Πώς κατάφερα να κρατήσω την αναπνοή μου για 17 λεπτά

Σε αυτή την πολύ προσωπική ομιλία στο TEDMED, ο ταχυδακτυλουργός και κασκαντέρ Ντέιβιντ Μπλέιν περιγράφει πως κατάφερε να κρατήσει την αναπνοή του μέσα στο νερό για 17 λεπτά - κάτι που αποτελεί παγκόσμιο ρεκόρ (μόλις ένα λεπτό λιγότερο από τη διάρκεια ολόκληρης της ομιλίας!) - και τι σημαίνει γι' αυτόν η δουλειά του, η οποία συχνά θέτει σε κίνδυνο τη ζωή του. Προσοχή: ΜΗΝ το δοκιμάσετε στο σπίτι.

Ως μάγος, προσπαθώ να δημιουργώ εικόνες

που θα κάνουν τον κόσμο
να σταματάει και να σκέφτεται.

Προσπαθώ επίσης να προκαλώ τον εαυτό μου

να κάνει πράγματα που οι γιατροί
λένε ότι δεν είναι δυνατά.

Θάφτηκα ζωντανός στη Νέα Υόρκη
μέσα σε ένα φέρετρο,

θάφτηκα ζωντανός μέσα σε ένα φέρετρο
τον Απρίλιο, το 1999, για μια εβδομάδα.

Έζησα εκεί μέσα μόνο με νερό.

Και τελικά ήταν τόσο διασκεδαστικό

που αποφάσισα να επιδιώξω
να κάνω περισσότερες παρόμοιες απόπειρες.

Την επόμενη φορά πάγωσα τον εαυτό μου
σε ένα κομμάτι πάγο

για τρεις μέρες και τρεις νύχτες
στη Νέα Υόρκη.

Αυτό ήταν πολύ πιο δύσκολο
απ' ό,τι περίμενα.

Μετά απ΄αυτό, στάθηκα στην κορυφή
ενός στύλου ύψους 30 μέτρων

για 36 ώρες.

Άρχισα να έχω τόσο έντονες παραισθήσεις

που τα κτίρια που βρίσκονταν πίσω μου
άρχισαν να μοιάζουν με μεγάλα κεφάλια ζώων.

Την επόμενη φορά πήγα στο Λονδίνο.

Στο Λονδίνο έζησα
σε ένα γυάλινο κουτί για 44 μέρες

με τίποτα εκτός από νερό.

Ήταν για μένα, ένα από τα πιο δύσκολα
πράγματα που έκανα ποτέ μου,

αλλά ήταν ταυτόχρονα και το πιο όμορφο.

Υπήρχαν πολλοί σκεπτικιστές,
ειδικά οι δημοσιογράφοι στο Λονδίνο,

που άρχισαν να πετούν μπέργκερ σε ελικόπτερα
γύρω μου για να με βάλουν σε πειρασμό.

(Γέλια)

Οπότε, ένιωσα να επιβεβαιώνομαι

όταν το New England Journal of Medicine
χρησιμοποίησε την έρευνα για επιστημονικούς σκοπούς.

Το επόμενο που ήθελα να επιδιώξω ήταν
να δω πόση ώρα θα άντεχα χωρίς αναπνοή,

δηλαδή πόση ώρα θα μπορούσα να επιζήσω
χωρίς να έχω τίποτα, ούτε καν αέρα.

Δεν συνειδητοποίησα ότι αυτό θα γινόταν
το πιο θαυμάσιο ταξίδι της ζωής μου.

Ως νεαρός μάγος

είχα εμμονή με τον Χουντίνι
και τις υποβρύχιες δοκιμασίες του.

Οπότε, ξεκίνησα από μικρός
να ανταγωνίζομαι άλλα παιδιά,

ώστε να δω πόση ώρα θα άντεχα κάτω από το νερό
όση ώρα έβγαιναν και ξαναέμπαιναν για να αναπνεύσουν,

ξέρετε, πέντε φορές,
όσο εγώ έμενα στο νερό με μία αναπνοή.

