Dlaczego należy przeczytać "Sen nocy letniej" - Iseult Gillespie

Cała lekcja: https://ed.ted.com/lessons/why-should-you-read-a-midsummer-night-s-dream-iseult-gillespie

Przy świetle księżyca grupa młodych osób zakrada się do lasu, gdzie zażywa środki odurzające, ulega romantycznej przemianie i ociera się o istoty
z innego wymiaru. "Sen nocy letniej" przedstawia Szekspira bawiącego się granicą pomiędzy iluzją a rzeczywistością, dramatycznie ukazując, że być może życie jest tylko snem. Iseult Gillespie wyjaśnia, dlaczego ta sztuka jest ponadczasową klasyką.

Lekcja: Iseult Gillespie, reżyseria: WOW-HOW Studio

Przypisy:
3:08 - 3:14 "Sen nocy letniej" tłumaczenie: Leon Ulrich, https://wolnelektury.pl/media/book/pdf/sen-nocy-letniej.pdf; str. 30

4:02 - 4:09 "Sen nocy letniej" tłumaczenie: Leon Ulrich, https://wolnelektury.pl/media/book/pdf/sen-nocy-letniej.pdf; str. 66

Przy świetle księżyca

grupa młodych osób zakrada się do lasu,

gdzie zażywa środki odurzające,

ulega romantycznej przemianie

i ociera się o istoty z innego wymiaru.

"Sen nocy letniej" ukazuje
psychodelicznego Szekspira,

dając ucztę widzowi i czytelnikowi sztuki.

Premiera w teatrze odbyła się
w latach 90. XVI wieku.

To jedna z najfrywolniejszych
sztuk Szekspira,

pełna podstępów, szaleństw i magii.

Rozgrywa się w ciągu jednej nocy.

Noc świętojańska rozwija się
w szalonym tempie.

Fabuła zbudowana jest
wokół konfliktów i rozwiązłości,

gdzie postacie z różnych światów
są łączone i rozdzielane.

Szekspir używa takiego schematu,
żeby zadrwić z samoobsesji bohaterów

i zakwestionować autorytety
poprzez komiczne zwroty akcji.

Akcja toczy się w starożytnej Grecji,

ale ukazane są tu współczesne problemy,
tak jak w wielu sztukach Szekspira.

Magiczna sceneria lasu nocą

zaciera granice pomiędzy dwoma grupami,
tworząc coś dziwacznego.

Wieszcz bawi się sztywnym
systemem klasowym swoich czasów,

odwracając role społeczne
trzech różnych grup,

w świecie, w którym żaden
śmiertelnik nie ma władzy.

Sztuka zaczyna się, kiedy młoda Hermia

złości się na ojca, Egeusza,
oraz na króla Aten, Tezeusza,

którzy zabronili jej poślubić
ukochanego Lizandra.

Hermia nie interesuje się Demetriuszem,
którego wybrał jej na męża ojciec,

za to jej przyjaciółka Helena,
jak najbardziej.

Wściekli na starszyznę, Hermia i Lizander
uciekają pod osłoną nocy,

mając Demetriusza tuż za sobą.

Sytuacja jeszcze bardziej się komplikuje,

kiedy Helena postanawia pójść za nimi
w nadziei zdobycia serca Demetriusza.

W tym momencie
w lesie jest już coraz tłoczniej,

bo prócz kochanków, znajduje się tu
grupa opryskliwych rzemieślników.

Ta pijana trupa aktorska, prowadzona
przez wesołego Spodka, robi próbę sztuki.

Ludzie nieświadomie
wkraczają w baśniowy świat.

Mimo magicznego splendoru,
Oberon i Tytania,

król i królowa elfów,
mają swoje problemy miłosne.

Zazdrosny Oberon wścieka się,
że nie może kontrolować Tytanii

i rozkazuje psotnikowi Pukowi wycisnąć
sok z magicznego kwiatu na jej oczy.

Kiedy się obudzi, zakocha się w pierwszym
napotkanym stworzeniu, jakie zobaczy.

Podczas misji

Puk radośnie skrapia sokiem
oczy śpiącego Demetriusza

i Lizandra, i na dodatek
przyprawia Spodkowi oślą głowę.

Wraz z otwarciem oczu

rozpoczyna się noc chaosu,

w tle ze złamanym sercem,
pomyloną osobowością i przeobrażeniem.

Ze wszystkich postaci
Spodkowi chyba trafia się najlepsze.

Kiedy zaczarowana Tytania
podnosi na niego swój wzrok,

nakazuje wróżkom
obdarować go winem i skarbami

i oczarowuje przemienionego
człowieka osła:

"Powiewem z skrzydeł motylich wachlarzy

Światło miesięczne od śpiącego twarzy
Niezmordowaną ręką odwiewajcie,

Teraz mu pokłon należny oddajcie".

Podczas gdy magia
jest katalizatorem akcji,

sztuka ukazuje prawdziwy dramat
czynów z pobudek miłosnych

i absurdalnego zachowania ludzi,
którzy są pod jej wpływem.

Księżyc przygląda się akcji
jak "łuk srebrny",

podkreślając nieobliczalne zachowania,
które są ciemną stroną miłości,

i czarujący wdzięk świata,
w którym nic nie działa normalnie.

Chociaż ostatecznie bohaterom wraca rozum,

"Sen nocy letniej" stawia pytanie,

jak duży jest nasz wpływ
na codzienne sytuacje.

Jednak ostatnie słowo nie należy

do bardziej realistycznie przedstawionych
kochanków, władców czy robotników,

ale do psotnego Puka zastanawiającego się,
czy można ufać temu, co widzimy.

"Jeśli was nasze obraziły cienie,

Pomyślcie tylko (łatwe przypuszczenie),

Że was sen zmorzył, że wszystko, co było,

Tylko uśpionym we śnie się marzyło".

W ten sposób

wywołuje efekt wchodzenia
w magiczny świat wielkiego teatru,

który zabawia się granicą
między iluzją a rzeczywistością

i dramatycznie ukazuje,
że być może życie jest tylko snem.