David Blaine: Jak wstrzymałem oddech na 17 minut

W osobistym wykładzie dla TEDMED, David Blaine, magik i kaskader, opowiada co musiał zrobić by wstrzymać oddech pod wodą na 17 minut -- to światowy rekord (i tylko minuta krócej niż cały ten wykład!) -- i co znaczy jego praca, w której ociera się o śmierć. Uwaga: NIE próbujcie tego w domu!

Jako magik staram się tworzyć obrazy,

przy których ludzie zatrzymają się i pomyślą.

Próbuję także zmierzyć się z samym sobą

i robić rzeczy, które lekarze uważają za niemożliwe.

Byłem pochowany żywcem w trumnie

w Nowym Jorku, w kwietniu 1999 r.

na tydzień.

Żyłem tam bez niczego poza wodą.

Okazało się to tak fajne,

że zdecydowałem się kontynuować

robienie tego typu rzeczy.

Następna to zamrożenie się w bloku lodu

na trzy dni i trzy noce w Nowym Jorku.

To było znacznie trudniejsze niż się spodziewałem.

Kolejna to stanie na trzydziestometrowym pilarze

przez 36 godzin.

Miałem tak intensywne halucynacje, że budynki,

które były za mną zaczęły wyglądać jak wielkie zwierzęce głowy.

Następnie wybrałem się do Londynu.

Tam mieszkałem w szklanym pudełku

bez niczego poza wodą.

Była to dla mnie jedna z najtrudniejszych rzeczy jakie kiedykolwiek robiłem

ale przy okazji - jedna z najpiękniejszych.

Było tak wielu sceptyków, przede wszystkim wśród londyńskich dziennikarzy

że zaczęli latać helikopterem dookoła mojego pudła,

aby mnie złamać cheesburgerami.

(Śmiech)

Czułem się więc bardzo doceniony

gdy New England Journal of Medicine

wykorzystał moje poszukiwania w celach naukowych.

Moim kolejnym wyzwaniem stało się sprawdzenie jak długo wytrzymam nie oddychając,

jak długo przetrwam bez niczego,

nawet powietrza.

Nie zdawałem sobie sprawy, że stanie się to

jedną z najbardziej zdumiewających wypraw mojego życia.

Jako młody magik

miałem obsesję na punkcie Houdiniego i jego podwodnych wyzwań.

Więc zacząłem młodo, od konkurowania z innymi dziećmi,

sprawdzając jak długo wytrzymam pod wodą,

kiedy oni nurkowali i wynurzali się by nabrać powietrza,

wiecie, pięć razy, a ja na jednym oddechu.

Gdy byłem nastolatkiem

byłem w stanie wstrzymać oddech na trzy minuty i 30 sekund.

Później dowiedziałem się, że był to rekord życiowy Houdiniego.

W 1987 r. usłyszałem historię

o chłopcu, pod którym załamał się lód

i uwięził go pod wodą.

Był tam, nie oddychając, przez 45 minut.

Kiedy przybyli ratownicy

udało im się go uratować - nie było uszkodzeń mózgu!

Jego temperatura spadła do 25 stopni C.

Będąc magikiem, uważam, że wszystko jest możliwe.

A jeśli czegoś dokonała jedna osoba

to może to zrobić inna.

Zacząłem rozmyślać, jeśli chłopiec mógł przeżyć

bez oddychania przez tak długo

to musi być sposób, żeby udało się to także mnie.

Spotkałem się więc z czołowym neurochirurgiem.

Spytałem go, jak długo można

nie oddychać. Jak długo mógłbym wytrzymać bez powietrza?

On powiedział mi, że wszystko powyżej sześciu minut,

oznacza poważne zagrożenie

hipoksyjnego uszkodzenia mózgu.

Potraktowałem to jako wyzwanie.

(Śmiech)

Moją pierwszą próbą, było zrobienie czegoś podobnego

stworzyłem duży zbiornik wody,

i wypełniłem go lodem i lodowatą wodą.

Siedziałem w środku zbiornika

licząc na to, że moja temperatura ciała zacznie spadać.

Dostałem dreszczy. W moim pierwszym podejściu do wstrzymania oddechu

nie byłem w stanie wytrzymać nawet minuty.

