Welke taal we onze kinderen moeten leren | Erlan Sagadiyev | TEDxAlmaty

Deze talk werd gehouden op een TEDx-evenement, in de stijl van de TED-conferenties, maar onafhankelijk georganiseerd door een lokaal team. Meer informatie hierover op http://ted.com/tedx

Erlan Sagadiyev spreekt over de talen die we onze kinderen moeten leren om onze landen te kunnen laten concurreren in de moderne wereld van de steeds stijgende hoeveelheid informatie, en tegelijkertijd onze eigen culturele identiteit kunnen bewaren.

Goede namiddag. Dank u
voor de uitnodiging hier te spreken.

Ik zou hier vandaag
over talen willen spreken.

Wij hebben allemaal kinderen.

Er zijn echter
veel jonge mensen in de zaal.

Jullie zullen er vast ook krijgen.

Elke keer lijden wij als ouders
bij het begin van de kleuterschool

onder het probleem
van de keuze van studietaal

als we de school of de kleuterschool
voor onze kinderen uitkiezen:

de school die onderwijst in het Kazachs,
het Russisch of het Engels.

Ik heb vijf kinderen
van uiteenlopende leeftijden.

(Applaus)

Dus ik lijd nu al een hele tijd.

(Gelach)

Uiteraard, zoals iedereen

volg ik de discussies in de media
en op televisie op de voet.

Wat mij het meest opvalt,
is de omvang van de emoties,

gepaard met een gebrek
aan feiten en cijfers en trends,

een gebrek aan enige wetenschap.

Er wordt zoveel naar het verleden
gekeken in deze discussies,

naar wie we vroeger waren.

En hoe weinig wordt er gezegd
over wie we willen zijn of zullen worden

binnen pakweg 20 of 30 jaar.

Ik heb dit onderwerp bestudeerd
en heb mijn eigen visie op talen.

Dat is wat ik vandaag
met jullie wil delen.

Ik ken het thema, want tot mijn 7de
groeide ik op in een Kazachs dorp.

(In het Kazachs) Een echte Kazachse jongen
die geen woord Russisch kon.

Van mijn 7de tot mijn 22ste leefde ik
in een Russisch sprekende omgeving:

de jaren op school,
op de universiteit, in het leger.

Vanaf mijn 22ste bracht ik in totaal
acht jaar in de Verenigde Staten door,

ondergedompeld in de Engelse taal.

En wat is de kern van mijn visie?

Volgens mij is het grootste probleem

dat we cultuur met onderwijs verwarren.

In de moderne wereld

zijn onderwijs en
cultuurbevordering niet hetzelfde.

Het doel van onderwijs

en de doelstellingen
van het bevorderen van een cultuur

zijn heel verschillend van elkaar.

Het doel van modern onderwijs

is een competitieve persoon te creëren,

uitgerust met de modernste
theoretische kennis,

praktische vaardigheden,
technologisch inzicht enz.

Een persoon die in staat is
geld te verdienen

om in het onderhoud van zichzelf,
zijn kinderen en zijn land te voorzien.

Een cultuur bevorderen
heeft andere doelstellingen.

De belangrijkste doelstelling
is een nationale identiteit creëren:

zijn taal kennen,
zijn geschiedenis, zijn cultuur --

de cultuur van je eigen volk
en van andere volkeren.

Waar komt deze verwarring vandaan?

Volgens mij is de reden
dat in het verre verleden,

ten tijde van Abai, Qunanbaiuli --

zoals je op deze
eenvoudige grafiek ziet --

ten tijde van Abai ging 95% van de kennis
die men moest vergaren

over Kazachstan
en de Kazachse bevolking.

Inderdaad, informatiebronnen zijn schaars,

al wat je weet is wat je ziet en hoort

om je heen.

De tijd staat niet stil,
de wereld wordt complexer,

we sluiten ons aan bij Rusland.

De industrialisering komt, de hoeveelheid
onmisbare kennis schiet omhoog.

De tijd gaat door. Globalisering.

We zijn een open deel van een open wereld.

Vandaag heeft 95%
van de noodzakelijke kennis

die een moderne opgeleide persoon
wordt geacht te hebben

niets te maken
met Kazachstan of de Kazachen.

Vandaag draait het zelfs enkel nog

om fundamentele
en toegepaste wetenschappen,

zoals chemie, fysica, politicologie,
filosofie, psychologie enz.

Wat is dan het probleem?

Het probleem is dat al die kennis
niet in het Kazachs gecreëerd wordt.

Ze wordt in vele andere talen gecreëerd.

Dat is één punt.

Een ander punt is
dat de wereld besloten heeft

dat deze kennis in het Engels
moet verspreid worden.

Wat zijn de feiten?

In 2011 werden 550 000 boeken
in het Engels uitgegeven.

Geen herdrukken.

Nieuwe ideeën, nieuwe concepten,
nieuwe stukjes onmisbare informatie

die een geschoold persoon
moet overwegen.

97 000 boeken uitgegeven in het Russisch.
Niet slecht, maar één op de vijf.

