Desmitifiquemos o TOC

Existe un erro común: se che gusta organizarte meticulosamente, manter as limpas as mans, ou planear a túa fin de semana ata o último detalle, é probable que teñas un TOC. O TOC (trastorno obsesivo-compulsivo) é unha doenza psiquiátrica grave, frecuentemente mal comprendida pola sociedade e mesmo polos profesionais da saúde mental. Natascha M. Santos axúdanos a desmitificar o TOC. [Dirección de Zedem Media, narración de Addison Anderson].

Existe un erro común:

se che gusta organizar
meticulosamente as túas cousas,

manter limpas as mans

ou planear a túa fin de semana
ata o último detalle,

é probable que teñas un TOC.

O TOC, que significa
trastorno obsesivo-compulsivo,

é unha doenza psiquiátrica grave

frecuentemente mal comprendida
pola sociedade

e mesmo polos profesionais
da saúde mental.

Imos comezar a desmitificalo.

Mito un: comportamentos repetitivos
ou rituais son sinónimo de TOC.

Tal e como suxire o seu nome,

o trastorno obsesivo-compulsivo
ten dúas facetas:

as obsesións: incómodas imaxes,
pensamentos ou impulsos;

e o comportamento compulsivo,
que estas persoas empregan

co fin de liberar a ansiedade
que lle causan as obsesións.

O tipo de accións que a xente
adoita asociar ao TOC,

como o lavado excesivo de mans
ou comprobar as cousas unha e outra vez,

poden ser exemplos de tendencias
compulsivas ou obsesivas

que moitos de nós podemos amosar
de cando en cando.

Pero o verdadeiro trastorno é
moito máis raro e pode ser incapacitante.

As persoas afectadas
teñen pouco ou ningún control

sobre as súas ideas obsesivas
e os comportamentos compulsivos,

que lles rouban moito tempo,

interferindo co seu traballo,
ou coa súa vida escolar ou social,

ata o punto de causarlles
unha angustia significativa.

Estes criterios diagnósticos
son os que separan a quen sofre TOC

daqueles que só son
un pouco máis metódicos

ou obsesionados coa hixiene do habitual.

Mito dous: o principal síntoma do TOC
é o lavado de mans excesivo.

A pesar de ser esta a imaxe máis común
que se ten do TOC na cultura popular,

as obsesións e as compulsións
poden presentarse de moitas formas.

As obsesións poden manifestarse
como medo a contaminarse ou enfermar.

preocupación por magoar aos demais

ou inquedanzas sobre números, patróns,
moralidade ou identidade sexual.

As compulsións poden ir
dende revisar ou limpalo todo vinte veces

ata colocar os obxectos con precisión

ou camiñar seguindo determinados patróns.

Mito tres:

as persoas cun TOC non comprenden
que están a actuar irracionalmente.

Moitas persoas cun TOC
si son conscientes da relación

entre as súas obsesións
e as súas compulsións.

Ser incapaces de evitar
eses pensamentos e accións

a pesar de entender o que lles acontece

é unha das razóns polas que o TOC
é tan anguriante.

As persoas cun TOC din que tolean

pola ansiedade que lles causan
as súas ideas irracionais

e pola dificultade
para controlar a súa resposta.

Entón, cal é a causa do TOC?

A frustrante resposta
é que non a coñecemos.

Porén, temos importantes pistas.

O TOC é considerado
un trastorno neurobiolóxico.

Noutras palabras, a investigación suxire
que o cerebro daqueles que sofren TOC

está programado para comportarse
dun determinado xeito.

Crese que son tres rexións do cerebro

involucradas no comportamento social
e na planificación cognitiva complexa,

nos movementos voluntarios,

e nas respostas emocionais
e motivacionais.

A outra peza do quebracabezas

é que o TOC se asocia
con baixos niveis de serotonina,

un neurotransmisor que comunica
as estruturas cerebrais entre si

e axuda a regular procesos vitais

como o ánimo, a agresividade,
o control de impulsos,

o sono, o apetito,
a temperatura corporal e a dor.

Mais son a serotonina e a actividade
destas rexións cerebrais a causa do TOC,

ou son síntomas dunha causa
subxacente do trastorno?

É probable que non o saibamos

ata que teñamos un coñecemento
moito máis preciso do cerebro.

A boa nova é que existen
tratamentos efectivos para o TOC,

como medicamentos
que aumentan a serotonina no cerebro

inhibindo a súa reabsorción
polas células cerebrais;

a terapia condutual, que diminúe
a propensión á ansiedade dos doentes

e nalgúns casos,
a terapia electroconvulsiva,

ou a cirurxía, se o TOC non responde
a outras formas de tratamento.

Saber que o cerebro te engana

mentres non es capaz de resistir
as súas ordes, pode ser anguriante.

Pero co coñecemento e a comprensión
vén o poder de buscar axuda,

e a investigación científica

achegaranos as respostas
que estamos a buscar.