Zdałem sobie sprawę, że to nie ma szans by zadziałać.

Poszedłem więc do przyjaciela lekarza

i zapytałem - jak tego dokonać?

"Chcę wstrzymać oddech na naprawdę długo. Jak to zrobić?"

A on na to: "David, jesteś magikiem,

stwórz iluzję nie oddychania, tak będzie znacznie łatwiej."

(Śmiech)

Więc, wpadł na pomysł

stworzenia rebreathera,

ze skruberem CO2,

który był tak naprawdę rurą z Home Depot,

z balonem przyklejonym do niej taśmą.

Pomyślał, że to wszystko można by jakoś umieścić we mnie

i w jakiś sposób byłbym w stanie oddychać

z tym czymś wewnątrz mnie.

To się trochę ciężko ogląda.

Ale to tylko próba.

Ale widać wyraźnie, że to nie mogło działać.

(Śmiech)

Wtedy zacząłem myśleć

o płynnym oddychaniu.

Jest taki środek chemiczny, nazywa się perflubron

Ma tak wysokie poziomy tlenu,

że w teorii jesteś w stanie nim oddychać.

Więc, dostałem ten środek,

wlałem go do zlewu, zanurzyłem głowę

i spróbowałem zacząć oddychać tym czymś

- było to naprawdę niemożliwe.

Wygląda to tak jak próba oddychania, tak jak doktor wskazał,

ze słoniem stojącym na Twojej klatce piersiowej.

Więc ten pomysł także prysł.

Wtedy zacząłem się zastanawiać,

czy byłoby możliwe przyłączyć urządzenie, by ominiąć serce/płuca

i zrobić operację, gdzie podłączono by przewód do mojej tętnicy,

i potem udawać, że nie oddycham, gdy moja krew byłaby natleniania?

Oczywiście był to kolejny szalony pomysł.

I wtedy pomyślałem o najbardziej szalonym ze wszystkich pomysłów:

po prostu to zrobić.

(Śmiech)

Żeby wstrzymać oddech prawie do tego momentu

kiedy lekarze uznaliby śmierć mózgu

Zacząłem więc poszukiwania

wśród nurków - poławiaczy pereł.

Oni nurkują na jednym oddechu przez cztery minuty.

I kiedy badałem świat poławiaczy pereł,

odkryłem świat freedivingu.

To była, jakby nie patrzeć, najbardziej niesamowita rzecz jaką odkryłem.

Freediving ma wiele aspektów.

Są rekordy głębokości, gdzie ludzie nurkują tak głęboko jak to możliwe.

I jest statyczny bezdech.

Polega na wstrzymaniu oddechu tak długo jak potrafisz

w jednym miejscu, bez poruszania się.

Ten temat zacząłem zgłębiać.

Pierwsza rzecz, którą odkryłem, to że przy wstrzymanym oddechu

nie powinieneś się w ogóle poruszać; to strata energii.

Wyczerpuje też tlen

i zwiększa wydzielanie CO2 we krwi. Nauczyłem się nie ruszać.

Nauczyłem się też spowolnić tempo bicia serca.

Musiałem pozostać w absolutnym bezruchu i zrelaksować się

myśleć, że nie jestem we własnym ciele

i po prostu to kontrolować.

Nauczyłem się też przedmuchiwania.

Przedmuchiwanie to właściwie hiperwentylacja.

Mocno wdychasz i wydychasz...

Robisz to i dostajesz dreszczy, mrowienia.

I pozbawiasz swój organizm CO2.

Więc jeśli wstrzymasz oddech jest zdecydowanie łatwiej.

Wtedy nauczyłem się, że trzeba wziąć bardzo głęboki oddech,

trzymać go zrelaksowanym i nie wypuścić ani trochę powietrza,

po prostu trzymać i relaksować się przez cały ból.

Każdego ranka, miesiącami,

wstawałem i pierwsze co robiłem

to wstrzymywałem oddech.

W czasie 52 minut

wstrzymałem go przez 44 minuty.

Oznacza to, że robiłem przedmuchiwanie,

oddychałem bardzo intensywnie przez minutę,

A następnie zaraz po tym wstrzymywałem oddech na pięć i pół minuty.

