Becky Blanton: Rok, gdy byłam bezdomna

Becky Blanton planowała mieszkać przez rok w vanie i zwiedzać kraj, ale gdy dopadła ją depresja i skończyła się praca dorywcza, podczas wyprawy stała się bezdomna. W tym osobistym przemówieniu opisuje swoje doświadczenia z okresu, gdy była jedną z pracujących amerykańskich bezdomnych.

Jestem pisarką i dziennikarką,

i jednocześnie niesamowicie ciekawską osobą.

Przez 22 lata bycia dziennikarzem

nauczyłam się wiele nowego.

Trzy lata temu nauczyłam się,

jak zostać niewidzialną.

Stałam się pracującą bezdomną.

Rzuciłam pracę redaktorki po tym,

jak mój tata zmarł w lutym tego samego roku

i postanowiłam podróżować.

Jego śmierć mocno mnie dotknęła.

Podczas podróży chciałam się uporać z wieloma rzeczami.

Całe życie jeździłam pod namiot.

Myślałam, że mieszkanie w vanie

będzie jak wielki biwak.

Spakowałam kota, rottweilera

i ekwipunek do vana Chevroleta, rocznik 75

i odjechałam w stronę zachodu słońca.

Zapomniałem jednak o trzech podstawowych rzeczach.

Jeden: ludzie postrzegają mieszkanie w budynku, nawet w byle szopie,

Jeden: ludzie postrzegają mieszkanie w budynku, nawet w byle szopie,

jako nadające wartość osobie.

Dwa: nie dostrzegłam, jak szybko

negatywne postrzeganie nas przez innych

może wpłynąć na naszą rzeczywistość,

jeśli na to pozwolimy.

Trzy: bezdomność to podejście,

a nie styl życia.

Na początku było super.

Myłam się na campingach, jadłam regularnie.

Miałam czas na relaks i żałobę.

Ale potem gniew i depresja po śmierci ojca dały się we znaki.

Freelancerka się skończyła. Musiałam poszukać stałej pracy,

by płacić rachunki.

Całkiem łagodna wiosna

zmieniła się w bardzo gorące lato.

Gdziekolwiek zaparkowałam...

(Śmiech)

...wszyscy od razu wiedzieli,

że mam psa i kota, i że jest naprawdę gorąco.

Kot wchodził i wychodził przez okienko.

Psa musiałam oddać do dziennej opieki.

No i ten pot.

Gdy tylko mogłam, korzystałam z łazienek w biurach i na postojach ciężarówek,

Gdy tylko mogłam, korzystałam z łazienek w biurach i na postojach ciężarówek,

lub myłam się w publicznych toaletach.

W nocy temperatura w vanie rzadko spadała poniżej 25 stopni,

czasami nie sposób było zasnąć.

Jedzenie psuło się z gorąca.

Lód w lodówce długo nie wytrzymywał

i ogólnie było dość żałośnie.

Nie było mnie stać by szukać mieszkania,

nie było mnie stać na mieszkanie, gdzie można trzymać zwierzęta.

nie było mnie stać na mieszkanie, gdzie można trzymać zwierzęta.

A nie chciałam ich oddawać.

Więc mieszkałam w vanie.

A gdy z gorąca byłam zbyt chora,

by przejść w nocy kawałek do WC,

15 metrów od mojego samochodu,

za toaletę służyły mi wiadro i worki na śmieci.

Gdy nastała zima, temperatury spadły

poniżej zera. I tak już zostały.

Musiałam się zmierzyć z nowymi wyzwaniami.

Parkowałam codziennie gdzie indziej,

by nie być zauważaną i ściganą przez policję.

Nie zawsze się to udawało.

Utraciłam kontrolę nad swoim życiem.

I nie wiem kiedy i jak to się stało,

a prędkość przemiany

z utalentowanej pisarki i dziennikarki

w bezdomną kobietę, mieszkającą w aucie,

zupełnie mnie powaliła.

Nie zmieniłam się. Nie spadło mi IQ.

Mój talent, uczciwość, wartości,

wszystko, co moje, pozostało takie samo.

Ale jakoś jednak się zmieniłam.

Coraz głębiej popadałam w depresję.

I w końcu ktoś mnie odesłał do szpitala dla bezdomnych.

Nie kąpałam się przez 3 dni.

I jak wszyscy w kolejce śmierdziałam i byłam zdołowana.

Nie byłam tylko pijana ani naćpana.

A gdy kilkoro bezdomnych to zauważyło,

(jeden wykładał kiedyś na uczelni),

powiedzieli: "Nie jesteś bezdomna. Kim naprawdę jesteś?"

Bezdomni nie uważali mnie za bezdomną, ja siebie tak.

Bezdomni nie uważali mnie za bezdomną, ja siebie tak.

Profesor wysłuchał mojej historii i powiedział:

"Masz pracę. Masz nadzieję.

Prawdziwy bezdomny nie ma nadziei."

W reakcji na leki antydepresyjne zaczęłam myśleć

o samobójstwie. I pamiętam te myśli:

"Gdybym się zabiła, nikt by nie zauważył."

Niedługo po tym przyjaciel wspomniał mi,

że słyszał, jak Tim Russert,

uznany amerykański dziennikarz,

mówił o mnie w telewizji.

Felieton, który napisałam o ojcu

rok przed jego śmiercią, był w książce Tima.

A ten w talk show opowiadał o moim pisarstwie.

Gdy zorientowałam się, że Tim Russert, były moderator "Meet the Press",

opowiada o moim pisarstwie,

a ja mieszkam w vanie na parkingu Wal-Marta,

zaczęłam się śmiać.

Wy też powinniście.

(Śmiech)

Zaczęłam się śmiać,

ponieważ nie wiedziałam już,

czy jestem pisarką, czy bezdomną.

Poszłam do księgarni, znalazłam książkę Tima.

Stałam i przeczytałam mój felieton.

I płakałam.

Bo byłam pisarką.

Byłam pisarką.

Niedługo potem wróciłam do Tennessee.

Pomieszkiwałam to w vanie, to u znajomych.

I zaczęłam znowu pisać.

Następnego lata pracowałam już jako dziennikarka.

Zdobywałam nagrody. Mieszkałam we własnym mieszkaniu.

Nie byłam już bezdomna.

I nie byłam już niewidzialna.

Tysiące ludzi pracują na pełny etat i tymczasowo,

mieszkając w samochodach.

Ale społeczeństwo nadal ich potępia,

a mieszkanie w samochodzie bywa karalne.

Więc bezdomni, pracujący bezdomni, pozostają niewidoczni.

Lecz gdy takiego spotkacie,

podejdźcie, pokrzepcie i dajcie mu nadzieję.

Człowiek pokona wszystko, gdy ma nadzieję.

I nie jestem tu, by walczyć o bezdomnych,

ani zachęcać do dania pieniędzy kolejnemu żebrakowi.

Ale jestem tu by powiedzieć, że wiem z doświadczenia,

że o człowieku nie świadczy to, gdzie mieszka, gdzie śpi,

że o człowieku nie świadczy to, gdzie mieszka, gdzie śpi,

ani w jakiej sytuacji życiowej aktualnie się znajduje.

3 lata temu mieszkałam w samochodzie

na parkingu Wal-Marta.

A dzisiaj przemawiam na TED.

Nadzieja zawsze znajduje rozwiązanie. Dziękuję.

(Brawa)