Neden kazanmak her zaman başarıya eşit değildir

Valorie Kondos Field kazanmak hakkında birçok şey biliyor. UCLA'de uzun süre kadın jimnastik takım antrenörlüğü yaparken şampiyonluk üzerine şampiyonluk kazandı ve birçok yerden beğeni toplayan bir lider oldu. Bu ilham verici, acımasızca dürüst ve bazen de yürek burkan konuşmasında, kendi başarısının sırrını paylaşıyor. İpucu: Bunun “kazanmakla” ilgisi yok.

Hepimize bir sorum var.

Hazır mısınız?

Kazanmak her zaman başarı mıdır?

(Mırıltılar)

Ah.

(Kahkahalar)

Tamam.

Ben UCLA'in kadın jimnastik takımının

yeni emekli baş antrenörüyüm

ve 29 yıldır bu pozisyondayım.

(Alkış)

Teşekkürler.

Görev sürem boyunca

birçok birincilik deneyimim oldu.

Yedi ulusal şampiyonada
takımıma liderlik ettim.

UCLA'in atletik onur listesine alındım.

Bunun yanında

Pasifik-12 Konferansı tarafından
yüzyılın antrenörü seçildim.

(Alkış)

Kazanmak gerçekten

ama gerçekten eğlenceli.

(Kahkahalar)

Ancak ben, bakış açımı
paylaşmak için buradayım.

Kazanmak her zaman başarıya eşit değildir.

Tüm Amerika'da ve dünya çapında
kendi yarattığımız

"ne pahasına olursa olsun kazan"

krizini yaşıyoruz.

Okullarda,

ticarette, politikada

"ne pahasına olursa olsun kazanmak"
kabul edilir oldu.

Toplum olarak

piramidin en üstündeki
kişileri yüceltiyoruz.

Şampiyonaları, seçimleri ve ödülleri
kazanan insanları coşkuyla alkışlıyoruz.

Ancak ne yazık ki çoğu zaman

bu aynı insanlar kurumlarından

incinmiş olarak ayrılıyorlar.

Maalesef ki tam puan alan çocuklar

okullarını kırılmış olarak bitiriyorlar.

Ödüllü ve madalyalı

sporcular takımlarından
yalnızca fiziksel olarak değil,

duygusal ve zihinsel olarak da
yaralanarak ayrılıyorlar.

Yüksek kazançlı çalışanlar şirketlerinden
yaralanmış olarak ayrılıyorlar.

Sonuca o kadar odaklıyız ki

söz konusu kazanmak olunca

bu noktaya nasıl geldiğimizin insani yönü

ve bundan aldığımız yaralar genellikle

halı altına süpürülüyor.

Bunun için durun.

Mola.

Başarıyı tekrar tanımlamamız gerekiyor.

Gerçek başarı, kazansak da kaybetsek de

hayat şampiyonları yetiştirmektir.

(Alkış)

Gerçek başarı

hayat şampiyonları yetiştirmektir.

Takımınız için değil,

işiniz için değil

ve hatta üzülerek söylüyorum, yeni yıl
kartlarında övünmek için de değil.

Üzgünüm.

Peki bunu nasıl yaparız?

Öncelikle, kazanmak için
kendi yolunuzu dikte edebilirsiniz

ancak başarı için
kendi yolunuzu dikte edemezsiniz.

Sizi 1990'da

ilk UCLA kadın jimnastik takım koçu olarak
atandığım zamana geri götüreyim.

Daha önce hiç jimnastik
yapmadığımı da bilmenizi isterim.

Ben bale dünyasında büyüdüm.

Daha önce hiç yan takla atmadım

ve size yan takla atmasını öğretemem.

(Kahkaha)

Maalesef bu doğru.

Ayrıca, takım kültürü oluşturma
hakkında da hiçbir şey bilmiyordum.

Kazanan antrenörleri taklit etmek
yapabildiğim en iyi şeydi.

Sonunda sert konuşan,

katı fikirli, acımasız,

anlayışsız,

kızgın, sevimsiz

ve çoğunlukla düpedüz kaba biri oldum.

Sadece kazanmanın yollarını arayan

bir baş antrenör gibi davrandım.

Baş antrenör olduğum ilk sezonlar berbattı

ve birkaç yıl

küstah koçluğuma katlandıktan sonra

takımım, bir toplantı yapmak istedi.

Tabii takım toplantılarına bayılıyorum,

"Oley, hadi takım toplantısı
yapalım." dedim

ve tam iki saat boyunca

küstahlığımın ne kadar incitici

ve alçaltıcı olduğunun
örneklerini verdiler.

Pek "oley" değildi.

Bana, küçümsenmek değil de

desteklenmek istediklerini belirttiler.

Aşağılanmak yerine
teşvik edilmek istiyorlardı.

Baskı ve despotluk yapılmasını değil,

motive edilmeyi istiyorlardı.

