< Return to Video

คุณจกำหนดความเป็นคุณอย่างไร: ลิซซี่ เวลาสควีส ณ TEDxAustinWomen

  • 0:06 - 0:09
    ฉันตื่นเต้นจริง ๆ ค่ะที่ได้มาอยู่ตรงนี้
  • 0:09 - 0:11
    ฉันอยากจะเล่าให้พวกคุณฟัง
  • 0:11 - 0:14
    อีกสักนิดเกี่ยวกับ...
    ฉันไม่อยากใช้คำว่าอาการเบื้องต้น
  • 0:14 - 0:17
    เพราะจริง ๆ เราก็ไม่ทราบอะไรเลย
    เกี่ยวกับโรคที่ฉันเป็นอยู่
  • 0:17 - 0:20
    ฉันเกิดมาพร้อบกับโรคที่พบได้ยากมาก
  • 0:20 - 0:24
    เท่าที่เราทราบมีแค่ 2 คนในโลกนี้
    รวมตัวฉันด้วย ที่เป็นโรคนี้
  • 0:24 - 0:28
    อาการของโรคนี้ หลัก ๆ ก็คือ ฉัน
    ไม่สามารถเพิ่มน้ำหนักตัวให้มากขี้นได้
  • 0:28 - 0:31
    ค่ะ ฟังดูน่าจะดีใช่มั้ยคะ
  • 0:31 - 0:34
    (เสียงหัวเราะ)
  • 0:34 - 0:37
    ฉันกินอะไรก็ได้ที่อยากกิน
    กินได้ทุกเมื่อที่ต้องการ
  • 0:37 - 0:40
    โดยที่น้ำหนักตัวจะไม่เพิ่มขึ้นเลย
  • 0:40 - 0:43
    ฉันจะอายุครบ 25 ในเดือนมีนาคมนี้
  • 0:43 - 0:47
    และตลอดชีวิตที่ผ่านมา
    ฉันไม่เคยหนักเกิน 64 ปอนด์เลย
  • 0:47 - 0:50
    ตอนที่เรียนในวิทยาลัย ฉันซ่อน
  • 0:50 - 0:53
    ที่จริงก็ไม่เชิงว่าซ่อนหรอกค่ะ
    ใคร ๆ ก็รู้ว่ามันอยู่ตรงนั้น
  • 0:53 - 0:58
    มันคือถังใบใหญ่ที่เต็มไปด้วย
    ทวิงกี โดนัท มันฝรั่งทอด สกิตเติล
  • 0:58 - 1:01
    แล้วรูมเมทของดิฉันก็จะบอกว่า
    "ตอนเที่ยงคืนครึ่งชั้นได้ยินนะ
  • 1:01 - 1:04
    เสียงเธอหาขนมใต้เตียงเธอกินน่ะ"
  • 1:04 - 1:08
    แต่ดิฉันก็จะตอบว่า "เธอรู้มั้ย
    มันไม่เป็นไรหรอก ชั้นทำแบบนี้ได้"
  • 1:08 - 1:11
    เพราะมันมีข้อดีของโรคนี้
  • 1:11 - 1:14
    เพราะมันมีข้อดีของการที่
    ไม่สามารถเพิ่มน้ำหนักได้
  • 1:14 - 1:17
    เพราะมันมีข้อดีที่การมองเห็นบกพร่อง
  • 1:17 - 1:20
    เพราะมันมีข้อดีที่เป็นคนตัวเล็กมาก ๆ
  • 1:21 - 1:23
    หลายคนคิดว่า
  • 1:23 - 1:26
    "ลิซซี เธอพูดออกมาได้ยังไงน่ะว่ามีข้อดี
  • 1:26 - 1:28
    เมื่อดวงตาของเธอ
    มองเห็นได้เพียงข้างเดียว
  • 1:28 - 1:31
    ฉันจะบอกให้นะคะว่า
    มันมีข้อดีอะไรบ้าง
  • 1:31 - 1:34
    เพราะมันดีจริง ๆ นะ
  • 1:34 - 1:40
    ดิฉันใส่คอนแทกส์ คอน-แทก
    เพียงข้างเดียวก็พอแล้ว
  • 1:40 - 1:42
    (เสียงหัวเราะ)
  • 1:42 - 1:47
