เดวิด เบลนอ์ (David Blaine) : ผมทำยังไงถึงกลั้นหายใจได้ 17 นาที

ในการพูดจาก TEDMED นี้ เดวิด เบลนอ์ (นักมายากลและสตั้นท์แมน) ได้บรรยายเกี่ยวกับว่าเขาทำยังไงเขาถึงกลั้นหายใจอยู่ใต้น้ำได้นานถึง 17 นาที - สถิติโลก (สั้นกว่าการบรรยายครั้งนี้แค่ 1 นาที!) - และการงานเสี่ยงตายบ่อยๆมีความหมายยังไงก็เขา คำเตือน: อย่าลองหรือเลียนแบบเองที่บ้าน

ด้วยความเป็นนักมายากล ผมพยายามสร้างภาพที่

ทำให้คนต้อง หยุด และ คิด

ผมพยายามที่จะท้าทายตัวเอง

ให้ทำสิ่งที่หมอทั้งหลายบอกว่า "เป็นไปไม่ได้"

ผมถูกฝังทั้งเป็นที่เมืองนิวยอร์ค (New York City) ในโลงศพ

ในเดือน เมษายน 1999

เป็นเวลา 1 อาทิตย์

ผมอยู่ในนั้นโดยมีแค่เพียงน้ำเปล่า

แล้วมันก็จบลงอย่างสนุกสนาน

เสียจนผมตัดสินใจที่จะไขว่ขว้า

ที่จะทำอะไรประมาณนี้อีกหลายๆอย่าง

อย่างต่อไปคือ แช่แข็งตัวเองในก้อนน้ำแข็งขนาดยักษ์

เป็นเวลา 3 วัน 3 คืนที่เมืองนิวยอร์ค (New York City)

คราวนั้นมันยากกว่าที่ผมคาดไว้มาก

ถัดจากนั้น, ผมก็ยืนบนเสาสูงถึง 100 ฟุต (ประมาณ 33 เมตร)

เป็นเวลา 36 ชม

นานเสียจนผมเริ่มเห็นภาพหลอนจริงจังว่า

ตึกที่อยู่รอบๆด้านหลังผมเริ่มดูเหมือนหัวของสัตว์ต่างๆ

หลังจากนั้นผมไปลอนดอน (London)

และที่นั่นผมอยู่ในกรงแก้วเป็นเวลา 44 วัน

ด้วยน้ำดื่มอย่างเดียว

มันเป็นหนึ่งในสิ่งที่ยากที่สุดในชีวิตเท่าที่ผมเคยทำมาจริงๆ

แต่มันก็สวยงามที่สุดด้วยเหมือนกัน

ระหว่างที่ผมอยู่ในกรงนั้นมีคนขี้สงสัยมากมาย โดยเฉพาะพวกสื่อที่ลอนดอน (London)

ที่ขึ้นเฮลิคอปเตอร์แล้วขว้างชีสเบอร์เกอร์

ลงมาหลอกล่อผม

(หัวเราะ)

ผมรู้สึกว่าตัวเองได้รับการยอมรับมากๆ

ก็เมื่อตอนที่นิวอิงแลนด์เจอแนลออฟเมดิซิน (New England Journal of Medicine)

เอาเรื่องนี้ไปทำวิจัยทางวิทยาศาสตร์จริงจัง

ความพยายามต่อไปของผมคือ ผมอยากรู้ว่าผมจะกลั้นหายใจได้นานแค่ไหน

หรือพูดอีกนัยหนึ่ง, ผมจะมีชีวิตอยู่ได้นานแค่ไหนโดยไม่มีอะไรเลย

ไม่มีแม้กระทั่งอากาศหายใจ

ผมไม่เคยคิดมาก่อนเลยว่าเรื่องนี้มันจะกลายมาเป็น

เรื่องมหัศจรรย์ที่สุดในชีวิตผม

ตอนที่ผมยังเป็นนักมายากลหนุ่ม

ผมหลงใหลในตัว ฮูดินี่ (Houdini) และความสามารถในการดำน้ำของเขา

ดังนั้นผมจึงเริ่มด้วยการแข่งกับเด็กคนอื่นๆ

ดูว่าผมจะสามารถอยู่ใต้น้ำได้นานเท่าไหร่

ในขณะที่เด็กคนอื่นต้องขึ้นๆลงๆเพื่อหายใจ

คุณรู้ไหม ผมขึ้นไปหายใจแค่ครั้งเดียวในขณะที่เด็กอื่นๆขึ้นไปหายใจ 5 ครั้ง

ในตอนที่ผมเป็นวัยรุ่นนั้น

ผมสามารถกลั้นหายใจได้ 3 นาที 30 วินาที

ซึ่งผมมารู้ทีหลังว่าเป็นสถิติเดียวกันกับสถิติส่วนตัวของฮูดินี่ (Houdini)

