Η δική μου ιστορία αγάπης και απώλειας ως διαφυλετικά υιοθετημένου παιδιού

Ένα μυστηριώδες τατουάζ στο χέρι ήταν το μόνο που συνέδεε τη Σάρα Τζόουνς, η οποία υιοθετήθηκε ως παιδί από λευκούς γονείς, με τις ρίζες της στη Νότια Κορέα. Η αναζήτηση της βιολογικής της οικογένειας τη δίδαξε ότι οι ιστορίες διαφυλετικής υιοθεσίας συχνά διαμορφώνουν νέες ζωές στο εξωτερικό ως δώρα της τύχης που απαιτούν ατελείωτη ευγνωμοσύνη, κρύβοντας έτσι μια πραγματικότητα πολύ πιο πολύπλοκη. Μέσα από τα δικά της βιώματα απώλειάς και ανακάλυψης, η Τζόουνς καθοδηγεί τους θετούς γονείς στην προσπάθειά τους να προστατέψουν τα μοναδικά, προσωπικά και πολιτιστικά αφηγήματα των παιδιών τους.

Όταν ήμουν τριών ετών,

με υιοθέτησε από τη Νότια Κορέα

μια λευκή οικογένεια
από το Σολτ Λέικ Σίτι της Γιούτα.

Έφτασα στην Αμερική
με ένα μυστηριώδες τατουάζ

στο αριστερό μου χέρι.

Ήταν τόσο μεγάλο και εμφανές,

που οι θετοί γονείς μου φρόντισαν
να αφαιρεθεί χειρουργικά άμεσα.

Ανησυχούσαν μήπως με κορόιδευαν τα παιδιά.

Σήμερα, έχω μόνο μια μικρή ουλή
εκεί που κάποτε υπήρχε το τατουάζ.

Το σχεδίασα με ανεξίτηλο μαρκαδόρο
για να δείτε πώς ήταν.

Τα αρχεία υιοθεσιών στην Κορέα του 1976
ήταν επιεικώς ατελή.

Δεν ήξερα τίποτα για το παρελθόν

ή την οικογένειά μου.

Δεν ήξερα καν αν το όνομα
ή η ημερομηνία γέννησής μου ήταν αληθινά.

Και κανείς δεν γνώριζε
τι σήμαινε το τατουάζ μου.

Διαφυλετική ονομάζεται η υιοθεσία
στην οποία παιδί μιας φυλής ή εθνικότητας

υιοθετείται από γονείς
άλλης φυλής ή εθνικότητας.

Τα παιδιά της γενιάς μου
που υιοθετούνταν από την Κορέα

αφομοιώνονταν στην κουλτούρα
των θετών γονιών τους.

Έτσι, ανατράφηκα σαν λευκή.

Καθώς μεγάλωνα, μερικές φορές
τρώγαμε σε Κορεάτικα εστιατόρια

ή πηγαίναμε σε ασιατικές γιορτές.

Όμως, δεν ταυτιζόμουν
με την ασιατική κουλτούρα.

Αναπολώντας το παρελθόν,

καταλαβαίνω ότι η αφαίρεση του τατουάζ μου
ήταν συμβολική της αφαίρεσης της σχέσης

με την κορεάτικη εθνικότητα και κουλτούρα.

Και δεν είμαι η μόνη.

Από το 1950, σχεδόν 200.000 παιδιά
υιοθετήθηκαν απ' την Κορέα

σε ολόκληρο τον κόσμο.

Ολοένα και περισσότερες έρευνες
δείχνουν ότι τα παιδιά βιώνουν τραύμα

όταν χωρίζονται από τις οικογένειες
απ' τις οποίες προέρχονται.

Ένα τέτοιο τραύμα βίωσα κι εγώ.

Έμαθα πρόσφατα ότι η βιολογική μου μητέρα

εγκατέλειψε την οικογένειά μου
λίγο μετά τη γέννησή μου.

Όταν ήμουν δύο ετών,
ο βιολογικός πατέρας μου τραυματίστηκε

και δεν μπορούσε να φροντίσει
τους αδελφούς μου κι εμένα.

Έτσι, τα δύο μεγαλύτερα αδέλφια μου κι εγώ
βρεθήκαμε στην πρόνοια.

Εκεί, κάποιος αποφάσισε,
επειδή ήμουν η μικρότερη,

ότι είχα περισσότερες
πιθανότητες να υιοθετηθώ.

Με έστειλαν, λοιπόν,
σε άλλο ορφανοτροφείο,

μακριά από τ' αδέλφια μου
που με φρόντιζαν.

Τα αρχεία υιοθεσίας μου
λένε ότι δεν έπαιζα

με τα άλλα παιδιά στο ορφανοτροφείο

και τώρα γνωρίζω το γιατί.

