Në çfarë bien dakort amerikanët kur bëhet fjalë për shëndetin

Ne nuk mund të jemi aq thellësisht të ndarë sa mendojmë - të paktën kur është fjala për shëndetin, thotë Rebecca Onie. Në një fjalim që jehon përmes zhurmës, Onie ndan hulumtime që tregojnë se, edhe mes dallimeve ekonomike, politike dhe racore, amerikanët pajtohen në atë çfarë u duhet për të jetuar një jetë të mirë - dhe i kërkon si ofruesve të kujdesit shëndetësor dhe pacientëve të përqëndrohen në atë që na bën ne të shëndetshëm, jo atë që na bën të zemëruar.

Sot, ne jemi një vend i ndarë,

ose të paktën kështu na thonë.

Jemi përçarë
nga emigracioni, arsimi, armët

dhe kujdesi shëndetësor.

Kujdesi shëndetësor është i shëmtuar
dhe i zhurmshëm,

aq i zhurmshëm sa që kërcënon
të mbysë çdo gjë tjetër.

(Inçizimi) Protestuesit: Kujdesi
shëndetësor është e drejtë e njeriut!

Luftoni, luftoni, luftoni!

Protestuesit: Hej hej! Ho ho!
kujdesi i Obamës duhet të shkojë!

Rebecca Onie: Po sikur
poshtë gjithë zhurmës,

ne nuk jemi të përçarë?

Po nëse gjërat për të cilat nuk pyesim

janë gjërat me të cilat
biem dakord më tepër?

Rezulton se kur ne pyesim
pyetjet e duhura,

përgjigjet janë befasuese,
sepse biem dakord

jo për kujdesin shëndetësor,
por për diçka më të rëndësishme:

ne biem dakort rreth shëndetit.

Për 20 vjet, unë kam qenë e fiksuar
me një pyetje:

Çfarë na duhet të gjithëve
në mënyrë që të jemi të shëndetshëm?

Si studente në vitin 1995,

kalova muaj duke folur me mjekë në një spital
kaotik në Boston, duke i pyetur ata,

"Cila është gjëja e vetme që u duhet
pacientëve tuaj për të qënë të shëndetshëm? "

Ata ndanin të njëjtën histori
sërish dhe sërish,

prej së cilës kam dëgjuar me qindra
variante që atëherë.

Ata thonë, "Çdo ditë shoh një pacient
me përkeqësim të astmës,

dhe unë i jap një ilaç kontrollues.

Por unë e di se ajo jeton në
një apartament të infektuar nga myku.

Ose shoh një fëmijë me një infeksion,
në vesh dhe i jap antibiotikë,

por unë e di që ai nuk ka ushqim në shtëpi.

Dhe unë nuk pyes rreth këtyre çështjeve,
sepse nuk i kam unë në dorë".

Tani, duket se nuk duhej
të ishte kaq e komplikuar

për të hartuar një vizitë mjekësore

rreth çfarë u duhet njerëzve
për të qënë të shëndetshëm.

Kështu që krijova Health Leads,

një organizatë që mundëson mijra
mjekë dhe kujdestarë shëndetësor

të pyesin pacientët e tyre,

"Për çfarë ke nevojë
që të jesh i shëndetshëm?"

dhe pastaj t'ua japin ato gjëra -

fruta dhe perime, ngrohje në dimër,

energji elektrike për të ftohur
ilaçet e tyre -

dhe pastaj ne i drejtojmë
pacientët drejt atyre burimeve

në komunitetet e tyre.

Modeli funksionon.

Një studim i Spitalit të Përgjithshëm Mass

zbuloi se t'i drejtosh pacientët
drejt burimeve themelore

lidhet me përmirësime në presionin
e gjakut dhe në nivelin e kolesterolit

njëlloj si paraqitja e një ilaçi të ri,

por pa efekte anësore.

Pra, pas dy dekadash, çfarë ka ndryshuar?