Bu benim durma noktamdı

ve ben değişmeyi seçtim.

Kararlı bir diktatör olmak

itaatkâr, iyi askerler üretebilir

ama hayat şampiyonları yetiştiremez.

Hayatın herhangi bir zamanında

birini daha iyi olmayı istemeye

motive etmenin yolunu bulmaktansa

dayatmak ve emir vermek çok daha kolaydır.

Bunun sebebi, -hepimizin bildiği gibi-

motivasyonun kök salmasının
gerçekten uzun zaman alması.

Fakat gerçekleştiğinde

karakter oluşturucu

ve hayat değiştiricidir.

Öğrencilerimi yalnızca
kazanan atletler olarak değil

ama insan olarak da

desteklemem gerektiğini fark ettim.

Benim için başarının anlamı

sadece kazanma odaklı olmaktan

kendi geliştirdiğim felsefe olan

spor yoluyla hayat şampiyonları
yetiştirmeye kaydı.

Biliyordum ki eğer bunu
yeterince iyi yaparsam

bu şampiyon zihniyeti
yarışmaya yansıyabilirdi.

Ve yansıdı da.

Anahtar unsur, sabır,

saygılı dürüstlük

ve mesuliyet yoluyla

güven geliştirmekti —

ki bunların hepsi sağlam bir sevgiyi
oluşturan unsurlardır.

Sağlam sevgiden bahsetmişken

Katelyn Ohashi bunun harika bir örneği.

Hepiniz onun zemin rutinini
görmüş olmalısınız.

150 milyondan fazla görüntülendi.

Ortak fikre göre
performansı tamamen eğlence doluydu

ancak Katelyn ilk UCLA'a geldiğinde

bedenen, zihnen ve duygusal olarak
yıkılmış bir hâldeydi.

Hayatı, kazanmaya odaklı
bir atletik çevrede geçmişti

ve o incinmişti.

Katelyn UCLA'e geldiği ilk yılında,

içsel isyanı o kadar yüksekti ki

alındığı pozisyonda bile
jimnastik yapamayacağı

bir noktadaydı.

İlk dönemin yarısına doğru yaptığımız

takım toplantısını hiç unutmam.

Takım, antrenör personelleri,
destek kadrosu

ve spor psikoloğu olarak oradaydık.

Katelyn açıkça ve özür göstermeksizin

"Tekrar iyi olmak istemiyorum." dedi.

Beklenmedik bir anda yumruk yemiştim.

İlk düşüncem şöyleydi:

"Öyleyse ben senin bursuna
neden saygı duyayım?"

Bu gerçekten rahatsız edici bir düşünceydi
ve şükür ki bunu yüksek sesle söylemedim.

Çünkü sonradan açıklığa kavuşturdum,

Katelyn jimnastikten nefret etmiyordu.

O, mükemmel olmakla ilgili olan
her şeyden nefret etmişti.

Katelyn bir kazanan olmak istememişti.

Çünkü ne pahasına olursa olsun kazanmak
onun sevincine mal olmuştu.

Benim işim, başarıyı
tekrar tanımlamasına yardım ederek

onu yine muhteşem olmayı istemeye

motive etmenin bir yolunu bulmaktı.

Bu meydan okumaya olan istekliliğim,
Katelyn'in gözümün içine bakarak

"Bayan Val bilmenizi isterim ki

bana yapmamı söylediğiniz hey şeyin
tam tersini yapıyorum." dediği gün

kararlılığa dönüştü.

(Kahkaha)

Tamam Katelyn, meydan okumanı
kabul ediyorum.

(Kahkaha)

Bu da zorlamanın
kazanamayacağına dair bir kanıttı.

Böylece acı verici derecede yavaş olan

güven kazanma

ve ona her şeyden önce
bir insan olarak değer verdiğimi

kanıtlama sürecine giriştim.

Stratejimin bir parçası, onunla jimnastik
hakkında sadece salonda konuşmaktı.

Salon dışında diğer şeyler
hakkında konuşuyorduk;

okul, erkekler, aile,
arkadaşlar, hobiler.

Onu spor dışında ona sevinç veren
yeni şeyler bulması için cesaretlendirdim.

Katelyn Ohashi'nin gözlerimizin önünde

tam anlamıyla bir bahar çiçeği gibi
açıldığını görmek harikaydı.

Bu süreç boyunca

o, kendine olan sevgisini
ve kendi değerini yeniden keşfetti.

Yavaşça bu neşeyi

jimnastiğe taşımayı başardı.

Zeminde NCAA unvanını kazanmak için gitti

ve 2018'de takımımızın yedinci NCAA
şampiyonasını kazanmasına yardım etti.

Yani --

Teşekkürler.

(Alkış)

Şimdi, Katelyn Ohashi’yi
sizin hayatınızda düşünelim.

Sizin bakımınız ve sorumluluğunuz
altındakileri düşünelim.