Μέχρι να φτάσω στην εφηβεία,

μπορούσα να κρατάω την αναπνοή μου
για 3 λεπτά και 30 δευτερόλεπτα.

Αργότερα θα ανακάλυπτα ότι αυτό
ήταν το προσωπικό ρεκόρ του Χουντίνι.

Το 1987 άκουσα μια ιστορία

για ένα παιδί που έπεσε μέσα από πάγο
και παγιδεύτηκε κάτω από ένα ποτάμι.

Βρισκόταν μέσα,
χωρίς να αναπνέει για 45 λεπτά.

Όταν έφτασαν οι διασώστες

τον επανέφεραν και δεν είχε υποστεί
καμία εγκεφαλική βλάβη.

H θερμοκρασία του σώματός του
είχε πέσει στους 25 βαθμούς Κελσίου.

Ως μάγος, πιστεύω
ότι τα πάντα είναι δυνατά.

Και πιστεύω πως αν ένας άνθρωπος
καταφέρει κάτι,

τότε μπορούν να το καταφέρουν κι άλλοι.

Άρχισα να σκέφτομαι,

αν το αγόρι μπορούσε να επιβιώσει
χωρίς να αναπνέει, για τόση ώρα,

θα πρέπει να υπάρχει τρόπος
να το κάνω κι εγώ.

Οπότε, συναντήθηκα
με έναν κορυφαίο νευροχειρούργο.

Και τον ρώτησα, πόση ώρα είναι εφικτό
να παραμείνει κάποιος χωρίς να αναπνέει,

πόση ώρα θα μπορούσα να μείνω χωρίς αέρα;

Και μου είπε πως μετά τα έξι λεπτά

έχεις σοβαρό κίνδυνο
υποξικής εγκεφαλικής βλάβης.

Βασικά αυτό το πήρα σαν πρόκληση.

(Γέλια)

Στην πρώτη μου προσπάθεια, σκέφτηκα
ότι θα μπορούσα να κάνω κάτι παρόμοιο,

και έφτιαξα μια δεξαμενή με νερό,

και την γέμισα με πάγο
και κρύο, παγωμένο νερό.

Και έμεινα μέσα σε αυτή τη δεξαμενή

ελπίζοντας η θερμοκρασία
του σώματός μου να αρχίσει να πέφτει.

Και είχα ρίγος.

Στην πρώτη μου απόπειρα να κρατήσω
την αναπνοή μου δεν άντεξα ούτε ένα λεπτό.

Άρα κατάλαβα ότι αυτό
δεν υπήρχε περίπτωση να λειτουργήσει.

Οπότε, πήγα να μιλήσω
σε έναν φίλο γιατρό --

και τον ρώτησα, «Πώς θα μπορούσα
να κάνω κάτι τέτοιο;»

«Θέλω να κρατήσω την αναπνοή μου
για πραγματικά πολλή ώρα. Πώς μπορεί να γίνει;»

Και μου είπε, «Ντέιβιντ, είσαι μάγος,

δημιούργησε την ψευδαίσθηση ότι
δεν αναπνέεις, θα είναι πολύ πιο εύκολο».

(Γέλια)

Και έτσι του ήρθε αυτή η ιδέα
να κατασκευάσουμε έναν αναπνευστήρα,

που θα απορροφά το διοξείδιο του άνθρακα

κάτι που ήταν βασικά ένας σωλήνας
αγορασμένος από τα Home Depot,

με ένα μπαλόνι κολλημένο
πάνω του με ταινία,

το οποίο σκέφτηκε ότι θα μπορούσαμε
να το βάλουμε μέσα μου,

και με κάποιον τρόπο να μπορώ να αναπνέω

με αυτό το πράγμα μέσα μου.

Είναι λίγο δυσάρεστο να το παρακολουθείς.

Αλλά είναι εκείνη η απόπειρα.

Οπότε, προφανώς κάτι τέτοιο
δεν γινόταν να λειτουργήσει.

(Γέλια)

Τότε άρχισα να σκέφτομαι
την αναπνοή σε υγρό.

Υπάρχει ένα χημικό που λέγεται perflubron.