    เวลาใช้แว่นอ่านหนังสือ
    ก็ตัดแว่นแค่ข้างเดียวเท่านั้น
  • 1:47 - 1:52
    ถ้าใครมากวนฉัน
    มาหยาบคายใส่
  • 1:52 - 1:53
    ก็ให้ยืนอยู่ทางขวาของฉันซะ
  • 1:53 - 1:55
    (เสียงหัวเราะ)
  • 1:55 - 1:59
    ก็จะเหมือนคุณไม่อยู่ตรงนั้น
    ฉันจะไม่รู้ด้วยซ้ำไปว่าคุณยืนอยู่
  • 1:59 - 2:02
    ตอนนี้ ที่ฉันยืนอยู่ตรงนี้
    ฉันไม่ทราบเลยว่า
  • 2:02 - 2:04
    ยังมีอีกครึ่งของห้องนี้อยู่ด้วย
  • 2:06 - 2:12
    และเพราะว่าฉันผอมมาก
    ฉันยินดีอย่างยิ่งค่ะที่จะอาสา
  • 2:12 - 2:19
    ไปที่ศูนย์ควบคุมน้ำหนัก
    หรือไม่ก็ยิม แล้วบอกว่า
  • 2:19 - 2:23
    สวัสดีค่ะ ฉันชื่อลิซซี
    ฉันจะเป็นพรีเซนเตอร์ให้นะคะ
  • 2:25 - 2:29
    ให้ฉันไปโชว์ตัวที่ไหนก็ได้ค่ะ
    แล้วฉันจะพูดว่า
  • 2:29 - 2:32
    สวัสดีค่ะ ฉันใช้โปรแกรมนี้ค่ะ
    ดูสิคะว่ามันได้ผลขนาดไหน
  • 2:32 - 2:35
    (เสียงหัวเราะ)
  • 2:35 - 2:39
    ถึงแม้จะมีเรื่องดี ๆ หลายเรื่อง
    ซึ่งเกิดขึ้นเพราะป่วยเป็นโรคนี้
  • 2:39 - 2:44
    มันก็ยังมีเรื่องที่ยากลำบากมาก ๆ
    ลำบากมาก พวกคุณคงจะพอนึกออก
  • 2:44 - 2:50
    ฉันได้รับการเลี้ยงดูเหมือนเด็กธรรมดาจนโต
  • 2:50 - 2:53
    ฉันเป็นลูกคนโต
  • 2:53 - 2:56
    ตอนที่ฉันเกิดมา
    หมอบอกคุณแม่ฉันว่า
  • 2:56 - 3:00
    "ลูกสาวคุณไม่มีน้ำคร่ำ
    หล่อเลี้ยงอยู่รอบ ๆ เลย
  • 3:00 - 3:02
    ไม่มีเลย"
  • 3:02 - 3:06
    ดังนั้นตอนที่ฉันเกิดมา
    แล้วร้องไห้จ้า ก็นับว่าเป็นปาฏิหาริย์
  • 3:06 - 3:08
    พวกหมอ ๆ บอกพ่อแม่ฉันว่า
  • 3:08 - 3:11
    "เราจำเป็นต้องบอกพวกคุณว่า
    ลูกสาวคุณคงไม่สามารถจะ
  • 3:11 - 3:17
    พูด เดิน คลาน คิด
    หรือทำอะไรด้วยตัวเองได้"
  • 3:17 - 3:23
    เอาล่ะ คุณคิดว่าคนเป็น
    พ่อแม่มือใหม่ จะพูดว่ายังไงคะ
  • 3:23 - 3:29
    "ไม่นะ ทำไมล่ะ
    ทำไมลูกคนแรกของเรา
  • 3:29 - 3:32
    ถึงต้องมีโรคที่หาสาเหตุไม่ได้แบบนี้ด้วย"
  • 3:32 - 3:34
    คุณพ่อคุณแม่ฉันไม่ได้พูดอย่างนั้น
  • 3:34 - 3:36
    สิ่งแรกที่ท่านบอกหมอก็คือ
  • 3:36 - 3:39
    "พวกเราอยากเห็นลูกของเรา
    เราจะพาลูกกลับบ้าน
  • 3:39 - 3:43
    และรักเขา เลี้ยงเขา
    ให้ดีที่สุดเท่าที่เราจะทำได้"
  • 3:43 - 3:46
    และนั่นคือสิ่งที่คุณพ่อคุณแม่ฉันทำ
