีป่าไม้ดั้งเดิมเหลืออยู่น้อยกว่า 4%

สี่สิบเปอร์เซ็นต์ของสายน้ำ
ไม่สามารถใช้ดื่มได้

และปัญหาของเราก็ไม่ใช่เพียงแค่นั้น เรากำลังใช้ข้าวของมากเกินไป

เราใช้เกินส่วนแบ่งที่เรามี
ทั้งที่เรามีกันแค่ 5% ของประชากรโลก

แต่เราใช้มากถึง 30% ของทรัพยากรโลก
และก่อให้เกิดของเสียอีกถึง 30% ของทั้งหมด

ถ้าคนทุกคนบริโภคในอัตราเดียวกับสหรัฐ
เราคงต้องโลกซัก 3 ถึง 5 ใบ

และคุณรู้อะไรไหม
เรามีโลกอยู่แค่ใบเดียว

วิธีการที่ประเทศของฉันตอบสนองต่อขีดจำกัดนี้
ก็ง่ายๆ ด้วยการไปเอามาจากคนอื่นไง

นี่คือโลกที่สาม ซึ่ง
-บางคนอาจบอกว่า-

เป็นคำอีกคำที่ใช้เรียกข้าวของของเรา
ที่ไปอยู่บนแผ่นดินของคนอื่น

แล้วมันเป็นอย่างไร
ก็เหมือนเดิม: กวาดล้าง

แหล่งทำประมงบนโลกถึง 75%
ถูกใช้จนถึงหรือกระทั่งเกินกว่าขีดความสามารถที่มี

80% ของป่าดั้งเดิมบนโลกหมดไป

แค่ที่อเมซอนแห่งเดียว
เรากำลังสูญเสียต้นไม้ถึง 2,000 ต้นในเวลาหนึ่งนาที

นั่นเท่ากับสนามฟุตบอลเจ็ดสนามในเวลาหนึ่งนาที

แล้วผู้คนที่เขาอาศัยอยู่ที่นี่ล่ะ

คนพวกนี้น่ะหรือ
พวกเขาไม่ได้เป็นเจ้าของทรัพยากรพวกนี้

ถึงแม้ว่าพวกเขาจะอาศัยอยู่ที่นั่นมาหลายชั่วอายุคน
ถึงอย่างนั้นพวกเขาก็ไม่ได้ประโยชน์อะไรจากการผลิต

และพวกเขาก็ไม่ได้ซื้ออะไรมากเท่าไหร่
และในระบบนี้

ถ้าคุณไม่ได้เป็นเจ้าของหรือซื้อของมากมาย
คุณก็ไม่มีคุณค่าอะไร

จากนั้น วัสดุทั้งหลายก็เคลื่อนเข้าสู่ "การผลิต"
และสิ่งที่เกิดขึ้นที่นั่นก็คือเราใช้พลังงาน

เพื่อผสมสารเคมีที่เป็นพิษเข้ากับทรัพยากรธรรมชาติ
เพื่อให้ได้ผลิตภัณฑ์ที่ปนเปื้อนสารพิษ

ทุกวันนี้มีสารสังเคราะห์มากกว่า 100,000 ชนิด
ถูกใช้ในเชิงพานิชย์

มีเพียงส่วนน้อยเท่านั้น
ที่ได้รับการทดสอบถึงผลกระทบต่อสุขภาพ

และไม่มีตัวไหนเลยที่ถูกทดสอบ
ถึงผลกระทบต่อสุขภาพเมื่อมันผสมกับสารตัวอื่น

นั่นหมายถึงเมื่อมันทำปฏิกิริยากับสารอื่นๆ ทั้งหลาย
ที่เราสัมผัสอยู่ทุกวันนี้

ดังนั้น เราจึงไม่รู้ผลกระทบอย่างเต็มที่ต่อสุขภาพ
และสิ่งแวดล้อมของสารเคมีที่เป็นพิษเหล่านี้