ปี 1987 ผมได้ยินเรื่องราว

เกี่ยวกับเด็กชายที่ตกลงไป

ใต้แม่น้ำที่เป็นน้ำแข็ง

เขาอยู่ใต้น้ำและหยุดหายใจเป็นเวลา 45 นาที

เมื่อหน่วยกู้ภัยมา

และช่วยให้เด็กคนนั้นมีสติกลับมา ปรากฏว่าเด็กคนนั้นไม่มีส่วนใดของสมองเสียหายเลย

อุณหภูมิร่างกายของเด็กคนนั้นลดลงจนถึง 77 องศาฟาเรนไฮต์( 25 องศาเซลเซียส)

ด้วยความเป็นนักมายากลผมคิดว่าอะไรก็เป็นไปได้

และผมคิดว่าถ้าบางสิ่งเกิดขึ้นได้กับคนคนนึง

มันก็ต้องเกิดขึ้นได้กับคนอื่นด้วย

ผมเริ่มคิดว่าถ้าเด็กคนนั้นสามารถมีชีวิตรอดได้

โดยหยุดหายใจได้นานขนาดนั้น

มันก็ต้องมีวิธีที่ผมจะทำได้เหมือนกัน

ดังนั้น ผมจึงไปพบกับสุดยอดศัลยแพทย์ด้านสมอง

และถามหมอว่า คนเราจะหยุดหายใจได้นาน

ที่สุดสักเท่าไหร่ ประมาณว่าผมจะอยู่ได้นานแค่ไหนถ้าขาดอากาศ

แล้วเค้าก็ตอบผมว่า ถ้าขาดอากาศหายใจมากกว่า 6 นาที

คุณเสี่ยงมากๆกับการที่

สมองคุณจะเสียหายเพราะขาดออกซิเจน (hypoxic brain damage)

อืม ผมถือว่านั้นคือคำท้าทายนะ

(หัวเราะ)

เริ่มลองทีแรก ผมว่าสามารถทำอะไรที่คล้ายกันกับสถานการณ์ของเด็กคนนั้นได้

ผมเลยสร้างถังน้ำ

แล้วก็เอาน้ำเย็นและน้ำแข็งใส่เข้าไป

แล้วผมก็เข้าไปอยู่ในถังนั้น

หวังว่าอุณภูมิร่างกายของผมจะเริ่มลดลง

แล้วตัวผมก็สั่นงันงก ในครั้งแรกที่ผมลองกลั้นหายใจ

ผมกลั้นได้ไม่ถึงนาที

ผมเลยเข้าใจว่าวิธีนี้มันไม่ได้ผลแน่นอน

จากนั้น ผมก็ได้ไปคุยกับเพื่อนที่เป็นหมอ

ผมถามเขาว่า ผมจะแบบนั้นได้ยังไง

"ผมอยากกลั้นหายใจให้ได้เป็นเวลานานมากๆ ผมควรจะทำไงดี"

เขาตอบว่า "เดวิด (David) คุณเป็นนักมายากลไม่ใช่เหรอ

มันจะง่ายกว่าเยอะนะ ถ้าคุณแค่สร้างภาพว่าคุณหยุดหายใจ"

(หัวเราะ)

แล้วเขาเลยก็ออกความคิด

ว่าจะสร้างเครื่องช่วยหายใจในการดำน้ำแบบวงจรปิด (rebreather)

ด้วยหลอดกรองคาร์บอนไดออกไซด์ (CO2 scrubber)

แบบที่หาซื้อทั่วไปได้ตามร้านโฮมดีโป้ (Home Depot)

และลูกโป่งพันติดเข้าไปด้วยเทปกาว

เขาคิดว่าจะใส่เจ้าเครื่องนี้เข้าไปในตัวผม

แล้วผมก็จะสามารถหมุนเวียนอากาศและหายใจซ้ำจากอากาศในตัวผมเองได้

ด้วยเจ้าเครื่องนี่

ภาพมันค่อยข้างจะบาดตาหน่อยนะ

แต่นี่ก็คือความพยายามครั้งนั้น

ซึ่งก็แน่นอนว่ามัน ไม่ได้ผล

(หัวเราะ)