  • 3:46 - 3:50
    แทบทุกสิ่งทุกอย่างที่ฉันได้ทำมาในชีวิต
    ฉันต้องให้เครดิตคุณพ่อคุณแม่ของฉันค่ะ
  • 3:50 - 3:53
    ตอนนี้คุณพ่อของฉันอยู่ ณ ที่นี้ด้วย
    ส่วนคุณแม่ดูรายการอยู่ที่บ้านค่ะ
  • 3:53 - 3:56
    สวัสดีค่ะคุณแม่
    (เสียงหัวเราะ)
  • 3:56 - 3:59
    ท่านกำลังพักฟื้นจากการผ่าตัดน่ะค่ะ
  • 3:59 - 4:01
    คุณแม่เป็นเหมือนกาว
    ที่เชื่อมครอบครัวของเราเข้าด้วยกัน
  • 4:01 - 4:06
    และท่านก็ให้ความเข้มแข็งแก่ฉันอย่างมาก
    ที่ได้เห็นท่านผจญสิ่งต่าง ๆ หลายอย่าง
  • 4:06 - 4:10
    แต่ก็ยังมีจิตวิญญาณของนักสู้
    ที่ท่านได้ปลูกฝังให้ฉันมี
  • 4:10 - 4:16
    ทำให้ฉันสามารถยืนต่อหน้าผู้คน
    อย่างภาคภูมิใจ และบอกว่า
  • 4:16 - 4:20
    "คุณรู้ไหมคะ ดิฉัน
    มีชิวิตที่ยากลำบากมาก
  • 4:20 - 4:22
    แต่ก็ไม่เป็นไรนะ"
  • 4:22 - 4:26
    ไม่เป็นไรนะ เรื่องน่ากลัว
    เรื่องยาก ๆ ที่เคยเกิดขึ้น
  • 4:26 - 4:27
    เรื่องใหญ่ที่สุดเรื่องหนึ่ง
  • 4:27 - 4:29
    ที่ฉันต้องรับมือเมื่อโตขึ้น
  • 4:29 - 4:30
    เป็นเรื่องที่ฉันคิดว่า
  • 4:30 - 4:33
    ทุก ๆ คนในห้องนี้จะต้อง
    เคยเผชิญมาแล้ว
  • 4:33 - 4:36
    เดาได้ไหมคะว่าอะไร
  • 4:36 - 4:38
    ขึ้นต้นด้วยตัว B ค่ะ
    เดาได้ไหมคะ
  • 4:38 - 4:40
    (คนดู) หนุ่ม ๆ (Boys)
    (ลิซซี) เรื่องหนุ่มๆ เหรอคะ
  • 4:40 - 4:42
    (เสียงหัวเราะ)
  • 4:42 - 4:43
    การถูกแกล้งค่ะ! (Bullying)
  • 4:43 - 4:46
    (เสียงหัวเราะ)
  • 4:46 - 4:48
    ดิฉันรู้นะว่าพวกคุณคิดอะไรกัน
  • 4:48 - 4:50
    (เสียงหัวเราะ)
  • 4:50 - 4:53
    ทำไมถึงนั่งที่นี่กับหนุ่ม ๆ บ้างไม่ได้นะ
    (เสียงหัวเราะ)
  • 4:53 - 4:57
    ฉันต้องผจญกับการถูกแกล้งมากมาย
    อย่างที่บอก ฉันถูกเลี้ยงมาอย่างธรรมดามาก
  • 4:57 - 4:59
    ดังนั้นพอเริ่มเข้าเรียนอนุบาล
  • 4:59 - 5:02
    ฉันไม่รู้เลยว่า
    ฉันดูต่างจากคนอื่น
  • 5:02 - 5:03
    ไม่รู้เลย
  • 5:03 - 5:06
    ฉันไม่เห็นว่าฉันไม่เหมือน
    เด็กคนอื่น ๆ
  • 5:06 - 5:10
    ฉันคิดว่านั่นเป็นการเผชิญความจริง
    ที่โหดร้ายมากสำหรับเด็ก 5 ขวบ
  • 5:10 - 5:14
    เพราะตอนที่ไปโรงเรียนวันแรก
    ฉันแต่งชุดโพคาฮอนตัสไปเลย
  • 5:14 - 5:16
    พร้อมเต็มที่