Znowu oddychałem przez minutę

starając się hiperwentylować tak mocno jak się da

i zaraz po tym wstrzymywałem oddech przez następne pięć i pół minuty.

Proces ten mogłem powtarzać nawet osiem razy z rzędu.

Z 52 minut oddychasz tylko osiem.

Na końcu Ty i twój mózg jest kompletnie wypalony.

Czujesz się jakbyś chodził oszołomiony.

I masz okropne bóle głowy.

Gdy robię te rzeczy nie jest ze mnie najlepszy gość do rozmowy.

Zacząłem dowiadywać się na temat mistrza świata we wstrzymywaniu oddechu.

Nazywa się Tom Sietas.

Jest świetnie zbudowany do wstrzymywania oddechu.

Ma 195 cm wzrostu. Waży 73 kg.

Jego całkowita pojemność płuc

jest dwukrotnie większa niż u przeciętnego człowieka.

Ja mam 185 cm i jestem gruby.

Można powiedzieć, że mam grube kości.

(Śmiech)

Musiałem zrzucić 23 kg w trzy miesiące.

Więc wszystko co w siebie wrzucałem

traktowałem jak lek.

Każda cząstka jedzenia miała dokładnie określoną wartość odżywczą.

Jadłem naprawdę malutkie kontrolowane porcje

przez cały dzień.

Zacząłem naprawdę przystosowywać moje ciało.

(Śmiech)

Im byłem chudszy, tym dłużej mogłem wstrzymać oddech.

I przez tak dobre odżywianie i tak ciężki trening,

moje tętno w spoczynku wyniosło 38 uderzeń na minutę.

To mniej niż większość sportowców olimpijskich.

Po czterech miesiącach treningu byłem w stanie wstrzymać oddech

przez ponad siedem minut.

Chciałem próbować wstrzymać oddech wszędzie.

Chciałem spróbować w najbardziej skrajnych sytuacjach

zobaczyć czy jestem w stanie zwolnić moje tętno

pod przymusem.

(Śmiech)

Zdecydowałem, że pobiję rekord świata

na żywo w telewizyjnym prime-time.

Światowy rekord wynosił osiem minut i 58 sekund.

należał do Toma Sietasa, faceta z płucami jak wieloryb, o którym opowiadałem.

(Śmiech)

Założyłem, że mogę umieścić zbiornik z wodą w Lincoln Center

i gdybym został w nim przez tydzień nie jedząc,

ta sytuacja stałaby się dla mnie komfortowa

i spowolniłbym mój metabolizm,

co na pewno pozwoliłoby mi na wstrzymanie oddechu

dłużej, niż udawało mi się wcześniej.

Kompletnie się pomyliłem.

Wszedłem do zbiornika na tydzień przed datą emisji.

I myślałem, że wszystko pójdzie zgodnie z planem.

Na dwa dni przez moją wielką próbą wstrzymania oddechu by pobić rekord

producenci mojego programu

stwierdzili, że oglądanie kogoś

kto wstrzymuje oddech i prawie tonie,

jest zbyt nudne dla telewizji.

(Śmiech)

Musiałem więc dodać kajdanki,

w trakcie wstrzymywania oddechu, by się uwolnić.

To była krytyczna pomyłka.

Ruszając się traciłem tlen.

I po siedmiu minutach

dostałem okropnych konwulsji.

Po 7 m. 8 s. zacząłem tracić przytomność.

Po 7 m. i 30 s.

musieli wyciągnąć moje ciało i ocucić.

Nawaliłem na każdym etapie.

(Śmiech)

Więc sposobem by zażegnać kryzys,

jedynym o którym pomyślałem

była decyzja o telefonie do Oprah.

(Śmiech)

Powiedziałem jej, że chciałbym podbić stawkę

i wstrzymać oddech dłużej niż jakikolwiek człowiek.

To był inny rekord. To był rekord

w statycznym bezdechu tlenowym, dla którego Guinness

odnotował światowy rekord na 13 minut.

Najpierw oddychasz czystym tlenem

natleniając swoje ciało i wypłukując CO2,

i dzięki temu jesteś w stanie wytrzymać znacznie dłużej.

Zdałem sobie sprawę, że moim prawdziwym konkurentem

był bóbr.

(Śmiech)

W styczniu 2008

Oprah dała mi cztery miesiące na przygotowania i trening.