จากนั้น ผมเริ่มคิดจริงจังเกี่ยวกับ

การหายใจด้วยของเหลว (Liquid breathing)

มันมีน้ำยาเคมีตัวหนึ่งที่ชื่อว่า เพอร์ฟลูบอล์น (perflubron)

ที่ประกอบไปด้วยออกซิเจน (Oxygen) เข้มข้นสูง

เสียจนตามทฤษฏี, คุณจะสามารถหายใจด้วยมันได้

พอผมได้มันมา

และผมก็เทมันลงไปให้เต็มอ่างล้างหน้า แล้วผมก็จุ่มหน้าผมลงไป

พยายามที่จะหายใจในนั้น

ซึ่งมันเป็นไปไม่ได้เลย

ความรู้สึกตอนนั้นมันคล้ายๆกับการพยายามหายใจ

โดยมีช้างทั้งตัวยืนทับอกคุณอยู่

ความคิดนี้ก็เลยล้มไป

หลังจากนั้น ผมเริ่มคิดอีกว่า

มันจะเป็นไปได้รึเปล่าที่จะต่อเครื่องบายพาส (bypass) ปอดกับหัวใจ

โดยการผ่าตัดเอาท่อใส่เข้าไปที่เส้นเลือดแดงที่ออกจากหัวใจ

แล้วให้มันดูเหมือนว่าผมไม่หายใจ แต่จริงๆแล้วเครื่องนี้กำลังให้ออกซิเจนกับเลือดผมอยู่แทนการหายใจ

ซึ่งก็แน่นอน, มันก็เป็นความคิดสุดโต่งเกินไปอีกอันหนึ่ง

จนในที่สุด ผมเริ่มคิดความคิดงี่เง่าที่สุด จากความคิดทั้งหมด

ที่สุดท้ายแล้ว ผมทำมันจริงๆ

(หัวเราะ)

คือการกลั้นหายใจให้ได้จนถึงจุดนึง

ที่เหล่าหมอๆ จะบอกว่าคุณสมองตายแล้ว

ผมเลยเริ่มค้นคว้า

เกี่ยวกับคนดำน้ำเก็บมุก

คุณรู้รึเปล่าว่าคนพวกนั้นสามารถดำน้ำลงไปได้ 4 นาทีต่อการกลั้นหายใจ 1 ครั้ง

และระหว่างที่ผมทำการค้นคว้าเกี่ยวกับคนดำน้ำเก็บมุก ผมก็ได้พบกับโลก

ของการดำน้ำตัวเปล่า (freediving)

มันเป็นสิ่งมหัศจรรย์ที่สุดที่ผมเคยค้นพบมาเลยทีเดียว

ซึ่งเป้าหมายของการดำน้ำตัวเปล่าก็มีหลายแบบ

มีทั้งสถิติความลึกในการดำน้ำ ที่คนแข่งขันกันที่จะดำน้ำให้ได้ลึกที่สุด

และสถิติการหยุดหายใจ

ซึ่งก็คือการกลั้นหายใจให้ได้นานที่สุด

ในที่ที่หนึ่งโดนไม่เคลื่อนไหว

นั่นคือหนึ่งในสิ่งที่ผมศึกษามา

สิ่งแรกที่ผมเรียนรู้ก็คือ ตอนที่คุณกลั้นหายใจ

คุณไม่ควรที่จะขยับเลยแม้แต่นิดเดียว เพราะมันจะทำให้คุณสูญเสียพลังงาน

ซึ่งก็คือการสูญเสียออกซิเจน

และหมายถึงการสร้างคาร์บอนไดออกไซด์ขึ้นในเลือดของคุณอีกต่างหาก ดังนั้นผมจึงเรียนรู้ว่าห้ามขยับเขยื้อนเลยแม้แต่นิดเดียว