Tani njihet gjerësisht që vetëm
20 për qind e rezultateve shëndetësore

lidhen me kujdesin mjekësor,

teksa rreth 70 për qind
lidhen me shëndetin mendor

dhe ato që quhen përcaktuesit
social të shëndetit -

pra, gjithçka që na ndodh
për shumicën dërrmuese të kohës

kur nuk jemi në zyrën e mjekut

ose në spital.

Sot drejtuesit e kujdesit shëndetësor
na kujtojnë herë pas here

se kodi ynë postar ka më shumë rëndësi
sesa kodi ynë gjenetik.

Dhe një publikim për kujdesin shëndetësor
kohët e fundit kishte guximin

t'i përshkruante përcaktuesit
social të shëndetit

si "slogani i kënaqshëm më i mirë i vitit".

Tani, ka pasur edhe disa veprime.

Gjatë dekadës së fundit,

gjashtë ofrues dhe sigurues
të mëdhenj të kujdesit shëndetësor

kanë dedikuar mbi 600 milionë dollarë

në strehim të përballueshëm,

duke njohur se kjo gjë zvogëlon
vdekshmërinë foshnjore

dhe rrit jetëgjatësinë.

Por le të jemi të sinqertë.

Është sistemi ynë 3.5 trilion dollarësh
i kujdesit shëndetësor

projektuar rrënjësisht për të krijuar shëndet?

Absolutisht jo.

Qasjuni ushqimeve të shëndetshme.

Jo shumë kohë më parë, një djalë adoleshent
shfaqet në një spital në Baltimore,

duke humbur peshë.

Teksa mjekët e tij ishin grumbulluar
për të zbuluar se cilat panele metabolike

dhe teste gjaku të bënin,

një nga kolegët e mi pyet me zë të lartë,

"A mendoni se ai mund të jetë i uritur?"

Doli se ky fëmijë
ishte përzënë nga shtëpia e tij

dhe me plotkuptimin e fjalës
nuk kishte pasur një vakt për javë të tëra.

Ai tha se ishte "... aq i lehtësuar
që dikush më në fund pyeti. "

Siç dukt, ne kemi krijuar
një sistem shëndetësor

ku duke e pyetur pacientin
"A jeni i uritur?"

është aq jashtë kufijve të asaj
që llogaritet si kujdes shëndetësor

saqë ne kryesisht dështojmë
apo harrojmë ta pyesim;

ku mjekët ankohen për politikën
"jo sanduiç i tretë"e një spitali,

që do të thotë se nëse je
një pacient i uritur në emergjencë,

ti mund të kesh vetëm dy sanduiçe falas,

por aq MRI sa urdhëron mjeku;

ku, në vitin 2016 në shtetin e Texas,

ata shpenzuan 1.2 miliardë dollarë
mbi shpenzimet mjekësore të kequshqyerjes

në vend të qasjes
së ushqimit të shëndetshëm;

ku një Qendër për Kujdesin Mjekësor
dhe programi për Shërbimet Mjekësore

i klasifikon pacientët e uritur,

në mënyrë që disa t'i qasen ushqimit
e disa marrin informacion për ushqimin,

me arsyetimin se të mos
bërit asgjë për pacientët e uritur

është kujdes standard dhe i zakonshëm
në këtë vend.

Dhe ky është vetëm ushqimi.

E njëjta gjë është e vërtetë
për strehimin, elektriktricitetin ...

Faktori me i rëndësishëm është se,
kujdesi shëndetësor mund të ndryshojë,

por jo me mjaftueshëm
dhe me siguri jo shpejt mjaftueshëm .

Ne bëjmë pyetje të gabuara
të mjekëve tanë, pacientëve tanë,

por edhe të qytetarëve tanë.

Ne pyesim dhe diskutojmë
rreth kujdesin shëndetësor,

por çfarë mendojnë
votuesit rreth shëndetit?

Askush nuk mund të na tregojë
përgjigjen e kësaj pyetjeje,

kështu që nisëm një iniciativë të re

dhe punësuam një firmë votimi
për t'i pyetur votuesit në të gjithë vendin:

Çfarë ju duhet që të jeni të shëndetshëm?

Çfarë e bën këtë befasuese është
se askush nuk ia kishte idenë

se çfarë po flasim
rreth kujdesit shëndetësor.