Και έχει τόσο υψηλή περιεκτικότητα σε οξυγόνο
που θεωρητικά μπορείς να το αναπνεύσεις.

Βρήκα λοιπόν αυτό το χημικό,

γέμισα τον νιπτήρα,
έβαλα το πρόσωπό μου στον νιπτήρα

και προσπάθησα να το αναπνεύσω,
πράγμα που ήταν πραγματικά αδύνατον.

Βασικά όπως είπε και ο γιατρός,
ήταν σαν να προσπαθείς να αναπνεύσεις

έχοντας έναν ελέφαντα
να κάθεται πάνω στο στήθος σου.

Η ιδέα αυτή λοιπόν εξαφανίστηκε.

Τότε άρχισα να σκέφτομαι,

αν θα ήταν δυνατόν να συνδέσω μια συσκευή
που να παρακάμπτει την καρδιά και τους πνεύμονες

και να τοποθετήσω με χειρουργική επέμβαση
έναν σωλήνα στην αρτηρία μου,

ώστε να φαίνεται ότι δεν αναπνέω καθώς
η μηχανή θα έστελνε οξυγόνο στο αίμα μου;

Κάτι που προφανώς
ήταν άλλη μια τρελή ιδέα.

Τότε σκέφτηκα την πιο τρελή ιδέα
από όλες τις ιδέες:

να το κάνω στην πραγματικότητα.

(Γέλια)

Να προσπαθήσω πραγματικά να κρατήσω
την αναπνοή μου μετά το σημείο

που οι γιατροί
σε θεωρούν εγκεφαλικά νεκρό.

Έτσι άρχισα να κάνω έρευνα σχετικά
με τους δύτες που μαζεύουν μαργαριτάρια.

Ξέρετε, επειδή βουτάνε
για τέσσερα λεπτά με μία αναπνοή.

Καθώς έκανα έρευνα για τους δύτες μαργαριταριών,
ανακάλυψα τον κόσμο της ελεύθερης κατάδυσης.

Ήταν το πιο εντυπωσιακό πράγμα
που είχα ανακαλύψει ποτέ μου, μπορώ να πω.

Υπάρχουν πολλές πτυχές
στην ελεύθερη κατάδυση.

Υπάρχουν τα ρεκόρ βάθους, όπου άνθρωποι
πηγαίνουν όσο πιο βαθιά μπορούν.

Και έπειτα, υπάρχει η στατική άπνοια.

Που σημαίνει να κρατάς την αναπνοή σου
για όση ώρα αντέχεις

μένοντας σε ένα σημείο ακίνητος.

Αυτό ήταν που μελέτησα.

Το πρώτο πράγμα που έμαθα,
είναι πως όταν κρατάς την αναπνοή σου

δεν πρέπει ποτέ να κινείσαι καθόλου:
αυτό σπαταλάει ενέργεια.

Και ότι αυτό καταστρέφει το οξυγόνο,

και δημιουργεί διοξείδιο
του άνθρακα στο αίμα.

Έτσι λοιπόν, έμαθα να μην κινούμαι ποτέ.

Και έμαθα πώς να μειώνω
τους καρδιακούς μου παλμούς.

Έπρεπε να παραμείνω τελείως
ακίνητος και απλώς να χαλαρώσω

και να σκέφτομαι ότι δεν βρίσκομαι
στο σώμα μου, και απλώς να το ελέγξω.

Και έπειτα έμαθα πώς να κάνω καθαρισμό.

Ουσιαστικά είναι υπεραερισμός.

Εισπνέεις και εκπνέεις ...

(Βαθιές αναπνοές)

Κάνεις αυτό, και νιώθεις τάση
για λιποθυμία, ένα μυρμήγκιασμα.

Και καθαρίζεις το σώμα σου
από διοξείδιο του άνθρακα.

Έτσι όταν κρατάς την αναπνοή σου
είναι άπειρες φορές πιο εύκολο.

Ύστερα έμαθα πως πρέπει
να πάρεις μια τεράστια αναπνοή,

και απλώς να την κρατήσεις και να χαλαρώσεις,
και να μη βγάλεις ποτέ τον αέρα,

και απλώς να την κρατήσεις
και να χαλαρώσεις παρ' όλο τον πόνο.