Οι φωτογραφίες της υιοθεσίας μου δείχνουν
ένα φοβισμένο, υποσιτισμένο κοριτσάκι.

Φανταστείτε το πολιτισμικό σοκ που έπαθα
μετά από εννέα μήνες μοναξιάς,

όταν έφτασα στην Αμερική,

όπου όλα ήταν διαφορετικά:

οι άνθρωποι,

τα κτίρια,

το φαγητό

και τα ρούχα.

Στα τρία μου χρόνια,
γρήγορα συνειδητοποίησα

ότι κανείς δεν μιλούσε Κορεάτικα σαν εμένα

κι έτσι, σταμάτησα γενικά
να μιλάω για έξι μήνες.

Όταν άρχισα να μιλάω ξανά,
ήταν στα Αγγλικά και μόνο.

Μια απ' τις πρώτες φράσεις που είπα,

όταν οι γονείς μου μου έδωσαν
τις εικόνες του ορφανοτροφείου

ήταν, «Σάρα λυπημένη».

Τα υιοθετημένα παιδιά συχνά
σηκώνουν συναισθηματικά τείχη

για να μην πληγωθούν ξανά.

Εγώ σίγουρα το έκανα.

Όπως πολλά διαφυλετικά υιοθετημένα παιδιά,

καθώς μεγάλωνα, πολλές φορές
ευχήθηκα να ήμουν λευκή

σαν τα άλλα παιδιά γύρω μου.

Τα άλλα παιδιά κορόιδευαν
τα μάτια και τη μύτη μου.

Το στυλ της δεκαετίας του '80
μου έκανε μεγάλο κακό.

Γυαλιά που δεν μου πήγαιναν,

κουρέματα,

(Γέλια)

που με έκαναν να φαίνομαι γελοία.

(Γέλια)

Το αφήγημα που ακούτε μπορεί
να σας κάνει να αισθάνεστε άβολα.

Το αφήγημα που συνήθως ακούμε
είναι αυτό των νέων γονέων

που περιμένουν ανυπόμονα το παιδί
που τόσο καιρό ήθελαν.

Αφηγούνται την ιστορία
με αγάπη, χαρά και ενθουσιασμό

και όταν πρωτοφέρνουν
το υιοθετημένο παιδί στο σπίτι τους,

οικογένεια και φίλοι το γιορτάζουν
και συγχαίρουν τους γονείς

για την υπέροχη απόφασή τους
να υιοθετήσουν.

Η ιστορία των δικών μου γονιών ήταν
σαν μια όμορφη κουβέρτα που με ζέσταινε.

Αλλά λίγο μετά, η κουβέρτα
έγινε το επίκεντρο

που κάλυψε και εμένα
και τον τρόπο που έβλεπα τα πράγματα.

Δεν μπορούσα ν' ανασάνω συναισθηματικά.

Οι γονείς μου μού έλεγαν
πράγματα του τύπου,

«Σ' ερωτεύτηκα απ' τη στιγμή
που είδα τη φωτογραφία σου.

Η καρδιά μου ράγισε».

Το ξέρω ότι μ' αγαπούν και με ήθελαν.

Αλλά εύχομαι η ιστορία της γέννησής μου
να μην ήταν τόσο λυπητερή,

τόσο ανθρωπιστική.

Συχνά μπέρδευα την αγάπη
με την ευγνωμοσύνη,

ειδικά όταν άλλοι άνθρωποι
μου έλεγαν πράγματα όπως,

«Είσαι τόσο τυχερή
που σε υιοθέτησαν στην Αμερική»,

ή, «Οι γονείς σου είναι δύο άγγελοι».

Σε ένα παιδί, τα σχόλια αυτά συνέχεια
του θυμίζουν ότι πρέπει να είναι ευγνώμων

απέναντι στη φιλανθρωπία των γονέων.

Δεν μου άρεσε που δεν μπορούσα
να πω σ' αυτούς τους ανθρώπους,

«Δεν μου αρέσει να μου θυμίζουν συνέχεια
ότι είμαι υιοθετημένη.

Θέλω να είμαι ένα φυσιολογικό παιδί

και, ίσως, να είμαι
και λίγο αχάριστη πού και πού».

(Γέλια)

Έμαθα όμως να χαμογελώ
χωρίς να χαμογελώ στ' αλήθεια

και όσο μεγάλωνα, ήθελα να μπορέσω να πω,

«Η Σάρα είναι ακόμα λυπημένη».

Αλλά έθαψα τα αισθήματά μου
και αργότερα στη ζωή μου κατάλαβα

ότι δεν είχα πραγματικά θρηνήσει
για την υιοθεσία μου.