Votuesit nuk mendojnë se
përcaktuesit socialë të shëndetit

është një shprehje e kënaqshme.

Ata në të vërtetë e urrejnë atë.

"Kush person i paarsimuar
doli me atë gjuhë? "

tha një nga votuesit.

Ose i preferuar im ishte ai që tha,

"Ti po më vdes mua."

Por kur zhvesh gjithë absurditetin

e gjuhës sonë në kujdesin shëndetësor,

ne e dimë saktësisht
se çfarë krijon shëndetin.

Për shembull Sharlota,
në Karolinën e Veriut.

Ne patëm dy grupe fokusi,

një nga gratë afrikane demokratike
dhe një nga gratë e bardha republikane.

Dhe ne i pyetëm ato,
"Nëse do të kishit njëqind dollarë,

si do t'i shpenzonit ato për të
blerë shëndetin në komunitetin tuaj?

Siç duket, ato binin dakord
gati në pikën e fundit të përqindjes.

Së pari, ato pajtoheshin se kujdesi
shëndetësor e ndikon vetëm disi shëndetin.

Kështu që, ato zgjedhin të shpenzojnë
shumicën e dollarëve të tyre

jashtë spitaleve dhe klinikave.

Dhe së dyti, ato pajtohen
në atë që krijon shëndetin,

duke shpenzuar 19 për qind
në strehim të përballueshëm

dhe rreth 25 për qind
për qasje në ushqim të shëndetshëm.

Dhe unë jam e sigurt që ju po mendoni,
"Kjo duhet të jetë një koincidencë."

Por nuk është.

Meshkujt votues të bardhë
dhe latinë në Seattle,

votuesit e bardhë dhe afrikano-amerikanë
demokratë në Cleveland,

republikanët e bardhë meshkuj në Dallas,

demokratët e bardhë me të ardhura të ulëta
në Hendersonville, North Carolina:

përgjigjet e tyre janë çuditërisht të ngjashme,

pasi të gjithë ata zgjodhën të
shpenzonin më shumë para

në ushqim të shëndetshëm
dhe strehim të sigurt

sesa në spitale dhe qendra shëndetësore.

Kur ju bëni pyetjet e duhura,

bëhet shumë e qartë:

ne mund të jemi të përçarë
tek kujdesi shëndetësor në këtë vend,

por ne jemi të unifikuar tek shëndeti.

Gjëja të cilën jam munduar
të kuptoj është pse-ja.

Pse jemi dakord për shëndetin?

Ne pajtohemi për shëndetin
sepse është sens i përgjithshëm.

Ne të gjithë e dimë se gjërat që duhet të
bëjmë për të qënë të shëndetshëm -

mjekësia dhe kujdes mjekësor -

nuk janë gjërat që na duhen
për të qënë të shëndetshëm,

për të mos u sëmurur në radhë të parë.

Por ne gjithashtu pajtohemi për shkak
të përvojës së përbashkët.

Në një studim me 5,000 pacientë,

24 për qind e pacientëve
me sigurim tregtar shëndetësor -

domethënë, ata kishin një punë -

ende mbetën pa ushqim ose luftuan
për të gjetur strehim apo transport

apo burime të tjera esenciale.

Njëzet e katër përqind.

Dhe ne pamë të njëjtën gjë
në grupet tona të fokusit.

Pothuajse çdo votues e dinte
çfarë do të thotë të luftosh,

ose veten ose familjet e tyre

apo fqinjët e tyre.

Një prej atyre grave republikane të bardha
në Charlotte ishte një kamariere

që luftonte për të qëndruar zgjuar
me një sodë të madhe Big Gulp.

Ajo thjesht dukej e rraskapitur.

Dhe ishte.

Ajo na tha se punonte dy punë

por ende nuk mund të përballonte
një anëtarësim në Y,

por ishte në rregull që s'mund të shkonte
në palestër, tha ajo,

sepse ajo gjithashtu
nuk mund të përballonte naftën

dhe ecte 10 milje për në punë dhe nga puna

cdo dite të vetme.