แต่เรารู้อยู่อย่างหนึ่งก็คือ
เข้าเป็นพิษ ออกก็เป็นพิษ

ตราบใดที่เรายังใช้สารพิษ
ในระบบการผลิตเชิงอุตสาหกรรม

เราก็ยังคงได้รับสารพิษจากสิ่งของที่เรานำกลับ

มาที่บ้านของเรา ที่ทำงาน โรงเรียน และ ร่างกายของเรา

อย่างเช่น บีเอฟอาร์ หรือสารประกอบโบรไมด์ป้องกันไฟ

ซึ่งเป็นสารที่ทำให้ข้าวของทนไฟไหม้
แต่มีพิษร้ายแรงมาก

มันเป็นพิษต่อระบบประสาท ซึ่งหมายถึงเป็นพิษต่อสมอง
นี่พวกเรากำลังทำอะไรกันถึงใช้สารเคมีแบบนี้

แถมยังเอามันใส่ในเครื่องคอมพิวเตอร์ ชิ้นส่วนต่างๆ
โซฟา เสื่อ แม้กระทั่งหมอน

ที่จริง เราเอาหมอน
ไปจุ่มในสารที่เป็นพิษต่อระบบประสาท

แล้วก็เอากลับบ้านมาใช้หนุนหัว
ตลอด 8 ชั่วโมงที่เราหลับ

ถึงตอนนี้ฉันก็ไม่รู้เหมือนกัน
แต่มันดูเหมือนว่าประเทศนี้จะมีศักยภาพมากมาย

เราน่าจะคิดได้ถึงวิธีที่ที่ดีกว่า
เพื่อป้องกันไม่ให้หัวของเราไหม้ไฟในตอนกลางคืน

สารพิษนี้ค่อยๆ สะสมในห่วงโซ่อาหาร
และเข้มข้นในร่างกายของเรา

คุณรู้ไหมว่าอาหารอะไร
ที่อยู่บนจุดสูงสุดของห่วงโซ่อาหาร

แถมยังมีระดับสารพิษหลายชนิดสูงสุด
ก็นมแม่ไง

นั่นหมายถึงเราได้มาถึงจุดที่
สมาชิกตัวเล็กที่สุดของสังคม ลูกๆ ของเรา

กำลังได้รับสารพิษเข้มข้นที่สะสมมาตลอดชีวิต
จากนมแม่ของพวกเขา

นั่นไม่นับว่าเป็นการทำร้ายกันอย่างร้ายกาจหรือไง

นมแม่ควรจะเป็นรากฐานสูงสุดของพฤติกรรมมนุษย์

ถึงตอนนี้การให้นมแม่ก็ยังคงเป็นสิ่งที่ดีที่สุด

ฉันคิดไปว่าพวกเขากำลังคอยระวังให้เรา และแน่นอนที่สุด

ผู้คนที่ได้รับสารพิษเหล่านี้มากที่สุด

ก็คือคนที่ทำงานในโรงงาน
ซึ่งหลายคนเป็นผู้หญิงที่กำลังอยู่ในวัยที่มีลูกได้

พวกเขากำลังทำงานกับสารพิษ
สารก่อมะเร็ง และอีกมากมาย

ที่นี้ฉันอยากจะถามคุณ
ว่าผู้หญิงในวัยเจริญพันธุ์ที่ไหน

อยากทำงานที่ต้องสัมผัสกับสารพิษ

นอกจากผู้หญิงที่ไม่มีทางเลือกอื่น
และนั่นก็เป็นหนึ่งใน "ความสวยงาม" ของระบบ

การพังทลายของสภาพแวดล้อม
และเศรษฐกิจท้องถิ่นที่นี่

เป็นหลักประกันว่า
จะมีผู้คนที่ไม่มีทางเลือกอื่นอย่างต่อเนื่อง

คนทั่วโลกถึง 200,000 คนต่อวัน
กำลังย้ายออกจากสิ่งแวดล้อม

ที่เคยอยู่อาศัยมาหลายชั่วอายุคน

เข้าสู่เมือง หลายคนต้องมาอาศัยอยู่ในชุมชนแออัด
เร่หางานทำ ไม่ว่างานนั้นจะมีพิษแค่ไหน