และผมเรียนรู้ที่จะควมคุมให้หัวใจผมเต้นช้าลง

โดยผมต้องนิ่งไม่ขยับเลย และผ่อนคลาย

และคิดว่าผมไม่ได้อยู่ในร่างกายตัวเอง

แค่ควบคุมทั้งสามอย่างนั้น

หลังจากนั้นผมเรียนรู้ที่จะทำการไล่อากาศ

การไล่อากาศ คือการหายใจอย่างแรง

คุณเป่าลมเข้าและออก

คุณทำอย่างนั้นและคุณจะรู้สึกหัวเบาๆ หวิวๆ

เพราะคุณกำลังไล่คาร์บอนไดออกไซด์ (CO2) ออกจากตัวคุณอยู่จริงๆ

ดังนั้นเมื่อคุณกลั้นหายใจมันจะง่ายขึ้นแน่นอน

หลังจากนั้นผมเรียนรู้ที่จากหายใจเข้าเฮือกใหญ่

แล้วก็กลั้นหายใจไว้ ทำตัวสบายๆและจะไม่ยอมปล่อยลมออกมาอย่างเด็ดขาด

แล้วก็แค่กลั้นไว้ ปล่อยให้ผ่านความเจ็บปวดทั้งหลายผ่านไป

ผมทำแบบนี้ทุกๆเช้า เป็นเวลาหลายๆเดือน

ผมตื่นขึ้นมาและสิ่งแรกที่ผมทำ

ก็คือกลั้นหายใจ

ในเวลาทั้งหมด 52 นาที

ผมจะกลั้นหายใจ 44 นาที

ส่วนเวลาที่เหลือผมก็จะทำการไล่อากาศ

ผมจะหายใจเข้าออกอย่างแรงเป็นเวลา 1 นาที

แล้วต่อจากนั้นผมก็จะกลั้นหายใจ 5 นาทีครึ่ง

แล้วผมก็จะหายใจอีกทีเป็นเวลา 1 นาที

เป่าลมเข้าและออกอย่างเต็มแรงที่สุดที่ผมทำได้

หลังจากนั้นก็กลั้นหายใจอีกครั้ง 5 นาทีครึ่ง

ผมทำอย่างนี้ 8 รอบ

มันก็หมายความว่า คุณหายใจแค่ 8 นาทีเท่านั้นจากเวลาทั้งหมด 52 นาที

สุดท้ายมันก็คือการที่คุณกำลังทอดสมองคุณ

คุณจะรู้สึกเหมือนกำลังเดินอย่างมึนๆ

และคุณก็จะปวดหัวอย่างสุดๆ

ผมจะคุยไม่รู้เรื่องไปพักนึง เวลาที่ผมทำการฝึกอย่างนี้

แล้วผมก็เริ่มรู้เกี่ยวกับผู้ที่ครองสถิติโลก

ชื่อของเขาคือนาย ทอม ซีทัส (Tom Sietas)

และนายคนนี้เกิดมาเพื่อกลั้นหายใจจริงๆ

เขาสูง 6 ฟุต 4 นิ้ว (190 เซนติเมตร), หนัก 160 ปอนด์ (72.5 กิโลกรัม)

และมีความจุรวมของปอด

เป็น 2 เท่าของคนปกติทั่วไป

ส่วนผมสูง 6 ฟุต 1 นิ้ว (182.5 cm) และอ้วน

หรือผมขอใช้คำว่าตัวใหญ่ดีกว่า

(หัวเราะ)

ผมต้องลดน้ำหนัก 50 ปอนด์ (23 กิโลกรัม) ภายในเวลา 3 เดือน

ดังนั้น ทุกสิ่งทุกอย่างที่ผมกินเข้าไป

ผมถือว่ามันคือยา

ทุกๆส่วนของอาหารที่ผมกินมันต้องมีคุณค่าทางอาหาร

ผมกินน้อยๆอย่างจำกัด

ตลอดทั้งวัน

และผมก็เริ่มที่จะปรับร่างกายผมได้

(หัวเราะ)

ยิ่งผมผอมเท่าไหร่ ผมก็ยิ่งกลั้นหายใจได้นานขึ้นเท่านั้น

ด้วยความพยายามควบคุมการกินอย่างดีเลิสและการฝึกกลั้นหายใจอย่างหนัก

อัตราการเต้นของหัวใจในภาวะปกติของผมลดลงจนเหลือ 38 ครั้งต่อนาที

ซึ่งน้อยกว่านักกีฬาโอลิมปิกส่วนใหญ่ด้วยซ้ำ

ภายในเวลา 4 เดือนของการฝึกฝน ผมก็สามารถที่จะกลั้นหายใจได้

กว่า 7 นาที

ผมอยากจะกลั้นหายใจในทุกๆที่

แล้วผมก็อยากจะลองทำในสถานการณ์ที่สุดขั้ว

เพื่อดูว่าผมยังคงควบคุมการเต้นของหัวใจให้มันช้าลงได้ไหม

ภายใต้ความกดดัน

(หัวเราะ)

ตอนนั้นผมตัดสินใจว่าผมจะทำลายสถิติโลกล่ะ

ผ่านการถ่ายทอดสดทางทีวี ในช่วงเวลาที่มีคนดูมากที่สุด

สถิติโลกคือ 8 นาที 58 วินาที

โดยนาย ทอม ซีทัส (Tom Sietas) ผู้ชายที่เกิดมาพร้อมกับปอดปลาวาฬ ที่ผมเพิ่งพูดถึงสักครู่