Spałem każdej nocy w namiocie hipoksyjnym

Namiot hipoksyjny symuluje

przebywanie na wysokości 5 tys. m.

To jak obozowisko na Evereście.

Dzięki temu zaczynasz budować

czerwone krwinki w organizmie,

które lepiej transportują tlen.

Każdego ranka, po wyjściu z namiotu

twój mózg jest kompletnie wyczerpany.

Przy moim pierwszym podejściu przy czystym O2, byłem w stanie wytrzymać 15 m.

był to więc duży sukces.

Neurochirurg wyciągnął mnie z wody

ponieważ jego zdaniem po 15 minutach

Twój mózg jest skończony, jesteś martwy.

Więc wyciągnął mnie - a mi nic nie było.

Była jedna osoba, która zdecydowanie nie była zadowolona

To była moja była dziewczyna. Kiedy ja biłem rekord świata pod wodą

po raz pierwszy, ona przeglądała Blackberry,

sprawdzając moje wiadomości.

(Śmiech)

Mój brat ma zdjęcie. Naprawdę...

(Śmiech)

Wtedy ogłosiłem publicznie, że pobiję

rekord Siety.

A on w odpowiedzi

pojechał do Regis i Kelly

i pobił swój poprzedni rekord.

Wtedy jego główny konkurent pobił jego rekord.

I nagle podniósł poprzeczkę

do 16 minut i 32 sekund.

To było o trzy minuty dłużej niż się przygotowałem.

To było dłużej niż rekord.

Od teraz chciałem, by Science Times to udokumentował.

Chciałem, żeby napisali o tym.

Zrobiłem więc to co każdy

chcący rozwijać naukę.

Poszedłem do redakcji New York Timesa

i zacząłem wszystkim pokazywać karciane sztuczki.

(Śmiech)

Nie wiem czy to była magia czy tajna wiedza z Kajmanów,

ale przyleciał John Tierney

i napisał artykuł o powadze wstrzymywania oddechu.

Kiedy już tam był, oczywiście chciałem zrobić na nim wrażenie

zanurkowałem więc na 50 metrów,

to mniej więcej wysokość 16 piętrowego budynku,

i kiedy wypływałem - straciłem przytomność.

To było naprawdę niebezpieczne, tak się tonie.

Na szczęście widział to Kirk,

przypłynął i mnie wyciągnął.

Wtedy zacząłem skupiać się tylko na tym.

Przygotowałem się by wstrzymać oddech na dokładnie

tyle ile potrzebowałem.

Ale nie było sposobu, by przygotować się do występu na żywo,

u Oprah.

Normalnie zrobiłbym to twarzą w dół, unosząc się na powierzchni basenu.

Jednak w TV chcieli bym był pionowo,

by mogli widzieć moją twarz.

Innym problemem było to,

że strój był tak pławny

iż musieli przywiązać mi stopy, żebym nie wypływał.

Musiałem więc trzymać je w luźnych paskach,

co było dla mnie sporym problemem.

Przez to zrobiłem się strasznie zdenerwowany,

podnosząc tętno.

Co więcej, dodatkowo zrobili coś

czego nie było nigdy wcześniej, dodali monitor akcji serca,

który stał zaraz obok zbiornika.

Więc za każdym razem gdy moje serce zabiło, słyszałem bip-bip-bip-bip,

naprawdę głośne tykanie.

Przez co byłem jeszcze bardziej zdenerwowany.

I nie było sposobu, by spowolnić akcję serca.

Normalnie

zaczynałem przy 38 uderzeniach na minutę,

wstrzymując oddech schodziłem do 12 uderzeń na minutę,

co jest dość niezwykłe.

(Śmiech)

Tym razem zacząłem przy 120 uderzeniach

i tętno nigdy nie spadło.

Spędziłem pierwsze pięć minut pod wodą

desperacko próbując spowolnić akcję serca.

Siedziałem tam i myślałem "Muszę zwolnić.

Nie uda się. Nie uda się."

I stawałem się jeszcze bardziej nerwowy.

Częstość akcji serca rosła i rosła

aż do 150 uderzeń na minutę.

Właśnie to byłą przyczyną mojej porażki w Lincoln Center.