ที่นี้คุณเห็นหรือยัง ว่าไม่ใช่แค่ทรัพยากรเท่านั้น
ที่ต้องสูญเสียไปในระบบแบบนี้

แต่ชีวิตคนก็ด้วย
ทั้งชุมชนล่มสลาย

ใช่แล้ว เข้าเป็นพิษ ออกก็เป็นพิษ

สารพิษมากมายออกจากโรงงานปนมาในผลิตภัณฑ์

แต่ยิ่งมากกว่านั้นในรูปของผลพลอยได้ หรือมลพิษ
และนั่นก็เป็นมลพิษจำนวนมหาศาล

ในสหรัฐ อุตสาหกรรมของเรายอมรับว่าปล่อย
สารเคมีเป็นพิษออกมามากกว่า 4 ล้านปอนด์ต่อปี

ซึ่งที่จริงคงมากกว่านั้นมาก
เพราะนั่นเป็นแค่ปริมาณที่พวกเขายอมรับ

และนั่นก็เป็นขีดจำกัดอีกอย่าง เพราะว่า

ใครกันที่อยากจะมองและดมสารเคมีเป็นพิษ
ตั้ง 4 ล้านปอนด์ต่อปี แล้วพวกเขาทำยังไง

ย้ายโรงงานสกปรกพวกนี้ไปต่างประเทศ
ไปสร้างมลภาวะให้ผืนดินของคนอื่น

แต่รู้อะไรไหม มลพิษทางอากาศจำนวนมาก
ถูกกระแสลมพัดพากลับมาที่สหรัฐ

แล้วเกิดอะไรขึ้นหลัวจากที่ทรัพยากร
ถูกเปลี่ยนให้กลายเป็นผลิตภัณฑ์

มันก็มาที่นี่ เตรียมเข้าสู่การกระจายสินค้า

ทีนี้การกระจายสินค้าก็หมายถึง "การขาย
ขยะปนเปื้อนสารพิษเหล่านี้ให้ได้เร็วที่สุดเท่าที่จะเป็นไปได้"

เป้าหมายก็คือ การตั้งราคาต่ำๆ เข้าไว้
ให้คนซื้อกันไม่หยุด และทำให้ของมีการเคลื่อนไหวตลอดเวลา

จะทำอย่างไรให้ของมีราคาถูก
ก็ไม่ต้องจ่ายค่าจ้างคนงานขายสินค้าให้มันสูงนัก

ตัดลดเงินประกันสุขภาพของพวกเขาทุกครั้งที่ทำได้
เป็นการกระจายต้นทุนออกจากสินค้า

ซึ่งหมายความว่า ต้นทุนจริงๆ ของการผลิต
ไม่ได้ถูกรวมอยู่กับราคาของ

อาจพูดได้ว่า
เราไม่ได้จ่ายเงินซื้อของที่เราซื้อ

ฉันคิดถึงเรื่องนี้ในวันหนึ่ง

ตอนที่กำลังเดินอยู
ฉันเกิดอยากฟังข่าว

ก็เลยเข้าไปที่ร้านขายวิทยุ
เพื่อซื้อวิทยุซักเครื่อง

ฉันเจอวิทยุสีเขียวน่ารักนี่ในราคา 4 เหรียญ 99 เซนต์

ตอนที่ฉันกำลังยืนเข้าคิวเพื่อจ่ายเงิน
ฉันก็เกิดคิดขึ้นว่า

เป็นไปได้อย่างไรที่เงินแค่ 4.99 เหรียญ
จะครอบคลุมต้นทุนทั้งหมด

ของวิทยุเครื่องนี้อีกทั้งค่าที่ทำให้มันมาอยู่ในในมือฉันได้
โลหะที่ใช้น่าจะถลุงมาจากแอฟริกาใต้