(หัวเราะ)

ผมกะเอาว่าถ้าผมสามารถเอาแทงค์น้ำไปวางที่ลินคอร์นเซนเตอร์ (Lincoln center)

แล้วอยู่ที่นั่นโดยไม่กินข้าวเป็นเวลาสัก 1 สัปดาห์

ผมคงอยู่ที่สภาพที่สบายๆ เมื่อผมอยู่สถานการณ์นั้น

และผมก็จะสามารถลดกระบวนการเผาผลาญพลังงาน (metabolism)

ซึ่งผมมั่นใจว่ามันจะช่วยให้ผมกลั้นหายใจ

ได้นานกว่าที่ผมเคยทำได้

ผมเข้าใจผิดอย่างแรง

ผมเข้าไปอยู่ในแทงค์กลมเป็นเวลา 1 อาทิตย์ก่อนที่จะถ่ายทอดสด

และผมก็คิดว่าทุกๆอย่างมันลงตัวดี

2 วันก่อนที่ผมจะทำการกลั้นหายใจสร้างสถิติโลก

โปรดิวเซอร์รายการทีวี

คิดว่าแค่ดูใครสักคน

กลั้นหายใจ แล้วก็เกือบจะจมน้ำ

มันคงน่าเบื่อไปสำหรับรายการทีวี

(หัวเราะ)

ดังนั้น ผมต้องถูกใส่กุญแจมือ

ขณะกลั้นหายใจ เพื่อกันไม่ให้หนีได้

นี่คือความผิดมหันต์

เพราะว่ามันทำให้เกิดการเคลื่อนไหวและผมก็สูญเสียอ๊อกซิเจนมากขึ้น

ผ่านไป 7 นาที

ที่ตัวผมเกร็งอย่างน่ากลัว

ตอนนาทีที่ 7:08 ผมเริ่มที่จะไม่รู้สึกตัว

และนาทีที่ 7:30

เจ้าหน้าที่ก็ต้องดึงร่างผมขึ้นมา

ผมล้มเหลวในทุกๆส่วน

(หัวเราะ)

เพราะอย่างนั้น มันมีแค่ทางเดียวที่จะหลุดจากความตกต่ำ

ที่ผมคิดออกได้

คือการตัดสินใจที่จะโทรหาโอปราห์ (Oprah)

(หัวเราะ)

ผมบอกเธอว่าผมต้องการที่จะกู้หน้ากลับมา

และกลั้นหายใจให้นานที่สุดเท่าที่มนุษยชาติเคยทำมาก่อน

อันนี้คือสถิติอีกแบบนึง มันคือสถิติโดยการใช้อ๊อกซิเจนบริสุทธิ์

สถิติการหยุดหายใจแบบสแตติกแอพเนีย (static apnea) ที่กินเนสบุค

ได้บันทึกไว้คือ 13 นาที

จริงๆแล้ว มันก็คือการหายใจเอาออกซิเจนบริสุทธิ์เข้าไปก่อน

ลำเลียงอ๊อกซิเจนเข้าไปในร่างกายคุณ และไล่เอาคาร์บอนไดอ๊อกไซด์ออกมา

และคุณจะสามารถกลั้นหายใจได้นานมากขึ้น

ผมเพิ่งรู้ว่าคู่แข่งจริงๆของผมคือ

ตัวบีเวอร์

(หัวเราะ)

เดือนมกราคมปี 2008

โอปราห์ (Oprah) ให้เวลาผม 4 เดือนเพื่อเตรียมตัวและฝึกซ้อม

ดังนั้น ผมจึงนอนในไฮโปซิก (hypoxic) เต๊นท์ทุกคืน

ไฮโปซิก (hypoxic) เต๊นท์คือเต๊นท์ที่จำลอง

สภาพที่ความสูง 15,000 ฟุต (4572 เมตร)