  • 5:16 - 5:17
    (เสียงหัวเราะ)
  • 5:17 - 5:19
    ฉันสะพายกระเป๋าเป้
  • 5:19 - 5:22
    ซึ่งดูเหมือนกระดองเต่า
    เพราะใหญ่กว่าตัวดิฉันอีก
  • 5:22 - 5:25
    ฉันเดินเข้าไปหาเด็กหญิง
    เล็ก ๆ คนหนึ่งแล้วยิ้มให้
  • 5:25 - 5:28
    แต่เขามองฉันเหมือนกับ
    ฉันเป็นปีศาจ
  • 5:28 - 5:31
    เหมือนกับฉันเป็นสิ่งที่น่ากลัวที่สุด
    ที่เคยพานพบมาในชีวิต
  • 5:31 - 5:32
    ปฏิกิริยาของฉันครั้งแรกคือ
  • 5:32 - 5:34
    "คนนี้หยาบคายจริง ๆ"
  • 5:34 - 5:35
    (เสียงหัวเราะ)
  • 5:35 - 5:38
    ฉันเป็นคนสนุกสนาน
    เขาพลาดไปซะละ
  • 5:38 - 5:41
    ฉันเลยไปทางโน้นไปเล่น
    กับบล็อกหรือไม่ก็เด็กผู้ชายแทน
  • 5:41 - 5:44
    (เสียงหัวเราะ)
  • 5:44 - 5:46
    (ลิซซีหัวเราะ)
  • 5:46 - 5:49
    ฉันคิดเอาเองว่าวันต่อ ๆ ไปคงดีขึ้น
    แต่โชคร้ายหน่อยที่ไม่เป็นอย่างนั้น
  • 5:49 - 5:53
    มันแย่ลงทุกวัน ๆ
    เด็กหลาย ๆ คนก็ไม่อยากจะ
  • 5:53 - 5:57
    ข้องแวะกับฉันแม้แต่น้อย
    ตอนนั้นฉันไม่เข้าใจว่าทำไม
  • 5:57 - 6:01
    ทำไม ฉันทำอะไรหรือ
    ฉันไม่ได้ทำอะไรให้เขาเลยนะ
  • 6:01 - 6:03
    ฉันยังเข้าใจว่าตัวเองเป็นคนที่เท่มากอยู่
  • 6:03 - 6:05
    ฉันเลยต้องกลับไปบ้าน ถามคุณพ่อคุณแม่ว่า
  • 6:05 - 6:06
    "หนูไม่ดีตรงไหนคะ"
  • 6:06 - 6:08
    "หนูทำอะไร ทำไมพวกเขาไม่ชอบหนูล่ะ"
  • 6:08 - 6:10
    คุณพ่อคุณแม่บอกให้ฉันนั่งลง
    แล้วบอกว่า
  • 6:10 - 6:12
    "ลิซซี สิ่งเดียวที่หนู
    แตกต่างจากคนอื่นก็คือ
  • 6:12 - 6:14
    "หนูตัวเล็กกว่า
    เด็กคนอื่น ๆ"
  • 6:14 - 6:18
    "หนูเป็นโรคนี้ แต่มันก็ไม่ได้
    กำหนดตัวตนที่หนูเป็นนะ"
  • 6:18 - 6:22
    พวกท่านบอกว่า
    "ไปโรงเรียน เชิดหน้าขึ้น แล้วยิ้มจ้ะ"
  • 6:22 - 6:24
    "เป็นอย่างที่หนูเป็น
    แล้วคนอื่นจะเห็นเอง"
  • 6:24 - 6:26
    "ว่าหนูก็เหมือนพวกเขานั่นแหละ"
  • 6:26 - 6:28
    และฉันก็ทำตามนั้น
  • 6:28 - 6:32
    ฉันอยากให้คุณคิด ถามตัวเอง
    ในหัวของคุณ ตอนนี้
  • 6:32 - 6:34
    อะไรกำหนดความเป็น "ตัวคุณ"
  • 6:34 - 6:36
    ว่าคุณเป็นใคร
  • 6:36 - 6:39
    ถิ่นฐานคุณใช่มั้ย
    หรือภูมิหลังคุณ
  • 6:39 - 6:40
    อะไรกำหนด
  • 6:40 - 6:43
    อะไรกำหนดความเป็นตัวตนของคุณ
