Charlie Todd: Absürdlüğün ortak deneyimi

Charlie Todd acayip, eğlendirici ve beklenmedik sahneler yaratıyor: Vitrindeki yetmiş tane senkronize dansçı, New York Halk Kütüphanesi'nde koşuşturan "hayalet avcıları" ve her sene yapılan pantolonsuz metro yolculuğu. TEDxBloomington'da Improv Everywhere adlı grubunun bu sahneleri insanları bir araya getirmek için nasıl kullandığını gösteriyor.

Improv Everywhere projesine 10 yıl kadar önce başladım

aktörlük ve komedi konusuna duyduğum ilgiyle beraber New York'a taşındığımda

şehirde yeni olduğumdan ve bir sahneye erişimim olmadığından,

kendi kamusal alanlarımı yaratmaya karar verdim.

Göz atacağımız ilk proje

ilk "Pantolonsuz Metro Yolculuğu"

Bu 2002 yılının Ocak ayındaydı.

Ve bu kadın, videonun yıldızı.

Filme alındığından habersiz.

Gizli bir kamera tarafından filme alınıyor.

Bu görüntü, New York kentindeki 6 treninden.

Ve şu an ki durak, hat üzerindeki ilk durak.

Görüntüdekiler, gelip gizli

kameranın yanına oturan iki Danimarka'lı genç.

Ve sağda, kahverengi paltolu adam benim.

Dışarısı yaklaşık -1 derece.

Bir şapka takıyorum. Atkım da var.

Ve tam burada kız beni fark edecek.

(Kahkahalar)

Ve gördüğünüz gibi, pantolon giymiyorum.

(Kahkahalar)

Bu aşamada --

bu aşamada kız beni fark etti,

fakat New York'ta her yerde acayip insanlar vardır.

Bir insanın acayipliği o kadar da sıradışı değil.

Kız, kitabını okumaya geri dönüyor, kitabın adı malesef "Tecavüz."

(Kahkahalar)

Sıra dışı bir şey fark ediyor,

fakat, hemen ardından normal yaşantısına geri dönüyor.

Bunlar olduğu sırada, 6 tane arkadaşım

sıradaki 6 durakta, iç çamaşırları ile birlikte beklemekteler.

Bu araca birer birer binecekler.

Birbirimizi tanımıyormuş gibi davranacağız.

Ve hepimiz sadece talihsiz birer hata yapmışız gibi davranacağız.

Ocak'ın bu soğuk gününde pantolonlarımızı giymeyi unutmuşuz.

(Kahkahalar)

Ve bu noktada,

kız, tecavüz kitabını kaldırmaya karar veriyor.

(Kahkahalar)

Ve etrafında olup bitenle biraz daha fazla ilgilenmeye karar veriyor.

Bu sırada, kameranın solunda oturan iki Danimarkalı genç,

gülmekten kırılıyorlar.

Bu durumun hayatlarında gördükleri en komik şey olduğunu düşünüyorlar.

Tam olarak şimdi kızın onlarla göz teması kurduğu ana bakın.

(Kahkahalar)

Videodaki bu ana bayılıyorum.

çünkü, ortak bir deneyim haline gelmeden önce,

sanki korkutucu bir şeydi,

ya da hiç değilse kafa karıştırıcı bir olaydı.

Ve birden ortak bir deneyime dönüştü,

ve şimdi artık gülebileceği komik bir olay oldu.

Tren şimdi 6 nolu hattaki

üçüncü durağa yanaşıyor.

(Kahkahalar)

Videonun tamamını izlemeyeceğiz.

Bu dört durakta daha devam ediyor.

Toplamda yedi adam iç çamaşırlarıyla biniyor.

Sekizinci durakta, bir kız elinde kocaman bir çantayla biniyor

ve bir dolara pantolon sattığını söylüyor --

tıpkı trende pil ya da şeker satıldığı gibi.

Hepimiz sakin bir şekilde pantolon satın aldık, giydik ve şöyle

dedik "Teşekkürler. bugün tam da buna ihtiyacım vardı"

ve sonra ne olduğunu açıklamadan çıkıp

farklı yönlere dağıldık.

(Alkış)

Teşekkürler.

Bu videodan bir görüntü.

Bu kızın tepkisini çok seviyorum.

Bu videoyu daha sonra tekrar izlemek bana

bunu yapmaya devam etmem için ilham verdi.

Ve aslında Improv Everywhere'in amaçlarından biri

bir kamusal alanda diğer insanlar için pozitif

bir deneyim olacak bir sahne yaratmak.

Bu bir eşek şakası, ama insanlara anlatacak harika bir hikaye veren bir şaka.

Ve kızın tepkisi bir sonraki sene de

Pantolonsuz Metro Yolculuğunu yapmak için ilham verdi.

Ve her yıl bunu yapmaya devam ettik.

Bu Ocak'ta, Pantolonsuz Metro Yolculuğunun 10.sunu gerçekleştirdik,

New York'ta 3,500 kişilik bir grup

trene iç çamaşırlarıyla bindi --

neredeyse şehirdeki her tren hattında.