Duke dëgjuar atë, unë ndjeva këtë
panikun e njohur të rritej brenda meje,

mbetjet e fëmijërisë sime.

Kur isha 10 vjeç,

babai im shtrihej në dyshemenë
e dhomës së ndenjes

në mbërthimin e një prej
depresioneve të tij të shumta.

Kur unë kërrusesha afër tij, ai më thoshte
se donte të vriste veten.

Babai im jetonte,

por ai luftonte të punonte.

Dhe familja ime mbijetoi,

por ne me zor ia dilnim

vetem me një rroge,

duke u mbështetur në rrogën
e nënës sime mësuese.

Edhe si fëmijë i vogël, e dija
që ne jetonim në hijen

e shkatërrimit financiar dhe emocional.

Kjo zor se thuhet,

sepse mua më janë dashur 25 vjet
të jem e sinqertë me veten time

se kjo është arsyeja pse e bëj këtë punë:

duke e ditur se babait tim i duhej
kujdesi shëndetësor për t'u shëruar,

por për të qënë të shëndetshëm,
familjes sime i duhej diçka tjetër,

na duhej një e ardhur tamam;

dhe të dija, ashtu si shumë njerëz
më shumë se unë,

atë panikun kur bazat
kërcënojnë të rrëzohen.

Për votuesit në grupet tona të fokusit,
zgjidhjet ishin të drejtpërdrejta.

Si tha një prej atyre grave republikane
të bardha në Charlotte,

"Në vend që të vëmë gjithë këto para
në kujdes shëndetësor,

vihini ato në strehim të përballueshëm.

E keni parasysh, pra, merrini ato
shpërndajini ndryshe ".

Rezulton se kur ke gjuhën e duhur

dhe kur bën pyetjen e duhur,

përgjigjet bëhen jashtëzakonisht të qarta

dhe unanime.

Ajo që dimë është se,
pavarësisht gjithë zhurmës,

plani për kujdesin shëndetësor në këtë vend

është se nuk ka plan.

Por ne kemi diçka më të fuqishme
se projekt-ligji i çdo politikani,

se platforma e çdo kandidati,

çdo deklarate politike
prej serbatorëve idesh.

Ne kemi sensin
dhe përvojën tonë të përbashkët.

Kështu që unë pyes, nëse je
një ekzekutiv i kujdesit shëndetësor:

A e dini sa prej pacientëve tuaj
kanë mbetur pa ushqim

ose luftojnë për të paguar qiranë
në fund të muajit?

A janë këto të dhëna
në kartelën tuaj të rezultateve,

duke i dhënë formë biznesit
dhe shpërblimeve tuaja?

Nëse jeni politikan:

Do të vazhdoni të luftoni në tokën
e përvëluar të kujdesit shëndetësor,

apo do të veproni në bazë të asaj
që votuesit tuaj,

që votuesit demokratikë
dhe republikanë njësoj,

tashmë e dinë,

që është se pagat e mira,ushqimi i
shëndetshëm dhe strehimi i sigurt

janë shëndeti?

Dhe për pjesën që mbetet,
për qytetarët e këtij vendi:

Do të kërkojmë llogari
për atë që dimë të jetë e vërtetë,

që është se sensi ynë i përbashkët,

përvoja jonë e përbashkët,

na bën ekspertë në atë që
duhet për qënë i shëndetshëm?

Ky moment, si përfundim,

nuk ka të bëjë me ndryshimin e mendjes.

Ka të bëjë me diçka më të fuqishme.

Ka të bëjë me ndryshimin
e pyetjeve që pyesim

dhe uljen e zhurmës
për të dëgjuar përgjigjet e njëri-tjetrit.

Ka të bëjë me mundësinë radikale
në të cilën ne pacientët,

ne mjekët, ne kujdestarët,

ne drejtuesit e kujdesit shëndetësor

dhe po, edhe ne njerëzit,

biem dakord.

Dhe tani është koha -

në fakt, shumë ka kaluar koha -

që ne të marrim guximin

për t'i dëgjuar këto përgjigje
dhe të veprojmë sipas tyre.

Ju falemnderit.

(Duartrokitje)