  • 6:43 - 6:48
    ฉันต้องใช้เวลานานมาก กว่าจะรู้
    ว่าอะไรกำหนดตัวตนฉัน
  • 6:48 - 6:50
    ฉันเชื่ออยู่เป็นเวลานานว่าสิ่งนั้นคือ
  • 6:50 - 6:54
    รูปลักษณ์ภายนอก
    ฉันคิดว่าขาเล็ก ๆ นี้
  • 6:54 - 6:58
    และแขนเล็ก ๆ นี้
    และใบหน้าเล็ก ๆ นี้อัปลักษณ์
  • 6:58 - 7:00
    ฉันคิดว่าตัวเองน่ารังเกียจ
  • 7:00 - 7:03
    ฉันเกลียดที่จะตื่นขึ้นมาตอนเช้า
    ตอนที่ต้องไปโรงเรียนมัธยม
  • 7:03 - 7:06
    ฉันจะมองตัวเองในกระจก
    เตรียมตัวไป พลางคิดว่า
  • 7:06 - 7:09
    "กำจัดโรคนี้ทิ้ง ๆ ไปได้ไหมนี่"
  • 7:09 - 7:14
    ถ้าทำแบบนั้นได้
    ชีวิตฉันคงง่ายกว่านี้มาก
  • 7:14 - 7:17
    ฉันจะได้ดูเหมือนคนอื่น ๆ
    จะได้ไม่ต้องซื้อเสื้อผ้า
  • 7:17 - 7:21
    ที่มีรูปดอรา สาวน้อยนักผจญภัย
    ฉันจะได้ไม่ต้องซื้อของ
  • 7:21 - 7:25
    ที่ดู "เวอร์ ๆ" เพราะฉันพยายาม
    จะทำตัวให้เหมือนคนที่เท่ ๆ
  • 7:25 - 7:29
    ฉันปรารถนา สวดอ้อนวอน และหวัง
    และทำทุกสิ่งทุกอย่าง
  • 7:29 - 7:32
    ที่จะทำให้ฉันตื่นมา
    แล้วกลายเป็นคนละคน
  • 7:32 - 7:34
    เพื่อที่ฉันจะไม่ต้อง
    เผชิญกับปัญหาเหล่านี้
  • 7:34 - 7:36
    ฉันปรารถนาแบบนี้อยู่ทุกวัน
  • 7:36 - 7:39
    และก็ต้องผิดหวังอยู่ทุกวัน
  • 7:39 - 7:44
    ฉันมีฝ่ายสนับสนุน
    ที่เยี่ยมยอดอยู่รอบตัว
  • 7:44 - 7:50
    พวกเขาไม่เคยสมเพชฉัน เป็นผู้ที่
    อยู่เคียงข้างคอยปลอบใจเมื่อเศร้า
  • 7:50 - 7:53
    เป็นผู้ที่ร่วมหัวเราะไปกับฉัน
    ในยามที่ฉันมีความสุข
  • 7:53 - 7:58
    เป็นผู้ที่สอนฉันว่า
    แม้ฉันจะป่วยเป็นโรคนี้
  • 7:58 - 8:03
    แม้สิ่งต่าง ๆ จะยากลำบาก ฉันต้อง
    ไม่ยอมให้มันกำหนดสิ่งที่ฉันเป็น
  • 8:03 - 8:09
    ชีวิตของฉันขึ้นอยู่กับสองมือของฉันเอง
    เหมือนกับที่ชีวิตคุณขึ้นอยู่กับสองมือคุณ
  • 8:09 - 8:12
    คุณคือคนที่นั่งที่คนขับ
    ในรถของคุณเอง
  • 8:12 - 8:14
    คุณคือคนที่จะตัดสินใจ
  • 8:14 - 8:18
    ว่ารถของคุณจะไปทางที่แย่
    หรือว่าจะไปทางที่ดี
  • 8:18 - 8:22
    คุณเป็นคนที่จะตัดสินใจ
    ว่าอะไรที่จะกำหนดความเป็นคุณ
  • 8:22 - 8:26
    ดิฉันอยากจะบอกว่า
    อาจจะยากมาก ที่จะค้นพบว่า
  • 8:26 - 8:28
    อะไรที่กำหนดตัวตนของคุณ
    เพราะมีบางช่วงเวลา