ซึ่งคือเทียบเท่ากับแคมป์บนยอดเขาเอเวอเรสต์นั่นเอง

การทำแบบนี้ทำให้ ร่างกายคุณเริ่มสร้าง

เม็ดเลือดแดงในร่างกายมากขึ้น

ซึ่งมันช่วยให้ร่างกายคุณลำเลียงออกซิเจนได้ดีขึ้น

และในทุกๆเช้า คราวนี้ หลังจากออกจากเต๊นท์

คุณจะเหมือนกับโดนล้างสมอง

การลองครั้งแรกกับออกซิเจนบริสุทธิ์ ผมสามารถที่จะทำได้ถึง 15 นาที

มันก็นับได้ว่าเป็นความสำเร็จครั้งใหญ่

หมอดึงผมออกจากน้ำ

เพราะในความเข้าใจของเขา เวลา 15นาที

สมองคุณตายแล้ว คุณจะเป็นโรคสมองตาย

เขาดึงผมขึ้นมา แต่ว่าผมปกติดี

มีคนอยู่ 1 คนที่ไม่ประทับใจกับการทำอย่างนี้เลย

นั่นคือแฟนเก่าของผม ขณะที่ผมกำลังจะทำลายสถิติใต้น้ำ

เป็นครั้งแรก เธอกลับกำลังนั่งเคาะ BB ของผม (Blackberry)

และเช็คข้อความในนั้นทั้งหมด

(หัวเราะ)

พี่ชายผมถ่ายรูปนั้นเอาไว้ มัน...เอ่อ

(หัวเราะ)

หลังจากนั้นผมก็ประกาศต่อสาธารณขนว่าผมจะทำลาย

สถิติของซีทัสท่ามกลางสาธารณชน

และสิ่งที่เขาโต้ตอบผมก็คือ

เขาไปที่รายการโทรทัศน์ รึจิสและเคลลี่ (Regis and Kelly)

แล้วก็ทำลายสถิติเก่าของเขาเอง

หลังจากนั้นคุณแข่งของเขาก็ทำลายสถิติเขาลง

แล้วเขาก็ทำลายสถิติคู่แช่งเขาอีกที โดยสถิติใหม่คือ

16 นาที 32 วินาที

ซึ่งมันนานกว่าที่ผมเตรียมมาถึง 3 นาที

มันนานกว่าสถิติเดิมครับ

คราวนี้ผมอยากให้นิตยสารไซแอนซ์ไทม์ (Science Times) มารวบรวมข้อมูลสิ่งที่ผมจะทำ

และทำบันทึกขึ้นมา

ดังนั้น ผมจึงทำในสิ่งที่คนคนนึง

ที่ตั้งใจจะทำความก้าวหน้าทางด้านวิทยาศาสตร์ควรจะทำ

ผมเดินเข้าไปที่สำนักงานนิวยอร์คไทม์ (New York Times)

แล้วก็เล่นกลไพ่ให้ทุกๆคนดู

(หัวเราะ)

ผมไม่รู้ว่ามันเป็นเพราะเวทมนตร์หรือว่าอาถรรพ์ของเกาะเคย์แมน (Cayman islands)

ที่ทำให้ผมได้พบกับ จอห์น เทียร์นี่ (John Tierney)

และได้แสดงการกลั้นหายใจแบบเจ๋งๆให้เขาดู

และแน่นอน ขณะที่เขาอยู่ที่นั่นผมพยายามจะทำให้เขาทึ่ง

ผมดำน้ำลงไปลึก 160 ฟุต (48 เมตร)

ก็ลึกประมาณตึกสูง 16 ชั้นละครับ

และขณะที่ผมกำลังว่ายขึ้นมา ผมเกิดหมดสติไป

ซึ่งมันอันตรายสุดๆ มันก็คือจมน้ำนั่นแหละ

โชคยังดีที่เคิร์ค (Kirk) เห็นผม

แล้วเขาก็ว่ายลงไปดึงผมขึ้นมา

ผมเริ่มจะมีสติ

ผมถูกฝึกมาเสียจนรู้ว่าเพื่อให้กลับมาหายใจได้ปกติ

ผมต้องทำอะไรบ้าง

แต่มันก็ไม่มีทางแล้วสำหรับรายการทีวีถ่ายทอดสด

จากรายการของโอปราห์ (Oprah)