Κάθε μέρα, για μήνες,

ξυπνούσα και το πρώτο πράγμα που έκανα

ήταν να κρατήσω την αναπνοή μου

μέσα σε χρόνο 52 λεπτών,
κρατούσα την αναπνοή μου τα 44 λεπτά.

Αυτό σημαίνει ότι έκανα καθαρισμό,

ανέπνεα πολύ δυνατά για ένα λεπτό.

Και αμέσως μετά κρατούσα
την αναπνοή μου για πεντέμισι λεπτά.

Μετά ανέπνεα πάλι για ένα λεπτό,
έκανα καθαρισμό όσο πιο δυνατά μπορούσα,

και αμέσως μετά πάλι κρατούσα
την αναπνοή μου για πεντέμισι λεπτά.

Επαναλάμβανα αυτή τη διαδικασία
οχτώ φορές συνεχόμενα.

Μέσα σε 52 λεπτά ανέπνεα μόνο τα οκτώ.

Μετά απ' αυτό νιώθεις
τον εγκέφαλό σου καμένο.

Νιώθεις πως περπατάς ζαλισμένος.

Και έχεις αυτούς τους απαίσιους πονοκέφαλους.

Βασικά, δεν είμαι ο καλύτερος άνθρωπος
για να μιλήσεις όταν κάνω τέτοια πράγματα.

Άρχισα να μαθαίνω για τον κάτοχο
του παγκόσμιου ρεκόρ.

Το όνομά του είναι Τομ Σιέτας.

Αυτός ο τύπος είναι τέλεια σχεδιασμένος
για να κρατάει την αναπνοή του.

Έχει ύψος 1.95. Ζυγίζει 72 κιλά.

Η συνολική χωρητικότητα των πνευμόνων του
είναι η διπλάσια από του μέσου ανθρώπου.

Έχω ύψος 1.85 και είμαι χοντρός.

Ας πούμε βαρυκόκκαλος.

(Γέλια)

Έπρεπε να χάσω 22 κιλά μέσα σε τρεις μήνες.

Οπότε οτιδήποτε έβαζα στο σώμα μου
το θεωρούσα φάρμακο.

Κάθε μπουκιά φαγητού ήταν ακριβώς
αυτό που χρειαζόμουν σε θρεπτική αξία.

Έτρωγα πολύ μικρές ελεγχόμενες μερίδες
κατά τη διάρκεια της ημέρας.

Και άρχισα πραγματικά
να προσαρμόζω το σώμα μου.

[Τα επιμέρους αποτελέσματα
μπορεί να διαφέρουν]

(Γέλια)

Όσο πιο λεπτός ήμουν, τόσο περισσότερη
ώρα μπορούσα να κρατήσω την αναπνοή μου.

Και τρώγοντας τόσο καλά
και κάνοντας τόσο σκληρή προπόνηση,

ο καρδιακός μου ρυθμός όταν χαλάρωνα
έπεφτε στους 38 παλμούς το λεπτό.

Ρυθμός πιο χαμηλός
και από αθλητές Ολυμπιακών Αγώνων.

Μέσα σε τέσσερις μήνες προπόνησης,

μπορούσα να κρατήσω την αναπνοή μου
για πάνω από εφτά λεπτά.

Ήθελα να προσπαθήσω να κρατήσω
την αναπνοή μου παντού.

Ήθελα να το δοκιμάσω
στις πιο ακραίες περιπτώσεις

για να δω αν μπορώ να ρίξω
τους καρδιακούς μου παλμούς υπό πίεση.

(Γέλια)

Αποφάσισα ότι θα προσπαθούσα
να σπάσω το παγκόσμιο ρεκόρ

ζωντανά στην τηλεόραση.

Το παγκόσμιο ρεκόρ ήταν
οχτώ λεπτά και 58 δευτερόλεπτα,

και το είχε ο Τομ Σιέτας, ο τύπος με τα
πνευμόνια φάλαινας που σας έλεγα νωρίτερα.