  • 8:28 - 8:31
    ที่ฉันหงุดหงิดและ
    สับสนมาก ๆ จนพูดว่า
  • 8:31 - 8:33
    "ชั้นไม่สนแล้วว่าอะไรกำหนดความเป็นชั้น"
  • 8:33 - 8:36
    ตอนอยู่มัธยมปลาย โรคร้ายที่ดิฉันไปเจอ
  • 8:36 - 8:38
    วีดีโอที่มีคนโพสต์เกี่ยวกับฉัน
  • 8:38 - 8:40
    บอกว่าเป็นผู้หญิงที่อัปลักษณ์ที่สุดในโลก
  • 8:40 - 8:44
    วีดีโอนี้ยาว 8 วินาที
    มึคนดูมากกว่า 4 ล้านครั้ง
  • 8:44 - 8:47
    ไม่มีเสียงประกอบ
    คนนับพันคอมเมนท์ว่า
  • 8:47 - 8:52
    "ลิซซี ได้โปรดเถอะ
    ช่วยทำเพื่อโลกนี้หน่อย
  • 8:52 - 8:55
    เอาปืนจ่อหัว
    แล้วยิงตัวเองตายเถอะ"
  • 8:57 - 9:02
    ลองคิดดูสิคะ
    ถ้ามีคนบอกคุณแบบนั้น
  • 9:02 - 9:05
    ถ้ามีคนแปลกหน้าบอกคุณแบบนั้น
  • 9:05 - 9:08
    แน่นอนว่าฉันร้องไห้จะเป็นจะตาย
    และพร้อมที่จะโต้ตอบกลับ
  • 9:08 - 9:10
    แต่ทันใดนั้น ความคิด
    บางอย่างก็ผุดขึ้นมาในหัว
  • 9:10 - 9:14
    ฉันคิดว่า
    "ชั้นจะไม่สนใจเรื่องนั้น"
  • 9:14 - 9:19
    ฉันเริ่มตระหนักว่า
    ชีวิตอยู่ในมือดิฉันเอง
  • 9:19 - 9:22
    ฉันจะเลือก
    ทำให้มันดีมาก ๆ ก็ได้
  • 9:22 - 9:25
    หรือจะเลือก
    ทำให้มันแย่มาก ๆ ก็ได้
  • 9:25 - 9:27
    ฉันควรจะรู้สึกขอบคุณ
    และลืมตาขึ้นมา
  • 9:27 - 9:30
    เพื่อตระหนักถึงสิ่งที่ตัวเองมีอยู่
  • 9:30 - 9:34
    และใช้สิ่งที่มีสร้างคุณค่าความเป็นตัวเอง
  • 9:34 - 9:37
    ฉันมองไม่เห็นด้วยตาข้างหนึ่ง
    แต่ฉันก็ยังมองเห็นจากอีกข้าง
  • 9:37 - 9:41
    ฉันอาจจะป่วยบ่อย
    แต่ฉันก็มีผมงามสลวยจริง ๆ นะ
  • 9:41 - 9:42
    (เสียงหัวเราะ)
  • 9:42 - 9:44
    (เสียงคนดู) ใช่เลย ๆ
  • 9:44 - 9:45
    ขอบคุณค่ะ
  • 9:45 - 9:47
    พวกคุณนี่เหมือนกับ
    สิ่งดี ๆ ทางด้านนี้เลยค่ะ
  • 9:47 - 9:50
    (เสียงหัวเราะ)
  • 9:50 - 9:52
    (ลิซซีหัวเราะ)
    คุณทำให้ฉันลืมวิธีคิดไปเลย
  • 9:52 - 9:54
    (เสียงหัวเราะ)
  • 9:54 - 9:56
    โอเค ถึงไหนแล้วคะ
  • 9:56 - 9:57
    (เสียงคนดู) ผมคุณ
  • 9:57 - 10:01
    ผม ผม โอ้ โอเค ขอบคุณค่ะ
    ขอบคุณค่ะ ๆ ๆ
  • 10:01 - 10:04
    ดังนั้นฉันก็เลือกได้
    ว่าจะมีความสุข หรือว่า
  • 10:04 - 10:07
    เลือกที่จะทุกข์กับสิ่งที่ฉันมี
    แล้วก็เอาแต่บ่นก็ได้
  • 10:07 - 10:10