To była strata O2.

Kiedy doszedłem do połowy, około ósmej minuty,

byłem 100-procentowo pewien,

że mi się nie uda.

Nie było szans.

Przypomniałem sobie, że Oprah dałą mi godzinę

na wstrzymywanie oddechu, i że jeśli odpadnę tak wcześnie

cały program będzie o tym, jakiego mam doła.

(Śmiech)

Uznałem więc, że lepiej jeśli będę walczył

i zostanę tu tak długo, aż stracę przytomność,

przecież można mnie było wyciągnąć i się mną zająć.

(Śmiech)

Próbowałem do 10 minuty, wtedy

zaczynasz mieć naprawdę silne

mrowienie w palcach u rąk i nóg.

Wiedziałem też, że to było przetaczanie krwi,

kiedy krew ucieka z kończyn,

by zapewnić tlen najważniejszym organom.

W 11 minucie zacząłem odczuwać

pulsacje w nogach,

dziwnie czułem też moje wargi.

W 12 minucie zaczęło mi dzwonić w uszach,

a moje ramię zaczęło sztywnieć.

Jestem hipochondrykiem i pamiętam, że zdrętwiałe ramię może oznaczać atak serca.

Zacząłem więc wpadać w paranoję.

Wtedy, w 13 minucie, być może z powodu hipochondrii,

zacząłem odczuwać ból w klatce.

Było okropnie.

W 14 minucie

miałem te straszne skurcze,

jakby przymus oddychania.

(śmiech)

W 15 minucie cierpiałem na

niedobór O2 w sercu.

Zacząłem mieć niedokrwienie serca.

Moje tętno spadało ze 120

do 50, potem skoczyło do 150, spadło do 40, do 20, i znowu wskoczyło na 150.

Traciło rytm.

Startowało. Zatrzymywało się. A ja to czułem.

Wiedziałem, że dostanę ataku serca.

Więc w 16 minucie wysunąłem stopy,

ponieważ wiedziałem, że gdybym musiał wyjść

gdybym miał zawał, musieliby

wskoczyć i wyciągnąć moje stopy z mocowania

zanim by mnie wyciągnęli. Byłem bardzo zdenerwowany.

Więc wyciągnąłem stopy i zacząłem płynąć ku powierzchni.

Nie wyciągnąłem głowy.

Ale unosiłem się i czekałem, aż zatrzyma się moje serce,

po prostu czekałem.

Mieli lekarzy z "Bzzt" - wiecie,

siedzieli i czekali.

I wtedy nagle usłyszałem krzyk.

I pomyślałem, że dzieje się coś dziwnego

że nie żyję lub stało się coś innego.

I wtedy zdałem sobie sprawę, że dotrwałem do 16 m. 32 s.

Więc, dzięki energii wszystkich, którzy tam byli

zdecydowałem się ciągnąć dalej.

I doszedłem do 17 minut i czterech sekund.

(brawa)

Gdyby tego było mało zaraz potem

wybrałem się do Quest Labs

i pozwoliłem pobrać im każdą możliwą próbkę krwi,

żeby mogli wszystko sprawdzić i zobaczyć jakie mam wyniki,

by lekarze mogli je wykorzystać.

Chciałem też pozbyć się wszelkich wątpliwości.

Zdobyłem rekord świata i chciałem

być pewny, że jest on ważny.

Następnego dnia wybrałem się do Nowego Jorku,

podchodzi do mnie jakiś dzieciak - wychodziłem z Apple Store -

podchodzi do mnie i mówi: "Cześć D!"

Pytam: "Co tam?"

A on na to: "Jeśli naprawdę wstrzymałeś oddech na tak długo,

to dlaczego wyszedłeś z wody suchy?"

Byłem zaskoczony.

(Śmiech)

Tak wygląda moje życie...

(Śmiech)

Jako magik staram się pokazywać ludziom rzeczy,

które wydają się niemożliwe.

I myślę, że magia - czy wstrzymuję oddech

czy tasuję talię kart,

jest całkiem prosta.

To praktyka, trening, no i oczywiście

eksperymentowanie.

I opieranie się przeciwnościom najlepiej jak potrafię.™

Tym właśnie jest dla mnie magia. Dziękuję.

(Brawa)