Çocuklarınıza arabada
eve giderken neler diyorsunuz?

Bu arabayla eve gidişin,

sizin düşündüğünüzden
çok daha büyük bir etkisi var.

Sonuca mı odaklısınız,

yoksa bu zamanı çocuğunuzu
bir şampiyon olarak geliştirmeye

kullanmak için heyecanlı mısınız?

Çok basit;

eğer sonuca odaklı sorular soruyorsanız

neticeye ulaşmak istediğinizi anlarsınız.

“Kazandın mı?”

“Kaç puan aldın?”

“Tam puan aldın mı?”

Eğer gerçekten

çocuğunuzun bir şampiyon olarak
gelişmesine odaklandıysanız

onun deneyimi ve süreç hakkında

şöyle sorular sorarsınız:

“Bugün ne öğrendin?”

“Takım arkadaşına yardım ettin mi?”

ve benim favori sorum olan

“Çok çalışırken
nasıl eğleneceğini öğrendin mi?”

Kilit nokta ise bundan sonra
çok sakin bir şekilde

onların cevabını dinlemek.

İnanıyorum ki bir insana
verebileceğiniz en iyi hediye,

kendi düşüncelerimizi haklı olma

ve doğru cevaplar verme

isteğine karşı dizginlemek

ve bunun yerine

konuşanı gerçekten dinlemektir.

Zihnimizin sessizliğinde,

daha açık fikirli ve empatik cevaplar
hazırlamamıza yardımcı olan

kendi korkularımızı

ve yetersizliklerimizi duyarız.

Diğer bir jimnastikçimiz olan Kyla Ross

spor tarihinin en iyi
jimnastikçilerinden biri.

Üçlü unvan kazanan tek atlet.

Ulusal şampiyon,

dünya şampiyonu,

ve olimpiyat şampiyonu.

Ayrıca basit konuşmalar yapan
bir insan da değil.

Bu nedenle bir gün benim ofisime gelip

koltuğuma oturup

bolümünden, sonra yüksek lisanstan

ve daha sonra aklına gelen
her şey hakkında konuşmaya başlayınca

biraz şaşırmıştım.

İçgüdülerim

aklında bir şey olduğunu fısıldadı

ve eğer sakin kalıp

ona yeterince zaman tanırsam

ne olduğu ortaya çıkacaktı.

Çıktı da.

Bu an, Kyla’nın eski
ABD jimnastik takım doktoru olan

ve daha sonradan
seri çocuk tacizinden tutuklanan

Larry Nassar tarafından
cinsel istismara uğradığını

ilk defa birisiyle paylaştığı andı.

Kyla öne çıktı

ve olumlu değişimi teşvik etmek için

hikâyelerini paylaşıp seslerini kullanan

Nassar mağdurları topluluğuna katıldı.

O zaman Kyla ve takımımıza
güvenli bir alan sağlamanın

çok önemli olduğunu hissettim.

Böylece birkaç takım toplantımızda
bu konudan bahsetmeye karar verdim.

O yılının sonunda
ulusal şampiyonayı kazandık

ve Kyla bana gelip

kazanmamızın bir nedeni ile ilgili
hissettiği gerçeği paylaştı

çünkü kötü deneyiminin üstüne gidilmişti.

Bu trajedi, dünyayı sarsmakla kalmamış,

hem kendisinin hem de onun
arkadaşlarının ve akranlarının

doğruları ve hatıralarını da
özgür bırakmıştı.

Kyla’nın dediği gibi

“Bayan Val, sezon ilerledikçe kendimi
daha gururlu ve öz güvenli hissettim

ve şampiyonluk kürsüsüne adım attığımda
kendimi yenilmez hissettim.”

Sadece —

(Alkış)

Sadece sesi duyulduğu için.

Ebeveynler, antrenörler,

liderler olarak

kazanmanın, başarı ölçüsü olduğu yerleri,

egomuzun ön planda olduğu ortamları

daha fazla yönlendiremeyiz.

Çünkü böyle bir sürecin

kırılmış insanlar ürettiği kanıtlandı.

Ben,

hayatın tüm aşamalarında

insanlıktan ödün vermeyerek

şampiyon yetiştirmenin ve eğitmenin

kesinlikle mümkün olduğunu biliyorum.

(Alkış)

Bu, kendiniz ve sorumluluğunuzdakiler için

başarının anlamını tanımlamakla

ve sonrasında sürekli bir şekilde
eylemlerinizin hedeflerinizle

uyuştuğunu kontrol etmekle başlar.

Hepimiz kapasitesi olan birer antrenörüz.

Hepimizin dünyamız için
hayat şampiyonu yetiştirmek gibi

ortak bir sorumluluğu var.

Gerçek başarı böyledir

ve atletlerin dünyasında

buna çift taraflı kazanç deriz.

Teşekkürler.

(Alkış)