65 000 boeken uitgegeven
in het Frans, één op de acht.

Wij Kazachen gaven 2 300 boeken uit.

Dat is een half percent, één op de 200.

De situatie is slechter, of gelijkaardig,
in de wetenschappelijke literatuur.

14 000 boeken over geneeskunde
werden in het Engels uitgegeven,

tegenover 147 in het Kazachs.

Over economie en sociologie:
29 000 tegenover 239.

In wetenschappen en nieuwe technologie:
35 000 tegenover 191 boeken.

Dit gaat jaar na jaar zo.

Dat is niet enkel ons probleem;
statistieken in Azerbeidzjan,

Oezbekistan en Georgië
zijn erger of vergelijkbaar.

Marokko, Egypte, Zweden, Turkije;

al die landen struikelen
over hetzelfde probleem:

de noodzaak om grote hoeveelheden
informatie te vertalen.

Geen enkel land kan het zich veroorloven,
geen enkel budget kan dat aan.

Bovendien wordt 70%
van de informatie in de wereld

in het Engels gecreëerd.

Dat betekent dat slechts 3 tot 5 % --
zelfs als je een Spanjaard bent --

in je moedertaal gecreëerd wordt.

80% van de informatie
die digitaal opgeslagen wordt --

op het internet, de zogenoemde
informatie van de toekomst,

wordt in het Engels opgeslagen.

Alle informatie in andere talen,

ook in het Japans, Chinees, Russisch,
Frans en Duits, bedraagt 20%.

Zelfs als je moedertaal
een grote taal is, is het slechts 2-3%.

Dat is alles wat je ter beschikking staat.

En deze kloof kan
niet meer gedicht worden.

Dat is het ene probleem.

Een ander probleem
is het conceptuele systeem.

Wetenschappers zijn het er over eens dat
om een conceptueel systeem te ontwikkelen

voor een bepaald domein
in een bepaalde taal,

je minstens 10 000
actieve gebruikers nodig hebt.

Je kan stellen dat het conceptuele systeem
voor de moderne filosofie

in het Russisch gecreëerd werd door Lenin.

Lenin creëerde 10 000
actieve marxistische ideologen

die de klassiekers vertaalden
en een terminologisch systeem ontwikkelden

dat door moderne
Russische filosofen gebruikt werd.

Lenin zelf moest Duits leren
om toegang te krijgen tot Hegel en Kant.

Hij sprak er zelf over.

Maar Hegel is niet beschikbaar
in het Oezbeeks of het Azerbeidzjaans.

En ook niet in het Kazachs of het Turks.

Hij kan niet vertaald worden,

want je hebt 10 000 gebruikers nodig.

Een dergelijke taak
is onoverkomelijk voor een klein land.

Hier is het eerste probleem.

Als je geen toegang hebt

tot dit fundamentele gedeelte
van de moderne kijk op de wereld,

zoals de Duitse filosofie,

kan je nauwelijks
een goedgeschoold persoon worden.

En ten tweede, de nieuwe gebieden
die steeds sneller gecreëerd worden,

zoals vliegen, IT, nieuwe materialen,
grote gebieden op geneeskundig vlak,

hebben allen Engels als de hoofdtaal
voor communicatie gekozen.

Dit proces wordt steeds breder,
dieper en sneller.

Wat kan men er aan doen?

Een land dat besloten heeft tot de
30 competitiefste landen te behoren,

wat kan dat doen?

Het antwoord is volgens mij duidelijk.
En het moet snel.

Overstappen naar het Engels.

Ik bedoel de kennis van het Engels
aan de hele bevolking opleggen.

Het land dat dit het eerst bereikt,

zal bepaalde voordelen genieten.

Daar zijn vele voorbeelden van.

Alle Scandinavische landen,
Zwitserland, de Baltische staten, Dubai,

Singapore, Maleisië,
Hong Kong, Taiwan, Korea.

Niet velen spreken Engels,
maar iedereen leest en begrijpt het.

Er is een wedloop begonnen om ons heen.

Georgië heeft 25 000
vrijwilligers gehaald.

Iemand met Engels als moedertaal
voor elke school.

Oezbekistan. Heeft iemand de eerste
'Business Week' van deze maand gezien?

Hun programma is er in gepubliceerd.

In elke school, in elke klas,
vanaf 1 september dit jaar.

Azerbeidzjan is snel het onderwijssysteem
aan het moderniseren.

Onder de grote wereldrijken: Frankrijk --
de hevigste vechter tegen het Engels --

introduceert Engels
vanaf 1 september dit jaar

als verplicht vak
in elke klas van elke school.

Ik had het geluk
vorig jaar in Frankrijk te wonen.

Ik was er getuige van de hevige debatten.

De tegenstanders zeiden:
"Weet je wel dat je op die manier

het Frans op de Rode Lijst
van bedreigde talen zet?"

"Ja, dat weten we,
maar een land kan niet concurreren

als we slechts toegang hebben

tot 5% van 's werelds informatiebronnen."

Wat betreft de onderwijshervorming
in Kazachstan:

we hebben slechts één soort school nodig.