ตอนฝึก ผมลอยตัวเหนือน้ำ แล้วคว่ำหน้าลง

แต่ว่าทางรายการทีวีต้องการให้ผม ลอยตัวในแนวดิ่ง

เพื่อที่เขาจะได้เห็นหน้าผม

ปัญหาก็คือ

ชุดที่ผมใส่มันดันลอยน้ำ

แล้วพวกเขาก็ต้องรัดเท้าผมไว้เพื่อไม่ให้ตัวผมลอย

เพราะงั้น ผมก็ต้องใช้กำลังขาเพื่อที่จะรั้งเท้าผมไว้ในสายรัดหลวมๆ

ซึ่งมันคือปัญหาใหญ่สุดๆสำหรับผม

มันทำให้ผมกังวลแทบบ้า

เพราะมันก็คือการเพิ่มอัตราการเต้นของหัวใจนั่นเอง

สิ่งที่พวกรายการทีวีทำอีกอย่างก็คือ

เขาติดเครื่องวัดอัตราการเต้นของหัวใจ ซึ่งเราไม่เคยติดมาก่อน

แล้วเครื่องมันก็ดันอยู่ติดกับแทงค์ที่ผมอยู่เลย

ดังนั้นทุกๆครั้งที่หัวใจผมเต้น ผมก็ได้ยินเสียง บี๊ป บี๊ป บี๊ป บี๊ป

คุณรู้เปล่า ว่าเสียงมันโคตรดังเลย

ซึ่งยิ่งทำให้ผมกังวลมากขึ้นไปอีก

และแล้วมันก็ไม่มีทางให้ผมที่จะลดอัตราการเต้นของหัวใจให้ช้าลง

ซึ่งโดยปกติ

ผมจะเริ่มจาก 38 ครั้งต่อนาที

แล้วขณะที่ผมกำลังกลั้นหายใจ มันก็จะลดลงไปเหลือ 12 ครั้งต่อนาที

ซึ่งค่อยข้างจะผิดปกติ

(หัวเราะ)

ครั้งนี้ผมเริ่มที่ 120 ครั้งต่อนาที

แล้วมันก็ไม่ลดลงเลย

ผมใช้เวลา 5 นาทีแรกใต้น้ำ

พยายามสุดๆที่จะลดอัตราการเต้นของหัวใจ

ผมอยู่ในนั้นเอาแต่คิดว่า ผมต้องลดการเต้นของหัวใจลง

งานนี้ผมเจ๊งอีกแน่ งานนี้ผมเจ๊งอีกแน่

แล้วผมก็ยิ่งกังวลมากขึ้น มากขึ้น

หัวใจผมก็ยิ่งเต้นเร็วขึ้น เร็วขึ้น

ขึ้นไปจนถึง 150 ครั้งต่อนาที

มันก็เหมือนกับตอนที่ผมล้มเหลวที่ลินคอล์นเซนเตอร์ (Lincoln Center)

มันเปลืองออกซิเจน

ตอนที่ผมกลั้นหายไปได้สักครึ่งทาง ถึงนาทีที่ 8

ผมก็มั่นใจได้ 100 เปอร์เซนต์ว่า

ผมทำไม่ได้ชัวร์

มันไม่มีทางแล้วที่ผมจะทำลายสถิติได้

ผมคิดต่อไปไว้ ถ้าโอปราห์ (Oprah) ต้องทำรายการสักชั่วโมงนึง

กับเรื่องที่ผมกลั้นหายใจ แล้วดันเจ๊งกลางทาง

มันคงจะเป็นกลายรายการเกี่ยวกับว่าผมเศร้าแค่ไหนมากกว่า

(หัวเราะ)

ผมคิดว่าน่าจะดีกว่าถ้าผมสู้ต่อไป

ทนมันไปจนสลบ

อย่างน้อยสุดท้ายพวกเขาก็จะดึงผมขึ้นมาและช่วยกันดูแลผม

(หัวเราะ)

ผมทนต่อไปจนถึง 10 นาที ณ ตอน 10 นาทีนี้

ความรู้สึกพวกนี้มันเริ่มรุนแรง

ความรู้สึกเจ็บแป๊ปๆตามนิ้วมือนิ้วเท้า

ผมรู้ว่ามันคือการหน่วงของเลือด

เมื่อเลือดพยายามที่จะหนีจากจุดที่แย่สุดๆ

เพื่อที่จะหาออกซิเจนให้กับอวัยวะส่วนที่สำคัญๆของคุณ

ณ นาทีที่ 11 ผมเริ่มที่จะรู้สึก

ว่าขาผมเต้นตุ๊บๆ

ริมฝีปากผมเริ่มรู้สึกแปลกๆ

ณ นาทีที่ 12 ผมเริ่มจะได้ยินเสียงวิ้งๆในหูของผม

แล้วแขนผมก็เริ่มชา

และผมก็เริ่มคิดมาก ผมจำได้ว่าแขนชานี่คือหัวใจกำลังจะล้มเหลว

ซึ่งทำให้ผมเริ่มจะนอยสุดๆ

ณ นาทีที่ 13 บางทีอาจจะเป็นเพราะว่าผมกังวลมากเกินไป

ผมเริ่มเจ็บทั่วทั้งหน้าอก

ความรู้สึกมันแย่สุดๆ

นาทีที่ 14

ผมเริ่มรู้สึกแย่สุดๆ

ผมอยากที่จะหายใจ

(หัวเราะ)