Υπέθεσα ότι θα μπορούσα να τοποθετήσω
μια δεξαμενή νερού στο Lincoln Center

και αν έμενα μια εβδομάδα
εκεί μέσα χωρίς να τρώω,

θα συνήθιζα σε αυτή την κατάσταση
και θα χαμήλωνα τον μεταβολισμό μου,

κάτι που ήμουν σίγουρος ότι θα με βοηθούσε
να κρατήσω την αναπνοή μου

για περισσότερο
απ' ό,τι μπορούσα μέχρι τότε.

Ήμουν απολύτως λάθος.

Μπήκα στη σφαίρα μια εβδομάδα πριν
την προγραμματισμένη ημερομηνία της εκπομπής.

Και σκέφτηκα ότι όλα κυλούσαν ομαλά.

Δύο μέρες πριν την μεγάλη μου
απόπειρα για το ρεκόρ,

οι τηλεοπτικοί παραγωγοί

σκέφτηκαν ότι το να παρακολουθείς κάποιον
να κρατάει την αναπνοή του, και σχεδόν να πνίγεται,

είναι πολύ βαρετό για την τηλεόραση.

(Γέλια)

Έπρεπε να προσθέσω χειροπέδες, και να
δραπετεύσω κρατώντας και την αναπνοή μου.

Αυτό ήταν ένα κρίσιμο λάθος.

Εξαιτίας της κίνησης σπαταλούσα οξυγόνο.

Και μέσα σε εφτά λεπτά είχαν αρχίσει
αυτοί οι απαίσιοι σπασμοί.

Μέχρι τα 7:08 άρχισα
να χάνω τις αισθήσεις μου.

Και στα εφτά λεπτά και 30 δευτερόλεπτα

έπρεπε να βγάλουν το σώμα μου
και να με επαναφέρουν.

Είχα αποτύχει με κάθε τρόπο.

(Γέλια)

Έτσι, ο μόνος τρόπος για να βγω από την
κατάπτωση που μπόρεσα να σκεφτώ

ήταν, να τηλεφωνήσω στην Όπρα.

(Γέλια)

Της είπα ότι ήθελα να ανεβάσω τον πήχη

και να κρατήσω την αναπνοή μου περισσότερο
από κάθε άλλον άνθρωπο.

Αυτό ήταν ένα διαφορετικό ρεκόρ.

Ήταν καθαρά στατική άπνοια οξυγόνου

για την οποία στο Γκίνες έχει καταγραφεί
το παγκόσμιο ρεκόρ στα 13 λεπτά.

Βασικά αναπνέεις στην αρχή καθαρό οξυγόνο,
οξυγονώνεται το σώμα σου, καθαρίζει από διοξείδιο του άνθρακα,

και έχεις τη δυνατότητα να κρατήσεις
την αναπνοή σου περισσότερη ώρα.

Συνειδητοποίησα ότι ο πραγματικός μου
ανταγωνιστής ήταν ο κάστορας.

(Γέλια)

(Τέλος γέλιου)

Τον Ιανουάριο του 2008

η Όπρα μου έδωσε τέσσερις μήνες
να προετοιμαστώ και να προπονηθώ.

Έτσι λοιπόν, κοιμόμουν κάθε βράδυ
σε υποξική σκηνή.

Πρόκειται για μια σκηνή που εξομοιώνει
το υψόμετρο 4.500 μέτρων.

Είναι δηλαδή σαν κατασκήνωση στο Έβερεστ.

Αυτό που κάνει, είναι να αρχίσει να αυξάνει
τα ερυθρά αιμοσφαίρια στο σώμα σου,

κάτι που βοηθάει
στην καλύτερη μεταφορά του οξυγόνου.

Κάθε πρωί, και πάλι,
βγαίνοντας από τη σκηνή

ο εγκέφαλός σου είναι
τελείως καθαρισμένος.

Στην πρώτη μου προσπάθεια με καθαρό
οξυγόνο, κατάφερα να φτάσω τα 15 λεπτά.

Ήταν λοιπόν μεγάλη επιτυχία.