น้ำมันเชื้อเพลิงน่าจะขุดเจาะมาจากอิรัก
พลาสติกน่าจะทำในจีน

และชิ้นส่วนต่างๆ อาจถูกประกอบขึ้น
ด้วยมือของเด็กอายุ 15 ปีในเมืองมาควิลาโดรา ในเม็กซิโก

เงินแค่ 4.99 เหรียญไม่น่าจะพอจ่ายเป็นค่าเช่า
เพื่อวางสินค้าบนชั้นจนฉันเดินมาเห็นด้วยซ้ำ

ไม่นับรวมเงินเดือนส่วนหนึ่งของคนที่มาช่วยฉันเลือกมัน

หรือค่าเรือเดินสมุทรและค่ารถบรรทุก
ที่ชิ้นส่วนของวิทยุเครื่องนี้ถูกบรรทุกมา

นั่นทำให้ฉันรู้ว่า ฉันไม่ได้เป็นคนจ่ายเงินค่าวิทยุ
ถ้างั้นแล้วใครกัน

คนพวกนี้จ่ายด้วยการสูญเสีย
ฐานทรัพยากรธรรมชาติของพวกเขา

คนพวกนี้จ่ายด้วยการสูญเสียอากาศสะอาด
ด้วยการเพิ่มขึ้นของโรคหอบหืดและอัตราการเกิดมะเร็ง

เด็กๆ ในคองโกจ่ายด้วยอนาคตของพวกเขา
30% ของเด็กที่ส่วนหนึ่งของคองโก

ต้องออกจากโรงเรียน
เพื่อมาทำเหมืองโคลแทน

โลหะที่เราใช้สำหรับทำ
อุปกรณ์อิเล็กทรินิคใช้แล้วทิ้งราคาถูก

คนพวกนี้ถึงกับต้องจ่าย
ด้วยประกันสุขภาพของพวกเขา

ตลอดระบบนี้ ผู้คนต่างถูกขูดรีด
เพื่อฉันซื้อวิทยุเครื่องนี้ได้ในราคา 4.99 เหรียญ

โดยที่การมีส่วนทั้งหลายเหล่านี้
ไม่ถูกบันทึกไว้ในสมุดบัญชีเล่มไหนเลย

นั่นคือสิ่งที่ฉันหมายถึงเมื่อพูดถึงการกระจาย
ต้นทุนการผลิตที่แท้จริงออกสู่ภายนอกของเจ้าของบริษัท

และนั่นก็เรานำเรามาถึง
ลูกศรทองคำแห่งการบริโภค

ซึ่งเป็นหัวใจของระบบ
เป็นเครื่องยนต์ที่ขับเคลื่อนมัน

มันเป็นเรื่องสำคัญอย่างยิ่งที่กรปกป้องลูกศรนี้
กลายเป็นเรื่องสำคัญสูงสุดสำหรับคนเหล่านี้ทั้งคู่

เป็นสาเหตุว่า หลังเหตุการณ์ 9/11
ตอนที่ประเทศของเรากำลังช็อก

และประธานาธิบดีบุชสามารถให้คำแนะนำ
ถึงสิ่งที่เหมาะสมหลายๆ อย่าง

ทั้งรำ่ไห้ สวดมนต์ ตั้งความหวัง ไม่เลย
เขาบอกให้เราใช้จ่าย ออกไปซื้อของ?

เรากลายมาเป็นชนชาติแห่งการบริโภค
ตัวตนหลักของเรากลายมาเป็นการเป็นผู้บริโภค

ไ่ม่ใช่มารดา ครู เกษตรกร แต่เป็นผู้บริโภค

หนทางหลักที่คุณค่าของเรา
ถูกชี้วัดและแสดงให้เห็น

ขึ้นอยู่กับว่าเรามีส่วนในลูกศรนี้มากแค่ไหน
เราบริโภคมากแค่ไหน

เราซื้อ ซื้อ และซื้อ