นาทีที่ 15 ผมแย่อีก

ออกซิเจนส่วนใหญ่ในหัวใจผมเริ่มหมด

เริ่มจะมีอาการหัวใจเต้นไม่เป็นจังหว่ะ

หัวใจผมเริ่มเต้นจาก 120

ไป 50 ไป 150 ไป 40 ไป 20 ไป 150 อีกที

มันเต้นข้ามจังหวะ

เดี๋ยวก็เต้น เดี๋ยวก็หยุด ผมรู้สึกได้ทั้งหมด

และผมมั่นใจเลยว่าหัวใจผมกำลังจะล้มเหลว

ดังนั้น นาทีที่ 16 สิ่งที่ผมทำคือผมเอาขาออกจากสายรัด

เพราะว่าผมรู้ว่าถ้าผมออกไปได้

ถ้าผมเกิดหัวใจล้มเหลว พวกเขาต้อง

เข้ามาแกะสายรัดขาแล้วก็เอาขาผมออกมา

ก่อนที่พวกเขาจะดึงผมขึ้นไปได้ ซึ่งมันทำให้ผมกังวลสุดๆ

ดังนั้นผมเอาขาออก แล้วก็ลอยตัวขึ้นไปด้านบน

แต่ว่าผมไม่ได้เอาหัวออกจากน้ำ

ผมแค่ลอยตัวอยู่ที่นั่นเพื่อรอให้หัวใจผมหยุดเต้น

แค่รอ

ตอนนั้นพวกเขามีหมอกับ ”Pst"

นั่งรออยู่นั่น

แล้วอยู่ผมก็ได้ยินเสียงกรีดร้อง

และผมคิดว่าน่าจะมีสิ่งผิดปกติ

แบบผมเพิ่งตาย หรือว่าบางอย่างแย่ๆเกิดขึ้น

แล้วผมก็มารู้ภายหลังว่าผมได้ผ่าน 16:32 มาแล้ว

ด้วยพลังของทุกคนที่อยู่ที่นั่น

ผมจึงพยายามจะฝืนต่อ

และผมก็กลั้นหายใจได้ถึง 17 นาที กับ 4 วินาที

(ตบมือ)

แค่นั้นยังไม่พอ สิ่งที่ผมทำทันทีหลังจากนั้นคือ

ตรงไปที่เควสแลบส์ (Quest Labs)

แล้วให้พวกเขาเก็บตัวอย่างเลือดผมตามที่เขาต้องการ

เพื่อทดสอบทุกอย่างให้เห็นว่า สภาพผมเป็นไง

เพื่อที่พวกหมอ สามารถใช้มันได้อีกครั้งด้วย

ผมก็ไม่อยากให้ใครต้องมาตั้งคำถาม

ผมสร้างสถิติโลกและผมก็อยากจะ

ยืนยันให้แน่ใจว่ามันถูกต้อง

ผมไปที่เมืองนิวยอร์ค (New York City) ในวันรุ่งขึ้น

แล้วก็มีเด็กคนนึงเดินมาหาผม ขณะที่ผมกำลังเดินออกจากแอปเปิลสโตร์

เด็กคนนี้เดินมาหาผมแบบว่า "เฮ่"

ผมก็ตอบไป “ไง"

เขาพูดว่า "ถ้าคุณกลั้นหายใจได้นานขนาดนั้นจริงๆ

ทำไมตอนคุณออกมาจากน้ำตัวคุณแห้งล่ะ？"

ผมเลยแบบว่า "ว่าไงนะ!?”

(หัวเราะ)

ชีวิตผมก็แบบนี้ล่ะ

(หัวเราะ)

ด้วยความเป็นนักมายากลผมพยายามที่จะแสดงอะไรที่คน

คิดว่ามันเป็นไปไม่ได้

และผมว่า มายากล ไม่ว่าการที่ผมกลั้นหายใจ

การสับไพ่

มันง่ายนิดเดียว

มันคือการฝึกหัด มันคือการฝึกซ้อม และมันคือ

การฝึกหัด และมันคือการฝึกซ้อม และการทดลอง

คือการผลักดันตัวเองให้ผ่านความเจ็บปวด เพื่อจะไปให้ถึงจุดสูงสุดที่ผมจะสามารถไปได้

และนั่นคือความหมายของมายากล (เวทย์มนตร์) สำหรับผม ขอบคุณครับ

(ปรบมือ)