Ο νευροχειρουργός
με τράβηξε έξω από το νερό

γιατί στο μυαλό του, στα 15 λεπτά
ο εγκέφαλός σου έχει καταστραφεί, είσαι κλινικά νεκρός.

Με τράβηξε έξω λοιπόν, και ήμουν μια χαρά.

Ένας άνθρωπος μόνο σίγουρα
δεν είχε εντυπωσιαστεί καθόλου.

Ήταν η πρώην μου.

Όση ώρα έσπαγα
το υποβρύχιο ρεκόρ για πρώτη φορά,

έψαχνε το κινητό μου,
διάβαζε όλα μου τα μηνύματα.

(Γέλια)

Ο αδερφός μου έχει φωτογραφία
από το στιγμιότυπο. Είναι πραγματικά ...

(Γέλια)

(Τέλος γέλιου)

Έπειτα ανακοίνωσα ότι θα προσπαθούσα
να καταρρίψω το ρεκόρ του Σιέτας, δημόσια.

Και αυτό που έκανε σαν απάντηση,
ήταν να πάει στην εκπομπή Regis and Kelly

και να ξεπεράσει το παλιό του ρεκόρ.

Στη συνέχεια ο βασικός του ανταγωνιστής
βγήκε και έσπασε το ρεκόρ.

Έτσι, ξαφνικά ανέβασε το ρεκόρ
στα 16 λεπτά και 32 δευτερόλεπτα.

Το οποίο ήταν το τριπλάσιο
απ' ό,τι είχα προετοιμαστεί.

Ξέρετε, ήταν πιο πολύ από το ρεκόρ.

Τώρα, ήθελα οι Science Times
να καταγράψουν την προσπάθειά μου.

Ήθελα να γράψουν κάτι σχετικά μ' αυτό.

Έτσι έκανα αυτό που οποιοσδήποτε

επιδιώκει την επιστημονική πρόοδο θα έκανε.

Μπήκα στα γραφεία των New York Times
και έκανα σε όλους ταχυδακτυλουργικά με τράπουλα.

(Γέλια)

Δεν ξέρω αν ήταν τα μαγικά
ή η παράδοση στα νησιά Cayman,

αλλά ο Τζον Τιέρνι ήρθε

για να ασχοληθεί με την σοβαρότητα
του να κρατάς την αναπνοή σου.

Όσο βρισκόταν εκεί προσπάθησα
να τον εντυπωσιάσω, φυσικά.

Και βούτηξα σε βάθος 49 μέτρων,

που είναι βασικά το ύψος
ενός δεκαεξαόροφου κτιρίου,

και καθώς ανέβαινα στην επιφάνεια,
έχασα τις αισθήσεις μου μες το νερό,

κάτι που είναι πολύ επικίνδυνο:
κάπως έτσι πνίγεσαι.

Ευτυχώς ο Κιρκ με είχε δει
και βούτηξε για να με τραβήξει πάνω.

Έτσι λοιπόν επικεντρώθηκα πλήρως.

Αφιερώθηκα στην προπόνηση ώστε να ανεβάσω
τον χρόνο που κρατούσα την αναπνοή μου

γι' αυτό που σκόπευα να κάνω.

Αλλά δεν υπήρχε τρόπος να προετοιμαστώ
για τη ζωντανή εμφάνιση στην τηλεόραση,

όταν θα βρισκόμουν στην εκπομπή της Όπρα.

Στην εξάσκηση, το έκανα με το πρόσωπο
προς τα κάτω, επιπλέοντας στην πισίνα.

Όμως για την τηλεόραση με ήθελαν σε όρθια
στάση για να βλέπουν το πρόσωπό μου.

Το άλλο πρόβλημα ήταν
πως η στολή μου επέπλεε

και έπρεπε να δέσουν τα πόδια μου
για να με κρατάνε μέσα στο νερό.

Έτσι έπρεπε να χρησιμοποιώ τα πόδια μου
για να κρατιέμαι στα λουριά που ήταν χαλαρά,

κάτι που ήταν μεγάλο πρόβλημα για 'μένα.

Αυτό με άγχωσε πάρα πολύ,
και ανέβασα καρδιακούς παλμούς.