    แต่ตอนนั้นฉันเริ่มตระหนักว่า
  • 10:10 - 10:13
    ฉันจะยอมปล่อยให้คนที่เรียกดิฉันว่า
    ปีศาจ กำหนดตัวตนของฉันหรือ
  • 10:13 - 10:18
    ฉันจะยอมปล่อยให้คนพูดว่า
    "ยิงมันให้ตายซะ" กำหนดตัวตนของฉันหรือ
  • 10:18 - 10:23
    ไม่ล่ะค่ะ ฉันจะให้เป้าหมาย
    ความสำเร็จ และสิ่งทีฉันทำได้สำเร็จ
  • 10:23 - 10:28
    เป็นสิ่งที่สร้างตัวตนของฉัน
    ไม่ใช่รูปลักษณ์ภายนอก
  • 10:28 - 10:31
    ไม่ใช่เรื่องที่ฉันมีการมองเห็นบกพร่อง
  • 10:31 - 10:36
    ไม่ใช่เรื่องที่ฉันเป็นโรคนี้
    ที่ไม่มีใครรู้ว่ามันคืออะไรกันแน่
  • 10:36 - 10:39
    ฉันบอกกับตัวเองว่า
    ฉันจะพยายามสุดชีวิต
  • 10:39 - 10:41
    และทำทุกอย่างที่ทำได้
    เพื่อทำให้ตัวเองดีขึ้นเรื่อย ๆ
  • 10:41 - 10:47
    เพราะในความคิดฉัน ทางที่ดีที่สุด
    ที่จะโต้ตอบกับคนพวกนั้น
  • 10:47 - 10:50
    คนที่ล้อฉัน แกล้งฉัน
  • 10:50 - 10:52
    คนที่เรียกฉันว่าคนอัปลักษณ์
    คนที่เรียกฉันว่าปีศาจ
  • 10:52 - 10:55
    ก็คือการพัฒนาตัวเองให้ดีขึ้น
    เพื่อให้พวกเขาได้เห็น
  • 10:55 - 10:56
    คุณรู้ไหมคะ
  • 10:56 - 10:58
    ลองพูดว่าร้ายฉันสิ
  • 10:58 - 11:00
    ฉันจะเปลี่ยนคำพูดพวกนั้น
  • 11:00 - 11:02
    และจะใช้มันเป็นบันได
  • 11:02 - 11:04
    เพื่อปีนขึ้นไปยังจุดหมายของฉัน
  • 11:04 - 11:05
    นั่นคือสิ่งที่ฉันได้ทำ
  • 11:05 - 11:08
    ฉันบอกตัวเองว่าอยากเป็น
    นักพูดสร้างแรงบันดาลใจ
  • 11:08 - 11:09
    อยากจะเขียนหนังสือ
  • 11:09 - 11:12
    เรียนจบ มีครอบครัว
    มีอาชีพ
  • 11:13 - 11:15
    8 ปีให้หลัง
    ฉันมายืนอยู่ตรงหน้าพวกคุณนี้
  • 11:15 - 11:19
    กำลังพูดเพื่อสร้างแรงบันดาลใจอยู่
  • 11:19 - 11:21
    นี่เป็นอย่างแรกที่ฉันทำสำเร็จ
  • 11:21 - 11:25
    ฉันอยากเขียนหนังสือ
    ในอีกภายในไม่กี่สัปดาห์
  • 11:25 - 11:29
    ฉันก็จะส่งต้นฉบับ
    ของหนังสือเล่มที่ 3 ของฉัน
  • 11:29 - 11:34
    (เสียงปรบมือ)
  • 11:34 - 11:38
    ฉันอยากเรียนจบปริญญา
    นี่ฉันก็เพิ่งจะจบ
  • 11:38 - 11:41
    (เสียงเชียร์และปรบมือ)
  • 11:41 - 11:45
    ฉันได้รับปริญญา
    ด้านการสื่อสาร
  • 11:45 - 11:47
    จากมหาวิทยาลัยแห่งรัฐเท็กซัสในซานมาร์คอส
  • 11:47 - 11:49