Ενώ πολλοί από εμάς καταλαβαίνουν
ότι η υιοθεσία ενός παιδιού

από διαφορετική φυλή, κουλτούρα ή χώρα
δεν είναι ποτέ απλή,

σπάνια κατανοούμε τα σύνθετα συναισθήματα

που βιώνουν τα υιοθετημένα παιδιά.

Κάποια παιδιά βιώνουν αισθήματα απώλειας,

αισθήματα απόρριψης,

θλίψη,

ντροπή,

ενοχή,

προκλήσεις όσον αφορά στην ταυτότητά τους,

δυσκολία να νιώσουν οικειότητα

και έχουν θέματα με τον έλεγχο.

Ρωτήστε τα παιδιά μου.

(Γέλια)

Τα υιοθετημένα παιδιά
μπορούν να αγαπούν τους θετούς γονείς

και ταυτόχρονα να βιώνουν
αυτά τα σύνθετα συναισθήματα.

Πολλοί από εμάς αναρωτιόμαστε:

Αν είχαμε έναν ασφαλή συναισθηματικό χώρο

για να διαφυλάξουμε την ιστορία
της παιδικής μας ηλικίας,

ως ενήλικες θα παλεύαμε ακόμα
να συμφιλιωθούμε με το θέμα της υιοθεσίας;

Πού να βρούμε το συναισθηματικό οξυγόνο
για να διαφυλάξουμε τις ιστορίες μας;

Από τα τέλη του '90 και τις αρχές του '00,

ερευνητές σαν τον δρ Ρίτσαρντ Λι
εστιάζουν σε διάφορες μεθόδους για γονείς

που έχουν υιοθετήσει παιδιά από άλλη φυλή.

Ελπίζουν έτσι να βοηθήσουν παιδιά
και τους θετούς γονείς τους

να προσαρμοστούν καλύτερα
στις ιδιαίτερες φυλετικές συνθήκες.

Ενθαρρύνουν την κοινωνικοποίηση

που εκθέτει τα παιδιά σε ανθρώπους,

τόπους, γλώσσες και τον πολιτισμό
της βιολογικής τους οικογένειάς.

Κάποιοι γονείς επικεντρώνονται
στα φυλετικά θέματα

για να προετοιμάσουν τα παιδιά τους
για τον ρατσισμό και τις διακρίσεις

που θα βιώσουν εκτός του σπιτιού.

Και κάποιοι άλλοι επιτρέπουν στα παιδιά
να επιλέξουν καθώς μεγαλώνουν

κατά πόσο θα εκτεθούν
στην κουλτούρα από την οποία προέρχονται.

Βλέποντας αυτά τα σημάδια προόδου,

μπορεί να σκεφτούμε ότι λύσαμε το πρόβλημα
όσον αφορά στη διαφυλετική υιοθεσία.

Τα παιδιά απ' την Κορέα αποτέλεσαν
το πρώτο μεγάλο κύμα υιοθεσιών,

σχεδόν 30 χρόνια νωρίτερα
από πολλές άλλες χώρες.

Έτσι, υπάρχουν γενιές ολόκληρες
που υιοθετήθηκαν απ' την Κορέα,

από μικρά παιδιά ως και ενήλικες 70 ετών,

που αντιμετωπίζουν
τις επιπτώσεις της αφομοίωσής τους,

αλλά λίγες μόνο μελέτες

που παρακολουθούν αυτούς τους ανθρώπους
σε όλη τη διάρκεια της ζωής τους.

Ξέρω πως οι άνθρωποι γύρω μου
δεν μπορούν να καταλάβουν τη θλίψη μου.

Η Ρέιτσελ Ρόσταντ, ακόμη ένα παιδί
που υιοθετήθηκε απ' την Κορέα,

εξέφρασε τα δικά μου
συναισθήματα όταν είπε,

«Είναι δύσκολο να υπολογίσεις την απώλεια,

όταν φαίνεται σαν
να μην έχεις χάσει τίποτα.

Δεν είναι σαν την απώλεια ενός οργάνου.

Είναι σαν αυτήν που νιώθεις
όταν χάνεται το όνειρο

σαν ξυπνάς το πρωί».

Κάθε χρόνο, εκατοντάδες άνθρωποι
υιοθετημένοι από την Νότια Κορέα

αναζητούν τις βιολογικές τους οικογένειες.

Σύμφωνα με τα πρακτορεία της Κορέας,
λιγότεροι από το 15% τα καταφέρνουν.

Πέρυσι, βρήκα την οικογένειά μου
μέσα σε μόλις τρεις μήνες.

Ανέβασα μια φωτογραφία του τατουάζ μου
στα κοινωνικά δίκτυα,

την οποία δημοσίευσαν
πολλοί άλλοι Κορεάτες.

Ένας φίλος του αδελφού μου
είδε τη φωτογραφία

και κατάλαβε αμέσως τι σήμαινε το τατουάζ.