Ve ayrıca dünyanın her yerinde 50 farklı

şehirde insanlar katılımda bulundu.

(Kahkahalar)

Upright Citizens Brigade Tiyatrosu'nda dogaçlama dersi almaya

ve başka yaratıcı insanlarla, müzisyenlerle ve komedyenlerle tanışmaya başladığım zaman,

bu tür projeler yapmak isteyen

insanlardan oluşan bir e-posta listesi oluşturmaya başladım.

Böylece daha geniş çapta projeler yapabilirdim.

Bir gün Union Square'de yürüyordum

ve daha 2005'te

inşa edilmiş bu binayı gördüm.

Pencerelerden birinde bir kız vardı ve dans ediyordu.

Ve çok garipti,

çünkü dışarıda hava karanlıktı ama arkasından floresan ışığı geliyordu,

sahnedeymiş gibiydi,

ve bunu neden yaptığına bir anlam veremedim.

15 saniye sonra, arkadaşı göründü --

bir panelin arkasında gizleniyordu --

ve kahkaha atıp birbirlerine sarıldılar ve kaçtılar.

Bunu yapabileceğini göstermek için iddiaya girmişti sanırım.

Bu bana ilham verdi.

Binanın ön cephesine bakarken -- toplamda 70 pencere vardı --

ne yapmam gerektiğini biliyordum.

(Kahkahalar)

Bu projenin adı Daha Fazla Bak. Siyah giyen 70 aktörümüz var.

Bu kesinlikle izin almadan yaptığmız birşeydi.

Mağazalara geldiğimizi haber vermedik.

Ve ben parkta durup işaretleri verdim.

İlk işaret herkesin projenin adı olan "Daha Fazla Bak"

yazısının harflerinin bulunduğu kartları

kaldırması içindi.

İkinci işaret herkesin zıplamaya başlaması içindi.

Şurada başladığını göreceksiniz.

(Kahkahalar)

Ve dans ettik. Herkesi dans ettirdik.

Ve sonra dans sololarımız oldu, bir kişi dans etti

herkes onu gösterdi.

(Kahkahalar)

Sonra yeni bir el işareti yaptım,

bu işaret Forever 21'deki bir sonraki dansçı içindi

ve o da dans etti.

Daha başka aktivitelerde vardı.

İnsanları zıplattık,

yere düşürdük.

Bense sweatshirt giymiştim, dikkat çekmeden duruyordum,

bir sonraki hareketi işaret etmek için elimi

çöp kutusuna sokup çıkarıyordum.

metro istasyonunun hemen yanında, Union Square Park'ta

olduğumuz için sonunda durup

ne yaptığımızı izleyen

yüzlerce insan toplandı.

Bu daha iyi bir resim.

Özellikle bu olayda

rastgele denk geldiğim

bir andan esinlenmiştim.

Göstermek istediğim bir sonraki proje

bana bir yabancıdan eposta yoluyla geldi.

Texas'tan liseli bir çocuk 2006'da bana şöyle yazdı:

"Bulabildiğiniz kadar insanı toplayıp, onlara mavi polo gömlek

ve haki pantolon giydirmeli ve bir Best Buy mağazasına

girmeli ve dikilmelisiniz.

(Kahkahalar)

(Alkış)

Bu liseli çocuğa hemen cevap verdim ve şöyle dedim:

"Evet, haklısın. Sanırım bu haftasonu

bunu yapmayı deneyeceğim. Teşekkürler."

İşte video.

Yine, yıl 2005.

Bu New York kentindeki Best Buy mağazası.

Yaklaşık 80 kişi katıldı,

birer birer girerek.

Sekiz yaşında bir kız, 10 yaşında bir kız vardı.

65 yaşında bir adam da

katılmıştı.

Her kesimden insan vardı.

Ve insanlara şöyle dedim: "Çalışmayın. Gerçekten çalışmayın.

Ama alışveriş de yapmayın.

Sadece ayakta durun ama ürünlere bakmayın."

Şimdi gördüğünüz gibi gömleklerinde

sarı etiket olanlar orada çalışanlar.

Geri kalanlar bizim aktörlerimiz.

(Kahkahalar)

Alt kademede çalışanlar bunu çok komik buldu.

Ve aslında, birkaçı mola odasından fotoğraf makinelerini almaya gitti

ve bizimle fotoğraf çektirdiler.

Çoğu müşterilere ağır televizyon setleri getirmek için arkaya

gitmemiz konusunda şaka yaptı.

Öte yandan, müdürler ve güvenlik görevlileri,

bunu o kadar da komik bulmadı.

Görüntüde onları görebilirsiniz.

Ya sarı ya da siyah gömlek giyiyorlar.

Ve muhtemelen 10 dakika falan oradaydık,

ta ki müdürler 911'i arayana kadar.

(Kahkahalar)

Herkes etrafta koşuşturup

polisler geliyor, dikkat edin, polisler geliyor diye bağırmaya başladı.