Επίσης, κάτι άλλο που έκαναν,

που δεν είχαμε κάνει ποτέ πριν, ήταν να βάλουν
μια συσκευή παρακολούθησης καρδιακών παλμών.

Και ήταν δίπλα ακριβώς στην σφαίρα.

Έτσι κάθε φορά που η καρδιά μου χτυπούσε,
άκουγα το μπιπ - μπιπ - μπιπ - μπιπ,

ξέρετε, τον ήχο, πολύ δυνατά.

Και αυτό με άγχωνε ακόμα περισσότερο.

Και δεν υπήρχε τρόπος να χαλαρώσω
τους καρδιακούς μου παλμούς.

Έτσι, υπό κανονικές συνθήκες
θα ξεκινούσα στους 38 παλμούς ανά λεπτό,

και κρατώντας την αναπνοή μου
θα έπεφτα στους 12 παλμούς ανά λεπτό,

που είναι πολύ συνηθισμένο.

(Γέλια)

Αυτή τη φορά άρχισε στους 120 παλμούς,
και δεν κατέβηκε ποτέ.

Πέρασα τα πρώτα
πέντε λεπτά κάτω από το νερό

προσπαθώντας απεγνωσμένα
να μειώσω τους παλμούς μου.

Καθόμουν απλώς και σκεφτόμουν,

«Πρέπει να μειώσω τους παλμούς.
Θα αποτύχω, θα αποτύχω».

Και αγχωνόμουν ακόμα περισσότερο.

Και οι παλμοί μου
ανέβαιναν όλο και περισσότερο,

μέχρι που έφτασαν τους 150 το λεπτό.

Ουσιαστικά είναι το ίδιο που προκάλεσε
την αποτυχία μου στο Lincoln Center.

Σπαταλούσα οξυγόνο.

Όταν έφτασα στο μέσο
της προσπάθειας, στα οχτώ λεπτά,

ήμουν εκατό τοις εκατό σίγουρος

ότι δεν θα τα κατάφερνα.

Δεν υπήρχε τρόπος να τα καταφέρω.

Έτσι, σκέφτηκα,
η Όπρα είχε αφιερώσει μια ώρα

να κάνουμε όλο αυτό με την αναπνοή,
αν τα παρατούσα νωρίς

θα ήταν ένα ολόκληρο σόου
σχετικά με το πόσο θλιβερός είμαι.

(Γέλια)

Έτσι σκέφτηκα πως θα ήταν καλύτερα να συνεχίσω
την προσπάθεια και να μείνω μέσα μέχρι να χάσω τις αισθήσεις μου,

τουλάχιστον τότε θα μπορούσαν
να με τραβήξουν, να με φροντίσουν και όλα αυτά.

(Γέλια)

Συνέχισα να κρατιέμαι μέχρι τα 10 λεπτά.

Στα 10 λεπτά αρχίζεις να νιώθεις
αυτό το πολύ έντονο μυρμήγκιασμα

στα δάχτυλα των χεριών και των ποδιών.

Και ήξερα ότι αυτό
ήταν το αίμα που κινείται,

όταν φεύγει από τα άκρα

για να παρέχει οξυγόνο στα ζωτικά όργανα.

Στα 11 λεπτά άρχισα να αισθάνομαι
παλμούς στα πόδια μου,

και τα χείλη μου άρχισα
να τα νιώθω πολύ περίεργα.

Στα 12 λεπτά άρχισαν
να κουδουνίζουν τα αυτιά μου,

και άρχισα να νιώθω
το χέρι μου να παραλύει.

Είμαι υποχόνδριος, και θυμήθηκα ότι το μούδιασμα
του χεριού σημαίνει καρδιακή προσβολή.

Έτσι, άρχισα να γίνομαι
πραγματικά παρανοϊκός.

Έπειτα στα 13 λεπτά,
ίσως λόγω της υποχονδρίας,

άρχισα να νιώθω πόνους
παντού στο στήθος μου.

Ήταν απαίσιο.

(Γέλια)

Στα 14 λεπτά, είχα
αυτές τις απαίσιες συσπάσεις,

σαν αυτή την ανάγκη να αναπνεύσω.