En het is niet die die we nu hebben.

In die school moeten wetenschappen en
technologie in het Engels gegeven worden.

De geschiedenis en cultuur van Kazachstan
moeten in het Kazachs onderwezen worden.

Cultuur en geschiedenis van de GOS-staten
moet in het Russisch onderwezen worden.

Dat betekent drie verplichte talen.
Onze kinderen kunnen dat makkelijk aan.

(Applaus)

Er worden al maatregelen getroffen.

Dit jaar heeft onze president
de drietaligheid afgekondigd.

Hij heeft instructie gegeven
om alle scholen te dwingen

het aanleren van alle drie talen
te introduceren.

Het politieke besluit is genomen.

En dat is een goede zaak.

Wat er nog te doen staat is de snelheid,
de diepte en de draagwijdte bepalen.

Begrijp mij niet verkeerd,
ik ben geen vurig aanhanger

van de Amerikaanse cultuur
of de Engelse taal,

zoals mijn moeder denkt.

Ik houd ervan, maar onze kinderen moeten
toegang hebben tot de grote stapel boeken.

Anders kunnen we veel verliezen.

Ik wil het kort hebben over cultuur,
er is nog wat tijd over.

(In het Kazachs) Wij zijn dus Kazachen.

We hebben zelfrespect.
Wat gaat er met ons gebeuren?

Wat gaat er met onze cultuur gebeuren?

Hier kan men twee dingen op zeggen.

Men heeft beslist 118 minuten nodig om het
thema zelfs maar oppervlakkig aan te gaan.

Elke natie draagt
een unieke cultuur met zich mee,

maar geen enkele is uniek
wat betreft het volgen van het pad

van de sociale modernisering
die vandaag plaatsvindt.

We zijn misschien de 200ste natie
in de wereld die geconfronteerd is

met het probleem van het behoud
van haar culturele identiteit.

Dus de eerste opmerking
die we moeten maken

is dat als sociale mordernisering --
als een cultuur geconfronteerd wordt

met de economische realiteit,
wordt ze gemoderniseerd,

geen twijfel aan.

Er werd onlangs
een film vertoond over Tsjetsjenië.

Blijkbaar hebben ze daar
een oude traditie, genaamd 'fetva'.

Als 'jullie' mensen 'onze' mensen doodden,
moeten wij één van jullie doden.

Honderden jaren lang wordt dat
van generatie op generatie doorgegeven.

Het is een diepgewortelde.
ernstige traditie.

Dit jaar heeft het Tsjetsjeense
ministerie van cultuur gezegd: "Genoeg!

We kunnen zo niet verder leven."

Ze proberen die families
samen te brengen en te verzoenen.

Een ander voorbeeld is China.
ook uit een recente documentaire.

Vroeger begroeven ze
alle bezittingen van de doden

samen met de doden,
al sedert de terracotta-oorlogen.

Vandaag tekenen ze koelkasten
op papier en verbranden dat op graftomben,

wat financieel zinvoller is.

De culturele modernisering
vindt dus plaats.

Volgens mij is Scandinavië
op dat gebied het beste voorbeeld.

Volgens mij zijn zij
de hele wereld een stap vooruit

wat sociale modernisering betreft.

Ze waren de eersten
om aan 'groen' te denken.

Het Almaty van de jaren 70:
als je geen jager bent, ben je geen man.

Zij dachten als eersten aan homofielen.

Wij begrepen toen niet
waar zij het over hadden.

(Gelach)

Hun ervaring is onschatbaar voor ons,

want ze toont ons dat cultuur
in zuivere kennis omgezet wordt.

Je kent je cultuur,
maar je bedrijft haar niet.

Op dat punt benaderen
de naties elkaar langzamerhand.

Dat is het eerste.

Ten tweede: we hebben
een echte wetenschap nodig

om de trends en krachten te begrijpen

die onze cultuur zullen beïnvloeden,
breken en veranderen.

Dat zijn heel sterke krachten,
en er zijn er vele, zoals het internet.

Ik vernoem er hier slechts één:

stedelijke ontwikkeling.

Ik deel het standpunt

dat geboren inwoners van megalopolen
meer met elkaar gemeen hebben

dan stads- versus plattelandsmensen
uit hetzelfde land.

De mentaliteit en het gedrag

van een Moscoviet staat dichter bij iemand
uit Warschau dan bij iemand van Tambov.

Waarom?

Steden zijn identieke ecosystemen
met concurrentie en onderwijs,

met een bijna identieke informatieve wolk,

met commercialiteit, mercantilisme,
jacht op voorzieningen enzovoorts.

Al die dingen die ons veranderen.

En vandaag bouwen we steden.

Terugkerend naar het thema
van deze voordracht:

als wij als ouders
naar onze kinderen kijken,

als wij als land
naar onze kinderen kijken,

moeten we leren de doelstellingen
van het onderwijs te onderscheiden

van de doelstellingen
van cultuurbevordering.

Als we dit duidelijk leren zien,
zullen vele dingen op hun plaats vallen.

Ook de onderwijstaal.

Dankjewel.

(Applaus)