Buradaki görüntüde polisleri görebilirsiniz.

İşte burada siyah giyen bir polis var, gizli bir kamera ile filme alınıyor.

Sonunda, polis Best Buy mağaza yönetimine

mavi polo gömlek ve haki pantolon giymenin aslında

yasadışı olmadığını söylemek zorunda kaldı.

(Kahkahalar)

(Alkış)

Teşekkürler.

(Alkış)

20 dakikadır oradaydık; mağazadan çıktığımız için mutluyduk.

Müdürlerin yapmaya çalıştığı şey

kameralarımızın izini sürmekti.

Ve çantalarında gizli kameralar olan adamdarımdan bazılarını yakaladılar.

Ama yakalayamadıkları tek kameralı adam

sadece boş bir kasetle girip,

Best Buy kamera reyonuna gidip,

kaseti onların kameralarından birine koyan

ve alışveriş yapıyormuş gibi davranan adamdı.

Kendi teknolojilerini onlara karşı kullanma fikri hoşuma gidiyor.

(Kahkahalar)

Bence en iyi projelerimiz alanı belirlenmiş ve

bir nedenle belli bir yerde gerçekleşenler.

Bir sabah metroya gidiyordum.

İki devasa yürüyen merdivenin olduğu

53. Sk. durağında aktarma yapmak zorundaydım.

Ve sabahları bulunabileceğiniz en iç karartıcı yer, çok kalabalık.

Bu nedenle burayı bir sabah için olabilecek

en mutlu yer yapacak birşey sahnelemeyi denemeye karar verdim.

Bu 2009 kışıydı --

sabah 8:30.

Sabah koşuşturması.

Dışarıda hava çok soğuk.

İnsanlar Queens'ten geliyorlar,

E treninden 6 trenine aktarma yapıyorlar.

Ve işlerine giden yoldaki bu devasa yürüyen

merdivenlerle yukarı çıkıyorlar.

(Kahkahalar)

(Kahkahalar)

(Alkış)

Teşekkürler.

Durumu biraz daha iyi açıklayan bir resim var.

O gün 2,000 kişiye beşlik çaktı,

ve bunun öncesinde ve sonradında ellerini yıkadı

böylece hastalanmadı.

Bu da izin alınmadan yapılmıştı,

ama kimsenin umrunda da değildi.

Yıllar boyunca,

Improv Everywhere hakkında Youtube'ta isimsiz bırakılan

yorumlarda en fazla yazılan eleştiri şuydu:

"Bu insanların çok fazla boş vakti var."

Ve bilirsiniz, herkes yaptığınız şeyi beğenecek değil,

ve İnternet yorumları sayesinde eleştirilere kulak asmamayı öğrendim,

ama o yorum hep canımı sıkmıştır,

çünkü çok fazla boş vaktimiz yok.

Improv Everywhere etkinliklerine katılanların

diğer New Yorkluların ne kadar boş vakti varsa o kadar boş vakitleri var,

onlar sadece vakitlerini sıradışı

bir şekilde harcamayı seçiyorlar.

Bilirsiniz, her Cumartesi ve Pazar,

yüz binlerce insan her sonbaharda

maçları izlemek için futbol stadyumlarında toplanıyor.

Ve ben kimsenin bir futbol maçına bakıp şöyle bir yorum yapan birini görmedim,

"Maça giden insanların çok fazla vakti var herhalde."

Tabi ki onların da yok.

Bir haftasonu öğleden sonrayı değerlendirmenin kesinlikle harika bir yolu,

stadyumda futbol maçı izlemek.

Ama bence bir öğleden sonrasını

Grand Central terminalinde donmakta olan 200 kişiyle

birlikte geçirmek ya da bir hayalet avcısı

gibi giyinip New York Halk Kütüphanesinde

oradan oraya koşuşturmak da son derece geçerli bir yol.

(Kahkahalar)

Ya da diğer 3,000 kişiyle beraber aynı MP3'ü dinleyip,

parkta sessizce dans etmek,

ya da bir manavda doğaçlama bir müzikalin

parçası gibi aniden şarkı söylemeye başlamak,

ya da Coney Island'da resmi kıyafetlerle okyanusa dalmak.

Çocukken bize oyun oynamamız öğretildi.

Ve neden oynamamız gerektiğine dair hiçbir şey söylenmedi.

Sadece oyunun iyi birşey olduğu kabuledilebilir bir durum.

Ve bence Improv Everywhere'in amacı biraz da bu.

Hiçbir amacı yok ve bir amacı olmasına gerek de yok.

Bir nedene ihtiyacımız yok.

Eğlenceli olduğu sürece,

komik bir fikre benzediği ve tanık olacak

insanlar da eğlenceli vakit geçirecekler gibi göründüğü sürece,

bu bizim için yeterli.

Ve bence, yetişkinler olarak, oyun oynamanın

iyi ya da kötü bir şekli olmadığını öğrenmeliyiz.

Çok teşekkürler

(Alkışlar)