(Γέλια)

(Τέλος γέλιου)

Στα 15 λεπτά υπέφερα
από έντονη έλλειψη οξυγόνου στην καρδιά.

Και άρχισα να έχω ισχαιμία στην καρδιά.

Οι παλμοί μου πήγαν
από τους 120 στους 50,

στους 150, στους 40,
στους 20, και ξανά στους 150.

Η καρδιά μου έχανε χτύπους.

Ξεκινούσε. Σταματούσε.
Και όλα αυτά τα αισθανόμουν.

Και ήμουν σίγουρος
ότι θα πάθω καρδιακή προσβολή.

Έτσι, στα 16 λεπτά αυτό που έκανα
ήταν να βγάλω τα πόδια μου από τα λουριά

επειδή ήξερα ότι αν έχανα τις αισθήσεις μου,
αν πάθαινα καρδιακή προσβολή,

θα έπρεπε να βουτήξουν
και να ελευθερώσουν τα πόδια μου

πριν με τραβήξουν έξω.

Οπότε ήμουν πολύ αγχωμένος.

Έτσι, ελευθέρωσα τα πόδια μου,
και άρχισα να επιπλέω στην επιφάνεια.

Αλλά δεν έβγαλα έξω το κεφάλι μου.

Αλλά απλώς επέπλεα εκεί περιμένοντας
να σταματήσει η καρδιά μου,

απλώς περίμενα.

Είχαν γιατρούς σε ετοιμότητα ανά πάσα
στιγμή, και καθόντουσαν εκεί περιμένοντας.

Και ξαφνικά ακούω ουρλιαχτά.

Και σκέφτομαι ότι κάτι περίεργο συνέβη -

ότι πέθανα, ή κάτι τέτοιο.

και τότε συνειδητοποίησα
ότι είχα φτάσει τα 16:32.

Έτσι, με την ενέργεια
όλων όσων βρίσκονταν εκεί

αποφάσισα να συνεχίσω την προσπάθεια.

Και έφτασα στα 17 λεπτά
και τέσσερα δευτερόλεπτα.

(Χειροκρότημα)

(Τέλος χειροκροτήματος)

Λες και αυτό δεν ήταν αρκετό,
αυτό που έκανα αμέσως μετά

ήταν να πάω στα εργαστήρια

όπου μου πήραν
ό,τι δείγμα αίματος μπορούσαν

για να ελέγξουν τα πάντα
και να εξετάσουν τα επίπεδά μου,

ώστε για άλλη μια φορά
να τα χρησιμοποιήσουν οι γιατροί.

Επίσης δεν ήθελα κανένας
να το αμφισβητήσει.

Είχα το παγκόσμιο ρεκόρ και ήθελα
να σιγουρευτώ ότι ήταν ξεκάθαρο.

Πήγα λοιπόν στην Νέα Υόρκη
την επόμενη μέρα,

έβγαινα από το Apple store,

και έρχεται ο μικρός
και μου λέει, «Έι, Ντι!»

Του λέω «Ναι;»

Μου είπε, «Αν στ' αλήθεια κράτησες
την αναπνοή σου τόση ώρα,

γιατί βγήκες από το νερό στεγνός;»

Και λέω, «Τι;»

(Γέλια)

Και αυτή λοιπόν είναι η ζωή μου. Οπότε ...

(Γέλια)

Σαν μάγος, προσπαθώ
να δείχνω πράγματα στους ανθρώπους

που φαίνονται αδύνατα.

Και πιστεύω πως η μαγεία,

είτε κρατάω την αναπνοή μου,
είτε ανακατεύω μια τράπουλα,

είναι πολύ απλή.

Είναι εξάσκηση, είναι προπόνηση,
και είναι -- (Κλαίει)

Είναι εξάσκηση, είναι
προπόνηση και πειραματισμός,

(Κλαίει)

υπομένοντας τον πόνο,
ώστε να γίνομαι το καλύτερο που μπορώ.

Και αυτό ακριβώς είναι για μένα
η μαγεία, οπότε, σας ευχαριστώ.

(Χειροκρότημα)