Όταν ο πατέρας μου αποφάσισε
να μας στείλει στην Πρόνοια,

ανησυχούσε πως θα μας χώριζαν
ή θα μας υιοθετούσαν στο εξωτερικό.

Έτσι, πήρε την ασυνήθιστη απόφαση
να κάνει ένα μεγάλο τατουάζ

στο χέρι του καθενός μας

και στο δικό του,

έτσι ώστε να μπορέσουμε
να βρούμε ο ένας τον άλλον κάποτε.

Και προσπάθησε να βρει εμένα.

Και είχε δίκιο.

Το τατουάζ με οδήγησε τελικά
στο να βρω τη χαμένη μου οικογένεια.

Δυστυχώς, πέθανε εννέα χρόνια
πριν δει την επανένωση των παιδιών του.

Αλλά πέρυσι, ταξίδεψα στην Κορέα
για να συναντήσω τους δύο αδελφούς μου,

τη θεία και τον θείο μου

και έμαθα πολλά καινούρια πράγματα
για τον εαυτό μου,

συμπεριλαμβανομένης
της ημερομηνίας που γεννήθηκα.

Για την ακρίβεια,
είμαι επτά μήνες μεγαλύτερη.

(Γέλια)

Στη μεσήλικη γυναίκα που βλέπετε,
δεν άρεσε το γεγονός ότι είναι μεγαλύτερη.

(Γέλια)

Εξηγεί όμως γιατί ήμουν πιο ταλαντούχα
από τα άλλα παιδιά της τάξης μου.

(Γέλια)

Αλλά το πιο σημαντικό πράγμα που έμαθα

ήταν ότι στην Κορέα είχα
μια οικογένεια που με αγαπούσε,

που με θυμόταν ως μωρό

και δεν με ξέχασε ποτέ.

Δεν με είχαν εγκαταλείψει,
όπως έλεγαν τα αρχεία υιοθεσίας μου.

Με ήθελαν.

Είναι καιρός να αλλάξουμε τον τρόπο
που βλέπουμε την υιοθεσία.

Ένα υγιές οικοσύστημα υιοθεσιών
είναι αυτό όπου τα παιδιά,

οι θετές οικογένειες
και οι βιολογικές οικογένειες

έχουν τις δικές τους μοναδικές ιστορίες.

Όταν βάλουμε αυτά τα αφηγήματα
το ένα δίπλα στο άλλο,

δημιουργείται καλύτερη ενσυναίσθηση
και τακτικές για τις ζωές

που επηρεάζονται απ' την υιοθεσία.

Ακούστε δύο πράγματα
που μπορούν να κάνουν οι ενήλικες

για να προστατέψουν τις ιστορίες
των υιοθετημένων παιδιών καλύτερα.

Πρώτον, δώστε στα παιδιά ασφαλή χώρο
για να εκφράσουν τα συναισθήματά τους

και τα θετικά και τα αρνητικά.

Φράσεις του τύπου, «Πες μου κι άλλα»,

«Τι είναι αυτό που επιθυμείς;»

και, «Είναι φυσιολογικό αυτό που νιώθεις»,

είναι τρόποι με τους οποίους οι γονείς
δίνουν συναισθηματικό οξυγόνο στα παιδιά.

Δεύτερον, δώστε βάση
στην ιστορία υιοθεσίας του παιδιού.

Τα παιδιά μπορεί να εκφράσουν
συναισθήματα που ίσως πληγώσουν

ή ανησυχήσουν τον θετό γονέα.

Ως γονέας, προσπαθήστε να αντιμετωπίσετε
και να συγκρατήσετε τους φόβους σας

μακριά από το παιδί.

Πάντα να θεωρείτε την ιστορία του παιδιού
βάσιμη και σημαντική.

Είναι φυσικό να θέλετε
να προστατέψετε τα παιδιά

έτσι ώστε να μην νιώσουν πόνο.

Το τατουάζ μου, όμως, είναι η απόδειξη
ότι κάθε υιοθεσία αρχίζει με απώλεια

και κάθε παιδί επηρεάζεται διαφορετικά.

Τα υιοθετημένα παιδιά
μπορούμε να ζήσουμε μια γεμάτη ζωή,

αποδεχόμενοι και χτίζοντας
πάνω σ' αυτά που μας έδωσε η μοίρα.

Και αν ακούσετε το αφήγημά μας
με ενσυναίσθηση,

θα ακούσετε και άλλα πράγματα όπως:

παιδική περιέργειά,

χάρη,

ανθεκτικότητα,

κουράγιο,

αγάπη

και ναι, ακόμα και ευγνωμοσύνη.

Σας ευχαριστώ.

(Χειροκρότημα)