    ส่วนวิชาโทคือภาษาอังกฤษ
  • 11:49 - 11:53
    ฉันพยายามอย่างยิ่งที่จะ
    ใช้ประสบการณ์ที่ผ่านมา
  • 11:53 - 11:58
    เมื่อตอนทีฉันทำปริญญา
    ขณะที่อาจารย์ไม่มีปริญญา
  • 11:58 - 12:02
    ท้ายที่สุด ฉันอยากมี
    ครอบครัวของตัวเอง มีอาชีพ
  • 12:02 - 12:06
    ด้านครอบครัวนั้นไม่ค่อยเป็น
    ตามที่หวัง ส่วนด้านอาชีพ
  • 12:06 - 12:10
    ฉันรู้สึกว่าฉันทำได้ดีทีเดียว
    เมื่อนึกถึงว่า
  • 12:10 - 12:13
    ตอนที่ฉันตัดสินใจจะเป็นนักพูด
    สร้างแรงบันดาลใจ ฉันกลับบ้าน
  • 12:13 - 12:16
    นั่งลงหน้าแลปท็อป เปิดกูเกิล
    และพิมพ์ค้นหาว่า
  • 12:16 - 12:18
    "ทำอย่างไรจึงจะเป็นนักพูดสร้างแรงบันดาลใจ"
  • 12:18 - 12:19
    (เสียงหัวเราะ)
  • 12:19 - 12:21
    ฉันไม่ได้ล้อเล่นนะ
  • 12:21 - 12:24
    ฉันพยายามเต็มที่
    ฉันใช้ผู้คนที่บอกว่า
  • 12:24 - 12:27
    ฉันไม่มีทางทำได้แน่
    เป็นแรงผลักดัน
  • 12:27 - 12:31
    ใช้ความเห็นแง่ลบของพวกเขา
    จุดไฟให้ฉันพยายามต่อไป
  • 12:31 - 12:35
    ใช้สิ่งนั้น สิ่งนั้น
    ใช้เรื่องร้าย ๆ
  • 12:35 - 12:38
    ที่คุณพบในชีวิต
    เพื่อทำให้คุณพัฒนาขึ้น
  • 12:38 - 12:42
    เพราะฉันรับรองได้เลยว่า
  • 12:42 - 12:44
    รับรองได้เลย
  • 12:44 - 12:47
    คุณจะชนะ
  • 12:47 - 12:51
    ฉันจะจบรายการนี้ด้วยการถามคุณอีกครั้ง
  • 12:51 - 12:56
    ฉันอยากให้เมื่อคุณออกไปแล้ว
    คุณถามตัวเองว่า อะไรกำหนดตัวตนคุณ
  • 12:56 - 12:58
    แต่จำไว้นะคะว่า
  • 12:58 - 13:00
    ความกล้าหาญเริ่มที่นี่
  • 13:01 - 13:02
    ขอบคุณค่ะ
  • 13:02 - 13:09
    (เสียงปรบมือ)
Title:
คุณจกำหนดความเป็นคุณอย่างไร: ลิซซี่ เวลาสควีส ณ TEDxAustinWomen
Description:

ในยุคที่ความสวยอธิบายด้วย นางแบบ, ความสำเร็จ, โดยความร่ำรวย และชื่อเสียง โดยจำนวน "แฟน" บนโซเชียลมีเดีย ลิซซี่ตั้งคำถามว่า "คุณกำหนดความเป็นคุณอย่างไร"
ลิซซี่แชร์ข้อมูลเกี่ยวกับโรคหายากที่เธอเป็นนี่ ได้สอนให้เธอรักครอบครัวและตัวเธอเอง สอนให้มีความกล้าต่อความโหดร้าย และสอนให้เป็นนักออกแบบชีวิตตัวเองด้วย
more » « less
Video Language:
English
Team:
closed TED
Project:
TEDxTalks
Duration:
13:11

Thai subtitles

Revisions

Our website uses cookies for analysis purposes.